Χριστέ μου, δεν αναγνωρίζω το παιδί μου, το σπλάχνο μου!

Όπου είμαι κ κλαίω εδώ κ μισή ώρα πάνω από το κομπγιούτερ με μαύρο δάκρυ (που αν μη τι άλλο ως τρέντη δάκρυ ασορτάρει με το χαβάηαν τρόπηκ μαύρισμα στο κορμί) γιατί... γιατί.... γιατί πολύ απλά δεν αναγνωρίζω το blog μου.

ε ναι, δεν υπερβάλλω. καθόλου. Δεν το αναγνωρίζω ούτε στο ελάχιστο. Ούτε αυτό αλλά ούτε κ την διαδικασία που το δημιούργησε... το κοιτάζω από την οθόνη του computer κ αναρωτιέμαι... "ΕΓΩ, με τα ίδια μου τα χέρια, εγώ προσωπικά ο ίδιος τα έχω γράψει όλα αυτά παρακάτω; είναι σίγουρο; πότε; γιατί; πως;"

κ ακόμα "μήπως ήμουν ποζέσντ, μήπως τα είχα χαμένα, που ακόμα πιστεύω θα γυρίσω σε μένα";

μα τίποτε όμως να μην αναγνωρίζω; τίποτε; δηλαδή μιλάμε για το αδιανόητο κ άφατο μούδιασμα.

το οποίο βέβαια ξεγελιέμαι χιουτζ τάημ αν το αποδίδω μόνο στις διακοπές (που δεν ήταν πια κ τόσο μακρουλές, μία βδομάδα ο κακομοίρης, μέχρι κ τα κατώτατα μέλη του Κομουνιστικού Κόμματος Βορείου Κορέας κάνουν πιο πολύ).

τέλος πάντων ας μην μακρυγορώ, ήθελα ένα στίγμα να δώκω, να ζεσταθώ λιγάκι, να πω ότι υπάρχω ακόμα... [δηλαδή ειλικρινά, τόσο λίγο διάθεση για γράψιμο δεν έχει ούτε ένας νυσταγμένος σεναριογράφος πορνοταινίας, α πα πα πα πα πα]

ας συνέλθω με μία Σοφία Αρβανίτη, Σοφία βγαίνεις:


ο γιόρζ τρούλη