Αν στην Αμερική έχομε τα Oscars, στην Ελλάδα έχομε την επίσημη πρεμιέρα του Παπακαλιάτη

Πριν προλάβει το διεθνές showbiz να ξεκουραστεί από τον καταιγισμό φλας και το overload δημοσιότητας των βραβείων Oscars, στο μικρό Βαλκανικό Χωριό με τους τρελούς αλλά πάντα ελεύθερους κατοίκους ένα γεγονός ήλθε να ταράξει τα νερά.

Η επίσημη πρεμιέρα, χτες το βράδυ, στο θέατρο Βρετάνια, του Amadeus, με πρωταγωνιστές τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη και τον Δημήτρη Λιγνάδη, ο οποίος και το σκηνοθέτησε. Το πρόβατό σου, πάντα στην πρώτη γραμμή της ενημέρωσης για τον πολίτη, ήταν εκεί, χάρη στην φίλη του την Μίζι (ευχαριστούμε Μίζι - και εγώ και ο κόσμος που αδημονεί να μάθει τι έγινε στο μεγαλύτερο κοσμικό γεγονός της περιόδου).

Να οι παρατηρήσεις μου.

Την ώρα που κατέβαινα την Βασιλίσσης Σοφίας για να παω στο θέατρο Βρετάνια, γύρω μου γινόταν ένας χαμός απίστευτος. Μία πορεία στο Σύνταγμα νομίζω είχε προκαλέσει μία συμφόρηση άνευ προηγουμένου, και έτσι χρειάστηκε να πάω με τα πόδια από τον Ευαγγελισμό στο θέατρο, στην Πανεπιστημίου και Βουκουρεστίου. Δεν άργησα... όμως πρέπει να σου πω ότι αυτό το πράγμα, ένας διαβάτης να πηγαίνει στο θέατρο στην επίσημη πρεμιέρα και δίπλα ο άλλος να είναι με τα μυαλά στα κάγκελα και να πρέπει να φάει το αγγούρι για να βρει τρόπο να εξασκήσει το δικαίωμά του μετά από μία μέρα στην δουλειά να φτάσει στο σπίτι με έβαλε σε σκέψεις. Τι κόσμος, Θεέ μου. Τι ανισότητές. χμφ χμφ χμφ

Έφτασα στο θέατρο κανονικά τελικά. Η Μίζι ήταν ήδη εκεί, ενωμένη δυνατή. Με περίμενε μέσα στο θέατρο και ευτυχώς δηλαδή γιατί απ έξω γινόταν πανζουρλισμός. Όχι από την πορεία, από τα πολλά πολλά κανάλια που κάλυπταν την επίσημη πρεμιέρα. Πρόλαβα και είδα μικρόφωνα του Alter, του Mega, του Star, του Mad. Το MTV δεν το είδα είμαι σίγουρος όμως ότι θα ήταν παρόν με δεδομένο ότι ο Χριστόφορος είναι ο Justin Bieber της Ελλάδας, σε άλλο τομέα μεν, με εξίσου μαρκέ μαλλιά και εμπορική επιτυχία, δε.

Δεν είχα ξαναπάει στο θέατρο Βρετάνια και πρέπει να σου πω ότι εντυπωσιάστηκα. Μαρμάρινη σκάλα, στροφές από εδώ, στροφές από εκεί για να φτάσεις στην θέση σου, κόκκινα καθίσματα, ψηλοτάβανο, με καθρέφτες και με ωραίο κόκκινο χρώμα. Επιβλητικό θέατρο, τόσο μεγαλοπρεπές όσο πρέπει στην πρωτεύουσα του τρελού Βαλκανικού χωριού.

Οι θέσεις μας, χάρη στην Μίζη ήταν υπέροχες. Υπέροχες από την απόψη του που βρίσκονταν - γιατί άνετες δεν ήταν καθόλου (παλιά οι άνθρωποι ήταν πιο μαζεμένοι, δεν είχα σέξυ κοιλάκια ούτε ήταν 187 εκατοστά παλλικάρια) αλλά δεν πειράζει. Θα σου πω μόνο χαρακτηριστικά για να καταλάβεις πόσο γιου γκό μπόη ήταν τα εισιτήριά μας ότι καθόμουν δύο θέσεις παραδίπλα από την Δήμητρα Παπαδοπούλου, μία σειρά πίσω από τον Ρέππαππαπαθανασίου και τον Αντωνόπουλο και μία σειρά μπροστά, ναι μπροστά, από το Φερεντίνο. Δήλαδη ήμουν στον πυρήνα των ανθρώπων των Γραμμάτων των Τεχνών και της Κωμωδίας, όχι για να μην λες δηλαδή! γιέη!

....Και έτσι είχα την ευκαιρία να ακούω πολύ γνωστό άθρωπα του θεάτρου και της τηλεόρασης να λέει ότι "δεν ξέρω ρε παιδί μου τι γίνεται, δεν ξέρω... παλιά που έκανα τόσα πράγματα τα προλάβαινα όλα, και να γράφω, και μάλιστα 2-3 διαφορετικά πράγματα, και να σκηνοθετώ και να παίζω! Τώρα, δεν κάνω τίποτε σχεδόν και όμως να καθήσω να γράψω.... δεν προλαβαίνω!". Απίστευτη διαπίστωση και πολύ σωστή. Σε μία εποχή που όλα φαίνονται δύσκολα και μάταια πως να πείσεις τον εαυτό σου να καθήσει να γράψει; Γιατί φυσικά αυτό που περιέγραφε ο θεατράθρωπας δεν ήταν θέμα χρόνου αλλά διάθεσης....

Επίσημη πρεμιέρα γαρ και το θέατρο ήταν πήχτρα, πήχτρα πήχτρα στον διάσημο. Δεν έπεφτε καρφίτσα. Μόνο ο Σάκης δεν ήλθε, όλη η υπόλοιπη εγχώρια showbiz όμως ήταν παρούσα. Εγώ είδα από πολύ κοντά, εκτός από αυτούς που ανέφερα που καθόμασταν κοντά, τον Μουρατίδη, την Σολωμού (είναι όμορφη, δετοσυζητώ), την Λίνα Σακκά (δετοσυζητώ επίσης), τον Λευτέρη Βογιατζή, την Μαρία Χούκλη (δετοσυζητώ) και διάφορους άλλους λιγότερο Ά Εθνικής. Α, επίσης παρών ήταν και ο συν-σεναριογράφος του Κυνόδοντα.

Ένα πράγμα μου έκανε εντύπωση ότι κάποιοι από αυτούς τους ψιλοδιάσημους όταν τους καλούν σε επίσημες πρεμιέρες πάνε με τα ρούχα που το ίδιο πρωί πήγαν στο super market, ας πούμε. Το χαίρομαι αυτό, δείχνει πόσο απλοί άνθρωποι είναι και πόσο καλό είναι το κλίμα στα παρασκήνια του ελληνικού θεάτρου. Τόσο ώστε δεν χρειάζεται να δείχνουν, με ένα κάπως πιο προσεγμένο ντύσιμο, σε αυτόν που τους κάλεσε ότι τον τιμούν, γιατί θα του το πουν μετά από κοντά.

Και ύστερα άρχισε η παράσταση.

Το έργο είναι βασισμένο στο θεατρικό που είναι βασισμένο και το κινηματογραφικό film Amadeus που είχε πάρει άπειρα Oscars την δεκαετία του 80. Δηλαδή, επί της ουσίας το έργο που έχεις δει στο σινεμά, το βλέπεις σε θεατρικό. Κοντολογίς, η υπόθεση είναι ότι ο Σαλιέρι εκμεταλλεύεται τον αντικομφορμισμό του Μότζαρτ για να τον πολεμήσει και να τον κρατήσει αποκλεισμένο, λόγω ζούλιας, από την επιτυχία και την οικονομική επιβίωση. Και μετά ο Μότζαρτ πεθαίνει και ο Σαλιέρι έχει τύψεις (δεν κάνω σπόιλερ, σκάσε, είναι γνωστό το σκηνικό, σκάσε).

Η σκηνοθεσία είναι καλή, το σκηνικά, τα ρούχα, τα ευρήματα σκηνικής οικονομίας επίσης... με εντυπωσίασε ιδιαίτερα η πρωτότυπη χρήση του τεράστιου video wall, μία ιδέα που την έχουμε δει πολλές φορές αλλά όχι πάντα με ωραίο τρόπο.

Παιδιά ο Χριστόφορος έμαθε πιάνο για τον ρόλο!!!!!! ποπο, παίζει κανονικά παιδί μου έργο του Μότζαρτ! Μπράβο του, είναι εργατικός και αφοσιωμένος, τέλος. Επίσης, φοράει πράσινη, πορτοκαλί και ροζ περούκα σε κάποιες σκηνές του έργου που του πάνε πολύ χεχεχε! Και όταν γυμνώθηκε το συλλογικό αχ που ακούστηκε σε όλο το θέατρο ήταν πολύ λιγωτικό - μάλιστα μία κυρία παραδίπλα σαν να τινάχτηκε λίγο παραπάνω από το θεμιτό. Πως στο καλό έκανε αυτό το σιξ πακ ο Justin - Χριστόφορος μου λες; (μην γελάσεις, μετά τον ρώτησα, μεταξύ αστείου και σοβαρού, αλλά μάλλον έκανα μαλακία, δεν το βρήκε αστείο, θα προτιμούσε να τον είχα ρωτήσει κάτι πχιοτικό για την παράσταση και δικαίως ο άνθρωπος, όχι το σωστό να λέγεται)

Οι ηθοποιίες, τώρα: Οι ρόλοι είναι δύσκολοι, με ένταση, με κωδικοποίηση άλλης εποχής... άρα θα μπορούσαν να μείνουν ξεκρέμαστοι. Όμως, δεν έμειναν. Καθόλου. Αντίθετα, αυτό που έβλεπες σε έπειθε, μπορούσες να το παρακολουθήσει χωρίς να λες από μέσα σου "μωρ' τι υπερβολικά κουλά είναι αυτά;" Βέβαια, από την άλλη δεν πιστεύω ότι κανένας από τους ηθοποιούς θα πάρει βραβείο για την ερμηνεία του στα παγκόσμια Φεστιβάλ Ερμηνείας 2011. Α, ο Λιγνάδης με εντυπωσίασε αφ ενός διότι είναι στο 99% της διάρκειας του έργου στην σκηνή και αφ ετέρου με το πως παίζει τον γέρο, αλλάζει την φωνή του πολύ πειστικά. Και η Δανάη Σκάδη είναι πολύ "χαρά της ζωής", έχει πλάκα!

Ο Χριστόφορος παίζει καλά, φορτσάτα, με το Παπακαλιάτικο στιλ, με ενέργεια και πειθώ. Επίσης εχει ξεσηκώσει το τρελό γελάκι του Hulce, του ηθοποιού που έπαιζε τον Μότσαρτ στην θρυλική ταινία και αναρωτιέμαι γιατί; δεν μπορούσε να βρει ένα δικό του γελάκι;


ΑΛΕΡΤ ΑΛΕΡΤ: αν τύχει να πας στην παράσταση, σε καμμία καμμία περίπτωση να μην κάτσεις σε κάποια από τις θέσεις που βρίσκονται ακριβώς δίπλα στον διάδρομο. Κάποια στιγμή γίνεται κάτι, στην πιο "ξεκρέμαστη" και περιττή σκηνή του έργου που καλό είναι να μη βρεθείς αθέλητα ανακατεμένος σε αυτό. Συννενοηθήκαμε; για κανένα λόγο δεν καθόμαστε στις θέσεις ακριβώς δίπλα στον διάδρομο. γκέγκε;

Η μουσική του Mozart που ντύνει την παράσταση είναι πολύ γιου γκό γκερλ (γκερλ δεν είναι Η μουσική, καλά το λέω;). Μλκ τι έχει γράψει ο τύπος, πόσο θεός είναι; ρησπέκτ

Παρθενογέννεση στην τέχνη δεν υπάρχει. Το ξέρουμε. Ο Σάφερ που έγραψε το θεατρικό (αλλά και το σενάριο της ταινίας) βασίστηκε σε ένα μονόπρακτο του Πούσκιν ο οποίος πρώτος ανέπτυξε την θεωρία του περί δολοφονίας του συνθέτη από τον Σαλιέρι... άρα τι κάθομαι τώρα εγώ και αναρωτιέμαι για το γελάκι του Χριστόφορου;

Δεν κατάφερα ούτε και αυτήν την φορά που πήγα θέατρο να μην αναρωτηθώ... ρε γαμώτο, έργα με περισσότερο "επίκαιρα" θέματα δεν υπάρχουν να ανέβουν από τους ταλαντούχους θεατράθρωπες μας; χμφ χμφ χμφ... τέτοιος χαμός γύρω μας, μέσα μας και να μην τον αγγίζει κανείς... είναι κρίμα - και ίσως και λίγο αποξενωτικό από την μεριά της τέχνης προς την υπόλοιπη κοινωνία.

Η παράσταση τελειώσε, θα μπορούσε να είναι ένα 15% μικρότερη χωρίς να λείπει κάτι αλλά ok, χειροκροτήσαμε κανονικά. Βγήκαμε περνώντας ανάμεσα από τσι κάμερες που έπαιρναν συνεντεύξεις από διάφορους για το έργο πως τους φάνηκε, όλοι οι άθρωπες του θεάτρου χρησιμοποιούσαν το ίδιο επίθετο "εξαιρετική". Άμα πετύχεις κανένα ήντεβγιου και δεις κανένα πρόβατο κάπου από πίσω να ξέρεις εγώ είμαι. Α, και να μου πεις πως σου φάνηκα on camera. Πήγαμε, καλεσμένοι από το θέατρο, για ένα κρασί στο Pajazi στην στοά Σπύρου Μήλιου. Εκεί είχαμε την ευκαιρία να συγχαρούμε, και να το εννοούμε, τον Λιγνάδη και τον Χριστόφορο, να τον ρωτήσουμε για το σιξ πακ και να μην μας απαντήσει, να γνωρίσουμε νέους φίλους και να γελάσουμε. Α, είδαμε και τον μπαμπά του Έλληνα Justin Bieber και είναι πιο γοητευτικός από τον Χριστόφορο, αν είναι ποτέ δυνατόν. Έχει ωραία μάτια! Μερικοί άθρωπες όλα τα έχουν ασταδγιάλα πια φτου σκόρδα γκάρλιξ μην τον ματιάσω κιόλας.

Τι θέλει ο άθρωπας για να είναι ευτυχισμένος; Να περνά καλά, να είναι με τους φίλους του και να συζητάει τάχα μου για παραστάσεις λες και τάχα μου είναι ειδικός. χιχιχιχι

α και επειδή δεν κλείνω ποτέ χωρίς ένα bonus, κοίτα εδώ πως έγινε ο Tom Hulce στα τώρα:

εξυπακούεται ότι από τον Justin Bieber της Ελλάδας περιμένω καλλίτερα όσο θα ωριμάζει

και επειδή πολύ το γκαλμουρέψαμε, ας πάω τώρα να στηθώ ταχυδρομείο στην ουρά να πληρώσω μία κλίση, να προσγειωθώ γιατί σαν να τον επήρα ψηλά τον αμανέ, σε μία επίσημη πρεμιέρα πήγα και κοντεύω να προσλάβω ατζέντη, χοχοχοχο