Monday, December 02, 2019

Άτιτλο ερωτικό

Μου τράβηξαν την προσοχή, αμέσως σχεδόν, και ας διάβαζα χωμένος στον κόσμο του βιβλίου.

Απέναντί μου κάθισαν, τους έβλεπα κατά πρόσωπο - μεταξύ τους ήταν δίπλα δίπλα καθισμένοι, παράξενο για ζευγάρι. Ένα ζευγάρι που έμοιαζε να έρχονται από άλλη εποχή, παλιά. Νέοι, γύρω στα 30, το πολύ. Εκείνος ασχημούλης, συνεσταλμένος, με μάτια πρησμένα, ξενυχτισμένα. (Με έκαναν να σκεφτώ ξενύχτια - για να βλέπει σήριαλ Αμερικανικά, ή για να παίζει rpg's, ή για να απολαμβάνει πορνό...) Ψηλός, αλλά άχαρος, σαν λελέκι. Χαμογελούσε, όμως, όμορφα, και γελούσε συχνά. Αυθεντικά.

Εκείνη, λίγο μικρότερή του, άσπιλη - από αυτές τις νέες γυναίκες που φαντάζεσαι πως έχουν απαράβατη ιεροτελεστία φροντίδας του εαυτού τους κάθε βράδυ, πριν τον ύπνο. Με στιλπνά, λαμπερά, ολόισια, περιποιημένα καστανά μαλλιά (που τα τσέκαρε, με το χέρι, συχνά), ωραίο εφαρμοστό πουλοβεράκι, και με εμφανώς λιγότερη αμηχανία από την συντροφιά της. Μιλούσε πολύ, την πολυλογία της μοναξιάς, και από όσα έπιασα (κοκκίνισε το αυτί μου από την προσπάθεια, γκρρρρ) αφηγείτο ανούσιες, χιουμοριστικές τάχα ιστορίες, από την ζωή της. Κυρίως περιπέτειες με τον σκυλάκι της. Ατάκες που της έλεγαν, ή ζητιανές που έκανε το ζωντανό για μεζέδια, τέτοια.

Αλλά γελούσαν μαζί, πολύ. Και μαζί υπήρχε μια έντονη αμηχανία, σχεδόν ντροπή, μεταξύ τους. Αυθεντική. Νοιάζονταν.

Φαντάστηκα το πλαίσιο: Είναι κάποια συνάντηση καλλίτερης γνωριμίας δύο ανύπαντρων νέων που ήρθε η ώρα να κάνουν οικογένεια. Αυτός μάλλον έχει αργήσει πολύ περισσότερο από εκείνη, ίσως να είναι πάνω από 30, εξ ου και ήταν εξαιρετικός, πρόθυμος ακροατής, γελούσε πολύ με ότι έλεγε εκείνη, άκουγε προσεκτικά, δεν διέκοπτε, φοβόταν περισσότερο από τους δύο να μιλήσει.

Από την άλλη, εκείνη, που αν και ομορφούλα, δεν φαινόταν κορίτσι που θα έπαιζε το παιγνίδι των σύγχρονων τρόπων να συνδέονται οι νέοι. Γιατί; Ποιος ξέρει... Ίσως να έχει συντηρητικό χαρακτήρα. Ίσως να είναι θεούσα, αυθεντικά, ολόκαρδα. Ίσως να έχει αυστηρούς γονείς ή χαμηλή αυτοπεποίθηση. Ένας ασχημούλης και μια θεούσα που εξερευνούν το ενδεχόμενο να κάνουν οικογένεια. Επειδή είναι οι μοναδικοί στην παρέα τους, στην γενιά τους, στην σχολική τάξη τους, που δεν κάνουν σεξ έτσι, που δεν πειραματίζονται, επειδή μπορούν.

Αλλά μπορεί να υπάρχουν και άλλοι λόγοι. Ίσως κάποιου είδους ώθηση από την οικογένειά τους. Για λόγους συμφέροντος (για να ενωθούν δύο κτήματα, δυο περιουσίες). Για λόγους ελέγχου (θα παντρευτείς αυτόν που θα εγκρίνουμε πρώτα εμείς). Για λόγους συμπόνοιας (η κόρη μας είναι πολύ μονόχνωτη, τι θα κάνουμε, θα μείνει γεροντοκόρη;). Υπάρχει ένα παράδοξο στην κοινωνία εδώ, πως αυτές οι παράξενες εκδοχές μοιάζουν (ΜΟΥ μοιάζουν) πιστευτές, ακόμα και σήμερα, στην ασύδωτη εποχή μας.

Μα περισσότερο από όλα με συναρπάζει η εκδοχή αυτοί οι δύο άνθρωποι να συναντήθηκαν, μεν, από ανάγκη, ή από ώθηση, ή από υποχρέωση αλλά να δημιούργησουν έναν πλήρη και ωραίο και σωματικό έρωτα. Ομολογώ ότι παρατήρησα πως το παντελόνι του όπως καθόταν φούσκωνε γενναιόδωρα στο επίμαχο σημείο, ενώ το στήθος της ήταν πλούσιο, όμορφο, στητό, με ρώγες που διακρίνονταν πολύ λαχταριστά κάτω από το εφαρμοστό, ζωηρά πράσινο πουλόβερ. Και αυτά τα σίγουρα μυρωδάτα μαλλιά της.... μμμμμ.

Προσευχήθηκα η καύλα να τους σώσει. Τα κορμιά τους. Οι βυζάρες της και ο πούτσος του. Να γδυθούν την πρώτη φορά, και... Η καύλα. Η βασιλική οδός προς την αγάπη, τον εξανθρωπισμό των ανθρώπων, και την ζωντανή, πλήρη εσωτερική ζωή.

4 comments:

Mary said...

Όμορφες σκέψεις...
Η εικόνα των δυο ανθρώπων που γελούν για να σπάσει ίσως η αμηχανία με απλά, συνηθισμένα, ανώδυνα θέματα.
Μου αρέσει που πλάθει ο νους σου σενάρια λαμβάνοντας υπόψιν όλες τις παραμέτρους!

Anonymous said...

Και ίσως τελικά αυτοί να ευτυχησούν (για) περισσότερο, απο τους άλλους, τους ασύδωτους, που ερωτεύθηκαν με πάθος, ιδίοις σώμασι, χώρις επιταγές, ωθήσεις, υποχρεώσεις, που η καύλα ήταν έκει, εν αρχή, και που όμως για τον ένα απο τους δυο (ετσι γίνεται πάντα, μονήρης η διαδικασία) να τέλειωσε, απροειδοποίητα, και να απεσύρθη, να έφυγε, να εξαφανίστηκε εν πλήρη ασυδωσία, και να άφησε πίσω την πιο πικρή αμηχανία απο εκείνες χωρίς χαμόγελα και αστεισμούς, παρα μόνο μετέωρη "θλίψη εντός". Χωρίς κανένα νοιάξιμο (τι όμορφα πικρή λέξη!). Ισως τελικά, αυτό το μετρημένο, το (πώς αποκαλούν οι δάσκαλοι τα μαζεμένα παιδιά και συνήθως μέτριους μαθητές ελέιψει άλλων χαρακτηρισμών, πιο στρογγυλεμένα..) ... συνεσταλμένο να είναι το μαγικό αντίδοτο στον τόσο πόνο! Ισως τελικά αυτοί να ευτυχήσουν, να έχουν ήδη σωθεί, κι εμείς που αναλωθήκαμε στο μεγάλο Ερωτα, μετα τα 40 πλέον, που βιαστήκαμε να προλάβουμε να ευτυχήσουμε, να είμαστε οι πλέον αργοπορημένοι, να είναι πλέον πολύ αργά. Ισως να μη χρειαζόταν να προσευχηθείς. Ναι, κατι μου λέει πως αυτοι οι δυο, ηταν ήδη σωσμένοι. Μακάρι να παραμείνουν έτσι. Συνεσταλμένοι. Με νοιάξιμο.

Provato said...

Mary όποιος και να τους έβλεπε, θα ενερεγοποιήτο η φαντασία του! :)

Anonymous, πόσο ωραίο σχόλιο, και τι ωραία εκδοχή(ες) παρουσιάζεις. να είσαι καλά!

Αφώτιστος Φιλέλλην said...

Ολοι/ες ειναι προικισμενοι/ες.Οικαταλυτες ειναι οι ορμονες.