Ντρέπομαι που το λέω, αλλά υπήρχε ένα (μεγάλο) κομμάτι μέσα μου που προτιμούσε να λείπει (...η μάνα μου...), ειδικά όταν ήμουν στην εφηβεία μου. Η ζωή της ήταν πολύ δύσκολη, ακόμα και για τα δεδομένα μίας φτωχής χώρας, ακόμα και για τις σκληρές δεκαετίες του '50 και του '60 που μεγάλωσε. Οι δυσκολίες την έκαναν ένα δύσκολο άνθρωπο να αντιμετωπιστεί – ειδικά αν ήσουν ένα ευαίσθητο, μοναχικό αγόρι, καχύποπτο και μπερδεμένο. Είχε διαταραχές στην διάθεσή της (αυτό που λέμε σήμερα στα Αγγλικά mood disorders – τότε βέβαια δεν το λέγαμε έτσι), εκνευριζόταν πολύ και πολύ εύκολα, ήταν οξύθυμη. Επιπλέον, ανήσυχη μάλλον για το γεγονός ότι μεγαλώναμε χωρίς άμεση επίβλεψη, ήταν αυστηρή και καταπιεστική όταν είχε την δυνατότητα.
εδώ το υπόλοιπο κείμενο στο www.toportal.gr
4 comments:
Έρχεται το πλήρωμα του χρόνου που σαν ώριμοι βλεπουμε τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία..
εξαιρετικό το κείμενο
Γεια σου βρε Πρόβατε!
ευχαριστώ φρέντζ!
:-)
Σα να αποστάζεις την ανθρωπιά, και να βγαίνει σταγόνα σταγόνα από την κάνουλα της μελαγχολίας, είναι πολλά από τα κείμενά σου. Γι αυτό και μου αρέσουν.
(για το κολασμένο καζάνι που όλοι λίγο πολύ έχουμε περάσει, δε θα μιλήσω)
Post a Comment