Ο Ξένος

...εγώ γεννήθηκα σε μία χώρα όπου ήταν απαγορευμένο να λες πως είσαι λυπημένος... οι άνθρωποι ένοιωθαν αγωνία ή φοβόντουσαν, αλλά επειδή οι απαραίτητες λέξεις για να το εκφράσουν δεν υπήρχαν στο λεξιλόγιο της πατρίδας τους, δεν ασχολούνταν καθόλου με αυτόν τον ανεξήγητο εσωτερικό πόνο που άλλοι, σε πιο ελεύθερες πατρίδες, θα τον έλεγαν "λύπη" "φόβο" και "αγωνία".

Το ίδιο απαγορευμένο ήταν και να διεκδικείς αυτό που αγαπάς και να προσπαθείς να το έχεις κοντά σου. Η γλώσσα της χώρας μου καλά καλά δεν είχε τις απαραίτητες έννοιες ώστε κάποιος να μπορεί να δηλώσει την επιθυμία του για κάτι. Οι λέξεις "θέλω", "μου αρέσει", "επιθυμώ" ήταν όχι απλά άγνωστες αλλά εντελώς ανύπαρκτες.

και έτσι έχει γίνει και, αν και έχω μεταναστεύσει σε άλλη χώρα, πιο ελεύθερη, μου είναι αδύνατο να χειρίζομαι τη λύπη μου, ή να μπορώ να την εκφράσω με απλότητα και με σαφήνεια. Τις έμαθα τις λέξεις τις απαραίτητες, ξέρω πως συντάσονται για να σχηματίσουν προτάσεις και νοήματα πολύπλοκα, αλλά ακόμα, τόσα χρόνια στην νέα χώρα, δεν μπορώ να τις χρησιμοποιήσω χωρίς να αισθανθώ ότι κάνω κάτι ενάντια στην φύση μου.

ακόμα πιο δύσκολο μου είναι να διεκδικήσω με ηρεμία και γλύκα αυτό που αγαπώ. Όχι φυσικά διότι δεν έχω τις λέξεις... τις λέξεις τις έχω και είναι άφθονες. Αλλά, πώς να μάθεις τον εαυτό σου να επιθυμεί και να θέλει πραγματικά όταν ο προγραμματισμός που του έγινε υπαγορεύει πως κάθε είδους επιθυμία είναι απαγορευμένη;

αυτά μου έλεγε ενώ εγώ τον κοιτούσα θλιμμένος καθώς μου μιλούσε. τι αντίθεση που έκανε το ύφος μου στο ήρεμο, γλυκό χαμόγελό του. και τι αντίθεση που έκανε το χαμόγελό του σε αυτά που μου έλεγε...

σταμάτησε να μιλά, και έμεινε ακίνητος να με κοιτάζει για μερικά λεπτά. περίμενε να μιλήσω.

δεν τα κατάφερα. απλά σηκώθηκα και έφυγα.

...το προσπάθησα πολύ αλλά δεν βρήκα το θάρρος να του πω ότι αυτόν τον καιρό και εγώ φοβάμαι και αισθάνομαι την ίδια μοναξιά και θλίψη. νομίζω όμως πως το είχε καταλάβει. για κάποιο περίεργο λόγο, αυτό μου έφτασε.