Τι να κάνω; Τι;

"Καλά της έκανε της γαϊδάρας, της αισχρής, της τραμπούκου, που τόσα χρόνια βγαίνει στις τηλεοράσεις και κάνει ό,τι γουστάρει, βρίζει, δεν αφήνει κανέναν να μιλήσει, καπνίζει όποτε θέλει... παλιογαϊδούρα!!!"

Ο οδηγός του ταξί που με πηγαίνει από την συναυλία του ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ, στην Τεχνόπολι, προς το Κολωνάκι όπου θα συναντηθώ με την αγάπη μου, είναι ένας κύριος λίγο πάνω από 60, πολύ μικροκαμωμένος, ασπριδερός. Στα όρια του υπερβολικά χλομού. Έχει ακούρευτα μαλλιά, φορά ένα πουκάμισο που όπως το βλέπω στο μανίκι του χεριού που ακουμπά στο λεβιέ των ταχυτήτων είναι πολύ φθαρμένο και μου δίνει την αίσθηση του πολύ πολύ κουρασμένου. Εκφράζει με πολύ οργή την άποψη του για το χθεσινό επεισόδιο με τον Κασιδιάρη, την Κανέλλη και την Δούρου.

"Καλά της έκανε... της γαϊδούρας... που δεν έχει ιδέα τι περνά ο κόσμος..."

Αηδιασμένος από το γεγονός αλλά και κάποιες αντιδράσεις σε αυτό είμαι έτοιμος να αντιδράσω πολύ δυναμικά, να καταχεριάσω, να βρίσω αν χρειαστεί. Αλλά... αλλά ένα σπάσιμο στην φωνή του όταν λέει την φράση "...τι περνά ο κόσμος...", μία πληγή που διακρίνω, με σταματά. Δεν λέω κουβέντα, βλέπω ότι ξεσπάει και τον αφήνω να τα πει - αν μη τι άλλο για να δω που θα καταλήξει.

"Τους ψήφισα" συνεχίζει... "ψήφισα Χρυσή Αυγή! Και θα τους ξαναψηφίσω!... τι να κάνω; τι; με ποιους να πάω; με τον χοντρομπαλά τον παρανοϊκό; με τον Αντωνάκη που έχει το θράσσος και υπόσχεται ότι αν βγει θα πλημμυρίσει η Ελλάδα επενδύσεις; Δεν ντρέπεται ο γελοίος, δεν θέλει να φτύσει τον εαυτό του;... έχω χρόνια να τους ψηφίσω, χρόνια! Δεν πήγαινα, είχα αηδιάσει... τι να έκανα; Αλλά τώρα πήγα, την τελευταία φορά. Και έριξα Χρυσή Αυγή - και θα ξαναρίξω στις επόμενες εκλογές"

...μαζεύω το θάρρος μου και τον ρωτάω... "Πότε τους ψηφίσατε τελευταία φορά, θυμάστε;"

"Θυμάμαι λέει... Αυτή την νούλα ψήφισα, τον ανηψιό... για να καθαρίσει την χώρα από τους άλλους. Και τι έγινε; Τα βλέπεις! ...δεν ντρέπεται, που είχε το θράσσος να παραδεχτεί ότι κατάπιε που του απείλησαν τα παιδιά, πρωθυπουργός της χώρας... Θα γινόταν κάτι τέτοιο σε άλλη χώρα και δεν θα ξεκίναγε πόλεμος; Να πάνε να πνιγούν... δεν τους ξαναψηφίζω! Κανέναν... Ούτε αυτούς ούτε τον άλλο, τον Τσίπρα, που θέλει να κάνει όλους τους μαύρους Έλληνες... Τίποτε! Χρυσή Αυγή, ξανά! Και καλά της έκανε της γαϊδάρας!".

Δεν έχει άδικο που απορρίπτει την πολιτική. Το ξέρει καλά, είναι σίγουρος. Το ξέρει ότι και εγώ το ξέρω... Όμως υπάρχει μία χαραμάδα στην βεβαιότητά του. Διαισθάνομαι ότι ντρέπεται που υποστηρίζει την Χρυσή Αυγή, ότι η επιχειρηματολογία που αναπτύσσει εν μέρει έχει στόχο να εξηγήσει και στον εαυτό του τον λόγο που έφτασε σε αυτό το σημείο, να τον πείσει. "τι να έκανα; τι να κάνω;" λέει συνεχώς.

Ανεβαίνουμε την Ακαδημίας - φτάνουμε, σύντομα θα πάρουμε την στροφή της Ασκληπιού.

"Ακούστε..." του λέω σιγανά και γλυκά, σχεδόν με τρυφερότητα. "Είναι απόλυτα δικαιολογημένη η αηδία που αισθάνεστε για τους πολιτικούς μας. Όλοι την αισθανόμαστε. Όλοι! Ίσως κάποιοι, επειδή έχουν συμφέροντα ή από ένστικτο επιβίωσης δεν το δείχνουν - το νιώθουν όμως. Αλλά δεν είναι η Χρυσή Αυγή η λύση. Θα χειροτερέψει τα πράγματα. Δεν πυροβολούμε την Δημοκρατία επειδή έχει σαπίσει η πολιτική. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν βασικό εργαλείο την Τυφλή Βία. Εναντίον όλων. Αυτό δεν είναι απάντηση... σε τίποτε. Ειδικά όταν είμαστε στα πρόθυρα εθνικής καταστροφής"

Πάει κάτι να μου πει. Δεν τον αφήνω.

"Δεν με ξέρετε. Δεν με έχετε ξαναδεί. Μπορώ αυτή την στιγμή να βγάλω από την τσέπη της βερμούδας μου ένα τσεκούρι και επειδή είμαι φανατικός ακροαριστερός να σας ρίξω μία τσεκουριά στο λαιμό, με την αιτιολογία ότι μου προκαλείτε αηδία που ψηφίσατε την Χρυσή Αυγή. Ή επειδή δεν γουστάρω που είστε ηλικιωμένος και κλέβετε τις δουλειές των νέων, να βγάλω ένα στιλέτο και να σας καρφώσω στην πλάτη. Τυφλά, χωρίς να σας γνωρίζω, χωρίς να μου έχετε κάνει κάτι..."

Με κοιτά από τον καθρέφτη όση ώρα μιλάω. Είματε σταματημένοι στο φανάρι και δεν παίρνει το βλέμμα του από πάνω μου. Είναι σε εγρήγορση, το διακρίνω. Ανησυχεί. Συνεχίζω

"Αυτό είναι το πρόβλημα με την Χρυσή Αυγή. Δεν είναι οι απόψεις τους που είναι επικίνδυνες - δεν είναι η απολυτότητά τους αυτή καθ' αυτή. Είναι η τυφλή βία που την πετάνε σε οποιονδήποτε, απλώς και μόνο επειδή έχει κάποιο χαρακτηριστικό ή επειδή χάνουν την ψυχραιμία τους. Αυτό εσείς θεωρείτε ότι είναι η διέξοδος στην σαπίλα των πολιτικών; Αλήθεια, το πιστεύετε ότι αυτό θα μας κάνει καλύτερη κοινωνία;"

Έχουμε φτάσει στην γωνία Σκουφά και Προορισμού μου. "Εδώ καλά είμαι". Του δίνω τα κέρματα, ανοίγω την πόρτα... "Ευχαριστώ πολύ, γεια σας" χαιρετάω.

Πλησιάζω προς το τραπέζι, στο βάθος, που κάθεται εκείνος που δεν αντέχω άλλο να περιμένω να αγκαλιάσω, και το συνειδητοποιώ. Το ευχαριστώ δεν ήταν μόνο ευγένεια, για την κούρσα. Ήταν και γιατί ο οδηγός δεν είχε το περιθώριο να με ρωτήσει "εντάξει... εντάξει.... αλλά και τι να κάνω; τι να κάνω;"...