Το αερόστατο και τα βαρίδια

Yπάρχει ένα κινέζικο ρητό που λέει κάτι περίπου σαν «αλίμονο στον άνθρωπο που ζει σε ενδιαφέρουσες εποχές». Την εποχή μας «ενδιαφέρουσα» είναι το λιγότερο που μπορείς να την χαρακτηρίσεις. Από χθες, το «ενδιαφέρον» κεφάλαιο στην ιστορία της Ελλάδας, άλλαξε παράγραφο. Αν και για να πω την αλήθεια υποψιάζομαι ότι η ελληνική ιστορία δεν άλλαξε απλώς παράγραφο αλλά και κεφάλαιο... ή ίσως άλλαξε μέχρι και τόμο...

Τι θα μας φέρει αυτή η καινούργια μέρα; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά. Πέρα από τα πρώτα αυθόρμητα συναισθήματα, την χαρά, την ικανοποίηση, μια μικρή έκπληξη για το εύρος της νίκης, έχω φόβους και ελπίδες για αυτήν την επόμενη παράγραφο/κεφάλαιο/τόμο.

Ας αρχίσω όμως με κάτι που έχω την ανάγκη να εκφράσω. Δεν αποτελεί «μεγαλοθυμία», ούτε «αβρότητα» - δεν είμαι παράγοντας, ούτε έχω ρόλο, απόψεις μόνο διατυπώνω. Το μόνο μου χρέος είναι να τις διατυπώνω με σαφήνεια και με ειλικρίνια. Και θα ήθελα να πω το εξής: ήμουν λυσσαλέα κατά του ενδεχόμενου να ξανακυβερνήσει η απερχόμενη κυβέρνηση. Λυσσαλέα. Όχι όμως διότι πίστεψα ποτέ πως ο πρώην πρωθυπουργός ήταν προδότης ή κακόβουλος. Κάθε άλλο. Αντίθετα, υπήρχε ένα διάστημα που όσο και να διαφωνούσα με τις ενέργειές του, «ένοιωθα» στον Σαμαρά ότι πραγματικά πίστευε πως λειτουργούσε για το καλό της χώρας. Δεν ξέρω την προέλευση αυτής της σιγουριάς - ήταν ψυχομπάμπλ, αυταπάτη, ένστικτο σωστό; Δεν έχει σημασία – σημασία έχει ότι κάποτε ο Σαμαράς με έπειθε πολύ για τις προθέσεις του. Όμως, με την πάροδο του χρόνου, με έπειθε όλο και λιγότερο – και κάποια στιγμή απλώς διαπίστωσα ότι οι καλές προθέσεις του δεν αρκούσαν για να υπερνικήσουν τα άπειρα εμπόδια στο να λειτουργήσει με βάση τα καλά και συμφέροντα του λαού που υπηρετούσε. Και τότε, θέλησα να φύγει. Λυσσαλέα, ξαναλέω. Αλλά, ας μην ξεχνάμε το εξής: Ο άνθρωπος που απέτυχε, δεν είναι το ίδιο με τον «προδότη». Αυτό ας το θυμόμαστε.

(σημείωση αναγνώστη: φωτό υποψήφια για το μέγα βραβείο "άσχετη με το άρθρο φωτογραφία" 2015) 
Ας έρθουμε όμως στο σήμερα. Ως παλιός υποστηρικτής της νέας πρότασης που χθες πήρε την εντολή να αναλάβει τα ηνία, υπάρχουν κάποια δεδομένα που φοβάμαι. Ο πρώτος μου και σημαντικός φόβος είναι μη τυχόν και το κατεστημένο, η παλιά οργάνωση των πραγμάτων, υπονομεύσει την νέα αυτή ομάδα - ξεχνώντας κάτι πολύ σημαντικό, το σημαντικότερο και ουσιαστικότερο: Ότι η επιτυχία της νέας κυβέρνησης είναι επιτυχία όλης της Ελλάδας. Και ότι το καλό της πατρίδας μας είναι πάνω και πέρα από εκδικητικότητες και τρικλοποδιές.

Το δεύτερο που φοβάμαι έχει να κάνει με την ίδια την νέα οργάνωση που ήρθε στα πράγματα. Ομολογώ ότι ανησυχώ μήπως η πραγματικότητα της διακυβέρνησης, του να εξασκείς εξουσία, του να πρέπει να κάνεις αντί να λες τι ΘΑ κάνεις, πιάσει εξαπίνης και μπλοκάρει την νέα ομάδα εξουσίας. Θέλω να πιστεύω, καλοπροαίρετα, ως Έλληνας σκεφτόμενος, ότι αυτό εξουδετέρωσε τους προηγούμενους, ότι αυτό τους έκανε να ξεχάσουν ότι υπηρετούν τον λαό και ότι πρέπει να τον προστατεύουν, όχι να τον τρομάζουν και να τον τσαμπουκαλεύουν. (τεράστια παρένθεση: Ο άνθρωπος ή οι άνθρωποι που οδήγησαν τον πρώην πρωθυπουργό στην απόφαση να εγκρίνει την διαφήμιση με τους τίτλους εφημερίδας, σε περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, «η χώρα χωρίς βενζίνη/οι τράπεζες κλειστές/κλπ κλπ» πρέπει να εξαφανιστούν από δίπλα του το συντομότερο δυνατό. Λίγες ώρες μετά που άρχισε να μεταδίδεται αυτή η ντροπή, άνθρωποι γύρω μου που έβλεπαν με σχετική συμπάθεια τον Σαμαρά είχαν γίνει φανατικοί εναντίον του - αναμενόμενο: όταν προσπαθήσεις να με τσαμπουκαλέψεις, από γινάτι και μόνο, θα σε αδειάσω...)

Σήμερα έχουμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα δεν φαίνεται να καταρρέει το κράτος, η Ευρώπη, οι αγορές, τα νεύρα της Μέρκελ, τα βενζινάδικα. Σήμερα ένα νέο αίσθημα υπάρχει στον αέρα. Και εγώ, όπως και όλοι όσοι υποστηρίξαμε την νέα εποχή, περιμένουμε η ρητορική του πρώτου κόμματος, η αφήγησή του, να γίνει πράξη και να φανεί στις ζωές μας, έστω και εν μέρει, έστω και σταδιακά. Δεν αναμένουμε θαύματα, δεν αναμένουμε χωρισμούς υδάτων. Από την άλλη όμως δεν στηρίξαμε ΣΥΡΙΖΑ απλώς για να αλλάξουν οι φάτσες, απλώς επειδή βαρεθήκαμε τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα. Αναμένουμε... κάτι. Σίγουρα αναμένουμε κάτι. Και αυτό που περιμένουμε δεν θέλουμε να είναι μόνο η αλλαγή στην ψυχολογία των ανθρώπων που μέχρι προχτές ήταν απελπισμένοι και ένοιωθαν αποκλεισμένοι από την πρόσβαση στην ελπίδα. Ναι, είναι σημαντική, εξαιρετικά σημαντική η αλλαγή ψυχολογίας, οι σπουδαιότεροι οικονομολόγοι λένε ότι η οικονομία, η ίδια η συνοχή της κοινωνίας είναι ψυχολογία, αλλά θέλουμε και άλλα. Απτά και πραγματικά, πρακτικά πράγματα.

Εύχομαι οι νέοι άνθρωποι που αναλαμβάνουν ρόλο να έχουν την αυτογνωσία ότι δεν είναι ψημένοι αλλά και να υπολογίζουν τις πιθανότητες «υπονόμευσης». Και να λειτουργούν ανάλογα.

Εύχομαι και ελπίζω οι αριστεροί να επιδείξουν ουσιαστικές ποιοτικές διαφορές. Να αφήσουν τα παλιά modus operandi και να αποφασίσουν να παίξουν σε άλλο, δυσκολότερο αλλά ουσιαστικότερο γήπεδο. Να μην αλληλοχαϊδεύονται. Να μην κάνουν ότι δεν βλέπουν τις ανεπάρκειές τους – έτσι ώστε να μπορούν να τις διαχειριστούν. Να αλληλοελέγχονται. Να γκρινιάζουν. Να επικροτούν το καλό. Να αλληλοεπιδρούν. Να αναθεωρούν. Να διστάζουν, μέχρι να αποφασίσουν. Να είναι αβέβαιοι. Αλλά και να ενθουσιάζονται. Να είναι αποφασιστικοί. Όπως κάνουν οι κανονικοί άνθρωποι δηλαδή.

Έχω πολλούς φίλους που στήριξαν την παλιά κατάσταση. Ξέρω πως έκαναν αυτό που πίστευαν ότι είναι το καλλίτερο για την χώρα. Τώρα όμως ας κάνουμε όλοι αυτό που είναι το καλλίτερο για την χώρα. Ας συμφωνήσουμε στο ότι ενδιαφερόμαστε για την Ελλάδα. Χωρίς ρεβανσισμούς από την μία πλευρά. Και χωρίς υπονομεύσεις από την άλλη.

Σήμερα το πρωί ένα αερόστατο κυκλοφορεί στον ουρανό της χώρας. Έχει ενέργεια ανόδου, την καλή ψυχολογία των ανθρώπων που ελπίζουν να αποκτήσουν πρόσβαση στην ελπίδα. Έχει και βάρη, την ανησυχία και τους φόβους για την εκδικητικότητα των πρώην και της σχετικής απειρίας των νυν. Αλλά όταν πετάς, φοβάσαι. Είναι το αναμενόμενο. Αν δεν θες να φοβηθείς, δεν θα πετάξεις ποτέ. Let’s fly.

από εδώ, toportal

πάρχει ένα κινέζικο ρητό που λέει κάτι περίπου σαν «αλίμονο στον άνθρωπο που ζει σε ενδιαφέρουσες εποχές». Την εποχή μας «ενδιαφέρουσα» είναι το λιγότερο που μπορείς να την χαρακτηρίσεις. Από χθες, το «ενδιαφέρον» κεφάλαιο στην ιστορία της Ελλάδας, άλλαξε παράγραφο. Αν και για να πω την αλήθεια υποψιάζομαι ότι η ελληνική ιστορία δεν άλλαξε απλώς παράγραφο αλλά και κεφάλαιο... ή ίσως άλλαξε μέχρι και τόμο...

Τι θα μας φέρει αυτή η καινούργια μέρα; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά. Πέρα από τα πρώτα αυθόρμητα συναισθήματα, την χαρά, την ικανοποίηση, μια μικρή έκπληξη για το εύρος της νίκης, έχω φόβους και ελπίδες για αυτήν την επόμενη παράγραφο/κεφάλαιο/τόμο.

Ας αρχίσω όμως με κάτι που έχω την ανάγκη να εκφράσω. Δεν αποτελεί «μεγαλοθυμία», ούτε «αβρότητα» - δεν είμαι παράγοντας, ούτε έχω ρόλο, απόψεις μόνο διατυπώνω. Το μόνο μου χρέος είναι να τις διατυπώνω με σαφήνεια και με ειλικρίνια. Και θα ήθελα να πω το εξής: ήμουν λυσσαλέα κατά του ενδεχόμενου να ξανακυβερνήσει η απερχόμενη κυβέρνηση. Λυσσαλέα. Όχι όμως διότι πίστεψα ποτέ πως ο πρώην πρωθυπουργός ήταν προδότης ή κακόβουλος. Κάθε άλλο. Αντίθετα, υπήρχε ένα διάστημα που όσο και να διαφωνούσα με τις ενέργειές του, «ένοιωθα» στον Σαμαρά ότι πραγματικά πίστευε πως λειτουργούσε για το καλό της χώρας. Δεν ξέρω την προέλευση αυτής της σιγουριάς - ήταν ψυχομπάμπλ, αυταπάτη, ένστικτο σωστό; Δεν έχει σημασία – σημασία έχει ότι κάποτε ο Σαμαράς με έπειθε πολύ για τις προθέσεις του. Όμως, με την πάροδο του χρόνου, με έπειθε όλο και λιγότερο – και κάποια στιγμή απλώς διαπίστωσα ότι οι καλές προθέσεις του δεν αρκούσαν για να υπερνικήσουν τα άπειρα εμπόδια στο να λειτουργήσει με βάση τα καλά και συμφέροντα του λαού που υπηρετούσε. Και τότε, θέλησα να φύγει. Λυσσαλέα, ξαναλέω. Αλλά, ας μην ξεχνάμε το εξής: Ο άνθρωπος που απέτυχε, δεν είναι το ίδιο με τον «προδότη». Αυτό ας το θυμόμαστε.

Ας έρθουμε όμως στο σήμερα. Ως παλιός υποστηρικτής της νέας πρότασης που χθες πήρε την εντολή να αναλάβει τα ηνία, υπάρχουν κάποια δεδομένα που φοβάμαι. Ο πρώτος μου και σημαντικός φόβος είναι μη τυχόν και το κατεστημένο, η παλιά οργάνωση των πραγμάτων, υπονομεύσει την νέα αυτή ομάδα - ξεχνώντας κάτι πολύ σημαντικό, το σημαντικότερο και ουσιαστικότερο: Ότι η επιτυχία της νέας κυβέρνησης είναι επιτυχία όλης της Ελλάδας. Και ότι το καλό της πατρίδας μας είναι πάνω και πέρα από εκδικητικότητες και τρικλοποδιές.

Το δεύτερο που φοβάμαι έχει να κάνει με την ίδια την νέα οργάνωση που ήρθε στα πράγματα. Ομολογώ ότι ανησυχώ μήπως η πραγματικότητα της διακυβέρνησης, του να εξασκείς εξουσία, του να πρέπει να κάνεις αντί να λες τι ΘΑ κάνεις, πιάσει εξαπίνης και μπλοκάρει την νέα ομάδα εξουσίας. Θέλω να πιστεύω, καλοπροαίρετα, ως Έλληνας σκεφτόμενος, ότι αυτό εξουδετέρωσε τους προηγούμενους, ότι αυτό τους έκανε να ξεχάσουν ότι υπηρετούν τον λαό και ότι πρέπει να τον προστατεύουν, όχι να τον τρομάζουν και να τον τσαμπουκαλεύουν. (τεράστια παρένθεση: Ο άνθρωπος ή οι άνθρωποι που οδήγησαν τον πρώην πρωθυπουργό στην απόφαση να εγκρίνει την διαφήμιση με τους τίτλους εφημερίδας, σε περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, «η χώρα χωρίς βενζίνη/οι τράπεζες κλειστές/κλπ κλπ» πρέπει να εξαφανιστούν από δίπλα του το συντομότερο δυνατό. Λίγες ώρες μετά που άρχισε να μεταδίδεται αυτή η ντροπή, άνθρωποι γύρω μου που έβλεπαν με σχετική συμπάθεια τον Σαμαρά είχαν γίνει φανατικοί εναντίον του - αναμενόμενο: όταν προσπαθήσεις να με τσαμπουκαλέψεις, από γινάτι και μόνο, θα σε αδειάσω...)

Σήμερα έχουμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα δεν φαίνεται να καταρρέει το κράτος, η Ευρώπη, οι αγορές, τα νεύρα της Μέρκελ, τα βενζινάδικα. Σήμερα ένα νέο αίσθημα υπάρχει στον αέρα. Και εγώ, όπως και όλοι όσοι υποστηρίξαμε την νέα εποχή, περιμένουμε η ρητορική του πρώτου κόμματος, η αφήγησή του, να γίνει πράξη και να φανεί στις ζωές μας, έστω και εν μέρει, έστω και σταδιακά. Δεν αναμένουμε θαύματα, δεν αναμένουμε χωρισμούς υδάτων. Από την άλλη όμως δεν στηρίξαμε ΣΥΡΙΖΑ απλώς για να αλλάξουν οι φάτσες, απλώς επειδή βαρεθήκαμε τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα. Αναμένουμε... κάτι. Σίγουρα αναμένουμε κάτι. Και αυτό που περιμένουμε δεν θέλουμε να είναι μόνο η αλλαγή στην ψυχολογία των ανθρώπων που μέχρι προχτές ήταν απελπισμένοι και ένοιωθαν αποκλεισμένοι από την πρόσβαση στην ελπίδα. Ναι, είναι σημαντική, εξαιρετικά σημαντική η αλλαγή ψυχολογίας, οι σπουδαιότεροι οικονομολόγοι λένε ότι η οικονομία, η ίδια η συνοχή της κοινωνίας είναι ψυχολογία, αλλά θέλουμε και άλλα. Απτά και πραγματικά, πρακτικά πράγματα.

Εύχομαι οι νέοι άνθρωποι που αναλαμβάνουν ρόλο να έχουν την αυτογνωσία ότι δεν είναι ψημένοι αλλά και να υπολογίζουν τις πιθανότητες «υπονόμευσης». Και να λειτουργούν ανάλογα.

Εύχομαι και ελπίζω οι αριστεροί να επιδείξουν ουσιαστικές ποιοτικές διαφορές. Να αφήσουν τα παλιά modus operandi και να αποφασίσουν να παίξουν σε άλλο, δυσκολότερο αλλά ουσιαστικότερο γήπεδο. Να μην αλληλοχαϊδεύονται. Να μην κάνουν ότι δεν βλέπουν τις ανεπάρκειές τους – έτσι ώστε να μπορούν να τις διαχειριστούν. Να αλληλοελέγχονται. Να γκρινιάζουν. Να επικροτούν το καλό. Να αλληλοεπιδρούν. Να αναθεωρούν. Να διστάζουν, μέχρι να αποφασίσουν. Να είναι αβέβαιοι. Αλλά και να ενθουσιάζονται. Να είναι αποφασιστικοί. Όπως κάνουν οι κανονικοί άνθρωποι δηλαδή.

Έχω πολλούς φίλους που στήριξαν την παλιά κατάσταση. Ξέρω πως έκαναν αυτό που πίστευαν ότι είναι το καλλίτερο για την χώρα. Τώρα όμως ας κάνουμε όλοι αυτό που είναι το καλλίτερο για την χώρα. Ας συμφωνήσουμε στο ότι ενδιαφερόμαστε για την Ελλάδα. Χωρίς ρεβανσισμούς από την μία πλευρά. Και χωρίς υπονομεύσεις από την άλλη.

Σήμερα το πρωί ένα αερόστατο κυκλοφορεί στον ουρανό της χώρας. Έχει ενέργεια ανόδου, την καλή ψυχολογία των ανθρώπων που ελπίζουν να αποκτήσουν πρόσβαση στην ελπίδα. Έχει και βάρη, την ανησυχία και τους φόβους για την εκδικητικότητα των πρώην και της σχετικής απειρίας των νυν. Αλλά όταν πετάς, φοβάσαι. Είναι το αναμενόμενο. Αν δεν θες να φοβηθείς, δεν θα πετάξεις ποτέ. Let’s fly.

- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politikh&id=6873#sthash.BRo6DPcs.v2XChpLd.dpuf