Μικρό πρόχειρο προσωπικό πολιτικό μανιφέστο

Το να θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο αλλάζοντας την κυβέρνηση, αναδιαρθρώνοντας τις πολιτικές μεθόδους, ανανεώνοντας τους θεσμούς και τα πολιτικά πρόσωπα είναι κατά την γνώμη μου μία προσπάθεια καταδικασμένη στην αποτυχία. Αφ' ενός διότι ξεκινά από το τέλος, από το αποτέλεσμα... αφ΄ ετέρου διότι αυτή η θεώρηση παραβλέπει έναν σημαντικό παράγοντα - αυτόν της ατομικής "ευθύνης" και της συμμετοχής, ακόμα και ασυνείδητα, του κάθε ανθρώπου στην εποχή που ζει.

Οι έννοιες της ελευθερίας, της ισονομίας, της δικαιοσύνης, του δικαιώματος στην εργασία, ΠΡΙΝ και ΕΚΤΟΣ από πολιτικοί στόχοι είναι αντιλήψεις και δομικά χαρακτηριστικά της ψυχής κάθε ανθρώπου που θέλει να λέγεται πολιτισμένος. Αυτό δεν είναι μόνο μία θεωρητική απόψη. Βασίζεται σε μία πρακτική σημασία, μεγάλης βαρύτητας...Τι εννοώ:

Ένας άνθρωπος που δεν είναι δίκαιος, ακόμα και αν ζει σε μία δίκαιη κοινωνία, θα λειτουργεί με τρόπους άδικους δηλαδή διαλυτικούς για το κοινωνικό σύνολο. Ενώ ένας δίκαιος χαρακτήρας, ακόμα και αν ζει σε μία άδικη εποχή, θα δημιουργεί γύρω του έναν μικρό θύλακα που θα λειτουργεί με βάση τις αρχές της δικαιοσύνης...

Άρα, είναι επόμενο και λογικό πριν το "κοινωνικό" να φροντίσουμε να διαμορφώσουμε το "ατομικό". Ο σχηματισμός, το χτίσιμο της προσωπικότητας του καθενός από εμάς με βάση τις αρχές του ανθρωπισμού, η απελευθέρωση μας από τους εσωτερικούς καταναγκασμούς, τις προκαταλήψεις, την επιφανειακή θεώρηση του κόσμου και των άλλων ανθρώπων έχουν μία σαφέστατη και πολύ ουσιαστική πολιτική διάσταση - πολύ σημαντικότερη από οποιαδήποτε ομαδική εκδήλωση πεποιθήσεων. Εξηγούμαι:

Ένας ώριμος άνθρωπος δεν θα παρασύρεται από την ρητορική του ρατσισμού. Δεν θα θεωρεί τον ξένο εχθρό, δεν θα πιστεύει στην τρέλα της βίας και του πολέμου... δεν θα ανέχεται τους αναποτελεσματικούς πολιτικούς (πόσο μάλλον τους φαύλους). Θα σέβεται την κοινωνία, θα εκτιμά όσα έχει και θα τα προσέχει, θα είναι συνεπής με τις υποχρεώσεις του στους άλλους και το κράτος, θα διεκδικεί με στιβαρότητα τα δικαιώματά του και δεν θα επιτρέπει να του τα καταπατούν από φόβο μη ξεβολευτεί. Θα απαιτεί και θα επιλέγει καλή τέχνη από τους καλλιτέχνες και τους πνευματικούς ανθρώπους... και ούτω καθ' εξής.

Η ατομική εξέλιξη λοιπόν, η ωριμότητα, ξαφνικά γίνονται η πιο πολιτική από όλες τις στάσεις (και ας επιμένουν κάποιοι ότι είναι εγωιστική, απομονωμένη...). Ακόμα και αν δεν μπορείς ή δεν θες να πας στην διαδήλωση, αγωνίζεσαι. Ενώ αν είσαι απαίδευτος, μικρόμυαλος, πορωμένος, γίνεσαι πολλαπλασιαστής της δυστυχίας και της μιζέριας. Βρίσκεις τρόπους μέχρι και να σε βολέψει και μετά αγωνίζεσαι αρχιαντιδραστικός εναντίον κάθε προόδου... (αυτό που ζούμε τώρα σε ένα βαθμό...)

Τι σημαίνουν πρακτικά όλα αυτά; ότι την έχουμε άσχημα... γιατί ασφαλώς δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση ο δρόμος προς την ολοκληρωμένη αυθεντική προσωπικότητα. Είναι τόσα πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν...

Να απορρίψεις τις απόψεις και τα modus operanti που δεν είναι δικά σου και που πολλές φορές μπορεί να έχουν γίνει δεύτερη φύση σου.

Να συνειδητοποιήσεις την ευθύνη που έχεις απέναντι στον εαυτό σου και τον κόσμο και να μάθεις να ζεις με οδηγό αυτή.

Να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, τις απόψεις σου, τις κρίσεις σου, το μυαλό και τα μάτια σου, την οπτική σου για την ζωή.

Να διαμορφώσεις καλή σχέση με τον εαυτό σου, να του δίδεις χαρά, ευχαρίστηση, αγάπη, σωστή πνευματική αλλά (γιατί όχι) και σωματική τροφή, να τον προσέχεις.

Να τον εξελίσσεις, να τον εκθέτεις σε νέες ιδέες, σε ωραία τέχνη, σε όμορφα τραγούδια, σε καλά βιβλία, σε ταινίες...

Ναι, είναι μεγάλο έργο η ολοκλήρωση της προσωπικότητας. Και δύσκολο. Δεν απορώ καθόλου λοιπόν που οι περισσότεροι, μάλλον από ένστικτο, επιλέγουν τον άλλο δρόμο, τον εύκολο. Εκείνον με τις καταγγελίες, την απόδοση ευθυνών για την κακοδαιμονία στους άλλους (γονείς, σύστημα, κοινωνικούς εξαναγκασμούς, εποχή, κρίση...), την παραίτηση στην ρητορική "είναι χάλια τα πράγματα, εγώ δεν μπορώ να τα φτιάξω...".

Πιστεύω ακράδαντα ότι η καλή σχέση με τον εαυτό μας, η φροντίδα προς αυτόν, το να τον χαϊδεύουμε και να του προσφέρουμε τους έρωτες που γουστάρει, τον τρόπο ζωής που ποθεί, τους φίλους που πραγματικά του ταιριάζουν, την τέχνη που του αρέσει και συγκινεί το μυαλό του είναι η μεγαλύτερη πολιτική πράξη... Διότι γίνονται το χώμα πάνω στο οποίο ανθίζουν η ευθύνη, η θέληση, η γνώση, η ικανότητα, η αξιοσύνη... όλα αυτά που κάνουν καλύτερο τον ατομικό κόσμο του καθενός, άρα και τον κόσμο όλο.