Ας ξεχάσουμε τα οράματα, ας ξεχάσουμε τα όνειρα, ας ξεχάσουμε την τέχνη, ας ξεχάσουμε την ομορφιά, ας ξεχάσουμε την καλωσύνη, ας ξεχάσουμε την ελευθερία, ας ξεχάσουμε την αλληλεγγύη, ας ξεχάσουμε τον πολιτισμό, ας ξεχάσουμε την πρόοδο, ας ξεχάσουμε την αλήθεια, ας ξεχάσουμε την ειρήνη, ας ξεχάσουμε την τρυφερότητα, ας ξεχάσουμε τον έρωτα, ας ξεχάσουμε την χαρά.
από δω και πέρα μόνο πόνος, βία, κραυγές, φόβος, αυτοκαταστροφή, βρισίδια, σιωπή, απολυτότητα, σκληράδα, μίσος, κράτος, ο θάνατός τους η ζωή μου, ανελέητος μοχθηρός αγώνας για την επιβίωση, ψεύτικες αναπαραστάσεις, ιδέες άδειες από νόημα αλλά γεμάτες από επιθετικότητα, απελπισιά.
χαμηλά το κεφάλι. χαμηλά.
(ποιος να το έλεγε... η ρητορική του αποκλεισμού και της βίας να υπερασπίζεται εκείνον που αγκάλιασε την πουτάνα και τον ληστή...)
9 comments:
Η ζωή δυστυχώς είναι γεμάτη με τέτοιου είδους παράδοξα. Κανένας δεν καταλαβαίνει τίποτε κι όλοι νομίζουμε ότι έχουμε καταλάβει τα πάντα. Εγκαταλελειμμένοι πινόκιο γιατί είπαμε μερικά ψέμματα προσπαθούμε να βρούμε τρόπο να γίνουμε καλά παιδιά ξανά αλλά τα σκατώνουμε.
Αμφίς
τον έρωτα δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ μαλάκα, τ'ακούς;
ΠΟΤΕ
και όλα τ'αλλα. Για όσο γράφουμε, ζούμε και κάνουμε παιδιά τίποτα απ'αυτά δεν θα πεθάνει.
Μαλάκα σε είπα; σε είπα.
Γεμίσαμε πια..
Βάρβαρη η χώρα..
Συγνώμη, αλλά εγώ δεν ξεχνώ τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα και ελπίζω.
Δυστυχώς έχουμε να δούμε πολλά ακόμη μέχρι να το πάρουμε είδηση και να σηκώσουμε το κεφαλι. Επίτρεψέ μου, σε παρακαλώ. να αφήσω εδώ ένα απόσπασμα από έναν Ιταλό συγγραφέα για να το διαβάσουν οι αναγνώστες σου:
«Κάθε εποχή έχει το φασισμό της: τα προειδοποιητικά σημάδια φαίνονται εκεί όπου η συγκέντρωση της εξουσίας αρνείται στον πολίτη την ευκαιρία και τη δυνατότητα να εκφράσει και να εφαρμόσει τη θέλησή του. Σε αυτό φτάνει με πολλούς τρόπους, όχι κατ’ ανάγκην με την τρομοκρατία από τον εκφοβισμό της αστυνομίας, αλλά και από την άρνηση ή τη νόθευση των πληροφοριών, τη διάβρωση της δικαιοσύνης, την κατάρρευση του σχολείου, διαδίδοντας με πολύ πονηρό τρόπο τη νοσταλγία για έναν κόσμο στον οποίο βασίλευε η απόλυτη τάξη και όπου η ασφάλεια των λίγων προνομιούχων έβρισκε καταφύγιο στην καταναγκαστική εργασία και την σιωπή των πολλών».
(Πρίμο Λέβι, Ένα παρελθόν που πιστεύαμε ότι δεν θα επανέλθει, Corriere della Sera, 8 Μαΐου 1974)
Ζοφερό αλλά πραγματικό: η ιστορία ξεχνιέται μετά το πέρασμα τριών γενεών.
Και τα ίδια λάθη επαναλαμβάνονται.
Ξενούδης
εγώ σου έχω επισημάνει πολλές φορές το αλλ'αντ'άλλων της γραφής και της ανάγνωσης; δεν θα σου πω ποτέ "στα 'λεγα εγώ"
ΑΜφίς
εκτός από μοιρολόγια,να πούμε και τι να κάνουμε αποτελεσματικά?
Η ανθρώπινη μνήμη είναι υπερβολικά μικρή, συμφεροντολόγα κι αδύνατη. Ιδιαίτερα στα δύσκολα και σε στιγμές κρίσης. Το σημαντικό είναι να προσπαθούμε να υπενθυμίζουμε στους άλλους αυτά που καλώς ή κακώς (κάκιστα κατά τη γνώμη μου8)ξεχνουν προββατάκο μου.
Post a Comment