Rejected

Πριν από μερικούς μήνες, πριν μετακομίσω, είχα ζήσει πολλές αλλεπάληλες μικρές τραγωδίες όπου έρχονταν διάφοροι στο σπίτι το παλιό για να το δουν μήπως και το νοικιάσουν. Εγώ ξέρεις έκανα τουρ γκάηντ "εδώ χέστρα, εδώ παράθυρο, εδώ πόμολο παραθύρου, εδώ στρίβουμε πόμολο και με υπέροχη ευκολία ανοίγει παράθυρο κλπ κλπ" δεν θες να ξέρεις τι πέρασα.

Ένας από όσους ήλθαν να το ζήσουν και αυτό, εμένα να δείχνω σπίτια, και, ναι, ομολογώ ο πιο συμπαθητικός, ήταν και κάποιος Χάρης. Νεαρός, εξαιρετικά ευγενικός, με περίεργο κούρεμα που του πήγαινε πολύ αλλά εγώ δεν θα έκανα ποτέ, κρατούσε κράνος όταν μου χτύπησε την πόρτα ένα Σάββατο πρωί. Αφού του έδειξα το σπίτι, πιάσαμε γνωριμία και κουβέντα περί ανέμων και υδάτων. Μου είπε πως είναι ηθοποιός.

Αποχαιρετιστήκαμε και την ίδια μέρα αργότερα, βρεθήκαμε στο Facebook και γίναμε φιλαράκια. Πέρασε ο καιρός, και, λίγες βδομάδες πριν, τον πέτυχα σε ένα καφέ στο κέντρο - όπου με ενημέρωσε για την καινούργια του παράσταση και με κάλεσε να πάω.

Απόψε λοιπόν, παρέα με δύο φίλους, πήραμε τα μπογαλάκια μας και κινήσαμε για το Rejected, το έργο που παίζει ο Χάρης!

είναι κωμωδία, αστεία, πολύ αστεία, πάρα πολύ αστεία, (καλά, μερικοί θεατές ήμουν σίγουρος ότι τους έφυγε κλανίτσα από το χαχανητό) αλλά...

...τι θα πεις αν σου πω ότι με πόνεσε; ναι, γέλασα και εγώ πολύ αλλά... τούτη η κωμωδία με πόνεσε - και δεν είναι μόνο διότι τις τελευταίες βδομάδες περνάω (ξανά) μία σκοτεινή αλλά (ελπίζω) γόνιμη περίοδο που θα με οδηγήσει στο επόμενο στάδιο (ή απλά κορορϊδεύω τον εαυτό μου και πηγαίνω ολοταχώς προς ολοκληρωτικό κάψιμο φλάτζας), πράγμα που με κάνει ευσυγκίνητο και κλαψιάρη και μελαγχολιάρη... είναι και διότι μιλάει για τα γκομενικά και τα γαμησιακά μας με ένα πολύ αληθινό τρόπο, ταυτισιάρικο, που σε κάνει να λες κάθε λίγο και λιγάκι "αχ αχ, αυτοί έχουν δει την ζωή μου, δεν το συζητώ, θέλω δικαιώματα ΤΩΡΑ, που το ξέρουν αυτό το περιστατικό;".

Κοντολογίς, πέρασα εξαιρετικά. Δεν θα μπω σε τεχνικά ντήτεηλζ, αλλά η παράσταση είναι πολύ καλή, γεμάτη ωραίες ιδέες, έχει ζωντανή και γεμάτη ενέργεια σκηνοθεσία, ωραία μουσική, παιχνίδι... Όσο για το έργο - με εξέπληξε. Δεν έχω συνηθίσει στα καλογραμμένα έργα στο ελληνικό σύγχρονο θέατρο... Χωρίς να αποφεύγει να πέφτει πότε πότε στην παγίδα της χοντροκοπιάς, έχει χιούμορ πολύ ζωντανό, πολύ τωρινό, και όπως είπαμε, χιούμορ που ώρες ώρες σε πονάει (ξέρω ξέρω, είμαι μαζόχας)!

Οι ηθοποιοί ξεσκίζονται στην σκηνή, χορεύουν, τραγουδάνε, χτυπιούνται, είναι και οι 5 μεγάλοι μάγκες και μπράβο τους. Παίρνουν όλο το πράγμα πάνω τους και το κάνουν τέλεια, διότι το κείμενο δεν είναι και ευκολόπαιχτο, όπως οφείλει να είναι κάθε "οδυνηρή σάτιρα" εδώ που τα λέμε!

Φυσικά, ομολογώ, από τους 5 λεβέντες/λεβέντισσες ηθοποιούς μου άρεσε ο Χάρης περισσότερο. Έτσι, για τον περίεργο τρόπο που τον γνώρισα, και για την αμηχανία που είχε στο σπίτι μου εκείνη την μέρα! Αλλά και διότι είχε δύσκολους ρόλους - βέβαια όχι πως οι άλλοι ηθοποιοί ήταν λιγότεροι καλοί, γενικά όλους τους έβαλα στην καρδιά μου. Γιου γκο μπόηζ. γιου γκό γκέρλζ! γιου γκό ηντήντ.

εδώ μπορείς να δείς πληροφορίες για την παράσταση. κάνε την χάρη στον εαυτό σου να πας, θα περάσεις 70 ανεπανάληπτα λεπτά.

εγώ πάντως στεναχωρήθηκα που λόγω της πρόσκλησης του Χάρη δεν πλήρωσα εισιτήριο. Θα ήθελα αυτό το έργο να το "υποστηρίξω" έμπρακτα και πιο άμεσα! μπορεί να ξαναπάω με ρεπούμπλικα και καπαρτίνα για να πληρώσω. αλήθεια. είμαι ικανός να το κάνω. σαπόρτ γκουντ θήατερ, κ έτσι!

(η αφίσα αδικεί την παράσταση, έχει άλλο τόνο φωνής από αυτήν, βγάζει μία αγριάδα που δεν νομίζει ότι της πρέπει, περιέργoς πως είναι πιο τρυφερή παράσταση, αλλά ok για να πω την αλήθεια δεν είμαι και ειδικός, οπότε...)