τώρα που δεν ντρέπουμαι πια

θυμάσαι που πριν από λίγο καιρό σου έγραφα που πήγα στο Μέσα, την Παράσταση που παίζεται στο Παλλάς αυτόν τον καιρό με όχι και τόσο μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία;

Θέλω να σου εξομολογηθώ κάτι από εκείνη την μέρα που δεν στο είπα τότε από νωπή ντροπή.

αλλά τώρα επειδή είμαι καλό παιδί και άνθρωπος ανοιχτός και ειλικρινής, δεν μπορώ παρά να ομολογήσω την αλήθεια, όχι τίποτε άλλο αλλά για να το βγάλω από μέσα μου και επειδή αμαρτία που εξομολογείται παύει να είναι αμαρτία!

Λοιπόν, κάποια στιγμή που ήμασταν όλοι χωμένοι μέσα στην μινιμαλιά και την μεταμοντερνιά και την τέχνη ε δεν άντεξα ο άθρωπας, λύγισα, τσάκισα, και έβγαλα το κινητό μου και άρχισα να τσεκάρω τα mail μου να δω αν είχε συμβεί κάτι επείγον/δραματικό/σημαντικό. Δεν είχε, εγώ παρόλαυτα δεν σταμάτησα να ασχολούμαι με το τηλέφωνο μου, μετά το gmail μπήκα και στο mob site των Νέων, του BBC, του Reuters Entertainment, είδα λίγο το Google Reader μου κλπ κλπ. Είπαμε, λύγισα - ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο σύγχρονο μπαλέτο - ειδικά όταν αυτό το σύγχρονο παίζεται στο Παλλάς.

Δίπλα μου καθόταν κύριος μεσήλιξ, διοπτροφόρος, με μαλλί Αινσταϊνικό, ελαφρά αξούριστος και κάπως όχι και τόσο καθαρός, όπως είναι όλοι οι άνθρωποι που από την πολλή τέχνη, την δούλεψη ή την απόλαυσή της, δεν προκάμουν να κάνουν ένα ντουσάκι, (που όμως είναι 10 λεπτά δουλειά, λέω εν παρόδω).

Ο κύριος ήταν χαμένος σε αυτό που έβλεπε, το οποίο όμως χάσιμο εγώ με την δαιμονική τεχνολογική λάμψη της οθόνης του Nokia μου επλήγωνα και εμπόδιζα ανεπανόρθωτα. Οπότε ο κύριος, αφού έκανε την υπομονή του, δεν μπορώ να πω, γύρισε να μου πει, με πολύ ευγενικό τρόπο "σας πειράζει να κλείσετε το κινητό σας γιατί το φως του με ενοχλεί;".

ε και εγώ ως σκυλί της επιβίωσης, ως πολυμήχανος Έλλην Γιούλισης, ως καταφερτζής που όλα τα λύνει και από όλα ξεμπερδεύει με τον εξυπνότερο και πιο ανώδυνο τρόπο απήντησα...

"δεν μπορώ - είμαι μέλος του θίασου, και αυτό που κάνω είναι μέρος της παράστασης".

Μάλιστα, κοίταξα τον κύριο και υποτιμητικά που τόλμησε να διακόψει τον ερμηνευτή (εμένα, that is) από την μέθεξή του και την υπηρεσία της Τέχνης με ταυ κεφαλαίο.

Και συμπλήρωσα "εντάξει, εντάξει.... δεν πειράζει, που να το ξέρετε", παρηγορώντας τον για ένα λάθος που δεν έκανε και για μία συντριβή που, ομολογώ λόγω του σκότους, δεν είχα διαπιστώσει αν είχε αισθανθεί.

Κύριε άγνωστε εραστή της τέχνης λυπάμαι πολύ που σας κακοποίησα και σας είπα ψέματα! Αλλά ντράπηκα να με πιάσετε να χαζολογάω και έπαθα παλλινδρόμηση στην εποχή που μας έπιανε ο μαθηματικός να μιλάμε γλυκόλογα με τον αγαπημένο διπλανό μου! Τότε που δικαιολογούμην με την μνημειώδη φράση "δεν μιλάγαμε κύριε, απλά κάτι λέγαμε"... πέφτοντας έτσι με μια κίνηση στο αμάρτημα και του ψέματος αλλά και του σουρεαλισμού.

τι τα θες. καλά λένε οι ψυχίατροι. το σενάριο της ζωής μας γράφεται όταν είμαστε ακόμα μωράκια

ΥΓ - να σημειώσω δε, ότι για να στηρίξω το ψέμα μου μετά από κανένα τρίλεπτο που έφυγα δίπλα από τον κύριο, έφυγα... τελετουργικά, ας το πούμε.

Μόνο που αυτό, ακόμα ντρέπομαι κάπως να το περιγράψω. αχ