Μερικές παρατηρήσεις από την συναυλία του Rufus Wainwright στο Λυκαβητό

Τον ξέρεις τον Rufus? Ούτε κ εγώ τον ήξερα μέχρι πριν από κάμποσο καιρό - αλλά όλο κ μπλέκεται με έναν περίεργο τρόπο στην ζωή μου.

Το Σάββατο, ας πούμε, έδωσε συναυλία στο Λυκαβητό. K ενώ ομολογώ δεν είχα πρεμούρα να πάω, τελικά πήγα, επειδή θα πήγαιναν διάφοροι φίλοι μου. Κ δεν έκανα λάθος...

Tο εντυπωσιακό είναι πως η "ενασχόληση" με τον Rufus ξεκίνησε αρκετή ώρα πριν ανέβω στον Λυκαβητό, από νωρίς το μεσημέρι του Σαββάτου. Ήμουν κ έτρωγα με δύο φίλους στο Φάτσιο στο Παγκράτι (τσούηγκ τσούηγκ, γιαμ γιάμ, τσουήγκ τσυοήγκ) όταν ξαφνικά ένα τηλέφωνο χτύπησε κ ξεκίνησε μία ωραία αλληλουχία γεγονότων!

Δυστυχώς δεν μπορώ να πω πολλές λεπτομέρειες, πάντως η ουσία είναι ότι ο γιορζ τρούλη, ο προβατάκος κατάφερε να βρει για τον Rufus Έλληνα σχεδιαστή, ο οποίος του έφερε ρούχο για να φορέσει το βράδυ στην συναυλία.

Βασικά, προηγουμένως είχε χαθεί μία βαλίτσα, ο Rufus έμεινε χωρίς κοστούμι, ρωτήθηκα αν μπορώ να το βοηθήσω, έκανα μερικά τηλεφωνήματα, ο Γιάννης (θέγκ γιου μπόη xxxxxx) με παρέπεμπψε στον Άγγελο, ο Άγγελος όταν τον πήρα τηλέφωνο δεν με πίστεψε πως τον θέλει ο Rufus να του φτιάξει ένα ρούχο, τελικά όμως πείστηκε... και η ουσία είναι ότι έφερα σε επαφή τον Έλληνα σχεδιαστή Άγγελο Φρέτζο με τον τραγουδιστή κ όλα μεταξύ τους πήγανε μία χαρά. Χάου κουλ ηζ δατ;

φυσικά εννοείται πως μετά από όλα αυτά, το βράδυ όταν έφτασα στο Λυκαβητό ένιωθα πολύ όσομ - κ μπρήληαντ - κ σέξικος. Τους κοιτούσα όλους με ύφος "το ξέρεις ότι το οφείλεις σε μένα, ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ, ΜΟΥΜΟΥΜΟΥΜΟΥΜΟΥΜΟΥΜΟΥ, που τελικά θα γίνει η συναυλία; το ξέρεις;". Δυστυχώς κανείς δεν με ευγνωμόνησε, κανείς δεν αναγνώρισε την προσφορά μου, κανείς δεν με εκθείασε. Περίμενα τουλάχιστον, έστω, μία επιτροπή υποδοχής στην είσοδο του θεάτρου να με ευχαριστήσει, αλλά μάταια. Δεν πειράζει, μου φτάνει που εγώ ξέρω τι τεράστια συνδρομή είχα στον πολιτισμό κ την πχιότητα της χώρας.

Λοιπόν, στα της συναυλίας: το θέατρο είχε αρκετό κόσμο. Περίμενα πολύ λιγότερους - άφτερ ωλ ήταν σαββατοκύριακο pride, άρα οι gays, το κατεξοχήν κοινό Rufus, ήταν απησχολημένοι! Eπιπλέον έκανε κ κρύο... Αλλά τελικά πρέπει να μάζεψε ο μπαγάσας περίπου δύο χιλιάδες άτομα. Όχι άσχημα για κάποιον που δεν τον λες κ το μεγαλύτερο ταλέντο όλων των εποχών!

Ναι, το έγραψα αυτό που έγραψα κ το εννοώ... ο Rufus είναι υπερεκτιμημένος. Αν δεν ήταν τόσο καλά δικτυωμένος κ από οικογένεια επίσης πολύ καλά χωμένη στο κύκλωμα, αμφιβάλω αν θα έκανε την καριέρα που κάνει - σαν συνθέτης τουλάχιστον δεν λέει κ πολλά. Οι στίχοι του βέβαια είναι αρκετά witty κ ενδιαφέροντες, αλλά κ πάλι...

Ωστόσο, πρέπει να παραδεχτώ πως καθώς τον έβλεπα στην σκηνή διαπίστωνα πως μία, κάποια χαρισματικότητα την έχει. Είναι άνετος, χαλαρός, έχει αυτοπεποίθηση κ χιούμορ - κ επίσης φαίνεται ότι έχει ρίξει ΤΡΟΜΕΡΗ δουλειά σε πρόβες. Τρομερή. Η άνεση του στο πιάνο κ το μικρόφωνο κ την σκηνή είναι τεράστια.

Πράγμα που με έκανε να σκεφτώ: Πόσο μεγάλη σημασία έχει η πολύ δουλειά σε κάτι που αγαπάς να κάνεις. Κ αυτό διότι ανάμεσα σε άλλα, σου δίνει κ την αυτοπεποίθηση να υποστηρίζεις ακόμα κ πράγματα που είναι σχετικά μέτρια κ όχι κ τόσο εμπνευσμένα! (εντάξει, θεωρώ ότι ο ίδιος ο Rufus ξέρει πόσα απίδια βάνει ο σάκος του ταλέντου του... αλλά προφανώς προσπαθεί να το αναπληρώσει με πολλές ώρες δουλειάς πάνω στο πιάνο κ στις πρόβες - αυτό το ξέρω θετικά ότι το κάνει).

Η συναυλία ήταν χωρισμένη σε δύο μέρη. Το πρώτο ήταν αφιερωμένο στο τελευταίο άλμπουμ του R, το οποίο γράφτηκε με αφορμή τον θάνατο της μαμάς του από καρκίνο πριν από μερικούς μήνες. Την είχα γνωρίσει την μαμά του, τον περασμένο Ιούνιο που είχα πάει, στο φεστιβάλ του Μάντσεστερ, στην πρεμιέρα της όπερας που έγραψε ο κανακάρης της. Αχ πολύ γλυκιά κυρία, κ φαινόταν πως την αγαπά πολύ. Αναμενόμενο να της κάνει ολάκερο άλμπουμ με το που του έφυγε. Τα τραγούδια είχαν μία αίσθηση κάτι μεταξύ σκοτεινού κ "μαλακτικού". Μερικά ήταν πολύ ωραία, μερικά καθόλου. Υποβλητικό το θέαμα, δεν μπορώ να πω, με κάτι περίεργα projection από πίσω, κοντινά πλάνα ματιών βαμμένων μαύρα...

Κοιτούσα γύρω τον κόσμο. Ήταν όλοι με τα κινητά. Να κάνουν facebook updates, να ανταλλάσουν μηνύματα, να βγάζουν φωτό. γαμώτο. γαμώτο. γιατί λέω γαμώτο; διότι πολύ απλά άμα δεν συγκεντρωθείς λίγο στην σκηνή, στο τραγούδι, πως θα σε παρασύρει; ή, ακόμα ακόμα, πως θα καταλάβεις ότι δεν μπορεί να σε παρασύρει; αυτό, αυτό ρε γαμώτο που εμείς οι σύχρονοι άνθρωπες δεν δίνουμε χρόνο σε τίποτε να μας κερδίσει ή να το ανακαλύψουμε είναι μεγάλη απώλεια, να το ξέρεις σέξη βγιούερ.

Μην με παρεξηγείς. δεν θέλω να κάνω τον σκατίγερα τον γκρινιάρη. αλλά ρε παιδί μου... θα περίμενες ποτέ να σταθείς με κλειστά μάτια μπροστά από έναν υπέροχο πίνακα του Rembrandt κ να μπορέσεις να εκτιμήσεις το μεγαλείο του; Οχι βέβαια. Γιατί; γιατί πολύ απλά είσαι μπροστά του με κλειστά μάτια (duh, duh εντατίκ). Ε το ίδιο είναι κ όταν είσαι στη συναυλία κ τσεκάρεις συνέχεια το facebook ή όταν είσαι στο σινεμά κ στέλνεις μηνύματα ή όταν είσαι στο μπουζουξίδικο κ κοιτάς να φωτογραφήσεις την Βανδή αντί να την ακούσεις (οκ, οκ, κ τι να ακούσεις θα μου πεις κ θα έχεις κ δίκιο, χιχιχιχι, είμαι πολύ αλήτης ώρες ώρες, χεχε).

Το θέμα μου δεν είναι το κινητό, απλά αυτό τυχαίνει να είναι το βασικό εργαλείο που μας αποσπά την προσοχή αυτή την εποχή... πάντως επιμένω. Αν σε κάποια πράγματα δίναμε περισσότερο χρόνο κ λίγη αφοσίωση θα μας κέρδιζαν αλλιώς. Ή πολύ απλά θα ήμασταν σίγουροι ότι όντως δεν μπορούν να μας κερδίσουν. Λίγο είναι κ αυτό;

Ενηγούεη, ας κατέβω τώρα από το καφάσι, φτάνει η αγόρευση.... φιου φιου φιου... κουράστηκα να μιλάω.

ΤΟ δεύτερο μέρος της συναυλίας, το εκτός θανάτου μάνας, ήταν πιο ανάλαφρο, πιο ανοιχτόχρωμο, πιο κανονικό. Μας επιτρεπόταν κ να χειροκροτάμε - (στο πρώτο μας είχανε βγάλει φιρμάνι να μην χειροκροτήσουμε παρά μόνο ΑΦΟΥ φύγει ο τραγουδιστής από την σκηνή)! Ο Rufus μας έκανε πολλά αστεία, μερικά ήταν κ λίγο πολίτικαλη ηνκορέκτ κ προσπάθησε να τα μαζέψει, μας είπε μάλιστα ότι οι ευρωπαίοι έχουμε ωραίους κώλους (κατούρα κ λίγο, φιλαράκι)! Α, αναφέρθηκε κ στον Άγγελο, τον σχεδιαστή με τον οποίο ΕΓΩ τον έφερα σε επαφή κ είπε ότι είναι τέλειος! Χάου όσομ! εν χάου κουλ ηζ δατ! :-)

O Κόσμος της συναυλίας: πολλά gay αγόρια με τις σημαίες του gay pride που αντί για την Έλενα Παπαρίζου, που τραγουδούσε στην Κλαυθμώνος, προτίμησαν να έλθουν στον Rufus. Αρκετοί ξένοι (μάλλον μόνιμοι κάτοικοι Ελλάδας). Κ μπόλικοι που έμοιαζαν "άσχετοι" αλλά είδα ότι γενικά παθιάζονταν πολύ - άρα κάθε άλλο παρά άσχετοι είναι, τουλάχιστον με τον R. Απλά, δεν τους φαίνεται.

Κ μετά, τελείωσε η συναυλία! Όπου εμείς ως παρέα μείναμε για να πάμε να χαιρετήσουμε τον σταρ στα παρασκήνια. Όπου πήγαμε - κ εκεί είχα την ευκαιρία να δω από κοντά, πάρα πολύ κοντά, φοβερά απίστευτα κοντά, το παιδί θαύμα της τωρινής ελληνικής μουσικής την Μόνικα. Που προφανώς είχε πάει κ εκείνη να υποβάλλει τα σέβη της. ένα έχω να πω: Είναι όνομα κ πράγμα: Μόνικα.

O R ήταν πάρα πολύ ευγενικός - κ μας κάλεσε το 2012 στην Νέα Υόρκη, στην πρεμιέρα, σε αμερικάνικο έδαφος, της όπερας του - αυτής που είδα στο Manchester. Να πάω; Να μην πάω; Αρονό, αρήλη ρονό... (καλά, κάτσε να δω αν θα έχω λεφτά να πάω μέχρι τη Βάρκιζα για μπάνιο τότε, κ μετά συζητάω την Νέα Υόρκη)

Βγαίνοντας από την συναυλία μερικά πολύ συμπαθητικά πιτσιρίκια μας έδωσαν κάτι τέλειες αφίσες του R. Πολύ καλοσχεδιασμένες. Γενικά, η διοργάνωση ήταν καλή... Κ νομίζω ότι έγινε από την εταιρία που έχει η κόρη του Δασκαλώπουλου (αχ, θέλω κ εγώ πλούσιο μπαμπά γαμώτο).

Βασικότερο από όλα - πέρασα καλά. Μερικά τραγούδια μου άρεσαν πολύ, κ όταν έδινα την αμέριστη προσοχή μου (... ... ... ...) την έβρισκα. Επίσης, πέρασα καλά κ με τον κόσμο γύρω, τους μερικούς γνωστούς που είδα, την παρέα μου. Μου αρέσει να είμαι ανάμεσα σε κόσμο, τέλος.

Μαλάκα σε καταζάλισα.... θέγκζ που διάβασες... κ, σε περίπτωση που δεν ξέρεις τι εστί Rufus Wainright, δες εδώ κ το ένα τραγούδι του Rufus που μου αρέσει πολύ: