Ήθελα να γκρινιάξω πολύ...

Να πω για το πως ο Ρασούλης είχε ξεχαστεί για πολλά, πολλά χρόνια πριν τον θάνατο του από τη mainstream δισκογραφία και διάφορους συναδέλφους των οποίων "έφτιαξε" την καριέρα με τα τόσο ξεχωριστά τραγούδια του.

Για το πως με "πικραίνει" το γεγονός ότι θυμήθηκαν το ταλέντο του στον λόγο μόνο μετά τον θάνατό του.

Για το πως με στεναχωρεί που δεν βρήκαν όσο ήσαν ζωντανός την "ανωτερότητα" και την τρυφερότητα να διαχειριστούν το γεγονός πως υπήρξε δύσκολος και ιδιότυπος άνθρωπος (αλλά, μήπως τέτοιοι δεν είναι, πολυ συχνά, όλα τα μεγάλα ταλέντα;).

Αλλά, μετά λέω... άστο, χέστο. Ας ακούσουμε μονάχα το νέο τραγούδι της Χαρούλας σε στίχους δικούς του και ας αφήσουμε την γκρίνια για άλλη ώρα.

Μου αρέσει πολύ. Επιτέλους, μετά από κάμποσο καιρό ένα τραγούδι της υπεραγαπημένης μου Αλεξίου που μου αρέσει πολύ. Είναι από το νέο δίσκο της Χαρούλας. "Η τρίπλα" θα κυκλοφορήσει τον Δεκέμβρη και θα έχει ανέκδοτα τραγούδια του Ρασούλη, μελοποιημένα από διάφορους συνθέτες.

Πόσο σύγχρονες και τωρινές είναι οι Στιγμές στο νόημα και στον λόγο τους. Σύγκρινέ τον τώρα εσύ αυτόν τον πραγματικά γεμάτο "τωρινότητα" στίχο με μερικούς "νέους", "μοντέρνους" τραγουδοποιούς (My ass) της εποχής μας - που γράφουν στίχους κατάλληλους μόνο για να τραγουδάνε μωράκια στο νηπιαγωγείο.


(δεν τα κατάφερα τελικά... γκρίνιαξα!!!!!! αλλά τουλάχιστον ταιριάζω με το αυστηροτάτου γωνία με σολεμνοτάτου ύφος της Χαρούλας στην νέα της φωτογραφία)