Αμφιθυμία

Είμαι χαμένος στον διάστημα. Μόνο που το διάστημα στο οποίο είμαι χαμένος, δεν είναι καλογυαλισμένο και σούπερ τρόνικ χάη τεκ σαν το διάστημα του Στάρ Τρεκ και του Γκαλάκτικα... είναι ένα διάστημα σκοτεινό, στο οποίο κάνει κρύο, όπου δεν υπάρχει ψυχή γύρω μου να με παρηγορήσει και όπου οι πλανήτες που βλέπω εκεί στο βάθος του σκοτεινού, δεν ξέρω ούτε αν μπορώ να τους φτάσω ούτε αν, όταν προσγειωθώ πάνω τους, θα είναι γεμάτοι κινδύνους.

Περίεργες μέρες. Πράγματα που κάποτε μου γέμιζαν τις ώρες και με τα οποία μου άρεσε να ασχολούμαι, ξαφνικά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία και δεν μου προκαλούν κανένα ενδιαφέρον. Και αναρωτιέμαι... είναι η φυσική αλλαγή που υπόκειται ο άνθρωπος και που ίσως κάποτε κάποτε να φέρνει και γκρέμισμα αυτών που τα είχε ψηλά; ή μήπως μου συμβαίνει κάτι άλλο, μία κατάθλιψη ας πούμε, που με έχει κάνει απλώς να μην μπορώ να χαρώ τα πράγματα που κάποτε χαιρόμουν; δεν έχω ιδέα. Περνώ τα "Αμφιθύμια 2010". Που φέτος συμπίπτουν με τα "Αμφιβόλεια 2010". Και, όχι, δεν τα περνάω απλά - είμαι επίτιμος καλεσμένος και κεντρικός ομιλητής και στα δύο. Και αυτό δεν μου αρέσει καθόλου.

Από την άλλη, μου συμβαίνει το εξής παράλογο: η ζωή μου είναι γεμάτη ανθρώπους που μου δείχνουν ότι με αγαπούν, ότι με εκτιμάν, ότι νοιάζονται για μένα, ότι με χαίρονται και ότι αρέσκονται σε αυτό που είμαι... Άρα, είναι λέημ να νιώθω μοναξία και ερημιά. Κάποιοι, δε, από αυτούς, για να το πω χύμα, είναι άνθρωποι που κανείς θα δικαιολογείτο να είναι υπερήφανος που τους έχει στην ζωή του. Είναι σπουδαίοι άνθρωποι, κοντολογίς, που με τιμούν με την φιλία τους... Και όμως, είναι λες και άνοιξε μέσα μου το κουτί με την αρχετυπική μοναξιά, και δεν μπορώ να χαρώ την παρέα τους και την παρουσία τους στην ζωή μου. Αυτό, δε, το ότι αδυνατώ να εκτιμήσω ψυχικά κάτι αντικειμενικά σημαντικό με κάνει να αισθάνομαι ακόμα χειρότερα.

Το ίδιο δε, αυτή η αδυναμία "απόλαυσης" και χαράς έχει φτάσει και στα άλλα κομμάτια της ζωής μου. Από το καλοκαίρι ζω σε ένα σπίτι που αν μου έλεγαν ότι θα το είχα θα γέλαγα υστερικά και θα έλεγα "γκερ ά ρα χήαρ, μη με δουλεύεις ρεεεεεε". Είναι όμορφο, μεγάλο, σε ωραία γειτονιά, φωτεινό, φροντισμένο, περιποιημένο και άνετο. Και όμως, αυτό το μεγάλο σπίτι, αντί να γίνεται πεδίο χαράς και αγάπης, γίνεται γήπεδο που η μοναξιά και η θλίψη απλά βρήκαν περισσότερο χώρο να απλωθούν.

Όσο για τη δουλειά, με τις δεδομένες συνθήκες και εκεί τυχερός είμαι... υπάρχει δουλειά, υπάρχει μια σχετική σταθερότητα, το πράγμα κινείται, προοπτικές ανοίγουν αργά αλλά σταθερά - κ όμως, πάλι βασανίζομαι από την ίδια αδυναμία εκτίμησης. Πάλι καλά τουλάχιστον που η ψυχική μου διάθεση δεν με κάνει λιγότερο αποτελεσματικό και αποδοτικό.

Φυσικά, σε όλα αυτά, πρόσθεσε και την εσωτερίκευση όλου αυτού του τρελού πράγματος που συμβαίνει γύρω μας με τα οικονομικά, τα κοινωνικά, τα πολιτικά κλπ κλπ κλπ. Ο κόσμος έχει γίνει ένα σώμα που με γεμίζει αγωνία, άγχος, ανασφάλεια. Δεν έχω πια εμπιστοσύνη σε κανένα θεσμό - το μόνο το οποίο "εμπιστεύομαι" είναι η κεκτημένη ταχύτητα του "συστήματος". Τα βλέπω όλα τόσο μαύρα που θεωρώ ότι η καλύτερη λύση είναι το μπουρλότο, ώστε επιτέλους να δημιουργηθεί ο κενός χώρος για το καινούργιο πράγμα. Αλλά, και πάλι, στεναχωριέμαι - τα μπουρλώτα έχουν θύματα...

... ... ... ... ... ...

Η μοναξιά και η θλίψη δεν είναι λέει αντικειμενικό δεδομένο, είναι οπτική γωνία. Το πιστεύω ακράδαντα.

Προσπαθώντας να εξηγήσω την κατάσταση, σκέφτομαι μήπως το πρόβλημα, αυτό που μου δίνει την άσχημη οπτική γωνία, είναι ότι η φύση μου δεν μπορεί να χωνέψει το ωραίο σπίτι, την ομάδα σπουδαίων φίλων, μία ζωή πάνω από την οποία δεν κρέμεται η απειλή μίας μεγάλης καταστροφής... μήπως και αισθάνομαι έξω από τα νερά μου επειδή ξαφνικά τα πράγματα δεν είναι απειλητικά και ξένα... Αρονό, α ρήλη ρονό.

Από όλα, αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι η αδύναμία μου να συντονιστώ με τον εαυτό μου. Δεν είμαι σίγουρος για τίποτε από ότι αισθάνομαι, δεν ξέρω τι θέλω, δεν ξέρω που πάω.

Αλλά τουλάχιστον έχω την διάθεση, πειθαρχημένα και αποφασιστικά να το ψάξω το πράγμα. Ελπίζω να βρω άκρη - άμα δεν βρω... ε, τουλάχιστον θα έχω προσπαθήσει. Τι να πω, σε αυτό το σημείο έφτασα. Κάμια φορά, στις ελάχιστες στιγμές αισιοδοξίας λέω ότι το "κενό" αυτό του τώρα δεν είναι παρά το ενδιάμεσο ανάμεσα στο παλιό πεθαμένο (και μάρτυς μου ο Θεός πόσα πράγματα έχω αφήσει πίσω) και στο καινούργιο που ακόμα δεν έχει διαμορφωθεί. Α σουρ χοπ σο.

Λέει ο Γιάλομ ότι όταν ανάμεσα σε δύο ανθρώπους υπάρχει κάτι σημαντικό που πρέπει να ειπωθεί και δεν λέγεται, τότε αυτοί οι δεν μπορούν να μιλήσουν για τίποτε άλλο, ακόμα και για κάτι τόσο ασήμαντο όπως "θα πας εσύ για την ΔΕΗ ή εγώ;". Αυτό νιώθω ότι έχω πάθει εγώ, με τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να του πω τίποτε. Δεν μπορώ να τον ακούσω σε τίποτε. Σκέφτομαι λοιπόν: Υπάρχει κάτι που δεν το λέμε "εγώ και εκείνος". δεν θέλω; δεν το έχω δει; το φοβάμαι; ακόμα δεν το έχω σχηματοποιήσει ώστε να μπορέσω να το εκφράσω; θα κάνω υπομονή και θα συνεχίσω την αναζήτηση. Γιατί αυτό το μπλοκάρισμα με έχει πολύ τρομάξει. ειλικρινά.

(σόρη για την γκρίνια και την μαυρίλα ρε βγιούερ. άλλα άμα δεν το αναγνωρίσω το θέμα, μάλλον δεν θα καταφέρο να το λύσω... xxx)

Πάρε και ένα Xατζιδάκι, κατάθλιψη ναι, αλλά δεν ξεχνάμε και την πχιότητα, χεχε:
The Acrobat's Prayer

(μπορεί να αργήσουμε λίγο να τα ξαναπούμε, μην ανησυχήσεις, ναι; ...προσπαθώ να βρω άκρη)