Και όμως η ζωή μπορεί να συνεχίζεται...

Το αναζωογονητικό διήμερο ξεκίνησε στο κτίριο του Βρετανικού Συμβουλίου, στην Πλατεία Φιλικής Ιστορίας (aka Κολωνάκι). Το αγαπάω αυτό το κτίριο, έχω τρυφερές αναμνήσεις, μου έδωσε μία πρώτη, καλοδεχούμενη αλλά και βαθιά αναγκαία, επιβεβαίωση των ικανοτήτων μου στις ξένες γλώσσες. Τότε, το 1996, χωρίς να έχω κάνει ποτέ κανονικό μάθημα στην ζωή μου εκτός από μερικές απόπειρες αυτοδιδασκαλίας, έδωσα κατατακτήριες εξετάσεις για να παρακολουθήσω μαθήματα Αγγλικών. Το αποτέλεσμά τους με γέμισε χαρά! Τα Αγγλικά μου ήταν αρκετά καλά ώστε να μπω στην τελευταία τάξη πριν από τις εξετάσεις για το Λόουερ!

Στο τέλος εκείνης της χρονιάς, στο ίδιο κτίριο, ακόμα μία επιτυχία! Το δίπλωμα το πήρα με Α, άριστα, υπεργαμάτα! Τι περηφάνια, τι κόρδωμα, τι βαθειά ανάταση. Ακόμα την θυμάμαι την ημέρα, 16 χρόνια μετά... Και ύστερα πέρασαν τα χρόνια, έκανα ακόμα μία απόπειρα να συνεχίσω στο επόμενο δίπλωμα (το advanced) όμως είχα ήδη ξεκινήσει να δουλεύω πιο κανονικά, δεν είχα ούτε χρόνο ούτε την απαιτούμενη αυτοπειθαρχία και τελικά νομίζω την μέρα των εξετάσεων δεν παρουσιάστηκα καν στο εξεταστικό κέντο. Χμφ.

Και να 'μαι λοιπόν πάλι, 16 χρόνια μετά, δύο μέρες πριν, στην είσοδο του Βρετανικού Συμβουλίου, του ανακαινισμένου και εντελώς διαφορετικού από την δεκαετία του 1990. ....Αλλά και τι δεν είναι, σήμερα, διαφορετικό από τότε. Εγώ σίγουρα, με πολλούς τρόπους, καταρχήν έχω πάρει συν 75% στην ηλικία. Η Ελλάδα, επίσης... εδώ και αν έχουμε αλλαγή - και βέβαια, πολύ, πολύ προς το χειρότερο, αντίθετα από το British Council που βελτιώθηκε, και από μένα, που άλλου βελτιώθηκα και αλλού όχι. Υπάρχει όμως και κάτι σε μένα στο οποίο δεν έχω αλλάξει καθόλου. Η αναζωογονητική αμηχανία που με πιάνει όταν μπαίνω πρώτη φορά σε ένα άγνωστο περιβάλλον, καθ οδόν προς μία αχαρτογράφητη περίσταση.

Έτσι και την Δευτέρα το πρωί. Ανέβηκα στον πρώτο όροφο του κτιρίου και με κάθε νέο σκαλοπάτι ήμουν όλο και περισσότερο αμήχανος. Δεν είχα λόγο να φοβάμαι για κάτι, όχι, δεν επρόκειτο για κάτι πολύ σημαντικό, αλλά έτσι είναι αυτός ο χαρακτήρ μου ο περίεργος. Στην αίθουσα όπου θα γινόταν το εργαστήριο όλα ήταν οργανωμένα πολύ καλά, βρετανικά. Σε ένα τραπέζι υπήρχε ένα θερμός με καφέ, ένα με νερό για τσάι (British γαρ) μία πιατέλα με μπισκότα και πολλά μπουκάλια για νερό. Δίπλα απ το "μπαρ" στέκοταν μερικοί από τους τυχερούς συμμετέχοντες, ένας από τους οποίους εγώ, και ένας αδύνατος, φαλακρός, ευχάριστα και με υγεία κοκκινωπός 40άρης κύριος.

Ο Αdam Baron, συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας με 4 μυθιστορήματα στο ενεργητικό του, καθώς επίσης και ένας από τους πολλούς καθηγητές του Kingston Writing School ήταν ο άνθρωπος που είχαμε μαζευτεί να παρακολουθήσουμε. Το θέμα του workshop ήταν η ανάπτυξη μίας ιστορίας από την μικρή φόρμα στην μεγάλη, δηλαδή πως να κάνεις την μετάβαση ως συγγραφέας από το διήγημα στο μυθιστόρημα. Ήταν ένα, το πρώτο, από την σειρά "εργαστηρίων" που διοργάνωσε το Βρετανικό Συμβούλιο με σκοπό την ανταλλαγή συγγραφικής εμπειρίας ανάμεσα στις δύο χώρες.

Η αναγγελία του κύκλου σεμιναρίων είχε γίνει στα τέλη του καλοκαιριού. Συμπτωματικά έπεσα πάνω της, κάτι, κάπως απροσδιόριστα με συγκίνησε και έστειλα ένα mail (θα ακολουθούσαν πολλά χεχε) στους ανθρώπους του British Council για να με ειδοποιήσουν όταν θα οριστικοποιείτο το πρόγραμμα. Πριν από μερικές μέρες, έστειλα τις αιτήσεις συμμετοχής. Μετά, το πρόγραμμα έγινε ακόμα πιο συγκεκριμένο και διαπίστωσα πως για το εργαστήριο του Baron της Δευτέρας δεν είχα κάνει αίτηση. Πάνικ! Το θέμα του ήταν αυτό με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για μένα που δεν λέω με τίποτε να προχωρήσω το μυθιστόρημά μου! Πάνικ.... έστειλα ένα συμπληρωματικό mail ζητώντας να μου κρατήσουν θέση, "το ξέρω σας ταλαιπωρώ αλλά...", "πρέπει πάση θυσία να..." και τελικά... η επιθυμία μου ικανοποιήθηκε. Την Παρασκευή που μας πέρασε, 11 η ώρα την νύχτα (δουλεύουν σκληρά στο Συμβούλιο) έλαβα ένα mail που επιβεβαίωνε την συμμετοχή μου σε δύο workshops, το ένα ήταν αυτό της Δευτέρας, και μία ανοιχτή συζήτηση. Me was very happy. 

Ασφαλώς, όταν πας σε ένα τέτοιου είδους workshop το οποίο έχει συγκεκριμένη διάρκεια, σχετικά περιορισμένη, ειδικά αν σκεφτείς πόσο μεγάλο θέμα είναι το "γράψιμο", και μάλιστα γίνεται μόνο μία φορά, όσο ικανός και αν είναι ο δάσκαλος, όσο καλή και να είναι η αυστηρή οργάνωση του Συμβουλίου, δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να περιμένει πολλά. Ή τουλάχιστον με αυτήν την τοποθέτηση πήγα εγώ - ότι θα ακούσω λίγα πράγματα, σχετικά επιφανειακά και ότι το κέρδος μου θα ήταν μόνο σε επίπεδο όσμωσης. Ε και όμως... η εμπειρία μου την Δευτέρα ήταν δυσανάλογα πλούσια σε σχέση και με τα χρονικά περιθώρια και ασφαλώς με τις μάλλον ταπεινές προσδοκίες μου!

Το μάθημα του Adam ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον. Και στην μορφή του αλλά και στο περιεχόμενο. Όπου "μορφή" εννοώ την μεταδοτικότητά του και την άνεσή του, καθώς επίσης και κάποιες ασκήσεις που κάναμε, συμπυκνωμένα και γρήγορα αφού ο χρόνος δεν επέτρεπε να χαλαρώσουμε και να αναλύσουμε πολύ. Και "περιεχόμενο" εννοώ μερικά από τα μυστικά που μοιράστηκε μαζί μας. Δεν συμφώνησα με όλα αλλά σίγουρα κατάλαβα τι εννοούσε - και κατανόησα την οπτική γωνία του, το γιατί, για ποιον λόγο τα πίστευε. Ξέρεις τι άσκηση για το μυαλό είναι αυτό; 

Με εντυπωσίασε, και μάλλον συμφώνησα με την άποψη ότι είναι εντελώς άλλο πράγμα το λογοτεχνικό ταλέντο, και άλλο το ταλέντο να λες ιστορίες (παράδειγμα: Stephen King VS Alice Munro). Και μάλιστα υπάρχουν συγγραφείς που είναι μεν σπουδαίοι αλλά τα έργα τους ΔΕΝ έχουν ιστορία... όπως αντίστοιχα υπάρχουν και άλλοι που γράφουν ωραίες ιστορίες χωρίς να έχουν την ικανότητα να δημιουργήσουν τέχνη... (σίγουρα θα ξέρεις κάμποσα παραδείγματα...).

Ακόμα, κάτι πολύ σημαντικό για έναν άπειρο σχετικά γραφιά... Άλλο πράγμα το γράψιμο μίας ιστορίας και άλλο η δόμησή της, ο σχεδιασμός. (βλέπε τη διαφορά ανάμεσα στο "σχεδιάζω το καλύβι μου" σε σχέση με το "χτίζω το καλύβι μου").

Τι κάνει ένα γεγονός της ζωής μας να αξίζει να ειπωθεί; Υπάρχει μία απλή "συνταγή", που μπορεί να σε βοηθήσει να αποφασίσεις αν το περιστατικό "αξίζει" να γίνει διήγημα, ιστορία, ποστ στο blog σου. Αναρωτήσου αν αυτό που θα περιγράψεις αλλάζει προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο τον χαρακτήρα σου (τον πρωταγωνιστή σου) και την ζωή του. Επίσης, σκέφτομαι τώρα εγώ, αυτό είναι ένα καλό κριτήριο για να αξιολογείς τις "ειδήσεις" και τα media που "καταναλώνεις"... εξηγούμαι: θα σου αλλάξει την ζωή να ξέρεις ότι η Βάνα Μπάρμπα (ξανά) δήλωσε ότι πρέπει επιτέλους πρέπει κάποια στιγμή να γίνουν κάποια πράγματα σε αυτή τη χώρα; χμφ, υλικό για σκέψη... σκεψ σκεψ

Σύμφωνα με τον Adam Baron ένα εξαιρετικά σημαντικό δεδομένο της εξιστόρησης μίας ιστορίας, το οποίο παραμελούν πολλοί, είναι το setting. Αυτό δεν είναι απλά το φόντο στο οποίο κινούνται οι ήρωές σου ή τα τοπία που οι χαρακτήρες σου κυκλοφορούν. Πρόκειται για απολύτως απαραίτητα στοιχεία που θα ζωντανέψουν την ιστορία που λες, θα της δώσουν υπόσταση.Το setting αποτελείται από 4 στοιχεία για τα οποία πρέπει ως άθρωπας και ως συγγραφέας να είσαι πολύ πολύ σαφής:

1. Το χρόνο που διαρκεί η ιστορία - έγινε σε μία μέρα; σε δέκα χρόνια σήμερα και μετά σε μία βδομάδα ύστερα από πενήντα χρόνια. Σε είκοσι ώρες; 
2. Την χρονική στιγμή και...
3. Τον τόπο που γίνεται η ιστορία - είναι στην Μόσχα του 1812 (Πόλεμος και Ειρήνη). Σε έναν άγνωστο Πλανήτη (τα διηγήματα της Ούρσουλα Λε Γκεν). Στην Ελλάδα του 1900 με 1950; (Τρίτο Στεφάνι). Στην Λιμνούπολη του απροσδιορίστου; (Κόμικ Ντήζνεη). Πρέπει να το ορίσεις. 
4. Και.... ω της εκπλήξεως,  κάτι που εμένα με εντυπωσίασε πολύ το να βρίσκεται στην κατηγορία αυτή, του setting, είναι το conflict. Η σύγκρουση. Η οποία μπορεί να υπάρχει σε πολλά επίπεδα... μπορεί να είναι σε προσωπικό, πολιτικό, αυτοαναφορικό (παράδειγμα ο Άμλετ που είχε σύγκρουση με την αυτο-αμφιβολία του) και πολλά ακόμη. 

Δεν συμφώνησα καθόλου με την άποψη πως η διαφορά του μυθιστορήματος με το διήγημα είναι απλά η "τοποθέτηση" του αναγνώστη ο οποίος ξέρει ότι "τώρα διαβάζω διήγημα, τώρα διαβάζω μυθιστόρημα" και υποβάλλει ανάλογα τον εαυτό του. Πιστεύω πως είναι αρκετά απλοποιημένη και πολύ αιρετική η θέση ότι ο αναγνώστης δεν θα το καταλάβαινε ότι διαβάζει ένα διήγημα αν του το έδινες να το διαβάσει λέγοντάς του πως είναι το πρώτο κεφάλαιο ενός μυθιστορήματος... 

Ωστόσο συμφώνησα με την άποψη πως στις πραγματικά καλές ιστορίες το ανατρεπτικό γεγονός με το οποίο τελειώνει/εξελίσσεται/ξεκινά μία διήγηση είναι ταυτόχρονα και θετικό για τον ήρωα αλλά και αρνητικό... (παράδειγμα η απόφαση της Άννας Καρένινα να αφήσει τον άντρα της, να εγκαταλείψει γιο και να ακολουθήσει μοιχαλίδα και ταπεινωμένη τον πανέμορφο αξιωματικό....)

Και τι απελευθερωτική η ιδέα (που την έχω συναντήσει και σε γραπτά και λόγια άλλων συγγραφέων) πως όταν γράφεις μία (μικρή ή μεγαλύτερη) ιστορία κατά κανόνα δεν ξέρεις 2 πράγματα:

1. Το πως θα εξελιχθεί - όπου εκεί αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να την αφήσεις να δεις που θα σε πάει, να ψάξεις τις δυνατότητες και τις πιθανότητες της.
2. Το ποιό είναι το θέμα της, η controlling idea της  - όπου εκεί, απλώς κάποια στιγμή καθώς γράφεις κάτι, φτάνεις σε ένα σημείο που καταλαβαίνεις λίγο μαγικά, λίγο τεχνικά το λόγο, το ΓΙΑΤΙ γράφεις αυτήν την ιστορία. 

Επίσης, ένα ακόμα ωραίο κόλπο - όταν γράφεις μία ιστορία "συζήτησε" με τον εαυτό σου την κατάληξή της, τις συνέχειες που μπορείς να δώσεις, το τέλος. Παίξε με εκδοχές, ανάλυσέ τις... όχι μόνο για να ψάξεις την καλύτερη αλλά και για κάτι ακόμα πολύ σημαντικό. Αυτή η διαδικασία θα σε βοηθήσει πολύ να καταλάβεις τι είδους συγγραφέας είσαι.

Μου φάνηκε πολύ αιρετική στην μεταμοντέρνα, μπερδευτική εποχή μας η ιδέα του Adam πως οφείλουμε να σεβόμαστε τις συμβάσεις του είδους που θέλουμε να γράψουμε. Δηλαδή, θες να κάνεις αστυνομικό μυθιστόρημα, τότε ακολούθα τους κανόνες του αστυνομικού... για ποιόν λόγο; Διότι έτσι, είπε με πολύ σοβαρότητα, "σεβόμαστε" τον αναγνώστη που αναζήτησε ένα συγκεκριμένο πράγμα από εμάς, ένα συγκεκριμένο είδος! xμφ χμφ καταλαβαίνω τι εννοεί, αλλά αναρωτιέμα... ποιά είναι τα όρια ανάμεσα στο "σέβομαι τις συμβάσεις" και είμαι "υπερβολικά συμβατικός, ανιαρός";

Τέλος μερικές συμβουλές σε μορφή τσίκεν νάγκετς:

1. Μην βιάζεις την ιστορία σου να τελειώσει. Άστην να αναπνεύσει. Και αν γίνεις φλύαρος λίγο σε μερικά σημεία, θα το κόψεις στο editing. 
2. Μου άρεσε πολύ η φράση του Baron, που την είπε 3 φορές, "αντιστάσου στην κατάρα της επιθυμίας σου να πεις την ιστορία σου με την μία".
3. Αν υπάρχει ένα πράγμα που μπορείς να κάνεις ελεύθερα στο μυθιστόρημα είναι να είσαι πολύ σκληρός. σχεδόν ανελέητος με τον ήρωά σου
4. Δες την ιστορία που θες να πεις ως έναν κύκλο που κάποια στιγμή πρέπει να κλείσει, να ολοκληρωθεί. Στην αρχή πες κάτι που στο τέλος θα το αποσαφηνίσεις λίγο παραπάνω, για παράδειγμα...
5. Ο πραγματικός χαρακτήρας των ηρώων μας φαίνεται (όπως γίνεται και με τους ανθρώπους δηλαδή) όταν χρειάζεται να αντιμετωπίσουν μία πρόκληση, μία κρίση. Η αντίδραση στο έκτακτο γεγονός είναι που δείχνει το αληθινό πρόσωπο κάποιου - και αυτό ισχύει και για τους ήρωες της μυθοπλασίας. 
6. Κάθε ιδέα που έχεις για ιστορία, ακόμα και αν την έχει πει άλλος ακριβώς την ίδια ιστορία, μπορείς να την πεις διαφορετικά, και θα καταφέρεις να την πεις διαφορετικά και μάλιστα πολύ, αρκεί να την κάνεις δική σου... 

Με όλα αυτά και αρκετά ακόμα, πραγματικά δεν το κατάλαβα πότε πέρασε το δίωρο. Μου είχε φύγει και η αμηχανία, και οι μικρές προσδοκίες... στην θέση τους είχε μπει ενθουσιασμός, χαρά που παρακολούθησα το σεμινάριο και έμπνευση. Είχα ξεχάσει και την έκπληξη μου και τα νεύρα που οι μισοί από όσους είχαν επιλεγεί για το σεμινάριο δεν ήλθαν. Ναι, συνέβη δυστυχώς και αυτό - πες ότι ήταν πολύ νωρίς, πες ότι τους χάλασε η βροχή, πες ότι θες (Non excuses ασφαλώς) πάντως κάποιοι στέρησαν τη θέση από μερικούς άλλους για να μην έλθουν. Ελληνάρες. Εκνευρίστηκα τόσο πολύ... Το φαινόμενο, πάλι καλά, ήταν παροδικό, όπως είδα την επόμενη μέρα. Και, ξαναλέω, δεν κατάφερε να με ρίξει από τα ουράνια της συγγραφικής μου νιρβάνας.

Συνέχεια στο επόμενο

Ήθελα να γκρινιάξω πολύ...

Να πω για το πως ο Ρασούλης είχε ξεχαστεί για πολλά, πολλά χρόνια πριν τον θάνατο του από τη mainstream δισκογραφία και διάφορους συναδέλφους των οποίων "έφτιαξε" την καριέρα με τα τόσο ξεχωριστά τραγούδια του.

Για το πως με "πικραίνει" το γεγονός ότι θυμήθηκαν το ταλέντο του στον λόγο μόνο μετά τον θάνατό του.

Για το πως με στεναχωρεί που δεν βρήκαν όσο ήσαν ζωντανός την "ανωτερότητα" και την τρυφερότητα να διαχειριστούν το γεγονός πως υπήρξε δύσκολος και ιδιότυπος άνθρωπος (αλλά, μήπως τέτοιοι δεν είναι, πολυ συχνά, όλα τα μεγάλα ταλέντα;).

Αλλά, μετά λέω... άστο, χέστο. Ας ακούσουμε μονάχα το νέο τραγούδι της Χαρούλας σε στίχους δικούς του και ας αφήσουμε την γκρίνια για άλλη ώρα.

Μου αρέσει πολύ. Επιτέλους, μετά από κάμποσο καιρό ένα τραγούδι της υπεραγαπημένης μου Αλεξίου που μου αρέσει πολύ. Είναι από το νέο δίσκο της Χαρούλας. "Η τρίπλα" θα κυκλοφορήσει τον Δεκέμβρη και θα έχει ανέκδοτα τραγούδια του Ρασούλη, μελοποιημένα από διάφορους συνθέτες.

Πόσο σύγχρονες και τωρινές είναι οι Στιγμές στο νόημα και στον λόγο τους. Σύγκρινέ τον τώρα εσύ αυτόν τον πραγματικά γεμάτο "τωρινότητα" στίχο με μερικούς "νέους", "μοντέρνους" τραγουδοποιούς (My ass) της εποχής μας - που γράφουν στίχους κατάλληλους μόνο για να τραγουδάνε μωράκια στο νηπιαγωγείο.


(δεν τα κατάφερα τελικά... γκρίνιαξα!!!!!! αλλά τουλάχιστον ταιριάζω με το αυστηροτάτου γωνία με σολεμνοτάτου ύφος της Χαρούλας στην νέα της φωτογραφία)

Η κρίση στην Ελλάδα έχει περισσότερους νεκρούς από τον Τυφώνα Sandy

συγγνώμη για τον διάχυτο, εγγενή κοσμοπολιτισμό (σου) που τον λερώνω, αλλά, αυτή είναι η αλήθεια. Περισσότεροι έχουν ή θα πεθάνουν από την κρίση και κυρίως την διαχείρισή της παρά από τον τυφώνα Sandy.

 Εντάξει, το ξέρω, ασφαλώς και δεν πάει έτσι το πράγμα και μακάρι να μην πέθαινε ποτέ κανείς και για κανένα λόγο... αλλά με εντυπωσιάζει το πόσο απασχολεί τα μυαλά μας ο τυφώνας στο πιο "τυχερό" κομμάτι του κόσμου, στην άλλη πλευρά της υφηλίου, την ίδια στιγμή που το δικό μας το σπίτι καίγεται.

Και αυτό δεν μπορώ να το αναπτύξω περισσότερο.

Πως τρέλανα τους φίλους μου (και με τρέλαναν και εκείνοι...)

Η ιστορία ξεκίνησε πολύ τυχαία. Και ομολογώ, δεν θα φανταζόμουν ποτέ πως από μία σύμπτωση θα έφτανα στην διαπίστωση μίας μεγάλης αλήθειας και ενός ισχυρού κανόνα με τόσο ανεξήγητη ισχύ.

Μέχρι εκείνη την στιγμή όλα ήταν συνηθισμένα στην ημέρα μου. Κανονικά. Χωρίς εκπλήξεις. Ήρεμα. Είναι απόγευμα, βρίσκομαι στο δρόμο και όπως το συνηθίζω (εγώ ο πολυάσχολος, επιδέξιος κώλος…) ελέγχω στο κινητό αν έχω e-mail.

Ξαφνικά, την ώρα που πηγαίνω να πατήσω το πλήκτρο για να κλικάρω σε ένα Link στον browser, στο ελάχιστο δευτερόλεπτο πριν η άκρη του δακτύλου μου ακουμπήσει το κουμπί στο καντράν του κινητού, το τηλέφωνο αρχίζει να χτυπάει. Ένας φίλος με παίρνει τηλέφωνο. Από κεκτημένη ταχύτητα, το δάχτυλό μου συνεχίζει την πορεία του και πατά το πλήκτρο, το οποίο λειτουργεί ως πλήκτρο απάντησης στο τηλεφώνημα, σχεδόν ούτε 3 δευτερόλεπτα από την στιγμή που το τηλέφωνό μου άρχισε να καλεί.

Με αξιοθαύμαστη ετοιμότητα, παρά το ότι πιάστηκα εξαπίνης από τον ήχο κλήσης και πως στην πραγματικότητα δεν ήθελα να απαντήσω στο τηλέφωνο αλλά να κλικάρω στο Link λέω: «καλώς το παιδί!!!!!».

Ο φίλος μου, αισθάνομαι, κομπιάζει. Το νιώθω μέσα από την γραμμή του τηλεφώνου πως τον έχει εντυπωσιάσει πολύ, και όχι με την καλή έννοια, η ταχύτητα με την οποία απάντησα στο τηλέφωνο. Δεν γνωρίζει φυσικά πως είναι κατά λάθος, και έτσι προφανώς εικάζει ότι στεκόμουν σε επιφυλακή πάνω από το τηλέφωνο, συγκεντρωμένος, προσεκτικός, αγκιστρωμένος, απελπισμένος για επικοινωνία. Πιστεύει ότι είχα ανάγκη πολύ να με πάρει κάποιος, ότι ποθούσα να χτυπήσει επιτέλους το ρημαδοτηλέφωνο και γι αυτό με το που άκουσα τον εκνευριστικό ήχο που έχω για ringtone πλακώθηκα να απαντήσω. Και αυτή η μη αληθινή εικασία του, του έφερε αμηχανία… την οποία αισθάνομαι, πραγματικά αισθάνομαι στο ακουστικό μου.

Αλλά την αφήνω ασχολίαστη. Χρειάστηκαν να περάσουν κάμποσα λεπτά συνομιλίας για να απαλλαγεί ο συνομιλητής μου από το κάτι μεταξύ φοβισμένου και ενοχλημένου ύφος του και να αρχίσει να μου μιλάει πιο κανονικά. Όταν κλείσαμε όμως η απορία μου είχε μείνει… Γιατί σάλταρε ο φίλος μου; Και, άραγε, (ξύπνησε ο μικρός επιστήμονας μέσα μου) και άλλοι θα παραξενεύονταν αν απαντούσα στο τηλεφώνημα τους τόσο «απελπιστικά ταχέως»;  

Αποφάσισα να το διαπιστώσω. Και έτσι για τις επόμενες ώρες, λίγο με προσοχή και συγκέντρωση, περισσότερο με κέφι (λόγω των συμπερασμάτων) έκανα ένα πείραμα. Είχα το νου μου στο κινητό ώστε με το που αισθανόμουν υποψία κλήσης να απαντάω αμέσως και πολύ πολύ κεφάτα. Με ενθουσιασμό. Με ζέση. Με το που αντιλαμβανόμουν την οθόνη της συσκευής να φωτίζεται, το χέρι μου, σαν καλοεκπαιδευμένος Νίτζας, πεταγόταν, έπιανε το τηλέφωνο και πατούσε το πλήκτρο απάντησης. Μέχρι να φτάσει το ακουστικό στο αυτί μου ήμουν σε πλήρη ετοιμότητα για να μιλήσω ορεξάτα, γεμάτος ενέργεια και χαρά.

Όμως, φευ, δεν ήταν το ίδιο χαρούμενη η απάντηση των συνομιλητών μου. Όπως ακριβώς ο φίλος στον οποίο κατά λάθος είχα απαντήσει τόσο γρήγορα, έτσι και οι υπόλοιποι, ακούσια μέλη του μυστικού πειράματος, στους οποίους το έκανα μελετημένα και συστηματικά, με αντιμετώπισαν στην καλύτερη περίπτωση με αμηχανία, και στην χειρότερη με λίγο φόβο. Ένας μου το έκλεισε, μάλιστα – αλλά δεν παίρνω και όρκο πως ήταν λόγο του μικρού μου πειράματος.

Μετά το τέλος της μικρής μηχανορραφίας μου και αφού είχα επιβεβαιώσει ότι η ταχύτητα στην απάντηση αποσυντονίζει τον κόσμο (ή τουλάχιστον, τους φίλους μου) αναρωτήθηκα και θέλησα να αποκρυπτογραφήσω και να βρω τις αιτίες για την αντίδρασή τους. Τι τους ανατρίχιαζε; Ήταν ο απλός ,μηχανικός σχεδόν, λόγος πως όταν τηλεφωνείς σε κάποιον δεν περιμένεις να ανταποκριθεί στο δευτερόλεπτο (ναι, ήμουν τόσο καλός στην εκτέλεση του πειράματος) και όταν το κάνει σε πιάνει στον ύπνο; Ή μήπως ήταν κάτι βαθύτερο;

Θα μπορούσε για παράδειγμα να έχει σχέση με το γεγονός πως οι περισσότεροι άνθρωποι αισθανόμαστε αμήχανοι μπροστά στην τρωτότητα του άλλου; Έχω δίκιο να υποψιάζομαι ότι οι φίλοι μου τρόμαξαν επειδή υπέθεσαν ότι έχω σαλτάρει, ότι έχω λαλήσει από την μοναξιά , ότι είμαι κομμάτια, πραγματικά πολύ χάλια, μέχρι του σημείου να κλαίω πάνω από τηλέφωνο περιμένοντας να χτυπήσει ώστε να μιλήσω επιτέλους σε κάποιον άνθρωπο; Και ακόμα...

Είναι δικαιολογημένη η πεποίθησή μου ότι η ανάγκη του άλλου μας αποξενώνει, ότι η απλή και μόνο, σχετικά αναίμακτη εκδήλωση της σε ένα λίγο πιο γρήγορο από το συνηθισμένο σήκωμα του τηλεφώνου είναι αρκετή ώστε να μας γεμίσει τρόμο και αμφιβολία για την κατάσταση του φίλου μας; Η αλήθεια είναι πως το έχω προσέξει πολλές φορές... Δεν είμαστε πολύ δυνατοί οι άνθρωποι μπροστά στην χύμα, απροκάλυπτη, χωρίς φιλτράρισμα εκδήλωση της ανάγκης του άλλου. Βλέπεις τον φίλο: θέλει να σε βλέπει καθημερινά, σε καλεί για καφέδες μέρα παρά μέρα, όταν δεν συναντηθείτε για δύο εικοσιτετράωρα κάνει σκηνή... όταν όμως του τηλεφωνήσεις ένα απόγευμα που ο χωρισμός, η ανεργία, τα χρέη, η κατάθλιψη, ο θάνατος της μαμάς σου σε έχει πάρει από κάτι και έχεις ανάγκη, πραγματική ανάγκη να τον ακούσεις... η αυτόματη, ανεξέλεγκτη, αντανακλαστική του αντίδραση είναι να υψώσει τοίχο. Να βάλει όριο. Να προστατεύσει από τον πληγωμένο τον ζωτικό του χώρο.

Αν είναι καλός φίλος θα το ελέγξει (όπως συμβαίνει με τους δικούς μου φίλους κατά κανόνα). Και θα σου σταθεί. Αλλά... γιατί η εκδήλωση ανάγκης προς τον άλλον τον "κλείνει"; Δεν ξέρω. Ίσως να υπερβάλλω και να το πολυαναλύω. Πάντως κανένας από τους αμήχανους φίλους δεν με ρώτησε για την περίεργη ετοιμότητά μου να σηκώσω το τηλέφωνο, ούτε την σχολίασε. Κάτι που από μόνο του με γεμίζει υποψίες... Όπως και να έχει, άμα θες να αναρωτηθείς για την ανθρώπινη φύση (σαν να μην σου έφταναν όλα όσα πρέπει να διαχειριστείς τον τελευταίο καιρό…) κάνε το πείραμα και απάντα γρήγορα. Θα εκπλαγείς.

Ένας ήρωας του καιρού μας

Η καρδιά μας, το μυαλό μας έχει ανάγκη τους ήρωες. Ο λαός μας, η πατρίδα μας έχει ανάγκη τους ηγέτες. Πραγματικούς ηγέτες, όχι περιστασιακούς, όχι γιους ή ανηψιές κάποιων, αλλά ανθρώπους που έφθασαν όπου έφθασαν με την προσπαθειά τους και που έχουν συναίσθηση του ρόλου τους.

Ναι, ομολογώ, δεν είμαι συμπλεγματικός να απορρίπτω συνολικά την έννοια του ηγέτη. Δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ικανοί για όλες τις υποθέσεις. Όπως το έργο του καλλιτέχνη είναι, για παράδειγμα, να εξερευνά τις σκιερές πτυχές της ψυχής και της ζωής του για να δημιουργεί απεικονίσεις της πραγματικότητας, και αυτό εκείνος μόνος μπορεί να το κάνει με τον αυθεντικό του τρόπο, έτσι και ο ηγέτης... Εκείνος μόνο, ένας ανάμεσα στους πολλούς, είναι η προσωπικότητα που κατορθώνει να απομονώσει τις κραυγές και τις απ΄εντός αλλά και έξωθεν παρεμβάσεις και να υλοποιήσει. Τι; Τα βήματα, προς τα καλά και συμφέροντα, μιάς κοινωνικής ομάδας, ενός έθνους. Να εμπνεύσει, ακόμα, πρέπει. Να δει την καταστροφή και να μιλήσει για να την προλάβει.

Όλα αυτά βέβαια και πολλά ακόμα που συνιστούν αυτό που λέμε "ηγετικό χάρισμα" δεν τα κάμουν οι σκιές που έχουμε και μας "κυβερνούν". Αντίθετα. Πρόκειται για γιατρούς που κάνουν στον ασθενή μεγαλύτερη ζημιά από την αρρώστια του. Είναι φαιδροί τεμπέληδες, με παντελή έλλειψη συναίσθησης της ευθύνης τους και της τραγικότητας των περιστάσεων. Αναποφάσιστοι, επικίνδυνοι τομαριστές, που για να προστατεύσουν τα προνόμιά τους θα μας σκοτώσουν όλους.

...αλλά ξαφνικά μία φωνή που δίνει ελπίδα. Ο Μητροπολίτης Σιατίστης σεβασμιότατος (που αξίζει όσο ελάχιστοι την προσφώνησή του) Παύλος. Ο οποίος δηλώνει μεταξύ άλλων:

"δεν μπορεί να είσαι ταυτόχρονα και χριστιανός. Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, αλλά δεν έχεις το δικαίωμα να πιστεύεις. Aν πιστεύεις στον Χριστό, πιστεύεις πως αυτός ο έγχρωμος  είναι ελάχιστος αδελφός του Κυρίου. Εσύ τι θα κάνεις; Θα πας να τον χτυπήσεις με αλυσίδες; Και θα είσαι χριστιανός;"

ή ακόμα

"Δεν μπορεί να είμαστε αδιάφοροι, διότι η αδιαφορία των μέσων Γερμανών έβγαλε τον Χίτλερ στην εξουσία. Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει να τονιστεί ότι είναι ασυμβίβαστη η χριστιανική πίστη με ανθρώπους οι οποίοι την προσβάλλουν καθημερινά"

Διάβασε όλη την συνέντευξη εδώ. Τα λόγια του ιεράρχη είναι βάλσαμο στην ψυχή μου. Μεγάλωσα με μία εικόνα, όχι, όχι εικόνα, μία βίωση για την ορθοδοξία γεμάτη τρυφερότητα και αγάπη προς τον συνάνθρωπο, ακόμα και εκείνον που με βλάπτει (όχι τον χρυσαυγουλιώτη, εννοείται... γιατί αυτή την αγάπη θα την καταχραστεί...). Η πίστη είναι για μένα μία ζεστή αγκαλιά προς κάθε τι που είναι κάτω από τον ουρανό, μία κοινότητα χαράς και ζωής. Και οι κουβέντες του Μητροπολίτη Παύλου, ακόμα και οι πιο αυστηρές του, όπως αυτές που στηλιτεύουν την παράσταση Corpus Christi, ξεχειλίζουν αγάπη. 

Ο Θεός να τον έχει καλά. Και εύχομαι να μιλά συχνά. Είναι ένας ήρωας των βουνών μας. Που λάμπει ακόμα περισσότερο μέσα στην σκοτεινιά της αμήχανης σιωπής με την οποία η υπόλοιπη εκκλησία αντιμετωπίζει το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής.

Ο λόγος του Παύλου με γεμίζει χαρά, υπερηφάνια που πιστεύω, εμπιστοσύνη ότι ο Θεός θα προστατεύσει αυτήν την χώρα και με συγκινεί και με εμπνέει. Έμαθα πως δέχεται απειλές για τις απόψεις του και το γεγονός πως τόλμησε να τις εκδηλώσει... Και γι αυτό και εγώ βρήκα το e mail του (το έχει στην σελίδα του, μην σκεφθείς ραδιουργίες...) και του έστειλα τρεις γραμμές όπου του εξέφρασα τον απεριόριστο θαυμασμό και την εκτίμησή μου. Εύχομαι να πάρει χιλιάδες τέτοια mail, 100 mail αγάπης για κάθε ένα απειλητικό.

Και κυρίως εύχομαι να μιλήσουν και άλλοι με τον τσαμπουκά και την αγάπη που τον διακρίνει.  Είναι η πρώτη βαθιά, γεμάτι ελπίδα αναπνοή μου εδώ και πολύ καιρό.  

update:
βρήκα όλη την δήλωση του Σεβασμιώτατου - τα bold δικά μου:

Διάβασα μέ πολλή προσοχή τό Δελτίο Τύπου τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς τό ὁποῖο ἀφορᾶ στό πρόσφατο κείμενο μου καί θέλω νά παρατηρήσω τά κάτωθι. Εἶναι  ἕνα κείμενο ἤρεμο, πολύ μελετημένο, ἀλλά καί πολύ ἀποκαλυπτικό. Τώρα μπορῶ νά εἶμαι ἀπολύτως βέβαιος γιά τήν ὀρθότητα καί τήν ἀναγκαιότητα τῆς παρεμβάσεως μου.

Τονίζεται στό κείμενο καί μάλιστα δύο φορές ὅτι «ἡ Χρυσή Αὐγή στηρίζει τήν Ὀρθοδοξία σάν ἀπαραίτητο συστατικό τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητας».Τό πρῶτο ὅμως ἐρώτημα πού γεννιέται εἶναι γιά τό ποιά «Ὀρθοδοξία» μιλάει ἡ Χρυσή Αὐγή; Γιά τήν Ὀρθοδοξία τῆς Ἐκκλησίας ἤ γιά τήν «Ὀρθοδοξία» τή δική Της;

Βασικό περιεχόμενο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι Ἀγάπη. Εἶναι πολύ χαρακτηριστικές μερικές ἐπισημάνσεις ἀπό τό Εὐαγγελικό κείμενο:
Ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη!

Ἐφόσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων ΕΜΟΙ ἐποιήσατε! Ἤμουν ΞΕΝΟΣ καί συνηγάγετέ με! Εἶδες τόν Ἀδελφό σου, εἶδες Κύριον τόν Θεόν σου!

Ὁ Ἅγιος Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος δέν μᾶς ἀφήνει περιθώρια ψευδαισθήσεων: «Αὐτός πού λέει  ὅτι ἀγαπᾶ τόν Θεό καί μισεῖ τόν ἀδελφό του εἶναι ψεύτης! Πῶς μπορεῖς νά ἀγαπᾶς τόν Θεό πού δέν τόν εἶδες καί νά κακοποιεῖς τόν ἀδελφό σου πού τόν βλέπεις καθημερινά;» (Α Καθολ. Ιωάννου δ, 20)

Αὐτά καί πολλά ἄλλα συνιστοῦν τήν Ὀρθοδοξία τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ πιο χαρακτηριστική διαφοροποίηση τοῦ παλαιοῦ ἀπό τό νέο κόσμο ἐκφράζεται μέ τά λόγια τοῦ Χριστοῦ: «ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη τοῖς ἀρχαίοις: ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου καί μισήσεις τόν ἐχθρόν σου.

Ἐγώ δέ λέγω  ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τούς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καί προσεύχεσθε ὑπέρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καί διωκόντων ὑμᾶς» (Ματθ. Ε 43-44)

Τό ἐρώτημα λοιπόν τό ἁπλό καί καίριο πρός κάθε κατεύθυνση εἶναι ποιά σχέση ἔχουν ὅλα αὐτά μέ τίς πρακτικές καί τίς συμπεριφορές τῆς Χ.Α;

Ἔχει καμμία σχέση ἡ «Ὀρθοδοξία» τῆς Χ.Α μέ τήν πίστη, τό βίωμα  καί τήν Ὀρθοδοξία τοῦ Εὐαγγελίου; Εἶναι εὐθέως ἀντίστροφες καί ἀλληλοαποκλειόμενες. 

Ἡ παρέμβαση μου λοιπόν ἦτο ἄκρως ἀπαραίτητη διότι ὁριοθετοῦσε τήν ἀληθινή εὐαγγελική ἀλήθεια ἀπό τήν πλάνη καί ἀποκάλυπτε τό γιατί δέν συμβιβάζεται ἡ ὀρθόδοξη πίστη μέ τίς ἀπόψεις καί τίς πρακτικές τῆς Χ.Α.

Δέν πολιτικολογῶ λοιπόν ἀπέναντι ἑνός ὁρισμένου κόμματος, ὅπως μέ κατηγορεῖτε, ἀλλά θεολογῶ ὑπερασπιζόμενος τήν ἀληθινή Ὀρθοδοξία. Τά ἐπιχειρήματά μου δέν τά ἀντλῶ ἀπό τήν τοποθέτηση καί τίς ἀρχές ἑνός ἄλλου κόμματος, ἀλλά ἀπό τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. 

Τό παραμύθι περί πολιτικολογίας καιρός νά σταματήσει ἀπό ὅλους. Δέν πρόσεξαν ἄραγε οἱ συντάκτες τοῦ Δελτίου Τύπου ὅτι στό ἴδιο τό κείμενο ἀσκῶ δριμύτατη κριτική καί σέ ἄλλους πολιτικούς σχηματισμούς;

Ἄς διαβάσουν τουλάχιστον παλαιότερα κείμενα μου καί θά τό διαπιστώσουν.

Μία ἀκόμη παρατήρηση: Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τοῦ Χριστοῦ καί ὄχι τοῦ Ἔθνους. Μιά Ἐθνική Ἐκκλησία πού μπορεῖ νά μάχεται τά μέλη μιᾶς ἄλλης Ἐκκλησίας λόγῳ τοῦ χρώματος τῶν μελῶν της εἶναι μιά αἱρετική Ἐκκλησία.

Ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι σαφής «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ, πάντες γάρ ἡμεῖς  εἷς ἐστέ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ».(Γαλάτ. 2, 28).

Εἶναι προτιμότερο νά εἶσαι ἄθεος ἀπό τό νά μπερδεύεις ἤ νά χρησιμοποιεῖς τήν πίστη καί τήν Ἐκκλησία γιά νά παγιδεύσεις τούς ἀνθρώπους.

Χαίρομαι πού ἀποδοκιμάζετε τίς ἀπειλές καί τίς χυδαιολογίες οἱ ὁποῖες ἄλλωστε δέν μέ φοβίζουν, ἀλλά ἐκθέτουν ὅσους τίς ἐξακοντίζουν.

Βέβαια προσφέρετε καί μία σημαντική εἴδηση. Ὅτι στίς ἐκδηλώσεις συμμετείχατε προσκεκλημένοι ἀπό τούς διοργανωτές. Εἶναι πλέον εὐθύνη δική τους νά ἀπαντήσουν, ἄν τό ἐπιχείρημά σας εἶναι ἀληθές ἤ ψευδές.

Ἀσφαλῶς ἔχετε κάθε δικαίωμα νά ἔχετε τίς ἀπόψεις σας καί ἀσφαλῶς ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἔχει ὑποχρέωση νά ὁριοθετεῖ τήν ἀλήθεια Της.

συμπληρώνω ότι όχι μόνο η Εκκλησία, αλλά ο καθένας από μας, το κράτος, η δημόσια διοίκηση έχει υποχρέωση να οριοθετούμε την αλήθεια μας! Και σε αυτήν ασφαλώς δεν χωράνε οι τρομοκρατίες της Χρυσής Αυγής.

εδώ είναι η πρώτη ανακοίνωση από τον Μητροπολίτη Παύλο, που ξεκίνησε την όλη ιστορία.

Πολλά, πολλά φιλιά στο στόμα... και πολλές πολλές μεγαλοφυΐες

Πάμε πάλι.... βήμα 1 ξανά μανά. Ας επιστρέψουμε στα αυτονόητα.... τι να κάνουμε...

Υπό το φως της χτεσινής πρωτοβουλίας της ΝΕΤ να κόψει το φιλί ανάμεσα σε δύο άντρες από το παρθενικό επεισόδιο του πρώτου κύκλου της σειράς που βλέπει και θαυμάζει (άκοφτη) όλος ο κόσμος, του Downton Abbey, ας θυμηθούμε.

Ας θυμηθούμε 10 gays που το γεγονός πως ήταν gay και τους άρεσαν τα φιλιά στο στόμα με άλλους άντρες δεν τους εμπόδισε να συνεισφέρουν τα μάλα στην ανθρωπότητα, να δημιουργήσουν πολιτισμό, να μας κάνουν καλλίτερους ανθρώπους.

Leonardo Da Vinci. 

Καλλιτέχνης, επιστήμονας, αρχιτέκτονας, γιατρός, γλύπτης, συνθέτης, εφευρέτης, οραματιστής ο κατεξοχήν αναγεννησιακός άνθρωπος... δεν δημιούργησε μόνο μεγάλης αξίας έργα, μας άνοιξε τον δρόμο να σκεφτόμαστε... πέρα από το μυαλό μας!!! Αποδεδειγμένα, του άρεσε να φιλά στο στόμα άλλους άντρες.

Μάνος Χατζιδάκις

Ο πιο επιδραστικός Έλληνας συνθέτης όλων των εποχών. Εξέφρασε όσο κανείς την έννοια της ελληνικότητας, της στιβαρής ευαισθησίας, της τρυφερότητας ως στάση ζωής, της ορθής πίστης στο ωραίο και το ιδανικό.... ακόμα και αν ο Ελληνισμός χαθεί, αυτός θα παραμείνει ζωντανός να θυμίζει τι ήταν και τι θα μπορούσε να γίνει η πατρίδα μας... παρά το γεγονός ότι του άρεσε να φιλά στο στόμα!

Αλέξανδρος ο Μακεδών, όλσο νόουν αζ Μέγας

Και όμως... αν και του άρεσε να φιλά στο στόμα τους άντρες που ερωτευόταν (και ήταν πολλοί), υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους στρατιώτικούς ηγέτες όλων των εποχών. Κατέκτησε σχεδόν το σύνολο του μέχρι τότε γνωστού κόσμου και μάλιστα σε εποχές χωρίς μηχανές και άλλες τεχνολογικές ευκολίες. Και ας μην αναφερθούμε στην πολιτιστική του συνεισφορά...

Τσαϊκόφσκι

Ο πρώτος πραγματικά μεγάλος Ρώσος συνθέτης που διέδωσε την πνευματική δύναμη της πατρίδας του σε όλον τον κόσμο. Έγραψε όλων των ειδών κλασική μουσική και ακούγεται ακόμα και σήμερα... αν και του άρεσε να φιλά στο στόμα τους άντρες που ερωτευόταν.

Σωκράτης

Ήταν και παραμένει ο πιο διακεκριμένος Έλληνας σε όλον τον κόσμο και σε όλες τις εποχές... Είναι ο ιδρυτής της φιλοσοφίας αλλά και έμπνευση και φάρος για μερικούς από τους πιο σπουδαίους ανθρώπους που έζησαν μετά από αυτόν και που αναγνωρίζουν το χρέος τους σε αυτόν με κάθε ευκαιρία. Ναι, σωστά μάντεψες, πέρα από όλα αυτά ο άνθρωπος που μερικές χιλιάδες χρόνια πριν πάτησε στα ίδια τοπία και χώματα που και εσύ τώρα κυκλοφορείς, ήταν φανατικός των φιλιών στο στόμα.

Ιούλιος Καίσαρας

Ακόμα ένας πολυπράγμων μεγαλοφυής! Όχι μόνο έπαιξε το μεγαλύτερο ρόλο στο να εξελιχθεί η Ρωμαϊκή Δημοκρατία σε (παγκόσμια) Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όχι μόνο ήταν εξαιρετικός πολέμαρχος και στρατηγός, όχι μόνο έγραψε παραπάνω από ικανοποιητική πρόζα... επιπλέον του άρεσαν πολύ τα φιλιά στο στόμα με άλλους άνδρες. Ένας από αυτούς που φίλησε πολύ, ο Οκταβιανός, έγινε ο πρώτος αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας - ιστορικοί ισχυρίζονται λόγω της εύνοιας που του έδειξε ο Ιούλιος... 

Chris Hughes

Επειδή το παραπήγαμε ιστορικά και καλλιτεχνικά, ας το γυρίσουμε σύγχρονα και τεχνολογικά. Ο πιτσιρικάς που βλέπεις στο εξώφυλλο του περιοδικού, και ο οποίος λατρεύει τα φιλιά στο στόμα με τον σύζυγό του, δεν έκανε μόνο τον Obama πρόεδρο (συντονίζοντας την social media διαφημιστική εκστρατεία του...). Επιπλέον είναι υπεύθυνος και για τον τρόπο με τον οποίο καταναλώνεις ένα μεγάλο κομμάτι από τον ελεύθερο χρόνο σου, αφού είναι συνιδρυτής του Facebook. Στις 30 του Ιουνίου που μας πέρασε παντρεύτηκε τον φίλο του. με πολλά φιλιά στο στόμα, ναι, ναι.

William Shakespeare

Είδες τον ιδρυτή του facebook, είδες τον δημιουργό της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, είδες τον πατέρα της φιλοσοφίας, είδες τον στρατηγό που έκανε την Ελλάδα παγκόσμια δύναμη, πάρε τώρα και τον Θεό της σύγχρονης δραματουργίας (και μπαμπά της παγκόσμιας λογοτεχνίας, για πολλούς - και όχι άδικα...). Ο Σέξπηρ. Πολλά αριστουργήματα. Και πολλά φιλιά. Ναι, στο στόμα.

Tim Cook

Ποιός είναι αυτός ο κύριος και γιατί σε αφορά; Πρόκειται για τον CEO της Apple. Εκτός από τον πιο καλοπληρωμένο ceo όλων των εποχών, πράγμα λογικό διότι θεωρείται ο μόνος που υπάρχει ελπίδα να αναπληρώσει τον Steve Jobs, είναι και μεγάλος θιασώτης των φιλιών στο στόμα.

και φτάσαμε αισίως στον τελευταίο και 10 σούπερ μεγαλοφυή gay που του αρέσουν τα φιλιά στο στόμα... για να τον δεις, απλά σκέψου ένα κοντινό σου gay άνθρωπο ή και τον εαυτό σου αν είσαι gay. Γιατί αυτός ο άγνωστος τύπος είναι σπουδαίος παρά το γεγονός πως δεν είναι Ρωμαίος στρατηγός, Βρετανός δραματουργός ή Αμερικάνος επιχειρηματίας; Διότι είναι μάγκας, έχει αυτοπεποίθηση, δεν βασανίζεται από ανασφάλεια και έτσι δεν περιορίζει την ελευθερία και δεν λογοκρίνει τις ερωτικές στιγμές κανενός. Ζει ελεύθερα και κυρίως αφήνει και τους άλλους να πράξουν το ίδιο.

γιατί στην ελευθερία ανθίζει η δημιουργία. όχι στην ντροπή και την βία.

ξανά στο μηδέν.

Ας ξεχάσουμε τα οράματα, ας ξεχάσουμε τα όνειρα, ας ξεχάσουμε την τέχνη, ας ξεχάσουμε την ομορφιά, ας ξεχάσουμε την καλωσύνη, ας ξεχάσουμε την ελευθερία, ας ξεχάσουμε την αλληλεγγύη, ας ξεχάσουμε τον πολιτισμό, ας ξεχάσουμε την πρόοδο, ας ξεχάσουμε την αλήθεια, ας ξεχάσουμε την ειρήνη, ας ξεχάσουμε την τρυφερότητα, ας ξεχάσουμε τον έρωτα, ας ξεχάσουμε την χαρά.

από δω και πέρα μόνο πόνος, βία, κραυγές, φόβος, αυτοκαταστροφή, βρισίδια, σιωπή, απολυτότητα, σκληράδα, μίσος, κράτος, ο θάνατός τους η ζωή μου, ανελέητος μοχθηρός αγώνας για την επιβίωση, ψεύτικες αναπαραστάσεις, ιδέες άδειες από νόημα αλλά γεμάτες από επιθετικότητα, απελπισιά.

χαμηλά το κεφάλι. χαμηλά.

(ποιος να το έλεγε... η ρητορική του αποκλεισμού και της βίας να υπερασπίζεται εκείνον που αγκάλιασε την πουτάνα και τον ληστή...)

Η αρχόντισσα του σκότους

Η επίσκεψη της Μέρκελ. Την οποία Μέρκελ έχουμε στο μυαλό σαν παρόμοια με τον Sauron. Ότι δηλαδή έχει εμμονή να μας καταστρέψει, εμάς τα καλοκάγαθα χαρωπά Hobbit. Ότι εκείνη, ναι εκείνη, επίμονα, χαιρέκακα, μίζερα ζητά να μειωθούν οι συντάξεις, οι μισθοί, ότι μισεί τον απλό λαό, ότι θέλει το κακό του Έλληνα. Ποθεί να καταστρέψει τις διακοπές μας, τον ήλιο μας, την χαρά της ζωής που μας πλημμυρίζει.

Στην βολική ιστορία όμως που έχουμε φτιάξει στο μυαλό μας, ότι τάχα μας απεχθάνεται και θέλει να μας βασανίσει ξεχνάμε ένα σημαντικό δεδομένο. Όπως ο Sauron δεν μισούσε τα Hobbit just because αλλά επειδή ήθελε κάτι από αυτά έτσι και η Μέρκελ στην πραγματικότητα δεν δίνει δεκάρα για το αν περνάμε καλά ή άσχημα.... Κάτι θέλει και εκείνη από μας, ένα δαχτυλίδι... τι;

Nα τηρήσουμε τα προσχήματα. Να δείξουμε ότι έχουμε καταλάβει το πρόβλημα. Να υποκριθούμε έστω ότι νοιαζόμαστε για όλο τον πανικό στο κέντρο του οποίου βρισκόμαστε, και πως προσπαθούμε.

Φυσικά, αυτό δεν το βλέπει. Όχι από μένα και από σένα που στο κάτω κάτω δεν μιλάμε μαζί της και δεν συμμετέχουμε ενεργητικά στην όλη διαχείριση του προβλήματος. Δεν το βλέπει από τους ανθρώπους που η δουλειά τους είναι να διαχειριστούν το πρόβλημα, δηλαδή την πολιτική τάξη της χώρας.

Το μεγάλο μας πρόβλημα δεν είναι η αγαμία της Μέρκελ, η ξυνίλα του υπουργού Οικονομικών της, η σκατoφατσίαση της Λαγκάρντ. Το μεγάλο πρόβλημά μας είναι οι άνθρωποι που η δουλειά τους είναι να μιλάνε μαζί τους για να διαχειριστούν την κατάσταση.

Φαντάσου την σκηνή. Να είσαι ένας τεχνοκράτης που έχεις φτύσει αίμα για να ανέβεις στην πρώτη θέση του κόμματός σου, της καγκελαρίας, του IMF και να πρέπει να διαχειριστείς ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά προβλήματα των τελευταίων δεκαετιών. Και να σκάει άνθρωπος από την χώρα που είναι στο κέντρο του προβλήματος και αυτός ο άνθρωπος να είναι ο Βενιζέλος. Ή κάποιος που κωλόγλυφε τον Τσοχατζόπουλο μέχρι πριν από μερικά χρόνια.

Αυτό που μας ξεφτυλίζει δεν είναι οι κακοί άλλοι. Είναι οι πολιτικοί μας. Που μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση καταρχήν - και που, ακόμα χειρότερα, δεν έχουν το ελάχιστο ειδικό βάρος να την διαχειριστούν. Που δείχνουν να μην την έχουν καν συνειδητοποιήσει, κάτι πολύ λογικό αν σκεφτείς ότι αυτοί δεν έχουν χάσει ούτε τους μισθούς τους, ούτε τα επιδόματά τους, ότι έχουν κάνει την μπάζα τους και δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της επιβιώσης που αντιμετωπίζουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας.

Είναι οι ίδιοι που εξυπηρετούνται απίστευτα όσο αντί να τους απολύσουμε (για να μην πω τίποτε αυστηρότερο και πιο δραστικό) ασχολούμαστε με την Μέρκελ, τρωγόμαστε για το αν ο Νταλάρας είναι πιο μαλάκας από τον Αγγελάκα, ανεβάζουμε κύματα φουρτούνες τα post για τον Γέροντα Μουσάκιο... κοντολογίς γινόμαστε θύματα πειθήνια των αντιπερισπασμών τους.

Και μην βιαστεί κανένα new - age - you - can - do - it - all γελοίο ατάλαντο ανθρωπάκι να ουρλιάξει ότι "φταίει ο λαός τόσο όσο οι πολιτικοί". Εμένα η δουλειά μου είναι να κουμαντάρω το νοικοκυριό μου, την ζωή μου, την πένα και την τέχνη μου. Μέσω αυτών θα κάνω την συνεισφορά μου στην κοινωνία.

Δεν βγήκα ποτέ σε μπαλκόνι να ισχυριστώ ότι ξέρω να κυβερνώ και να εξασκώ δημόσια διοίκηση. Οι τρόμπες που μας κυβερνάνε αυτό λένε, ότι θα μας σώσουν. Και όσο μας σώζουν όλο και πληθαίνει ο κόσμος που ζει από τα δεκάρικα που τους δίνουν μία φορά τη βδομάδα οι φίλοι τους.

Φταίω βέβαια. Φταίω διότι όπως εκείνη είναι ανίκανοι να κάνουν αυτό που πρέπει έτσι και εγώ από την πλευρά μου δεν έχω κάνει την δική μου δουλειά που είναι να απολύω όσους είπανε ότι ξέρουν να κυβερνάνε και που αντί γι αυτό με πάνε από το κακό στο χειρότερο.  Είναι τόσο δύσκολο ρε παιδί μου να κάνουμε αυτό που γίνεται σε όλες τις δουλειές; Που όταν κάποιος είναι ανεπαρκής τον ξεφορτώνεσαι; Γιατί αυτό το απλό, λογικό πράγμα δεν μπορεί να γίνει; Γιατί για να ξεφορτωθώ ένα πολιτικό πρέπει να αποδειχτεί ότι είναι εγκληματίας;

Ας αφήσουμε λοιπόν την Μέρκελ να κάνει την δουλειά της και ας κάνουμε εμείς την δική μας. Που αυτή τη στιγμή, πιο επιτακτικά από ποτέ, είναι να σώσουμε τους εαυτούς μας από την ανικανότητα των ανθρώπων που μας διοικούν. Αλλά... που να προλάβουμε; Πως να βρούμε χρόνο; Που να καταφέρουμε να οργανώσουμε το μυαλό μας για να απαλλαγουμε από τους ανίκανους, τους γεμάτους άγνοια, τους επικίνδυνους πολιτικούς; Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ έχω να πάω σε διαδήλωση κατά της Μέρκελ. Και μετά να κάνω like σε ένα Link που ο Αγγελάκας βρίζει τον Νταλάρα και σε ένα άλλο που ο Κραουνάκης γράφει τραγούδια για την πείνα.

Γλυκατζής

Η σημερινή μέρα εξελλίσεται σε μέρα λατρείας της Βρεττανική κουλτούρας - χμφ χμφ χμφ χμφ τώρα που το ξαναδιαβάζω αυτό δεν μου πολυαρέσει αλλά ok.

Μετά την Adele και το νέο τραγούδι του Bond, με μεγάλη χαρά σου παρουσιάζω, ίσως και σε πανελλήνια αποκλειστικότητα και πρωτιά το νέο βιβλίο του Ian McEwan, το Sweet Tooth (ακόμα δεν έχει κυκλοφορήσει στα Ελληνικά... μπαδεγουέη καμιά ιδέα πως θα μπορούσε ο τίτλος να μεταφραστεί, beats me!).

Πρόκειται για μία κατασκοπική ιστορία αγάπης που διαδραματίζεται στις αρχές της δεκαετίας του 70, στην Μεγάλη Βρετανία. Η Serena, κόρη υψηλόβαθμου ιερέα της εκκλησίας, όμορφο, καθώς πρέπει αλλά όχι ιδιαίτερα χαρισματικό κορίτσι, μπαίνει στο πανεπιστήμιο και σπουδάζει μαθηματικά. Μετά από μία παράνομη σχέση με τον καθηγητή της καταλήγει γραμματέας στις Βρετανικές μυστικές υπηρεσίες, με τις οποίες αυτός είχε σχέση. Είναι μία βαρετή δουλειά,  επιβεβαιώνει την δευτερεύουσα θέση της γυναίκας στην αγορά εργασίας εκείνης της εποχής - αλλά και στην κοινωνία γενικότερα.

Η Serena δεν περνά καθόλου καλά. Κακοπληρώνεται, πλήττει, είναι και βαθιά πληγωμένη από τον τρόπο που την άφησε ο καθηγητής εραστής της... Ώσπου, ένα φως φαίνεται στο βάθος. Η υπηρεσία της αποφασίζει να την χρησιμοποιήσει για μία επιτέλους ενδιαφέρουσα, πραγματική κατασκοπική δουλειά. Θα την ρίξει στον πλευρό ενός νέου, ταλαντούχου, φέρελπι συγγραφέα με σκοπό έμμεσα και λεπτεπίλεπτα να τον επηρρεάσει να γράφει όσο περισσότερο γίνεται "αντικομμουνιστικά". Αυτό που εκείνη έχει να κάνει είναι να παραστήσει την εκπρόσωπο μίας "καλλιτεχνικής λογοτεχνικής λέσχης" η οποία ξεχώρισε τον συγγραφέα και αποφάσισε να τον στηρίξει οικονομικά ώστε να μπορέσει να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στο έργο του. Και στα πλαίσια αυτής της επαγγελματικής σχέσης μαζί του να επιδράσει, χωρίς φυσικά να αποκαλύψει ότι η λέσχη δεν υπάρχει και πως πίσω από τα χρήματα που λαμβάνει κρύβονται οι μυστικές υπηρεσίες, στο έργο του συγγραφέα ώστε αυτός να "δείχνει" στις ιστορίες του την απολυτότητα και την βαρβαρότητα των κομμουνιστικών κρατών της εποχής.

Τι γίνεται, όμως, όταν η Serena και ο νεαρός συγγραφέας μπλέκονται σε μία παθιασμένη ερωτική σχέση; Και τι συμβαίνει όταν αυτό το μαθαίνει ο προϊστάμενός της στην υπηρεσία, ο οποίος είναι ερωτευμένος μαζί της και ίσως να θέλει να την εκδικηθεί; Και ακόμα... τι κρύβεται πίσω από τον χωρισμό, αυτόν τον απάνθρωπο χωρισμό που τόσο την πλήγωσε, με τον καθηγητή της; Ήταν αυτός ο καθηγητής αυτός που έλεγε; Τι έκρυβε; Και βέβαια, πως θα αντιδράσει ο νέος συγγραφέας αν μάθει ότι η γλυκειά χρηματοδότης του δεν είναι αυτή που λέει;

Μου άρεσε το Sweet Tooth. Όχι όσο η Λύτρωσή του ίδιου συγγραφέα, αλλά μου άρεσε. Έχει αυτό που λέμε με απλά ελληνικά "δράση", ανατροπές, εκπλήξεις. Και βέβαια επειδή η πένα του Ian είναι πολύπειρη και καλά προπονημένη υπάρχουν και άλλα στοιχεία που δίνουν αξία στο βιβλίο. Η οπτική γωνία της ηρωίδας, η σοφία κάποιων πρωταγωνιστών, η συμβολική δύναμη των καταστάσεων και των τόπων...

Με συνάρπασε η σχεδόν δημοσιογραφική καταγραφή της άσχημης πραγματικότητας της Βρετανίας του 1972 -1973, εποχής μεγάλης πολιτικής αβεβαιότητας, κοινωνικής αναταραχής, απεργιών, έλλειψεων, αγωνίας για το αύριο (ναι, έκανα συγκρίσεις με το σήμερα της χώρας μας και στεναχωρήθηκα... αλλά και ήλπισα λίγο ότι και εμείς μπορεί να ξεπεράσουμε την κρίση...).

Ο κόσμος, η εποχή, οι χαρακτήρες, όλα είναι στέρεα φτιαγμένα, σε πείθουν, σε βάζουν στο παραμύθι. Το ζεις το βιβλίο, ταξιδεύεις σε ένα άλλο κόσμο και μία άλλη εποχή και σου μένουν πολλά σουβενίρ στο μυαλό, επιστρέφοντας στην πραγματικότητα.Το ίδιο ισχύει και με τους χαρακτήρες, συμπάσχεις με την Serena και τον νέο συγγραφέα, δεν τους κατακρίνεις ακόμα και στις χοντράδες τους, τους καταλαβαίνεις. Στεναχωριέσαι για την τραγική μοίρα του καθηγητή...

Όσο για το τέλος, α, δεν είναι σωστό να το αποκαλύψουμε, αλλά έχει μία πολύ ωραία τσαχπινιά. Παίζει μαζί μας ο Ian McEwan, σε διάφορα σημεία μέσα στο βιβλίο, αλλά ειδικά στο κλείσιμο του βιβλίου μας την κάνει πολύ μάγκικα. Είναι έμπειρος ο μπαγάσας και φαίνεται πολύ!

Έξτρα πόντους παίρνει το βιβλίο για την "πίσω από τα παρασκήνια" ματιά της ζωής και της δημιουργικής διαδικασίας ενός νέου συγγραφέα, με τις ανασφάλειες του, την μάχη με την τεμπελιά, την ανησυχία του αν το ταλέντο του αναγνωρίζεται... αν είσαι επίδοξος τεχνίτης της γραφής, να το διαβάσεις το Sweet Tooth για έναν ακόμα λόγο.

To Sweet Tooth δεν είναι ΣΠΟΥΔΑΙΟ. Είναι όμως ένα καλοφτιαγμένο, πολύ στιβαρό, τεχνικά άψογο, πολυεπίπεδο βιβλίο, για απατητικούς εραστές των μυθιστορημάτων που καταφέρνουν να δημιουργούν κόσμους με αίμα και σάρκα!

Μπράβο Ιan, you go boy, you go indeed!

η Adele ξεκινά το παγκόσμιο κίνημα εναντίον του Κορεάτη Ταμτάκου

Ναι, μπορεί ο Κορεάτης Ταμτάκος να σπάει τα ταμεία, ναι μπορεί να είναι νούμερο ούνο παντού, ναι μπορεί να αισθάνθηκα προς στιγμή το αιώνιο ερώτημα "σε τι κόσμο θα φέρω το παιδί μου;" καθώς επίσης και "Χριστέ μου μεγαλοδύναμε, τώρα τι θα απογίνουμε χωρίς πραγματική μουσική"


....αλλά φαίνεται ότι τίποτε δεν έχει τελειώσει ακόμα. Πάνω στην απελπισία εμφανίζεται ένα μεγάλο δυνατό φως και διαλύεται η σκοτεινιά! Η Adele ξεκινά την παγκόσμια επανάσταση υπέρ της pop που μπορεί και θέλουμε να "συμμετέχει" στην ζωή μας με ένα συγκλονιστικό διαμάντι.

Το καινούργιο τραγούδι του καινούργιου James Bond. Αν η ταινία είναι μισά τόσο καλή όσο αυτό το τραγούδι, θα κλάψουν μανούλες.

άκου την μελωδία!
άκου τον τρόπο που αναβαίνει και ανεβαίνει και χτίζεται το συναίσθημα, χωρίς εκβιασμούς! 
άκου το γρέζι στην φωνή!
άκου την κρατημένη μελοδραματικούρα που σου φέρνει ανατριχίλα!
άκου την εξαιρετική παραγωγή!
άκου, άκου, άκου, ξανά και ξανά και ξανά!

λυπάμαι που σας στεναχωρώ Duran Duran, αλλά πλεόν έχετε το δεύτερο καλλίτερο τραγούδι Bond (αλλά με πολύ, πολύ, πολύ μικρή, σούπερ τάηνη διαφορά)

Το πρωτο διαφημιστικό που έβγαλε ποτέ το facebook (ναι, είναι τόσο άκυρο όσο θα περίμενες)

To Facebook έπιασε τους 1 δισεκατομμύριο χρήστες και αποφάσισε να το γιορτάσει με μία μπενχουριάδα διαφήμιση δημιουργία της Wieden & Kennedy. Που είναι μεν η αγαπημένη μου διαφημιστική εταιρία, αλλά εδώ έκανε μέγκα φέηλ.


Μπορείς να το δεις εδώ το σποτάκη - δυστυχώς δεν μπορώ να το κάνω embed για προφανείς λόγους, σιγά μην άφηνε η Google τις πλατφόρμες της όπως το blogspot να προωθούν το Facebook. Και σιγά μην άφηνε η Facebook το "περιεχόμενό" της να ενισχύει τις πλατφόρμες του Google...

Η διαφήμιση λοιπόν του Facebook διαπράττει το προπατορικό αμάρτημα της εποχής μας. Παίρνει πάρα πολύ, αλλά πάρα πολύ σοβαρά τον εαυτό της. Και το Facebook. Και γενικότερα όλα. Πολλή σοβαροφάνεια. Και στο voice over, πολλή, πολλή βλακεία. Ιδού η μετάφρασή του με μερικά, πάντα καλοπροαίρετα σχόλια:

"Καρέκλες. Οι Καρέκλες φτιάχνονται ώστε οι άθρωπες να κάθονται και να κάνουν διάλειμμα (έλα!!!!!!).

Ο καθένας μπορεί να κάτσει σε μία καρέκλα και αν η καρέκλα είναι αρκετά μεγάλη, μπορεί να κάτσει μαζί με άλλους (κοίτα να δεις που ξεκίνησαν τα Αυτονοήτεια 2012 και δεν το πήρα χαμπάρι!). Και να πουν αστεία. Ή να επινοήσουν ιστορίες (ναι, καλά μαντεύεις, σε αυτό το σημείο δείχνει γριές με μαλλία βαμβάκι να λένε ...ιστορίες σε άλλες γριές). Ή απλά να ακούν. Οι καρέκλες είναι για ανθρώπους (Αυτονοήτεια 2012, the directors cut). Και γι αυτό οι καρέκλες είναι σαν το Facebook (α και τώρα ξεκινά μία ακόμα γιορτή, τα Λογικοχασμάτεια 2012)

Κουδούνια. Αρουπλάνα. Γιοφύρια. Πράγματα που οι άθρωπες τα χρησιμοποιούν για να κάνουν του νόαζμπέτε, για να ανοιχτούν και να μοιραστούν ιδέες και μουσική και τα άλλα πράγματα που οι άνθρωποι μοιράζονται (ηλίθιες φωτογραφίες κουταβιών, τσιτάτα γραμμένα με ηλίθιες γραμματοσειρές, links σε videos των 80ζ)

Πίστες. Μπάσκετ. Ένα μεγάλο έθνος (Λογικοχασμάτεια 2012 the director's cut). Ένα μεγάλο έθνος είναι κάτι που οι άθρωπες χτίζουν ώστε να έχουν ένα μέρος όπου ανήκουν. Το σύμπαν (σήμερα ξεκινάνε και τα Μεγαλεπηβόλεια 2012, σας το είπα;). Είναι απέραντο και σκοτεινό (σαν την βλακεία των 99,9% των post του Facebook, κοίτα σύμπτωση). Μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν είμαστε μόνοι (φυσικά και δεν είμαστε μόνοι, μας παρακολουθούν ανά πάσα στιγμή, ξέρουν τι κάνουμε και το πουλάνε σε διαφημιζόμενους και μάλλον πολύ σύντομα και στις κυβερνήσεις...)

Οπότενες, ίσως ο λόγος που φτιάχνουμε όλα αυτά τα πράγματα είναι για να θυμήσουμε στον εαυτό μας ότι δεν είμαστε (ερμ σόρυ για την παρέμβαση, αλλά υπάρχει καλύτερος τρόπος να θυμίσεις στον εαυτό σου ότι δεν είσαι μόνος. Σήκω τώρα από το γαμοπισί και πήγαινε δώσε ένα αναπάντεχο, σκανταλιάρικο, σλόπι, ρουφηχτό, εκπληκτικά μη αναμενόμενο φιλί στον άντρα σου, στην αγάπη σου, το σκύλο σου, τη μαμά σου...)."

Ε και μετά από όλα αυτά, το βραβείο Oscar Ase_Mas_Kouklitsa_Mou της δεκαετίας ξέρουμε όλοι πολύ καλά ποιος το κέρδισε! Δηλάδη έλεος, ένα site χασομεριού είσαι, όχι η ανακάλυψη της τυπογραφίας από τον Γουτεμβέργιο.