Χερόντιουμ Θήαταρ, Ποσάηντον Τέμπλ και αφορμές να (μην) ξεφεύγεις από τον εαυτό σου και τους άλλους

Όπου το Σάββατο το βράδυ, αφού έχω δείξει το τσουτσουνέλ μου σε γιαγιά Παγκρατιώτισσα, αφού έχω γιορτάσει τα 5α γενέθλια του Ανηψιού μου, αφού έχω φάει τον άμπακα γιατί ο γαμπρός μου κάνει τα ωραιότερα μπάρμπεκιου μπιφτέκια ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ φορ έβα εν έβα, αφού έχω επιστρέψει στο σπίτι και έχω δουλέψει κανένα 2ωρο... είναι η ώρα πια περίπου 11 τη νύχτα.

Ήμουν ευχαριστημένος και ικανοποιημένος. Είχα περάσει καλά ανάμεσα σε οικογένεια και φίλους, λόγω γενεθλίων ανηψιού, είχα υπάρξει παραγωγικός (δουλειά, γαρ), είχα δείξει το τσουτσουνέλ μου σε εκπρόσωπο του άλλου φίλου (ε ναι, ρε πούστη, δεν το κρύβω άλλο, ομολογώ, ομολογώ, μου έγινε τραύμα το περιστατικό με την γιαγιάαααααααααα λυγμ) τι άλλο θέλει ο άθρωπας να είναι σε καλή διάθεση;

φευ όμως, φευ, αγαπημένε αναγνώστη.... Αυτά τα χαρούμενα νοτγουητστάντηνγκ, εγώ είχα μέσα μου μία στεναχώρια, μία μικρή, πικρή, κακή διάθεση. Ανεξήγητό; ...όχι και τόσο, σκέφτομαι, όχι και τόσο. Βλέπεις, οι άνθρωποι είμαστε πολυδιάστατα όντα, δεν σου λέω κάτι που δεν το ξέρεις, και όσο μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε όπου ερχόμαστε σε καλλίτερη επαφή με τα αισθήματά μας, γίνεται να είμαστε ΚΑΙ πολύ χαρούμενοι, ας πούμε, για ένα πράγμα, ΚΑΙ πολύ λυπημένοι για ένα άλλο, σιμουλτάνεουσλη... Και έτσι ήμουν κ εγώ το βράδυ του Σαββάτου. Και πολύ ευχαριστημένος, αλλά και στεναχωρημένος.

Είναι, όμως, πολύ άχρωμη λέξη το "στεναχωρημένος". Προσπαθώ να περιγράψω αυτό που αισθανόμουν. Έμοιαζε λίγο με "ερημιά", με "εγκατάλειψη", με "μοναξιά"... Χμφ χμφ χμφ. Παράλογο, όμως, δεν είναι να έχεις περάσει μία μέρα γεμάτη γιορτή, οικογένεια, μπιφτέκια του γαμπρού μου, φίλους, πιτσιφρίκι που έχει γενέθλια, τούρτα Ποδοσφαιροφόρμουλα Ένα (ναι, το ζήσαμε ΚΑΙ αυτό, χιχιχιχι, τζήζας, το ανήψι πιο παλαβό από το θείο, και όμως γίνεται) και παρόλα αυτά να αισθάνεσαι μοναξιά; Ρητογήκ λε κεστιόν, ασφαλώς και είναι παράλογο.

Είχε πάει πια 11 και μισή και εγώ ντυνόμουν για να βγω. Δεν είχα κανονίσει κάτι πολύ συγκεκριμένο, υπήρχε ένα πιθανό κανόνισμα-ραντεβού, που όμως δεν ήταν και εντελώς σίγουρο. Σκοπός μου ήταν να βγω μόνος, να αλητέψω στα λίγο λούμπεν μπαράκια που μου αρέσει να πίνω κανένα ουισκάκι πότε πότε, και όπου βγει. Όσο έβαζα κάλτσα και παπούτσι, η ερώτηση καυτή, έκανε βόλτα στο μυαλό μου: "Πως γίνεται να είσαι τόσο συχνά ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπάς και παρόλαυτα να αισθάνεσαι ερημιά και μοναξά χωρίς ι - πόσο ντράμα κουήν, πόσο;"

Βγαίνω από το σπίτι, και αρχίζω να περπατώ, βυθισμένος στις σκέψεις μου. Στο βάθος, από ένα κτίριο που έμοιαζε με την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, διάφοροι αρχαίοι και νέοι φιλόσοφοι, με κοιτούσαν και με θαύμαζαν. "γιου γκο μπόη" έλεγε ο Πυθαγόρας, ο Ρολάν Μπαρ, ο Σάρτρ! "Συνέχισε να σκέφτεσαι και θα βρεις λύση". Εγώ, με σεμνότητα, έφερνα τα χέρια στο στήθος, στην χαρακτηριστική χειρονομία σεμνότητας που κάνει τα τελευταία 7 χρόνια η Τάμτα όταν κερδίζει, στα βραβεία Μαντ, το έπαθλο πρωτοεμφανιζόμενης και δεχόμουν τις ενθαρύνσεις τους. Ταυτόχρονα, συνέχιζα να σκέφτομαι το καυτό ερώτημα που είχε γίνει πια ακόμα πιο συγκεκριμένο: "ποια ζωτική σχέση είναι αυτή που σου λείπει και σε κάνει να νιώθεις μοναξά παρά την παρουσία τόσων και τόσων ανθρώπων γύρω σου;".

Η αλήθεια είναι ότι σχετικά πρόσφατα έφαγα μία καραμπινάτη χυλόπιτα, από ένα γκομενάκι που πολύ μου είχε κάνει κούκου, τότε, τις πρώτες μέρες της γνωριμίας. Οπότε, ναι, σαφώς οφείλεται και σε αυτό ότι αισθάνομαι "εγκατάλειψη". Ξερεις πως είναι σέξη βγιούερ, άμα δεν σε θέλει γκόμενος, παθαίνεις ένα σχετικό υπαρξιακό ταρακούνημα, με πολλές εκφάνσεις.... Αλλά από την άλλη πλευρά, ως σέξη άθρωπας που κυκλοφορά και θαυμάζει αλλά και θαυμάζεται, από χυλοπίτες
ουουουουουουουουουουουουουουουοοουουουουουουουουουουοουου λετ δη τσήκενζ ητ αζ χουέλ.... και έχουμε φάει, καλά να είμαστε, και έχομε ρίξει, καλά να είμαστε ξανά μανά, οπότε δεν είναι και ότι δεν ξέρομε να τις χειριστούμε. Άσε που το συγκεκριμένο χυλοπιτίδι, ε δεν ήταν και από τα πιο σημαντικά, ώστε να δικαιολογεί πολλά πολλά δραματάκια. Είχα την αίσθηση ότι κάπου αλλού ήταν το κλειδί του μυστηρίου στο οποίο ακόμα και ο Πίκος Απίκος σήκωνε τα κουκλίσια του χέρια ψηλά. Γουάη σο λόνλη; Γουάη;

Βυθισμένος στις σκέψεις μου, είχα φτάσει πια μπροστά από το Ηρώδειο. Όμορφη βραδιά, γλυκιά, γύρω ψυχή δεν υπήρχε... και ξαφνικά, μία έκλαμψη!!!! Συνειδητοποιώ ότι το τελευταίο μισάωρο, ή κάτι παραπάνω, δηλαδή από την ώρα που είχα μπει σε μουντ σκεψ σκεψ εντατίκ και βόλταρα αναρρωτούμενος, αισθανόμουν κάπως, αρκετά να πω την αλήθεια, καλλίτερα. Γαλήνη και ανάπαυση είχαν απλωθεί στο μέσα μου. Εντάξει, μη φανταστείς ότι είχα γίνει και σαν διαφήμιση γιαουρτιού που το τρώει Ινδός δόκτορας της φιλοσοφίας, αλλά υπήρχε μέσα μου μία μεγάλη βελτίωση, αισθητή σημαντικά. Στάθηκα ακίνητος για λίγο, χάζεψα το Ακρόπολις Γιέλλοου, και τότε... σαν να κατάλαβα. Το συναίσθημα της γαλήνης, έγινε σκέψη και συμπέρασμα.

Αυτό που ίσως μου έλειπε τον τελευταίο καιρό, η σχέση που δεν είχα προσέξει καθόλου, που είχα παραμελήσει, ήταν η σχέση με τον εαυτό μου. Εγώ που τόσο το είχα συνήθειο να εξετάζομαι, να περνάω χρόνος μόνος και αυτοαπασχολούμενος, για διάφορους πρακτικούς λόγους το τελευταίο διάστημα ήμουν συνέχεια με κόσμο, συνέχεια ανάμεσα σε παρέες. Φυσικά το πρόβλημα δεν ήταν οι άνθρωποι οι ίδιοι... Ναι, το έκανα και λίγο νευρωτικά όλο αυτό, το "συνέχεια με κάποιους κάπου", απέφευγα να κάτσω μόνος, ήθελα κόσμο γύρω γιατί σκεφτόμουν τα γκομενικά που θα με ρίχναν. Όπως επίσης υπήρχαν και άλλες "παρέες" που δεν ήταν νευρωικές και αντιπερισπασμού, αλλά ουσίας. Και πάλι όμως... Επειδή όμως όλη αυτή η συνεχής παρουσία κόσμου έγινε χωρίς μέτρο, τελικά, είχε σαν αποτέλεσμα να χάσω και την διάθεση αλλά και τον χρόνο, για να το πω πολύ πρακτικά, για την απαραίτητη συζήτηση με τον εαυτό μου. Και το αποτέλεσμά ήταν να αισθάνομαι "ερημιά", "μοναξιά" και"βασάνισμα".

Τώρα, δεν μπορώ να πω ότι αυτή η αιτιολόγηση είναι θεοσίγουρη, όπως είναι τα βραβεία πρωτοεμφανιζόμενης της Τάμτα που δεν μπορεί κανείς να της τα πάρει πίσω! Μπορώ όμως να πω ότι όταν μου πέρασε από το μυαλό, εκεί στα άγια χώματα του Ηρωδείου που ο Σωκράτης με τον Πλάτωνα κάποτε συζητάγανε πότε θα πάνε στο Αρχαίο Μώλλ να πάρουν αυλαίες και αμφορείς (Ok ok σταματάω χεχεχε) η ερμηνεία αυτή, μου έκανε, και συνεχίζει να μου κάνει πολύ καμπανάκι. Και να με αναπαύει.

Τη επόμενη μέρα, αφού πέρασα ένα Σάββατο βράδυ ανάμεσα σε κόσμο, με καλή παρέα αγάπης, αφού διασκέδασα και χάρηκα, ξύπνησα όμορφα, με λίγο λιγότερη αίσθηση ερημιάς. Δούλεψα πάλι για κανένα 325364747474362ωρο και ύστερα πήρα το αυτοκίνητο και κατηφόρισα προς την Γλυφάδα για να ψηφίσω. Αφού έκανα το καθήκον μου, στο φανάρι που έβγαζε από το δρόμο που ήταν το σχολείο που ψήφισα προς την οδό Βουλιαγμένης, έστριψα αριστερά, αντί για δεξιά. Εκδρομίτσα: Γλυφάδα, Βούλα, Βουλιαγμένη, Λιμανάκια, Βάρκιζα... κάποια στιγμή, τα αυτοκίνητα στο ρεύμα μου, αλλά και στο ρεύμα προς Αθήνα είχα αραιώσει πολύ. Πλησιάζα στον ναό του Ποσειδώνα, φημισμένο Μωλλ των Αρχαίων Ελλήνων, και η κίνηση ήταν πια πολύ σπασμένη. Έφτασα, πάρκαρα, βγήκα από το βουατήρ, κανένας γύρω μου, μόνο 3-4 παρέες βρίσκονταν στο καφέ εκεί στο Σούνιο. Έπιασα θέση σε ένα βράχο και έμεινα να κοιτάω το Αιγαίο και να χαζεύω τις υπέροχα φωτισμένες καβοκολώνες.

Είχαν αυτό το υπέροχο χρώμα, το Ποσάηντον Τέμπλ Γέλλοου. Σκεφτόμουν τα συμπεράσματα μου και κυρίως την μεγάλη αλήθεια που κληροδότησαν οι Αρχαίοι μας Έλληνες σε κάθε άνθρωπο. Παν μέτρον άριστον. Ισορροπία θέλει και η παρέα, κ η συνάφεια με τους ανθρώπους, ισορροπία θέλει και η μοναχικότητα, και η εσωτερική αναζήτηση. Τον εαυτό μας τον βλέπουμε καλά μέσα από τις επαφές με τους άλλους.... αλλά χρειάζεται και λίγο μόνοι μας να εξετάσουμε τα συμπεράσματά της παρατήρησής μας. Οι κολώνες στο Ποσάηντον Τέμπλ, τέλεια δείγματα αυτής της πολυυμνημένης ισορροπίας των αρχαίων, έμοιαζαν να μου λένε "απαπαπαπαπα, πιάστηκα τόσους αιώνες όρθια η κολώνα, α μπαδεγουέη, δίκιο έχεις σε αυτά που σκέφτεσαι η ισοορροπία σε κρατά όρθιο πολύ καιρό και πολύ ξεκούραστα, δες και μας"!

Και καθώς, μετά από τόσες απανωτές ώρες μοναχικότητας σε δύο μέρες, είχε αρχίσει να ανατρέπεται η ισορροπία και να αισθάνομαι ότι μου έλειπαν οι άνθρωποι μου, η επαφή με κάποιον αγάπιο-φίλο.... χτύπησε το τηλέφωνο - ο φίλος μου ο Πέτρος. Του είχα λείψει. κανονίσαμε να βρεθούμε :-)