Αρχιτεκτονική του εγκεφάλου

Όταν ήταν περίπου 19 χρονών, σε μία παραλία που πήγαινε μόνος για μπάνιο τα καλοκαίρια της εφηβείας του, γνώρισε μία κωλοπετσωμένη, λαϊκή, 35άρα. Ήρθε κ του έπιασε κουβέντα ενώ διάβαζε ξαπλωμένος στην πετσέτα του.

“Τι κάθεσαι κ διαβάζεις... στην ηλικία σου δεν κάνουν καλό τα βιβλία! Εσύ θα έπρεπε να ασχολείσαι μόνο με κορίτσια, να μην έχεις καθόλου χρόνο για διάβασμα”. Ήταν πολύ μαυρισμένη από τον ήλιο, μακρυμάλλα, με φωσφοριζέ μαγιό, λίγο μικρότερο από ότι έπρεπε, με μεγάλα βυζιά. Το χαμόγελό της του φάνηκε κάπως χαζό, αλλά γλυκό και αθώο.

Της απάντησε ευγενικά κ ψυχρά, με ένα καλαμπούρι, σαν εκείνη να μην το εννοούσε αυτό που του είχε πει για τα βιβλία - όταν την γνώρισε περισσότερο, όμως, κατάλαβε πως το πίστευε ότι κάνουν κακό. Δεν γούσταρε που τον διέκοψε, αλλά ήταν μικρός ακόμα κ δεν ήξερε να είναι αυστηρά ευγενικός για να της κόψει τον αέρα. Μετά, εκείνη, κάθισε δίπλα του, χωρίς να τον ρωτήσει, κ άρχισε να τον ρωτά για την ζωή του. Που μένει, αν έχει τελειώσει το σχολείο, αν θέλει να μπούνε να κολυμπήσουν μαζί...

Αυτός απαντούσε ντροπαλά, κοφτά. Αισθανόταν αντιφατικά. Του είχε χαλάσει την ησυχία του, ναι, αλλά και τον κολάκευε που μία γυναίκα “περπατημένη” τον είχε προσέξει κ είχε έλθει να του πιάσει κουβέντα. [Θα προτιμούσε βέβαια να του είχε μιλήσει ένα άλλο από τα κορίτσια στην παραλία, ένα στην ηλικία του με μαύρο μαγιό, που όμως δεν του είχε ρίξει ούτε μία ματιά.]

Κατά το απόγευμα, γύρω στις 6, η νέα του παρέα προσφέρθηκε να τον πάει στο σπίτι του με το αυτοκίνητό της - να μην επιστρέφει σπίτι με το λεωφορείο. Δέχτηκε. Φτάνοντας στην Αθήνα, δεν το κατάφερε να αντισταθεί, ανέβηκε στο σπίτι της, ένα διαμέρισμα στον Νέο Κόσμο, κ πηδήχτηκαν.

Την πήδηξε 3-4 φορές ακόμα εκείνο το καλοκαίρι. Κ αυτή η σύντομη σχέση ήταν η πρώτη του που μπορούσε να την περιγράψει ως "χυδαία". Αν κ δεν του άρεσαν οι χοντροκομμένες λέξεις, μετά, που θυμόταν την γνωριμία του αυτή χρησιμοποιούσε επίτηδες λέξεις όπως “πηδάω” και “πίπα” και "γαμούσα". Από την πρώτη στιγμή είχε καταλάβει ότι εκείνος κ αυτή δεν είχαν τίποτε κοινό - ότι δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτε περισσότερο από το να πηδιούνται. Η υποκρισία του να κάνει ότι δεν έβλεπε αυτή την ασυμβατότητά τους, ήταν που τον έκανε να νομίζει χυδαία την όλη κατάσταση.

Αλλά και η σεξουαλική επαφή τους δεν είχε καμία συναισθηματική πτυχή, τίποτα πέρα κ πάνω από το καθαρά σωματικό. Καταρχήν αισθανόταν σαν να της έκανε λίγο χάρη, πράγμα που δεν απείχε κ πολύ από την πραγματικότητα, αν σκεφτείς ότι ήταν ένας ωραίος δεκαεννιάχρονος, κ εκείνη όχι όμορφη. Όμως η αλήθεια είναι αυτό που τον ξενέρωνε δεν ήταν η μέτρια της εμφάνιση... στο μέλλον θα ερωτευόταν γυναίκες που ήταν, για παράδειγμα, πιο παχουλές, ή έμοιαζαν περισσότερο κουρασμένες από την ζωή. Εκείνο που απέκλειε κάθε πιθανότητα να κάνει κάτι μαζί της ήταν ότι, απλά, δεν του ταίριαζε, δεν ήξερε τις να της πει, δεν ήξερε τι να απαντήσει σε αυτά που του έλεγε, δεν μπορούσε να γελάσει μαζί της ή να σκεφτεί να της πει κάτι αστείο. Κ αυτό τον έκανε να την βλέπει σχετικά άσχημη.

Τον υποδεχόταν φορώντας κάτι φτηνιάρικα προκλητικά εσώρουχα, κ την ώρα που την "πηδούσε" του έλεγε διάφορα, υποτίθεται για να τον φτιάξει. Ήταν φράσεις από ελληνική πορνοταινία της δεκαετίας του 70. Φυσικά, δεν ήταν ούτε οι ατάκες ούτε κ τα εσώρουχα που τον έφτιαχναν - εκείνο που τον ερέθιζε ήταν το ότι δεν νοιαζόταν ούτε στο ελάχιστο για εκείνη, για την εικόνα του στα μάτια της, για το αν της αρέσει πως την πηδάει, αν έμπαινε βαθιά, αν ήταν μεγάλος γαμιάς κ την ξέσκιζε, αν της πέταξε τα μάτια πάλι έξω σήμερα. Ό,τι κ να νόμιζε για αυτόν του ήταν απολύτως αδιάφορο, γι’ αυτό και ότι έκανε μαζί της δεν είχε μπλοκαρίσματα, ανασφάλειες και αγωνίες. Ασήμαντο, άρα εύκολο.

Ήταν φυσικό λοιπόν, κ του ήρθε αβασάνιστα, μετά τις 4-5 φορές που την είδε, να εξαφανιστεί. Είχε βεβαιωθεί ότι δεν θα έβγαινε τίποτε από όλο αυτό - αλλιώς ονειρευόταν τις σχέσεις του.

Από τότε, τύχαινε να την δει σπάνια, μία φορά κάθε δύο τρία χρόνια, σε καφετέριες στην πλατεία ή τυχαία στον δρόμο. Μία φορά την είχε πετύχει σε ένα μπαρ, ήταν μεθυσμένος. Την χαιρετούσε ευγενικά κ αμήχανα, ντρεπόταν που είχε εξαφανιστεί χωρίς αιτιολόγηση. Αυτή κάθε φορά του θύμιζε: “εξαφανίστηκες” ή “μαύρα μάτια” ή “δεν σου κάναμε, σου πέφταμε λίγο”.

Περάσαν τα χρόνια.

Στα 37 του περίπου, Αύγουστος ήταν και δεν είχε φύγει διακοπές, την πέτυχε ξανά σε ένα μπαράκι. Αυτήν την φορά δεν ήταν μαζί της ψυχρά ευγενικός κ αμήχανος. Της μίλησε ζεστά, για ώρα, και της ζήτησε το τηλέφωνό της. Εκείνη ούτε καν εξεπλάγη με την ερώτησή του πότε να την πάρει, “όποτε θες” του απάντησε, λες κ δεν είχε καταλάβει καθόλου την τοτινή του αμηχανία, την επιθυμία του να μην την ξαναδεί, την χαμηλή εκτίμηση που της είχε - (“όχι γι αυτό που ήταν”, επαναλάμβανε στον εαυτό του, δεν απαξίωνε τους ανθρώπους, δεν ήθελε, “αλλά γιατί δεν μου ταίριαζε”). [Αν κ πιο καλή περιγραφή θα ήταν να λέγαμε ότι δεν... ήθελε, με τίποτε δεν ήθελε, να του ταιριάζει και να του αρέσει μία τέτοια προσωπικότητα, ένας τέτοιος χαρακτήρας.]

Ωστόσο εκείνο τον καιρό, στα 37 του, περνούσε μία φάση, που κράτησε πολύ, που του ήταν αδύνατο να κάνει την παραμικρή σύνδεση με κάποια γυναίκα. Μοναξιά μεγάλη. Ζούσε χωρίς έρωτα κ χωρίς επιθυμία. Δεν μπορούσε να ανταποκριθεί σε κανένα ερέθισμα γύρω του, τόσο που καμιά φορά καθόταν κ κοιτούσε το σώμα του στον καθρέφτη, όταν σκουπιζόταν μετά το μπάνιο, κ λυπόταν.

Είχε χωρίσει με μία κοπέλα μετά από περίπου 2 χρόνια, καλά ήταν μαζί της, αλλά εκείνη κατάλαβε ότι αυτός την ήθελε χλιαρά κ, υπερήφανη, του ζήτησε να το διαλύσουν. Τον πόνεσε αυτό, όχι επειδή έχασε κάποιαν που αγαπούσε, δεν την αγαπούσε, το μόνο ήταν ότι την είχε συνηθίσει κ στεκόταν καλά δίπλα του κοινωνικά. Πόνεσε, όμως, γιατί κατάλαβε πως έκανε λάθος να πιστεύει ότι μόνο αυτός ήξερε το πρόβλημα του. Ήταν ήσυχος πως τα κορίτσια με τα οποία είχε κάνει σχέση μέχρι τότε δεν είχαν καταλάβει την αναπηρία του να συνδεθεί μαζί τους βαθιά, ούτε ότι τις είχε επιλέξει ακριβώς επειδή δεν τον συγκινούσαν πολύ, άρα δεν θα του στοίχιζε να τον απορρίψουν. Όμως η τελευταία κοπέλα το είχε καταλάβει. Και μήπως το είχαν καταλάβει κ οι υπόλοιπες;

... ... ... ... ... ... ... ...

Είχε γνωρίσει στην ζωή του κ μερικές, λίγες, γυναίκες που του έκοβαν την ανάσα, που ήθελε να τις πάρει στην αγκαλιά του, να τις ανακαλύψει πως κοιμούνται, πως περπατάνε, πως κάνουν έρωτα, που ζουν, τι άρωμα έχει το χάδι τους, τι γεύση έχει το να κάνουν έρωτα. Ήθελε να του δώσουν σημασία, να τις γοητεύσει, να τον ερωτευθούν παράφορα, να κάνουν μαζί παιδιά, ταξίδια, καυγάδες. Όμως ήταν απολύτως ανίκανος να το διαχειριστεί όλο αυτό το πράγμα, αυτό το φούσκωμα στον στήθος που ένοιωθε για αυτές δεν ήταν ανάταση, δεν ήταν έρωτας, ήταν ασφυξία, ήταν αγωνία που τον παρέλυε. Έκανε κάποιες τρομαγμένες απόπειρες να τις προσεγγίσει αυτές τις γυναίκες, κάποιες από τις οποίες έμοιαζαν να είναι και εκείνες γοητευμένες από αυτόν, αλλά έτσι νευρικά κ φοβισμένα που τις προσέγγιζε δεν είχε καμία ελπίδα - κ μετά σταμάτησε να μπαίνει καν κ στον κόπο να κάνει απόπειρες... Ερωτευόταν, σιωπηλά, στιγμιαία, εσωτερικά, φοβισμένα. Και για λίγο.

Πίστευε πως από κατασκευής δεν είχε άλλη επιλογή παρά μόνο τις άλλες γυναίκες, αυτές που τις έβρισκε απλά χαριτωμένες κ ομορφούλες, αλλά που δεν του έκοβαν την ανάσα. Κ έκανε μαζί τους σχέσεις κ τις αγκάλιαζε μηχανικά κ σαν από υποχρέωση, γιατί έτσι πρέπει να αγκαλιάζονται οι άνθρωποι σε μία σχέση. Όμως όταν η τελευταία κοπέλα του είπε ότι “δεν νομίζω ότι με αγαπάς πραγματικά ή ότι με αγάπησες” και τον πανικόβαλε, ξαφνικά άρχισε να φοβάται να προσεγγίσει και κάποια “ασήμαντη”, νόμιζε πως η υποκρισία του, που ήταν το καλλίτερο που μπορούσε να κάνει, ήταν φανερή πια σε όλους. Κ μπλόκαρε χειρότερα. Σε αυτή τη φάση ήταν που συνάντησε την παλιά του γνωριμία.

... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..

Δυο μέρες μετά που την συνάντησε, της τηλεφώνησε. Μιλήσανε 10 δευτερόλεπτα όλα κ όλα “είσαι σπίτι;” “ναι, θες να περάσεις;” “εντάξει, θα τα πούμε σε μισή ώρα, θα κάνω ένα ντους κ ξεκινάω”. Δεν χρειαζόταν κάτι περισσότερο, εισαγωγές κ προσχήματα ήταν περιττά. Δεν έλειπαν σε κανέναν από τους δύο.

Την ώρα που έκανε ντους κ σκεφτόταν ότι θα την πηδήξει, ότι θα ξαναπηδήξει επιτέλους μετά από τόσο καιρό, καύλωσε. Χάρηκε γι αυτό, είχε βδομάδες να του συμβεί να ερεθιστεί. Του έφτιαξε η διάθεση, κ όταν λίγο μετά χτυπούσε το κουδούνι της πολυκατοικίας μετά από τόσα χρόνια, η αίσθηση του παλιακού που τον πλημμύρισε, του παρελθόντος που δεν υπήρχε λόγος να το φέρει στην επιφάνεια, δεν κατάφερε να βγάλει το χαμόγελο από το πρόσωπό του.

Αυτή του άνοιξε την πόρτα της με ένα εσώρουχο σαν αυτά που φορούσε κ τότε. Το σώμα της είχε αλλάξει, ήταν πενηντάτρα πια, πιο γεμάτη. Στο πρόσωπο είχε ρυτίδες. Αλλά το ίδιο όχι προς το καλλίτερο είχε αλλάξει και εκείνος. Του το είπε.

“Πόσα χρόνια έχουν περάσει; 15; 20; Παχύναμε κ οι δύο, μεγαλώσαμε”. Του φάνηκε πως του μίλησε με χαιρεκακία, για να του χτυπήσει ότι τώρα πια είχε χάσει το μοναδικό πλεονέκτημα που είχε κάποτε, την φρεσκάδα των 19 ετών. Δεν έδωσε σημασία όμως, αντίθετα, “δεν έχεις αλλάξει καθόλου, είσαι τόσο όμορφη όσο πάντα”, της είπε.

Είχε φέρει ένα μπουκάλι ουίσκι, να είναι τυπικός κ ευγενικός, κ βάλανε ένα ποτό. Το ήπιαν καθισμένοι αντικριστά, στις παλιακές πολυθρόνες του σαλονιού, αυτός με τα ρούχα, αυτή με τα εσώρουχα κ ένα διάφανο ρομπάκι από πάνω. Είπανε τα νέα τους, χωρίς πολλές πολλές λεπτομέρειες (είμαι λογιστής - εγώ υπεύθυνη παραγγελιών σε ένα σούπερ μάρκετ - δεν παντρεύτηκα - δεν παντρεύτηκα - όπως τα ξέρεις - όλα καλά - συνηθισμένα - ρουτίνα - μένω ακόμα εδώ - εγώ έχω κάνει μερικές μετακομίσεις ) κ μετά πιάσανε να μιλάνε περί ανέμων κ υδάτων. Άρχισε ξανά να διακρίνει πόσο διαφορετική ήταν από αυτόν, πόσο ελάχιστα πράγματα είχαν κοινά, πόσο καθόλου δεν μπορούσε να μιλήσει στο μυαλό του κ στην ψυχή του. Αλλά αποφάσισε να το αγνοήσει. Όπως τότε.

Λίγο μετά εκείνη σηκώθηκε κ με προκλητικό χαμόγελο του είπε “πάμε μέσα”; Αυτός γδύθηκε, ακούμπησε τα ρούχα του πρόχειρα διπλωμένα στην πολυθρόνα, έβγαλε το σταυρουδάκι που φορούσε, έβαλε το κινητό στο αθόρυβο... προχώρησαν προς το δωμάτιό της. Απέναντι από το ημίδιπλο κρεβάτι βρισκόταν η ίδια τηλεόραση που θυμόταν από τόσα χρόνια πριν, στα παράθυρα οι ίδιες κουρτίνες, τα ίδια διακοσμητικά στο τραπεζάκι, άδεια μπουκαλάκια καλλυντικών κ αρωμάτων, από τότε, πάνω στην τουαλέτα της.

Ξάπλωσαν για λίγο δίπλα δίπλα στο κρεβάτι, αυτή με το σλιπάκι, αυτός γυμνός πήγε να νιώσει αμμηχανία αλλά ευτυχώς εκείνη έσκυψε προς το πέος του να το πάρει στο στόμα. Χάδια, φιλιά, τρυφερότητες, προσχήματα, δεν χρειάζονταν.

15 λεπτά μετά είχαν τελειώσει. Της ζήτησε μία πετσέτα, συνεσταλμένα λίγο, η καύλα είχε φύγει και άρχισε να αισθάνεται άβολα. Καθώς σκουπιζόταν του ήρθε μία ελαφριά μυρωδιά μούχλας κ υγρασίας από την πετσέτα. Μία μυρωδιά που του φάνηκε ότι ταίριαζε στην αίσθηση της στιγμής που είχε μόλις ζήσει.

Δε επέστρεψε στο κρεβάτι. Πήγε στο σαλόνι κ ντύθηκε, κ την περίμενε να πλυθεί για να την χαιρετήσει κ να φύγει. “θα τα πούμε”.

Δεν έμεινε πολύ η μυρωδιά της μούχλας από την συνάντησή τους. Όταν καύλωσε την ξαναπήρε τηλέφωνο 10 μέρες μετά για να πάει να την δει. Επανάληψη... Λίγες κουβέντες στο σαλόνι, κ μετά πέρασαν στην κρεβατοκάμαρά. Αυτή τη φορά ήταν ακόμα πιο γυμνή κ ρηχή η επαφή τους, αυτός ένοιωθε σαν να ήταν εκεί μαζί της αλλά και να μην ήταν, κάπως σαν να έπρεπε όχι μόνο να κάνει ότι κάνει αλλά και να παρατηρεί τι συμβαίνει κ να το καταγράφει.

Την τρίτη φορά που την πήρε τηλέφωνο για να βρεθούνε, αυτή ήταν λίγο τσαγκή μαζί του, απότομη, “θέλεις να τα πούμε;” τη ρώτησε “άντε, καλά έλα” του απάντησε, με έναν δισταγμό σαν να το σκεφτόταν: “να του πω ναι ή όχι;”. Λες κ τώρα του έκανε αυτή χάρη.

Του άνοιξε κ ήταν φουριόζα κ βιαστική, “δεν έχω να σε κεράσω τίποτε” είπε, μπηχτή που είχε έλθει με άδεια χέρια, κ πήγε κατευθείαν στην κρεβατοκάμαρα. Πηδήχτηκαν, σιωπηλά, όχι μαζί, ήταν ταυτόχρονα κ ήταν στον ίδιο χώρο, αλλά όχι πραγματικά μαζί. Μετά, αυτός δεν ήταν σίγουρος ότι εκείνη είχε χύσει, κ αυτό τον πείραξε. Αλλά εκείνη φαινόταν σαν να μην την νοιάζει, πετάχτηκε από το κρεβάτι κ άρχισε να ντύνεται, “έχω να πάω σε κάτι γενέθλια των παιδιών ενός συναδέλφου” του είπε. Σηκώθηκε κ αυτός κ μέσα σε 3 λεπτά είχε φύγει. Περίμενε για κανένα 20λεπτα κάτω από την πολυκατοικία της κ δεν την είδε να κατεβαίνει για να πάει στα γενέθλια.

Παρόλα αυτά, την ξαναπήρε τηλέφωνο, κ οι επόμενες συναντήσεις τους, κάθε 10-15 μέρες, ήταν στο ίδιο κλίμα, χωρίς πολλά πολλά λόγια, κ με ένα απωθημένο να περιφέρεται στον αέρα. Λες κ αυτός ήταν πικραμένος που είχε πάλι ξεπέσει σε αυτήν και εκείνη που τον έβλεπε το ίδιο μηχανικό, σκληρό κ διεκπαιρεωτικό, και να μην της δίνει τίποτε περισσότερο από αυτά που της έδινε όταν ήταν δεκαεννιά κ όμορφος.

Μία μέρα του είπε μόλις τον είδε στην πόρτα της “πάλι με άδεια χέρια ήλθες;” κ “την επόμενη φορά θα βρεθούμε στο δικό σου σπίτι”. Όση ώρα ήταν μαζί ήταν εντελώς σιωπηλή κ θυμωμένη. Μετά από αυτό πήγε σπίτι της άλλες δύο φορές κ μετά δεν της ξανατηλεφώνησε, αλλά ούτε κ εκείνη - δεν ήθελε να την βάλει στο σπίτι του.

... ... ... ... ... ... ... ...

Κ όμως, όλο αυτό, την αμηχανία, την υποκρισία, την χωρίς συναίσθημα συνύπαρξη, την έλλειψη επικοινωνίας, του φαινόταν πολύ πιο εύκολο να το διαχειριστεί από το να διεκδικήσει μία γυναίκα που να του του αρέσει πραγματικά.

... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

Το σπίτι, σε μία μικρή επαρχιακή πόλη είναι επιπλωμένο φτωχικά. Έχει δύο δωμάτια. Στο πιο μεγάλο, το βασικό του σπιτιού, μία νέα γυναίκα, όμορφη, ντυμένη με φθαρμένα ρούχα, καθαρίζει πατάτες. Είναι αφοσιωμένη. Από μία παλιά ξύλινη κούνια μωρού που στηρίζεται σε μια κατασκευή από τούβλα, στην γωνία του δωματίου, αρχίζει να κλαίει, σιγανά, ένα μωρό. Η γυναίκα, η μάνα του είναι, σηκώνει το κεφάλι για λίγο, δυσανασχετεί, τι θέλει πάλι, μόλις το έβαλε για ύπνο. Πάει, το κοιτάει, είναι καθαρή η υφασμάτινη πάνα του, είναι κ ταϊσμένο, επιστρέφει στις πατάτες να τελειώνει, έχει πολλές δουλειές.

Το μωράκι συνεχίζει να κλαίει, όλο κ πιο δυνατά. Η μαμά του αρχίζει να εκνευρίζεται. Δεν θέλει να πάει να το σηκώσει να το ταχταρίσει, δεν θα την κάνει ό,τι θέλει. Κλαίει, κλαίει το μωρό, όλο κ πιο δυνατά, λαχανιάζει. Η μάνα του μαζεύει τα φλούδια από τις πατάτες, πιάνει να κάνει άλλη δουλειά. Το αγνοεί.

Μετά από μισή ώρα το παιδάκι γέρνει κ αποκοιμιέται κουρασμένο από τα κλάματα. Ήθελε κάτι; Πονούσε; Ζητούσε αγκαλιά; Δεν έχει σημασία. Πάντως, κουράστηκε να κλαίει χωρίς αποτέλεσμα τόση ώρα και σταμάτησε. Επιτέλους, ησυχία στο σπίτι - εκτός που πότε πότε ακούγεται ένα λαχάνιασμα, ένας σιγανός λυγμός από το κοιμισμένο, πια, μωρό.

Η μητέρα χαμογελά. Να μαθαίνει το μωρό, να μην την έχει σήκω σήκω - κάτσε κάτσε.

Το μωράκι καθώς μεγαλώνει, κλαίει αρκετά συχνά, ζητάει, απαιτεί, χωρίς η μητέρα του να του δίνει σημασία παρά μόνο όταν εκείνη θεωρεί ότι υπάρχει πρακτικός λόγος. Κ μετά, κάποια μέρα, το παιδί μαθαίνει το μάθημα, να μην κλαίει, να μην ζητάει δηλαδή, τι νόημα έχει, κανείς δεν θα το ακούσει αν πει τι θέλει κ πως το θέλει. Κ μένει με αυτή την βεβαιότητα για όλη του την ζωή.

... ... ... .... .... .... .... .... ... .... ... .... ...

αν μάντεψες ότι το μωράκι του τότε κ ο 37χρονος άντρας είναι το ίδιο πρόσωπο, καλά μάντεψες