είναι τελικά οι ψυχίατροι ροκ σταρς;

Εχθές πήγα στην διάλεξη του διάσημου Έλληνα ψυχοθεραπευτή Ματθαίου Γιωσαφάτ, στο Μέγαρο Μουσικής. Δεν ξέρω πως μου κόλλησε, δεν ήξερα τίποτε για το έργο του ανθρώπου, ούτε τον είχα ακούσει ή διαβάσει ποτέ. Πριν από μερικούς μήνες η αδελφή μου μου είπε ότι τον είδε στην τηλεόραση και της έκανε εντύπωση, και έτυχε πριν μερικές μέρες, serendipity και έτσι, να διαβάσω την αναγγελία για την διάλεξη του και είπα να πάω να τον ακούσω.

Η διάλεξη ήταν για τις 7, και τα δελτία ελεύθερης εισόδου θα άρχιζαν να διανέμονται στις 5 κ μισή. Εγώ έφτασα στο Μέγαρο στις 5 παρά 10 και ήδη η ουρά μέσα στο φουαγιέ είχε περισσότερα από 300 άτομα. Πολύς κόσμος, πάρα πολύς! Που γινόταν κάθε λεπτό όλο και περισσότερος! Ούτε στην συναυλία των U2 τόση κοσμοσυρροή, ειλικρινά!

Τελικά, με αγωνία και αγώνα, κατάφερα να βρω εισιτήριο για την βασική αίθουσα που θα γινόταν η διάλεξη, ήμουν πολύ τυχερός γιατί έχω φίλους - πάντως οι περισσότεροι που ήλθαν μέχρι το Μέγαρο δεν κατάφεραν να βρουν δελτίο εισόδου, ούτε καν και για την βοηθητική αίθουσα όπου αναμεταδιδόταν η διάλεξη από projector. Είπαμε, πολύς κόσμος. Κάποιοι είχαν έλθει από τις 2κ30, ο Χριστός, ούτε οι αδελφές για την Μαντόνα τόση λύσσα! Πάντως θα μπορούσαν να είχαν κάνει την διάλεξη στην μεγάλη αίθουσα του Μεγάρου και πάλι θα γέμιζε πιστεύω!

Αφού πήρα το δελτίο εισόδου στα χέρια μου και ευχαρίστησα τον Θεό των Συναυλιών, κατέβηκα στον χώρο που που θα γινόταν η διάλεξη. Κάποιοι είχαν στηθεί μπάστακες έξω από τις πόρτες που θα άνοιγαν σε περίπου μιάμιση ώρα!!! Αμάν βρε άθρωπε, δεν είναι ότι θα δεις έργο ζωγραφικής ή γλυπτό που πρέπει να έχεις κοντινή θέα, λύσσα! Ομιλία θα παρακολουθήσεις δεν είναι ανάγκη να καθήσεις και πρώτη σειρά, τι να πω πια, έχουμε ανάγκη οι άνθρωποι τελικά για ροκ σταρ, μας δίνουν αξία φαίνεται, τι να πω.

Πέρασε η ώρα, άνοιξαν οι πόρτες, εγώ φυσικά γνωστός λίγδας και Ελληνάρας με ανοιχτό πουκάμισο, τρίχα, καδένα κατάφερα να περάσω μπροστά από αυτούς που είχαν ξεροσταλιάσει να πιάσουν καλή θέση και έτσι με σχετικές αγκωνιές και επιθετικότητα έκατσα πρώτη μούρη στο Καβούρι (συγγνώμη γιαγιάκα συμπαθητική για την τσιμπιά). Γιου γκό μπόη to me! Βoλεύτηκα, έβγαλα ταπεράκι με ξεροψημένα μπουτάκια κοτόπουλο και γευμάτισα (σόρη αλλά πήρα φαί μαζί, μέγαρο ξεμέγαρο! τόση ώρα στην ξεροσταλιά). Μετά, και μέχρι να αρχίσει η διάλεξη παρατηρούσα την αίθουσα να γεμίζει με τους υπόλοιπους θεατές.

Ο κόσμος ήταν όλων των ειδών. Φρικιά με άπλυτο μαλλί, κοτσιδάκια ράστα και μιλιτέρ t-shirt, γιαγιάδες που θα μπορούσαν να είναι φίλες της γιαγιάς μου στα τέλη της δεκαετίας του 80, κουστουμάνδρες, φίλοι του Μεγάρου με κυριλέ ύφος. Γενικά η όλη αίσθηση από το κοινό έβγαζε μία καθωσπρεπίλα, ένα "στήσιμο" που λίγο σαν να μου κάνει κόντρα με την ελευθερία που πρεσβεύει η διαδικασία της ψυχοθεραπείας. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι εννοώ, αλλά η ψυχοθεραπεία οδηγεί, ιδανικά, στην αποδοχή και την χαλάρωση, στην συμφιλίωση με τον εαυτό και τον κόσμο. Το να βλέπω γκόμενα με λαμέ μπουφάν και μπότες με στρας και μαλλί κομμωτηρίου "παγωμένο" πάνω στο κεφάλι της.... ε μου ήρθε κάπως. Αν αυτή κρύβει έτσι τον εαυτό της, τότε μάλλον η αναζήτησή της στα μονοπάτια της ψυχής κάπως δεν πάει καλά....

Φυσικά, εκτός από την λαμέ εκδοχή υπάρχει και αυτή της μετεξαρχειότισσας γκόμενας που καταλήγει στο ίδιο fail και την ίδια επιτήδευση, αλλά από άλλο δρόμο. Όπου γόβα ή μπότα με στρας, βάζεις ένα camper με ηλίθιο καμπυλωτό design. Όπου μαλλί πλατινέ, βάζεις μαλλί καροτί. Όπου λαμέ, βάζεις εμπριμέ ή φλοράλ τέτοιας έντασης που προκαλεί επιληψία σε γιαπωνεζάκι που παίζει πλέηστέησο στο Τόκυο. Και ούτω κάθ' εξής. Είχε και τέτοιες κάμποσες. Θέλω να θυμίσω στις φίλες αναγνώστριες: φίλες μου, τίποτε ωραιότερο από ένα γυναικείο πρόσωπο με την απλότητα της φυσικότητάς του, απαλλαγμένο από βαφές, σκιές, στρας, κλπ κλπ κλπ. Just saying!

Εντυπωσιάστηκα λίγο με την παρουσία των ανδρών. Εντάξει, υπήρχαν οι κλασικές αδελφές που πάντα βλέπεις ότι πάνε σε τέτοια (και που ήταν και στην συναυλία της Μαντόνα), αλλά υπήρχαν και πολλά ετέρια [ετεροφυλόφιλος --> ετέρι (το)]. Και αναρωτιέμαι... ήρθαν από μόνα τους ή η γκόμενα έστειλε τραγικό ουλτιμάτουμ "Μήτσο, αν δεν πάμε μαζί Γιωσαφάτ, τσιμπούκι δεν ξαναβλέπεις από μένα"! Ε και τι να κάνει ο άθρωπας; πήγε. Πάντως είναι παρήγορο να βλέπεις ενδιαφέρον για τέτοια ηβέντζ από όλες τις ομάδες πληθυσμού.

επίσης, να πω ότι είδα περισσότερα άη φον και από τα κεντρικά της Apple. Νομίζω ότι το i-phone έχει γίνει για την εποχή μας ότι ήταν το ζιβάγκο και lacoste για την δεκαετία του 80. #and_the_lame_Mariah

Και ύστερα άρχισε το ηβέντ. Η ορχήστρα άρχισε να παίζει τις πρώτες πενιές από το "I will survive" ξηρός καπνός μωβ πλημμύρισε την αίθουσα του Μεγάρου, και μία κουστωδιά από καλογυμνασμένα τριχωτά αγόρια και τριχωτά κορίτσια εμφανίστηκε στην σκηνή - σχηματίσαν έναν κύκλο στην μέση του οποίου διακρινόταν λίγο ο Γιωσαφάτ, που φορούσε ένα σύνολο Tom Ford... οκ οκ σταματάω, αυτή η σοβαροφάνεια θα σε φάει. γκρ γκρ γκρ γκρ! Πάμε πάλι, λοιπόν:

Και ύστερα, άρχισε το ηβέντ. Ο ομιλητής, με ένα ωραίο μπλε κοστούμι ανέβηκε στην σκηνή. Είναι συμπαθητικός άνθρωπος, έχει καλή αύρα, ωραίο χαμόγελο, έξυπνα και παιγνιδιάρικα μάτια, καθόμουν κοντά και τον βρήκα γοητευτικό. Είναι άνετος και χαλαρός στο πως μιλά, κάνει και τα σαρδάμ του, μπερδεύεται και όλα, αλλά δεν μασάει καθόλου, πολύ κουλ! Γιου γκο σαηκοθέραπιστ! γιου γκο ηντήντ!

Η ομιλία του κράτησε περίπου μιάμιση ώρα. Είχε δύο θέματα, το ένα ήταν "τα στάδια της ενήλικης ζωής του ανθρώπου" και το άλλο "το νόημα της ζωής - υπάρχει καθολικό νόημα ή το νόημα είναι ατομικό;". Πολύ τροφή για σκέψη...

Σύμφωνα με την θεωρία που ακούσαμε η ζωή του ενήλικα ανθρώπου χωρίζεται σε δεκαετίες, ανάλογα με τις αναζητήσεις-επιθυμίες-κίνητρα που έχει για την ζωή του.

Κάθε δεκαετία χωρίζεται, χονδρικά πάντα, σε μία 7ετία που είναι η σταθερή περίοδος ομαλότητας, που ο άνθρωπος αναζητά και απολαμβάνει αυτά που θέλει, και ύστερα έρχεται ένα διάστημα κρίσης και καμπής (η τελευταία 3ετία κάθε δεκαετίας) όπου ο άνθρωπος κάνει επανεξέταση, ασυνείδητες αλλά και συνειδητές εσωτερικές ανακατατάξεις, αλλαγές αποφάσεων και κινήτρων...

Και αφού μετά την κρίση έρχεται μία νέα θεώρηση της ζωής και νέες αποφάσεις, μπαίνουμε στην επόμενη φάση της ζωής, ακολουθεί μία νέα 7ετία σταθερότητας και ηρεμίας και ομαλότητας μέχρι την επόμενη κρίση.

Έτσι λοιπόν:

20 με 30 αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε τι σύντροφο και τι επάγγελμα θέλουμε να έχουμε και κάνουμε τις πρώτες προσπάθειες να τα κατακτήσουμε, ενώ ταυτόχρονα περνάμε και καλά με πιο επιπόλαιες διασκεδάσεις.
30 με 40 κυνηγάμε πιο μεθοδικά τα θέλω μας (που τα έχουμε αναθεωρήσει μετά την κρίση των 27-30), επενδύουμε στην καριέρα, χτίζουμε σχέση πιο ουσιαστική με έναν άνθρωπο που έχουμε επιλέξει, ίσως κάνουμε οικογένεια.
40 με 50, μετά την μεγάλη κρίση των 37-40, αποτέλεσμα της συνειδητοποίησης της θνητότητας, είτε διαλύουμε πολλά (αλλάζουμε καριέρες, χωρίζουμε, κάνουμε μηζαπλί αζ οπόουζντ του μηζσύνθετη) είτε κατασταλάζουμε σε ένα καλλίτερο γάμο, με λιγότερους φίλους, λιγότερη σπατάλη χρόνου σε δευτερεύοντα, ουσιαστικότερες σχέσεις με τους δικούς.
50 με 60, μετά την κρίση των 47-50 που αφορά τα πρώτα θέματα υγείας και φθοράς σωματικής που την νιώθουμε πια, είναι η φάση η πιο ευτυχισμένη! Είμαστε φτασμένοι, έχουμε σχετική οικονομική ασφάλεια, σχετική αναγνώριση, έχουμε συνηθίσει κάπως την ιδέα του θανάτου, ίσως η οικογένειά μας έχει φτουρήσει με εγγόνια.
60 με 70, έρχεται μετά την κρίση της συνταξιοδότησης, όπου το να αφήσουμε το επάγγελμά μας είναι φοβερό πλήγμα. Αν δεν πεθάνουμε (οι άντρες) στα 2 πρώτα χρόνια της συνταξιοδότησης είμαστε πια πιο στωικοί και απολαμβάνουμε ότι έδωκε η τύχη να χτίσουμε.
τέλος η φάση 70 plus είναι αυτή που το έχουμε πάρει απόφαση, και λέμε "τυχερός είμαι για κάθε μέρα που περνάω ζωντανός". Ηρεμία. Πίεση. Ζάχαρο.

Δεν μπορώ να πω ότι δεν μου φαίνεται λογική η θεώρηση αυτή περί ζωής. Ο ίδιος ο Γιωσαφάτ είπε ότι αποτελεί τεκμηριωμένη παρουσίαση, από στατιστικές μελέτες στην Αμερική για πολλά χρόνια και σε πολύ κόσμο. Ωστόσο, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ... μήπως αυτή η αφήγηση ζωής αφορά μία συγκεκριμένη μεσαία τάξη μίας συγκεκριμένης χώρας; Μήπως αφορά μία κατηγορία ανθρώπων που και πολύ τυχεροί είναι αλλά και ελάχιστοι;

Τι στάδια περνά κάποιος που στα 40 του ας πούμε μπαίνει στην ανεργία και ούτε αναγνώριση ούτε καριέρα κάνει; Ή που του πεθαίνει η γυναίκα του στα 50 της από καρκίνο; ή που ζει σε μία χώρα όπου γίνεται πόλεμος; ή που δεν έχει ποτέ την δυνατότητα να επιλέξει δουλειά που να τον πραγματώνει αλλά πρέπει να νιώθει τυχερός αν καταφέρει να έχει δουλειά που του δίδει ένα κομμάτι ψωμί; Ή που ζει σε μία χώρα χωρίς βασικές ελευθερίες και δυνατότητες εκπαίδευσης;

θα μου πεις, και θα έχις και δίκιο, ο άνθρωπος εχτές απευθυνόταν σε ένα κοινό που μπορούσε να ταυτιστεί με αυτήν την ζωή, που του είναι πιθανή, οπότε καλά έκανε και στηρίχτηκε πάνω σε αυτό το μοντέλο ζωής. Όμως και εγώ οφείλω να εκφράσω τον προβληματισμό μου! χμφ χμφ χμφ χμφ.

Τώρα όσον αφορά το θέμα "νόημα της ζωής", ο Γιωσαφάτ μας παρουσίασε τις εκδοχές περί νοήματος κατά την Θρησκεία, την Επιστήμη, την Τέχνη και την Ψυχανάλυση (ναι, τα κεφαλαία γράμματα για έξτρα πχιότητα).

Η θρησκεία,λοιπόν, δίδει νόημα στην ζωή με την έννοια ότι προσφέρει ανακούφιση γιατί υπόσχεται αιώνια ζωή μετά το θάνατο αν είμαστε καλοί. Είναι όμως πραγματικό αυτό το "νόημα"; χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ.

Η Φιλοσοφία λέει ότι το νόημα της ζωής είναι η αρετή, η ηθική τελείωση. Όμως ο άνθρωπος βιολογικά ΔΕΝ είναι καλός. Οπότε, πως φτάνουμε στην ηθική τελείωση; Μήπως απλά και μόνο επειδή είμαστε υποχρεωμένοι και αναγκασμένοι από θεσμούς και κοινωνικούς περιορισμούς να μην εγκληματούμε;

H Επιστήμη λέει ότι τίποτε δεν έχει νόημα, το σύμπαν είναι παγερό και αδιάφορο, ένα φαινόμενο απλά, όπως η ζωή... γι αυτό και η επιστήμη φαίνεται αμήχανη κάπως, είναι βαριά η συνειδητοποίηση της "τυχαιότητας".

Η Ψυχανάλυση λέει ότι το νόημα της ζωής είναι να αγαπάς και να δουλεύεις - όπου αγάπη είναι η ικανότητα επένδυσης και εκτίμησης της ζωής, της ομορφιάς, των ανθρώπων γύρω μας που έχουν σημασία για μας. Και το να δουλεύεις σημαίνει το να δημιουργείς, να νιώθεις ότι εκπληρώνεις έναν προορισμό, μία εσωτερική σου τάση.

Η Τέχνη, τέλος, θεωρεί ότι το νόημα της ζωής δεν υπάρχει. Ο άνθρωπος είναι μόνος και μάλιστα τραγικός διότι μόνο αυτός από όλα τα πλάσματα έχει συναίσθηση του τέλους του. Το σύμπαν είναι άδειο και παγωμένο. Η τέχνη δεν δίδει λύσει, σα να λέμε, στο συγκεκριμένο θέμα. Απλά μπορεί να παρηγορήσει.

Όσο για τον ίδιο τον Γιωσαφάτ, όταν τον ρώτησαν τι πιστεύει ότι είναι το νόημα της ζωής είπε "το να αγαπάς το γεγονός ότι ζεις, με τα πάνω και τα κάτω του". fair enough.

Γενικά μπορώ να καταλάβω τους λόγους της δημοφιλίας του. Και σίγουρα το serendipity και η αδελφή μου με οδήγησαν σε μία μέρα πολύ ενδιαφέρουσα, με πολύ φαγάκι για το μυαλό!

Κια επειδή το παρατράβηξα το θέμα, τελειώνω εδώ με μερικά τσιτάτα που άκουσα εχτές και τα οποία μου έμειναν. Δυστυχώς έτσι αποσπασματικά και χωρίς το context στο οποίο ειπώθηκαν ίσως σου φανούν ξεκρέμαστα και φτωχά (αν και κάποια έχουν καταθέσεις στην ελβετία μαθαίνω), πάντως εγώ μερικά από αυτά τα βρήκα σχεδόν σοκαριστικά.

Στα γηρατειά δεν έχουμε καύλα διότι δεν μπορούμε να κάνουμε παιδιά σε αυτή την ηλικία άρα η φύση δεν μας δίδει την επιθυμία για ερωτική συνεύρεση.

Μόνο στην οικογένεια μας, ανάμεσα σε κείνους που μας αγαπούν, είμαστε σημαντικοί - στον δρόμο, μόνος του, κανείς δεν είναι τίποτε.

Η ασφάλεια, η αυτοεκτίμηση, η αίσθηση φωλιάς, η απάλυνση της υπαρξιακής μοναξιάς που μας δίδει η οικογένεια και η συντροφικότητα μας κάνει πιο δημιουργικούς.

Ο άνδρας σε αντίθεση με την γυναίκα δεν μπορεί να ζήσει εύκολα μόνος του.

Το μόνο που μας κρατά σε αυτή την ζωή, είναι να κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου - όπως ακριβώς μας κράταγε το χέρι η μητέρα μας όταν είμαστε μωρά.

Το να πρέπει να αφήσεις την δουλειά σου φαίνεται πως είναι φοβερό πλήγμα. Για αυτό και πάρα πολύ άνδρες άνδρες πεθαίνουν τα πρώτα δύο χρόνια της συνταξιοδότησης - η κατάθλιψη από την συνταξιοδότηση γίνεται σωματικό πρόβλημα που φέρνει μεγαλύτερα θέματα υγείας και μετά πάπαλα.

Η αγάπη δεν είναι τόσο συνηθισμένη όσο θα θέλαμε να πιστεύουμε. Η ικανότητα για αγάπη αποκτιέται κατά τον πρώτο χρόνο της ζωής του ανθρώπου, με μοντέλο την σχέση με την μάνα. Εάν κάποιος δεν έχει αυτήν την ικανότητα, είναι απίστευτα δύσκολο να την αποκτήσει.

Η σχέση ενός ανθρώπου με την έννοια της θεότητας, στην θρησκεία του, δεν είναι παρά η προβολή στην ενήλική του ζωή της σχέσης που είχε ως παιδί με τον γονιό του (κατά τον Φρόυντ)

αυτά, σκάσε τελείωσα, σόρη που σε έπρηξα θέγκζ που διάβασες :-)