...
Ξαναβάζει στα πόδια τα τσόκαρά της κάτω από το γραφείο και σηκώνεται. Πηγαίνει
βιαστικά στην άλλη άκρη του διαδρόμου, στο θάλαμο 3. Καθώς πλησιάζει την
πόρτα, μία φρικτή αποφορά από κόπρανα της κόβει την ανάσα. Φέρνει το
χέρι στο στόμα, ζαλισμένη. Στο κρεβάτι δίπλα στο παράθυρο, το μοναδικό
κατειλλημένο, η άρρωστη είναι ξεσκέπαστη. Ανάμεσα στα κοκκαλιάρικα
πόδια, με το κιτρινωπό χρώμα του τέλους, βρίσκεται μία αφύσικα μεγάλη
ποσότητα από υγροποιημένα περιττώματα. Χάος. Ακούγεται κάτι να στάζει
στο πάτωμα. ....
εδώ όλο το διήγημα
3 comments:
Καποιος θα την χαρακτηριζε μια καθαρα Ανθρωπινη κινηση, κι ομως μια τετοια καποτε διαφυλαττεται στην μνημη σαν σωτηρια στη ψυχη.
Νοιωθω ευγνωμοσυνη για οτι μου εχει προσφερθει στη ζωη... ισως ακομα πιο εντονα φετος, που περνω μεσα απο αυτη την δυσκολη αρρωστια.
Ευχαριστω γι αυτο που μοιραστηκες.
Τα καλυτερα και ομορφοτερα σου ευχομαι
ανθρώπινη κίνηση, ακριβώς ruth_less, Που έμεινε μαζί μου για πάντα!
ευχαριστώ για το σχόλιό σου κααι τις ευχές και ανταποδίδω, εύχομαι τα καλλίτερα. η σκέψη μου η μικρή και ασήμαντη, μαζί σου στην δυσκολία σου αυτή την παροδική! σε φιλώ πολύ πολύ
Αχ βρε Πρόβατε, 26 Δεκεμβρίου έφυγε κι εμένα ο πατέρας μου πριν από 2 χρόνια.
Χρόνια σου πολλά από καρδιάς.
Post a Comment