Ταξείδι στον χρόνο, ναι!

Το 1899, λίγο καιρό πριν πεθάνει, ο Άντων Τσέχωφ εξέδοσε μία ιστορία που επρόκειτο με την γαλήνια επαναστατικότητά της να μείνει στην ιστορία, την Κυρία με το Σκυλάκι. 

Το 1963, η Μέλπω Αξιώτη, σπουδαία και πρωτοπόρος Ελληνίδα λογοτέχνης, σκάρωσε μία αριστοτεχνική μετάφραση αυτής της ιστορίας, η οποία μαζί με μερικές ακόμα μεταφράσεις από ιστορίες του Τσέχωφ μπήκε σε ένα βιβλίο που εξέδωσε ο εκδοτικός οίκος ΚΕΔΡΟΣ.

Το 1967 ένα αντίτυπο αυτού του βιβλίου, χαρίστηκε από έναν μυστηριώδη άνδρα ονόματι Αλφρέντο, σε μία παντρεμένη γυναίκα – μία Ελληνίδα που ζούσε στην Βοστώνη – με την αφιέρωση «Αν και κανένα δώρο δεν αξίζη να δοθή στη Θεοδώρα (το δώρο του Θεού) εύχομαι να δεχθεί αυτό ως ένδειξη της φιλίας μου». 

 Κάποια χρόνια μετά ένα νέο κορίτσι, ανηψιά της μυστηριώδους Θοδώρας, ανακάλυψε το βιβλίο με την πιπεράτη αφιέρωση στα ράφια της θείας της και αισθάνθηκε μία μεγάλη περιέργεια. Τι υπήρχε πίσω από αυτό το δώρο; Γιατί ένας άντρας χάρισε σε μία γυναίκα παντρεμένη ένα βιβλίο και μάλιστα με τόσο τρυφερή αφιέρωση; Τι δεν έλεγε η θεία στην ανηψιά κάθε φορά που εκείνη την ρωτούσε;

Το 2014 το κορίτσι, όμορφη γυναίκα τώρα πια, πήγε σε ένα βιβλιοπωλείο στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, στην παρουσίαση ενός βιβλίου και χάρισε αυτό το βιβλίο σε έναν νέο συγγραφέα. Μέσα στο βιβλίο, ο συγγραφέας, εκτός από την παλιά αφιέρωση ανακάλυψε και ένα γράμμα της "ανηψιάς" – που απευθυνόταν σε εκείνον. 

Να γιατί είναι σπουδαίο το γράψιμο. Διότι σε ένα μόνο λεπτό, χωρά όλους τους προηγούμενους χρόνους. Όλες τις προηγούμενες γενιές. Αλλά και αυτά που αν ήμαστε τυχεροί μπορεί να γίνουν.