Αλληγορία κάπως άβολη - και ίσως και άστοχη...; μάλλον όχι, αμαφρέηντ

Φαντάσου λοιπόν. Έχεις έναν γνωστό που είναι βαριά άρρωστος (φτου γκάρλιξ, μακρυά από μας). Έχει μία μυστηριώδη ασθένεια, που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ακριβώς, ούτε να εξηγήσει, άρα ούτε και να δώσει οδηγίες για την θεραπεία της. Όλοι βλέπουν μόνο τα συμπτώματα, αλλά όχι αιτίες.

Κάθε γιατρός λέει το μακρύ του και το κοντό του! Κάποιοι πιο επιτυχημένο μακρύ, κάποιοι πιο επιτυχημένο κοντό, γενικά υπάρχει μία αβεβαιότητα και ανασφάλεια για τον άνθρωπο ο οποίος, δεν είναι μόνο ότι είναι άρρωστος, επιπλέον έχει να αντιμετωπίσει και το σκοτεινό τέρας της άγνοιας, που συνοδεύεται από την αδελφή του την ανασφάλεια και την ξαδέλφη του την αβεβαιότητα.

Ο άρρωστος αυτός είναι στο νοσοκομείο. Όμως εκεί το πρόβλημα του δεν μετριάζεται. Το νοσοκομείο έχει πολλά προβλήματα, ρημαγμένες υποδομές, ελλείψεις σε φάρμακα, άσχημους νοσοκόμους μερικοί από τους οποίους δεν είναι καν gay (ομοντιέ ομοντιέ εντατίκ). Επιπλέον, και οι γιατροί του νοσοκομείου, αυτοί που κουράρουν τον άρρωστό μας, φαίνονται κάπως λαμόγια και αχρηστίδηδες. Είναι αναποφάσιστοι, δισταγμένοι, άβουλοι μπροστά στην άγνωστη αρρώστια.

Κοντολογίς, το όλο πράγμα είναι φακ φακ εντατίκ. Ο άνθρωπος είναι χάλια, δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του, η αρρώστια δεν εξηγείται, το νοσοκομείο είναι τσαντήρι, οι γιατροί νύχτα το πήραν το δίπλωμα, οι νοσοκόμοι δεν είναι gay (ξανά μανά ομοντιέ), φάρμακα δεν υπάρχουν...

οι προβλέψεις είναι άσχημες για την έκβαση του πράγματος. Ο άρρωστος αισθάνεται όλο και πιο αποκαμωμένος, η ψυχολογία του πέφτει όλο και περισσότερο, άρα βυθίζεται ακόμα πιο πολύ στην μαυρίλα του. Και με τέτοια ψυχολογία πως να μην βυθιστεί περισσότερο και στην αρρώστια του;

Ο θάλαμος που νοσηλεύεται ο άρρωστος είναι ισόγειος, και ευτυχώς (να και κάτι καλό) έχει ωραία μεγάλα παράθυρα, από τα οποία αυτός μπορεί να βλέπει τους ανθρώπους που περνάνε απ έξω και είναι σε καλλίτερη μοίρα από την δική του.

Πότε πότε όμως, καθώς περνά ο καιρός όλο και πιο συχνά, συμβαίνει το εξής κάπως περίεργο: Συγγενείς και φίλοι του αρρώστου, στεναχωρημένοι για την κατάστασή του, μαζεύονται έξω από τα μεγάλα παράθυρα και αρχίζουν να μοιρολογούν, να φωνάζουν και να χτυπιούνται δείχνοντας τον "ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ! ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ! ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ! ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ! ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ! ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΕΧΕΙΣ! ΕΙΝΑΙ ΑΧΡΗΣΤΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΣΕ ΚΟΥΡΑΡΟΥΝ! ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΔΕΝ ΣΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΤΙΠΟΤΕ! ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ! ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ! ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΜΠΑΖΑ! Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΠΡΟΒΑΤΙΔΗΣ ΣΗΠΟΠΟΥΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ! ΘΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ! ΑΚΟΥΣ; ΑΚΟΥΣ; ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ! ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ! ΑΠΑΠΑ! ΟΪΜΕ! ΔΥΣΜΟΙΡΕ ΑΘΡΩΠΑ! ΑΠΑΠΑ!"

κλαίνε, χτυπιούνται, φωνάζουν όλα αυτά, και μετά φεύγουν πάνε στις ζωές τους, στα σπίτια τους... και την άλλη μέρα, επιστρέφουν και αρχίζουν πάλι τα ίδια. Κλαίνει, χτυπιούνται και σουρομαδιούνται για τον άρρωστο, έξω από το δωμάτιό του.

Και τώρα ο άρρωστός μας, και όχι μόνο αυτός αλλά και πολλοί άλλοι που είναι ακριβώς στην ίδια κατάσταση και βρίσκονται στους ίδιους θάλαμους (ναι, η μυστηριώδης αρρώστια είναι επιδημία λυγμ λυγμ), έχουν να αντιμετωπίσουν όχι μόνο την μυστηριώδη αρρώστια, τους άχρηστους γιατρούς, την έλλειψη φαρμάκων, το ρημαγμένο νοσοκομείο, την κακή ψυχολογία, αλλά επιπλέον και την φρίκη της αποκαρδιωτικής συμπεριφοράς των συγγενών και φίλων. Που τους βυθίζουν όλο και περισσότερο στον φόβο και την αβεβαιότητα.

... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

Θα ζήσει ο άρρωστος; θα βρεθεί η θεραπεία; θα συνέλθει; θα επιστρέψει εκτός νοσοκομείου σε μία πιο κανονική ζωή; δεν ξέρω...

δεν ξέρω...

αυτό που ξέρω πάντως είναι ότι αν στη θέση του αρρώστου βάλεις την Ελλάδα και κατ' επέκταση τους Έλληνες που ζουν στην χώρα, τότε, δυστυχώς, πολύ δυστυχώς, τον ρόλο των θρηνόντων συγγενών τον παίζουν υπέροχα, ανεύθυνα, με καλές προθέσεις βέβαια, αλλά ανεύθυνα και πρακτικά πολύ βλαβερά οι Έλληνες στο εξωτερικό. με τις δραματικές και εκκωφαντικές κρίσεις τους για αυτά που γίνονται εδώ... τα οποία όμως όπως και να το κάνουμε δεν τα ζουν στον πετσί τους με τον ίδιο τρόπο που τα ζούμε εμείς εδώ.

πόσο θα ήθελα να σταματήσουν να πηγαίνουν έξω από τα παράθυρα του αρρώστου και να φωνάζουν. ας βρουν θέε μου έναν άλλο τρόπο να βοηθήσουν. εκτός από τις φωνές.