Η αστική τάξη ανακαλύπτει τις δυσκολίες της ζωής

Παρατηρώ το πρωί στα λεωφορεία, το μετρό κ τον προαστιακό, το δράμα που ζει η "αστική" τάξη.

Όλοι αυτοί δηλαδή που μέχρι πριν κάμποσους μήνες πηγαίναν με το άνετο, απομονωμένο κ αποστειρωμένο μικροπεριβάλλον τους στη δουλειά, (δηλαδή με το αυτοκίνητό τους).

Αφήνοντας απ' έξω από το μικρό city μοντελάκι τους κάθε τι ενοχλητικό, βρώμικο, όχι αρκετά trendy, όχι αρκετά cool, όχι αρκετά glamour, όχι αρκετά μανχατανιώτικο.

Αλλά, αλλάξαν οι εποχές (τέλεια παρήχηση του αλα; χεχεχε). Σφίξαν οι κώλοι. Τα λεφτά λιγοστέψαν. Το άγχος αυξήθηκε.

Κάποιοι επέστρεψαν το αυτοκίνητο στην τράπεζα, άλλοι απλά σταμάτησαν να το χρησιμοποιούν - η βενζίνη ακρίβηνε πολύ. Κ βέβαια ούτε λόγος να δώσεις 7 ευρώ για πάρκινγκ.

Κ έτσι, η αστική τάξη χρειάστηκε να ανακαλύψει τις συγκοινωνίες.

Τους βλέπω, όχι όλους ευτυχώς, το πρωί να ζουν όλη αυτή την "δυστυχία" - το ύφος τους, ένα μείγμα "Μαντάμ Σουσού" κ "Γιατί σε Μένα";

Λες κ αντιμετωπίζουν το μεγαλύτερο δεινό που μπορεί να πέσει στο κεφάλι του ανθρώπου.

"Μα είναι δυνατόν να περνάνε μισή ώρα από το πρωϊνό τους ένα μέτρο απόσταση από Πακιστανούς που... μυρίζουν";

Κ "πως να αντέξουν να βρίσκονται τόσο κοντά σε άσχημους Έλληνες, που δεν θυμίζουν καθόλου το Sex And The City, την Μύκονο κ την Αράχωβα";

... έλα μου ντε....

κ υπάρχει κ ένα ακόμα που μου κάνει εντύπωση. Η απόλυτη, βαθιά, φυσικότατη αδιαφορία τους για τον γύρω χώρο.

Που φαίνεται με χιλιάδες τρόπους - από τον τρόπο κ την ένταση που μιλάνε στα κινητά τους, από τα σχεδόν ντροπιαστικά θέματα που δεν έχουν πρόβλημα να συζητάνε μεγαλόφωνα, μέχρι το ότι κάθονται σταυροπόδι (!!!) στα καθίσματα του λεωφορείου κ το ότι βγάζουν τάπερ με τυρόπιτες κ τρώνε μέσα στο μετρό.

Η εμφάνισή τους φυσικά τέλεια - σαν να πηγαίνουν για φωτογράφιση στο Free - ή σαν να έχουν εκπομπή στο Mad.

Πράγμα που κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον όλο αυτό που εκπέμπουν.

κακόμοιρη αστική τάξη τι σου έμελε να πάθεις.