Τι ζήτησα ο άθρωπας, να βρέξω λίγο τα διψασμένα μου τα χείλη, να δροσιστώ...

Με την κρίση κ όλα αυτά, που δεν έχουμε λεφτά κ έτσι (σημείωση εσωτερικού έντητορ: μμμμ μμμμμ ωραία ελληνικά, ωραία χρήση της γλώσσας κ των εκφραστικών της δυνατοτήτων, μπράβο, μπράβο, τισκ τισκ τισκ τισκ εντατίκ) έχω δημιουργήσει διάφορες τακτικές επιβίωσης.

Το καλλίτερο κόλπο από όλα είναι αυτό που κάνω στα fast food, όποτε πηγαίνω για λίγο junk food. Ναι, ομολογώ, μου αρέσει το Κηντάκη Φράηντ Τσήκην αλλά κ τα Μεκντένελτζ κ μία στις τόσες την κάνω την γουρουνιά μου. [Προσοχή πολυαγαπημένε σέξυ βγιούερ, δεν γουρουνεύουμε για κανένα λόγο περισσότερο από 1 φορά στις 15 μέρες, έχΟμε κ ένα κορμί να προσέξΟμε, κ ένα σέξηνες φάκτορ να διατηρήσΟμε].

Τι κάνω λοιπόν, τελευταία με την κρίση, κάθε που πάω στα fast foods...

Καθ' οδόν προς το τραπέζι, με τον δίσκο με το φαγητό (αχ αδικοχαμένο μπέηκον μάσχρουμ μέλτ που να είσαι απόψε που μου έχεις λείψει) στα χέρια, ρουφάω μία γερή γερή γουλιά από το αναψυκτικό (κόουκ λάητ, γιούζουαλει). Πάω μέχρι το τραπέζι, κάθομαι, αφήνω να περάσει λίγος χρόνος (κ καλά) κ μετά παίρνω πάλι τον δίσκο κ επιστρέφω στο ταμείο που με έχει εξυπηρετήσει. Εκεί...

...παίρνω αγανακτισμένο ύφος τύπου "σε παρακαλώ να μιλήσω στον διευθυντή σου" κ λέω στη κοπέλα που με σέρβιρε, ενώ της δείχνω το ποτήρι με το αναψυκτικό που μετά την γουλιά είναι γεμάτο μόνο κατά τα 3/4.

- Μπορείτε σας παρακαλώ να μου γεμίσετε ΚΑΝΟΝΙΚΑ την κωκακώλα μου; (έμφαση στο ΚΑΝΟΝΙΚΑ)

Kαθώς το λέω αυτό, για εφέ, κοιτάζω γύρω αγανακτισμένος τους άλλους πελάτες γύρω μου, ξέρεις, για να βρω το δίκιο μου, με ύφος "μα τι απαράδεκτα πράγματα είναι αυτά, που είναι το κράτος, ε δεν είμαστε λαός, απαξιωτ απαξιώτ εντατίκ, μα επιτέλους, αυτή η χώρα είναι τριτοκοσμική τελικά!".

Κατά κανόνα η κοπέλα στο ταμείο παίρνει το ποτήρι μου κ το ξαναγεμίζει - κ τι να κάνει η κακομοίρα, ακόμα κ στην περίπτωση που, ας υποθέσουμε, θυμάται 1000% πως μου το είχε γεμίσει τίγκα, άντε να το αποδείξει. Εκτός αυτού, το κόστος να μου ξαναβάλει κώκακώλα είναι 1 λεπτό του ευρώ - το οποίο, συν τοις άλλοις, δεν βγαίνει από την τσέπη της. Άρα δεν έχει κανένα λόγο να κάνει θέμα. Κ έτσι, βγαίνω εγώ να πίνω ενάμιση αναψυκτικό, ενώ έχω πληρώσει ένα! Όσομ; ναι, όσομ!

Μία φορά μόνο μία σακαφιορέτ μου ψιλοέκανε καυγά, ότι κ καλά δεν επιτρέπεται να μου ξαναβάλει στο ποτήρι, κ φυσικά είπα "σέη χουότ;" και ζήτησα να μιλήσω στον διευθυντή της, όπου του είπα το ατράνταχτο επιχείρημα "δεν ξέρω αν επιτρέπεται, εγώ ξέρω ότι η κωκακώλα μου είναι μισογεμάτη... φροντίστε να μου προσφέρετε αυτό που πλήρωσα!". Κ λίγο μετά, άκουσα την κοπέλα να λέει ψιθυριστά στον υπεύθυνο "μα αφού του τη γέμισα τελείως" έσκισα ένα χιτώνα που φορούσα, τυχαία, εκείνη την στιγμή πάνω από τα σύγχρονα ρούχα μου (αρχαία τραγωδία γαρ) κ είπα με φωνή Μινωτή κ ερμηνεία Κατράκη "Ω ΘΕΟΙ, ΔΗΛΑΔΗ με κατηγορεί η κυρία ότι λέω ψέματα; ΕΓΩΩΩΩΩΩ; ΑΥΤΗ; ΕΜΕΝΑ; Ότι έκανα όλη αυτή τη ραδιουργία για να πιω λίγη κωκακώλα παραπάνω; Μα για πόσο ποταπό με έχετε;". Φυσικά, νίκησα θριαμβευτηκά, το ποτήρι ξαναγέμισε (είναι που δεν επιτρεπόταν, χεχεχε) κ φυσικά λατρεύω τον εαυτό μου που είμαι λίγδας κ σμήγκολ "μα πρέσιους σόφτ ντρήνκ, χεχεχε, μα πρέσηουσ μα πρέσηουσ κόουκ".(φαντάσου αυτή τη φωτό όπου αντί για μικρό πεθαμένο αρούρι, κρατάω τεράστιο ολοζώντανο ποτήρι με Κόουκ).

Τις προάλλες όμως, που πήγα να ξανακάνω το κόλπο, κ ήμουν κ καλά άνετος γιατί πια μετά από τόσες φορές είμαι έμπειρας άθρωπας... ε, την πάτησα - όπως την πατάς πάντα στην ζωή όταν έχεις υπέρβολική σιγουριά. αχ βαχ

Ήταν ένα όμορφο καλοκαιρινό απόβραδο σε μία γωνιά της Μεσογείου. Είχα πάει για απογευματινό μπάνιο στην Βουλιαγμένη - κ επιστρέφοντας, αποφάσισα να σταματήσω στην πατρίδα μου την Γλυφάδα (ναι, είναι όντως! εκτός από Μανχατανιώτης είμαι κ δημότης Γλυφάδας, εκεί ψηφίζω) για να φάω από το Καίει Εφ Συ λατρεμένο συστατικό-που-θα-ήθελε-να-είναι-κοτόπουλο με επικάλυψη μπαχάρια.

Με το μπάνιο κ το κολύμπι, εν τω μεταξύ, είχα αλλαλιάσει, δίψαγα σαν Βεδουίνος με αφυδάτωση στη μέση της Σαχάρα, κ περίμενα πως κ πως να πιω το κλασικό "ενισχυμένο" ενάμιση αναψυκτικό! που να ήξερα ο δύσμοιρας ο άθρωπας. Δίνω την παραγγελία μου (δλδ: ένα εκατομμύριο ξεροψημένα μπουτάκια, παρακαλώ, πατάτες, κωκακώλα) παίρνω το δίσκο κ πηγαίνω προς την έξοδο του καταστήματος για να καθήσω στά έξω τραπέζια.

Πριν φτάσω στο τραπέζι, έχω ήδη πιει από το αναψυκτικό μία ΤΕΡΑΣΤΙΑ γουλιά. ρουφ ρουφ ρουφ ρουφ ρουφ σούπερ εντατίκ. Ακουμπώ τα πράγματα στο τραπέζι, αφήνω να περάσουν μερικά δευτερόλεπτα κ μετά ξανασηκώνω το δίσκο για να επιστρέψω στο ταμείο να κάνω το γνωστό σκηνικό...

- Συγγνώμη, λέω...
- Ορίστε; απαντά η κοπέλα...

Παίρνω ύφος Έλληνα σε δημόσια υπηρεσία που ετοιμάζεται να διαμαρτυρηθεί, (ξέρω να το κάνω πολύ καλά αυτό το ύφος, από κάποια επεισόδια του ΡΕΤΙΡΕ) κ λέω την κλασική ατάκα:

- Μπορείτε να μου γεμίσετε ΚΑΝΟΝΙΚΑ την Κωκακόλα μου παρακαλώ;

μόνο που.... μόνο που.... μόνο που...

την ώρα που λέω τo κα του "παρακαλώ", μαζί με την συλλαβή, μου φεύγει κ κλασικό ρέψιμο μεγάλης κ βιαστικής γουλιάς Κοκακώλαζ! Μόλις έχω πιει σχεδόν το μισό ποτήρι, κ μου ξεφεύγει ένας μόσχος σιτευτός ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ, ένα ρέψιμο από αυτά που ακούγονται τριά τετράγωνα μακρυά, από εκείνα τα σπάνια που όταν τα κανείς αισθάνεσαι τέτοια γαλήνη κ αγαλλίαση μετά λες κ, εκτός από τον αέρα στο στομάχι σου, έβγαλες από μέσα σου κ όλα τα τραύματα της παιδικής σου ηλικίας κ ένα γκόμενο που δεν σου έκατσε στο Λύκειο.

Τι να λέμε τώρα, ακούστηκα σε ΟΛΟ το μαγαζί, μη σου πω κ όλη την πλατεία Γλυφάδας, μη σου πω κ όλα τα Νότια Προάστια, μη σου πω κ μέχρι την Κρήτη...

λυγμ :-(

με το που ρεύομαι ακολουθεί μία γρήγορη αλληλουχία γεγονότων...

εγώ παίρνω ύφος "παιδί που το έπιασαν να κάνει μεγάλη μαλακία"

η κοπέλα παίρνει ύφος "γιου αρ ΣΟΟΟΟΟΟΟΟ μπάστηντ" - γιατί φυσικά δεν ήταν εξωγήινη, μπορούσε να καταλάβει ποιος ρεύτηκε το κοκακολίσιο το ρέψιμο επειδή μόλις είχε πιει από το αναψυκτικό που "ηθελε να του το γεμίζουν κανονικά" ο ρόμπολας!!!

κ, ξανά μανά, εγώ, χωρίς κουβέντα, χωρίς ούτε ένα απειροελάχιστο μπληνκ στα μάτια ή οτιδήποτε άλλο, κάνω αυτόματη στροφή 180 μοιρών (νομίζω από την ταχύτητα κάνανε σκούήηηηηηη κ οι σόλες μου) κ εξαφανίζομαι μπουχός προς την έξοδο. Πριν μου πει τίποτε η κοπέλα... κ φυσικά πριν μου ξαναγεμίσει την κωκακώλα.

Τώρα, σε αυτό το σημείο, οι ιστορικοί που εξετάζουν κ αναλύουν το γεγονός χωρίζονται σε δύο σχολές σκέψης:

Η μία σχολή, οι ποστ-ρεαλιστές, λέει πως αν είχα μείνει ψύχραιμος κ χαλαρός κ έπαιζα μέχρι το τέλος την παράσταση δε θα υπήρχε πρόβλημα - η κοπέλα θα καταλάβαινε μεν, αλλά θα το ήξερε μόνο εκείνη κ σιγά το πράγμα. κ θα μου έβαζε κ επιπλέον αναψυκτικό.

Η άλλη όμως σχολή ιστορικών του μέλλοντος, οι μοραλιστές-εντατίκ, λέει πως ΑΝ ΤΟΛΜΟΥΣΑ να προσπαθήσω να συνεχίσω το θέατρο θα ήμουν καγκούρι από τα λίγα, τρελός ρόμπουλας κ η κοπέλα θα διηγιόταν για το ρομπίλι μου (ρόμπα+ρεζίλι=ρομπίλι) μέχρι κ στα τρισέγγονα της, στα βάθη των αιώνων to come!

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω ποια από τις δύο ιστορικές σχολές έχουν δίκιο - αυτό που ξέρω είναι ότι ήθελα να σταματήσει αυτό το βλέμμα της απόλυτης απαξίωσης να μου καίει τον εγκέφαλο, πάψε πάψε πάψε πάψε πάψε...

σνηφ σνηφ

κ όχι τίποτε άλλο, αλλά δίψαγα τρελά, κ επειδή είχα πιει την μισή κωκακώλα πριν αρχίσω να τρώω, μετά, όταν σαβούρωσα, δεν είχα όση χρειαζόμουν για να κατέβει ο μπάκουλας που είχα κάνει καταπιώνα... Κ αναγκάστηκα να πάρω κουτάκι από το περίπτερο (σούπερ λεήμ - πόσο λούζερ, όχι πες, πόσο;)

συν που τώρα πρέπει να αγοράσω μουστάκι κ ρεπούμπληκα να τα φοράω όταν θελήσω να ξαναπάω σε αυτό το Καίει Εφ Συ ώστε να μη με αναγνωρίσει η τύπισσα - γμτ γμτ γμτ γμτ γμτ γκρ γκρ γκρ γκρ λυγμ λυγμ λυγμ λυγμ