Επίσης έχω να καταγγείλω ότι...

Οι Νίκοι, τελικά, είναι πολύ μεγάλοι μαλάκες, δειγματοληπτικά μιλώντας....

Από τους 10, περίπου, που τους έστειλα τις ευχές μου στις 6 του μήνα, έχουν αξιώθεί να απαντήσουν μόνο 0ι 3!!!!

μόνο οι 3! οι άλλοι ούτε φωνή ούτε ακρόαση!!

και μιλάμε για 5 μέρες πριν - και έχει μεσολαβήσει και Σαββατοκύριακο!


το λέω για να μην μου πει κανένας ότι "μούμπλε μούμπλε και ρυθμοί που μούμπλε έντονοι και τρέχουμε μούμπλε και σόρυ μούμπλε ρε γαμώτη μούμπλε μούμπλε σκόπευα αλλά μούμπλε μούμπλέ!!!"

είχανε όλο το χρόνο να απαντήσουν!!

are they fatμαλάκες or what?????????

ΕΝΑ ΑΡΧΙΔΙ ΘΑ ΠΑΡΕΤΕ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!!! malakistiria!

ή θα γίνουμε κράτος, ή δεν θα γίνουμε!!!

...και δεν μπορώ να καταλάβω η πολιτεία που είναι σε όλο αυτό!!!!

και τι κάνει!

(καλά λένε μόνο για τους Γιώργηδες "όπου Γιώργος και μάλαμα" και μόνο για τους Γιάννηδες "σπίτι χωρίς Γιάννη, προκοπή δεν κάνει". Έχεις ακούσει εσύ να λένε κάτι παρόμοιο για Νίκο; ΟΧΙ!!!!! ΒΕΒΑΙΑ!!! ε, να γιατί!!!!)

Παράκληση

Μπορείτε επειτέλους να σταματήσετε να μου στέλνετε mail αλυσίδα με ποιήματα που έχουν γράψει κοριτσάκια που αργοπεθαίνουν από καρκίνο σε ένα νοσοκομείο της Νέας Υόρκης;

Συγγνώμη αλλά δεν συγκινούμαι...

Γιατί υπάρχουν και παιδάκια που αργοπεθαίνουν από καρκίνο σε μία έρημο της Αφρικής, χωρίς στέγη και καθαρό (ή έστω βρώμικο) νερό, και που δεν έχουν όρεξη να γράψουν ποιήματα διότι απλά δεν μπορούν να κρατήσουν το κεφάλι όρθιο από την αφαγία... [αλλά ακόμα και αν είχαν όρεξη μάλλον δεν θα είχαν τρόπο να το κάνουν (αναλφαβητισμός γαρ)].

Δεν είναι ότι δεν επιθυμώ το κοριτσάκι να είναι καλά... είναι απλά ότι η μετάδοση τέτοιων εικόνων (ξέρεις, το ξανθόμαλλο αγγελικό κοριτσάκι με τα γαλανά ματάκια, ξαπλωμένο σε ένα πεντακάθαρο δωμάτιο ενός ήσυχου Νεοϋορκέζικου Νοσοκομείου, σηκώνει τα ματάκια, ατενίζει για μερικά λεπτά τα χρυσά φθινοπωρινά φύλλα που αργά αργά πέφτουν από τα δέντρα του Central Park και συνεχίζει το γράψιμο του ποιήματός του... ) μας κάνει να ξεχνάμε το τρομακτικό πρόσωπο του πραγματικού πόνου και πόσο όλοι πρέπει να κάνουμε καθημερινά κάτι για να τον περιορίσουμε!

...φοβάμαι ότι πέφτουμε στην παγίδα να νιώθουμε ότι προωθώντας το Mail αλυσίδα έχουμε κάνει το χρέος μας - αμελούμε έτσι να κάνουμε αυτά που θα είχαν ουσιαστική σημασία και θα συντελούσαν πραγματικά στον περιορισμό του πόνου... ας πούμε να στηρίξουμε οικονομικά τις οργανώσεις των ανθρώπων που πάσχουν ή να μάθουμε τα παιδιά μας να έχουν υγιή και ισορροπημένη διατροφή για να προλάβουν την αρρώστια ή να προσέξουμε τους εαυτούς μας...