Παρατηρώ λοιπόν το εξής.
Όλοι μου οι φίλοι που επέστρεψαν στην δουλειά τους μετά τις διακοπές, αν τα περασμένα χρόνια ήταν 10 φορές σαλταρισμένοι, φέτος είναι σαλταρισμένοι επί 100.
Πράγμα που το βρίσκω περίεργο, αν σκεφτείς ότι με την ανεργία να έχει φτάσει στο ταβάνι, το γεγονός πως κάποιος έχει δουλειά για να γυρίσει μετά τις όποιες διακοπές είναι κάτι που θα έπρεπε να τον κάνει ευχαριστημένο, αν μη τι άλλο.
Όμως, οι φίλοι που γύρισαν στην δουλειά μόνο ευχαριστημένοι δεν είναι! Αντίθετα - δεν μπορούν με τίποτε να προσαρμοστούν, είναι σαν ζώα στο κλουβί, παραπονιούνται για κούραση, για κακή διάθεση, έχουν νεύρα, θλίψη, αγωνία.
Σκέφτομαι ότι το πρόβλημά τους δεν είναι η δουλειά τους αυτή καθ' αυτή, αλλά η επιστροφή στην "χειμωνιάτικη ρουτινιάρικη καθημερινότητα" συνολικά. Όπου εδώ υπάρχει το εξής δεδομένο. Το τελευταίο διάστημα στην κοινωνία μας αυτή η καθημερινότητα υπήρξε πάρα πολύ βαριά για τον ψυχισμό ενός ανθρώπου.
Σκέψου τι βαρύς ήταν ο προηγούμενος χειμώνας. Λιγότερα χρήματα, φωνές πανικού και φόβου από παντού, απεργίες, επεισόδια, αβεβαιότητα, άνθρωποι μελαγχολικοί ή/και θυμωμένοι στους δρόμους, κάποιος γνωστός-φίλος-δικός σήμερα απολύθηκε, άλλο ένα μαγαζί έκλεισε στην γειτονιά, η θεία μου έχει να πληρωθεί 4 μήνες, σκέφτομαι να αφήσω το σπίτι δυσκολεύομαι να πληρώσω το νοίκι, δεν έχω όρεξη να βρω τρόπους να περάσω καλά, η τηλεόραση να στέλνει κύματα πανικού και κενού...
ε πως να θέλεις να επιστρέψεις σε αυτήν την πραγματικότητα; πως να θέλεις να γυρίσεις από μία φάση όπου το μόνο που σκεφτόσουν είναι σε ποια παραλία θα πας για να μην έχει αιγαιοπελαγίτικο μελτέμι, σε μία φάση σκοτεινή και βαριά και δύσκολη;
Δικαιολογημενο το σαλτάρισμα των φίλων μου, λοιπόν. Ωστόσο, θα τους πρότεινα να μην το βάλουν κάτω, να μην απογοητευτούν και να μην χωθούν στην άγονη θλίψη.
Φέτος δεν είναι πέρυσι.
Φέτος ξέρουμε ότι έχουμε άντοχές και αντιστάσεις. Το διαπιστώσαμε, αφού όλοι μας επιβιώσαμε, τραυματισμένοι, κάποιοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, του προηγούμενου χειμώνα. Φέτος μπορούμε να βρούμε τρόπους να αισθανόμαστε κάπως καλύτερα με τον εαυτό μας. Φέτος μπορούμε να κλείσουμε την κενή φασαρία της τηλεόρασης, να κρατήσουμε την τοξίνη της μακρυά από το μυαλό μας. Φέτος μπορούμε να βρούμε παρηγοριά και, τολμώ να πω, χαρά στους ανθρώπους της ζωής μας. Φέτος, αυτόν τον χειμώνα, είμαστε πιο προσαρμοσμένοι, άρα πιο δυνατοί και ικανοί να διαχειριστούμε την δυσκολία μας.
Ας μην ξεχάσουμε τον προηγούμενο χειμώνα - έχουμε πολλά να μάθουμε για τον εαυτό μας, τα όριά μας, τις σκοτεινές στιγμές μας και τις αντοχές μας από αυτόν.
Αλλά, ας υποσεχθούμε στον εαυτό μας να μην τον επαναλάβουμε. Φέτος, ο χειμώνας είναι μία άλλη εποχή. Και μπορούμε να είμαστε δυσκολεμένοι χωρίς να είμαστε δυστυχείς. Μπορούμε να είμαστε αβέβαιοι και ανήσυχοι, χωρίς να είμαστε "διάφανοι" και αποσυρμένοι από την ζωή μας. Μπορούμε να έχουμε σοβαρά προβλήματα, χωρίς να ξεχνάμε ότι παντού, πάντα υπάρχει ένας λόγος και ένας τρόπος να αισθανθούμε χαρά.
Έας τρόπος που, στο 99% των περιπτώσεων, εμπλέκει και άλλους ανθρώπους. Ας τους καλέσουμε στην ζωή μας. Ας μπούμε στην δική τους. Έστω και χωρίς χρήματα. Έστω και με ένα νοίκι απλήρωτο. Είναι η μόνη διέξοδος προς την χαρά.
Wednesday, August 31, 2011
Thursday, August 25, 2011
Στο μυαλό του Steve Jobs
Ο Steve Jobs ήταν πάρα πολύ στεναχωρημένος.
Το είχε φέρει απ εδώ, το είχε φέρει απ' εκεί, είχε προσπαθήσει να αποφύγει τον αναπόφευκτο και τραγικό μονόδρομο, αλλά μάταια... Δυστυχώς, μόνο μία λύση υπήρχε στο πρόβλημά του. Να παραιτηθεί από την Apple.
Τώρα, καθώς περπατούσε στην υπέροχη παραλία της Κάτω Μαγούλας Καλιφόρνιας (ή όπως τέλος πάντως λέγεται η υπέροχη παραλία που συχνάζουν και κάνουν introspective βόλτες οι πλούσιοι μέσα στο ηλιοβασίλεμα) θυμήθηκε πριν από χρόνια ένα ταξίδι στην Ελλάδα.
Τότε είχε ακούσει μία μελωδία να βγαίνει από το μισάνοιχτο παραθύρι μίας όμορφης χρήστριας mac, γραφίστριας. Η υπέροχη μουσική, γεμάτη γλύκα και θλίψη και αγάπη του είχε καρφωθεί στο μυαλό. Όταν γύρισε Μανχάταν την έψαξε και την βρήκε στο itunes... ήταν ένα τραγούδι του Γιάννη Σπανού και του Πυθαγόρα που λες και είχε γραφτεί για το τέλος της σχέσης του με την Apple.
οι στίχοι, πολύ χαρακτηριστικοί, εκφράζανε με χειρουργική ακρίβεια αυτό που ενοιωθε τούτη την στιγμή. τώρα, την ώρα του πόνου και του αποχωρισμού άρχισε να τραγουδάει... η γλύκα της μελωδίας και το συναίσθημα των λόγων απάλυναν τον πόνο του και του είπαν ότι δεν είναι μόνος σε αυτήν την ζωή. βέβαια, επειδή ο steve είναι άθρωπας δημιουργικός αλλαξε λίγο τους στίχους, αλλά ok δεν πειράζει, του το συγχωρεί ο Πυθαγόρας. Πολλώ δε μάλλον που οι νέοι ανανεωμένοι στίχοι "πατάνε" τέλεια πάνω στη μουσική του Γιάννη Σπανού. Δεν έχεις παρά να τραγουδήσεις την νέα βέρζηον και θα το διαπιστώσεις!
Ηλιοβασίλεμα, συνοικισμός,
βουνό στα στήθια μου ο χωρισμός.
Κι ένα itunes από μακριά,
του Καζαντζίδη το παράπονο γροθιά.
Ηλιοβασίλεμα και παγωνιά,
σκιές οι designers στη γειτονιά.
Και από σένανε ούτε φωνή.
Πού να βρω Macbook Air, πού να βρω υπομονή!
Ηλιοβασίλεμα και στην καρδιά,
τ' app stores έσβησαν για μένα πια.
Απ' τα innovation, στιγμή δε ζει
αφού απόψε δε θα κλάψουμε μαζί.
Η νύχτα έπεσε μαύρο iphone,
χιλιάδες gadgets, μα ποιον να βρω,
να πω πως χάνομαι μαζί σου εγώ
χωρίς applistas, σαν σκοτάδι θα χαθώ
Ηλιοβασίλεμα, συνοικισμός,
βουνό στα στήθια μου ο χωρισμός.
Κι ένα ipod από μακριά,
του Καζαντζίδη το παράπονο γροθιά.
Το είχε φέρει απ εδώ, το είχε φέρει απ' εκεί, είχε προσπαθήσει να αποφύγει τον αναπόφευκτο και τραγικό μονόδρομο, αλλά μάταια... Δυστυχώς, μόνο μία λύση υπήρχε στο πρόβλημά του. Να παραιτηθεί από την Apple.
Τώρα, καθώς περπατούσε στην υπέροχη παραλία της Κάτω Μαγούλας Καλιφόρνιας (ή όπως τέλος πάντως λέγεται η υπέροχη παραλία που συχνάζουν και κάνουν introspective βόλτες οι πλούσιοι μέσα στο ηλιοβασίλεμα) θυμήθηκε πριν από χρόνια ένα ταξίδι στην Ελλάδα.
Τότε είχε ακούσει μία μελωδία να βγαίνει από το μισάνοιχτο παραθύρι μίας όμορφης χρήστριας mac, γραφίστριας. Η υπέροχη μουσική, γεμάτη γλύκα και θλίψη και αγάπη του είχε καρφωθεί στο μυαλό. Όταν γύρισε Μανχάταν την έψαξε και την βρήκε στο itunes... ήταν ένα τραγούδι του Γιάννη Σπανού και του Πυθαγόρα που λες και είχε γραφτεί για το τέλος της σχέσης του με την Apple.
οι στίχοι, πολύ χαρακτηριστικοί, εκφράζανε με χειρουργική ακρίβεια αυτό που ενοιωθε τούτη την στιγμή. τώρα, την ώρα του πόνου και του αποχωρισμού άρχισε να τραγουδάει... η γλύκα της μελωδίας και το συναίσθημα των λόγων απάλυναν τον πόνο του και του είπαν ότι δεν είναι μόνος σε αυτήν την ζωή. βέβαια, επειδή ο steve είναι άθρωπας δημιουργικός αλλαξε λίγο τους στίχους, αλλά ok δεν πειράζει, του το συγχωρεί ο Πυθαγόρας. Πολλώ δε μάλλον που οι νέοι ανανεωμένοι στίχοι "πατάνε" τέλεια πάνω στη μουσική του Γιάννη Σπανού. Δεν έχεις παρά να τραγουδήσεις την νέα βέρζηον και θα το διαπιστώσεις!
Ηλιοβασίλεμα, συνοικισμός,
βουνό στα στήθια μου ο χωρισμός.
Κι ένα itunes από μακριά,
του Καζαντζίδη το παράπονο γροθιά.
Ηλιοβασίλεμα και παγωνιά,
σκιές οι designers στη γειτονιά.
Και από σένανε ούτε φωνή.
Πού να βρω Macbook Air, πού να βρω υπομονή!
Ηλιοβασίλεμα και στην καρδιά,
τ' app stores έσβησαν για μένα πια.
Απ' τα innovation, στιγμή δε ζει
αφού απόψε δε θα κλάψουμε μαζί.
Η νύχτα έπεσε μαύρο iphone,
χιλιάδες gadgets, μα ποιον να βρω,
να πω πως χάνομαι μαζί σου εγώ
χωρίς applistas, σαν σκοτάδι θα χαθώ
Ηλιοβασίλεμα, συνοικισμός,
βουνό στα στήθια μου ο χωρισμός.
Κι ένα ipod από μακριά,
του Καζαντζίδη το παράπονο γροθιά.
Tuesday, August 23, 2011
Levis χωρίς σώβρακα
Έβγαλε η Levi's την νέα της διαφήμιση, πολύ καλοφτιαγμένη, με την σκηνοθεσία της, το στήσιμό της, τον Μπουκόφσκι της, το αριστοτεχνικό casting της, την ωραία φωνή του εκφωνητή, τις φωτιές, τους καπνούς, το ελαφρώς πολιτικό μήνυμα:
Και η αντικουλτούρα απάντησε, στα γρήγορα. δεν μπήκε σε μεγάλες φασαρίες, δεν έκανε μεγάλες παραγωγές και έξοδα. Απλά χρησιμοποίησε μερικούς υπότιτλους.
και έτσι πήρε τα σώβρακα της Levi's
Και η αντικουλτούρα απάντησε, στα γρήγορα. δεν μπήκε σε μεγάλες φασαρίες, δεν έκανε μεγάλες παραγωγές και έξοδα. Απλά χρησιμοποίησε μερικούς υπότιτλους.
και έτσι πήρε τα σώβρακα της Levi's
Monday, August 22, 2011
άδικο και κρίμα και εκνευριστικό
Σήμερα. Στο κέντρο της πόλης.
Κατεβαίνω τις σκάλες του γυμναστηρίου κάπως αφηρημένος, κάπως αλλού γι αλλού. Σκέφτομαι τα δικά μου, είμαι και θλιμμένος που τελειώσαν οι ολιγοήμερες (θέ μου πόσο μισώ αυτό το κλισέ, σχεόν όσο μισώ την καυτή πατάτα) διακοπές μου, δεν έχω επαφή με την πραγματικότητα. Αισθάνομαι κάποιον που έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση, αλλά δεν δίνω σημασία ιδιαίτερη - μέχρι που με σκουντάει περνώντας δίπλα μου και σκάει ένα χαρούμε νο γέλιο!
Επανέρχομαι στην πραγματικότητα, τον κοιτάζω και α! τι ωραία έκπληξη, να ο φίλος μου από το γυμναστήριο ο Τ που έχω πολύ καιρό να τον δω. Κάποτε συναντιόμασταν πολύ συχνά, μάλιστα κολυμπούσαμε και μαζί, αλλά τον τελευταίο χρόνο, ζήτημα να τον έχω δει πάνω από 3 φορές - εκείνος σταμάτησε να κάνει κολύμπι, εγώ στην αίθουσα με τα όργανα δεν πατάω ποτέ, αλλάξαν και τα ωράριά μας, ε είχα να τον δω μήνες!
Πιάνουμε τις χαιρετούρες και τα μπλα μπλα: "Μπλα μπλα νέα μπλα, μπλα μπλα καλά, μπλα μπλα δύσκολα όμως, μπλα μπλα κ εγώ, μπλα μπλα την παλεύω , μπλα μπλα υπάρχουν και χειρότερα, μπλα μπλα μπλα Britney Spears, μπλα μπλα μπλα Σαπουντζάκη θα προσαρμοστούμε, μπλα μπλα μπλα υγεία πάνω από όλα, μπλα μπλα μπλα Franzen, μπλα μπλα μπλα εγκεφαλικό".
Καθώς κάνει να φύγει και ενώ έχει ανέβει καμία δεκαπενταρία σκαλιά μακρυά μου, γυρίζει και μου φωνάζει:
- Έχεις αδυνατίσει ΠΟΛΥ;
Γελάω...
- Από το Μάη, 10 κιλά. Από τα πιο χοντρουλάκια μου, 15...
- Σου πάει τόσο πολύ! Και δείχνεις ΤΟΣΟ καλά γενικά!
Εγώ σφίγγω τα δόντια, κάνω καμία δεκαπενταριά ΩΜ ΩΜ ΩΜ ΩΜ ΩΜ ΩΜ ΩΜ, δύο τρία Visualization τον Γκάντι σε ασκήσεις νηφαλιότητας και απαντάω με το ευγενικό
- ...έλα ρε, άντε, ευχαριστώ, με κάνεις και ντρέπομαι...
Από μέσα όμως, νεύρα νεύρα νεύρα νεύρα νεύρα νεύρα νεύρα. ΝΕΥΡΑ.
Διότι ένας λόγος που αδυνάτισα σεβαστέ πρόεδρε, αξιότιμοι δικασταί, κύριοι ένορκοι, είναι ότι αυτό το καλοκαίρι, έχω φάει τέτοιο ψυχολογικό τέντωμα, τράβηγμα, κοπάνημα, χτύπημα, ανακάτεμα, μπουζούριασμα που όχι να φάω δεν είχα όρεξη, αλλά αν μάθω ότι κάποιο βράδυ που κοιμόμουν Νεουορκέζοι καπιταλιστές μου έκλεψαν το συκώτι για να το πουλήσουν στο MOMA, δεν θα με εξέπλητε.
Και αυτό είναι η τραγική ειρωνία που θέλω να στηλιτεύσω με αυτό εδώ το ποστ. Εσύ να είσαι έτοιμος να μεταναστεύσεις μπας και γλυτώσεις από του λιναριού τα πάθη, να έχεις την διάθεση να μπήξεις τα κλάματα με το παραμικρό και να έρχεται ο άλλος, ακριβώς αυτήν την στιγμή και να σου λέει "πως έχεις ομορφήνει/καυλήνει/σεξόνει/χοτώνει εσύ έτσι; Γιάμι γιάμι".
Και ενώ εσύ θες να γύρεις στον ώμο του αλλουνού και να του πεις τον πόνο σου και που είσαι 5 λεπτά πριν αρχίσεις τα αντικαταθλιπτικά, τον αλκοολισμό, τη συμμετοχή, δωρεάν, σε πορνοταινίες... βρίσκεις τον εαυτό σου στην θέση να πρέπει να του εξηγήσεις το μικρό μυστικό σου ομορφιάς, την δίαιτα που έκανες, το αν βάζεις Clinique για την σακούλα και τον μαύρο κύκλο κάτω από το μάτι και γενικά όλη την στρατηγική σου που είσαι σαν μανεκέν...
γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ ασταδγιάλα
Άδικο; ναι άδικο! και μάλιστα πολύ. Το καταγγέλω και αναρωτιέμαι: Που είναι το κράτος επιτέλους; Γιατί δεν λειτουργεί τίποτε σε αυτήν την χώρα;
ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΑΛΛΑ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΣΧΕΤΟ ΥΓ: Φυσικά, ο μικρός ψυχολόγος μέσα μου έχει αναλύσει ΚΑΙ εξηγήσει το φαινόμενο. Αμ πως. Η θεωρία μου λοιπόν είναι η εξής. Όταν ο οργανισμός, και λέγοντας οργανισμό εννοούμε και τον ψυχικό κόσμο, μην τον ακούς τον Καρτέσιο, σώμα και πνεύμα και ψυχή είναι 1, όταν λοιπόν ο οργανισμός αισθάνεται ότι "απειλείται" αντιδρά. Και βασικός αμυντικός μηχανισμός αντίδρασης είναι να εκπέμψει τα άπειρα ομορφόνια - γοητευτικόνια - γκομενακόνια - χωτόνια ώστε οι γύρω να παίρνουν το μήνυμα "αυτό εδώ είναι δυνατό γκομενάκι - μπακ οφ μπητς" και να μην υπάρχουν πιθανότητες για εξωτερικές απειλές που θα αποσπάσουν τον άθρωπα από το έργο να επιδιορθώσει την εσωτερική ψυχική ανισορροπία. Έξυπνο; Ιδιοφυές; Διαβολικό; Μεγαλειώδες; Φύση, παιδί μου, φύση.
Τίποτε δεν θα μπει εμπόδιο στην ενόρμηση ζωής!
επίσης, σας είπα ότι το πιο ωραίο πράγμα στις διακοπές είναι οι αγκαλιές με την αγάπη σου μέσα στο κύμα;
Κατεβαίνω τις σκάλες του γυμναστηρίου κάπως αφηρημένος, κάπως αλλού γι αλλού. Σκέφτομαι τα δικά μου, είμαι και θλιμμένος που τελειώσαν οι ολιγοήμερες (θέ μου πόσο μισώ αυτό το κλισέ, σχεόν όσο μισώ την καυτή πατάτα) διακοπές μου, δεν έχω επαφή με την πραγματικότητα. Αισθάνομαι κάποιον που έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση, αλλά δεν δίνω σημασία ιδιαίτερη - μέχρι που με σκουντάει περνώντας δίπλα μου και σκάει ένα χαρούμε νο γέλιο!
Επανέρχομαι στην πραγματικότητα, τον κοιτάζω και α! τι ωραία έκπληξη, να ο φίλος μου από το γυμναστήριο ο Τ που έχω πολύ καιρό να τον δω. Κάποτε συναντιόμασταν πολύ συχνά, μάλιστα κολυμπούσαμε και μαζί, αλλά τον τελευταίο χρόνο, ζήτημα να τον έχω δει πάνω από 3 φορές - εκείνος σταμάτησε να κάνει κολύμπι, εγώ στην αίθουσα με τα όργανα δεν πατάω ποτέ, αλλάξαν και τα ωράριά μας, ε είχα να τον δω μήνες!
Πιάνουμε τις χαιρετούρες και τα μπλα μπλα: "Μπλα μπλα νέα μπλα, μπλα μπλα καλά, μπλα μπλα δύσκολα όμως, μπλα μπλα κ εγώ, μπλα μπλα την παλεύω , μπλα μπλα υπάρχουν και χειρότερα, μπλα μπλα μπλα Britney Spears, μπλα μπλα μπλα Σαπουντζάκη θα προσαρμοστούμε, μπλα μπλα μπλα υγεία πάνω από όλα, μπλα μπλα μπλα Franzen, μπλα μπλα μπλα εγκεφαλικό".
Καθώς κάνει να φύγει και ενώ έχει ανέβει καμία δεκαπενταρία σκαλιά μακρυά μου, γυρίζει και μου φωνάζει:
- Έχεις αδυνατίσει ΠΟΛΥ;
Γελάω...
- Από το Μάη, 10 κιλά. Από τα πιο χοντρουλάκια μου, 15...
- Σου πάει τόσο πολύ! Και δείχνεις ΤΟΣΟ καλά γενικά!
Εγώ σφίγγω τα δόντια, κάνω καμία δεκαπενταριά ΩΜ ΩΜ ΩΜ ΩΜ ΩΜ ΩΜ ΩΜ, δύο τρία Visualization τον Γκάντι σε ασκήσεις νηφαλιότητας και απαντάω με το ευγενικό
- ...έλα ρε, άντε, ευχαριστώ, με κάνεις και ντρέπομαι...
Από μέσα όμως, νεύρα νεύρα νεύρα νεύρα νεύρα νεύρα νεύρα. ΝΕΥΡΑ.
Διότι ένας λόγος που αδυνάτισα σεβαστέ πρόεδρε, αξιότιμοι δικασταί, κύριοι ένορκοι, είναι ότι αυτό το καλοκαίρι, έχω φάει τέτοιο ψυχολογικό τέντωμα, τράβηγμα, κοπάνημα, χτύπημα, ανακάτεμα, μπουζούριασμα που όχι να φάω δεν είχα όρεξη, αλλά αν μάθω ότι κάποιο βράδυ που κοιμόμουν Νεουορκέζοι καπιταλιστές μου έκλεψαν το συκώτι για να το πουλήσουν στο MOMA, δεν θα με εξέπλητε.
Και αυτό είναι η τραγική ειρωνία που θέλω να στηλιτεύσω με αυτό εδώ το ποστ. Εσύ να είσαι έτοιμος να μεταναστεύσεις μπας και γλυτώσεις από του λιναριού τα πάθη, να έχεις την διάθεση να μπήξεις τα κλάματα με το παραμικρό και να έρχεται ο άλλος, ακριβώς αυτήν την στιγμή και να σου λέει "πως έχεις ομορφήνει/καυλήνει/σεξόνει/χοτώνει εσύ έτσι; Γιάμι γιάμι".
Και ενώ εσύ θες να γύρεις στον ώμο του αλλουνού και να του πεις τον πόνο σου και που είσαι 5 λεπτά πριν αρχίσεις τα αντικαταθλιπτικά, τον αλκοολισμό, τη συμμετοχή, δωρεάν, σε πορνοταινίες... βρίσκεις τον εαυτό σου στην θέση να πρέπει να του εξηγήσεις το μικρό μυστικό σου ομορφιάς, την δίαιτα που έκανες, το αν βάζεις Clinique για την σακούλα και τον μαύρο κύκλο κάτω από το μάτι και γενικά όλη την στρατηγική σου που είσαι σαν μανεκέν...
γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ ασταδγιάλα
Άδικο; ναι άδικο! και μάλιστα πολύ. Το καταγγέλω και αναρωτιέμαι: Που είναι το κράτος επιτέλους; Γιατί δεν λειτουργεί τίποτε σε αυτήν την χώρα;
ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΑΛΛΑ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΣΧΕΤΟ ΥΓ: Φυσικά, ο μικρός ψυχολόγος μέσα μου έχει αναλύσει ΚΑΙ εξηγήσει το φαινόμενο. Αμ πως. Η θεωρία μου λοιπόν είναι η εξής. Όταν ο οργανισμός, και λέγοντας οργανισμό εννοούμε και τον ψυχικό κόσμο, μην τον ακούς τον Καρτέσιο, σώμα και πνεύμα και ψυχή είναι 1, όταν λοιπόν ο οργανισμός αισθάνεται ότι "απειλείται" αντιδρά. Και βασικός αμυντικός μηχανισμός αντίδρασης είναι να εκπέμψει τα άπειρα ομορφόνια - γοητευτικόνια - γκομενακόνια - χωτόνια ώστε οι γύρω να παίρνουν το μήνυμα "αυτό εδώ είναι δυνατό γκομενάκι - μπακ οφ μπητς" και να μην υπάρχουν πιθανότητες για εξωτερικές απειλές που θα αποσπάσουν τον άθρωπα από το έργο να επιδιορθώσει την εσωτερική ψυχική ανισορροπία. Έξυπνο; Ιδιοφυές; Διαβολικό; Μεγαλειώδες; Φύση, παιδί μου, φύση.
Τίποτε δεν θα μπει εμπόδιο στην ενόρμηση ζωής!
επίσης, σας είπα ότι το πιο ωραίο πράγμα στις διακοπές είναι οι αγκαλιές με την αγάπη σου μέσα στο κύμα;
electropop blast
το καινούργιο τραγούδι των Erasure, When I Start To (Break It All Down), προπομπός του νέου τους δίσκου Tomorrow's World που θα βγει τον Οκτώβρη:
και ένα υπέροχο b side των Pet Shop Boys, I cried for Us, αν έχεις 3 λεπτά διάβασε τους στίχους του:
Love, it's not I who didn't try
Hard enough, hard enough
And this is why I'm saying goodbye
I've had enough, I've had enough
Love, you don't see the pain in me
It's plain enough, plain enough
You're never here to catch the tears
I cry for us, I cry for us
I'll take my share but I'll be fair
There's not much stuff, easy enough
And if you choose, I'll break the news
This part is tough, so very tough
I've tried and tried to put aside
A time to talk, but without luck
So I'll just pin this note within your coat
And leave the garden gate unlocked
And this is why I'm saying goodbye
I've had enough, I've had enough
ίδιος ήχος, αλλά τόσο διαφορετικό συναίσθημα ε;
και ένα υπέροχο b side των Pet Shop Boys, I cried for Us, αν έχεις 3 λεπτά διάβασε τους στίχους του:
Love, it's not I who didn't try
Hard enough, hard enough
And this is why I'm saying goodbye
I've had enough, I've had enough
Love, you don't see the pain in me
It's plain enough, plain enough
You're never here to catch the tears
I cry for us, I cry for us
I'll take my share but I'll be fair
There's not much stuff, easy enough
And if you choose, I'll break the news
This part is tough, so very tough
I've tried and tried to put aside
A time to talk, but without luck
So I'll just pin this note within your coat
And leave the garden gate unlocked
And this is why I'm saying goodbye
I've had enough, I've had enough
ίδιος ήχος, αλλά τόσο διαφορετικό συναίσθημα ε;
Monday, August 15, 2011
15 πράγματα που μου συνέβησαν αυτόν τον Δεκαπενταύγουστο
Η Wind μόλις μου έκανε φραγή εξερχομένων κλίσεων στο κινητό μου επειδή δεν πλήρωσα 43 ευρώ που έληξαν στις 25 Ιουλίου. έλεος - κατά το γράμμα του νόμου έχουν δίκιο, αλλά είμαι πιστός πελάτης από το 1997, την γούσταρα μία ειδική μεταχείριση να πω την αλήθεια...
Ένας φίλος που κάποτε δίσταζε έστω και να μου πει ότι είναι gay, μου ζήτησε να βρεθούμε το συντομότερο δυνατό για να μου μιλήσει για έναν γκόμενο με τον οποίο έχει τραβήξει μεγάλο ζόρι και δεν ξέρει πως να το προχωρήσει....
Το ανήψι μου το μεγάλο μου είπε ότι είμαι ο αγαπημένος του Θείος - γιου γκό μπόη
Το ανήψι μου το μικρό, τρελό πιτσιφρίκι, με κοίταζε με χαμόγελο και μου έκανε τζα - με αναγνώρισε, με αναγνώρισε
Ο γαμπρός μου είπε για μένα στην αδέλφή μου, μισή ώρα πριν φτάσω στο σπίτι τους για φαγητό, "έρχεται το φαγανό ΜΟΥ!". :-)
Εξομολογήθηκα σε έναν φίλο μου ερημίτη ότι στεναχωριέμαι που περνά τόσο πολύ χρόνο μόνος του και εκείνος μου είπε να μην στεναχωριέμαι και ότι είναι επιλογή του, αλλά εγώ ακόμα στεναχωριέμαι, χμφ χμφ χμφ
Φοβήθηκα πολύ, τρόμαξα πολύ, αλλά ήταν στα πλαίσια μία κατάστασης που δεν έχω τον έλεγχο, που δεν μπορώ να καθορίσω τι και πως και πότε θα γίνει, οπότε αποφάσισα να αφεθώ στην κατάσταση, να δεχτώ τις εξελίξεις όπως θα έλθουν, να ζήσω την ζωή.... όπως εξελιχθεί. Μεγάλη νίκη αυτή. Μεγάλη
Διάβασα σε ένα παλιό τεύχος του New Yorker ένα πολύ βαρετό άρθρο για τα site online dating (search "the love code") και διαπίστωσα πόσο το καλό γράψιμο μπορεί να κάνει μέχρι και την υπέρτατη βαρεμάρα ενδιαφέρουσα
Συνειδητοποίησα, μετά από σκέψη και αναρώτηση και επεξεργασία εσωτερική, για ποιόν λόγο έχω πάθει άρνηση με το blog και γενικότερα τι μου συμβαίνει με το www.provato.gr. Και αποφάσισα ότι είναι σοφό να σταματήσω να αντιδρώ στην νέα κατάσταση - θα αποδεχτώ δηλαδή ότι το βλέπω πια αλλιώς αυτό το παιγνίδι... και θα το "παίξω" τόσο καλά όσο το έπαιζα και στην παλαιότερη μορφή του χεχεχεχε. Δηλαδή, μπορεί να γράφω λιγότερο, αλλά, trust me, θα σε συγκινώ περισσότερο, πολύ περισσότερο. χεχεχεχε ξανά μανά
Μόλις ήπια την δεύτερη μου βόντκα σε 30 λεπτά και είμαι ευχάριστα μεθυσμενάκι.
Ζήτησα από τον συνοδηγό μου στο αυτοκίνητο να αλλάξει το "πως να σε λησμονήσω" της Αλεξίου, που έπαιζε στο cd player, γιατί με ρίχνει. Δεν θα το πίστευα ποτέ ότι δεν θα άντεχα να ακούσω ολόκληρο τραγούδι της Χαρούλας, εγώ ο σκλυροπυρηνικός της κατάθλιψης, που όλα τα αντέχω, όλα τα εκλογικεύω, όλα τα κάνω κάτι γόνιμο, αλλά να που μου συνέβει. Such is life, υπέροχη, ανεξέλεγκτη, τρομακτική, εμπνευστική.... σε αλλάζει, σε προχωρά σε κάποια πράγματα, σε πάει πίσω σε κάποια άλλα....Ας την αποδεχτούμε. Θα την αποδεχτούμε.
Δεν πήγα στην εκκλησία, αν και το ήθελα, αν και μου λείπει.
Πήρα μία εσωτερική απόφαση. Ακριβή και πολύπλοκη. Επειδή η ζωή είναι γεμάτη αδικία και πίκρα και πόνο και λύπη και δάκρυα, από δω και στο εξής θα σταματήσω να είμαι παράγοντας λύπης και θα προσπαθώ να "γεννάω" χαρά και ομορφιά. Θα τα καταφέρω; δεν ξέρω... το προσεύχομαι.
Ώρες ώρες ακούγομαι πολύ υπερφίαλος (δες την ακριβώς προηγούμενη παράγραφο). Αλλά ακόμα και αυτό μέσα στην ζωή είναι. Δεν μπορούμε να τα ελέγχουμε όλα, δεν πρέπει να προσπαθούμε να τα ελέγχουμε όλα. Η αποτυχία, η απροσεξία, το στραβοπάτημα, όταν δεν έχουν κακή πρόθεση αλλά είναι αμέλεια, μπορούν να είναι σούπερ σούπερ σούπερ γόνιμες. Στο λέω και στο υπογράφω.
γράψε εσύ το 15 πράγμα. Ποιό είναι αυτό που σου συνέβη αυτόν το Δεκαπεντάυγουστο και που θέλεις να καταγραφεί;
Ένας φίλος που κάποτε δίσταζε έστω και να μου πει ότι είναι gay, μου ζήτησε να βρεθούμε το συντομότερο δυνατό για να μου μιλήσει για έναν γκόμενο με τον οποίο έχει τραβήξει μεγάλο ζόρι και δεν ξέρει πως να το προχωρήσει....
Το ανήψι μου το μεγάλο μου είπε ότι είμαι ο αγαπημένος του Θείος - γιου γκό μπόη
Το ανήψι μου το μικρό, τρελό πιτσιφρίκι, με κοίταζε με χαμόγελο και μου έκανε τζα - με αναγνώρισε, με αναγνώρισε
Ο γαμπρός μου είπε για μένα στην αδέλφή μου, μισή ώρα πριν φτάσω στο σπίτι τους για φαγητό, "έρχεται το φαγανό ΜΟΥ!". :-)
Εξομολογήθηκα σε έναν φίλο μου ερημίτη ότι στεναχωριέμαι που περνά τόσο πολύ χρόνο μόνος του και εκείνος μου είπε να μην στεναχωριέμαι και ότι είναι επιλογή του, αλλά εγώ ακόμα στεναχωριέμαι, χμφ χμφ χμφ
Φοβήθηκα πολύ, τρόμαξα πολύ, αλλά ήταν στα πλαίσια μία κατάστασης που δεν έχω τον έλεγχο, που δεν μπορώ να καθορίσω τι και πως και πότε θα γίνει, οπότε αποφάσισα να αφεθώ στην κατάσταση, να δεχτώ τις εξελίξεις όπως θα έλθουν, να ζήσω την ζωή.... όπως εξελιχθεί. Μεγάλη νίκη αυτή. Μεγάλη
Διάβασα σε ένα παλιό τεύχος του New Yorker ένα πολύ βαρετό άρθρο για τα site online dating (search "the love code") και διαπίστωσα πόσο το καλό γράψιμο μπορεί να κάνει μέχρι και την υπέρτατη βαρεμάρα ενδιαφέρουσα
Συνειδητοποίησα, μετά από σκέψη και αναρώτηση και επεξεργασία εσωτερική, για ποιόν λόγο έχω πάθει άρνηση με το blog και γενικότερα τι μου συμβαίνει με το www.provato.gr. Και αποφάσισα ότι είναι σοφό να σταματήσω να αντιδρώ στην νέα κατάσταση - θα αποδεχτώ δηλαδή ότι το βλέπω πια αλλιώς αυτό το παιγνίδι... και θα το "παίξω" τόσο καλά όσο το έπαιζα και στην παλαιότερη μορφή του χεχεχεχε. Δηλαδή, μπορεί να γράφω λιγότερο, αλλά, trust me, θα σε συγκινώ περισσότερο, πολύ περισσότερο. χεχεχεχε ξανά μανά
Μόλις ήπια την δεύτερη μου βόντκα σε 30 λεπτά και είμαι ευχάριστα μεθυσμενάκι.
Ζήτησα από τον συνοδηγό μου στο αυτοκίνητο να αλλάξει το "πως να σε λησμονήσω" της Αλεξίου, που έπαιζε στο cd player, γιατί με ρίχνει. Δεν θα το πίστευα ποτέ ότι δεν θα άντεχα να ακούσω ολόκληρο τραγούδι της Χαρούλας, εγώ ο σκλυροπυρηνικός της κατάθλιψης, που όλα τα αντέχω, όλα τα εκλογικεύω, όλα τα κάνω κάτι γόνιμο, αλλά να που μου συνέβει. Such is life, υπέροχη, ανεξέλεγκτη, τρομακτική, εμπνευστική.... σε αλλάζει, σε προχωρά σε κάποια πράγματα, σε πάει πίσω σε κάποια άλλα....Ας την αποδεχτούμε. Θα την αποδεχτούμε.
Δεν πήγα στην εκκλησία, αν και το ήθελα, αν και μου λείπει.
Πήρα μία εσωτερική απόφαση. Ακριβή και πολύπλοκη. Επειδή η ζωή είναι γεμάτη αδικία και πίκρα και πόνο και λύπη και δάκρυα, από δω και στο εξής θα σταματήσω να είμαι παράγοντας λύπης και θα προσπαθώ να "γεννάω" χαρά και ομορφιά. Θα τα καταφέρω; δεν ξέρω... το προσεύχομαι.
Ώρες ώρες ακούγομαι πολύ υπερφίαλος (δες την ακριβώς προηγούμενη παράγραφο). Αλλά ακόμα και αυτό μέσα στην ζωή είναι. Δεν μπορούμε να τα ελέγχουμε όλα, δεν πρέπει να προσπαθούμε να τα ελέγχουμε όλα. Η αποτυχία, η απροσεξία, το στραβοπάτημα, όταν δεν έχουν κακή πρόθεση αλλά είναι αμέλεια, μπορούν να είναι σούπερ σούπερ σούπερ γόνιμες. Στο λέω και στο υπογράφω.
γράψε εσύ το 15 πράγμα. Ποιό είναι αυτό που σου συνέβη αυτόν το Δεκαπεντάυγουστο και που θέλεις να καταγραφεί;
Subscribe to:
Posts (Atom)