Το ευτράπελο της Μεγάλης Τετάρτης

Φτάνω λοιπόν ο καλός σου στην Εκκλησία κατά τις 7 και μισή, λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει η απογευματινή ακολουθία της Μεγάλης Τετάρτης. Δεν έχει πολύ κόσμο, "α τι ωραία!" λέω από μέσα μου, βρίσκω να καθήσω σε ωραία κεντρική καρέκλα που βλέπεις τον ιερέα και την Ωραία Πύλη πρώτη μούρη στο καβούρι, "θα περάσουμε όμορφα σήμερα", γιου γκο μπόη, γιου γκο ηντήντ!

Που να ήξερα ότι εκτός από την τελετή θα ζούσα και τα Σλαπστίκεια 2011. Ξεκινά η ακολουθία, οι ψαλτάδες αρχίζουν τα δικά τους, καθόμαστε ανέμελοι όλοι και μαχμουρλίζουμε... όταν ξαφνικά μία γιαγιά που περπατάει στον κεντρικό διάδρομο της εκκλησίας πηγαίνοντας προς την Ιερά Τράπεζα να προσκυνήσει την εικόνα, στραβοπατάει και πέφτει με το πρόσωπο, με πολύ δύναμη, στο πάτωμα (στάση όρθιο σκύλο νομίζω το λένε οι γιογκάδες αυτό που βρίσκεσαι με το ποπουλάκι ψηλά και τα μάγουλα ακουμπισμένα στο μάρμαρο).

Παγώνει όλη η εκκλησία, ακούγονται μερικά τρομαγμένα "ΑΧ, ΑΧ", σταματάνε προς στιγμήν το ψάλσιμο οι κύριοι στα ψαλτήρια, τρέχουμε κανά δύο τρία παλλικάρια να σηκώσουμε την γιαγιά, η κακομοίρα είχε τρομάξει πολύ, ευτυχώς δεν είχε χτυπήσει, φαινομενικά τουλάχιστον, ε την βάζουμε σε μία καρέκλα, όλη την ώρα της τελετής ακουγόταν ο βόγκος της ο υπόκοφος - το πάθος το πασχαλινό, σου λέει μετά.

Δεν περνάνε λίγα λεπτά από την πεσμένη γιαγιά, ξαφνικά από το πίσω της εκκλησίας, από την είσοδο ακούγεται κραυγή μεγάλη, τσιρίδα σχεδόν, με λεπτή φωνή καστράτο "αααααααααααααααααχ", γυρνάμε προς τα πίσω όλοι, τι να δούμε: Mία κυρία αναμαλλιασμένη από την ενοχή και την τύψη να προσπαθεί να παρηγορήσει έναν κύριο (τον ουρλιαχτή) γιατί τον πάτησε με το 15ποντο στον κάλο και του άλλαξε την πίστη! Αυτός μάλλον είχε λεπτύνει από τον πόνο και η φωνή του, εκτός που είχε γίνει μπλαβί σαν μελιτζάνα το πρόσωπό του, απορώ πως θα γύρισε σπίτι του, οι δικοί του θα κατατρόμαξαν - τον είδα στο τέλος να βγαίνει από τον ναό κούτσα κούτσα και με το ίδιο αναψοκοκκίνισμα. Η δε κυρία η πατήτρια είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης, φαντάζομαι ακόμα θα ντρέπεται και θα φοβάται μην τον πετύχει πουθενά και την δείρει.

Περνάει και αυτό, καταλαγιάζει το σούσουρο από το τσίριγμα το μεγάλο... και ξαφνικά εκεί που ψέλνουν οι κύριοι στα ψαλτήρια ΓΚΟΥΠ ακούγεται ένας γδούπος από τα μεγάφωνα... έσκυψε ένας κύριος από την ομάδα των ψαλτών λίγο και μετά όπως ανασηκωνόταν κοπάνησε με το μάτι του το μικρόφωνο... στέρεο και ντόλμπη μαύρισμα ματιού. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι γύρω του υποδέλοιποι ψαλτάδες για κανένα 15λεπτο ακούγονταν να χασκογελάνε και να προσπαθούν να ελέγξουν τον εαυτό τους μην αρχίσουν τα υστερικά γέλια... "Έτι και έτι χου χου χου εν ειρήνη του χου χου χουΚυρίου δεηθώμεν χου χου χου!

"αμάν" λέω "κάτι δεν πάει καλά σήμερα, μήπως είναι ανάδρομος ο Άη-Γιώργης";

Όλη αυτήν την ώρα περιδιαβαίνει μέσα στην εκκλησία πάνω κάτω πάνω κάτω πιτσιφρίκι πες 5χρονο, με σκανταλιάρικο τσουλούφι και ύφος υπέρτατης αταξίας, από αυτά τα γλυκονιάνιαρα που λες "να το είχα αυτό παιδί/αδελφάκι/ανίψη να το έχω κάνει ζαχαρωτό από τις τσιμπιές και να τρέχω να το ξεμπλέξω από τις φασαρίες που θα μπλέκει 4 φορές την μέρα από την σκανταλοσύνη του". Αυτό λοιπόν εκτός από το τσουλούφι του, είναι και υπερήφανος κάτοχος σπορτέξ με φωτάκι τύπου ΚΙΤ και στο μπροστινό αλλά και στο πίσω μέρος! Τα οποία για να τα απολαύσει, τρέχει πάνω κάτω στην εκκλησία χαρούμενο, ανάμεσα στους παππούδες και τις γιαγιάδες και την κατάνυξη της ημέρας...

Κάποια στιγμή εξαφανίζεται το μικρό, "α, θα το μάζεψαν οι δικοί του λέω, ντροπής πράγματα Μεγαλοτεταρτιάτικα να παίζει μέσα στον ναό, τισκ τισκ τισκ τισκ ντισαπρούβ ντισαπρούβ εντατίκ". Που να ήξερα ο άνθρωπος ότι λίγα λεπτά μετά θα το έβλεπα ντυμένο με το μακρύ ρούχο του παπαδοπαιδίου, έτοιμο να συμμετάσχει στην ακολουθία, και θα έλεγα "ωχ, αυτό δεν θα έχει καλή κατάληξη, καθόλου καλή...".

Φτάνει λοιπόν η ώρα που ο ιερέας θα βγάλει από το ιερό την εικόνα της γιορτής που πρόκειται να τιμηθεί, την οποία κρατώντας την ψηλά, πρέπει να περιφέρει στην εκκλησία και ύστερα να την αποθέσει στο ειδικό μικρό βάθρο μπροστά στην Αγία Τράπεζα (εκεί που πάμε και την φιλάμε οι πιστοί). Ο ιερέας με την εικόνα είναι στην κατάληξη μικρής "πομπής", από 4-5 άτομα, που έχει έναν Assistant Ιερέα που κρατά το θυμιατό, μερικά παπαδοπαίδια που κρατάνε κεριά και ξεφτέρια κλπ κλπ. Στην κορυφή της πομπής, με τρόμο βλέπω ότι βρίσκεται το περιβόητο πιτσιφρίκι που φορά το ρούχο του το μωβ και κρατά και ένα ξεφτέρι. Ως πρώτο στην σειρά πρέπει να οδηγήσει τους από πίσω του, δηλαδή και τον ίδιο τον παπά.

Βγαίνει λοιπόν το μικρό από την πόρτα στα αριστερά της Ιεράς Τράπεζας, και από πίσω ο υπόλοιπος κόσμος της πομπής, να κατευθύνονται όλοι προς την είσοδο του ναού. Μόνο που επειδή είναι παλαβό και πιτσιφρίκι αρχίζει να πηγαίνει, αν έχεις τον θεό σου, ζιγκ ζαγκ, πότε αργά πότε γρήγορα, πότε δεξιά πότε αριστερά, ένα βήμα μπροστά ένα βήμα στοπ, ένα βήμα πίσω. Μπλοκάρει η πομπή, ο 15χρονος που είναι ακριβώς από πίσω του και που μάλλον είναι αδελφός του ή κάτι άλλο, έχει γίνει έξαλλος - κάτι του φωνάζει που δεν ακούμε, τύπου "κάτσε φρόνιμα, πήγαινε ίσια, ε, ε!" αλλά ο μικρός τίποτε... Την έχει καταβρεί με το ωραίο ρούχο και το ξεφτέρι που κρατά και τα παπούτσια με το φωτάκι και πηγαίνει λες και είναι στην αυλή του σχολείου και παίζει κυνηγητό! Γελάει κιόλας, δε ο μπαγασάκος.

Αφού γίνεται αυτό για καμιά 20αριά δευτερόλεπτα, εμφανίζεται καντηλανάφτης αυστηρός, αλλά νέος, ο οποίος αρπάει τον μικρό από τον ώμο, του ρίχνει μάλιστα και ελαφριά ξανάστροφη και κρατώντας τον με χέρι ατσάλινο τον καθοδηγεί που αλλά και με τι ρυθμό να προχωρήσει. Ο μικρός έχει ύφος "άουτς άουτς", αλλά ομαλοποιείται το πράγμα, η πομπή φτάνει στην είσοδο του ναού, πάει δεξιά πάει αριστερά, πάει όπου είναι να πάει τέλος πάντων και καταλήγει στο χώρο μπροστά από την Ιερά Τράπεζα. Στο κέντρο στέκεται ο παπάς, δεξιά σε παράταξη 3 παπαδοπαίδια, αριστερά τα υπόλοιπα 3, ένα από αυτά είναι βέβαια και το πιτσιφρίκι με το ξεφτέρι! Το οποίο φυσικά έχει σκουλούκι στον πισινό, δεν μπορεί να κάτσει ήσυχο 3 λεπτά σε μία γωνία, ειδικά τώρα που ο καντηλανάφτης το έχει αφήσει ήσυχο! Όλη την ώρα, λοιπόν, που ο παππάς λέει διάφορα μπροστά στην Ωραία Πύλη, αυτό κάνει με το στόμα του διάφορες φούρλες, κοιτάζει μία από δω, μία από κει, μία κάτω μία πάνω, κουνιέται μπρος πίσω, στρώνει το τσουλούφι του...

Ε και κάποια στιγμή, γίνεται το μοιραίο. Όπως χαζολογάει, του φεύγει το ξεφτέρι από τα χέρια και πέφτει, με κρότο μεγάλο, στο μαρμάρινο πάτωμα της. Δυστυχώς όμως αυτό συμβαίνει την ώρα ακριβώς που ο παπάς με την εικόνα στα χέρια κάνει γύρους γύρω από το μικρό βάθρο που θα την τοποθετήσει. Η εικόνα στο πάνω μέρος της έχει στερεωμένα 3 3 κεριά αναμένα. Καθώς πέφτει το ξεφτέρι, ο παπάς, που βρίσκεται κοντά στο σημείο που στέκεται ο μικρός, κάνει ένα στραβοπάτημα να το αποφύγει σηκώνοντας ταυτόχρονα την εικόνα ψηλά. Ακριβώς όμως από πάνω, είναι ο κεντρικός πολυέλαιος από τον οποίο κρέμονται μωβ κορδέλες - μεγάλη βδομάδα γαρ...

Μία από τις 3 φλόγες στο πάνω μέρος της εικόνας έρχεται σε επαφή με μία από τις κορδέλες η οποία... αρπάει φωτιά! Επειδή, δε, αυτές οι κορδέλες είναι πιο εύφλεκτες και από το καλτσό της Ζωζώς Σαπουτζάκη, η φωτιά φουντώνει, και αρχίζει να σκαρφαλώνει προς τα πάνω με ταχύτητα κατσαρίδας που την σημαδεύει η παντόφλα της Ζωζώς Σαπουτζάκη (χμ, δύο name dropping με την ζωζώ σε μία πρόταση, το γράψιμο μου γίνεται όλο και πιο όσωμ, γιέη!).

ε δεν περιγράφω άλλο τι έγινε στην Εκκλησία, ευτυχώς η καντηλανάφτης, που είμαι σίγουρος ότι κάτω από το μαύρο ρούχο φόραγε μπλουζάκι σούπερ ήρωα, εμφανίστηκε με σκάλα και πετσέτα και έσβησε την φωτιά (η οποία μεταξύ μας είχε μασουλήσει την κορδέλα, είχε φτάσει στο γυάλινο κομμάτι του πολυελαίου άρα πέθαινε)....

Χρειάστηκε κανένα πεντάλεπτο να επανέλθει η κατάσταση σε κανονικά πλαίσια. Να ηρεμήσουν οι γιαγιάδες, να καθαρίσει το κεφάλι του Ιερέα από τα αποκαϊδια, να πειστούν όσοι είχαν αρχίσει να φεύγουν για να γλυτώσουν από την φωτιά να επιστρέψουν...

Γίνανε και άλλα περίεργα στην υπόλοιπη ακολουθία, κάποια στιγμή εμφανίστηκε ας πούμε ο Πάκης Παυλόπουλος και έτσι που τον είδα, φοβισμένο και μαζεμένο και με αυτό το κάπως όχι και τόσο έξυπνο βλέμμα και ύφος να περνά αναρωτήθηκα πως έγινε και αυτός ο άνθρωπος κάποτε ήταν ο αντ΄ αυτού του άλλου φωστήρα πρωθυπουργού του Καραμανλή Τζούνιορ και πήγε να με πιάσει μία στεναχώρια.

Αλλά δεν με έπιασε διότι είχα σε όλο το υπόλοιπο της ακολουθίας άλλο πράγμα να με πικραίνει... Σκεφτόμουν το γλυκό πιτσιφρικάκι με το τρυφερό χαμόγελο και τι καυγά θα του κάνουν, πόσο θα το μαλώσουν που έκανε όλη αυτήν την φασαρία... Αχ αχ αχ λυγμ λυγμ λυγμ, βογκούσα από μέσα μου μαζί με την γιαγιά που είχε πέσει και τον κύριο που τον πάτησαν και τον άλλο που έφαγε το μικρόφωνο στο μάτι.

Και τελειώνει η ακολουθία, και πάω προς την ιερά τράπεζα και ω του Πασχαλινού θαύματος τι εικόνα βλέπω ο τυχερούλης; Σε μία καρέκλα μέσα στην Ιερή Τράπεζα κάθεται ο Ιερέας, με χαρούμενο ύφος, καθησυχαστικό, να γελάει κάτω από τα μουστάκια του... έχει τον μικρό τον φιλαράκο μου καθισμένο στην αγκαλιά του και, ω ναι, τον επαρηγορεί, του χαϊδεύει το κεφάλι και του δίνει χαϊδευτικό φιλάκι στο μάγουλο το βρεμμένο από τα δάκρυα.

... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

Καλή ανάσταση φίλοι μου! Να είστε καλά, και εσείς και αυτοί που αγαπάτε και να έχετει εσωτερική ηρεμία και σωματική υγεία! :)