Καθόλου guilty pleasure

Ωραία που είναι η ζωή αν ξέρεις να την απολαμβάνεις. Και πόσες χαρές κρύβει όταν συμφιλιωθείς με την πραγματικότητα.

Πάρε παράδειγμα εμένα. 69 χρονών γέρος, στο τέλος της ζωής του, της καταπιεσμένης, άχαρης, ανέραστης ζωής του, να ζω στιγμές ηδονής που κάποτε θα έμοιαζαν αδιανόητες! Στιγμές που δεν τολμούσα να ονειρευτώ παρά μόνο στις πιο μοναχικές στιγμές μου, όταν κρυμμένος σε απομακρυσμένες παραλίες και σε ερημικά δάση, τον έπαιζα, υποταγμένος σε έναν πόθο και μια επιθυμία που δεν είχαν άλλη διέξοδο.

Γεννήθηκα σε μία μικρή συντηρητική πόλη σε εποχές σκληρές, αυστηρές. Από μικρός μου άρεσαν τα αγόρια, αλλά ούτε λόγος να το παραδεχτώ ακόμα και στον εαυτό μου. Το μόνο που μου επέτρεπα ήταν καμία μαλακία, αγχωμένη, με αφορμή έναν θείο που είχα δει χωρίς φανέλα, ή ένα απλωμένο αντρικό σώβρακο στην μπουγάδα που στέγνωνε στα μπαλκόνια των γειτόνων. Και αυτή όμως η μαλακία ήταν σπάνια, πολύ σπάνια. Τα πράγματα ήταν για όλους προκαθορισμένα και πνιγηρά, ακόμα και μέσα στα πιο κρυφά δωμάτια του μυαλού μας.

Παντρεύτηκα μία συμμαθήτρια μερικά χρόνια πιο μικρή. Στην αρχή μου ήταν απλά αδιάφορη, μετά την αγάπησα. Ταιριάζαμε σε πολλά. Όμως, τα σώματά μας ποτέ δεν συνομίλησαν. Βέβαια, τότε ακόμα, αυτά τα πράγματα δεν μπορούσες να τα πάρεις χαμπάρι, αργότερα αρχίσαμε να ακούμε για "δικαιώματα στην επιθυμία" για "πραγματικά θέλω κάθε ανθρώπου"... Νομίζαμε, όλοι, πως είναι το φυσιολογικό, η νόρμα, να αγαπάς και να αγαπιέσαι έτσι χλιαρά, πως άλλη εκδοχή, καλύτερη δεν υπάρχει, δεν γίνεται. (Τι κρίμα, σκέφτομαι, που η αγαπημένη μου γυναίκα πέθανε μάλλον χωρίς να ανακαλύψει αυτό που εγώ τώρα κάπως χαίρομαι - εύχομαι να πρόλαβε, να μην δείλιασε και να είχε μία μυστική ζωή έρωτα και πάθους, κρυφά από μένα, μακρυά από το κρεβάτι μας).

Κάναμε 3 παιδιά και δόξα τω Θεώ ζήσαμε καλά. Ύστερα, αρρώστησε. Πέθανε, έμεινα μόνος. Ο γιος μου δουλεύει στο εξωτερικό (υποπτεύομαι πως έμεινε μετά το πανεπιστήμιο για να κάνει την ζωή του όπως την θέλει. Με φοβάται, νομίζω, που να ήξερε...). Οι δύο κόρες παντρεμένες, η μία στην Θεσσαλονίκη, η άλλη εδώ στην Αθήνα. Αυτή με παρέσυρε και ήρθα. Μου βρήκε και ένα ωραίο σπιτάκι, στην ίδια γειτονιά με το δικό της για να με φροντίζει και να με έχει από κοντά. Ευτυχώς δεν μου χρειάζεται η περιποίησή της. Μιλούμε καθημερινά στο τηλέφωνο και αυτό είναι όλο.

Ελευθερία. Ελευθερία. Περνώ τις μέρες μου διαβάζοντας, με μουσική, βόλτες. Τηλεόραση δεν βλέπω, δεν έχω, μου θυμίζει τα νεκρά απογεύματα που περνούσα μπροστά της όταν ήμουν οικογενειάρχης.

Όσο για τα απογεύματα... ...ναι, τα απογεύματα πηγαίνω στο γυμναστήριο. Δεν χάνω ούτε μία μέρα. Το ομολογώ, ελάχιστα γυμνάζομαι. Ούτε την αντοχή αλλά ούτε και την διάθεση έχω... άλλο είναι το κίνητρό μου. Οι νέοι άντρες γύρω μου, τα νιάτα τους.

Γδύνονται και αλλάζουν, περιφέρονται γύρω μου γυμνοί στα αποδυτήρια, τριγυρνάνε με τα εσώρουχα και προς μεγάλη μου χαρά, συχνά και χωρίς... Και εγώ κάπου εκεί γύρω να απολαμβάνω την γύμνια τους.

Πλένουν τα δόντια με μία πετσέτα μόνο στην μέση. Ιδρωκοπάνε στην σάουνα και εγώ διακριτικά, προσεκτικά, παρατηρώ τις σταγόνες νερού και ιδρώτα να κυλάνε στην κοιλιά, στα μπούτια τους. Στην πισίνα κολυμπάνε κοντά μου...

Ξέρω δεν θα κερδίσω το χαμένο χρόνο. Αλλά στην ηλικία μου, το λίγο είναι πολύ. Μου αρκεί.

Σήμερα είναι μέρα με καταπληκτικά ποστ περί guilty pleasures από εκλεκτή παρέα bloggers. Το πειραματικό post που μόλις διάβασες είναι η δική μου συμμετοχή (μην αναρωτηθείς αν είναι αυτοβιογραφικό...). Να οι υπόλοιποι με τις συμμετοχές τους, όχι με σειρά αξιολόγησης :-)

Ελιές Καλαμών Lux

Silent Crossing

Τσαλαπετεινός

Βιβλιοθηκάριος

Slackerblud

Kospanti

Το ιστολόγιο του ερυθρού καγκουρό

Τα Χαμένα Επεισόδια