Από το τίποτε και με το τίποτε

Ναι, είμαι τρελός το ξέρω αλλά όσο και αν την αντιπαθώ (...στο βάθος το ζηλεύουμε αυτό που ρεζιλεύουμε; ίσως...), τόσο περισσότερο τρελαίνομαι με κάποια τραγούδια της.

Η αλήθεια είναι ότι μου βγάζει έναν περίεργο σεξουαλικό ερωτισμό (ξέρω, ξέρω είναι πλεονασμός αλλά τον εννοώ) και πως μου αρέσει με έναν περίεργο μεδουλιάρικο τρόπο. Αφού ώρες ώρες αναρωτιέμαι πόσο απίστευτα πολύ πρέπει να αρέσει σε ετεροφυλοφιλάκια, πραγματικά... χμφ χμφ χμφ...

Για ποιαν μιλάω... ε, για την Rihanna, ok α νο δεν το περίμενες καθόλου αλλά τι να κάνω ο τρελός, αφού μου αρέσει, να μην στο πω;

Η Rihanna λοιπόν το φθινόπωρο έβγαλε ένα τραγούδι το οποίο ψιλοπέρασε απαρατήρητο διότι οι περισσότεροι ασχολήθηκαν και χτυπήθηκαν με το lead single της τελευταίας της κασέτας (Βέβαια το απαρατήρητο στην συγκεκριμένη περίπτωση σημαίνει ότι το τραγούδι πάλι κατάφερε να πάει στο νούμερο 1 σε εξακόσια εκατομμύρια χώρες, απλά δεν ακούγεται τόσο πολύ όσο το άλλο...)

Όλα αυτά όμως δεν έχουν τόσο σημασία. Σημασία έχει η σημασία, ότι δηλαδή εγώ το κομμάτι το πήρα πρέφα πριν από όχι και τόσο καιρό που πέτυχα το video clip στο MTV. Στην αρχή τράβηξε την προσοχή μου η εικόνα, το promo του τραγουδιού και αμέσως έτρεξα να ξεπατήσω το Mute για να ακούσω και το τραγούδι. Κόλλησα ομολογώ. Είχε ένα γλυκό, αργό ska mellow πράγμα, μία περίεργη μίξη ανάμεσα σε ηλεκτροπουδάκι και σε ραπ και σε ρέγγε, η φωνή δε της Rihanna (ω, το σοκ όταν διαπίστωσα ότι αυτό το τραγούδι που μου αρέσει τόσο πολύ με το πρώτο άκουσμα είναι αυτηνής!!!) μου προκαλούσε ένα ωραίο λιγωτικό εκεί δεξιά στο στέρνο... κόλλησα σου λέω.

Την άλλη μέρα, φέρστ θήγκ ην δε μόρνηνγκ, πήγα στο δισκάδικο της γειτονιάς και αγόρασα το 7ιντσο βυνίλιο του τραγουδιού (οι λέξεις "πρωί", "δισκάδικο", "πήγα", "αγόρασα" και φυσικά "7ιντσο" και "βινύλιο" χρησιμοποιούνται κατ' ευφημισμό με την μεταφόρική τους έννοια).

Μου άρεσε πάρα πολύ το clip, πάρα πολύ. Δεν έχει τίποτε το ιδιαίτερο,δεν δείχνει τίποτε που δεν έχουμε ξαναδεί, α νο, α νο βέρη γουέλ... αλλά εμένα με τρελαίνει και δεν χορταίνω να το κοιτάζω. Είναι αυτά τα μελαγχολικά (τα σούπερ υπέρ ντούπερ επιμελημένα μελαγχολικά) πλάνα του Μανχάταν που μου μεταδίδουν ένα ωραίο συναίσθημα χαλαρότητας... και επίσης ναι ρε μεγάλε, γουστάρω με τρέλα γιατί έχω περπατήσει και εγώ σε αυτούς τους δρόμους και έχω χαμογελάσει σε γκομενάκια που είτε με κοίταξαν παραξενεμένα αλλά και άλλα τόσα μου επέστρεψαν το πονηρό χαμογελάκι γουάου! Εντ χάου κουλ ηζ δατ!

Και σήμερα λοιπόν είμαι στο Σύνταγμα και έχω τ ακουστικά του mp3 player στα αυτιά και σκάει η Rihanna με το What's My Name? και παθαίνω ένα πράγμα πολύ ωραίο και όπως στέκομαι στην γωνία Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου και βλέπω στο βάθος τους Αθηναίους που περνάνε την διάβαση της Πανεπιστημίου με την Αμερικής και τα αυτοκίνητα που περνάνε με ταχύτητα και μία ουρά μπροστά σε ένα ΑΤΜ και λίγο πιο 'κει 4-5 Ματατζήδες που γελάνε και χαβαλεδιάζονται σαν παιδιά, που είναι... και όλα αυτά, οι βιτρίνες, οι Αθηναίοι διαβάτες, τα αυτοκίνητα, η ουρά στο ATM, ένας ζητιάνος πολύ κοντά, οι Ματατζήδες γίνονται τόσο μα τόσο Μανχατανιώτες και cool και μυστήριοι και εμπευστικοί περισσότερο ακόμα και από τους Μανχατανιώτες στο video της Rihanna!

Ανατριχίλα σου λέω, από το τίποτε και με το τίποτε

....γαμώτο δεν είμαι καν σίγουρος ότι μπορώ να γίνω κατανοητός. φακ.

Να μπορούσα να έβλεπα έτσι την Αθήνα πιο συχνά... (και συγγνώμη δηλαδή γιατί δεν μπορώ;)

α να και το video clip