Άνθρωποι που έχουν ακόμα μεροκάματο και δεν καταλαβαίνουν πόσο τυχεροί είναι

Το Σάββατο, μετά από αρκετό καιρό, έκανα κάτι που κάποτε, την εποχή της αφθονίας το είχα σχεδόν κάθε βδομάδα στο πρόγραμμα. Βγήκα στο κέντρο για "ψώνια".Υπήρχε καιρός που η βόλτα στα μαγαζία ήταν αγαπημένη συνήθεια, που εκτός από διασκέδαση μου έδιδε και την ικανοποίηση να οσμίζομαι και να ζω στο πετσί μου τον παλμό της πόλης. Τότε ακόμα η κρίση δεν είχε χτυπήσει το πορτοφόλι μου και έτσι η λέξη ψώνια δεν χρειαζόταν εισαγωγικά. Όλο και κάτι αγόραζα, ένα πουκάμισο, ένα cd, ένα δώρο για ένα φίλο...

Αυτό το Σάββατο όμως τα ψώνια ήταν υπό τις νέες συνθήκες, τις μεταμνημονιακές - θέλουν εισαγωγικά, λοιπόν. Ο βασικός λόγος που κατέβηκα στο κέντρο δεν ήταν να χαζέψω - τι να χαζέψω; τα κλειστά μαγαζία; τους εκνευρισμένους ανθρώπους; τα ίχνη της διάλυσης της πόλης στις προσόψεις των ξενοδοχείων, στις βιτρίνες, και στα σώματα των άστεγων; Ούτε και για να ψωνίσω πήγα στο κέντρο... ένα δώρο ήθελα να αλλάξω στο μεγάλο πολυκατάστημα, και να περάσω μία βόλτα από τα μεγάλα βιβλιοπωλεία, να χαζέψω τα βιβλία μίας συγγραφέως που ανακάλυψα πρόσφατα και μου αρέσει πολύ.


Το μεσημέρι ήταν ολόλαμπρο. Είχα τα κέφια και τις ομορφιές μου - το προηγούμενο βράδυ ήμουν σε μία πολύ όμορφη γιορτή, η συνάφεια με φίλους είχε γεμίσει χαρά την καρδιά μου και ξέροντας πόσο γρήγορα χάνεται η χαρά απολάμβανα κάθε στιγμή της. Είχα μάτια γύρω μου μόνο για το όμορφο. Ούτε τα άδεια μαγαζιά έβλεπα, ούτε τα σπασμένα μάρμαρα, ούτε τους καταθλιμένους Έλληνες, ούτε τα ίχνη της κρίσης. Beauty is in the eye of the beholder - έβλεπα μόνο ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι, κάτω από τον περιβόητο Αττικό ήλιο, ανάμεσα σε ανθρώπους με πολύχρωμα ρούχα, σε μία πόλη χωρίς πολύ κίνηση και φασαρία...

Τι τα θες όμως. Γρήγορα στεναχωρήθηκα. Μπήκα σε ένα βιβλιοπωλείο. Γνωστό, ιστορικό, ακριβό - που πρόσφατα έκανε περικοπές και προσπάθειες να εξοικονομήσει χρήματα... Πλησιάζω να ρωτήσω μία κοπέλα για τα βιβλία που έχουνε από την συγγραφέα. Με κοιτάζει αδιάφορα και μελαγχολικά. "Δεν μου λέει κάτι το όνομα". "Έχει βγει πρόσφατα ένα βιβλίο της στο Ελληνικά, που μάλιστα πουλάει κιόλας...". Με κοιτάζει ενοχλημένη. Σέρνεται ως τον υπολογιστή. Πάνω από την οθόνη με ρωτά τρεις φορές το όνομα της συγγραφέως. Κοιτάζοντας με με το ίδιο ενοχλημένο ύφος.. Πληκτρολογεί, με το ένα δάχτυλο, μετακινώντας το ποντίκι σαν να μετακινεί όλες τις αμαρτίες του κόσμου. "Δεν μου βγάζει κάτι..." λέει και κάνει να φύγει. "Δεν μπορεί, το βιβλίο το τελευταίο της τουλάχιστον θα πρέπει να το βγάζει, είναι καλοπουλημένο...". Με κοιτάζει ακόμα πιο θιγμένη, και πριν ξαναβάλει το όνομα στον υπολογιστή κάνει και μία παύση μερικών δευτερολέπτων κοιτώντας με νόημα, για να μου τονίσει... τι; ότι την ενοχλώ; ότι της είμαι βάρος;

Η επικοινωνία μας για κάμποσα λεπτά συνεχίζεται σε αυτόν τον ρυθμό. Άφου με διαβεβαώσε ότι δεν έχουν βιβλία της συγγραφέως, πήγα μόνος μου στο ράφι - και βρήκα 3.

Λίγο μετά, σε άλλο κατάστημα στο Σύνταγμα, αναζητώντας απεγνωσμένα την συγγραφέα/νέα ανακάλυψή μου. Εκεί ευτυχώς οι άνθρωποι που με εξυπηρέτησαν δεν ήταν κατηφείς και αγέλαστοι - με χαιρέτησαν, χαμογελούσαν. Όμως το βιβλίο που έψαχνα δεν μπόρεσαν να μου το δώσουν. "Πρέπει να έχει τελειώσει, αν θέλετε να το παραγγείλουμε". Το βρήκα εγώ, στο stand με τα best seller, κοντά στα ταμεία.

Και ύστερα, στο Αttica. Όπου θέλω να αλλάξω το δώρο - αλλά δεν ξέρω τι θα πάρω. Στην εταιρία της οποίας το αντικείμενο θέλω να επιστρέψω, μόλις τους είπα ότι δεν με ενδιαφέρει να πάρω κάτι από αυτούς αλλά να μου δώσουν ένα πιστωτικό, ο νεαρός μάλλον θύμωσε. "Αν και κανονικά δεν γίνονται αλλαγές το Σάββατο θα σας την κάνω". Γύρω του άδειος ο χώρος, μάλλον ήμουν και ο πρώτος πελάτης της ημέρας - δεν ήταν ότι τον απασχολούσα απο την εξυπηρέτηση κάποιου άλλου. Έψαχνε με θόρυβο να βρει στιλό, ανοιγόκλεινε φουριόζικα τα συρτάρια, εξοργισμένος... και να πεις να ήμουν και κανένας αγενής.

Ακεφιά. Θυμός. Αυστηρότητα. Αγένεια. Γιατί; Δεν έχουμε ήδη πολλά, πολλά προβλήματα για να προσθέτουμε και άλλα στους εαυτούς μας; Ακόμα... με ποιο δικαίωμα στερείς μία πώληση στον εργοδότη σου; Με ποιο δικαίωμα κρίνεις και απαξιείς έναν άνθρωπο, ένα επάγγελμα, μία θέση, μία βάρδια;

Γνωρίζω καλά ότι οι δουλειές που έχουν να κάνουν με εξυπηρέτηση πελατών δεν είναι της ιδιοσυγκρασίας του Έλληνα. Μας οξύνουν τον κομπλεξισμό και την μικροπρέπειά μας. "Ε όχι και να σου κάνω τον υπηρέτη". Το έχω ζήσει και στο πετσί μου - υπήρξαν στιγμές που έλεγα για κάποιες από τις δουλειές που έχω κάνει και έβλεπα την απαξίωση στο βλέμμα του τεμπέλη κακομαθημένου.

Ήλπιζα όμως, μη σου πω ήμουν σίγουρος,  ότι τα νέα δεδομένα θα άλλαζαν αυτήν την ανόητη νοοτροπία. Φαίνεται όμως πως είναι νωρίς ακόμα για κάποιους από μας. Που δεν έχουν καταλάβει πόσο μα πόσο τυχεροί είναι που έχουν δουλειά. Και πόσο ανόητοι που δεν την αντιμετωπίζουν ως ευλογία - ή έστω ως ευκαιρία.