τα καλλίτερα τσιτάτα και συμβουλές για την αγάπη... (και γιατί είναι εντελώς άκυρα)

από συμβουλές κ τσιτάτα για την αγάπη, άλλο τίποτε σε αυτή την ζωή. Όπου και να γυρίσεις να κοιτάξεις, όλο και κάποιος θα σου πει αν αγαπάς αληθινά, αν σε αγαπά αληθινά, πως να αναγνωρίσεις την πραγματική αγάπη, τι να κάνεις για τα κρατήσεις την αγάπη.... όμως, ΕΧΟΥΝ (κεφαλαία έμφασης είναι αυτά, δεν χάλασε το πληκτρολόγιο) στην πράγματική ζωή αξία αυτές οι συμβουλές κ αυτοί οι κανόνες; χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ... Το πρόβατο, έμπειρος καυτός Μεσογειακός Εραστής, όπως έχουν βεβαιώσει τόσες και τόσες γυναίκες, είναι εδώ να σου ανοίξει τα μάτια. Πήραμε μερικά από τα γνωστότερα τσιτάτα περί έρωτος και αγάπης και ελέγξαμε την αλήθεια τους... και σήμερα με μεγάλη περηφάνια παρουσιάζουμε τα συμπεράσματα. Φύγαμε; ναι, φύγαμε!

Τσιτάτο 1: Αν αγαπάς κάποιον αφησέ τον να φύγει, αν γυρίσει τότε θα είναι για πάντα δικός σου, αν όχι δεν τον είχες ποτέ.

Τι λες μαρή; τι λες, και έχεις τελειώσει και το Λύκειο, τρομάρα σου! πάρ' τα να μη στα χρωστάω. Τι είναι ο γκόμενος να τον αφήσεις να φύγει, λαθρομετανάστης που σου ζήτησε βήζα για την Αμερική; ή μήπως εσύ είσαι λουρί σκύλου; δηλαδή έλεος. Τους ανθρώπους δεν τους αφήνουμε να φύγουν γιατί, πολύ απλά, δεν τους έχουμε φυλακισμένους, κ επίσης διότι δεν είναι αντικείμενα. Δηλαδή όχι, σε παρακαλώ, εξήγησέ μου τι θα πει "άφησέ τον να φύγει;" από που, από το κλουβί ή από το ντουλάπι με τους γκόμενους; άστα αυτά τα παιχνιδάκια για τα βιβλία της Βαρβάρας Καρτλάντας!! Στην πραγματική ζωή κανείς δεν ανήκει καμιανού, είμαστε μαζί γιατί είμαστε ερωτευμένοι (ή στην φάση να ερωτευτούμε ή στη φάση να αποερωτευτούμε ή χουοτέβα). Και αν βλέπεις τον άλλο σαν κτήμα, καλά να πάθεις που έχεις να πηδηχτείς από τότε που η Χαρούλα ήταν νέα ελπίδα στο ελληνικό τραγούδι.

Τσιτάτο 2: Κάποιος που σε αγαπά πραγματικά ξέρει πραγματικά, πάντα, τι ακριβώς θέλεις και σου το προσφέρει απλόχερα χωρίς να μιλήσεις

Άκου γλυκιά μου, συγγνώμη που σε ξυπνάω, αλλά σε πήρε τηλέφωνο η Ρηάλητη Τσεκ και άφησε μήνυμα: Eπειδή η μάνα σου δεν είχε άλλη ζωή εκτός από σένα, με αποτέλεσμα να σου σκουπίζει μέχρι και τον κώλο μετά το χέσιμο, δεν σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν στόχο/αποστολή/χρόνο/διάθεση να προσπαθούν να μαντέψουν τι ακριβώς χρειάζεσαι και επιθυμείς κάθε δεδομένη στιγμή. Γι αυτό την έχεις την ρημάδα την γλώσσα, για να λες και τι θέλεις και πως το θέλεις. Ξέρεις, δεν είναι κακό να εξηγήσεις τι γουστάρεις, τι σε χαλάει και γενικότερα πως και τι, τα σέα και τα μέα σου για να γίνει η ζωή σου καλλίτερη. Αυτά τα σιωπηλά "εγώ δεν μιλάω, δεν μπορώ να παρακαλώ" είναι για ανώριμα. Ή για την Μαρία της Σιωπής που και εκεί πάλι, ένα νόημα μπορείς να το κάνεις για να καταλάβει ο Κάλογήρου ότι θα προτιμούσες να μην σε βιάσει αυτή τη στιγμή της ζωής σου.

Τσιτάτο 3: Οι άντρες/γυναίκες είναι σαν τα γραμματόσημα. Όσο τα φτύνεις, κολλάνε

Ναι, μωρή, μπράβο, μπράβο, συγχαρητήρια για την ωριμότητα. Δηλαδή, θες τώρα πραγματικά να μου πεις ότι είσαι ικανοποιημένη επειδή ο γκόμενος σε θέλει λόγω γυμνασίων. Ροίλει; Σήριουσλει; ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ (πάλι για έμφαση είναι το κεφαλαίο, δεν χάλασε το πληκτρολόγιο) θες να ζήσεις σε μία σχέση που καταδικάζεις τον εαυτό σου να είναι μόνιμα στην τσίτα και που δεν θα μπορείς να χαλαρώσεις ποτέ γιατί αν δείξεις στον άλλο ότι τον θες θα φοβάσαι ότι θα "ξεκολλήσει"; Μαζέψουουουουουο! Σεμνάαααααα! Κοίτα να χαλαρώσεις και να είσαι ο εαυτός σου και άσε τα σάπια και τα νάζια και τις δυσκολίες, εδώ μιλάμε για την πραγματική ζωή και την ευτυχία σου, όχι για το ΒΕΡΑ ΣΤΟ ΔΕΞΙ. Μετά αναρωτιέσαι γιατί παθαίνεις καταθλίψεις.... τισκ τισκ τισκ τισκ εντατίκ, αυτό μόνο έχω να πω.

Τσιτάτο 4: Η αγάπη όλα τα υπομένει, όλα τα αντέχει

ωπερέητηβ χουόρντ μπήην το "όλα" στην συμβουλή. Ναι, η αγάπη υπομένει πολλά και πολύ καλά κάνει - αλλά τι ακριβώς υπομένει; αν σε δέρνει, σε στέλνει να πουλάς μαντήλια Ερμές στο φανάρι Κατεχάκη, θέλει να πηδιέστε με την πρώην του (που δεν είναι πρώην αλλά Μήτσος) και γενικά σε κακομεταχειρίζεται, κάντην, δηλαδή ελεμένταρη! Λέξη κλειδί εδώ είναι η διάκριση! Διάκριση ανάμεσα στο δεν ταιριάζουν τα γούστα μας (που είναι κάτι που φτιάχνεται) και στο ο άλλος είναι τόσο αλλού ντ΄ αλλού που έχω χάσει τον εαυτό και την προσωπικότητά μου - ή είναι τόσο κακός που έχω μόνιμο δωμάτιο στο ΣΚΑΑΓ (Σύλλογο Κακοποιημένης Αδελφής Από Γκόμενο).

Τσιτάτο 5: Όταν αγαπάς πραγματικά μπορείς να κάτσεις ώρες σιωπηλός κ να αισθάνεσαι ότι τα έχεις πει όλα

να σου πω κάτι, κάγκουρα, επειδή εσύ διάβαζες φως των σπορ κρυφά όταν η φιλόλογος αλάλλιαζε να σου εξηγεί Νέα Ελληνικά, κ το ενεργητικό σου λεξιλόγιο είναι 32 λέξεις από τις οποίες οι 30 είναι ποδοσφαιρική ορολογία, δεν πα να πει ότι θα την βγάλουμε στην μούγκα να βλέπουμε Γκρέηζ Ανάτομη ή μπάλα. Είναι ωραίο να κουβεντιάζεις, είναι ωραία να λες πως πέρασες τη μέρα, τι σε εκνεύρισε στην ζωή σου, πως νιώθεις, τι σχέδια έχεις, να πάμε ένα τριήμερο στο Ναύπλιο, αχ σήμερα σε πεθύμησα πολύ στο γραφείο, αυτό το βρακύ σε κάνει τόσο χοοοοοοτ σήκω πάμε στο Δημαρχείο τώραααααα να σε παντρευτώωωωω κλπ κλπ κλπ. Για να μην μιλήσω για την εξαιρετική ικανότητα του λόγου να εκφράσεις τι θέλεις και να καταλάβεις τι θέλει ο άλλος, άρα να χτίσεις την σχέση (δες παραπάνω τσιτάτο 2).

Τσιτάτο 6: "οι άντρες δεν μιλούν πολύ στο νου σου να το γράψεις - γι αυτό και την αγάπη τους την δείχνουνε με πράξεις"...

όπα, μεγάλε, πάρτο αλλιώς, μας πιτσίλισες αρρενωπίλας. Ναι, φυσικά οι πράξεις είναι κάτι σημαντικό, αλλά μην υποτιμάς και την δύναμη του λόγου. Κάτι ξέρει που λέει εν αρχή ην ο λόγος. Ο τρυφερός λόγος, οι λέξεις αγάπης από ένα αγαπημένο πρόσωπο είναι οξυγόνο για την ψυχή. Συμπέρασμα: Σταμάτα να δυσανασχετείς και πες ότι είμαι το σέξηκο τριχωτό χοντροζουζούνι σου ΛΑΗΚ ΝΑΟΥ! ΤΩΡΑ είπα.

Τσιτάτο 7: "Δεν έχουμε σχέση τώρα εμείς, απλά περνάμε καλά - θα δούμε τι θα γίνει στο μέλλον! ας μην δίνουμε όνομα στα πράγματα"

Σέη χουότ; ΣΕΗ ΧΟΥΟΤ; ....όταν λές δεν έχουμε σχέση εννοείς συνολικά τα τελευταία 8 χρόνια που είμαστε όλη μέρα μαζί, όπου, ανάμεσα στα άλλα, με έχεις γνωρίσει στην μάνα σου η οποία έφτασε να μου δώσει συμβουλή να σε τυλίξω και όπου έχουμε και 5 παιδιά; Και όταν λες να μην δώσουμε όνομα στα πράγματα, εννοείς κ τότενες που έκλαιγες και με παρακάλαγες να με δεις με το σωβρακάκι κ από μέρσηφάκνες είπα ναι; ....Άκου κοπελιά! Για να τελειώνουμε: καταρχήν το να πούμε ότι τα έχουμε, δεν πα να πει ότι δεν μπορούμε με χαρακτηριστική ευκολία να πούμε και ότι το διαλύουμε. Επίσης, στην ψυχολογία του ανθρώπου μία αίσθηση βεβαιότητας και σιγουριάς για τα πράγματα που τον ενδιαφέρουν και του δίνουν αρχετυπική χαρά, such as love, λειτουργεί πολύ θετικά και μαλακτικά. Ναι, είναι ψευδαίσθηση να λες "θα σε αγαπώ για πάντα". Αφ' ενός διότι κάποια στιγμή θα πεθάνεις, κατά δεύτερο γιατί ερμ ερμ ερμ τα καινούργια πιτσιφρίκια έχεις δει τι χατ εν γιάμη είναι, σιγά μη κάτσω μαζί σου που μου έχεις φάει τη ζωή μου έχεις φάει, αχάριστε! Παρόλα αυτά το να πεις στον άλλο αυτήν την κουβέντα αποτελεί ένα λευκό (ροζ ερωτί) ψεματάκι που περισσότερο ωφελεί παρά βλάπτει. άντε όλοι πια, μου βγήκατε ακριβολόγες, γαϊδούρες.

Τσιτάτο 8: Η αληθινή αγάπη δεν τελειώνει ποτέ.

Επίσης και η Σοκοφρέτα γίγας δεν τελειώνει ποτέ! ορ νατ! (or not). Σύνελθε!!!! Άκου, οι άνθρωποι είμαστε δυναμικά όντα, αλλάζουμε, εξελισσόμεθα ή γυρίζουμε προς τα πίσω ή προς το πλάι ή οτιδήποτε, το θέμα είναι ότι δεν μένουμε ακίνητοι για πάντα. Αυτό τι σημαίνει; Ότι αλλάζει το πράγμα που μας τραβά σε έναν άνθρωπο, αλλάζει αυτο που ζητάμε από ένα νταραβέρι (ακόμα και one night stand). Άρα, κάποια στιγμ, ναι η αγάπη που νιώθουμε για κάποιον μπορεί να τελειώσει. Με αυτό δεν θέλω να πω ότι είναι καλό να είσαι η Μαριάνθη και να είσαι από τρελή γενιά. Απλά, ναι, καμμία φορά σταματάμε να αγαπάμε ανθρώπους που κάποτε ήμασταν μέχρι τα μπούνια, και αυτό είναι πάρα πολύ φυσιολογικό! Επίσης, το γεγονός ότι μου πέρασε δεν σημαίνει ότι δεν σε αγαπούσα πραγματικά τότε. Απλά τώρα, το νέο γκομενάκι είναι πιο χοτ, τι να κάνουμε, χεχεχε.

τσιτάτο 9: Η αληθινή αγάπη δεν χάνεται, θα γυρίσει κάποια μέρα σε σένα, και μάλιστα θα είναι διπλάσια/τριπλάσια/πενταπλάσια/με χρυσές λίρες/με bonus δωροεπιταγές Χουντάλα...

ερμ ερμ ερμ, δεν ξέρω πως να στο πω, αλλά, ερμ, αυτό που έχεις στο μυαλό σου ότι δηλαδή το βράδυ την ώρα που κοιμάσαι έρχονται Πελώριοι Νάνοι (μαλάκα, γαμώ τα οξύμωρα) και μαζεύουν σε ξύλινους μασίφ κουβάδες την αγάπη που έχεις δώσει στον βρόντο σε γκόμενο ο οποίος έχει κάνει ασφαλιστικά μέτρα εναντίον σου... και μετά αυτήν την αγάπη την πάνε στον ουρανό σε ντεπόζιτο σχεδιασμένο από Λώρα 'Ασλεη και εκεί της ρίχνουν λίπασμα ώστε να στην δώσουν "πίσω" κάποια στιγμή με ένα παλικάρι με τεράστιο παπάρι ερμ ερμ ΡΟΤΖΕΡ ΡΟΤΖΕΡ ΔΗΣ ΗΖ ΕΡΘ ΚΩΛΗΓΚ δεν είναι αλήθεια. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΙΑΙΑΙΑΙΑΙ που θα πει ότι κάθε στιγμή που χάνεις να "αγαπάς" κάποιον που όταν σε βλέπει λέει "όχι ρε πούστη, που με βρήκες πάλι ΕΣΥ" είναι χαμένη. Οι Νάνοι έφυγαν, πήγαν αλλού. Πάρτο απόφαση. και ο γκόμενος επίσης.

Τσιτάτο 10: Όταν αγαπάς δεν ζηλεύεις, έχεις εμπιστοσύνη.

Που μωρή τα πουλάς αυτά μη σε πιάσω από το μαλλί κ σε φέρω δύο σβούρες, σουρτούκω, ε σουρτούκω, που όλο το μυαλλί (μυαλό+μαλλί=μυαλλί) το έχεις στους γκόμενους, δεν μπορώ να μπω στο μετρό από το κέρατο!....Άκου δεν ζηλεύω!!! τζήζας! φυσικά και ζηλεύω, ειδικά στην εποχή μας που η κοινωνία δεν το στιγματίζει το παίξιμο του ματιού, άρα όλοι το κάΝΕΤΕ (χοχοχοχοχοχο)... άσε που είναι δείγμα έρωτα να αισθάνεσαι ζούλια! επίσης, με την ευκαιρία, αν σε ξαναδώ να κοιτάς έτσι τον Μανωλιό τον Χασάπη στον καβάλο όταν ψωνίζουμε μπριτζόλες θα κάνεις να με ξαναδείς χωρίς βρακύ 3 βδομάδες, τουλάχιστον.

Τσιτάτο 11: Στην πραγματικό αγάπη αισθάνεσαι ήρεμος με τον άλλο.

ερμ, ναι, αισθάνεσαι, αλλά μόνο αν είσαι παιδί της άσπιλης ένωσης τουυ Δαλάει Λάμα με την Μητέρα Τερέζα και έχεις περάσει 23 χρόνια σε θιβετιανό μοναστήρι να εξασκείς την πανάρχαια τέχνη του οοοοοοοοΟΟΟΟΟΟΟΟΟΜ! διότι, αν είσαι κανονικός άθρωπας, με κάποιον που γουστάρεις πολύ και μέχρι να δέσει το γλυκό, όχι απλά ήρεμος δεν είσαι, αλλά εσωτερικά είναι σαν να έχεις καταπιεί συναυλία των Megadeath! Πανικός και ομίχλη και ουρλιαχτά και αγωνία και ανασφάλεια και άγχος και "μαλάκα αν κάτσω από εδώ φαίνεται το άσχημο προφίλ, πρέπει να αλλάξω θέση ΤΩΡΑ" και "όχι όχι ρε πούστη, δεν ξεκαρδίστηκε με το αστείοοοοοο μου, όοοοοοοοχι" και "φτου ρε γαμώτη είμαι εδώ 2 λεπτά και είναι ακόμα με τα ρούχα δεν με θέλει, δεν με θέλει καταστρέφομαιαιαιαιαιαιαιαιαιαια" και άλλα τέτοια. Όπου όλα αυτά είναι εντελώς φυσιολογικά και με τον καιρό το συνηθίζεις να μην σε παραλύουν και να τα χειρίζεσαι με μία σχετική εξωτερική ψυχραιμία. επίσης, θα σου πω ένα φοβερό μυστικό, και ο άλλος ακριβώς την ίδια αγωνία έχει με σένα χιχιχιχιχι, οπότε χαλάρωσε και απόλαυσέ το!

Τσιτάτο 12: όταν θέλεις έναν γκόμενο πολύ, το σύμπαν συνομωτεί να τον αποκτήσεις...

...άρα εσύ δεν χρειάζεται να προσπαθείς να βρεθείτε, ούτε να παίρνεις κανένα τηλέφωνο χρειάζεται, ούτε να πλένεσαι όταν βρίσκεστε, ούτε να είσαι το καλλίτερο σου όταν συναντιέστε πρέπει, ούτε να καταβάλεις γενικά καμμία προσπάθεια, σωστά; έτσι, έτσι, συνέχισε αυτήν την τακτική, αυτή την τυφλή υποταγή στο καταστροφικό τσιτάτο και όταν θα πεθάνεις, στην κηδεία σου οι φίλοι αντί για "αθάνατη, αθάνατη" θα φωνάζουν "αγάμητη, αγάμητη". Μην απορήσεις, θα έχουν τους λόγους τους. (όχι, αυτό το αστείο ΔΕΝ είναι δικό μου, αν ήταν θα ήμουν μπήληονερ!).

ουφ ουφ ουφ τέλος... δεν ερευνώ άλλο, δεν περιγράφω άλλο, μην ξεχνάς να ερωτεύεσαι, σέξη βγιούερ, είναι ό,τι καλλίτερο για τις εποχές "κρίσης"!

50 αχ

εχτές στο super market μου συνέβει το εξής:

Βγαίνοντας από το ασανσέρ, στο πάτωμα, στην μέση ενός μπουλουκιού πελατών, 6-7 ατόμων που είχανε "συμφοριστεί", είδα ένα πεσμένο 50ευρω. Καθώς η συμφόρηση διελύετο και οι πελάτες πήραν τον δρόμο του ο καθένας, διαπίστωσα με μεγάλη έκπληξη ότι... κανείς δεν είχε δει το πενηντάευρω και ότι επιπλεόν δεν το είχε πάρει πρέφα ούτε ο υπάλληλος του τμήματος τυριών που ακριβώς μπροστά από τον πάγκο του ήταν πεσμένο το χαρτονόμισμα. Ομαγκόντ!!

Με έπιασε αδρεναλίνη και ενοχή και αίσθηση παρανομίας. Λες και το είχα κλέψει το πενηντάρικο. Και ένταση, να προλάβω να κάνω τα 5 βήματα και να σκύψω να το πάρω πριν εμφανιστεί κάποιος άλλος. Έσκυψα, το πήρα, προετοιμασμένος να ακούσω κανένα "εεεεεεεεεεεεεεεπ, τι κάνεις εκεί!" πίσω από την πλάτη μου, λες και έκανα κάτι κακό, λες και ήμουν εγώ υπέυθυνος για την απώλειά του, το έβαλα στην τσέπη μου κ προχώρησα. Με άγχος.

Αλλά κανείς δεν ήρθε από πίσω μου να με σκουντήσει στον ώμο. Και κανέναν δεν είδα να τρέχει πάνω κάτω πανικόβλητος διότι είχε χάσει τα λεφτά του. Τουλάχιστον όση ώρα ήμουν στο super market.

Μετά από μερικά λεπτά άρχισα να "ηρεμώ". Συνειδητοποίησα ότι ακόμα και αν κάποιος εμφανιζόταν να ζητήσει τα χρήματα (άρα, να με κάνει ρεζίλι που τα είχα μαζέψει χωρίς να τα παραδώσω) δεν θα μπορούσε να αποδείξει ότι ήταν δικά του. που θα πει ότι μπορούσα πια να θεωρώ το 50άρι ένα μικρό ευχάριστο μουσικό διάλειμμα, ένα αναπάντεχο δώρο...

Γαμώ την ευαισθησία μου όμως γαμώ. Μόλις μου πέρασε το άγχος για την εύρεση, με έπιασε άλλο άγχος.

Το 50ευρω ήταν τσαλακωμένο, τυλιγμένο, σαν κάποιος να το κρατούσε στο χέρι του πολύ πολύ σφιχτά. Πως φαντάζεσαι ένα παιδάκι που η μαμά του το στέλνει για ψώνια και του δίνει τα χρήματα λέγοντάς του "τα λεφτά και τα μάτια σου;" και εκείνο πηγαίνει όλο τον δρόμο έχοντας στην χούφτα του το χαρτονόμισμα, σφιχτά σφιχτά, σα να κρατά τον κόσμο όλο; Ε, κάπως έτσι ήταν τσαλακωμένο το χαρτονόμισμα που βρήκα.

Και άρχισα να ανησυχώ : αν το πενηντάευρω το έχασε ένα παιδάκι; και το δείρει η μαμά του; ok ok, ομολογώ, ήξερα ότι αυτό δεν παίζει, χρόνια τώρα οι μαμάδες φοβούνται να στείλουν τα παιδάκια τους μόνα στο super market. Όμως θα μπορούσε το πενηντάευρω να είναι τα μόνα χρήματα που έχει κάποιος για να περάσει το μήνα του, τις επόμενες μέρες μέχρι να πληρωθεί την πρώτη του μηνός. Και ακόμα... αν αυτός ο κάποιος που έχασε τα χρήματα παίρνει το βασικό μισθό; ...με αυτήν την απώλεια έχασε το 10 τοις εκατό του εισοδήματός του!

Χριστέ μου τι αγωνία. Στο δρόμο από το super market στο σπίτι επαναλάμβανα από μέσα μου μάντρα.... "ας μη το έχασε κάποιος που είχε μεγάλη ανάγκη, ας μην το έχασε κάποιος που το είχε μεγάλη ανάγκη, ας μην το έχασε κάποιος που το είχε μεγάλη ανάγκη". Προσευχή. (παρένθεση: για κάτι τέτοια μόνο προσεύχομαι πια....)

Και μετά σκέφτηκα ότι έπρεπε να φυλάξω σκοπιά στα ταμεία του market και να δω μήπως και γίνει κανένα μικρό "δραματάκι"τύπου να είναι κάποιος έτοιμος να πληρώσει και να μην βρίσκει τα χρήματα του και να φρικάρει και να αρχίσει να πηγαίνει πάνω κάτω στο super market και τότε....

εμφανίζομαι εγώ από μηχανής θεός με υπέροχα βουρτσισμένα αφράτα φτερά που μυρίζουν μαλακτικό ειδικό για ευαίσθητα και λευκό κοστούμι φεραγκάμο και του λέω με άφατη καλωσύνη και προσήνεια...

- χάσατε κάτι; ενώ τα υπονοουμενόνια στο αίμα έχουν χτυπήσει κόκκινο.
- ναι, ναι.... με κοιτάζει εκείνος με ελπίδα και μεγάλη απορία....
- τιιιιιιι... χάσατε; κάνω τσεκάρισμα τάχα μου, για να μου πει την αξία του χαρτονομίσματος και να επιβεβαιώσω ότι είναι όντως αυτός ο που το έχασε..

και εκείνος/εκείνη γυρίζει και μου λέει

- 50 ευρώ... ήταν στην τσέπη μου... 50 ευρώ... δεν κατάλαβα πως....

και τότε εγώ τον κόβω και βγάζω και του δίνω το πενηντάρι, ψύχραιμος, και δεν τον αφήνω να μου πει πολλά πολλά ευχαριστώ, δεν χρειάζονται, απλά από τον ουρανό έχουν κατέβει τεράστια ηχεία που καθώς διασχίζω την υποδοχή του super market παίζουν το "you are so vain, you probably think this song is about you" ενώ ένας σχετικά απλός προβολέας φωτίζει τα βήματά μου και μετά χάνομαι σιωπηλός στο σκοτάδι, ένας φτωχός και μόνος καουμπόης...

και γυρίζω στο σπίτι χαρούμενος ότι έκανα το σωστό, και χωρίς αυτήν την αγωνία που με έχει φάει, "ποιού θα του λείψουν τα χρήματα;"

γυρίζω σπίτι χωρίς αυτά τα 50 ευρώ, χωρίς τα 50 αχ που έχω πει από χθες το απόγευμα...

15 πράγματα που μου συνέβησαν μετά από μία λάθος απόφαση

Έχω έναν κανόνα. Όχι φιλίες, όχι παρέες και κυρίως όχι sex με αφορμή το blog.

Δεν είναι λόγω σνομπ σνομπ εντατίκ, αλλά διότι, πολύ απλά, το γεγονός πως κάποιος άλλος έχει blog όπως κ εγώ δεν πα να πει ότι θα ταιριάζουμε ή θα συμπαθιόμαστε! Είναι σαν να μου λες ότι έχουμε πολλά κοινά με κάποιον επειδή έχει κ εκείνος τοστιέρα όπως και εγώ ή ότι θα είμαστε κ καλή παρέα επειδή και οι δύο σκουπίζουμε με ηλεκτρική σκούπα. Παράλογο, ασφαλώς! Όχι, με έναν άνθρωπο που έχει blog δεν σημαίνει ότι έχω a priori και κοινά! Και αυτό θα ήθελα να μείνει έτσι, παρακαλώ, γκρ γκρ γκρ γκρ.

Βέβαια, υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις όπου καταλαβαίνω κάποια εκλεκτή συγγένεια μέσα σε ένα κείμενο, σε ένα αστείο, σε ένα χιούμορ. Αυτό νόμιζα ότι είχα διακρίνει (τρομάρα μου) όταν αποφάσισα να παραβιάσω τον κανόνα κ να βγω με την θρυλική blogger που είχε κερδίσει την καρδιά κ το μυαλό μου.

Δεν μπορώ να γράψω πολλά τώρα γιατί ακόμα πονάω κ ψυχικά κ σωματικά, θα περιοριστώ στα 15 πράγματα που μου συνέβησαν επειδή πρόδωσα τον εαυτό μου και παραβίασα τις αρχές μου κ βγήκα για «καφέ».

Καλά να πάθω:

1 - Για να γλυτώσω γκρίνια κ να αναχαιτίσω ανελέητη επίθεση με εντυπάκια έδωσα την συγκατάθεσή μου και έγινα μέλος ΚΑΙ χορηγός στους μάρτυρες του Ιεχωβά τοπική οργάνωση Θήβας, σε τρεις διαφορετικές τοπικές οργανώσεις της Greenpeace κ σε άλλη μία ΜΚΟ που δεν την θυμάμαι τώρα…

2 - Σε αυτήν την τελευταία οργάνωση είμαι καλεσμένος βασικός ομιλητής σε ένα διήμερο camp που θα κάνουν σε ένα χωριό στο Μαραθώνα την άλλη βδομάδα. Εκεί για να έρθουμε σε επαφή με το θείο δεν θα πρέπει να κάνουμε μπάνιο. Αν δεν πάω θα πρέπει να πληρώσω ρήτρα. Α, και το θέμα της ομιλίας μου είναι «η χρήση του ΗντερνΈτ στον προσηλυτισμό νέων στην μία και μοναδική αληθινή θρησκεία».

3 - Άφησα ένα πραγματικά μεγάλο κομμάτι από την ευχάριστη τριχοφυΐα του στήθους μου στην στοά Σπύρου Μήλιου στο κέντρο της Αθήνας. Επίσης είδα μία κυρία να φτύνει μία τριχίτσα μου που είχε μπει στο στόμα της με φόρα.

4 - Χρειάστηκε να βγάλω το παπούτσι μου στα κεντρικά σκαλιά του Attica για να πιάσω ένα κομμάτι στέκας για μαλλιά (που ήταν branded «Άγιος Πατάπιος») και να το επιστρέψω στην ιδιοκτήτριά του που το είχε εκσφενδονίσει με βία εναντίον του σεκιουρητά του Attica.

5 - Ξέρω όλο το ιστορικό των τούρκικων σήριαλ που παίζονται, έχουν παιχτεί ή πρόκειται να παιχτούν στην Ελληνική τηλεόραση – επίσης, απέκτησα κ αφίσα Ονούρ υπογεγραμμένη κ φιλημένη με κίτρινο κραγιόν από τον ίδιο τον σταρ.

6 - Έχω δύο πιπιλιές στο λαιμό, μία στο υπογάστριο κ μία πάνω από την Αχίλλειο πτέρνα μου.

7 - Γύρισα σπίτι χωρίς το παντελόνι.... με το μετρό.

8 - είδα έναν παπά περίπου 55 ετών να διαβάσει την Super Κατερίνα στο metro, κ ΔΕΝ μου έκανε εντύπωση. δεν είχα κουράγιο να σχολιάσω, γελάσω, σοκαριστώ.

9 - Χρειάστηκε να κάνω χαδάκια κα να χτυπώ παρηγορητικά στην πλάτη όσο έκλαιγαν στον ώμο μου σε έναν σερβιτόρο, ένα περαστικό, μία οδηγό ταξί, κ έναν πακιστανό

10 - Μόλις γύρισα σπίτι, έκαψα ό,τι φόραγα, που δεν είχαν μείνει και πολλά

11 - Χρωστάω τα χρήματα για την αντικατάσταση μία καρέκλας στο αγαπημένο μου καφέ στο κέντρο της Αθήνας – δεν φεύγει με τίποτε η μυρωδιάααααα!

12 - Πέρασα δίπλα από τον καλλίτερο μου φίλο και έκανα ότι δεν τον είδα για να μην με δει στο χάλι που ήμουν…

13 - Όμως… δυστυχώς με είδε αυτός κ ήρθε και με σταμάτησε κ όταν μου έλεγε το όνομά μου εγώ έλεγα "κάνετε κάποιο λάθος, δεν με λένε Προβατίδη Τσουποτόπουλο, ίσως μοιάζω πάρα πολύ με αυτό το παιδί, αλλά είμαι ένας άλλος, άλλος, άλλος, δεν σας ξέρω δεν με ξέρετε όχι όχι όχι"

14 - Αποφάσισα να κάνω αίτημα στο κράτος και να ξεκινήσω καμπάνια στο fb κάποιοι άνθρωποι να έχουν «προειδοποίηση περιεχομένου». Ξέρεις, τύπου Ορισμένοι άτυχοι που είναι γνωστοί αυτού του ανθρώπου επικοινώνησαν με την Κοινωνία γενικότερα επειδή θεωρούν ότι το περιεχόμενο αυτού του ανθρώπου είναι απρεπές. Γενικά, η κοινωνία ούτε αναθεωρεί ούτε επιδοκιμάζει το περιεχόμενο αυτού ή οποιουδήποτε ανθρώπου. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις πολιτικές περιεχομένου, και τους θεότρελους ανθρώπους, επισκεφθείτε έναν καλό ψυχίατρο. Ε και μετά θα μπορείς να επιλέγεις είτε «κατανοώ κ επιθυμώ να συνεχίσω» είτε «δεν επιθυμώ να συνεχίσωωωωωω». Άραγε, ποιο υπουργείο είναι υπεύθυνο για να εγκρίνει αυτήν την ιδέα; Που να πάω; Ένη αντήαζ;

15 - Ακόμα προσπαθώ να σβήσω από την μνήμη μου την αντιγραφή της σκηνής με την Μέριλιν πάνω από εξαερισμό του μετρό, που βίωσα στην εκδοχή που είχα την ατυχία να απολαύσω αντί για χυτά πόδια υπήρχαν πατσουρέ μπούτια με πολύ τρίχα , αντί για λευκό φόρεμα υπήρχε ταγιέρ κουραδέ έντονο χρώμα μπάη ChrisoValantos κ αντί για την Μέρυλιν το "γκομενάκι"… ήταν εκείνη που έκανα το λάθος να πάω να συναντήσω για να πιούμε έναν καφέ, δηλαδή η Κωλόγρια!

σημάδεψες την ψυχή ενός παιδιού Βάγγο, κ πλήγωσες τόσους ανθρώπους. Όμως ο θεός βλέπει

Όπως έχουν δείξει κατ' επανάληψη διάφορες έρευνες, η κακοποίηση παιδιών προέρχεται κυρίως από άτομα του στενού τους οικογενειακού περιβάλλοντος.

Στην τάση αυτή, η Sikia δεν αποτελεί εξαίρεση. Σήμερα, αποφάσισα μετά από μεγάλο εσωτερικό αγώνα κ δίλλημα, να αποκαλύψω το δράμα της, τον προσωπικό της Γολγοθά και να σας αποκαλύψω το πύρινο μυστικό της.

Για όσους δεν ξέρουν την ιστορία μου μαζί της, να πω απλά ότι με την Sikia είχαμε μακροχρόνιο γάμο, ο οποίος διαλύθηκε λόγω της τιποτένιας συμπεριφοράς της που μοναδικό κίνητρο είχε την αναζήτηση της πρόστυχης ηδονής, της ξεπέτας κ του φτηνού σεξ με όποιο άντρα πέρναγε σε απόσταση 3 χιλιομέτρων κ ήταν πάνω από 16 χρονών. Το διαζύγιό μας ήταν μπήτερ, με πολλά τραγικά επεισόδια. Όπως πρόσφατα έμαθα κάτι που με έκανε να την συγχωρήσω. Τι έμαθα; ότι δεν φταίει εκείνη για το ότι αναζητά την φθηνή ηδονή. Ένα γεγονός τραγικό, από το μικράτα της, είναι που την σημάδεψε κ την έκανε τέτοια που είναι.

Ας μην μακρυγορώ όμως. Ας παραθέσω απλά τα γεγονότα.

Η Sikia έχει γεννηθεί σε ένα Kεφαλοχώρι των Ζαγοροχωριών στην Ήπειρο. Είναι κόρη προύχοντα του χωριού, δημογέροντα με τα όλα του, ο οποίος αφού είδε την (ν)τροπή που πήρε ο χαρακτήρας της κόρης του, πέθανε από τον καϋμό του στην ηλικία των 102 ετών. Όσο για την μάνα της, μεγάλη Βλάχα με τεράστια περιουσία στην Μολδαβία, στο Bios και σε άλλα σημεία της Ανατολικής Ευρώπης, έβγαλε μόνη της τα μάτια της με το πυρέξ, όταν είδε την κόρη της να παίρνεται αβέρτα με τον ένα κ με τον άλλο.

Που όμως οφείλεται η προσωπικότητα της Sikias; Πως είναι δυνατόν ένα κορίτσι που γεννήθηκε μέσα στα πούπουλα κ την παράδοση, με τους δάσκαλούς του, με τα μαθήματα πιάνου, να καταλήγει τόσο ανίκανο να βιώσει την πραγματική αγάπη, κ αντίθετα να ζητά μόνο πέη, πέη κ ακόμα περισσότερα πέη;

....ας πάμε κάποια χρόνια πίσω, σέξη βγιούερ....

Είναι μία υπέροχη ανοιξιάτικη μέρα κ η μικρή Sikia είναι βέρη βέρη εξάητηντ, ση τζάστ κάν'τ χάηντ ητ. Είναι η μέρα των 16 γενεθλίων της κ κατά πως είναι παράδοση στο χωριό, στην μεγάλη κρεμαστή γέφυρα λίγο έξω από αυτό θα γίνει η τελετή που σηματοδοτεί την είσοδο κάθε χωριατοπούλας στην πρώτη νιότη.

Η τελετή, που λέγεται Βάμκηον Τζάμβηον, έρχεται πάππου προς πάππου κ έχει τις καταβολές της στην Αρχαία Ελλάδα, συγκεκριμένα τα Ελευσίνια Μυστήρια. Αποτελεί μία από τις τελετές που η Ουνέσκο έχει χαρακτηρίσει μνημεία λαϊκής παράδοσης κ παγκόσμια κουλτούρας. Να περί τίνος πρόκειται: Προετοιμάζοντας την χωριατοπούλα να συνηθίζει τα πηδήγματα που θα φάει στην ζωή της, την δένουνε σε ένα τεράστιο ελαστικό σχοινί από μαλλί γηγενούς ηπειρώτικου Πόκεμον κ την πετάνε από το γιοφύρι στην είσοδο του χωριού. Το σχοινί είναι σούπερ με ακρίβεια μελετημένο να φτάνει 5 πόντους από το έδαφος, ώστε ώστε η χωριατοπούλα να μην σαβουρντιστεί κ πεθάνει, πέφτοντας από περίπου 130 μέτρα.

Το νόημα του Βάμκηου Τζάμβηου είναι να δείξει θάρρος η νέα κοπέλα, να πάει ατρόμητη στην άκρη της γέφυρας σαν την Βουγιούκλο στην Υπoλοχαγό Νατάσα, κ να πέσει χωρίς να φανεί η αγωνία της κ κάποιο άγχος. Αφού γίνει ο πήδουκλος, κ με δεδομένο ότι η κοπελούδα δεν έχει πεθάνει από καρδιά, ή επειδή ο τεχνίτης έκανε το σχοινί Πόκεμον πιο μεγάλο από όσο πρέπει, αρχίζει το μεγάλο γλέντι που κρατά 2 μέρες. Στο κέντρο του χωριού στήνονται τραπέζια IKEA κ σφάζουν αρνιά κ πρόβατα. Όλοι είναι καλεσμένοι, όλοι γλεντούν αλλά περισσότερο από όλους η Κοπέλα που έχει κερδίσει τον Σεβασμό της κοινότητας με το θάρρος που έδειξε στον πήδο.

Η Sikia, μεγάλη κωλοπέτσα, περίμενε το δικό της Βάμκηον Τζάμβηον πως κ πως. Ήξερε ότι αυτή θα ήταν η μεγάλη της μέρα, που θα γινόταν κ με την βούλα η αρχηγίνα όλων των κοριτσιών του χωριού. Ήδη λόγο πουτανιάς ήταν η πρώτη στην παρέα, αλλά με το θάρρος που θα έδειχνε θα γινόταν αδιαφιλονίκητη αυτοκράτειρα. Σκόπευε να μη δειλιάσει ούτε στιγμή, να μην κιοτέψει στο ελάχιστο. Ήταν κόρη παινεμένη, κόρη προύχοντα, δεν θα ντρόπιαζε την οικογένειά της με το να δείξει ότι φοβάται τα ύψη κ τα πηδήγματα.

Δυστυχώς όμως, κάποιος άλλος έμελε να ντροπιάσει την οικογένεια. Κ μάλιστα κάποιος από τα μέλη της.

Ο Βάγγος ο Μπήχτουλας, αδελφός του πρώτου άντρα, πεθαμένου πια, της μητέρας της Sikias ήταν γνωστό σε όλους στο χωριό ότι αγαπούσε το κωλομπάρεμα όσο τα διπλά Λάτε με έξτρα σοτ. δηλαδή απίστευτα πολύ. Κ όσο αυτό το εξασκούσε με την γυναίκα του, πάει σταδγιάλα. Κάποια στιγμή όμως ο Βάγγος άρχισε να θέλει να κωλομπαρεύει κ παρθένο έδαφος - προσπάθησε να κρατηθεί κ να το ελέγξει, κ μάλλον το πετύχαινε... μέχρι που ήρθε η εποχή που η μακραανηψιά του η Sikia μπήκε στην εφηβεία!

Κ καθώς οι οικογένειες του Βάγγου κ του πατέρα της Sikias ζούσαν στην ίδια αυλή, έβλεπε ο Βάγγος την ανηψιά του να κυκλοφορεί με τα καυτά σορτσάκια, με τα στριγκάκια κ με τα μπικινάκια κ είχε τρελαθεί ο άθρωπας. Διότι της Sikias πολλά μπορείς να της καραμαρτυρήσεις, αλλά ότι είχε ατέλεια πάνω στο κορμί της, ε όχι, δεν μπορείς να το πεις. Και μένα με αυτό με τρέλανε.

Προσπαθούσε ο Βάγγος να την εστριμώξει την Sikia σε κανένα ανάκλινδρο Neoset, σε κανένα καναπέ Sato Home, αλλά εκείνη ανένδοτη.

- Κάτω τα χέρια σου, Βάγγο! Είμαι ανηψιά σου, μη το ξεχνάς! Το κεφάλι σου θα φας!

Αυτός επέμενε, τι της θύμιζε ότι ήταν εξ αγχιστείας συγγενής, τι της έλεγε ότι δεν ήθελε παρά να της τον ακουμπήσει μόνο.... τίποτε αυτή, ανένδοτη. Όσο κ αν δεν μπορείς να πιστέψεις ότι αρνήθηκε να κάτσει σε άνδρα, ξέροντας τον χαρακτήρα της, κ όμως είναι αλήθεια, αγαπημένε σέξη βγιούερ. Πολλοί βέβαια ισχυρίζονται ότι ο λόγος που ηρνείτο τις προτάσεις του Βάγγου, ήταν ότι ο μεγάλος είχε ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. πως να στο πω..... χμφ χμφ χμφ χμφ.... Ο τσουτσούνης του ήταν 37 πόντους - μετρημένος όχι από χαμηλά αλλά από τη μέση σχεδόν... Ναι, ήταν προικισμένος ο κερατάς, πολύ προικισμένος. Κ αυτό του το προικιό είναι που έφερε την καταστροφή.

Ο τύπος το είχε βάλει σκοπό να μολέψει την Sikia - κ αποφάσισε να το πραγματοποιήσει την ημέρα του Βάνγκηου Τζάμβηου της. το σχέδιό του ήταν άψογο, ιδιοφυιές, μπρήληαντ!

.....



H Sikia στεκόταν στην άκρη της γέφυρας όλο λεβεντιά κ χάρη. Φορούσε τοπ Κοκοσαλάκι, καυτό σόρτς Γιου Μπα Βηκτόρια Μπέκαμ κ παπούτσια Τρύφων Σαμαράς. Τα μαλλιά ήταν επιμελημένα από Βηντάλ Ζαζούν κ το μακιγιάζ είχε γίνει με προϊόντα Lady Gaga. Είχε δεμένο γύρω από τη μέση το σχοινί κ κοιτούσε αγέρωχη το βάραθρο μπροστά της, στο οποίο σε λίγο θα έπεφτε, αμέσως μόλις τελείωνε το dj set η Μάγκη Χαραλαμπήδου.

Φευ όμως, αυτό που δεν είχε δει ήταν ο Βάγγος... που της είχε στύση (χοχοχοχο) καραούλι στο πυθμένα της χαράδρας.

Ο πατέρας της Sikias, περήφανος για την κόρη του, κατά παράδοση, την πλησιάζει, της δίνει την ευχή του κ με μία κίνηση αρχοντική την σπρώχνει από τη γέφυρα... αυτή, αρχίζει την ατέλειωτη πτώση της.... ούτε ένα αχ, ούτε λίγος τρόμος δεν εκούστηκε από το στόμα της, γενναία, γενναία!

Η μάνα δε, ήταν υπερήφανη για το παιδί της. Πόσα κ πόσα κορίτσια δεν έδειχναν πριν το Βάνκηον Τζάμβηον πραγματικές ηρωήδες κ μόλις ανέβαιναν στην γέφυρα έχαναν την ψυχή από το στόμα τους; Πόσα κ πόσα μόλις άρχιζε η πτώση, βάζανε κάτι τσιρίδες που πολλαπλασιάζονταν από τον αντίλαλο κ ρεζίλευαν κ τα ίδια, κ την οικογένειά τους για τις 14 επόμενες γενιές; Αλλά η Sikia δεν ήταν τέτοια, δεν την έσκιαζε το πήδηγμα, ήταν πραγματική λεβέντισσα... κ η μάνα φούσκωνε από την χαρά της! όμως, αχ, πάνω που πήγε να υπερηφανευτεί στην κολλητή της από το μεταλυκειακό για την λεβεντιά της κόρης της, όλα, όλα καταστρέφονται.


από τον πάτο του φαραγγιού, ακούγεται ΤΡΟΜΕΡΗ ΚΡΑΥΓΗ.....

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧΧΧΧΧ!

....κραυγή που έσκισε όλη τη γης, αναταράχτηκαν οι ουρανοί, λυγμό μεγάλο βγάλαν τα βουνά κ τα λαγκάδια!

ναι, ήταν η φωνή της Sikias αυτή, κανένας δεν μπορούσε κ δεν ήθελε να το πιστέψει.... αλλά ήταν αυτή.

Τι είχε συμβεί;

Ο Βάγγος, είχε πληρώσει αδρά τους υπεύθυνους του Βάνκηου Τζάμβηου και είχε κρυφτεί στο πυθμένα της χαράδρας εκεί που θα προσγειωνόταν η Sikia. Είχε πάρει την κατάλληλη στάση, δηλαδή είχε βγάλει την τσουτσού όξω, είχε τεντώσει κ την μέση προς τα μπροστά να πετάγεται ακόμα περισσότερο η μαλαπέρδα του κ απλά.... περίμενε.

τι περίμενε; μα να καρφωθεί πάνω στο ξέρεις-τι του, η Sikia. Κ μάλιστα να καρφωθεί από ύψος 130 μέτρων, με ταχύτητα φόρμουλας 1 στον τελευταίο γύρο πριν τον τερματισμό. Πράγμα που έγινε ακριβώς όπως το σχεδίαζει....

ΤΑΝΓΚ!

η σύγκρουση ήτανε σφοδρή και η κραυγή μεγάλη.
και της sikias απ' την χαρά, τ'ς έφυγε το κεφάλι
λέει το δημώδες που έγραψε ο σοφός λαός με αφορμή το γεγονός

... ... ... ... ... ... ...

πέρασαν τα χρόνια, αλλά το χωριό αλλά κ γενικότερα η Ήπειρος δεν έχει ξεχάσει εκείνη τη μέρα.

Κάποιοι θυμούνται την έκφραση ηδονής του Βάγγου που επιτέλους έκανε το όνειρό του πραγματικότητα.

Άλλοι θυμούνται τον χρόνο που πήρε να ξεκολλήσουν την Sikia από πάνω από τον τσούτσουνό του Βάγγου (ούρλιαζε εκείνη "μη, μη με τραβάτε μη, κακούργοι, μη με τραβάτε, i like to move it move it, give it to me baby, aha aha").

Άλλοι θυμούνται τους γονείς της Sikias που τα μαλλιά τους έγιναν άσπρα σε μερικά δευτερόλεπτα, όταν είδαν την κόρη τους να μολεύεται έτσι.

και αν με ρωτάς που τα ξέρω όλα αυτά, μου τα είπε η Sikia η ίδια, όταν, πληγωμένος από την συμπεριφορά της απέναντί μου, την πέτυχα σε ένα διάλλειμα της δίκης στις τουαλέτες. Καθώς το κάναμε τη ρώτησα γιατί δεν κατασταλάζει μαζί μου, που είμαι λεβέντης, παλικάρι τίμιο, προικισμένο (αχεμ αχεμ) κ που την έχω στα όπα όπα, αλλά προτιμούσε να με κερατώνει κάθε ώρα κ κάθε στιγμή.

Πόσο amazing κομμάτι;

το καλλίτερο τραγούδι του φθινοπώρου 2010 είναι εδώωωωωωωω:

Tinie Tempah, φχιούτσουρηγκ Eric Turner - Written in the stars

Μιλάμε για τραγουδάρα ΜΟΥΝΑΡΟ! γιου γκο σόνγκ! γιου γκο σόνγκ ηντήντ! έχει ένα μπητ που σε πιάνει κατευθείαν στο υπογάστριο, μέσα μέσα! τέλειο λέμε (κ οι βλαχάρες συνεχίστε να ακούτε Γκάγκα κ Γκούγκου)

όπου...

...έχω κάνει τάμα, την πρώτη φορά που θα το ακούσω σε μαγαζί στην Αθήνα, θα πάω να κάνω προσκύνημα στον dj, εκεί μπροστά στον κόσμο, να τον εφιλήσω, κ να του δώσω κουπόνι διετίας για σεξάκι (δηλαδή, για 2 χρόνια όποτε γουστέρνει, έρχεται κ ό,τι κ να κάνω το παρατώ κ κουνάμε την αχλαδιά - κ ξέρεις εγώ, φοράω πανταλόνη, είμαι τίμιος και τηρώ τις υποσχέσεις μου).

Με την ευκαιρία, επίσης, όταν η δισκογραφική EMI αποφασίζει να "μην είναι available to video του τραγουδιού στη χώρα μου" και δεν μου επιτρέπει να το δω στο γιουτχιούμπ, πόσο βλαχάρα είναι; κ ακόμα, είναι σίγουρη ότι θέλει να αρχίσουμε πόλεμο;

ας πούμε, φαντάσου να ήμουν τπτ πραγματικά κακός άθρωπας και να κατέβαζα το τραγούδι ΠΑΡΑΝΟΜΑ απα παπ παπαπ παπαπ παπαπαπππα κ να το έστελνα αβέρτα σε όλους τους φίλους μου κ να μην πουληθεί ούτε ένα αντίτυπο του σίγκλ;

ή μήπως θα είχα άδικο να πάω να βάλω τσουκνίδα στα συρτάρια με τα εσώρουχα της EMI κ να την έπιανε φαγούρα στο πουλί όταν θα έβαζε το μποξεράκι της;

μη ξεχάσεις να διαβάσεις κ το σχόλιο του ποστ, είναι κάποιος που με βρίζει φρικτά

Μιλώντας στο τηλέφωνο με τον φίλο μου τον Έρλη Μπαζ

Όπως ίσως θα θυμάσαι αγαπημένε σέξυ βγιούερ, κάθε 4μηνο περίπου το πρόβατο σου προσφέρει αφιέρωμα στις ταινίες που πρόκειται να δούμε την επόμενη σεζόν.

Πρόκειται για σεντόνια απίστευτου μήκους τα οποία έχουν γονατίσει κόσμο κ κοσμάκη, που ματώνει τα μάτια του να διαβάζει κ τελειωμό δεν έχει. ΟΜΩΣ...

...σεντόνι-ξεσεντόνι, εγώ την βρίσκω τρελά με αυτά τα πόστ γι' αυτό πάρε ακόμα ένα! χεχεχε.

για να μην αναφερθώ ότι δεν υπάρχει πιο χοτ για ρίξιμο γκομενακίου να μιλάς σαν κονεσέρης για ταινίες που ακόμα δεν έχουν βγει ΚΑΝ στην αμερική. Κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί σε αυτό το σέξυνες!

Για να το κάνουμε λίγο πιο ενδιαφέρον το όλο πράγμα, πριν ξεκινήσω το ποστ, τηλεφωνήθηκα με τον φίλο μου τον Έρλη Μπαζ, κινηματογραφόφιλο ελληνοαμερικάνο που ζει στην Αμερική.
Αυτός μου έδωσα πολύ υλικό από αυτά που θα διαβάσεις.

Μην χρονοτριβούμε όμως, μάνι μάνι, πάμε να δούμε ποιες ταινίες ανεβάζουν τα κινηματογραφόνια στο αίμα μας, από αυτές που θα βγουν μέχρι τα Χριστούγεννα στην Αμερική:

Tron Legacy Μιλάμε για τρελή ΓΚΑΒΛΑ με κάπιταλ Κέη! Είναι η συνέχεια της πιο αγαπημένης μου σάη φάη ταινίας της παιδικής μου ηλικία, του 80ζ ύμνου, TRON, που βγαίνει φέτοοοοοοοος κ έχω κατουρηθεί από την χαρά μου! Αν δεν ξέρεις τι είναι το Tron, σταμάτα τώρα να διαβάζεις πρόβατο κ κάνε μόνος σου σπανκ τον ποπουλίνο σου! Αφού κάνεις self σπανκ, ξανακάνε. Σπανκ σπανκ εντατίκ.
Γιατί θέλω να την δω: Γιατί ελπίζω να ξανανιώσω αυτό το σήβερζ άπ εν ντάουν μα σπάην που ένιωσα όταν, 10χρονο πιτσιφρίκι, είδα τις ηλεκτρονικές μηχανές να τρέχουν με απίστευτη ταχύτητα μέσα στον κόσμο του ΑΤΑΡΙ!
Γιατί δε θέλω να την δω: Διότι, έχω μεγαλώσει, έχω κυνικέψει, ζω μέσα σε ένα αέναο βομβαρδισμό ερεθισμάτων, αναζητώ ένα συνεχές stimulation κ ελάχιστα πράγματα πια έχουν την δύναμη να με κάνουν ανατριχίλες! λυγμ σνιφ

RED
αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα, μία ομάδα συνταξιούχων πρακτόρων της CIA, που ζουν τις τακτοποιημένες ζωές τους στα προάστια, δέχονται μία τρελή απειλή από κάτι απειλητικό που τους εκτοξεύει απειλές (τέλεια η παρήχηση του "απειλή", ε, ε;). Οι παπούδες αποφασίζουν να αφήσουν τα πi στην άκρη κ να πιάσουν τα αυτόματα! Γιου γκό γκράνπα! Γιου γκό γκράνη!
Γιατί θέλω να την δω: Εντάξει, αν μη τι άλλο, το concpet "γέρος αφήνει το π κ πιάνει το πι-στόλι" είναι πολύ ιντριγκαδόρικο. Ακόμα, παίζει η θεά Miren κ ο αγαπημένος μου κάγκουρας Bruce willis.
Γιατί δε θέλω να την δω: ...ok, καλά, ας υποθέσουμε ότι έρχεται η ταινία στην Ελλάδα κ πες ότι καταπίνω την ντροπή κ αποφασίζω να πάω... ΠΟΙΟΝ θα πείσω να έλθει μαζί μου;

Never let me Go
Υποτίθεται ότι το βιβλίο του Kazuo Ishiguro, στο οποίο βασίζεται το έργο αυτό, είναι το καλλίτερο μυθιστόρημα της δεκαετίας του 2000. Στο έργο παρακολουθούμε την σχολική ζωή οικότροφων ενός Αγγλικού κολλεγίου. Και ενώ νομίζεις ότι είναι ταινία τύπου "τι κακό που είναι να καταπιέζεις τα παιδιά" κάτι κολασμένο εμφανίζεται στην πλοκή...
Γιατί θέλω να την δω: Ε λοιπόν ναι, σλαπ μη, πες με ό,τι θες αλλά η Κυρά-Νάητλη μου αρέσει πολύ! Κ φυσικά με ιντριγκάρει απίστευτα η πλοκή που έχει κ λίγο σάηενσ φήξηον μέσα! Όσομ!
Γιατί δε θέλω να την δω: ξέχνα το το να μην το δω, θα πάμε, κ αν είσαι φίλος μου κ με αγαπάς θα έλθεις γιατί σε θέλω κοντά μου, να ξέρω ότι με αγαπάς κ ότι κάνεις κάτι μόνο κ μόνο επειδή στο ζήτησα. :-)

The American
Πράκτορας, πάλι, που ζει κρυμμένος κάπου στην Ευρώπη, Ιταλία αν δεν κάνω λάθος, ερωτεύεται ντόπια. Δεν ακούγεται ενδιαφέρον αλλά...
Γιατί θέλω να την δω: ...ο Κλούνη μου μοιάζει τρελά, oπότε στηρίζω Κλούνη, κ είναι σκηνοθετημένη από τον Anton Corbijn, που έχει γυρίσει μερικά από τα πιο αγαπημένα μου video clips κ ήταν κ για πολλά χρόνια υπεύθυνος για το image σε pics και βήντηόουζ των Depeche Mode!
Γιατί δε θέλω να την δω: Η ταινία άνοιξε την προηγούμενη Παρασκευή στην Αμερική, πήγε μέτρια κ σε κριτική κ σε εισπράξεις... ακόμα, κι άλλη ταινία με πράκτορα; γουανταφάκ;

Black Swan
Είμαστε στην Νέα Υόρκη όπου το μπαλέτο της πόλης ετοιμάζει ανέβασμα της Λίμνης των Κύκνων. Δύο μπαλαρίνες "ανταγωνίζονται" για τον βασικό ρόλο... μία από αυτές, όμως, αφήνει τα πράγματα να βγουν λίγο από τον έλεγχό στην προσπάθεια να είναι εκείνη η πρωταγωνίστρια!
Γιατί θέλω να την δω: μλκ, τέλεια αφίσα; ΤΕΛΕΙΑ; Ακόμα, η ταινία άνοιξε το φεστιβάλ Βενετίας όπου τους άφησε όλους μαλάκες, λέγαν πόσο υπέροχος είναι ο Αρονόφσκι. Επιπλέον, λατρεύω Νάταλι Πόρτμαν αλλά κ Mila Kunis. Κ τέλος, όχι πες μου, ΠΟΣΟ όσομ είναι αυτή η αφίσα;
Γιατί δε θέλω να την δω: Οκ, ομολογώ ότι αν το πλαίσιο της ταινίας δεν ήταν παραγωγή μπαλέτου, αλλά πορνοταινίας θα είχα πιο μεγάλο πόθο να την δω...όμως, δεν μπορείς να τα έχεις όλα στην ζωή αυτή, κέν γιου;

Fair Game
Βασισμένο σε αληθινή ιστορία, αυτό το έργο με ιντριγκάρει μόνο κ μόνο λόγω του ζευγαριού Penn-Watts που τους λατρεύω και τους βρίσκω εξαιρετικά υποsexy. Η υπόθεση είναι συνηθισμένη σχετικά. Ο Λευκός Οίκος "δίνει" στα παγκόσμια media το όνομα μίας πράκτορός της CIA, για να τιμωρήσει τον άντρα της που έγραψε κάτι εναντίον του (Οίκου)! Κ μετά γίνεται της τρελής στην ζωή της.
Γιατί θέλω να την δω: ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΟΥΝ ο Penn κ η Watts ΤΩΡΑΑΑΑ! Κ ΕΓΩ κουμπάρος.
Γιατί δε θέλω να την δω: Τζήζας, κ άλλοι πράκτορες; γουανταφάκ;

The Social Network
σε γνώρισα στο feizbook, που λέει κ η Θώδη! Η ταινία μας δείχνει τα "γεγονότα" που οδήγησαν στην δημιουργία του Facebook από τους Harvardάδες που το συνέλαβαν.
Γιατί θέλω να την δω: Απλά μαθήματα "πως ένα πράγμα απίστευτα βαρετό μπορεί να φτιάξει ενδιαφέρον πακετάκι"! Σκηνοθετεί ο David Fincher (7), σεναριογραφεί ο Aaron Sorkin (ημίθεος της καλής τηλεόρασης)... ο οποίος έκανε τρελό κολπάκι: η ταινία παρουσιάζει τα ίδια ακριβώς γεγονότα από την οπτική γωνία 3 διαφορετικών χαρακτήρων.
Γιατί δε θέλω να την δω: το facebook κ στην οθόνη του σινεμά εκτός από το κουμπούτερ μου; βαρέθηκα πια κουράστηκα, ασταδγιάλα, unlike unlike εντατίκ!

The next Three Days
Ένα συνηθισμένο ζευγάρι μπαίνει σε έναν κυκεώνα όταν η γυναίκα κατηγορείται για φόνο. Ο σύζυγος αποφασίζει να κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να αποδείξει την αθωότητά της. Όμως, είναι ΟΝΤΩΣ αθώα η τύπισσα;
Γιατί θέλω να την δω: Στο ρόλο του λεβέντη συζύγου, ο Russel Crow, που τον αγαπώ από τότε που έπαιξε με την Αλίκη στην Κόρη του Ήλιου! Σκηνοθετεί ο Paul Haggis του υπέρ-αγαπημένου Crash.
Γιατί δε θέλω να την δω: είναι ρημέηκ Γαλλικού φίλμ, κ όπως ξέρεις με το Γαλλικό σινεμά κ τη Λογοτεχνία έχουμε τις σχέσεις που έχει ο Bono με τον Notis.


The Debt
3 πράκτορες (!!!!!!!) της Μοσάντ κυνηγάνε έναν Ναζί εγκληματία πολέμου. Ο ένας από αυτούς σκοτώνεται, κ ο εγκληματίας την γλυτώνει. 30 χρόνια μετά, ο Ναζί εμφανίζεται ξανά στην Ουκρανία, κ ο ένας από τους 3 πράκτορες πάει να τον βρει για να αποδώσει δικαιοσύνη κ να εκδικηθεί τον θάνατο του φίλου του, τότενες παλιά.
Γιατί θέλω να την δω: H Helen MIrren πρωταγωνιστάει, την αγαπώ. Το έχει σκηνοθετήσει αυτός που έκανε τον Ερωτευμένο Σέξ-Πυρ....
Γιατί δε θέλω να την δω: ...ο οποίος επίσης έχει κάνει κ το μαντολίνο του Λοχαγού Κουρέλι. (μαλάκα, στο ορκίζομαι δεν έχει άλλη ταινία με πράκτορες το αφιέρωμα)

Buried
Σου έχει τύχει ποτέ γκομενάκι να έλθει κ να σου πει ότι θέλει να χωρίσετε γιατί γνώρισε άλλο γκόμενο κ εσύ, ψύχραιμος και καθόλου drama queen, να του πεις "καλλίτερα να σε θάψω, αν δεν σε έχω ΕΓΩ δεν θα σε έχει κανένας;". Σίγουρα θα σου έχει συμβεί, δεν μπορεί. Αυτή η ταινία ΔΕΝ έχει σχέση με αυτό το γεγονός από την ζωή σου, όμως δεν πα να πει ότι δεν είναι ενδιαφέρουσα. Στο Buried, λοιπόν, μία από τις πιο πολυσυζητημένες ταινίες της σεζόν που όσοι έχουν δει σε φεστιβάλ λένε τα καλλίτερα, ο Ryan Reynolds, γνωστός crazy μούναρος από το Νησί του Sex, ξυπνά από λήθαργο κ βρίσκει τον εαυτό του θαμμένο σε φέρετρο κάτω από την γη μέσα στο οποίο υπάρχει μόνο ένα μαχαίρι κ το κινητό του. Πως βρέθηκε εκεί; Πως θα ξεφύγει; χμφ χμφ χμφ χμφ
Γιατί θέλω να την δω: Πως βρέθηκε εκεί; Πως θα ξεφύγει; χμφ χμφ χμφ χμφ
Γιατί δε θέλω να την δω: μαλάκα, χάθηκε να τον έχουν χώσει στο φέρετρο γυμνό; τι να πω ρε πούστη μου, κανείς δεν σκέφτεται πια το αθώο κοινό που ζητά λίγο θέαμα.

Stone

Ο Edward Norton είναι στην φυλακή, κ ρίχνει δόλωμα στον αστυνόμο που είναι υπεύθυνος για την αναστολή του την σύζυγό του, την Milla Jovovich, για να κάνει τα σέα κ τα μέα της κ να τον εβοηθήσει να την σκαπουλάρει! Στο ρόλο του αστυνόμου, ο Robert De Niro!
Γιατί θέλω να την δω: Μήπως η Milla είναι από τις ωραιότερες γυναίκες όλων των εποχών; Μήπως; Μήπως γουστάρω με τρέλα να δω την χημεία μεταξύ της κ του De Niro;
Γιατί δε θέλω να την δω: ...σκηνοθετημένο από τον ίδιο που έκανε το Β(λ)αμμένο Βέλο, που ευτυχώς δεν το θυμάσαι! ουργκ! γκουλπ!

Kings Speech
Ο αδελφός του Εγγλέζου βασιλιά που παραιτήθηκε του θρόνου για να παντρευτεί μία κοινή θνητή στα 30ζ, παίρνει την θέση του. Έλα όμως που έχει όλα τα κακά της μοίρας του: βαριέται να βασιλεύει, έχει ποδάγρα, βγάζει φουσκάλες όταν κάθεται κ είναι κ ΒΑΡΙΑ, βαριότατα δυσλεκτικός. Εννοείται ότι αν είσαι το Γιου Καίει, δεν επιτρέπεται να έχεις τέτοιο βασιλιά - γι αυτό κ του φέρνουν έναν δάσκαλο να τον κάνει άθρωπα. Η ταινία εξερευνά την σχέση των δύο αντρών.
Γιατί θέλω να την δω: παίζει ο Colin Firth, σχέση τόσα χρόνια, δεν μπορώ να μην πάω να τον στηρίξω...
Γιατί δε θέλω να την δω: ...παρά το γεγονός ότι παίζει κ ο Geoffrey Rush που δεν τον μπορώ καθόλου! μπλιαξ!

Meet the Little Fockers
Πολύ πχιότητα ξαφνικά, ας το ξαλεγράρουμε λίγο. Το Meet The Little Fockers είναι η πολυαναμενόμενη συνέχεια του "Το Μετέωρο Βήμα Του Πελαργού" κ διαδραματίζεται στην ίδια πολίχνη που ζούσε κ ο "Μελισσοκόμος", την εποχή πριν το "Μία αιωνιότητα κ Μία Μέρα". Με μία λέξη "πχιουρ όσομνες".
Γιατί θέλω να την δω: (μην το πεις πουθενά, ο μόνος ένας λόγος είναι ότι παίζει η Barbra Streisand χιχιχιχιχι)
Γιατί δε θέλω να την δω: αρ γιου νατσ; χάνεται αυτό:;

Freakonomics

6 σκηνοθέτες πιάνουν ο καθένας από ένα κεφάλαιο του θρυλικού βιβλίου Freakonomics που ανέλυε την σχέση των οικονομικών με την Pop Culture, κ το οποίο είναι από τα μεγαλύτερα σύγχρονα non fiction best sellers.
Γιατί θέλω να την δω: μου άρεσε πολύ το βιβλίο, αν δε το έχεις διαβάσει να το κάνεις - ή έστω να δεις την ταινία.... σου κάνει το μυαλό να σκέφτεται αλλιώς.
Γιατί δε θέλω να την δω: μη σου πω ότι μάλλον δεν θα έλθει Ελλάδα.... χμφ χμφ χμφ

It's kind of a funny story

16χρονο πιτσιφρίκι με κατάθλιψη κάνει εισαγωγή σε ψυχιατρική κλινική για ενήλικες. Μέσα εκεί είναι ο..... και ο Zach Galifianakis!
Γιατί θέλω να την δω: στηρίζουμε το ελληνικό προϊόν στο εξωτερικό, αγαπάμε Zach, λατρεύομε με τρέλα τις ταινίες σχετικές με τρέλα!
Γιατί δε θέλω να την δω: φοβάμαι θα μου βγει πολύ αμερικανιάααααααα!

Waste Land
Αγαπημένε αναγνώστη, σέξη βγιούερ, πρόβατο ίσον πχιότητα! Κ πχιότητα ίσον ντοκυμαντέρ σαν το waste land, όπου ακολουθούμε καλλιτέχνη, που χρησιμοποιεί για τα γλυπτά του σκουπίδια, σε τεράστιες βραζιλιάνικες χωματερές. Εκεί όπου ψάχνει να βρει υλικό!
Γιατί θέλω να την δω: χωματερή, χωματερή, το χρώμα που μου αρέσει πιο πολύυυυυυυ
Γιατί δε θέλω να την δω: βασικά, αν την πετύχω σε dvd τυχερός θα είμαι, χεχεχε!

The Monsters
Πόσους οργασμούς να αντέξει το έρμο το κορμί μου; Πόσους; αχ βαχ εντατίκ, ονειρόξ ονειρόξ εντατίκ! Μιλάμε για την ταινία που έχει tagline την φράση "it is our turn to adapt"!!!!!!!! χυνώωωωωωωωωωωωωωωωωω. Ναι, αυτή είναι η ταινία που περιμένω περισσότερο από κάθε άλλη... και στοίχισε λιγότερο από 15 χιλιάρικα για να γίνει.... Όπου, τεράστιο κομμάτι της Κεντρικής Αμερικής είναι σε καραντίνα γιατί ζουν σε αυτά τέρατα από το διάστημα. Αυτήν την περιοχή πρέπει να διασχίσει ένα ζευγάρι για να.... (χεχε δεν λέω περισσότερο)
Γιατί θέλω να την δω: it is our turn to adapt, λέμε!
Γιατί δε θέλω να την δω: είσαι τρελός; με τίποτε δεν το χάνωωωωω!

...μλκ, τελειώσαμε! ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕΕΕΕΕΕΕΕ! όχι, πες, πόσο υπομονή έχεις; πόσο σε αγαπώ που έκατσες κ το διάβασες όλο; όχι πες, σε προκαλώ! πόσο;

καλό σινεχειμώωωωωωνααααααααα!

ιστορία με ηθικό δίδαγμα κ συμπέρασμα

Ο Γιώργος ήταν βαμβακοπαραγωγός σε μία βαθιά ελληνική επαρχία. Όμορφος, λεβέντης, γύρω στα 35, ζούσε μόνος. Κορίτσια δεν υπήρχαν πολλά στο χωριό, να φύγει δεν ήθελε κ έτσι είχε συμβιβαστεί σε μία ζωή σχετικής μοναξιάς.

Υπήρχαν, ευτυχώς, πολλά πράγματα να κάνει όταν δεν ήταν απασχολημένος με τα γεωργικά του καθήκοντα - από αυτά, το πιο αγαπημένο του ήταν το κυνήγι. Είχε αγοράσει κ ένα ζευγάρι σκύλων για να τον συντροφεύουν κ να τον βοηθούν.

Όταν τα σκυλιά ζευγάρωσαν κ η σκύλα έμεινε έγκυος, ο Γιώργος συγκινήθηκε πολύ. Τα σκυλάκια θα ήταν τα πρώτα που θα γεννιόνταν στο κτήμα του, στον τόπο του. Τα περίμενε πως κ πως - κ όταν επιτέλους εμφανίστηκαν, ήταν ακόμα πιο γλυκιά εμπειρία από ό,τι περίμενε.

Ειδικά ένα από αυτά, το πιο μικροκαμωμένο κ κούτσικο, ο Γιώργος το είχε σαν παιδί του. Το χαίδευε, το φρόντιζε, το ταχτάριζε... κ έπλεε σε πελάγη ευτυχίας. Κ όταν μεγάλωσε αρκετά, το έπαιρνε να κοιμάται μαζί του στο δωμάτιό του.

Με τον καιρό η σχέση τους έγινε βαθιά κ πολύ αληθινή. Πηγαίναν μαζί μακρυνές βόλτες, ο Γιώργος τον είχε στήν αγκαλιά του όταν έβλεπε τσόντες στον internet, ξαπλώνανε μαζί στο καναπέ μπροστά στο τζάκι για να δούνε "νέος αγρότης μόνος ψάχνει". Το είχε το σκυλί στα όπα όπα.

Κ αυτό όμως δεν πήγαινε πίσω... ήταν πολύ πουτανιάρης κούταβος. Το μαλακισμένο λες κ το έκανε επίτηδες: τι πεταγόταν ξαφνικά μέσα από κουβάρια ύφασμα Λώρα Άσλεη, τι έκανε πήδους με τα πατούσια σε αφράτες πετσέτες που μύριζαν μαλακτικό "αιγαιοπελαγιτικό νησί", τι κυνηγούσε το ρολό με το χαρτί υγείας υπό τους ήχους μουσικής bach ένώ το σπίτι μοσχομύριζε σοκολάτα ρόφημα, τι έβγαζε στα ξαφνικά τα μουσούδια του από θάμνους με λουλούδια, τι κηνυγούσε παπάκια χοροπηδώντας χαρωπά στο χιόνι.... ό,τι είναι "πουτανιάρικο" για κουτάβι, όλα τα έκανε το μαλακισμένο, λες κ είχε σκηνοθέτη κ σεναριογράφο που το καθοδηγούσαν.

Ε δεν θέλει κ πολύ α άθρωπας. Με όλα αυτά τα νάζια κ τις τρυφερότητες κ τις τσαχπινιές ο Γιώργος, την ημέρα που τον ξαναπέρριψαν από το "Αγρότης Μόνος Αγάμητος Ψάχνει", αρπάει τον κούταβο κ του ρίχνει ένα σφύριγμα περιποιημένο. Του κακόμοιρου του σκύλου από την φόρα του σφυρίγματος του ίσιωσαν τα αυτιά, που μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν κρεμαστά [αν κ ο κτηνίατρος είπε ότι απλά ήταν ώρα τους να συμβεί κ δεν είχε να κάνει με το σφύριγμα του Γιώργου].

Το σκυλί έπαθε ένα ταράκουλο, αλλά γλήγορα συνήλθε. Στο επόμενο σφύριγμα είχε ψιλοσυνηθίσει, στο επόμενο ακόμα περισσότερο, ε κάποια στιγμή δεν του έκανε εντύπωση, καθόταν κ τις έτρωγε αδιαμαρτύρητα.

Συμπέρασμα: τίποτε δεν είναι πιο βαθιά καυλωτικό από την βαθιά ανεπιτήδευτη τρυφερότητα.

the end

ΥΓ (φαντάσου ότι το παρακάτω ανεβαίνει σιγά σιγά από το κάτω μέρος της οθόνης. πως είναι στο τέλος ταινίας που σου λένε τι απέγιναν οι πρωταγωνιστές; α γειά σου):
Το σκυλάκι κατάφερε
να ξεφύγει απο την
επιρροή του Γιώργου
κ ίδρυσε την Μη
Κυβερνητική Οργάνωση
Α-ΓΑΒ-ΜΗΣΟΥ (κατά
της κτηνοβασίας στο
χώρο της εργασίας
κ του κηνυγιού).
Ο Γιώργος συνελήφθη
για τον βιασμό του
κουταβιού κ αυτή
την στιγμή εκτίει
ισόβια στο Κένελ
"Φίφης". Αρνήθηκε
να απαντήσει στις
ερωτήσεις γι αυτό
το σούπερ ποστ

εξαιρετικά αφιερωμένο στην κωλόγρια που με στέλνει εντελώς αδιάβαστο

με κάθε νέο της ποστ

Σινεφίλ στα Πρόθυρα νευρικού Ηνσέπσιον

Καλά τώρα ειλικρινά μιλάτε σοβαρά κ το το εννοείται κ κροσ γιορ χαρτ εν χοπ του ντάη ότι σας άρεσε το Ηνσέπσηχιον;

Ρήλη;

Σήρηουζλη;

ε λοιπόν..........

ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ!!!!

με συνοπτικές!!!!

Δηλαδή τζήζας, τόσο πολύ χάηπ για μία τόσο κούφια ταινία!

Κουφια κούφια κούφια κούφια κούφια κούφιαααααααααααααα

Ok, δεν λέω, εικαστικά ήταν πολύ εντυπωσιακή, κ ναι, είχε ρυθμό που σε κρατούσε...


κ, φυσικά, πόσο θεός είναι ο Watanabe κ πόσο μούναρος ο Hardy... αλλά μέχρις εκεί!

Σαν έργο ήταν λάθος σε τόσους πολλούς ορόφους (wrong on so many levels)

....όνειρο μέσα σε όνειρο μέσα σε όνειρο μέσα σε όνειρο; ρήλη Νόλαν; Ρήλη; Σήρηουζλη; Με την ίδια λογική έπρεπε κ η Αλίκη όταν ο Παπαμιχαήλ ανακάλυψε πως ο Πίπης δεν ήταν αγόρι αλλά κορίτσι, μετά σε επόμενη σκηνή να ανακαλύψει ότι τελικά είναι αγόρι, κ μετά από λίγο να ανακάλυπτε ότι τελικά είναι κορίτσι κ μετά στο τέλος ότι είναι trans που κάνει τον αγόρι που ήταν κορίτσι με παπάρια!!!!

my point: μην την γαμάς την ιδέα σου, αν είσαι μάγκας ανέπτυξε την σε λεπτομέρεια κ βάθος, όχι σε υπερβολή κ τέντωμα!

Επίσης, πόσο λέημ ήταν ότι τάχα μου όλο αυτό γινόταν κατά εταιρίας που είχε κακό σκοπό να αποκτήσει μονοπώλιο στην ενέργεια; Πόσο μα πόσο φορετό φαινόταν από focus groups κ marketing του τύπου "μαρή Ρίτσα, ο απλός κόσμος είναι προβληματισμένος για τα ενεργειακά κ δεν θέλει καθόλου τα μονοπώλια, ας χώσουμε κάτι σχετικό στο πλοτ για να είμαστε τρέντηδες".

Κ τελευταία απορία: Καλά, πάς κ φτιάχνεις με την Γαλλίδα γυναίκα σου έναν κόσμο κατάδικό σου μέσα στο όνειρο σου.... ΠΟΣΟ ΒΛΑΧΑΡΑ είσαι που τον κόσμο τον γεμίζεις πολυκατοικία κ ουρανοξύστη Βυρητού; Κάνε μαρή καμιά αιώρα, κάνε καμία παγόδα δίπλα σε λίμνες, κάνε κανένα κουβά μπουτάκια κοτόπουλο ξεροτηγανισμένα, κάνε κάτι ρομαντικό!!!! Αλλά όχι, πρέπει να κάνεις ουρανοξύστη για να μου τον κάνεις μετά να γκρεμίζεται ώστε εγώ να νιώσω εντυπωσιασμένος ότι ξες να λυγίζεις χτίρια. Παρτα να μη στα χρωστάω. Σε έφαγε η φιγούρα.

Η ταινία ήταν ένα τεράστιο φιγουρατζίδικο κατασκέυασμα γύρω από μία ιδέα που ήθελε κάτι μικρότερο για να ανθήσει. Ήταν ένα κανονικότατο shoot them all με περιτύλιγμα "λίγο ψυχομπάμπλ, λίγο δυσδιάκριτα όρια πραγματικότητας-ονείρου, λίγο πατέρα γιατί δεν με αγαπάς, λίγο εμείς οι πλούσιοι έχουμε τα μέσα".

Ε, κάποια στιγμή βαρέθηκα, πιστολίδι πιστολίδι, νισάφι πια, ευτυχώς η Αίγλη έχει ωραία σουβλάκια... κ ήταν κ δίπλα κ γκομενάκι οπότε του χούφτωνα λίγο το μπουτάκι κ πέρασε η ώρα.

επίσης, αυτές που μου λέγανε "όταν το δεις να είσαι συγκεντρωμένος για να μην χάσεις πράγματα" αν τύχει να δούνε κάποια πραγματικά πολύπλοκη ταινία (Μία Ιταλίδα Απ' την Κυψέλη) τι ακριβώς θα μου πουν; Να κάνω media studies στο ΜΙΤ πριν την δω κ να πάρω Moleskine να κρατώ σημειώσεις;

γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ

ΥΓ: το ήξερες ότι το Watanabe, είναι το "Παπαδόπουλος" της Ιαπωνίας, το πιο κοινό όνομα; α μπέτ γιου ντήντν' τ
ΥΓ: καλά, κ αυτά τα δύο τα μαλακισμένα τα παιδιά του Κάπρηου (ο Κάπριο, γενική του Κάπρηου) δεν μπορούσαν να γυρίσουν λίγο την γαμώφατσα να τα δει ο άνθρωπος, να του φύγει ο νταλκάς; Μα τόσο κακομαθημένα; ...ντάξει, αν τα είχα παιδιά, πέρα που θα τα είχα κάνει μαύρα στο ξύλο που δεν γυρνάνε όταν τα φωνάζω, μαντήλια θα πουλάγαν στην Μεσογείων κομμένο το σχολείο, κομμένα όλα! γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ

Αρχιτεκτονική του εγκεφάλου

Όταν ήταν περίπου 19 χρονών, σε μία παραλία που πήγαινε μόνος για μπάνιο τα καλοκαίρια της εφηβείας του, γνώρισε μία κωλοπετσωμένη, λαϊκή, 35άρα. Ήρθε κ του έπιασε κουβέντα ενώ διάβαζε ξαπλωμένος στην πετσέτα του.

“Τι κάθεσαι κ διαβάζεις... στην ηλικία σου δεν κάνουν καλό τα βιβλία! Εσύ θα έπρεπε να ασχολείσαι μόνο με κορίτσια, να μην έχεις καθόλου χρόνο για διάβασμα”. Ήταν πολύ μαυρισμένη από τον ήλιο, μακρυμάλλα, με φωσφοριζέ μαγιό, λίγο μικρότερο από ότι έπρεπε, με μεγάλα βυζιά. Το χαμόγελό της του φάνηκε κάπως χαζό, αλλά γλυκό και αθώο.

Της απάντησε ευγενικά κ ψυχρά, με ένα καλαμπούρι, σαν εκείνη να μην το εννοούσε αυτό που του είχε πει για τα βιβλία - όταν την γνώρισε περισσότερο, όμως, κατάλαβε πως το πίστευε ότι κάνουν κακό. Δεν γούσταρε που τον διέκοψε, αλλά ήταν μικρός ακόμα κ δεν ήξερε να είναι αυστηρά ευγενικός για να της κόψει τον αέρα. Μετά, εκείνη, κάθισε δίπλα του, χωρίς να τον ρωτήσει, κ άρχισε να τον ρωτά για την ζωή του. Που μένει, αν έχει τελειώσει το σχολείο, αν θέλει να μπούνε να κολυμπήσουν μαζί...

Αυτός απαντούσε ντροπαλά, κοφτά. Αισθανόταν αντιφατικά. Του είχε χαλάσει την ησυχία του, ναι, αλλά και τον κολάκευε που μία γυναίκα “περπατημένη” τον είχε προσέξει κ είχε έλθει να του πιάσει κουβέντα. [Θα προτιμούσε βέβαια να του είχε μιλήσει ένα άλλο από τα κορίτσια στην παραλία, ένα στην ηλικία του με μαύρο μαγιό, που όμως δεν του είχε ρίξει ούτε μία ματιά.]

Κατά το απόγευμα, γύρω στις 6, η νέα του παρέα προσφέρθηκε να τον πάει στο σπίτι του με το αυτοκίνητό της - να μην επιστρέφει σπίτι με το λεωφορείο. Δέχτηκε. Φτάνοντας στην Αθήνα, δεν το κατάφερε να αντισταθεί, ανέβηκε στο σπίτι της, ένα διαμέρισμα στον Νέο Κόσμο, κ πηδήχτηκαν.

Την πήδηξε 3-4 φορές ακόμα εκείνο το καλοκαίρι. Κ αυτή η σύντομη σχέση ήταν η πρώτη του που μπορούσε να την περιγράψει ως "χυδαία". Αν κ δεν του άρεσαν οι χοντροκομμένες λέξεις, μετά, που θυμόταν την γνωριμία του αυτή χρησιμοποιούσε επίτηδες λέξεις όπως “πηδάω” και “πίπα” και "γαμούσα". Από την πρώτη στιγμή είχε καταλάβει ότι εκείνος κ αυτή δεν είχαν τίποτε κοινό - ότι δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτε περισσότερο από το να πηδιούνται. Η υποκρισία του να κάνει ότι δεν έβλεπε αυτή την ασυμβατότητά τους, ήταν που τον έκανε να νομίζει χυδαία την όλη κατάσταση.

Αλλά και η σεξουαλική επαφή τους δεν είχε καμία συναισθηματική πτυχή, τίποτα πέρα κ πάνω από το καθαρά σωματικό. Καταρχήν αισθανόταν σαν να της έκανε λίγο χάρη, πράγμα που δεν απείχε κ πολύ από την πραγματικότητα, αν σκεφτείς ότι ήταν ένας ωραίος δεκαεννιάχρονος, κ εκείνη όχι όμορφη. Όμως η αλήθεια είναι αυτό που τον ξενέρωνε δεν ήταν η μέτρια της εμφάνιση... στο μέλλον θα ερωτευόταν γυναίκες που ήταν, για παράδειγμα, πιο παχουλές, ή έμοιαζαν περισσότερο κουρασμένες από την ζωή. Εκείνο που απέκλειε κάθε πιθανότητα να κάνει κάτι μαζί της ήταν ότι, απλά, δεν του ταίριαζε, δεν ήξερε τις να της πει, δεν ήξερε τι να απαντήσει σε αυτά που του έλεγε, δεν μπορούσε να γελάσει μαζί της ή να σκεφτεί να της πει κάτι αστείο. Κ αυτό τον έκανε να την βλέπει σχετικά άσχημη.

Τον υποδεχόταν φορώντας κάτι φτηνιάρικα προκλητικά εσώρουχα, κ την ώρα που την "πηδούσε" του έλεγε διάφορα, υποτίθεται για να τον φτιάξει. Ήταν φράσεις από ελληνική πορνοταινία της δεκαετίας του 70. Φυσικά, δεν ήταν ούτε οι ατάκες ούτε κ τα εσώρουχα που τον έφτιαχναν - εκείνο που τον ερέθιζε ήταν το ότι δεν νοιαζόταν ούτε στο ελάχιστο για εκείνη, για την εικόνα του στα μάτια της, για το αν της αρέσει πως την πηδάει, αν έμπαινε βαθιά, αν ήταν μεγάλος γαμιάς κ την ξέσκιζε, αν της πέταξε τα μάτια πάλι έξω σήμερα. Ό,τι κ να νόμιζε για αυτόν του ήταν απολύτως αδιάφορο, γι’ αυτό και ότι έκανε μαζί της δεν είχε μπλοκαρίσματα, ανασφάλειες και αγωνίες. Ασήμαντο, άρα εύκολο.

Ήταν φυσικό λοιπόν, κ του ήρθε αβασάνιστα, μετά τις 4-5 φορές που την είδε, να εξαφανιστεί. Είχε βεβαιωθεί ότι δεν θα έβγαινε τίποτε από όλο αυτό - αλλιώς ονειρευόταν τις σχέσεις του.

Από τότε, τύχαινε να την δει σπάνια, μία φορά κάθε δύο τρία χρόνια, σε καφετέριες στην πλατεία ή τυχαία στον δρόμο. Μία φορά την είχε πετύχει σε ένα μπαρ, ήταν μεθυσμένος. Την χαιρετούσε ευγενικά κ αμήχανα, ντρεπόταν που είχε εξαφανιστεί χωρίς αιτιολόγηση. Αυτή κάθε φορά του θύμιζε: “εξαφανίστηκες” ή “μαύρα μάτια” ή “δεν σου κάναμε, σου πέφταμε λίγο”.

Περάσαν τα χρόνια.

Στα 37 του περίπου, Αύγουστος ήταν και δεν είχε φύγει διακοπές, την πέτυχε ξανά σε ένα μπαράκι. Αυτήν την φορά δεν ήταν μαζί της ψυχρά ευγενικός κ αμήχανος. Της μίλησε ζεστά, για ώρα, και της ζήτησε το τηλέφωνό της. Εκείνη ούτε καν εξεπλάγη με την ερώτησή του πότε να την πάρει, “όποτε θες” του απάντησε, λες κ δεν είχε καταλάβει καθόλου την τοτινή του αμηχανία, την επιθυμία του να μην την ξαναδεί, την χαμηλή εκτίμηση που της είχε - (“όχι γι αυτό που ήταν”, επαναλάμβανε στον εαυτό του, δεν απαξίωνε τους ανθρώπους, δεν ήθελε, “αλλά γιατί δεν μου ταίριαζε”). [Αν κ πιο καλή περιγραφή θα ήταν να λέγαμε ότι δεν... ήθελε, με τίποτε δεν ήθελε, να του ταιριάζει και να του αρέσει μία τέτοια προσωπικότητα, ένας τέτοιος χαρακτήρας.]

Ωστόσο εκείνο τον καιρό, στα 37 του, περνούσε μία φάση, που κράτησε πολύ, που του ήταν αδύνατο να κάνει την παραμικρή σύνδεση με κάποια γυναίκα. Μοναξιά μεγάλη. Ζούσε χωρίς έρωτα κ χωρίς επιθυμία. Δεν μπορούσε να ανταποκριθεί σε κανένα ερέθισμα γύρω του, τόσο που καμιά φορά καθόταν κ κοιτούσε το σώμα του στον καθρέφτη, όταν σκουπιζόταν μετά το μπάνιο, κ λυπόταν.

Είχε χωρίσει με μία κοπέλα μετά από περίπου 2 χρόνια, καλά ήταν μαζί της, αλλά εκείνη κατάλαβε ότι αυτός την ήθελε χλιαρά κ, υπερήφανη, του ζήτησε να το διαλύσουν. Τον πόνεσε αυτό, όχι επειδή έχασε κάποιαν που αγαπούσε, δεν την αγαπούσε, το μόνο ήταν ότι την είχε συνηθίσει κ στεκόταν καλά δίπλα του κοινωνικά. Πόνεσε, όμως, γιατί κατάλαβε πως έκανε λάθος να πιστεύει ότι μόνο αυτός ήξερε το πρόβλημα του. Ήταν ήσυχος πως τα κορίτσια με τα οποία είχε κάνει σχέση μέχρι τότε δεν είχαν καταλάβει την αναπηρία του να συνδεθεί μαζί τους βαθιά, ούτε ότι τις είχε επιλέξει ακριβώς επειδή δεν τον συγκινούσαν πολύ, άρα δεν θα του στοίχιζε να τον απορρίψουν. Όμως η τελευταία κοπέλα το είχε καταλάβει. Και μήπως το είχαν καταλάβει κ οι υπόλοιπες;

... ... ... ... ... ... ... ...

Είχε γνωρίσει στην ζωή του κ μερικές, λίγες, γυναίκες που του έκοβαν την ανάσα, που ήθελε να τις πάρει στην αγκαλιά του, να τις ανακαλύψει πως κοιμούνται, πως περπατάνε, πως κάνουν έρωτα, που ζουν, τι άρωμα έχει το χάδι τους, τι γεύση έχει το να κάνουν έρωτα. Ήθελε να του δώσουν σημασία, να τις γοητεύσει, να τον ερωτευθούν παράφορα, να κάνουν μαζί παιδιά, ταξίδια, καυγάδες. Όμως ήταν απολύτως ανίκανος να το διαχειριστεί όλο αυτό το πράγμα, αυτό το φούσκωμα στον στήθος που ένοιωθε για αυτές δεν ήταν ανάταση, δεν ήταν έρωτας, ήταν ασφυξία, ήταν αγωνία που τον παρέλυε. Έκανε κάποιες τρομαγμένες απόπειρες να τις προσεγγίσει αυτές τις γυναίκες, κάποιες από τις οποίες έμοιαζαν να είναι και εκείνες γοητευμένες από αυτόν, αλλά έτσι νευρικά κ φοβισμένα που τις προσέγγιζε δεν είχε καμία ελπίδα - κ μετά σταμάτησε να μπαίνει καν κ στον κόπο να κάνει απόπειρες... Ερωτευόταν, σιωπηλά, στιγμιαία, εσωτερικά, φοβισμένα. Και για λίγο.

Πίστευε πως από κατασκευής δεν είχε άλλη επιλογή παρά μόνο τις άλλες γυναίκες, αυτές που τις έβρισκε απλά χαριτωμένες κ ομορφούλες, αλλά που δεν του έκοβαν την ανάσα. Κ έκανε μαζί τους σχέσεις κ τις αγκάλιαζε μηχανικά κ σαν από υποχρέωση, γιατί έτσι πρέπει να αγκαλιάζονται οι άνθρωποι σε μία σχέση. Όμως όταν η τελευταία κοπέλα του είπε ότι “δεν νομίζω ότι με αγαπάς πραγματικά ή ότι με αγάπησες” και τον πανικόβαλε, ξαφνικά άρχισε να φοβάται να προσεγγίσει και κάποια “ασήμαντη”, νόμιζε πως η υποκρισία του, που ήταν το καλλίτερο που μπορούσε να κάνει, ήταν φανερή πια σε όλους. Κ μπλόκαρε χειρότερα. Σε αυτή τη φάση ήταν που συνάντησε την παλιά του γνωριμία.

... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..

Δυο μέρες μετά που την συνάντησε, της τηλεφώνησε. Μιλήσανε 10 δευτερόλεπτα όλα κ όλα “είσαι σπίτι;” “ναι, θες να περάσεις;” “εντάξει, θα τα πούμε σε μισή ώρα, θα κάνω ένα ντους κ ξεκινάω”. Δεν χρειαζόταν κάτι περισσότερο, εισαγωγές κ προσχήματα ήταν περιττά. Δεν έλειπαν σε κανέναν από τους δύο.

Την ώρα που έκανε ντους κ σκεφτόταν ότι θα την πηδήξει, ότι θα ξαναπηδήξει επιτέλους μετά από τόσο καιρό, καύλωσε. Χάρηκε γι αυτό, είχε βδομάδες να του συμβεί να ερεθιστεί. Του έφτιαξε η διάθεση, κ όταν λίγο μετά χτυπούσε το κουδούνι της πολυκατοικίας μετά από τόσα χρόνια, η αίσθηση του παλιακού που τον πλημμύρισε, του παρελθόντος που δεν υπήρχε λόγος να το φέρει στην επιφάνεια, δεν κατάφερε να βγάλει το χαμόγελο από το πρόσωπό του.

Αυτή του άνοιξε την πόρτα της με ένα εσώρουχο σαν αυτά που φορούσε κ τότε. Το σώμα της είχε αλλάξει, ήταν πενηντάτρα πια, πιο γεμάτη. Στο πρόσωπο είχε ρυτίδες. Αλλά το ίδιο όχι προς το καλλίτερο είχε αλλάξει και εκείνος. Του το είπε.

“Πόσα χρόνια έχουν περάσει; 15; 20; Παχύναμε κ οι δύο, μεγαλώσαμε”. Του φάνηκε πως του μίλησε με χαιρεκακία, για να του χτυπήσει ότι τώρα πια είχε χάσει το μοναδικό πλεονέκτημα που είχε κάποτε, την φρεσκάδα των 19 ετών. Δεν έδωσε σημασία όμως, αντίθετα, “δεν έχεις αλλάξει καθόλου, είσαι τόσο όμορφη όσο πάντα”, της είπε.

Είχε φέρει ένα μπουκάλι ουίσκι, να είναι τυπικός κ ευγενικός, κ βάλανε ένα ποτό. Το ήπιαν καθισμένοι αντικριστά, στις παλιακές πολυθρόνες του σαλονιού, αυτός με τα ρούχα, αυτή με τα εσώρουχα κ ένα διάφανο ρομπάκι από πάνω. Είπανε τα νέα τους, χωρίς πολλές πολλές λεπτομέρειες (είμαι λογιστής - εγώ υπεύθυνη παραγγελιών σε ένα σούπερ μάρκετ - δεν παντρεύτηκα - δεν παντρεύτηκα - όπως τα ξέρεις - όλα καλά - συνηθισμένα - ρουτίνα - μένω ακόμα εδώ - εγώ έχω κάνει μερικές μετακομίσεις ) κ μετά πιάσανε να μιλάνε περί ανέμων κ υδάτων. Άρχισε ξανά να διακρίνει πόσο διαφορετική ήταν από αυτόν, πόσο ελάχιστα πράγματα είχαν κοινά, πόσο καθόλου δεν μπορούσε να μιλήσει στο μυαλό του κ στην ψυχή του. Αλλά αποφάσισε να το αγνοήσει. Όπως τότε.

Λίγο μετά εκείνη σηκώθηκε κ με προκλητικό χαμόγελο του είπε “πάμε μέσα”; Αυτός γδύθηκε, ακούμπησε τα ρούχα του πρόχειρα διπλωμένα στην πολυθρόνα, έβγαλε το σταυρουδάκι που φορούσε, έβαλε το κινητό στο αθόρυβο... προχώρησαν προς το δωμάτιό της. Απέναντι από το ημίδιπλο κρεβάτι βρισκόταν η ίδια τηλεόραση που θυμόταν από τόσα χρόνια πριν, στα παράθυρα οι ίδιες κουρτίνες, τα ίδια διακοσμητικά στο τραπεζάκι, άδεια μπουκαλάκια καλλυντικών κ αρωμάτων, από τότε, πάνω στην τουαλέτα της.

Ξάπλωσαν για λίγο δίπλα δίπλα στο κρεβάτι, αυτή με το σλιπάκι, αυτός γυμνός πήγε να νιώσει αμμηχανία αλλά ευτυχώς εκείνη έσκυψε προς το πέος του να το πάρει στο στόμα. Χάδια, φιλιά, τρυφερότητες, προσχήματα, δεν χρειάζονταν.

15 λεπτά μετά είχαν τελειώσει. Της ζήτησε μία πετσέτα, συνεσταλμένα λίγο, η καύλα είχε φύγει και άρχισε να αισθάνεται άβολα. Καθώς σκουπιζόταν του ήρθε μία ελαφριά μυρωδιά μούχλας κ υγρασίας από την πετσέτα. Μία μυρωδιά που του φάνηκε ότι ταίριαζε στην αίσθηση της στιγμής που είχε μόλις ζήσει.

Δε επέστρεψε στο κρεβάτι. Πήγε στο σαλόνι κ ντύθηκε, κ την περίμενε να πλυθεί για να την χαιρετήσει κ να φύγει. “θα τα πούμε”.

Δεν έμεινε πολύ η μυρωδιά της μούχλας από την συνάντησή τους. Όταν καύλωσε την ξαναπήρε τηλέφωνο 10 μέρες μετά για να πάει να την δει. Επανάληψη... Λίγες κουβέντες στο σαλόνι, κ μετά πέρασαν στην κρεβατοκάμαρά. Αυτή τη φορά ήταν ακόμα πιο γυμνή κ ρηχή η επαφή τους, αυτός ένοιωθε σαν να ήταν εκεί μαζί της αλλά και να μην ήταν, κάπως σαν να έπρεπε όχι μόνο να κάνει ότι κάνει αλλά και να παρατηρεί τι συμβαίνει κ να το καταγράφει.

Την τρίτη φορά που την πήρε τηλέφωνο για να βρεθούνε, αυτή ήταν λίγο τσαγκή μαζί του, απότομη, “θέλεις να τα πούμε;” τη ρώτησε “άντε, καλά έλα” του απάντησε, με έναν δισταγμό σαν να το σκεφτόταν: “να του πω ναι ή όχι;”. Λες κ τώρα του έκανε αυτή χάρη.

Του άνοιξε κ ήταν φουριόζα κ βιαστική, “δεν έχω να σε κεράσω τίποτε” είπε, μπηχτή που είχε έλθει με άδεια χέρια, κ πήγε κατευθείαν στην κρεβατοκάμαρα. Πηδήχτηκαν, σιωπηλά, όχι μαζί, ήταν ταυτόχρονα κ ήταν στον ίδιο χώρο, αλλά όχι πραγματικά μαζί. Μετά, αυτός δεν ήταν σίγουρος ότι εκείνη είχε χύσει, κ αυτό τον πείραξε. Αλλά εκείνη φαινόταν σαν να μην την νοιάζει, πετάχτηκε από το κρεβάτι κ άρχισε να ντύνεται, “έχω να πάω σε κάτι γενέθλια των παιδιών ενός συναδέλφου” του είπε. Σηκώθηκε κ αυτός κ μέσα σε 3 λεπτά είχε φύγει. Περίμενε για κανένα 20λεπτα κάτω από την πολυκατοικία της κ δεν την είδε να κατεβαίνει για να πάει στα γενέθλια.

Παρόλα αυτά, την ξαναπήρε τηλέφωνο, κ οι επόμενες συναντήσεις τους, κάθε 10-15 μέρες, ήταν στο ίδιο κλίμα, χωρίς πολλά πολλά λόγια, κ με ένα απωθημένο να περιφέρεται στον αέρα. Λες κ αυτός ήταν πικραμένος που είχε πάλι ξεπέσει σε αυτήν και εκείνη που τον έβλεπε το ίδιο μηχανικό, σκληρό κ διεκπαιρεωτικό, και να μην της δίνει τίποτε περισσότερο από αυτά που της έδινε όταν ήταν δεκαεννιά κ όμορφος.

Μία μέρα του είπε μόλις τον είδε στην πόρτα της “πάλι με άδεια χέρια ήλθες;” κ “την επόμενη φορά θα βρεθούμε στο δικό σου σπίτι”. Όση ώρα ήταν μαζί ήταν εντελώς σιωπηλή κ θυμωμένη. Μετά από αυτό πήγε σπίτι της άλλες δύο φορές κ μετά δεν της ξανατηλεφώνησε, αλλά ούτε κ εκείνη - δεν ήθελε να την βάλει στο σπίτι του.

... ... ... ... ... ... ... ...

Κ όμως, όλο αυτό, την αμηχανία, την υποκρισία, την χωρίς συναίσθημα συνύπαρξη, την έλλειψη επικοινωνίας, του φαινόταν πολύ πιο εύκολο να το διαχειριστεί από το να διεκδικήσει μία γυναίκα που να του του αρέσει πραγματικά.

... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

Το σπίτι, σε μία μικρή επαρχιακή πόλη είναι επιπλωμένο φτωχικά. Έχει δύο δωμάτια. Στο πιο μεγάλο, το βασικό του σπιτιού, μία νέα γυναίκα, όμορφη, ντυμένη με φθαρμένα ρούχα, καθαρίζει πατάτες. Είναι αφοσιωμένη. Από μία παλιά ξύλινη κούνια μωρού που στηρίζεται σε μια κατασκευή από τούβλα, στην γωνία του δωματίου, αρχίζει να κλαίει, σιγανά, ένα μωρό. Η γυναίκα, η μάνα του είναι, σηκώνει το κεφάλι για λίγο, δυσανασχετεί, τι θέλει πάλι, μόλις το έβαλε για ύπνο. Πάει, το κοιτάει, είναι καθαρή η υφασμάτινη πάνα του, είναι κ ταϊσμένο, επιστρέφει στις πατάτες να τελειώνει, έχει πολλές δουλειές.

Το μωράκι συνεχίζει να κλαίει, όλο κ πιο δυνατά. Η μαμά του αρχίζει να εκνευρίζεται. Δεν θέλει να πάει να το σηκώσει να το ταχταρίσει, δεν θα την κάνει ό,τι θέλει. Κλαίει, κλαίει το μωρό, όλο κ πιο δυνατά, λαχανιάζει. Η μάνα του μαζεύει τα φλούδια από τις πατάτες, πιάνει να κάνει άλλη δουλειά. Το αγνοεί.

Μετά από μισή ώρα το παιδάκι γέρνει κ αποκοιμιέται κουρασμένο από τα κλάματα. Ήθελε κάτι; Πονούσε; Ζητούσε αγκαλιά; Δεν έχει σημασία. Πάντως, κουράστηκε να κλαίει χωρίς αποτέλεσμα τόση ώρα και σταμάτησε. Επιτέλους, ησυχία στο σπίτι - εκτός που πότε πότε ακούγεται ένα λαχάνιασμα, ένας σιγανός λυγμός από το κοιμισμένο, πια, μωρό.

Η μητέρα χαμογελά. Να μαθαίνει το μωρό, να μην την έχει σήκω σήκω - κάτσε κάτσε.

Το μωράκι καθώς μεγαλώνει, κλαίει αρκετά συχνά, ζητάει, απαιτεί, χωρίς η μητέρα του να του δίνει σημασία παρά μόνο όταν εκείνη θεωρεί ότι υπάρχει πρακτικός λόγος. Κ μετά, κάποια μέρα, το παιδί μαθαίνει το μάθημα, να μην κλαίει, να μην ζητάει δηλαδή, τι νόημα έχει, κανείς δεν θα το ακούσει αν πει τι θέλει κ πως το θέλει. Κ μένει με αυτή την βεβαιότητα για όλη του την ζωή.

... ... ... .... .... .... .... .... ... .... ... .... ...

αν μάντεψες ότι το μωράκι του τότε κ ο 37χρονος άντρας είναι το ίδιο πρόσωπο, καλά μάντεψες

Αχ καταραμένη ξενιτειά

Ο Νικάχ Ξανθοπουλλάχ είναι πολύ πολύ χολοσκασμένος.

Ξεκίνησε πριν από χρόνια να βρει την τύχη του στην ξενιτιά κ το μόνο που κατάφερε είναι να ρίξει τις πωλήσεις κ τους κυλίνδρους στην παρουσίαση power point. Ντάξει, βρήκε κ κτίρια με πινακίδες Citibank καθώς κ ένα τεράστιο hip hop group να χτυπιέται κάτω από το γραφείο του κ να μην τον αφήνει να συγκεντρωθεί, αλλά τι να το κάνεις. Άμα σε τρώει ο νόστος, ακόμα κ αυτά, δεν μπορείς να τα εκτιμήσεις.

Κ έτσι μία μέρα ο Ξανθοπουλλάχ είπε "Ως εδώ". Κ αποφασίζει να κάνει το μεγάλο βήμα κ να γυρίσει στην πατρίδα του. Πετάει εκτυπώσεις από το παράθυρο, για να σ΄εκδικηθεί πετάει ενθύμια κ δώρα, βγάζει το κοστούμι, φορά κάτι πιο hip-hopχάδικο (που δεν του πάει, όμως, τόσο όσο το κοστούμι) κ κατεβαίνει να χορέψει με τα παιδιά χηπ χοπ. Δηλαδή, ακολουθεί τον πατροπαράδοτο, πάππου προς πάππου, Λιβανέζικο τρόπο να παραιτείσαι από την δουλειά σου αν είσαι white collar.

Αφού χορεύει σαν να μην υπάρχει αύριο, που δεν υπάρχει, στον συγκεκριμένο χώρο, αφού έχει παραιτηθεί, παίρνει τον δρόμο του γυρισμού.

Δυστυχώς όμως, φτάνοντας στο αεροδρόμιο μία δυσάρεστη έκπληξη τον περιμένει. Λόγω οικονομικών προβλημάτων δεν έχουν καταφέρει να έλθουν προς υποδοχή του όλοι οι συγγενείς του. Εκτός από την γιαγιά, μερικά ξαδέλφια κ κάποιους ρέλατηβλη κεφάτους θείους, το αεροδρόμιο είναι άδειο. [Πάλι καλά που πήραν άδεια να τον περιμένουν στον διάδρομο, κάτω από το αεροπλάνο, κ έτσι έγινε ένα σχετικό μίνιμαλ μπούγιο, γιατί αλλιώς θα γινόμασταν ρεζίλι στην γειτονιά ότι δεν ξέρΟμε να υποδεχτούμε τον άθρωπά μας].

Το ίδιο τσουρούτικο κ μίζερο είναι κ το κονβόη που φέρνει τον Νικάχ Ξανθοπουλλάχ πίσω στο χωριό του. Πολύ τσουρούτικο.

Όμως η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Φτάνοντας στο χωριό, όλα γίνονται όπως πρέπει να είναι: Το τραπέζι υποδοχής είναι τεράστιο, το συγκρότημα δημοτικών χορών μπριόζικο, το κεμπάκ λαχταριστό (ναι, ναι, καλά διάβασες), οι πίτσες Λιβανέζες... αν σε όλα αυτά προσθέσεις την αγροτιά, ένα λευκό wife beaters, μία βρύση, μία στάμνα, χώμα κ έναν ξεδοντιάρη αλλά συμπαθέστατο παππούς, μιλάμε για την απόλυτη κορύφωση!

γιατί τι είναι η ευτυχία για τον Νίκαχ Ξανθοπουλλάχ; όχι η γιαποσύνη, αλλά τα απλά καθημερινά πράγματα:

(η εισαγωγή του βήντηόου, όλα τα λεφτά)