Το 1988 ο Αουγκούστο Πινοσέτ, ύστερα από πιέσεις της διεθνούς κοινότητας, μη φανταστείς ότι τον έπιασε ξαφνικά ο πόνος, προκήρυξε ένα δημοψήφισμα για την παραμονή του στην εξουσία ή όχι. Αν και η υπόθεση έμοιαζε χαμένη από χέρι (νοθεία από το Σικάγο), οι ηγέτες της αντιπολίτευσης αποφάσισαν να ζητήσουν την βοήθεια ενός νεαρού διαφημιστή για να προμοτάρει το ΟΧΙ.
Ο Rene και η ομάδα του εργάζονται σκληρά για να διαμορφώσουν μία καμπάνια από προωθητικό υλικό και τηλεοπτικές διαφημίσεις, τις οποίες έχουν δικαίωμα να προβάλλουν μία φορά τη μέρα, στην πιο νεκρή τηλεοπτική ώρα.
Εκτός όμως από την πολιτική του εκστρατεία ο νεαρός Rene πρέπει το πρωί να δουλεύει και στην διαφημιστική εταιρία με την οποία συνεργάζεται. Της οποίας ο αφεντικός είναι ο βασικός διαφημιστής της χούντας του Πινοσέτ, δηλαδή οι δύο τους είναι εν γνώση τους, ανταγωνιστές.
Αυτό είναι λίγο - πολύ το πλαίσιο της ταινίας No - La pelicula, μία χιλιανής παραγωγής στην οποία πρωταγωνιστεί ο Gael Garcia Bernal. Το film είναι η επίσημη συμμετοχή της Χιλής στα βραβεία Oscars του 2013 και αν είναι ενδεικτικές οι κριτικές που την αφορούν δεν το βρίσκω απίθανο να πάρει το βραβείο. γιου γκο μπόη!
Η Χιλή μοιάζει πολύ στην Ελλάδα. Εκτός από το ότι είναι παρόμοιες σε μέγεθος και πληθυσμό, αυτό το καλοκαίρι, διάβασα 4-5 βιβλία της Ιζαμπέλ Αλιέντε (είναι ευκολοδιάβαστη η μπαγάσα) και σαν να διέκρινα πολλές ομοιότητες ανάμεσα στις νοοτροπίες των δύο χωρών. Στο "η ονειρεμένη πατρίδα μου" όπου η συγγραφέας μιλάει για την σύγχρονη ιστορία της χώρας επιβεβαιώθηκε η υποψία μου, ειδικά στα σημεία που αναφέρεται στην αρνητική πλευρά της ψυχοσύνθεσης και της ιστορίας του Χιλιανού λαού: τεμπέληδες δημόσιοι υπάλληλοι, κουτσομπολιό, ανταγωνισμός στην κακή εκδοχή (όποιος ξεχωρίζει, κόβουμε κεφάλι), θρησκοληψία, μάχη με τα στοιχεία της φύσης και με μία γη ως επί το πλείστον ορεινή, αγώνας για την επιβίωση που σε κάνει παρτάκια και διεφθαρμένο, υποταγή στις ξένες δυνάμεις που πέφτουν σαν τα κοράκια να εκμεταλλευτούν τους φυσικούς πόρους κλπ κλπ. Θέλω να πάω πολύ στην Χιλή (ούτε ένα της Χιλής να το πετύχω αυτό σύντομα αλλά ok, you never know...)
Επιπλέον, πόσο ωραίο και ουσιαστικά χρήσιμο η διαφήμιση, με την τεχνογνωσία της και την ικανότητα να ενημερώνει με ισχυρά συναισθηματικό τρόπο, άρα να επηρρεάζει συμπεριφορές, να έχει πραγματική συμμετοχή στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι μίας χώρας, οπως έγινε στην ιστορία που διηγείται η ταινία No;
Τελικά, ο Πινοσέτ το έχασε το δημοψήφισμα - δεν ισχυρίζομαι σε καμία περίπτωση πως το έχασε λόγω της καμπάνιας του Rene... αλλά ε όσο να 'ναι, το έβαλε το λιθαράκι της! Να και το trailer του έργου:
2 comments:
Στα χρόνια που ανθυποπλοιάρχευα, είχα επισκεφτεί πάρα πολλές φορές αυτή τη χώρα. Στα τέλη της δεκαετίας του 80. Καμία σχέση με την Ελλάδα. Τότε βέβαια. Υπήρχε πολύ φτώχεια. Η εγκληματικότητα στα ύψη. Και πονηροί! Θυμάμαι που, λίγο πριν φύγουμε από το Βαλπαρέϊσο και πηγαίνοντας στο ταχυδρομείο να στείλω κάτι γράμματα, είδα σε ένα πάγκο να πουλάνε κάτι πανέμορφα γαρύφαλλα. Μεγάλα, άσπρου χρώματος με μοβ πιτσιλιές. Έσκυψα να δω αν μυρίζουν. Μύριζαν πολύ ωραία. Αγόρασα ένα μάτσο. Μέχρι να επιστρέψω στο πλοίο, άρχισε να βρέχει. Τα πιτσιλωτά γαρύφαλλα ξέβαψαν! Είχαν γίνει μοβ. Μαζί με την εφημερίδα που μου τα είχαν τυλίξει. Νευριασμένος τα έπλυνα στο νιπτήρα της καμπίνας μου και έγινε και αυτός μοβ! Η μοβιά απόχρωση κράτησε μέρες. Ακόμα και στα χέρια μου. Άσε που και το άρωμα τους ψεκαστό ήταν. Αφού τα έπλυνα σταμάτησαν να μυρίζουν.
Μόνο το στενό του Μαγγελάνου και η Παταγονία με μάγεψαν…
Το ουράνιο τόξο τυχαίο;;
Ωραίος πρωταγωνιστής!
Post a Comment