Φτάνω λοιπόν σήμερα το πρωί στην δουλειά, κ αν κ οι περισσότεροι αδειούχοι έχουν επιστρέψει, βρίσκω μία πολύ ωραία θέση να παρκάρω.
Όχι μεγάλη από αυτές που χωράνε φορτηγά μετακόμισης, την ήθελε, δηλαδή, την μανούβρα της, αλλά ήταν άνετη, σε ωραίο, σκιερό σημείο, κ σχετικά κοντά στο γραφείο για να μην περπατήσω πολύ... ό,τι πρέπει.
Έβγαλα αλάρμ, περίμενα να περάσουν τα αυτοκίνητα πίσω μου κ ξεκίνησα τις μανούβρες για το παρκάρισμα.
Πίσω διαγώνια, ίσιωμα τιμόνι, λίγο μπροστά, πίσω, λίγο μπροστά... το φέρνω ίσιο, κ διαπιστώνω ότι δεν το έχω χώσει καλά στον διαθέσιμο χώρο. Νταμ!
Το ξεπαρκάρω, ξαναπιάνω τις μανούβρες, πίσω διαγώνια, ίσιωμα τιμόνι, λίγο μπροστά, πίσω κλπ κλπ κλπ.
Γαμώτο! Πάλι! Είμαι ξανά στην ίδια θέση, σε σχέση με το μπροστινό κ το πίσω αυτοκίνητο, που ήμουν κ στην προηγούμενη απόπειρα παρκαρίσματος. Όχι καλή θέση, όχι καλή.
Εκνευρίζομαι, τι έχω πάθει κ δεν μπορώ να παρκάρω σωστά; "Ξανά", λέω, "θα το βάλω τέλεια"!
Ξεπαρκάρω, μελετάω λίγο να βρω μία καλλίτερη θέση εκκίνησης παρκαρίσματος κ ξανά, πιάνω τις προσπάθειες. Διαγώνια πίσω, ίσιωμα, λίγο μπροστά, στρίψιμο τιμόνι, μπλα μπλα μπλα.
Τζίφος. Πάλι τα ίδια, πάλι είμαι στραβά σε σχέση με τα δύο αυτοκίνητα μπροστά κ πίσω μου.
Τα έχω πάρει. Βγάζω την ζώνη ασφαλείας, πετάγομαι έξαλλος από το αυτοκίνητο....
Και βλέπω ότι, ναι, σε σχέση με τα δύο αυτοκίνητα είμαι κουλά παρκαρισμένος, αλλά σε σχέση με το πεζοδρόμιο είμαι άψογος. Η απόσταση του αυτοκινήτου από αυτό είναι 3 πόντους, άγοψος σου λέω! έχω παρκάρει τέλεια, λες κ είμαι δάσκαλος οδήγησης. Όπως καλά πάρκαρα κ την πρώτη φορά, αλλά κ την δεύτερη.
Τζάμπα τα νεύρα, τζάμπα η ταραχή, τζάμπα οι τρεις απόπειρες να παρκάρω. Η πρώτη έφτανε.
... ... ... ... ....
κ στην ζωή πολλές φορές, έχεις παρκάρει τέλεια, αλλά δεν το ξέρεις. Κ στην προσπάθεια να φτάσεις την τελειότητα (που την έχεις όμως, αλλά δεν την βλέπεις) κουράζεις τον εαυτό σου κ τον πονάς χωρίς λόγο.
Και καμία φορά, πονάς κ τους άλλους.
Tuesday, August 31, 2010
Friday, August 27, 2010
Ο κόσμος έχει αρχίσει κ γίνεται περισσότερο gay από όσο αντέχω
στο "πολυαναμενόμενο" τραγούδι - ντουέτο του Robbie Williams με τον Gary Barlow (τον παλιό του φίλο από τους take that με τον οποίο κάποτε είχαν μεγάλους καυγάδες κ τα βρήκανε για να βγάλουνε κανένα φράγκο) το video είναι τύπου Brokeback Mountain. Ξέρεις, gay καουγκέηδες. Κανονικά όμως. Εντελώς gay. Πως να στο πω ρε παιδί μου, καμακώνουν κ ζαχαρώνουν ο ένας τον άλλο, χύμα. η σκηνή που χορεύουν με τις γυναίκες τους είναι σχεδόν σοκαριστική....
Robbie Williams and Gary Barlow - Shame
Εν τω μεταξύ προχτές είχαμε βγει με κάτι φίλους στο Γκάζι κ καθόμασταν κ χαζεύαμε τα ζευγαράκια που περνούσαν κ τα αγόρια περπατάγανε δίπλα στις κοπελιές τους με το στιλ που περπατά η Σαμάνθα δίπλα στην Καρή από το Σεξεδεσέρε. Κρατιόσαντε χεράκι χεράκι κανονικά, αλλά η τσαχπινιά, τσαχπινιά... Να μην μιλήσω για τις αποτριχώσεις κ τα παστέλ βερμουδίνο κ τις παντόφλες με χρυσές λεπτομέρειες!
Αμ το άλλο; που πήρα να χαζέψω το αμερικάνικο GQ κ η μόδα που είχε μέσα ήταν πιο gay κ από την μπουτίκ του Κωστέτσου; Αντρικό περιοδικό σου λέει μετά.... Αφού γελάγαμε με κάτι φίλους ότι το επόμενο τεύχος του περιοδικού θα δίνει δώρο ένα ζευγάρι βυζιά για να κάνει την μετάβαση ο σύγχρονος άνδρας με ευκολία κ πρακτικότητα. Κ πρόσεξε, μιλάμε για το Αμερικάνικο edition, φαντάσου να άνοιγα το Εγγλέζικο η (Θεός Φυλάξοι!!!!) το Ιταλικά GQ. Σαν να διαβάζω το Seventeen ένα πράγμα.
συμπέρασμα: αυτό τώρα που πολύ σύντομα το να είσαι str8 θα είναι το νέο gay, πως το διαχειρίζεσαι, μου λες;
Robbie Williams and Gary Barlow - Shame
Εν τω μεταξύ προχτές είχαμε βγει με κάτι φίλους στο Γκάζι κ καθόμασταν κ χαζεύαμε τα ζευγαράκια που περνούσαν κ τα αγόρια περπατάγανε δίπλα στις κοπελιές τους με το στιλ που περπατά η Σαμάνθα δίπλα στην Καρή από το Σεξεδεσέρε. Κρατιόσαντε χεράκι χεράκι κανονικά, αλλά η τσαχπινιά, τσαχπινιά... Να μην μιλήσω για τις αποτριχώσεις κ τα παστέλ βερμουδίνο κ τις παντόφλες με χρυσές λεπτομέρειες!
Αμ το άλλο; που πήρα να χαζέψω το αμερικάνικο GQ κ η μόδα που είχε μέσα ήταν πιο gay κ από την μπουτίκ του Κωστέτσου; Αντρικό περιοδικό σου λέει μετά.... Αφού γελάγαμε με κάτι φίλους ότι το επόμενο τεύχος του περιοδικού θα δίνει δώρο ένα ζευγάρι βυζιά για να κάνει την μετάβαση ο σύγχρονος άνδρας με ευκολία κ πρακτικότητα. Κ πρόσεξε, μιλάμε για το Αμερικάνικο edition, φαντάσου να άνοιγα το Εγγλέζικο η (Θεός Φυλάξοι!!!!) το Ιταλικά GQ. Σαν να διαβάζω το Seventeen ένα πράγμα.
συμπέρασμα: αυτό τώρα που πολύ σύντομα το να είσαι str8 θα είναι το νέο gay, πως το διαχειρίζεσαι, μου λες;
Thursday, August 26, 2010
με μία ανάσα
Σήμερα μπήκα στο Igoogle, όπου έχω υποτίθεται μαζεμένα σε μία σελίδα όλα τα sites που θέλω να επισκέπτομαι κ να παρακολουθώ, λιγότερο ή περισσότερο συχνά. είναι ό,τι μπορείς να φανταστείς, ειδησεογραφικά, σχετικά με την διαφήμιση, με news entertainment, για βιβλία, για gossip κ άλλα διάφορα... Όπου αν θέλω να είμαι ειλικρινής πρόκεται για μία υπερφόρτωση ερεθισμάτων κ πληροφοριών που αναρωτιέμαι αν έχει νόημα να τις παρακολουθώ κ να τις γνωρίζω. Κ σίγουρα πρακτικά είναι αδύνατο να τις παρακολουθώ όλες, αλλά κ να τις επεξεργαστώ, τόσο πολλές που είναι κ με τόση συχνότητα που ανανεώνονται.
Πρόσθεσε, δε, σε αυτήν την υπερπληθώρα "ενημέρωσης" κ τα εκατοντάδες blogs που έχω στο reader μου, βάλε κ το facebook, γάμησέ τα, όλη μέρα να είσαι μπροστά σε ένα κουμπγιούτερ δεν τα προλαβαίνεις όλα, εν δάτς έη φάκτ! {κ όλα αυτά που σου λέω δεν είναι άμεσα σχετικά με εργασία, είναι, ας τα πούμε, εξωσχολικά... φαντάσου να προσθέσεις κ τα της δουλειάς}
κ σκεφτόμουν μετά το εξής... Πώς παλιά λίγοι ήταν εκείνοι που κατάφερναν να ξεχωρίσουν με το έργο τους γιατί πολύ απλά ήταν οι εξαιρετικοί που είχαν την δυνατότητα/αρχίδια/τσαγανό/ να αψηφήσουν την αγωνία για την καθημερινή επιβίωση που κρατούσε "δεμένους" τους "συνηθισμένους" ανθρώπους;
ε, κ σήμερα, με τόση πληροφορία κ ευκολία στην αναζήτηση κ την εύρεση, κ με τον συνεχόμενο ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟ ερεθισμάτων κ εικόνων κ εμπειριών... οι πραγματικά ξεχωριστοί άνθρωποι είναι εκείνοι που στέκονται δυνατοί όχι απέναντι στον αγώνα για την επιβίωση όπως οι παλιοί, αλλά που κλείνουν απ' έξω την υπερβολική ενημέρωση, την υπερπληροφόρηση κ τις πολλές συνάφειες, που θα έλεγε κ ο ποιητής.
που θα πει ότι θες διπλή δύναμη, όχι μόνο να είσαι ταλαντούχος κ προικισμένος κ εργατικός αλλά κ να έχεις κ το κουράγιο να αντισταθείς.
έτσι απλά μία σκέψη, με μία ανάσα. (κ ναι, τώρα πάω να χαϊδεψω την γάτα μου στην παλιά γαλλική μπερζέρα κ να διαβάσω δημουλά κ να πλέξω κάλυμα για τα αυτιά για το χειμώνα με σχέδια λαχούρι, φεστιβάλ παλιομοδιτικίλας)
Tuesday, August 24, 2010
λοιπόν....
Πως περιμένεις να σε αγαπήσει για αυτό που είσαι, όταν αποφασίζεις να κρύβεις αυτό που πραγματικά είσαι (κ προτιμάς να προβάλλεις ένα μόνο κομμάτι του);
Άμα δεν πας όπως είσαι, δεν θα έλθει κανένας να σε συναντήσει.
πήγαινε όπως είσαι, πήγαινε, πήγαινε. όπως είσαι. κ η αλήθεια σου θα κάνει την δουλειά της.
Άμα δεν πας όπως είσαι, δεν θα έλθει κανένας να σε συναντήσει.
πήγαινε όπως είσαι, πήγαινε, πήγαινε. όπως είσαι. κ η αλήθεια σου θα κάνει την δουλειά της.
Τι μας λέει για τους εαυτούς μας το τελευταίο βήντηόου κληπ του Μι-Χάλι
1 - Ζούμε σε σπίτια της δεκαετίας του 60, όπου η μαμά φορά φορέματα Μαίρη Λίντα ο μπαμπάς κοστούμια γκρι κ τα Σαββατοκύριακα πάνε για κουμ καν κ μας αφήνουν μόνους εμάς τα παιδιά να κάνουμε τρέλες
2 - ...επίσης, η μαμά έχει μία καλλίτερη φίλη η οποία της δίνει συμβουλές για να της δώσει σημασία ο μπαμπάς, με το να τον κάνει να ζηλέψει (θα βάλει μία τρίχα από μούσι στο φόρεμά της)
3 - Τα 25χρονα have a blast να παίζουν με φουσκάλες palmolive, αυτό τα τρελαίνει
4 - Ποτήρια δεν έχΟμε, σε κάθε σαλόνι κ ένας ψύκτης, σε κάθε γειτονιά κ ένα αυτόματο μηχάνημα νερού
5 - Η Κριστίνα Ρίτση ξέπεσε κ μετά το Adams Family κ το Sleepy Hollow ζει ανάμεσά μας
6 - Τα 25χρονα όταν κουραστούν από το απίστευτο κέφι του να κάνουν φουσκάλες πάλμοληβ πετάνε πιτσιλίδια...
7 - ...με διαστημικά νεροπίστολα που ρίχνουν δέσμη νερού τόσο δυνατή ώστε πετάει κατάχαμα κάτω κ μία Hipster περίπου 40 κιλά
8 - Τα μπαλάκια του Πιγκ Πογκ στην ελλάδα παθαίνουν μία περίεργη αρρώστια, πρήζονται, κιτρινίζουν κ βγάζουν χαμογελάκια
9 - Οι πιο αλήτες από εμάς πετάμε βιοχλαπάτσες στους φίλους μας, τα καθίκια, οι τέντημπόηδες, αντί να παίζουμε απλό μπουγέλο
10 - Οι σοφέρ, όπως παλιά στην Νότια Καρολίνα, είναι νέγροι, αλλά τουλάχιστον επειδή "Ελλάδα χώρα του φωτός κ της δημοκρατίας κ της ισότητας κ επιτέλους επιστροφή των Ελγινίων", έχουν το δικαίωμα να αφήνουν το μαλλί πατροπαράδοτη παραδοσιακή κογκολέζικη αφάνα - αρκεί να φοράνε καπελίνο μην πέσει τρίχα στην πισίνα
11 - Τα μαγιό είναι όλα tailor maid με ύφασμα αγορασμένο Χυτήρογλου Στοκ Σέντα Καπνικαρέας 3 στάση μετρό μοναστηράκι.
12 - Γενικά στην Ελλάδα, έχουμε μεγάλη παράδοση στο μπουγέλο, το παίζουμε με όλους τους τρόπους, με μπαλόνια με νεροπίστολα με όλα τα τελευταία επιτεύγματα της τεχνολογίας (κ οι αλήτες με βιοχλαπάτσα)
εννοείται ότι άμα θες συμπληρώνεις, δες το ως μία εξυπηρέτηση στον ανθρωπολόγο/ιστορικό του μέλλοντος.
(Βέβαια, όχι πες μου, πόσο αχάριστος είμαι, αντί να ευγνωμονώ τον σκηνοθέτη που τουλάχιστον μας γλύτωσε από την φάτσα του Μι-Χάλι εγώ κάθομαι κ κάνω γκρίνια.)
για ακόμα περισσότερη αγάπη προς τον Μι-Χάλι, κοίτα εδώ.
Monday, August 23, 2010
Βιβλία του καλοκαιριού
Πρόβατο πχιότητας κ κουλτούρας κ πολιτισμού κ να τα βιβλία που με συνόδευσαν αυτό το καλοκαίρι:
"Ο αγαπημένος μαθηματικός τύπους του καθηγητή"
Όπου Γιαπωνέζα δούλα σλασ Μαρούσκα ("οικιακή βοηθός" για τους πολίτικαλη κορέκτ εκεί έξω) πιάνει δουλειά στο σπίτι 60χρονου καθηγητή μαθηματικών που, μετά από αυτοκινητιστικό ατύχημα, έχει δυνατότητα να θυμάμαι μόνο τα τελευταία 80 λεπτά της ζωής του (καθώς κ όλα όσα συνέβησαν πριν το ατύχημα). Το βιβλίο το διηγείται η δουλάρα, η οποία περιγράφει τη σχέση της με τον Καθηγητή, το πως της μαθαίνει να αγαπά τα υψηλά μαθηματικά κ τους αριθμούς, τις καθημερινές ιδιαιτερότητες του να συνυπάρχεις με κάποιον που θυμάται μόνο τα τελευταία 80 λεπτά. Κάποια στιγμή στο κάδρο μπαίνει κ ο γιος της Μαρούσκας_Σαν τον οποίο ο καθηγητής αγαπά πολύ πολύ πολύ, αλλά εκεί τα πράγματα μπερδεύονται.... κ έπεται συνέχεια.
Συμπαθητικό βιβλίο, αρχίζει ωραία, τελειώνει λιγότερο ωραία όμως, δεν είναι σπουδαίο, αλλά είναι πολύ ενδιαφέρον - κ εξαιρετικά ευκολοδιάβαστο. Στα συν του ότι έχει αναφορές στην επιστήμη των μαθηματικών που σου εξηγούν υψηλές κ δύσκολες έννοιες με πολύ μπλέντερ μιλούπα τρόπο, καθώς κ η μετάφραση. στα πλην ότι δεν έχει καθόλου σεξ, κ ότι είναι βιβλίο που περιγράφει μία ιδιαίτερη κατάσταση, όχι ένα ιδιαίτερο γεγονός. (προσπαθώ να πω ότι είναι Under-plotted; ίσως). Πόρισμα: το χάρηκα, αλλά δεν τρελάθηκα. Παμ Παρακάτ:
"My Father's Tears and Other Stories"
αυτή η συλλογή διηγημάτων του John Updike κ αν ήταν under-plotted. αλλά.... αλλά.... αχ, αχ, τι μεγάλο ταλέντο είναι να μπορείς να μεταδίδεις βαθιά μέσα σε κάποιον άνθρωπο ακόμα κ τα πιο ξένα σε αυτόν πράγματα.
Δεν ξέρω τι να πρωτογράψω για αυτό το βιβλίο. Οπότε θα γράψω δύο, ένα εκλογικευμένο κ ένα παράλογο.
Ένα - Με το διάβασμά του ανακάλυψα ένας κόσμο που δεν ήξερα πως υπήρχε, σαν να έκανα ένα επιπλέον μακρυνό ταξίδι αυτό το καλοκαίρι.
Δύο - Μερικές φορές οι προτάσεις που κλείνουν , ας πούμε, μία παράγραφο, ή και την ανοίγουν, μπορούν να σου ραγίσουν την καρδιά. κ εσύ, να είσαι ξαπλωμένος στην ξαπλώστα κάτω από την ομπρέλα κ να σε πιάνει ένα πράγμα να θες να ακουμπήσεις το χαρτί που είναι γραμμένη η πρόταση αυτή, στο στήθος, να αγγίξει, το χαρτί με την πρόταση, τις τριχούλες κ το δέρμα στο στήθος, να πλησιάσει την καρδιά σου όσο γίνεται.... χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ
ε τι άλλο να γράψω πια; μεγάλος ο John. ΒΓΕΣ. ΤΩΡΑ. Κ. ΑΓΟΡΑΣΕ. ΑΥΤΟ. ΤΟ. ΒΙΒΛΙΟ. ΤΩΡΑ. ΛΑΗΚ. ΝΑΟΥ.
Νέξτ:
Γιωργός Αλκαίος - ΟΠΑ, η επίσημη βιογραφία
(σόρη δεν βρήκα το εξώφυλλο οπότε βάζω φωτό του Γιώργου).
Αγόρασα την βιογραφία του Αλκαίου σε ένα παζάρι στο Μαρόκο, η γριά που μου το πούλησε το βιβλίο μου είπε ότι δεν θα το μετανιώσω.... Οφείλω να ομολογήσω ότι εξεπλάγην. Στο τετράτομο έργο, ο αναγνώστης διαβάζει για την ζωή του μεγάλου μας δημιουργού/καλλιτέχνη. Ο πρώτος τόμος "τα χρόνια νωρίς" (the early years) μαθαίνουμε για τα πρώτα χρόνια, όταν ακόμη ο Γιώργης ήταν ένα απλό τραγουδιστάκι χωρίς να έχει κάνει σουξέ ακόμα. Στον δεύτερο "η επιτυχία" μαθαίνουμε για την επιτυχία του Αλκαίου, πως έγραψε τα μαρμάρινα φιλιά, το συρματόπλεγμα κ άλλα κλασικά χητ του διαχρονικού τραγουδιού, πως τον κυνηγούσαν οι γκόμενες κ.ο.κ. Ο τρίτος τόμος "η μοναξά του καλλιτέχνη" διηγείται τα δύσκολα χρόνια της μη επιτυχίας, της αλλαγής δισκογραφικής κ που πάχυνε από τα μπουτάκια κοτόπουλο. Τέλος, το "OPA", ο τέταρτος τόμος, είναι μια λεπτομερής περιγραφή της επιστροφής στο στάρντομ - πως πήγε γιουροβίζιον, τι έγινε εκείνη τη βραδιά, πως του ήλθε η έμπνευση για το μοναδικό τραγούδι αυτό, ποια είναι τα μελλοντικά του σχέδια (ένα θα σου πω, η Lady Gaga παρακαλά για ντουέτο, θέλει αυτή, o Γιώργος Αλκαίος κ η Χριστιάννα να κάνουν μαζί ντουέτο οι τρεις τους).
Κάθε τόμος της βιογραφίας έχει πλούσιο φωτογραφικό υλικό, βιβλιογραφία, στίχους τραγουδιών, παρτιτούρες, οδηγίες πως να χορεύεις τις χορογραφίες των video clip του Γιώργου παρέα με τα φιλαράκια σου, κ πολλές ακόμα μοναδικές εκπλήξεις. Προλογίζει ο Θάνος Μικρούτσικος. να το πάρεις το βιβλίο, ειδικά αν το βρεις, τραστ μη θα είναι το απόλυτο κωλέκτωρζ άητεμ.
Οι άνθρωποι του Μιλένιουμ
Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου, ο Μπάλαρντ έχει γράψει παλιά κ την "Αυτοκρατορία του Ηλίου", αλλά κ το Crash που το έκανε ταινία ο Κρόνεμπεργκ. Στους ανθρώπους του Μιλένιουμ διηγείται μία επανάσταση της αστικής τάξης στο Λονδίνο των αρχών του 2000. Είναι επιστημονική σλασ πολιτική φαντασία, έξυπνη, πολιτικοποιημένη, πειραγμένη... αλλά κ λίγο υπερβολικά διδακτική, αρονό αρήλη ρονό. Δεν τρελάθηκα, αλλά κ δεν βαρέθηκα, αρονό (ξανά μανά) αρήλη ρονό. Θα ξαναδιάβαζα βιβλίο του, αλλά τη χαρά του Updike, μόνο με τον Updike την πήρα, πως να στο πω... θα μου πεις, έτσι είναι η ζωή, υπάρχουν σπάνιες στιγμές βαθιάς ευτυχίας κ απόλαυσης κ το υπόλοιπο είναι στην καλλίτερη περίπτωση χλιαρό, κ στην χειρότερη τόσο άσχημο όσο τραγική μπορεί να είναι η ζωή του ανθρώπου.... χμφ χμφ χμφ. Πάντως ο ήρωας του βιβλίου είναι από τους πιο συμπαθητικούς χαρακτήρες που έχω συναντήσει τα τελευταία χρόνια σε βιβλίο, έξυπνος, χιουμορίστας, ακομπλεξάριστος κ γενικά θα ήθελα να τον είχα φίλο.
Τελειώνουμε, σκάσε.
Εδώ κ μερικές μέρες, διαβάζω αυτό:
το Changing Planes είναι μία συλλογή sci-fi ιστοριών της ΑΓΑΠΗΜΕΝΗΣ μου Ursula K. Le Guin. Διαβάζω μία ιστορία κάθε βράδυ (ok ok, μη βαράς, ομολογώ, λέω ψέμματα, δεν καταφέρνω να αυτοπειθαρχήσω κ διαβάζω κ δεύτερη, με πιάνει βιβλιολαιμαργία, αν κ νυστάζω...) κ αισθάνομαι σαν να είμαι μικρό παιδάκι που κλαίει κ έρχεται η μαμά του να το παρηγορήσει κ να το καθησυχάσει ότι υπάρχει αγάπη κ φροντίδα σε αυτόν τον κόσμο, δεν είναι μόνο του το παιδάκι, δεν είναι μόνο του, δεν είναι, δεν είναι. κ αυτό την πιστεύει, σταματά να κλαίει κ κοιμάται ήσυχο.
PS - θυμάσαι που είχαμε διαγωνισμό σουπιέρα γιαγιάς με δώρο βιβλία; ε, όπου να ναι θα γενεί η κλήρωση, είμαι γουρούνι, το ξέρω άργησα αλλά καλοκαίρι γαρ κ πολύ φούρφουρο με την μετακόμιση κ όλα! σόρη
"Ο αγαπημένος μαθηματικός τύπους του καθηγητή"
Όπου Γιαπωνέζα δούλα σλασ Μαρούσκα ("οικιακή βοηθός" για τους πολίτικαλη κορέκτ εκεί έξω) πιάνει δουλειά στο σπίτι 60χρονου καθηγητή μαθηματικών που, μετά από αυτοκινητιστικό ατύχημα, έχει δυνατότητα να θυμάμαι μόνο τα τελευταία 80 λεπτά της ζωής του (καθώς κ όλα όσα συνέβησαν πριν το ατύχημα). Το βιβλίο το διηγείται η δουλάρα, η οποία περιγράφει τη σχέση της με τον Καθηγητή, το πως της μαθαίνει να αγαπά τα υψηλά μαθηματικά κ τους αριθμούς, τις καθημερινές ιδιαιτερότητες του να συνυπάρχεις με κάποιον που θυμάται μόνο τα τελευταία 80 λεπτά. Κάποια στιγμή στο κάδρο μπαίνει κ ο γιος της Μαρούσκας_Σαν τον οποίο ο καθηγητής αγαπά πολύ πολύ πολύ, αλλά εκεί τα πράγματα μπερδεύονται.... κ έπεται συνέχεια. Συμπαθητικό βιβλίο, αρχίζει ωραία, τελειώνει λιγότερο ωραία όμως, δεν είναι σπουδαίο, αλλά είναι πολύ ενδιαφέρον - κ εξαιρετικά ευκολοδιάβαστο. Στα συν του ότι έχει αναφορές στην επιστήμη των μαθηματικών που σου εξηγούν υψηλές κ δύσκολες έννοιες με πολύ μπλέντερ μιλούπα τρόπο, καθώς κ η μετάφραση. στα πλην ότι δεν έχει καθόλου σεξ, κ ότι είναι βιβλίο που περιγράφει μία ιδιαίτερη κατάσταση, όχι ένα ιδιαίτερο γεγονός. (προσπαθώ να πω ότι είναι Under-plotted; ίσως). Πόρισμα: το χάρηκα, αλλά δεν τρελάθηκα. Παμ Παρακάτ:
"My Father's Tears and Other Stories"
αυτή η συλλογή διηγημάτων του John Updike κ αν ήταν under-plotted. αλλά.... αλλά.... αχ, αχ, τι μεγάλο ταλέντο είναι να μπορείς να μεταδίδεις βαθιά μέσα σε κάποιον άνθρωπο ακόμα κ τα πιο ξένα σε αυτόν πράγματα.
Δεν ξέρω τι να πρωτογράψω για αυτό το βιβλίο. Οπότε θα γράψω δύο, ένα εκλογικευμένο κ ένα παράλογο.
Ένα - Με το διάβασμά του ανακάλυψα ένας κόσμο που δεν ήξερα πως υπήρχε, σαν να έκανα ένα επιπλέον μακρυνό ταξίδι αυτό το καλοκαίρι.
Δύο - Μερικές φορές οι προτάσεις που κλείνουν , ας πούμε, μία παράγραφο, ή και την ανοίγουν, μπορούν να σου ραγίσουν την καρδιά. κ εσύ, να είσαι ξαπλωμένος στην ξαπλώστα κάτω από την ομπρέλα κ να σε πιάνει ένα πράγμα να θες να ακουμπήσεις το χαρτί που είναι γραμμένη η πρόταση αυτή, στο στήθος, να αγγίξει, το χαρτί με την πρόταση, τις τριχούλες κ το δέρμα στο στήθος, να πλησιάσει την καρδιά σου όσο γίνεται.... χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ
ε τι άλλο να γράψω πια; μεγάλος ο John. ΒΓΕΣ. ΤΩΡΑ. Κ. ΑΓΟΡΑΣΕ. ΑΥΤΟ. ΤΟ. ΒΙΒΛΙΟ. ΤΩΡΑ. ΛΑΗΚ. ΝΑΟΥ.
Νέξτ:
Γιωργός Αλκαίος - ΟΠΑ, η επίσημη βιογραφία
(σόρη δεν βρήκα το εξώφυλλο οπότε βάζω φωτό του Γιώργου). Αγόρασα την βιογραφία του Αλκαίου σε ένα παζάρι στο Μαρόκο, η γριά που μου το πούλησε το βιβλίο μου είπε ότι δεν θα το μετανιώσω.... Οφείλω να ομολογήσω ότι εξεπλάγην. Στο τετράτομο έργο, ο αναγνώστης διαβάζει για την ζωή του μεγάλου μας δημιουργού/καλλιτέχνη. Ο πρώτος τόμος "τα χρόνια νωρίς" (the early years) μαθαίνουμε για τα πρώτα χρόνια, όταν ακόμη ο Γιώργης ήταν ένα απλό τραγουδιστάκι χωρίς να έχει κάνει σουξέ ακόμα. Στον δεύτερο "η επιτυχία" μαθαίνουμε για την επιτυχία του Αλκαίου, πως έγραψε τα μαρμάρινα φιλιά, το συρματόπλεγμα κ άλλα κλασικά χητ του διαχρονικού τραγουδιού, πως τον κυνηγούσαν οι γκόμενες κ.ο.κ. Ο τρίτος τόμος "η μοναξά του καλλιτέχνη" διηγείται τα δύσκολα χρόνια της μη επιτυχίας, της αλλαγής δισκογραφικής κ που πάχυνε από τα μπουτάκια κοτόπουλο. Τέλος, το "OPA", ο τέταρτος τόμος, είναι μια λεπτομερής περιγραφή της επιστροφής στο στάρντομ - πως πήγε γιουροβίζιον, τι έγινε εκείνη τη βραδιά, πως του ήλθε η έμπνευση για το μοναδικό τραγούδι αυτό, ποια είναι τα μελλοντικά του σχέδια (ένα θα σου πω, η Lady Gaga παρακαλά για ντουέτο, θέλει αυτή, o Γιώργος Αλκαίος κ η Χριστιάννα να κάνουν μαζί ντουέτο οι τρεις τους).
Κάθε τόμος της βιογραφίας έχει πλούσιο φωτογραφικό υλικό, βιβλιογραφία, στίχους τραγουδιών, παρτιτούρες, οδηγίες πως να χορεύεις τις χορογραφίες των video clip του Γιώργου παρέα με τα φιλαράκια σου, κ πολλές ακόμα μοναδικές εκπλήξεις. Προλογίζει ο Θάνος Μικρούτσικος. να το πάρεις το βιβλίο, ειδικά αν το βρεις, τραστ μη θα είναι το απόλυτο κωλέκτωρζ άητεμ.
Οι άνθρωποι του Μιλένιουμ
Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου, ο Μπάλαρντ έχει γράψει παλιά κ την "Αυτοκρατορία του Ηλίου", αλλά κ το Crash που το έκανε ταινία ο Κρόνεμπεργκ. Στους ανθρώπους του Μιλένιουμ διηγείται μία επανάσταση της αστικής τάξης στο Λονδίνο των αρχών του 2000. Είναι επιστημονική σλασ πολιτική φαντασία, έξυπνη, πολιτικοποιημένη, πειραγμένη... αλλά κ λίγο υπερβολικά διδακτική, αρονό αρήλη ρονό. Δεν τρελάθηκα, αλλά κ δεν βαρέθηκα, αρονό (ξανά μανά) αρήλη ρονό. Θα ξαναδιάβαζα βιβλίο του, αλλά τη χαρά του Updike, μόνο με τον Updike την πήρα, πως να στο πω... θα μου πεις, έτσι είναι η ζωή, υπάρχουν σπάνιες στιγμές βαθιάς ευτυχίας κ απόλαυσης κ το υπόλοιπο είναι στην καλλίτερη περίπτωση χλιαρό, κ στην χειρότερη τόσο άσχημο όσο τραγική μπορεί να είναι η ζωή του ανθρώπου.... χμφ χμφ χμφ. Πάντως ο ήρωας του βιβλίου είναι από τους πιο συμπαθητικούς χαρακτήρες που έχω συναντήσει τα τελευταία χρόνια σε βιβλίο, έξυπνος, χιουμορίστας, ακομπλεξάριστος κ γενικά θα ήθελα να τον είχα φίλο. Τελειώνουμε, σκάσε.
Εδώ κ μερικές μέρες, διαβάζω αυτό:
το Changing Planes είναι μία συλλογή sci-fi ιστοριών της ΑΓΑΠΗΜΕΝΗΣ μου Ursula K. Le Guin. Διαβάζω μία ιστορία κάθε βράδυ (ok ok, μη βαράς, ομολογώ, λέω ψέμματα, δεν καταφέρνω να αυτοπειθαρχήσω κ διαβάζω κ δεύτερη, με πιάνει βιβλιολαιμαργία, αν κ νυστάζω...) κ αισθάνομαι σαν να είμαι μικρό παιδάκι που κλαίει κ έρχεται η μαμά του να το παρηγορήσει κ να το καθησυχάσει ότι υπάρχει αγάπη κ φροντίδα σε αυτόν τον κόσμο, δεν είναι μόνο του το παιδάκι, δεν είναι μόνο του, δεν είναι, δεν είναι. κ αυτό την πιστεύει, σταματά να κλαίει κ κοιμάται ήσυχο.
PS - θυμάσαι που είχαμε διαγωνισμό σουπιέρα γιαγιάς με δώρο βιβλία; ε, όπου να ναι θα γενεί η κλήρωση, είμαι γουρούνι, το ξέρω άργησα αλλά καλοκαίρι γαρ κ πολύ φούρφουρο με την μετακόμιση κ όλα! σόρη
Χωρίς πίστη
Οι προπαππούδες της dance, οι Faithless τώρα πια βγάζουν τα video clip τους με την χορηγία της Fiat UK.
Πως ας πούμε παλιά στα βίντηόοου της Γαρμπή εκεί που έτρεχε στην παραλιακή με ένα τόπλες παλλικάρι συνοδηγό, ξαφνικά έβλεπες να κρέμεται από το φανάρι στην Σαρωνίδα ένα μπουκάλι Γουήληαμ Λόσον κ καταλάβαινες ότι ο Γουήληαμ είχε πληρώσει το βήντηόου, ε αυτό. Όλο αυτό το product placement είναι λέει ένας ακόμα τρόπος στην προσπάθεια της μουσικής βιομηχανίας (της οποίας ΑΥΤΟ ακριβώς ήταν το λάθος, ότι αποφάσισε να την δει "ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ") να βρει έσοδα...
Βέβαια οι Faithless (κ η Fiat) το κάνουν καλλίτερα από ότι το κάνει η Καιτούλα, δεν το συζητώ. Κ μάλλον (αν κ δεν είμαι κ τόσο σίγουρος με το όλο τρικυμία στο κρανίο που ζω) τα τραγούδια τους μου αρέσουν περισσότερο από της Καιτούλας.
άκου εδώ ένα γμτ κομμάτι κ παρουσία του διαφημιζόμενου αυτοκινήτου
κ ένα λίγο ψυχεδελικό εδώ, χωρίς fiat:
(νομίζω ότι οι Faithless έχουν ξεπεραστεί λίγο ή μου φαίνεται;)
Πως ας πούμε παλιά στα βίντηόοου της Γαρμπή εκεί που έτρεχε στην παραλιακή με ένα τόπλες παλλικάρι συνοδηγό, ξαφνικά έβλεπες να κρέμεται από το φανάρι στην Σαρωνίδα ένα μπουκάλι Γουήληαμ Λόσον κ καταλάβαινες ότι ο Γουήληαμ είχε πληρώσει το βήντηόου, ε αυτό. Όλο αυτό το product placement είναι λέει ένας ακόμα τρόπος στην προσπάθεια της μουσικής βιομηχανίας (της οποίας ΑΥΤΟ ακριβώς ήταν το λάθος, ότι αποφάσισε να την δει "ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ") να βρει έσοδα...
Βέβαια οι Faithless (κ η Fiat) το κάνουν καλλίτερα από ότι το κάνει η Καιτούλα, δεν το συζητώ. Κ μάλλον (αν κ δεν είμαι κ τόσο σίγουρος με το όλο τρικυμία στο κρανίο που ζω) τα τραγούδια τους μου αρέσουν περισσότερο από της Καιτούλας.
άκου εδώ ένα γμτ κομμάτι κ παρουσία του διαφημιζόμενου αυτοκινήτου
κ ένα λίγο ψυχεδελικό εδώ, χωρίς fiat:
(νομίζω ότι οι Faithless έχουν ξεπεραστεί λίγο ή μου φαίνεται;)
Friday, August 20, 2010
Χριστέ μου, δεν αναγνωρίζω το παιδί μου, το σπλάχνο μου!
Όπου είμαι κ κλαίω εδώ κ μισή ώρα πάνω από το κομπγιούτερ με μαύρο δάκρυ (που αν μη τι άλλο ως τρέντη δάκρυ ασορτάρει με το χαβάηαν τρόπηκ μαύρισμα στο κορμί) γιατί... γιατί.... γιατί πολύ απλά δεν αναγνωρίζω το blog μου.
ε ναι, δεν υπερβάλλω. καθόλου. Δεν το αναγνωρίζω ούτε στο ελάχιστο. Ούτε αυτό αλλά ούτε κ την διαδικασία που το δημιούργησε... το κοιτάζω από την οθόνη του computer κ αναρωτιέμαι... "ΕΓΩ, με τα ίδια μου τα χέρια, εγώ προσωπικά ο ίδιος τα έχω γράψει όλα αυτά παρακάτω; είναι σίγουρο; πότε; γιατί; πως;"
κ ακόμα "μήπως ήμουν ποζέσντ, μήπως τα είχα χαμένα, που ακόμα πιστεύω θα γυρίσω σε μένα";
μα τίποτε όμως να μην αναγνωρίζω; τίποτε; δηλαδή μιλάμε για το αδιανόητο κ άφατο μούδιασμα.
το οποίο βέβαια ξεγελιέμαι χιουτζ τάημ αν το αποδίδω μόνο στις διακοπές (που δεν ήταν πια κ τόσο μακρουλές, μία βδομάδα ο κακομοίρης, μέχρι κ τα κατώτατα μέλη του Κομουνιστικού Κόμματος Βορείου Κορέας κάνουν πιο πολύ).
τέλος πάντων ας μην μακρυγορώ, ήθελα ένα στίγμα να δώκω, να ζεσταθώ λιγάκι, να πω ότι υπάρχω ακόμα... [δηλαδή ειλικρινά, τόσο λίγο διάθεση για γράψιμο δεν έχει ούτε ένας νυσταγμένος σεναριογράφος πορνοταινίας, α πα πα πα πα πα]
ας συνέλθω με μία Σοφία Αρβανίτη, Σοφία βγαίνεις:
ο γιόρζ τρούλη
ε ναι, δεν υπερβάλλω. καθόλου. Δεν το αναγνωρίζω ούτε στο ελάχιστο. Ούτε αυτό αλλά ούτε κ την διαδικασία που το δημιούργησε... το κοιτάζω από την οθόνη του computer κ αναρωτιέμαι... "ΕΓΩ, με τα ίδια μου τα χέρια, εγώ προσωπικά ο ίδιος τα έχω γράψει όλα αυτά παρακάτω; είναι σίγουρο; πότε; γιατί; πως;"
κ ακόμα "μήπως ήμουν ποζέσντ, μήπως τα είχα χαμένα, που ακόμα πιστεύω θα γυρίσω σε μένα";
μα τίποτε όμως να μην αναγνωρίζω; τίποτε; δηλαδή μιλάμε για το αδιανόητο κ άφατο μούδιασμα.
το οποίο βέβαια ξεγελιέμαι χιουτζ τάημ αν το αποδίδω μόνο στις διακοπές (που δεν ήταν πια κ τόσο μακρουλές, μία βδομάδα ο κακομοίρης, μέχρι κ τα κατώτατα μέλη του Κομουνιστικού Κόμματος Βορείου Κορέας κάνουν πιο πολύ).
τέλος πάντων ας μην μακρυγορώ, ήθελα ένα στίγμα να δώκω, να ζεσταθώ λιγάκι, να πω ότι υπάρχω ακόμα... [δηλαδή ειλικρινά, τόσο λίγο διάθεση για γράψιμο δεν έχει ούτε ένας νυσταγμένος σεναριογράφος πορνοταινίας, α πα πα πα πα πα]
ας συνέλθω με μία Σοφία Αρβανίτη, Σοφία βγαίνεις:
ο γιόρζ τρούλη
Friday, August 06, 2010
Μερικές παρατηρήσεις από μία μετακόμιση
Μετακόμισα στις 19 Ιουλίου, ημέρα Τρίτη. Τιτάνιο έργο, με πολλές πτυχές κ λεπτομέρειες που δεν μου περνούσαν καν από το μυαλό όταν το αποφάσιζα 4 μήνες πριν. Αυτή την στιγμή, αν κ έχω αρχίσει κ τακτοποιούμαι, υπάρχει ακόμα ένα χάος μέσα στο μυαλό μου, δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρω να γράψω με αρχή μέση κ τέλος για την εμπειρία... Γι αυτό θα καταγράψω μερικές σκόρπιες παρατηρήσεις για να ξεσπάσω κ να θυμάμαι. Ότι του φανεί του Λωλωπροβατή. Φύγαμε; ναι, φύγαμε.
Στα σχόλια του προηγούμενου ποστ μία σέξη αναγνώστρια με ρώτησε το εξής πολύ λογικό: "μα καλά, είναι δυνατόν να λες Δόξα Τω Θεώ για μία μετακόμιση; Μήπως ένα ευτυχώς θα ήταν πιο ταιριαστό; ...εκτός κ αν το πιστεύεις". Λοιπόν, με αυτό το σχόλιο της Κατερίνας (θέγκζ λαβ) συνειδητοποίησα κάτι που μέσα στην κούραση κ τον πανικό κ το φούρφουρο που συνοδεύει μία μετακόμιση είχα αφήσει να βυθιστεί. Πόσο τυχερός είμαι που βρήκα αυτό το σπίτι, πόσο τυχερός είμαι για τις συνθήκες με τις οποίες γίνεται η μετακόμιση και ότι, ναι, Δόξα Τω Θεώ.
Αυτό, βέβαια δεν σημαίνει πως δεν έχω πράγματα για να γκρινιάξω. Το πρώτο κ μεγαλύτερο που μου έρχεται στο μυαλό, είναι το πόσο ΚΑΝΕΝΑΣ μα ΚΑΝΕΝΑΣ από τους δικούς κ πιο στενούς φίλους δεν με βοήθησε ούτε στο ελάχιστο. Μα καθόλου, όμως! Αν εξαιρέσω την Ε. που ήλθε το πρώτο βράδυ στο καινούργιο σπίτι για 10 λεπτά κ με βοήθησε να στρώσουμε το σεντόνι στο παρθενικό κρεβάτι, οι άλλοι όλοι ήταν απόντες 100%! Οι πιο ευγενικοί ψέλλισαν κάποιος δικαιολογίες, μερικοί ούτε καν. Οπότε, αυτό το υπέροχο αμερικάνικο από τα σητκομζ όπου όποιος μετακομίζει ενθαρρύνεται κ περιστοιχίζεται από μία κουστωδία φίλων που τον βοηθάνε κ σπάνε πλάκα κ τρώνε τραχανά κ μπουτάκια κοτόπουλο ξεροψημένο δεν το είχαμε στην περίπτωσή μας. Καθόλου. Κ από κανένα. Όσες κούτες έχουν ανοιχτεί ανοίχτηκαν από τον γιοωρζ τρούλη, ό,τι βολεύτηκε κ τακτοποιήθηκε, έγινε από τον Γιωρζ Τρούλη ξανά μανά. Που δεν ήθελα χέρια να με βοηθήσουν, απλά παρέα μου έλειψε, τέλος πάντων μην τα θυμάμαι κ φρικάρω. λυγμ 
Ωστόσο δύο δεδομένα με "παρηγορούν"σε αυτό που θεωρώ "απόλυτη εγκατάλειψη" από δικούς κ φίλους.
Το πρώτο είναι ότι δεν τα παίρνω πια προσωπικά όλα αυτά τα καθημερινά ατοπήματα κ δεν τα αφήνω να με ματαιώσουν κ να με πληγώσουν. Κοντολογίς, καταλαβαίνω ότι το πρόβλημα δεν είναι ότι οι φίλοι κ οι δικοί δεν με βοήθησαν επειδή δεν με αγαπούν - Εντ δης, α γκέτ ητ βέρη γουέλ. Απλά, βαριόσαντε κ είχανε καλλίτερα κ σπουδαιότερα πράγματα να κάνουν - είναι κ περίοδος διακοπών, κάποιοι έχουν παιδιά. Βάλε λίγο κ ότι και εγώ το έχω κάπως ψηλά το γαλλικό μυτάκι κ δεν ζητάω ευθαρσώς κ με άνεση, ε δεν θέλει κ πολύ... Όμως, θα μπορούσαν έστω να κάνουν μία συμβολική κίνηση στήριξης. Που δεν την έκαναν. οι κάγκουρες.
Το δεύτερο δεδομένο που με παρηγορεί για την φιλική εγκατάλειψη, είναι ότι.... ότι.... δεν ξέρω τώρα πως να το εκφράσω αλλά σε ένα συμπαντικό επίπεδο, και λαμβάνοντνας υπόψη την μεγαλύτερη ισορροπία των πραγματών, κ με δεδομένο ότι η ζωή ενός ανθρώπου αποτελείται από συγκυνωνούντα τμήματα που το ένα αναπληρώνει το άλλο.... έλαβα ΤΟΣΗ πολύ βοήθεια, μα τόση πολύ μα τόση μα τόση πολύ, που τελικά βγαίνω κερδισμένος! Ακόμα κ αν οι φίλοι μου αποφάσιζαν όχι απλά να αδιαφορήσουν αλλά μου κάνανε κ σαμποτάζ στην μετακόμιση (τρίβαν με τσουκνίδα τα συρτάρια πριν βάλω τα εσώρουχα μέσα, σκάγανε το λάστιχο του φορτηγού της μετακόμισης, πετούν ενθύμια κ δώρα, κρύσταλα κ σκουπίδια τώρα, και βάφαν τις κουρτίνες στα χρώμα που μισούσα) ακόμα κ τότε λοιπόν, θα έβγαινα κερδισμένος, αγαπημένος, φροντισμένος, ταχταρισμένος. Κ μάλιστα περισσότερο από όσο είναι ο ΠΑΜΕΟΦΡ (Πανευρωπαϊκός Μέσος Όρος Φροντίδας). Γι αυτό λοιπόν λέω "δόξα τω Θεώ" κ το εννοώ από τα βάθη της καρδιάς μου
τι απολαμβάνω πολύ στο καινούργιο σπίτι:
Πρώτο - κοιμάμαι καλά! επιτέλους μετά από χρόνια κοιμάμαι καλά! Κ το καλοκαίρι! Πχιούρ όσομνες. Στο παλιό διαμέρισμα δεν είχα ερ κοντήσχιον, ήταν κ ρετιρέ, το χτυπούσε ντάλα ο ήλιος όλη μέρα, οπότε τα βράδυα που έκανε έστω κ μέτρια ζέστη μου ήταν μαρτυρικά... κάθε λίγο κ λιγάκι ξυπνούσα για να σκουπίσω το πρόσωπό μου από τον ιδρώτα, να κάνω ένα ντους, να πιω νερό, να δω που έχω πετάξει το σώβρακο κλπ κλπ. Τώρα αντίθετα, βάζω το μηχάνημα στους 27 βαθμούς, γέρνω στο μαξιλάρι, με παίρνει ο ύπνος κ κοιμάμαι σερί μέχρι το πρωί χωρίς καμία όχληση. Δης, α λόβ μπηγκ τάημ!
Δεύτερη απόλαυση στο καινούργιο σπίτι: Έχω walk in ντους με καμπίνα, δηλαδή δεν κάνω μπάνιο σε μπανιέρα αλλά όρθιος σε ντους που περικλείεται από γυαλί! ΛΑΤΡΕΥΩ! Όταν κάνω μπάνιο αισθάνομαι χαρούμενος κ άκτηβ σαν τον Αναστόπουλο στην παλιά διαφήμιση του Ρεξώνα από τα έητηζ! Χάου μο όσομ κεν γιου γκό; Γιου γκο μπόη! Αφού να φανταστείς τις πρώτες μέρες στο νέο σπίτι, έμπαινα για ντους έτσι ανά δίωρο, χωρίς να υπάρχει απλυσιά στο κορμί μου, για να απολαύσω το "αναστόπουλος μόμεντ" μου. αχ βαχ!
Οι υπόλοιπες απολαύσεις στον καινούργιο σπίτι είναι ακόμα στην προετοιμασία. Τις περιμένω όμως με μεγάλη χαρά! Μία σημαντική είναι ότι θα έχω τραπέζι κανονικό τραπεζαρίας όπου όχι μόνο θα μπορώ να φωνάζω τους φίλους μου για φαγητό, αλλά θα πραγματοποιήσω κ το όνειρό μου να τρώω με μαχαίρι κ πηρούνι κ γενικά να στρώνω υποτυπωδώς το τραπέζι ακόμα κ όταν είμαι μόνος (όχι, δεν το βρίσκω κόπο και λέημ εν λούζα εν σάκα να στρώνω για να φάω μόνος - αντίθετα το βρίσκω πολύ φροντισιάρικο προς τον εαυτό, καθώς επίσης κ στιλάτο).
Τις τελευταίες μέρες είναι που αρχίζω κ αισθάνομαι πραγματικά άνετα στο σπίτι. Το διαμέρισμα είναι σχετικά τακτοποιημένο, αφού κατάφερα να καθαρίσω από κούτες τα βασικά δωμάτια - υπάρχουν βέβαια δύο στα οποία επικρατεί πανικός κ ομίχλη αλλά τα έχω με κλειστή την πόρτα κ δεν μου χτυπούν στο μάτι! Γενικά, το διαμέρισμα έχει χώρο, άπλα κ άνοιγμα κ μου αρέσει πολύ αυτό, μου δίνει βαθιές ψυχικές ανάσες, κουλό λίγο αλλά αληθές.
Η λέξη κλειδί σε κάθε μετακόμιση είναι το "πέταμα". Πραγματικά, έχω τόσα πολλά άχρηστα πράγματα, που πρέπει να ξεφορτωθώ... Όμως για κάποιο ανόητο λόγο δεν μπορώ να τα πετάξω. Βλέπω τις κούτες με όλα τα συσσωρευμένα, τα μαλακισμένα, κ θυμάμαι το μύθο με τον Ζεν μοναχό που του πήγε ένας μαθητής για να διδαχτεί κ αυτός πήρε ένα φλυτζάνι τσάι κ το γέμιζε το γέμιζε το γέμιζε το γέμιζε και το τσάι άρχισε να ξεχυλίζει και ο μαθητής είπε "γουανταφάκ μάστερ; γέμισε το φλυτζάνι κ εσύ ακόμα χύνεις" κ ο Ζεν του λέει "το φλυτζάνι είναι το μυαλό σου, ξεχυλίζει άχρηστα πράγματα - πρέπει να αδειάσει πρώτα πριν αρχίσω να σε μαθαίνω - για να μην αναφερθώ κ σε αυτήν την φράτζα που είναι τρελή εητήλα, τι κατάσταση κεφαλιού είναι αυτή, τζήζας πια, κ είμαι κ βουδιστής που κανονικά δεν λέμε τζήζας!"
Το παρήγορο είναι ότι αισθάνομαι τον εαυτό μου να ελέγχω τον ψυχαναγκασμό της συσσώρευσης, σταδιακά κ βήμα βήμα αρχίζω κ μπαίνω στο mood του πετάματος. Χθες πέταξα κάτι παλιά τεύχη του Γαιοράματος (έλεος, τι τα κράταγα ως τώρα....) κ του ελληνικού Νασχηοναλ Τζηογκράφηκ! Ζήτω η αφαίρεση!
Πριν από 3 μέρες είδα στον ύπνο μου μου αυτόν τον φίλο μου που πέθανε νέος φέτος το Φλεβάρη κ εγώ το έμαθα 2 βδομάδες μετά που συνέβη γιατί τα τελευταία χρόνια είχαμε χαθεί. Ήμουν, λέει, στο καινούργιο σπίτι κ ξαφνικά τον είδα μπροστά μου πράγμα που με εξέπληξε διότι είχα συναίσθηση στον ύπνο μου πως είναι νεκρός. Προτού τον ρωτήσω τι γίνεται, μου είπε από μόνος του ότι ο θάνατός του ήταν ένα ψέμα που το σκηνοθέτησε γιατί ήθελε να εξαφανιστεί για κάποιους μήνες. Εγώ "θύμωσα" λίγο που μας έπαιξε αυτήν την πλάκα, αλλά δεν του θύμωσα πραγματικά γιατί ήμουν ανακουφισμένος που ζούσε. Ήταν χαρούμενος κ φαινόταν πολύ καλά, πιο καλά από όσο ήταν τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Κ κοιτούσε γύρω το καινούργιο σπίτι κ κουνούσε το κεφάλι του με ικανοποίηση γιατί του άρεσε.
Αυτό ήταν το πρώτο όνειρο στο καινούργιο σπίτι. Ξύπνησα στεναχωρημένος που επέστρεψα σε μία πραγματικότητα που ο φίλος μου είναι νεκρός κ δεν έχει κάνει σκηνοθεσία.... αλλά ήμουν κ κάπως γαληνεμένος κ ευχαριστημένος που "ενέκρινε" αυτός ο τόσο μπον βηβέρ το νέο μου σπίτι. Πήρα τηλέφωνο την θεία μου να μου πει αν το όνειρο είναι καλό κ είπε ναι. Αύριο Σάββατο θα πάω να του ανάψω ένα κεράκι στον τάφο του, είναι στο νεκροταφείο Βύρωνα. ....σκέφτομαι, λες να είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι δεν χάνονται μετά που πεθαίνουν;
Ακόμα σεξάκοι δεν έχει πέσει στο νέο σπίτι. Όμως έτσι είμαι, μοναχά μια στιγμή ξαποσταίνω κ ξανά προς την σεξ/δόξα τραβώ. Ην ένη κέης, προσφοραί γίνονται δεκταί! χιχιχιχιχι 
Το σπίτι δεν έχει βεράντες ούτε θέα! χμφ χμφ χμφ, αν σκεφτείς ότι στο προηγούνενο διαμέρισμα είχα θέα την μισή Αθήνα - κ ας ήταν κ η άσχημη μισή. Όμως μετά από 20 μέρες υπό τας νέας συνθήκας δεν με πειράζει. Αφ ενός γιατί είναι πολύ ευρύχωρο κ άνετο, αφ ετέρου διότι στα σχετικά μικρά μπαλκόνια που έχει, κατάφερα να βάλω τις 7 αγαπημένες μου ελιές από την βεράντα στα Εξάρχεια. Για λίγο παίχτηκε το ενδεχόμενο να πρέπει να χαρίσω κάποιες από αυτές λόγω έλλειψης χώρου, κ μου ήρθε ένας μικρός θάνατος.. Πόσο τις αγαπώ αυτές τις ελιές δεν λέγεται. Ναι είναι "βαριά" αγάπη, τύπου "οι άντρες δεν μιλούν πολύ στο νου σου να το γράψεις - ούτε κ ποτίζουν τόσο συχνά όσο θα μπορούσαν" αλλά μέσα στην καρδιά μου έχω μεγάλη γαλήνη που εκτός από την οικογένεια κ τους φίλους μου έχω κ αυτές τις 7 ελιές στον κόσμο. Οι περαστικοί κάτω από το σπίτι, βλέπουν τα κλαδιά ελιάς στο μπαλκόνι κ πέφτουν κ πέρνουν τρελά ρησπέκτια (μου είπαν τα παιδιά από τον φούρνο απέναντι). έτσι, έτσι, ή έχΟμε πχιότητα ή δεν έχΟμε 
Η μετακόμιση αυτή με βάζει σε ένα νέο level. Καλλίτερο. Η ζωή μου θα είναι πιο άνετη, αλλά κ με περισσότερες ευθύνες. Όμως εσωτερικά ζω μία αντιφατικότητα - χαρά από την μία κ "γιου γκο μπόη", αλλά κ άγχος κ πολύ ανησυχία κ τι θα κάνουμε αν τα πράγματα στραβώσουν, όπως γίνεται συχνά στην ζωή; μερικές φορές με πιάνει ένα φοβερό φούρφουρο, να προχτές για παράδειγμα είχα πάει να πιω ένα ποτό κ όπως καθόμουν στο μπαρ ΄κ αργόπινα κ ζαχάρωνα γκομενάκια αισθάνθηκα μία απίστευτη εσωτερική ανησυχία για τα μελούμενα - είχα χαλαρώσει φαίνεται κ μου βγήκε η ανασφάλεια. Την άφησα για κανένα δεκάλεπτο να με κυριεύσει κ να με πλημμυρίσει. Κ ύστερα σκέφτηκα ότι καλλίτερο πράγμα να κάνω από το να κάνω το καλλίτερο που μπορώ με τα δεδομένα που τώρα έχω, δεν υπάρχει... Ας περάσω τις γέφυρες των δυσκολιών όταν τις φτάσω... προς το παρόν όμως, ας χαλαρώσω. 
αχχαχχαχαχαχαχαχαχαχαχ πρέπει να διαβάσω οδηγίες χρήσεως διάφορων συσκευών που είναι σε σύνολο περισσότερες από 34 χιλιάδες σελίδες, ok αν εξαφανιστώ να ξέρετε θα είμαι στο πιο φτηνό ελληνικό τρελάδικο, να κάνω αποτοξίνωση από διαβάσματα πως χρησιμοποιείται ο ηλεκτρικός αποφλοιωτής ελιάς, το αυτόματο ξυστύρι πατούσας, η ηλεκτρική σκούπα περούκας κ άλλα διάφορα παλαβά. 
Γενικά, το μεγαλύτερο σπίτι απαιτεί κ περισσότερο χρόνο από τον άθρωπα. πόσο τρελό καγκούρι είμαι που μου έκανε εντύπωση όταν το διαπίστωσα; πάρα πολύ, χεχεχεχε.
σου είπα ότι έχω μπάνιο ειδικά για τους ξένους; πράγμα που σημαίνει ότι θα μπορώ χωρίς καμία τύψη να κρεμάω το σώβρακο το άπλυτο στο πόμολο της πόρτας του μπάνιου ΜΟΥ πριν μπω για ντους - γιατί θα ξέρω ότι κανένας αθώος δεν θα αγγίξει αυτό το πόμολο. Με την ευκαιρία, θα ήθελα να θυμίσω σε όλους ότι το γεγονός ότι ένα βρακί φορέθηκε κ πρέπει να πάει για πλύσιμο, δεν πάει να πει ότι πρέπει να το πετάμε στα πατώματα κ στα μωσαϊκά κ στ πλακάκια αφού το βγάλουμε. Τα βρακιά είναι σαν τα γκομενάκια που κάνουμε σεξάκοι: Επειδή κάναμε την δουλειά μας δεν σημαίνει ότι αρχίζουμε να τους φερόμαστε σαν σκουπίδια, αξιοπρέπεια πήπολ, αξιοπρέπεια!
Εάν δεν υπήρχε το facebook θα είχα τρελαθεί, σάντενλυ α λαβ φέηζμπουκ. Βλέπεις, τις πιο τρελές ώρες τις μετακόμισης, τότε που φαινόταν ότι τίποτε δεν θα μπει ποτέ στην θέση του, ότι θα ζω στο τσαντήρι φορέβερλυ, ξέσπαγα με κάτι θεόκουλα φέηζμπουκ στάτουζ απντέητς - εκτός, δε, που ξέσπαγα αισθανομουν κ κάμποση virtual faizbook συντροφικότητα από όλους όσοι απαντούσαν στο στάτουζ ή το σχολίαζαν ή απλά κουνούσαν με νόημα το ποντίκι πάνω από το προφήλ μου λέγοντας "Ok, ok, the boy is seriously, really, ultumately, GONER"
Aκόμα δεν έχω ήντερνετ στο καινούργιο σπίτι. Σε αυτό, πρόσθεσε κ το ότι στο παλιό διαμέρισμα είχα κόψει το ήντερνετ για να κάνω μεταφορά 2 μήνες πριν φύγω. άρα κλείνω οσονούπω σχεδόν 3 μήνες χωρίς άξες στο ήντερνέτ από το σπίτι. Δεν με χαλάει ιδιαίτερα να σου πω την αλήθεια.
Μλκ, τον ατέλειωτο έχει αυτό το ποστ κ ακόμα δεν έχω γράψει ούτε τα μισά από όσα θα ήθελα.
"τζήζας πρόβατο βάλε μία τελειά"
Οκ then, μία τελειά: .
όπα όπα, περίμενε, θέλω μία συμβουλή πριν σε αφήσω: έχω μπερεδευτεί λίγο με το μπάνιο των ξένων (δεν είχα ποτέ, οπότε...). Ποιοί πάνε σε αυτό; Μόνο οι ξένοι; δηλαδή αν κάποιος μου πει "θέλω κακά, μπορώ να πάω τουαλέτα;" να ζητήσω διαβατήριο για να διαπιστώσω αν είναι Έλληνας ώστε αν είναι Έλληνας να τον στείλω στο άλλο μπάνιο; Εν τω μεταξύ κάπου διάβασα ότι οι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν χρειάζεται να πηγαίνουν στον μπάνιο των ξένων γιατί κ καλά είμαστε όλοι εοκ. γενικά, έχω αρχίσει κ μπερδεύομαι με την φάση, καμία advice σέξη βγιούερ?
(επίσης, τα πισινάκια δεν είναι τέλειο πράγμα;)
Στα σχόλια του προηγούμενου ποστ μία σέξη αναγνώστρια με ρώτησε το εξής πολύ λογικό: "μα καλά, είναι δυνατόν να λες Δόξα Τω Θεώ για μία μετακόμιση; Μήπως ένα ευτυχώς θα ήταν πιο ταιριαστό; ...εκτός κ αν το πιστεύεις". Λοιπόν, με αυτό το σχόλιο της Κατερίνας (θέγκζ λαβ) συνειδητοποίησα κάτι που μέσα στην κούραση κ τον πανικό κ το φούρφουρο που συνοδεύει μία μετακόμιση είχα αφήσει να βυθιστεί. Πόσο τυχερός είμαι που βρήκα αυτό το σπίτι, πόσο τυχερός είμαι για τις συνθήκες με τις οποίες γίνεται η μετακόμιση και ότι, ναι, Δόξα Τω Θεώ. 
Αυτό, βέβαια δεν σημαίνει πως δεν έχω πράγματα για να γκρινιάξω. Το πρώτο κ μεγαλύτερο που μου έρχεται στο μυαλό, είναι το πόσο ΚΑΝΕΝΑΣ μα ΚΑΝΕΝΑΣ από τους δικούς κ πιο στενούς φίλους δεν με βοήθησε ούτε στο ελάχιστο. Μα καθόλου, όμως! Αν εξαιρέσω την Ε. που ήλθε το πρώτο βράδυ στο καινούργιο σπίτι για 10 λεπτά κ με βοήθησε να στρώσουμε το σεντόνι στο παρθενικό κρεβάτι, οι άλλοι όλοι ήταν απόντες 100%! Οι πιο ευγενικοί ψέλλισαν κάποιος δικαιολογίες, μερικοί ούτε καν. Οπότε, αυτό το υπέροχο αμερικάνικο από τα σητκομζ όπου όποιος μετακομίζει ενθαρρύνεται κ περιστοιχίζεται από μία κουστωδία φίλων που τον βοηθάνε κ σπάνε πλάκα κ τρώνε τραχανά κ μπουτάκια κοτόπουλο ξεροψημένο δεν το είχαμε στην περίπτωσή μας. Καθόλου. Κ από κανένα. Όσες κούτες έχουν ανοιχτεί ανοίχτηκαν από τον γιοωρζ τρούλη, ό,τι βολεύτηκε κ τακτοποιήθηκε, έγινε από τον Γιωρζ Τρούλη ξανά μανά. Που δεν ήθελα χέρια να με βοηθήσουν, απλά παρέα μου έλειψε, τέλος πάντων μην τα θυμάμαι κ φρικάρω. λυγμ 
Ωστόσο δύο δεδομένα με "παρηγορούν"σε αυτό που θεωρώ "απόλυτη εγκατάλειψη" από δικούς κ φίλους.
Το πρώτο είναι ότι δεν τα παίρνω πια προσωπικά όλα αυτά τα καθημερινά ατοπήματα κ δεν τα αφήνω να με ματαιώσουν κ να με πληγώσουν. Κοντολογίς, καταλαβαίνω ότι το πρόβλημα δεν είναι ότι οι φίλοι κ οι δικοί δεν με βοήθησαν επειδή δεν με αγαπούν - Εντ δης, α γκέτ ητ βέρη γουέλ. Απλά, βαριόσαντε κ είχανε καλλίτερα κ σπουδαιότερα πράγματα να κάνουν - είναι κ περίοδος διακοπών, κάποιοι έχουν παιδιά. Βάλε λίγο κ ότι και εγώ το έχω κάπως ψηλά το γαλλικό μυτάκι κ δεν ζητάω ευθαρσώς κ με άνεση, ε δεν θέλει κ πολύ... Όμως, θα μπορούσαν έστω να κάνουν μία συμβολική κίνηση στήριξης. Που δεν την έκαναν. οι κάγκουρες.
Το δεύτερο δεδομένο που με παρηγορεί για την φιλική εγκατάλειψη, είναι ότι.... ότι.... δεν ξέρω τώρα πως να το εκφράσω αλλά σε ένα συμπαντικό επίπεδο, και λαμβάνοντνας υπόψη την μεγαλύτερη ισορροπία των πραγματών, κ με δεδομένο ότι η ζωή ενός ανθρώπου αποτελείται από συγκυνωνούντα τμήματα που το ένα αναπληρώνει το άλλο.... έλαβα ΤΟΣΗ πολύ βοήθεια, μα τόση πολύ μα τόση μα τόση πολύ, που τελικά βγαίνω κερδισμένος! Ακόμα κ αν οι φίλοι μου αποφάσιζαν όχι απλά να αδιαφορήσουν αλλά μου κάνανε κ σαμποτάζ στην μετακόμιση (τρίβαν με τσουκνίδα τα συρτάρια πριν βάλω τα εσώρουχα μέσα, σκάγανε το λάστιχο του φορτηγού της μετακόμισης, πετούν ενθύμια κ δώρα, κρύσταλα κ σκουπίδια τώρα, και βάφαν τις κουρτίνες στα χρώμα που μισούσα) ακόμα κ τότε λοιπόν, θα έβγαινα κερδισμένος, αγαπημένος, φροντισμένος, ταχταρισμένος. Κ μάλιστα περισσότερο από όσο είναι ο ΠΑΜΕΟΦΡ (Πανευρωπαϊκός Μέσος Όρος Φροντίδας). Γι αυτό λοιπόν λέω "δόξα τω Θεώ" κ το εννοώ από τα βάθη της καρδιάς μου
τι απολαμβάνω πολύ στο καινούργιο σπίτι: Πρώτο - κοιμάμαι καλά! επιτέλους μετά από χρόνια κοιμάμαι καλά! Κ το καλοκαίρι! Πχιούρ όσομνες. Στο παλιό διαμέρισμα δεν είχα ερ κοντήσχιον, ήταν κ ρετιρέ, το χτυπούσε ντάλα ο ήλιος όλη μέρα, οπότε τα βράδυα που έκανε έστω κ μέτρια ζέστη μου ήταν μαρτυρικά... κάθε λίγο κ λιγάκι ξυπνούσα για να σκουπίσω το πρόσωπό μου από τον ιδρώτα, να κάνω ένα ντους, να πιω νερό, να δω που έχω πετάξει το σώβρακο κλπ κλπ. Τώρα αντίθετα, βάζω το μηχάνημα στους 27 βαθμούς, γέρνω στο μαξιλάρι, με παίρνει ο ύπνος κ κοιμάμαι σερί μέχρι το πρωί χωρίς καμία όχληση. Δης, α λόβ μπηγκ τάημ!
Δεύτερη απόλαυση στο καινούργιο σπίτι: Έχω walk in ντους με καμπίνα, δηλαδή δεν κάνω μπάνιο σε μπανιέρα αλλά όρθιος σε ντους που περικλείεται από γυαλί! ΛΑΤΡΕΥΩ! Όταν κάνω μπάνιο αισθάνομαι χαρούμενος κ άκτηβ σαν τον Αναστόπουλο στην παλιά διαφήμιση του Ρεξώνα από τα έητηζ! Χάου μο όσομ κεν γιου γκό; Γιου γκο μπόη! Αφού να φανταστείς τις πρώτες μέρες στο νέο σπίτι, έμπαινα για ντους έτσι ανά δίωρο, χωρίς να υπάρχει απλυσιά στο κορμί μου, για να απολαύσω το "αναστόπουλος μόμεντ" μου. αχ βαχ!
Οι υπόλοιπες απολαύσεις στον καινούργιο σπίτι είναι ακόμα στην προετοιμασία. Τις περιμένω όμως με μεγάλη χαρά! Μία σημαντική είναι ότι θα έχω τραπέζι κανονικό τραπεζαρίας όπου όχι μόνο θα μπορώ να φωνάζω τους φίλους μου για φαγητό, αλλά θα πραγματοποιήσω κ το όνειρό μου να τρώω με μαχαίρι κ πηρούνι κ γενικά να στρώνω υποτυπωδώς το τραπέζι ακόμα κ όταν είμαι μόνος (όχι, δεν το βρίσκω κόπο και λέημ εν λούζα εν σάκα να στρώνω για να φάω μόνος - αντίθετα το βρίσκω πολύ φροντισιάρικο προς τον εαυτό, καθώς επίσης κ στιλάτο).
Τις τελευταίες μέρες είναι που αρχίζω κ αισθάνομαι πραγματικά άνετα στο σπίτι. Το διαμέρισμα είναι σχετικά τακτοποιημένο, αφού κατάφερα να καθαρίσω από κούτες τα βασικά δωμάτια - υπάρχουν βέβαια δύο στα οποία επικρατεί πανικός κ ομίχλη αλλά τα έχω με κλειστή την πόρτα κ δεν μου χτυπούν στο μάτι! Γενικά, το διαμέρισμα έχει χώρο, άπλα κ άνοιγμα κ μου αρέσει πολύ αυτό, μου δίνει βαθιές ψυχικές ανάσες, κουλό λίγο αλλά αληθές. Η λέξη κλειδί σε κάθε μετακόμιση είναι το "πέταμα". Πραγματικά, έχω τόσα πολλά άχρηστα πράγματα, που πρέπει να ξεφορτωθώ... Όμως για κάποιο ανόητο λόγο δεν μπορώ να τα πετάξω. Βλέπω τις κούτες με όλα τα συσσωρευμένα, τα μαλακισμένα, κ θυμάμαι το μύθο με τον Ζεν μοναχό που του πήγε ένας μαθητής για να διδαχτεί κ αυτός πήρε ένα φλυτζάνι τσάι κ το γέμιζε το γέμιζε το γέμιζε το γέμιζε και το τσάι άρχισε να ξεχυλίζει και ο μαθητής είπε "γουανταφάκ μάστερ; γέμισε το φλυτζάνι κ εσύ ακόμα χύνεις" κ ο Ζεν του λέει "το φλυτζάνι είναι το μυαλό σου, ξεχυλίζει άχρηστα πράγματα - πρέπει να αδειάσει πρώτα πριν αρχίσω να σε μαθαίνω - για να μην αναφερθώ κ σε αυτήν την φράτζα που είναι τρελή εητήλα, τι κατάσταση κεφαλιού είναι αυτή, τζήζας πια, κ είμαι κ βουδιστής που κανονικά δεν λέμε τζήζας!"
Το παρήγορο είναι ότι αισθάνομαι τον εαυτό μου να ελέγχω τον ψυχαναγκασμό της συσσώρευσης, σταδιακά κ βήμα βήμα αρχίζω κ μπαίνω στο mood του πετάματος. Χθες πέταξα κάτι παλιά τεύχη του Γαιοράματος (έλεος, τι τα κράταγα ως τώρα....) κ του ελληνικού Νασχηοναλ Τζηογκράφηκ! Ζήτω η αφαίρεση!
Πριν από 3 μέρες είδα στον ύπνο μου μου αυτόν τον φίλο μου που πέθανε νέος φέτος το Φλεβάρη κ εγώ το έμαθα 2 βδομάδες μετά που συνέβη γιατί τα τελευταία χρόνια είχαμε χαθεί. Ήμουν, λέει, στο καινούργιο σπίτι κ ξαφνικά τον είδα μπροστά μου πράγμα που με εξέπληξε διότι είχα συναίσθηση στον ύπνο μου πως είναι νεκρός. Προτού τον ρωτήσω τι γίνεται, μου είπε από μόνος του ότι ο θάνατός του ήταν ένα ψέμα που το σκηνοθέτησε γιατί ήθελε να εξαφανιστεί για κάποιους μήνες. Εγώ "θύμωσα" λίγο που μας έπαιξε αυτήν την πλάκα, αλλά δεν του θύμωσα πραγματικά γιατί ήμουν ανακουφισμένος που ζούσε. Ήταν χαρούμενος κ φαινόταν πολύ καλά, πιο καλά από όσο ήταν τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Κ κοιτούσε γύρω το καινούργιο σπίτι κ κουνούσε το κεφάλι του με ικανοποίηση γιατί του άρεσε. Αυτό ήταν το πρώτο όνειρο στο καινούργιο σπίτι. Ξύπνησα στεναχωρημένος που επέστρεψα σε μία πραγματικότητα που ο φίλος μου είναι νεκρός κ δεν έχει κάνει σκηνοθεσία.... αλλά ήμουν κ κάπως γαληνεμένος κ ευχαριστημένος που "ενέκρινε" αυτός ο τόσο μπον βηβέρ το νέο μου σπίτι. Πήρα τηλέφωνο την θεία μου να μου πει αν το όνειρο είναι καλό κ είπε ναι. Αύριο Σάββατο θα πάω να του ανάψω ένα κεράκι στον τάφο του, είναι στο νεκροταφείο Βύρωνα. ....σκέφτομαι, λες να είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι δεν χάνονται μετά που πεθαίνουν;
Ακόμα σεξάκοι δεν έχει πέσει στο νέο σπίτι. Όμως έτσι είμαι, μοναχά μια στιγμή ξαποσταίνω κ ξανά προς την σεξ/δόξα τραβώ. Ην ένη κέης, προσφοραί γίνονται δεκταί! χιχιχιχιχι 
Το σπίτι δεν έχει βεράντες ούτε θέα! χμφ χμφ χμφ, αν σκεφτείς ότι στο προηγούνενο διαμέρισμα είχα θέα την μισή Αθήνα - κ ας ήταν κ η άσχημη μισή. Όμως μετά από 20 μέρες υπό τας νέας συνθήκας δεν με πειράζει. Αφ ενός γιατί είναι πολύ ευρύχωρο κ άνετο, αφ ετέρου διότι στα σχετικά μικρά μπαλκόνια που έχει, κατάφερα να βάλω τις 7 αγαπημένες μου ελιές από την βεράντα στα Εξάρχεια. Για λίγο παίχτηκε το ενδεχόμενο να πρέπει να χαρίσω κάποιες από αυτές λόγω έλλειψης χώρου, κ μου ήρθε ένας μικρός θάνατος.. Πόσο τις αγαπώ αυτές τις ελιές δεν λέγεται. Ναι είναι "βαριά" αγάπη, τύπου "οι άντρες δεν μιλούν πολύ στο νου σου να το γράψεις - ούτε κ ποτίζουν τόσο συχνά όσο θα μπορούσαν" αλλά μέσα στην καρδιά μου έχω μεγάλη γαλήνη που εκτός από την οικογένεια κ τους φίλους μου έχω κ αυτές τις 7 ελιές στον κόσμο. Οι περαστικοί κάτω από το σπίτι, βλέπουν τα κλαδιά ελιάς στο μπαλκόνι κ πέφτουν κ πέρνουν τρελά ρησπέκτια (μου είπαν τα παιδιά από τον φούρνο απέναντι). έτσι, έτσι, ή έχΟμε πχιότητα ή δεν έχΟμε 
Η μετακόμιση αυτή με βάζει σε ένα νέο level. Καλλίτερο. Η ζωή μου θα είναι πιο άνετη, αλλά κ με περισσότερες ευθύνες. Όμως εσωτερικά ζω μία αντιφατικότητα - χαρά από την μία κ "γιου γκο μπόη", αλλά κ άγχος κ πολύ ανησυχία κ τι θα κάνουμε αν τα πράγματα στραβώσουν, όπως γίνεται συχνά στην ζωή; μερικές φορές με πιάνει ένα φοβερό φούρφουρο, να προχτές για παράδειγμα είχα πάει να πιω ένα ποτό κ όπως καθόμουν στο μπαρ ΄κ αργόπινα κ ζαχάρωνα γκομενάκια αισθάνθηκα μία απίστευτη εσωτερική ανησυχία για τα μελούμενα - είχα χαλαρώσει φαίνεται κ μου βγήκε η ανασφάλεια. Την άφησα για κανένα δεκάλεπτο να με κυριεύσει κ να με πλημμυρίσει. Κ ύστερα σκέφτηκα ότι καλλίτερο πράγμα να κάνω από το να κάνω το καλλίτερο που μπορώ με τα δεδομένα που τώρα έχω, δεν υπάρχει... Ας περάσω τις γέφυρες των δυσκολιών όταν τις φτάσω... προς το παρόν όμως, ας χαλαρώσω. 
αχχαχχαχαχαχαχαχαχαχαχ πρέπει να διαβάσω οδηγίες χρήσεως διάφορων συσκευών που είναι σε σύνολο περισσότερες από 34 χιλιάδες σελίδες, ok αν εξαφανιστώ να ξέρετε θα είμαι στο πιο φτηνό ελληνικό τρελάδικο, να κάνω αποτοξίνωση από διαβάσματα πως χρησιμοποιείται ο ηλεκτρικός αποφλοιωτής ελιάς, το αυτόματο ξυστύρι πατούσας, η ηλεκτρική σκούπα περούκας κ άλλα διάφορα παλαβά. 
Γενικά, το μεγαλύτερο σπίτι απαιτεί κ περισσότερο χρόνο από τον άθρωπα. πόσο τρελό καγκούρι είμαι που μου έκανε εντύπωση όταν το διαπίστωσα; πάρα πολύ, χεχεχεχε. σου είπα ότι έχω μπάνιο ειδικά για τους ξένους; πράγμα που σημαίνει ότι θα μπορώ χωρίς καμία τύψη να κρεμάω το σώβρακο το άπλυτο στο πόμολο της πόρτας του μπάνιου ΜΟΥ πριν μπω για ντους - γιατί θα ξέρω ότι κανένας αθώος δεν θα αγγίξει αυτό το πόμολο. Με την ευκαιρία, θα ήθελα να θυμίσω σε όλους ότι το γεγονός ότι ένα βρακί φορέθηκε κ πρέπει να πάει για πλύσιμο, δεν πάει να πει ότι πρέπει να το πετάμε στα πατώματα κ στα μωσαϊκά κ στ πλακάκια αφού το βγάλουμε. Τα βρακιά είναι σαν τα γκομενάκια που κάνουμε σεξάκοι: Επειδή κάναμε την δουλειά μας δεν σημαίνει ότι αρχίζουμε να τους φερόμαστε σαν σκουπίδια, αξιοπρέπεια πήπολ, αξιοπρέπεια!
Εάν δεν υπήρχε το facebook θα είχα τρελαθεί, σάντενλυ α λαβ φέηζμπουκ. Βλέπεις, τις πιο τρελές ώρες τις μετακόμισης, τότε που φαινόταν ότι τίποτε δεν θα μπει ποτέ στην θέση του, ότι θα ζω στο τσαντήρι φορέβερλυ, ξέσπαγα με κάτι θεόκουλα φέηζμπουκ στάτουζ απντέητς - εκτός, δε, που ξέσπαγα αισθανομουν κ κάμποση virtual faizbook συντροφικότητα από όλους όσοι απαντούσαν στο στάτουζ ή το σχολίαζαν ή απλά κουνούσαν με νόημα το ποντίκι πάνω από το προφήλ μου λέγοντας "Ok, ok, the boy is seriously, really, ultumately, GONER"Aκόμα δεν έχω ήντερνετ στο καινούργιο σπίτι. Σε αυτό, πρόσθεσε κ το ότι στο παλιό διαμέρισμα είχα κόψει το ήντερνετ για να κάνω μεταφορά 2 μήνες πριν φύγω. άρα κλείνω οσονούπω σχεδόν 3 μήνες χωρίς άξες στο ήντερνέτ από το σπίτι. Δεν με χαλάει ιδιαίτερα να σου πω την αλήθεια.
Μλκ, τον ατέλειωτο έχει αυτό το ποστ κ ακόμα δεν έχω γράψει ούτε τα μισά από όσα θα ήθελα. "τζήζας πρόβατο βάλε μία τελειά"
Οκ then, μία τελειά: .
όπα όπα, περίμενε, θέλω μία συμβουλή πριν σε αφήσω: έχω μπερεδευτεί λίγο με το μπάνιο των ξένων (δεν είχα ποτέ, οπότε...). Ποιοί πάνε σε αυτό; Μόνο οι ξένοι; δηλαδή αν κάποιος μου πει "θέλω κακά, μπορώ να πάω τουαλέτα;" να ζητήσω διαβατήριο για να διαπιστώσω αν είναι Έλληνας ώστε αν είναι Έλληνας να τον στείλω στο άλλο μπάνιο; Εν τω μεταξύ κάπου διάβασα ότι οι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν χρειάζεται να πηγαίνουν στον μπάνιο των ξένων γιατί κ καλά είμαστε όλοι εοκ. γενικά, έχω αρχίσει κ μπερδεύομαι με την φάση, καμία advice σέξη βγιούερ?
(επίσης, τα πισινάκια δεν είναι τέλειο πράγμα;)
Subscribe to:
Posts (Atom)