Απελπισμένη διαδήλωση

Μόλις γύρισα στο σπίτι μου από την διαδήλωση, αυτή που θα θυμάμαι για πάντα με το όνομα "απελπισμένη" γιατί τα μέτρα θα περάσουν αλλά, κυρίως, γιατί όλοι όσοι βρεθήκαμε εκεί το ξέραμε ότι θα περάσουν... Το άκουγα γύρω μου συνέχεια, από κάθε λογής ανθρώπους. Αναρχοαυτόνομοι, δημόσιοι υπάλληλοι, καλλιτεχνίζοντες, ταξιτζήδες από την Αμφιλοχία και την Θεσσαλονίκη, τεχνικοί ραδιοφωνίας από την Αθήνα, Συριζαίοι, συνειδητοποιημένοι Κωλονακιώτες... όλοι αυτοί διέφεραν ριζικά στην εξωτερική τους εμφάνιση, αλλά είχαν ένα κοινό. Γνώριζαν καλά, και το λέγαν μεταξύ τους με την κάθε ευκαιρία, πως τα μέτρα θα περάσουν.

Και όμως, επέλεξαν να έλθουν σε αυτήν την απελπισμένη διαδήλωση. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως επειδή θέλανε κάποτε να μπορούν να πουν "απέτυχα, ναι, δεν σταμάτησα τον κατήφορo... αλλά τουλάχιστον έκανα το καλύτερο που μπορούσα, ήμουν παρών στην διαμαρτυρία!". Εγώ το λέω καθαρά, γι αυτό πήγα. Απελπισμένος, το ίδιο με τους άλλους. Στην απελπισμένη διαδήλωση.

Είχε πολύ κόσμο. Πάρα πολύ. Και όπως και σε κάθε διαδήλωση που έχω πάει, πολλοί μου έδωσαν πάλι την εντύπωση πως το αντιμετώπιζαν όλο αυτό σαν να πηγαίνουν βόλτα, εκδρομή... Μερικοί ήταν με καφέδες στο χέρι, άλλοι έκαναν χαρωπές συνεννοήσεις στα κινητά "έλα, είμαι έξω από το costa cafe με τα παιδιά, βρες μας μετά θα πάμε για μπύρες...", οι περισσότεροι βολτάραν, περίεργοι θεατές περισσότερο παρά διαδηλωτές... όμως... όμως κάτι ήταν διαφορετικό αυτή τη φορά.

Τα βλέμματα. οι ματιές. ακόμα και στους πιο χαχαχούχα, έχει παρεισφρήσει μία... σοβαρότητα; θλίψη; φόβος; δεν γνωρίζω με σιγουριά τι είναι. Πάντως, πιστεύω πως από αυτό το αποσδιόριστο θλιβερό, θα έλθει η δύναμη που θα μας επιτρέψει να επιδιώξουμε, ενεργητικά, με αφοσίωση το καλύτερο και να χειριστούμε τον κακό μας εαυτό και κάποιες από τις εκφάνσεις του. 

στάθηκα για ώρα έξω απ τη βουλή. Συγκινημένος την κοίταζα, καλοφωτισμένη, γαλήνια και φυσικά αποκλεισμένη από την λαό που υποτίθεται πως την ορίζει. Σκεφτόμουν το νόημα της λέξης "βουλή". Αναρωτιέμαι τι απέγινε. Και ύστερα σκέφτηκα και τα υπόλοιπα χαμένα νοήματα. Τη "δημοκρατία" που μοιάζει με ανημπόρια. Την "ελευθερία" που μυρίζει παλιό κ ανέφικτο. Την "κοινωνική ισότητα" που ηχεί σαν άγνωστη φράση που ποτέ δεν θα γίνει βίωμα για κανέναν. Την "ξενιτιά" που πολύ την ζούνε μέσα στην ίδιο τους τον τόπο, αποκλεισμένοι από την δυνατότητα να επιβιώσουν. Αλλά και την "ευθύνη" που εκφυλίστηκε σε "όχι εγώ, οι άλλοι". Και βέβαια την "συμμετοχή" που σιώπησε απολύτως μέσα στον  απόκοσμο ήχο των πλήκτρων ενός σμαρτφον...

Έμαθα και πως διαλύεται μία μεγαλειώδης διαδήλωση. Επιλέγεις ένα σημείο της, για παράδειγμα την γωνία Πανεπιστημίου με Β. Σοφίας. Ρίχνεις δακρυγόνα. Ο κόσμος σκορπά, το σημείο καθαρίζει. Μετά προχωράς λίγο πιο πέρα, στην Σταδίου και Καραγιώργη Σερβίας ή στην Αμερικής και Σταδίου. Ξανά, με αφορμή την βρισιά ενός προβοκάτορα, ή και όχι, ξαναρίχνεις καμία δεκαριά δακρυγόνα. Δεύτερο σημείο καθαρό. Περνάς στο τρίτο, Μητροπόλεως με Πλατείας Συντάγματος. Κάποιος βρίζει και πετά πέτρα στον αστυνομικό, να ο επόμενος καταιγισμός δακρυγόνων.... και έτσι, μεθοδικά, οργανωμένα, καθαρίζεις με τις καταιγίδες από δακρυγόνα το ένα σημείο μετά το άλλο, σημεία στα οποία δεν ξαναεπιστρέφει κόσμος, όχι μόνο γιατί ζέχνουν χημικά αλλά και διότι τα αποκλείεις με διμοιρίες. Σιγά σιγά, προς το τέλος έχει απομείνει κόσμος μόνο στην Αμαλίας, μακρυά από το Σύνταγμα, προς τους στύλους Ολυμπίου Διός. Ρίχνεις και εκεί καμία ντουζίνα χημικά, επειδή κάποιος είπε μαλάκα και έτσι έχεις καθαρίσει και το τελευταίο μεγάλο μπλοκ της πορείας. Όλη αυτή την ώρα, σε όποια σημεία "καθαρισμένα" παραμένουν μαζεμένοι τίποτε τρελοί, 10 - 15 άτομα, με την παραμικρή αφορμή πετάς ακόμα 3-4 βόμβες, μία για κάθε κωλοδάχτυλο. Και πέτυχες. Ήσυχο κέντρο. Αποκλεισμένο. Με χώρο μόνο για την απελπισία.  

την σημερινή ημέρα θα την γράψει η ιστορία. Πολύ φοβάμαι πως, αν κ θα μπορούσε να είναι "φωτεινή", ναι, ναι, επικίνδυνη αλλά "φωτεινή", θα καταγραφεί ως μία απ τις πιο σκοτεινές μας. Σαν εκείνες που έμαθα από τα βιβλία της ιστορίας του Λυκείου, που υπήρξαν τον 19ο κ τον 20ο αιώνα. Τότε που πολιτικοί προδότες νομοθετούσαν υπέρ της κάστας τους κ των μεγάλων δυνάμεων κ μας οδηγούσαν σε χρεωκοπίες κ προαποφασισμένα χαμένους πολέμους. Περάσαμε μια περίοδο ευημερίας κατά την οποία είχαμε την ευκαιρία να εξελιχθούμε, να καταφέρουμε από κυνηγοί της επιβίωσης να γίνουμε καλλιεργητές του ευ ζειν. Δεν την εκμεταλλευτήκαμε. Κρίμα. Δυστυχώς τώρα πια πρέπει να πάρουμε απόφαση πως οριστικά κ αμετάκλητα δεν ανήκουμε στο κομμάτι του κόσμου που πάει μπροστά. Παρακμή κ πισωγύρισμα... Με τις ίδιες φαύλες φάτσες που θέλουν πριν χαθούν να χαθεί η χώρα μαζί τους. 

Κουράστηκα κάποια στιγμή, είχα φάει και αρκετά χημικά, κουβαλούσα και μία τσάντα μαζί μου, ο κόσμος είχε διαλυθεί... κουράστηκα, πήρα το δρόμο της επιστροφής. Στο Ζάπειο, με έπιασε η βροχή. Την αγνόησα και μπήκα στην Αραβαντινού, την μικρή οδό, όμορη με τον τοίχο του κήπου του Προεδρικού Μεγάρου. Στην γωνία με την Ησιόδου η βροχή είχε γίνει δυνατή καταιγίδα. Χώθηκα στην είσοδο μίας πολυκατοικίας και περίμενα να περάσει η μπόρα. Κοιτούσα τις μεγάλες σταγόνες να πέφτουν με ορμή μπροστά από το φως μίας λάμπας του δρόμου και μία κοινότυπη μεταφορά ξεπήδησε στο μυαλό μου. Δεν μπόρεσα να την ελέγξω. Αυτές οι σταγόνες μου φάνηκαν οι πρώτες από μία μεγάλη σειρά δακρύων που θα χύσουμε σε αυτήν την ευλογημένη αλλά και τόσο άτυχη γωνιά της γης (στο είπα, η μεταφορά ήταν γλυκανάλατη... ελπίζω να βγει και ψεύτικη όμως). 

Λένε ότι αν δεν ψηφιστούν τα μέτρα θα γίνουμε Αλβανία. Υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού που ζει όμως ήδη έτσι. Και τα μέτρα είναι σίγουρο ότι δεν θα προστατεύσουν και το υπόλοιπο τμήμα του να φτάσει εκεί. Το μόνο που θα κάνουν είναι να διατηρήσουν τα προνόμια της πολιτικής μας τάξης. Η ανικανότητα της οποίας οδηγεί στα μόνα μέτρα που έχουν κάποια αποτελεσματικότητα, δηλαδή τα φοροεισπρακτικά. Γιατί ούτε την διαφθορά μπορεί να περιορίσει, ούτε την αποδοτικότητα του κράτους να αυξήσει, ούτε μεταρρυθμίσεις να κάνει, ούτε όραμα να παρουσιάσει, ούτε ανάπτυξη να φέρει. Οπότε, τι μένει να κάνει; Να κόψει λεφτά από παντού. Ωραία οικονομία. 

Βρισκόμουν στην γωνία Σταδίου και Βουκουρεστίου. Η διαδήλωση είχε σχεδόν διαλυθεί, μόνο ένα μπλοκ υπάρχε ακόμα, στην Αμαλίας, όλα τα υπόλοιπα σημεία που μέχρι πριν λίγο κατακλύζονταν από κόσμο ήταν πια άδεια, χάρη στα χημικά. Στο φανάρι της Σταδίου προς το Σύνταγμα παρατεγμένη μία διμοιρία ΜΑΤ για να εμποδίσει τον κόσμο να πάει ξανά προς την πλατεία. 50 μέτρα μακρυά τους, στην γωνία με Βουκουρεστίου, καμία 30αριά άτομα, κάποια από τα οποία βρίζουν και χειρονομούν στους με πλήρη ανάρτηση αστυνομικούς. Ο αέρας πηγμένος στο χημικό. Τα μάτια καίνε, δεν μπορείς να αναπνεύσεις, να καταπιείς. Αποπνιγμός. Και όμως μέσα σε αυτήν την ατμόσφαιρα λίγα μέτρα πίσω από την σκηνή αυτή κάθεται μπροστά σε ένα κλειστό μαγαζί ανακούρκουδα ένας λιπόσαρκος ζητιάνος. Φορά μία παντόφλα και ένα ξεσκισμένο παπούτσι. Είναι μελαμψός, με μεγάλα, υγρά μάτια. Κρατά στο χέρι ένα τενεκεδάκι από σοκολατένια πουράκια και όποτε περνά κάποιος, ακόμα και αν είναι με καλλυμένο το πρόσωπο για να αποφύγει τα δακρυγόνα ή τρέχει για να πάει να βρίσει τα ΜΑΤ, του το τείνει, ελπίζοντας να του ρίξουν κάποια ελεημοσύνη, έστω 10 λεπτά. Ακόμα και σε αυτές τις συνθήκες πρέπει να "δουλέψει". ...Μέσα σε κάθε απελπισία, μπορεί να κρύβεται μία ακόμα δυνατότερη.