Αύριο, είναι ένας άλλος χειμώνας

Παρατηρώ λοιπόν το εξής.

Όλοι μου οι φίλοι που επέστρεψαν στην δουλειά τους μετά τις διακοπές, αν τα περασμένα χρόνια ήταν 10 φορές σαλταρισμένοι, φέτος είναι σαλταρισμένοι επί 100.

Πράγμα που το βρίσκω περίεργο, αν σκεφτείς ότι με την ανεργία να έχει φτάσει στο ταβάνι, το γεγονός πως κάποιος έχει δουλειά για να γυρίσει μετά τις όποιες διακοπές είναι κάτι που θα έπρεπε να τον κάνει ευχαριστημένο, αν μη τι άλλο.

Όμως, οι φίλοι που γύρισαν στην δουλειά μόνο ευχαριστημένοι δεν είναι! Αντίθετα - δεν μπορούν με τίποτε να προσαρμοστούν, είναι σαν ζώα στο κλουβί, παραπονιούνται για κούραση, για κακή διάθεση, έχουν νεύρα, θλίψη, αγωνία.

Σκέφτομαι ότι το πρόβλημά τους δεν είναι η δουλειά τους αυτή καθ' αυτή, αλλά η επιστροφή στην "χειμωνιάτικη ρουτινιάρικη καθημερινότητα" συνολικά. Όπου εδώ υπάρχει το εξής δεδομένο. Το τελευταίο διάστημα στην κοινωνία μας αυτή η καθημερινότητα υπήρξε πάρα πολύ βαριά για τον ψυχισμό ενός ανθρώπου.

Σκέψου τι βαρύς ήταν ο προηγούμενος χειμώνας. Λιγότερα χρήματα, φωνές πανικού και φόβου από παντού, απεργίες, επεισόδια, αβεβαιότητα, άνθρωποι μελαγχολικοί ή/και θυμωμένοι στους δρόμους, κάποιος γνωστός-φίλος-δικός σήμερα απολύθηκε, άλλο ένα μαγαζί έκλεισε στην γειτονιά, η θεία μου έχει να πληρωθεί 4 μήνες, σκέφτομαι να αφήσω το σπίτι δυσκολεύομαι να πληρώσω το νοίκι, δεν έχω όρεξη να βρω τρόπους να περάσω καλά, η τηλεόραση να στέλνει κύματα πανικού και κενού...

ε πως να θέλεις να επιστρέψεις σε αυτήν την πραγματικότητα; πως να θέλεις να γυρίσεις από μία φάση όπου το μόνο που σκεφτόσουν είναι σε ποια παραλία θα πας για να μην έχει αιγαιοπελαγίτικο μελτέμι, σε μία φάση σκοτεινή και βαριά και δύσκολη;

Δικαιολογημενο το σαλτάρισμα των φίλων μου, λοιπόν. Ωστόσο, θα τους πρότεινα να μην το βάλουν κάτω, να μην απογοητευτούν και να μην χωθούν στην άγονη θλίψη.

Φέτος δεν είναι πέρυσι.

Φέτος ξέρουμε ότι έχουμε άντοχές και αντιστάσεις. Το διαπιστώσαμε, αφού όλοι μας επιβιώσαμε, τραυματισμένοι, κάποιοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, του προηγούμενου χειμώνα. Φέτος μπορούμε να βρούμε τρόπους να αισθανόμαστε κάπως καλύτερα με τον εαυτό μας. Φέτος μπορούμε να κλείσουμε την κενή φασαρία της τηλεόρασης, να κρατήσουμε την τοξίνη της μακρυά από το μυαλό μας. Φέτος μπορούμε να βρούμε παρηγοριά και, τολμώ να πω, χαρά στους ανθρώπους της ζωής μας. Φέτος, αυτόν τον χειμώνα, είμαστε πιο προσαρμοσμένοι, άρα πιο δυνατοί και ικανοί να διαχειριστούμε την δυσκολία μας.

Ας μην ξεχάσουμε τον προηγούμενο χειμώνα - έχουμε πολλά να μάθουμε για τον εαυτό μας, τα όριά μας, τις σκοτεινές στιγμές μας και τις αντοχές μας από αυτόν.

Αλλά, ας υποσεχθούμε στον εαυτό μας να μην τον επαναλάβουμε. Φέτος, ο χειμώνας είναι μία άλλη εποχή. Και μπορούμε να είμαστε δυσκολεμένοι χωρίς να είμαστε δυστυχείς. Μπορούμε να είμαστε αβέβαιοι και ανήσυχοι, χωρίς να είμαστε "διάφανοι" και αποσυρμένοι από την ζωή μας. Μπορούμε να έχουμε σοβαρά προβλήματα, χωρίς να ξεχνάμε ότι παντού, πάντα υπάρχει ένας λόγος και ένας τρόπος να αισθανθούμε χαρά.

Έας τρόπος που, στο 99% των περιπτώσεων, εμπλέκει και άλλους ανθρώπους. Ας τους καλέσουμε στην ζωή μας. Ας μπούμε στην δική τους. Έστω και χωρίς χρήματα. Έστω και με ένα νοίκι απλήρωτο. Είναι η μόνη διέξοδος προς την χαρά.