[τσούηγκ τσούηγκ]
Καθώς γράφω αυτό το ποστ, κρατάω στο χέρι μου ένα ζουμερό μπουτάκι κοτόπουλο που μασουλάω [τσούηγκ τσούηγκ] όλο χαρά.
Ο χώρος γύρω μου είναι γεμάτος από πλατά (το πλατό, πληθ. τα πλατά) με χιλιάδες [τσούηγκ τσούηγκ] είδη αλλαντικών.
Το κουμπούτερ είναι ακουμπησμένο [τσούηγκ τσούηγκ] πάνω σε μία κατασκευή από 4 τυριά.
Το ποντίκι, χάου απρόπριεητ, το κινώ πάνω [τσούηγκ τσούηγκ] σε μία φέτα Γκούντα για τοστ. το χαίρεται πολύ, αλλιώς τι ποντίκι θα ήτο;
Από πάνω μου, ένα μηχάνημα τύπου μαγκάηβερ [τσούηγκ τσούηγκ] εκτοξεύει ανά 6 λεπτά στο στόμα μου, κ μάλιστα κέντρο, ξεροψημένες κοτοπουλομπουκίτσες.
2 λίτρα γάλα ΕΒΟΛ λάητ με περιμένουν να τα πιω, [τσούηγκ τσούηγκ].
Φοράω μία ρόμπ ντε σαμπρ φτιαγμένη από ομελέτα με χωριάτικο λουκάνικο [τσούηγκ τσούηγκ], κεντημένη στο χέρι με γκοργκοντσόλα.
Μπριζολίτσες μαρινάρονται με πάθος κ πόθο [τσούηγκ τσούηγκ] μέσα στην κουζίνα.
Μπιφτεκάκια περιμένουν με τρόμο [τσούηγκ τσούηγκ] να έλθει η ώρα τους να ψηθούν στο τηγάνι.
Φιλέτα κοτόπουλο γεμιστά [τσούηγκ τσούηγκ] με τυρί κ ζαμπόν, a.k.a. γκόρντον μπλου, χορεύουν γύρω μου αισθησιακό χορό της κοιλιάς της κοτολέτας.
Πατατούλες τηγανιτές με τυρί κ μπέηκον μου κάνουν γλυκά ματάκια "ητ ας, ητ ας"...
...αγαπημένε κ σέξη βγιούερ, σήμερα, αύριο κ την κυριακή είναι οι 3 τελευταίες μέρες κανονικής διατροφής πριν τις 47 ημέρες της Σαρακοστιανής νηστείας. Κομμένα τα αυγά, τα τυριά, τα κρέατα, τα μπουτάκια κοτόπουλο, όλα όλα όλα κομμένα, πάψε πάψε πάψε επιτέλους.
κ όπως καταλαβαίνεις είμαι αποφασισμένος να τις γλεντήσω μέχρι το μεδούλι. χεχεχεχε!
:-)
Friday, February 12, 2010
Απορία πολύ πχιοτικιά
Σήμερα καθόμουν κ χάζευα κάποια στιγμή ΠΚΕ - πχιοτικό κανάλι ελλάδας (λέγε με Star). Είχε την εκπομπή του Φώτη κ της Μαρίας. Έπεσα σε μία σκηνή, όπου καλιαρντεύανε έναν τύπο που στο πρωινάδικο του Mega προσπαθούσε να περιγράψει μία όρκα, που είχε δει εκεί στην Παταγωνία, την οποία μην γνωρίζοντας ότι είναι όρκα την έλεγε ασπρόμαυρο δελφίνι.
Αξιοσημείωτο, ok, αλλά όχι κ πια κ τόσο αξιοσημείωτο ώστε να στηρίξεις επάνω του ολάκερο πεντάλεπτο εκπομπής. Αλλά ο Φώτης κ η Μαρία να σου να το σχολιάζουν, να σου να αναρωτιούνται, να σου να λένε διάφορα τύπου "άραγε, αν θα βρεθεί στο Περτούλι κ δει γιολάδα θα το ξέρει ότι είναι γιολάδα;" κλπ κλπ.
Η αποθέωση της ασήμαντης μαλακίας. Θα μου πεις κ θα έχεις κ δίκιο, όπα ρε φίλε, σιγά το πράγμα που ανακάλυψες, έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούνται εκπομπές μεταδόσεις σκηνών όπου άθρωπες λένε ανέκδοτα ο ένας στον άλλο, ή όπου σχολιάζουν video από άλλες εκπομπές, χάου μο αυτιστικός κεν γιου γκο από όσο είναι η ελληνική τηβή;
ναι, ναι, ναι. Ok, ok, ok. έχεις δίκιο, δίκιο, τρίκιο!
Όμως δεν μπορούσα να πνίξω την απορία μέσα μου.
Αυτοί οι δύο άνθρωποι, ο Φώτης κ η Μαρία, που φαίνονται αξιόλογοι κ διαβασμένοι κ "κανονικοί". Κ που έχουν τις ζωές τους κ τα προβλήματά τους, κ τα θέματά τους κ τις χαρές τους, όπως όλοι οι άθρωπες... αυτοί, λοιπόν, πώς αισθάνονται με τον εαυτό τους ας πούμε εκεί, κατά τη 1 το μεσημέρι που υποθέτω θα ετοιμάζονται για την εκπομπή ξέροντας ότι θα βγάλουν το επιούσιο μιλώντας για 5 λεπτά για το αν ένας τυπάκος αναγνωρίζει ή όχι την όρκα;
Θέλω να πω, για να το γενικεύσω κιόλας λίγο... αναρωτιούνται ποτέ οι άνθρωποι που κάνουν διάφορα ανούσια κ άστοχα πράγματα για την ουσία του τρόπου με τον οποίο βγάζουν το ψωμί τους; Αυτοί που λένε ανέκδοτα κ σχολιάζουν βιντεάκια νιώθουν Ok με τον εαυτό τους με αυτό που κάνουν; Θεωρούν ότι συνάδει αυτό το πράγμα με την προσωπικότητά τους; Οτι έχει κάποια σχέση με το ΑΝΩ του ανθρώπου; Επίσης... Αυτό ονειρεύονταν να κάνουν μικροί; Η, ακόμα ακόμα, θα ήθελαν το παιδί τους να κάνει αυτό το πράγμα για να πορευτεί στην ζωή του;
Πρόσεξε, δεν έχω πρόβλημα με τους ανθρώπους που θέλουν να διασκεδάζουν τον άλλο, ή να είναι κωμικοί ή να βγαίνουν στην τηλεόραση - ούτε πιστεύω ότι ο μόνος αξιόλογος επαγγελματίας είναι αυτός που ανακαλύπτει το φάρμακο για το Aids. Καθόλου. Το να είσαι αξιόλογος δεν είναι θέμα τι κάνεις αλλά πως το κάνεις. Αυτό λοιπόν που έκαναν σήμερα η Μαρία κ ο Φώτης, δεν ήταν αξιόλογο καθόλου. Δεν είχε καθόλου πλάκα, καθόλου χιούμορ κ κανένα μα κανένα λόγο να είναι στην τηλεόραση. Επίσης, ήταν πολύ πολύ πολύ υποδεέστερό τους. Κ γι αυτό αναρωτήθηκα εξάλλου, γιατί οι άνθρωποι δεν φαίνονται ούτε ηλίθιοι ούτε γουρούνια - δεν τους προβληματίζει να "υπηρετούν" αυτό το τόσο κούφιο πράγμα που στο κάτω κάτω δεν κάνει ντηλήβερ αυτό που υποτίθεται ότι προσφέρει, διασκέδαη, έστω κ ανάλαφρη;
αρονό, αρήλη ρονό. ίσως είμαι λίγο ρομαντικός κ εξιδανικευσιάρης. (εσύ τι λες, είμαι;)
Μου χρωστάς χάρη
Λοιπόν, όπως ξέρεις, τον τελευταίο καιρό οι εταιρίες κινητής τηλεφωνίας έχουν παρουσιάσει καινούργια προγράμματα όπου με ένα πάγιο κανείς έχει έναν συγκεκριμένο αριθμό sms να ξοδέψει, ένα συγκεκριμένο χρόνο ομιλίας να καταναλώσει κλπ κλπ.
Από όλα όσα προσφέρουν αυτά τα πακέτα, εκείνο που εξαντλείται πιο γρήγορα είναι τα δωρεάν sms, ειδικά αυτά που μπορείς να στείλεις σε άλλα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας, που σε αντίθεση με αυτά που μπορείς να στείλεις στο δικό σου δίκτυο είναι περιορισμένα. Σου δίνουν ας πούμε με το πάγιό σου 1500 sms προς wind κ 150 sms προς τα άλλα δίκτυα... ε, εγώ που οι δυο - τρεις άθρωπες με τους οποίους ανταλλάσω μηνύματα είναι ο ένας Vodafone κ ο άλλος Cosmote, τα έχω εξαντλήσει αυτά τα 150 μέσα σε 10 μέρες, άντε 15 το πολύ.
Τι κάνεις μετά; Συνεχίζεις να στέλνεις αβέρτα κουβέρτα sms με την ίδια άνεση, με τον κίνδυνο να βρεθείς να πληρώνεις πολύ παραπάνω από το πάγιό σου; συνεχίζεις;
ΟΧΙ! Καθόλου μάλιστα. Γιατί υπάρχει λύση κ να συνεχίσεις να επικοινωνείς, αλλά κ να μην πληρώσεις σεντ παραπάνω από το πάγιό σου.
Γιου σει, αυτά τα προγράμματα συνήθως προσφέρουν κ έναν αριθμό MMS. Ας πούμε, στο από πάνω παράδειγμα εγώ εκτός από 150 δωρεάν sms προς όλα τα δίκτυα, έχω κ 150 MMS. Αυτά, μπορούν κάλλιστα να χρησιμοποιηθούν ωσάν απλά SMS. Δηλαδή, κάνεις create multimedia message, γράφεις το κειμενάκι που θέλεις κ το στέλνεις όπου θέλεις. Ο παραπλήπτης θα το πάρει κανονικά το μήνυμα ως mms μεν, αλλά μία χαρά κατανοητό, αφού θα περιλαμβάνει μόνο text.
Οπότε, την επόμενη φορά που θα εξαντλήσεις τα δωρεάν sms που σου προσφέρει το πακέτο σου, πριν αρχίσεις να σκοτώνεις αργά αργά τον Σκρούτζ μέσα σου, δες αν κ πόσα δωρεάν MMS έχεις δυνατότητα να στείλεις... κ γιούζ δεμ μαδαφάκα!
γιου γκο γκέρλ! γιου γκο μπόη!
μου χρωστάς χάρη τώρα, έτσι;
Από όλα όσα προσφέρουν αυτά τα πακέτα, εκείνο που εξαντλείται πιο γρήγορα είναι τα δωρεάν sms, ειδικά αυτά που μπορείς να στείλεις σε άλλα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας, που σε αντίθεση με αυτά που μπορείς να στείλεις στο δικό σου δίκτυο είναι περιορισμένα. Σου δίνουν ας πούμε με το πάγιό σου 1500 sms προς wind κ 150 sms προς τα άλλα δίκτυα... ε, εγώ που οι δυο - τρεις άθρωπες με τους οποίους ανταλλάσω μηνύματα είναι ο ένας Vodafone κ ο άλλος Cosmote, τα έχω εξαντλήσει αυτά τα 150 μέσα σε 10 μέρες, άντε 15 το πολύ.
Τι κάνεις μετά; Συνεχίζεις να στέλνεις αβέρτα κουβέρτα sms με την ίδια άνεση, με τον κίνδυνο να βρεθείς να πληρώνεις πολύ παραπάνω από το πάγιό σου; συνεχίζεις;
ΟΧΙ! Καθόλου μάλιστα. Γιατί υπάρχει λύση κ να συνεχίσεις να επικοινωνείς, αλλά κ να μην πληρώσεις σεντ παραπάνω από το πάγιό σου.
Γιου σει, αυτά τα προγράμματα συνήθως προσφέρουν κ έναν αριθμό MMS. Ας πούμε, στο από πάνω παράδειγμα εγώ εκτός από 150 δωρεάν sms προς όλα τα δίκτυα, έχω κ 150 MMS. Αυτά, μπορούν κάλλιστα να χρησιμοποιηθούν ωσάν απλά SMS. Δηλαδή, κάνεις create multimedia message, γράφεις το κειμενάκι που θέλεις κ το στέλνεις όπου θέλεις. Ο παραπλήπτης θα το πάρει κανονικά το μήνυμα ως mms μεν, αλλά μία χαρά κατανοητό, αφού θα περιλαμβάνει μόνο text.
Οπότε, την επόμενη φορά που θα εξαντλήσεις τα δωρεάν sms που σου προσφέρει το πακέτο σου, πριν αρχίσεις να σκοτώνεις αργά αργά τον Σκρούτζ μέσα σου, δες αν κ πόσα δωρεάν MMS έχεις δυνατότητα να στείλεις... κ γιούζ δεμ μαδαφάκα!
γιου γκο γκέρλ! γιου γκο μπόη!
μου χρωστάς χάρη τώρα, έτσι;
Thursday, February 11, 2010
Ποιο δράμα κρύβεται πίσω από την αυτοκτονία του Alexander Mc Queen;
Όπως έγινε/γίνεται γνωστό καθώς διαβάζεις αυτές τις γραμμές, ο Βρετανός σχεδιαστής Alexander Mc Queen που βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του στο Λονδίνο μάλλον αυτοκτόνησε. Λένε ότι βρέθηκε κρεμασμένος. Ήταν 40 χρονών, πολύ νέος αλλά κ πολύ επιτυχημένος για να κάνει κάτι τέτοιο....
Η αλήθεια είναι ότι πριν από μία βδομάδα είχε πεθάνει η μητέρα του. Βαρύ πράγμα, ναι...
Επίσης, λένε ότι τα τελευταία χρόνια βασανιζόταν ιδιαίτερα από την αυτοκτονία, το 2007, της φίλης του Isabella Blow. Αυτή ήταν το fashion icon που τον ανακάλυψε κ του έδωσε την απαραίτητη προβολή στα πρώτα βήματά του. Υπάρχει ένα κοτσομπολιό που λέει ότι η Blow, που είχε πολύ έντονα οικονομικά προβλήματα πριν τελικά αυτοκτονήσει, κατηγορούσε τον φίλο της Alexander ότι αν κ είχε κάνει τεράστια περιουσία με τις επαγγελματικές του δραστηριότητες, την αρχή των οποίων όφειλε σε εκείνη, δεν την είχε βοηθήσει καθόλου - έστω προσφέροντας της μία δουλειά... Αυτό, ήταν κάτι που ο ίδιος ο McQuenn αρνιόταν ότι είχε βάση... αλλά η αλήθεια είναι ότι η Blow είχε αφήσει πολλές σπόντες σε συνεντεύξεις της.
Όπως κ να έχει, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν άκουσα για την αυτοκτονία ήταν το εξής... κάτι σίγουρα πάει λάθος όταν οι άνθρωποι μπορούν να διαχειριστούν την διοίκηση ολόκληρων αυτοκρατοριών - αλλά όχι κάτι τόσο "φυσιολογικό" όσο την απώλεια της μάνας... δεν λέω ότι ο μακαρίτης ήταν τέτοιο case, αλλά απλά αυτό το πράγμα ξεπήδησε στο μυαλό μου. κ είπα να στο πω.
επίσης, ναι, ομολογώ ότι το Pure drama με συγκινεί. Τι επίδοξος συγγραφέας θα ήμουν αλλιώς, ε;
α κ εδώ δύο πολύ χάλια φορέματα του μακαρίτη...
κ ένα ωραίο πολύ
[α, πριν με καταδικάσεις εντελώς να σημειωθεί προς υπεράσπιση μου ότι ασχολούμαι με αυτοκτονία διεθνώς διάσημου σχεδιαστή, όχι με με το εθνικό διαζύγιο της Ελένης κ του Λιάτσου ούτε με τα της Τζούλιας Αλεξανδράτου. Αν μη τι άλλο έχω πχιότητα στο κοτσομπολιό! χεχε]
Monday, February 08, 2010
Στο διάστημα κανένας δεν μπορεί να ακούσει το κακάρισμά σου
Ναι, πήπολ, ναι!
Φτάσαμε πάλι στην πιο ενδιαφέρουσα στιγμή του χρόνου όσον αφορά τις διαφημίσεις. Ψες ήταν ο τελικός του Πρωταθλήματος Αμερικάνικου Ποδοσφαίρου, του τηλεοπτικού γεγονότος που συγκεντρώνει τους περισσότερους θεατές στις ΗΠΑ!
Οι μεγάλες εταιρίες, το έχουν παράδοση να διαφημίζονται σε αυτό το παιχνίδι - όπως επίσης κ όσες θένε να προσεγγίσουν μεγάλο μεγάλο μεγάλο κοινό με την μία. Κάθε διαφήμιση στοιχίζει εκατομμύρια δολλάρια. Κ για να μεταδοθεί, αλλά κ για να φτιαχτεί. Πολλά εκατομμύρια.
Γενικά θεωρείται ότι οι διαφημίσεις του super bowl σου δίνουν μία πολύ καλή εικόνα από ό,τι πιο τρέχον κ φρέσκο στο advertsing σε επίπεδο τεχνικής κ μηχανισμών, αλλά καταλαβαίνεις κ με ποια αστεία γελάει ο κόσμος, τι μάρκες είναι χατ κ έχουν λεφτά να διαφημιστούν, ε και γενικά ξέρεις τώρα πως είναι αυτά (οκ, νομίζω ότι παθαίνω δυσλεξία, τέλος). Γι αυτό εξάλλου κάθε χρόνο τις μέρες μετά το Super Bowl συζητιώνται περισσότερο οι διαφημίσεις παρά το παιγνίδι αυτό καθ΄ αυτό.
Φέτος είχαμε όχι ιδαίτερα ωραίες διαφημίσεις, εγώ σου παρουσιάζω μερικές που μου τράβηξαν την προσοχή, α, σημειώσε ότι όπως φαίνεται το χτεσινό παιγνίδι είναι αυτό με τον μεγαλύτερο αριθμό βγιούερζ έβα στην ιστορία του Super Bowl.
Φύγαμε!
Αυτή για τα doritos ξεκινά απίστευτα βαρετά, γιον γιον εντατίκ, αλλά η τελευταία σκηνή με τον φίλο που προσπαθεί να σώσει την ημέρα (save the day, έλεος, τίποτε δεν καταλαβαίνεις;) είναι από τα πιο αστεία πράγματα που έχω δει τελευταία.
Κ όμως, αν κ δεν το πιστεύαμε ότι θα γίνει ποτέ, το Google έβγαλε διαφήμιση για τις υπηρεσίες αναζήτησης. Αυτό είναι "μεγάλη επανάσταση" κ σχολιάστηκε πολύ κ από πολλούς, γιατί το Google πλασάρεται ως το αντίπαλον δέος στις παλιακές πρακτικές (μία από τις οποίες είναι κ το να διαφημίζεις Internet search engine στην τηλεόραση...). Φαίνεται όμως ότι το Bign της Microsoft έχει κάνει μεγάλη πουτανιά κ όλο κ πλησιάζει το Google, οπότε κ αυτό άφησε τις τρεντιές κ είπε να διαφημιστεί κ στην τηλεόραση με ένα ταινιάκι που υπάρχει στο youtube εδώ κ πολύ καιρό... το βρίσκω εξαιρετικό κ τα πρώτα αποτελέσματα λένε πως έγραψε πολύ καλά στο κοινό. Γιου γκο γκούγκλ!
Αυτή η διαφήμιση δεν μου αρέσει κ τόσο, όμως είναι νέο ότι η Dove αποφασίζει να προσεγίσει την αγορά "άντρας" - ήταν/είναι μία μάρκα πολύ γυναικεία, κ είναι μεγάλο και ρήσκει το άνοιγμα που κάνει.... χμφ χμφ χμφ, δεν ξέρω αν θα πετύχει η απόπειρα να πιάσουμε το αντρικό κοινό αλλά πάντως η διαφήμιση δεν με τρελαίνει...
Η Megan Fox, η πιο σέξυ Ελληνίδα με τα ποιο ωραία πόδια στην χώρα, σε αυτήν την διαφήμιση για την Motorola "παίζει" με το πόσο γκομενάρα είναι.... μου αρέ, αλλά όχι απίστευτα. Αστεία, αλλά λίγο - θα μπορούσε περισσότερο
Αυτή έδώ για τα Snickers δεν είναι κ καμία ιδεάρα, αλλά επειδή παίζει ένα από τα 4 Χρυσά Κορίτσα, ε, πρέπει να την τιμήσουμε χεχεχεχε. Α μπαδεγουέη, αυτή η διαφήμιση άρεσε περισσότερο από όλες προβλήθηκαν εχτές, σύμφωνα με ένα γκάλοπ που κάνει η Usa Today. γιου γκο γκόλντεν γκέρλ!
Η Intel με αυτή την διαφήμιση καταφέρνει κάτι πολύ κουλ, να είναι κ πολύ tech oriented αλλά κ συναισθηματική. Έχει όμως ένα από τα χειρότερα πακ σοτ που έχω δει ποτέεεεεε, μα χορωδία, ΧΟΡΩΔΙΑ; κράηστ δηλαδή!!!! τι σκεφτόσασταν;
Ξεράθηκα σε γέλιο επίσης με αυτή την διαφήμιση μιας αλυσίδας fast food που εσείς εδώ στην Ελλάδα δεν την έχετε, χεχεχε, ουρλιάζουν τα κοτόπουλα ουρλιάζουν. στο διάστημα κανένας δεν μπορεί να σε ακούσει να κακαρίζεις.
χααχααχαχαααχαχααχαχααααα
Ξέρεις ότι μου αρέσει το αντρικό γυμνό στην διαφήμιση, ακόμα κ αν είναι lame, χεχεχε δες εδώ, είναι διαφήμιση για αλλαγή καριέρας.
Να κ μια ταινιούλα με 3 πολύ ενδιαφέροντες τύπους κ μία όρκα - είναι για... λάστιχα, χεχεχεχε! κ αυτή άρεσε γενικά στον κόσμο.
Κ ναι, το ξέρεις ότι είμαι δουλάκι της Coca Cola, του επίσημου πιοτί της Ανθρωπότητας, της Σαμπάνιας του Φτωχού. Οπότε, αν κ δεν είχαμε καμία ιδιαίτερη ιδέα φέτος, να οι δύο διαφημίσεις που έβγαλε φέτος στο Super Ball...
Σε αυτή παίζουν οι Simpsons - δεν τρελάθηκα.
Κ σε αυτή χρησιμοποιούν ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια μουσικής το Bolero του Ravel. δεν τρελάθηκα, ξανά μανά.
Α, με την ευκαιρία να σου πω ότι για πρώτη φορά μετά από 12469686763532 δις χρόνια, η Pepsi δεν είχε διαφήμιση στο Super Bowl - που είναι σοκαριστικό, γιατί έκανε διαφημίσεις τρελές μπενχουριάδες με Μάηκωλ Τζάκσον, Μπρείτνοι κ λοιπά κ λοιπά! λυγμ, κλαψ, χουή μης γιου Πέπση, πληζ κομ μπάκ.
Παμ παρακάτ, εδώ μία διαφήμιση για την Dodge, το έχουν παρατραβήξει πια οι Αμερικάνοι με το θέμα "άντρα απελευθερώσου" φτάνει μάγκες, δεν δουλεύει πια αυτό σαν στρατηγική. έλεος, ας την δούμε όμως γιατί είναι ενδιαφέρουσα κοινωνιολογικά.
Περίμενες ποτέ να δεις τον Στίβει Θαύμα σε διαφήμιση, κ μάλιστα να αστειεύεται με το ότι είναι τυφλός;;;!!!! Κ όμως εδώ γίνεται
καλούλα, όχι;
αυτά, σε κούρασα το ξέρω, αλλά πρέπει να είσαι κουλ κ να έχεις θέμα συζήτησης κοσμοπολίτικο με τα γκομενάκια στο μπαρ, γι αυτό μη γκρινιάζεις.
εσένα ποια σου άρεσε πιο πολύ από όλες; ε;
Φτάσαμε πάλι στην πιο ενδιαφέρουσα στιγμή του χρόνου όσον αφορά τις διαφημίσεις. Ψες ήταν ο τελικός του Πρωταθλήματος Αμερικάνικου Ποδοσφαίρου, του τηλεοπτικού γεγονότος που συγκεντρώνει τους περισσότερους θεατές στις ΗΠΑ!
Οι μεγάλες εταιρίες, το έχουν παράδοση να διαφημίζονται σε αυτό το παιχνίδι - όπως επίσης κ όσες θένε να προσεγγίσουν μεγάλο μεγάλο μεγάλο κοινό με την μία. Κάθε διαφήμιση στοιχίζει εκατομμύρια δολλάρια. Κ για να μεταδοθεί, αλλά κ για να φτιαχτεί. Πολλά εκατομμύρια.
Γενικά θεωρείται ότι οι διαφημίσεις του super bowl σου δίνουν μία πολύ καλή εικόνα από ό,τι πιο τρέχον κ φρέσκο στο advertsing σε επίπεδο τεχνικής κ μηχανισμών, αλλά καταλαβαίνεις κ με ποια αστεία γελάει ο κόσμος, τι μάρκες είναι χατ κ έχουν λεφτά να διαφημιστούν, ε και γενικά ξέρεις τώρα πως είναι αυτά (οκ, νομίζω ότι παθαίνω δυσλεξία, τέλος). Γι αυτό εξάλλου κάθε χρόνο τις μέρες μετά το Super Bowl συζητιώνται περισσότερο οι διαφημίσεις παρά το παιγνίδι αυτό καθ΄ αυτό.
Φέτος είχαμε όχι ιδαίτερα ωραίες διαφημίσεις, εγώ σου παρουσιάζω μερικές που μου τράβηξαν την προσοχή, α, σημειώσε ότι όπως φαίνεται το χτεσινό παιγνίδι είναι αυτό με τον μεγαλύτερο αριθμό βγιούερζ έβα στην ιστορία του Super Bowl.
Φύγαμε!
Αυτή για τα doritos ξεκινά απίστευτα βαρετά, γιον γιον εντατίκ, αλλά η τελευταία σκηνή με τον φίλο που προσπαθεί να σώσει την ημέρα (save the day, έλεος, τίποτε δεν καταλαβαίνεις;) είναι από τα πιο αστεία πράγματα που έχω δει τελευταία.
Κ όμως, αν κ δεν το πιστεύαμε ότι θα γίνει ποτέ, το Google έβγαλε διαφήμιση για τις υπηρεσίες αναζήτησης. Αυτό είναι "μεγάλη επανάσταση" κ σχολιάστηκε πολύ κ από πολλούς, γιατί το Google πλασάρεται ως το αντίπαλον δέος στις παλιακές πρακτικές (μία από τις οποίες είναι κ το να διαφημίζεις Internet search engine στην τηλεόραση...). Φαίνεται όμως ότι το Bign της Microsoft έχει κάνει μεγάλη πουτανιά κ όλο κ πλησιάζει το Google, οπότε κ αυτό άφησε τις τρεντιές κ είπε να διαφημιστεί κ στην τηλεόραση με ένα ταινιάκι που υπάρχει στο youtube εδώ κ πολύ καιρό... το βρίσκω εξαιρετικό κ τα πρώτα αποτελέσματα λένε πως έγραψε πολύ καλά στο κοινό. Γιου γκο γκούγκλ!
Αυτή η διαφήμιση δεν μου αρέσει κ τόσο, όμως είναι νέο ότι η Dove αποφασίζει να προσεγίσει την αγορά "άντρας" - ήταν/είναι μία μάρκα πολύ γυναικεία, κ είναι μεγάλο και ρήσκει το άνοιγμα που κάνει.... χμφ χμφ χμφ, δεν ξέρω αν θα πετύχει η απόπειρα να πιάσουμε το αντρικό κοινό αλλά πάντως η διαφήμιση δεν με τρελαίνει...
Η Megan Fox, η πιο σέξυ Ελληνίδα με τα ποιο ωραία πόδια στην χώρα, σε αυτήν την διαφήμιση για την Motorola "παίζει" με το πόσο γκομενάρα είναι.... μου αρέ, αλλά όχι απίστευτα. Αστεία, αλλά λίγο - θα μπορούσε περισσότερο
Αυτή έδώ για τα Snickers δεν είναι κ καμία ιδεάρα, αλλά επειδή παίζει ένα από τα 4 Χρυσά Κορίτσα, ε, πρέπει να την τιμήσουμε χεχεχεχε. Α μπαδεγουέη, αυτή η διαφήμιση άρεσε περισσότερο από όλες προβλήθηκαν εχτές, σύμφωνα με ένα γκάλοπ που κάνει η Usa Today. γιου γκο γκόλντεν γκέρλ!
Η Intel με αυτή την διαφήμιση καταφέρνει κάτι πολύ κουλ, να είναι κ πολύ tech oriented αλλά κ συναισθηματική. Έχει όμως ένα από τα χειρότερα πακ σοτ που έχω δει ποτέεεεεε, μα χορωδία, ΧΟΡΩΔΙΑ; κράηστ δηλαδή!!!! τι σκεφτόσασταν;
Ξεράθηκα σε γέλιο επίσης με αυτή την διαφήμιση μιας αλυσίδας fast food που εσείς εδώ στην Ελλάδα δεν την έχετε, χεχεχε, ουρλιάζουν τα κοτόπουλα ουρλιάζουν. στο διάστημα κανένας δεν μπορεί να σε ακούσει να κακαρίζεις.
χααχααχαχαααχαχααχαχααααα
Ξέρεις ότι μου αρέσει το αντρικό γυμνό στην διαφήμιση, ακόμα κ αν είναι lame, χεχεχε δες εδώ, είναι διαφήμιση για αλλαγή καριέρας.
Να κ μια ταινιούλα με 3 πολύ ενδιαφέροντες τύπους κ μία όρκα - είναι για... λάστιχα, χεχεχεχε! κ αυτή άρεσε γενικά στον κόσμο.
Κ ναι, το ξέρεις ότι είμαι δουλάκι της Coca Cola, του επίσημου πιοτί της Ανθρωπότητας, της Σαμπάνιας του Φτωχού. Οπότε, αν κ δεν είχαμε καμία ιδιαίτερη ιδέα φέτος, να οι δύο διαφημίσεις που έβγαλε φέτος στο Super Ball...
Σε αυτή παίζουν οι Simpsons - δεν τρελάθηκα.
Κ σε αυτή χρησιμοποιούν ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια μουσικής το Bolero του Ravel. δεν τρελάθηκα, ξανά μανά.
Α, με την ευκαιρία να σου πω ότι για πρώτη φορά μετά από 12469686763532 δις χρόνια, η Pepsi δεν είχε διαφήμιση στο Super Bowl - που είναι σοκαριστικό, γιατί έκανε διαφημίσεις τρελές μπενχουριάδες με Μάηκωλ Τζάκσον, Μπρείτνοι κ λοιπά κ λοιπά! λυγμ, κλαψ, χουή μης γιου Πέπση, πληζ κομ μπάκ.
Παμ παρακάτ, εδώ μία διαφήμιση για την Dodge, το έχουν παρατραβήξει πια οι Αμερικάνοι με το θέμα "άντρα απελευθερώσου" φτάνει μάγκες, δεν δουλεύει πια αυτό σαν στρατηγική. έλεος, ας την δούμε όμως γιατί είναι ενδιαφέρουσα κοινωνιολογικά.
Περίμενες ποτέ να δεις τον Στίβει Θαύμα σε διαφήμιση, κ μάλιστα να αστειεύεται με το ότι είναι τυφλός;;;!!!! Κ όμως εδώ γίνεται
καλούλα, όχι;
αυτά, σε κούρασα το ξέρω, αλλά πρέπει να είσαι κουλ κ να έχεις θέμα συζήτησης κοσμοπολίτικο με τα γκομενάκια στο μπαρ, γι αυτό μη γκρινιάζεις.
εσένα ποια σου άρεσε πιο πολύ από όλες; ε;
Friday, February 05, 2010
Καθημερινή λέημ λέημ λέημ λέημ λέημ
Το παρακάτω είναι η πρώτη παράγραφος ενός άρθρου που νομίζω ότι δημοσιεύτηκε την Κυριακή που μας πέρασε στην Καθημερινή...
Το θέμα του είναι τα μπουζουκομάγαζα/νυχτερινά κέντρα της Αθήνας.
Η νυχτερινή ζωή της Αθήνας βουλιάζει. Εδώ και τρία - τέσσερα χρόνια οι έξοδοι των Αθηναίων έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο [...] Ενδεικτικό του «θρήνου» στη νύχτα είναι ότι λαοφιλές όνομα της ελληνικής μουσικής σκηνής, που κάποτε γέμιζε στάδια, τώρα με το ζόρι προσελκύει τριακόσια άτομα σε αίθουσα χωρητικότητας χιλίων. Την ίδια ώρα, δημοσιεύματα στο Διαδίκτυο θέλουν το μεγαθήριο «Αθηνών Αρένα» [...]
Με αφορμή την bold φράση, έχω μείνει μαλάκας, μπήγκ τάημ (...οκ, οκ, έχεις δίκιο, τελευταία δεν θέλω κ πολύ, μένω μαλάκας πολύ συχνά, σαν να έχω γίνει λίγο ντράμα κουήν, αλλά δες το από την θετική του πλευρά.... αν δεν ήμουν υπερβολικός πως θα είχα θέμα για ποστ; πως θα έβρισκες εσύ κάτι να διαβάσεις να σκάσει το πικραμένο σου πετροκέρασο; ε; ε;)
Γιου σει, ο καλλιτέχνης που δεν αναφέρεται, το λαοφιλές όνομα, είναι ο Νταλάρας. Αυτός είναι που παίζει τις καλές μέρες με 300 άτομα... κ αναρωτιέμαι πολλά κ διάφορα.
Πότε κ κυρίως γιατί οι εφημερίδες γίνανε τόσο πολήτικαλη κορέκτ ώστε να μην γράφουν το όνομα ενός καλλιτέχνης που δεν έχει πια την επιτυχία που είχε παλιά; έλεος, μιλάμε για έναν τραγουδιστή, κ αναφερόμαστε στο πρόγραμμα του. Σιγά το φοβερό! Να μου πεις ότι ο τάδε αργοπεθαίνει κ δεν θέλω να μεταφέρω την είδηση πως "τη βγάζει δεν την βγάζει την μέρα" γιατί θα το διαβάσει ο ίδιος ή το παιδί του, το καταλαβαίνω... αλλά να κάνουμε τέτοιο σκρήνηνγκ επειδή δεν πάει καλά το νυχτερινό πρόγραμμα ενός τραγουδιστή, είναι σούπερ λέημ!
Επίσης, αναρωτιέμαι... γιατί η αποτυχία έχει γίνει τόσο στίγμα; σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας; εγώ, που δεν είμαι κ κανένας σοφός, ξέρω ότι στην εξέλιξη μιας ζωής, μιας καριέρας, μίας αγάπης, ενός έρωτα, ενός χουοτέβερ, υπάρχουν περίοδοι που τα πράγματα πάνε καλά, κ περίοδοι που τα πράγματα δεν πάνε καλά... αυτό είναι η ζωή, βασικά - σόρη, αλλά αν έχουμε φτάσει στο σημείο να μην στιγματίζουμε τόσο πολύ την "αποτυχία" ώστε να κρύβουμε ονόματα.... γκές χουώτ! Λέημ, ξανά μανά!
Κ επίσης, ποιος σου είπε ότι το να έχεις 300 άτομα είναι αποτυχία; συγγνώμη, αλλά 300άνθρωποι σηκώνονται, πλύνονται (ελπίζω), στολίζονται, φροντίζονται για να πάνε να ακούσουν ένα τραγουδιστή! Έχω άδικο να πιστεύω ότι αυτό είναι σούπερ μη-αποτυχία; εντάξει, ok, μπορεί κάποτε να έρχονταν 3 χιλιάδες άνθρωποι να σε δουν, κ πιο κάποτε ίσως να έρχονταν 30 χιλιάδες... αλλά η λιγότερη επιτυχία, όχι δεν είναι αποτυχία, είναι λιγότερη επιτυχία! ...ξανά μανά λέημ!
κ αφού ξεμπερδέψαμε με όλα τα φιλοσοφικά σκεψ σκεψ εντατίκ, ας πάμε τώρα κ στα λίγο πιο του κόσμου τούτου. Αλήθεια, γιατί η δημοσιογράφος επέλεξε να μην αναφέρει το όνομα του Νταλάρα; Είναι φίλος της κ ήθελε να τον προστατεύσει; Μάλλον όχι, αν τον είχε κάτι μάλλον δεν θα έγραφε συνολικά την είδηση... Άσε που ακόμα δεν καταλαβαίνω από τι ακριβώς τον προστατεύει.
Μήπως πάλι της είπε ο ίδιος να μην γράψει το όνομά του; Αυτό δεν το πιστεύω με τίποτε, θα ήταν τουλάχιστον ανόητο από μέρους του.
Αλλά τότε.... τι την έκανε να μην αναφέρει το όνομά του; Αλήθεια, προσπαθώ να καταλάβω κ παθαίνω ακατοίκητο (ξενύχτησα κ εχτές στο Sodade, Αντώνη γιου ροκ - τέλος! δεν θέλει κ πολύ το μυαλό να αρνηθεί να σκεφτεί!).
Ακόμα σκέφτομαι - αν μία εφημερίδα επιλέγει να κρύψει πληροφορία για ένα επί της ουσίας ανώδυνο θέμα, τι θα γίνει αν πρέπει να μας μεταφέρει μία είδηση που αφορά κάποιον πολιτικό που μπορεί να μπει φυλακή κ τυχαίνει να είναι πρώην γκόμενος της καλλίτερης φίλης της χ, ψ δημοσιογράφου; Ή που τυχαίνει να έχει κουμπαριά με τον ιδιοκτήτη της εφημερίδας; Έχω άδικο να σκέφτομαι ότι αυτό που θα γίνει δεν θα υπηρετεί την ευγενική αρχή της ενημέρωσης;
Όταν γίνονται τέτοιες φρικτές απροσεξίες από την Καθημερινή, μία εφημερίδα που υποτίθεται ότι "ελέγχει" κ "προβάλει" προβλήματα κ θέματα, μία εφημερίδα που έχει την καλλίτερη εικόνα αυτή την εποχή στο τοπίο του τύπου (ξες, εφημερίδα Καθημερινή ίσον πχιότητα σοβαρότης ψυχραιμία, όχι σκουπίδια όχι πλαστικά στην μετάδοση των ειδήσεων), όταν λοιπόν κάνει τέτοιες περιττές κρυφοπουστιές μία εφημερίδα σαν την Καθημερινή, οι άλλες τι κάνουν;
κατάλαβες που το πάω; να λοιπόν ακόμα ένας βασικότατος λόγος που οι εφημερίδες αργοπεθαίνουν κ χάνουν το έρισμα τους... γιατί σε κάνουν να μην έχεις εμπιστοσύνη στο τρόπο που σου μεταφέρουν τις ειδήσεις.
λέημ λέημ λέημ λέημ λέημ λέημ λέημ λέημ Καθημερινή. πολύ κακό κορίτσι! πολύ κακό (καλά λέω "κορίτσι" την καθημερινή, ε;)
Το θέμα του είναι τα μπουζουκομάγαζα/νυχτερινά κέντρα της Αθήνας.
Η νυχτερινή ζωή της Αθήνας βουλιάζει. Εδώ και τρία - τέσσερα χρόνια οι έξοδοι των Αθηναίων έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο [...] Ενδεικτικό του «θρήνου» στη νύχτα είναι ότι λαοφιλές όνομα της ελληνικής μουσικής σκηνής, που κάποτε γέμιζε στάδια, τώρα με το ζόρι προσελκύει τριακόσια άτομα σε αίθουσα χωρητικότητας χιλίων. Την ίδια ώρα, δημοσιεύματα στο Διαδίκτυο θέλουν το μεγαθήριο «Αθηνών Αρένα» [...]
Με αφορμή την bold φράση, έχω μείνει μαλάκας, μπήγκ τάημ (...οκ, οκ, έχεις δίκιο, τελευταία δεν θέλω κ πολύ, μένω μαλάκας πολύ συχνά, σαν να έχω γίνει λίγο ντράμα κουήν, αλλά δες το από την θετική του πλευρά.... αν δεν ήμουν υπερβολικός πως θα είχα θέμα για ποστ; πως θα έβρισκες εσύ κάτι να διαβάσεις να σκάσει το πικραμένο σου πετροκέρασο; ε; ε;)
Γιου σει, ο καλλιτέχνης που δεν αναφέρεται, το λαοφιλές όνομα, είναι ο Νταλάρας. Αυτός είναι που παίζει τις καλές μέρες με 300 άτομα... κ αναρωτιέμαι πολλά κ διάφορα.
Πότε κ κυρίως γιατί οι εφημερίδες γίνανε τόσο πολήτικαλη κορέκτ ώστε να μην γράφουν το όνομα ενός καλλιτέχνης που δεν έχει πια την επιτυχία που είχε παλιά; έλεος, μιλάμε για έναν τραγουδιστή, κ αναφερόμαστε στο πρόγραμμα του. Σιγά το φοβερό! Να μου πεις ότι ο τάδε αργοπεθαίνει κ δεν θέλω να μεταφέρω την είδηση πως "τη βγάζει δεν την βγάζει την μέρα" γιατί θα το διαβάσει ο ίδιος ή το παιδί του, το καταλαβαίνω... αλλά να κάνουμε τέτοιο σκρήνηνγκ επειδή δεν πάει καλά το νυχτερινό πρόγραμμα ενός τραγουδιστή, είναι σούπερ λέημ!
Επίσης, αναρωτιέμαι... γιατί η αποτυχία έχει γίνει τόσο στίγμα; σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας; εγώ, που δεν είμαι κ κανένας σοφός, ξέρω ότι στην εξέλιξη μιας ζωής, μιας καριέρας, μίας αγάπης, ενός έρωτα, ενός χουοτέβερ, υπάρχουν περίοδοι που τα πράγματα πάνε καλά, κ περίοδοι που τα πράγματα δεν πάνε καλά... αυτό είναι η ζωή, βασικά - σόρη, αλλά αν έχουμε φτάσει στο σημείο να μην στιγματίζουμε τόσο πολύ την "αποτυχία" ώστε να κρύβουμε ονόματα.... γκές χουώτ! Λέημ, ξανά μανά!
Κ επίσης, ποιος σου είπε ότι το να έχεις 300 άτομα είναι αποτυχία; συγγνώμη, αλλά 300άνθρωποι σηκώνονται, πλύνονται (ελπίζω), στολίζονται, φροντίζονται για να πάνε να ακούσουν ένα τραγουδιστή! Έχω άδικο να πιστεύω ότι αυτό είναι σούπερ μη-αποτυχία; εντάξει, ok, μπορεί κάποτε να έρχονταν 3 χιλιάδες άνθρωποι να σε δουν, κ πιο κάποτε ίσως να έρχονταν 30 χιλιάδες... αλλά η λιγότερη επιτυχία, όχι δεν είναι αποτυχία, είναι λιγότερη επιτυχία! ...ξανά μανά λέημ!
κ αφού ξεμπερδέψαμε με όλα τα φιλοσοφικά σκεψ σκεψ εντατίκ, ας πάμε τώρα κ στα λίγο πιο του κόσμου τούτου. Αλήθεια, γιατί η δημοσιογράφος επέλεξε να μην αναφέρει το όνομα του Νταλάρα; Είναι φίλος της κ ήθελε να τον προστατεύσει; Μάλλον όχι, αν τον είχε κάτι μάλλον δεν θα έγραφε συνολικά την είδηση... Άσε που ακόμα δεν καταλαβαίνω από τι ακριβώς τον προστατεύει.
Μήπως πάλι της είπε ο ίδιος να μην γράψει το όνομά του; Αυτό δεν το πιστεύω με τίποτε, θα ήταν τουλάχιστον ανόητο από μέρους του.
Αλλά τότε.... τι την έκανε να μην αναφέρει το όνομά του; Αλήθεια, προσπαθώ να καταλάβω κ παθαίνω ακατοίκητο (ξενύχτησα κ εχτές στο Sodade, Αντώνη γιου ροκ - τέλος! δεν θέλει κ πολύ το μυαλό να αρνηθεί να σκεφτεί!).
Ακόμα σκέφτομαι - αν μία εφημερίδα επιλέγει να κρύψει πληροφορία για ένα επί της ουσίας ανώδυνο θέμα, τι θα γίνει αν πρέπει να μας μεταφέρει μία είδηση που αφορά κάποιον πολιτικό που μπορεί να μπει φυλακή κ τυχαίνει να είναι πρώην γκόμενος της καλλίτερης φίλης της χ, ψ δημοσιογράφου; Ή που τυχαίνει να έχει κουμπαριά με τον ιδιοκτήτη της εφημερίδας; Έχω άδικο να σκέφτομαι ότι αυτό που θα γίνει δεν θα υπηρετεί την ευγενική αρχή της ενημέρωσης;
Όταν γίνονται τέτοιες φρικτές απροσεξίες από την Καθημερινή, μία εφημερίδα που υποτίθεται ότι "ελέγχει" κ "προβάλει" προβλήματα κ θέματα, μία εφημερίδα που έχει την καλλίτερη εικόνα αυτή την εποχή στο τοπίο του τύπου (ξες, εφημερίδα Καθημερινή ίσον πχιότητα σοβαρότης ψυχραιμία, όχι σκουπίδια όχι πλαστικά στην μετάδοση των ειδήσεων), όταν λοιπόν κάνει τέτοιες περιττές κρυφοπουστιές μία εφημερίδα σαν την Καθημερινή, οι άλλες τι κάνουν;
κατάλαβες που το πάω; να λοιπόν ακόμα ένας βασικότατος λόγος που οι εφημερίδες αργοπεθαίνουν κ χάνουν το έρισμα τους... γιατί σε κάνουν να μην έχεις εμπιστοσύνη στο τρόπο που σου μεταφέρουν τις ειδήσεις.
λέημ λέημ λέημ λέημ λέημ λέημ λέημ λέημ Καθημερινή. πολύ κακό κορίτσι! πολύ κακό (καλά λέω "κορίτσι" την καθημερινή, ε;)
Thursday, February 04, 2010
Βοήθα ΚΙ ΕΣΥ τις αδελφές να είναι υπερήφανες
έχω δύο φίλες που είναι αδελφές. Την Τζένη κ την Τζέση (δεν είναι τα πραγματικά τους ονόματα αυτά, Τζούλια κ Τζάκι λέγονται, αλλά δεν το γράφω για προφανείς λόγους.. ερμ ερμ κάποια μαλακία έχω κάνει τώρα αλλά ok).
Αυτές λοιπόν οι δύο αδελφές είναι ανακατεμένες με ένα πρότζεκτ κοινωφελές, την ενίσχυση του Athens Gay Pride 2010!
Το οποίο σημειολογικά το βρίσκω πάρα πολύ εντυπωσιακό, να είσαι δηλαδή μία από 2 αδελφές που λέγονται Τζέση κ Τζένη κ να υποστηρίζεις με την αδελφή σου το Athens gay pride! πολύ κουλ, μπράβο κορίτσια. γιου γκό γκέρλζ!
(παρεμπιπτόντως, αναρωτιέμαι πως συστήνονται "γειά σας, είμαστε δύο αδελφές κ στηρίζουμε το athens gay pride 2010";;;;;;)
ένηγουεη.
Οι δύο αδελφές φίλες μου λοιπόν, θα είναι πάρα πολύ υπερήφανες αν βοηθήσεις κ εσύ αυτό που ετοιμάζεται αυτό το Σάββατο να πάει πάρα πολύ καλά! Διότι είναι ιδεάρα, πραγματικά ιδεάρα:
Στην γκαλερί The Breeder θα γίνει δημοπρασία έργων τέχνης πχιότητας κ κουλτούρας τα έσοδα της οποίας θα διατεθούν εξ ολοκλήρου στο Athens Pride.
γιατί τώρα να πας; αναρωτιέσαι; μέτρα λόγους:
α- γιατί θα κάνεις δύο αδελφές, την Τζένη κ την Τζέση, πάρα πολύ υπερήφανες.
βου - γιατί θα δημοπρατηθούν έργα από πάρα πολύ σπουδαίους καλλιτέχνες (σκυλοβαριέσαι το ξέρω αλλά να μερικά ονόματα, εσείς που είστε της Καλών Τεχνών κ της κουλτούρας θα τους ξέρετε: Στιβ Γιαννάκος, Zoë Charlton, Χρήστος Δεληδήμος, Χριστίνα Δημητριάδη, Κωνσταντίνος Κακανιάς, Κατερίνα Κανά, Em Kei, Jeremy Kost, Kalup Linzy, Τέο Μιχαήλ, Ντόρα Οικονόμου, Χριστόδουλος Παναγιώτου, Άγγελος Παπαδημητρίου, Μαρία & Ντόρα Παπαδημητρίου, Λήδα Παπακωνσταντίνου, Poka-Yio, Γιώργος Σαπουντζής, Scott Treleaven, Sharon Thomas, Νίκος Χαραλαμπίδης, Πέτρος Χρυσοστόμου, Μανταλίνα Ψωμά)
γου κ κ καλλιτερότερο - διότι τα έργα θα έχουν τιμή εκκίνησης 300 ευρώ. Οκ, οκ, το ξέρω ότι σου ακούγεται μπόλικο το ποσό, αλλά στην πραγματικότητα είναι σούπερ λίγο. Μιλάμε για ΚΑΝΟΝΙΚΑ έργα τέχνης που μερικά είναι ερωτεύσιμα!!! (ναι, καλά κατάλαβες, σου έχω έκπληξη, κατέβα πιο κάτω, με υπομονή, κ θα δεις...)
δου - διότι κ έργο να μην πάρεις, από τις 6 το απόγευμα θα μπορείς να κάνεις μήνγκλ, τουνόας μπέτα κ γκέτ τουγκέδερ, all these 3, με 1 κίνηση. Ενώ θα απολαμβάνεις και υπέροχα κοκτέηλ.
ε - δίοτι τα 10 ευρώ είσοδο που θα δώσεις θα πάνε για στην ενίσχυση του Gay Pride.
στου - διότι μερικά από τα έργα της έκθεσης είναι σούπερ γαμάτα, όπως ας πούμε αυτό:
Jeremy Kost
Coney Island Story (Sean)
2009
Polaroid κολλάζ
44x44 cm
η αυτό που είναι πολύ πρωτότυπο
Άγγελος Παπαδημητρίου
Η μικρή θηριοδαμάστρια
2010
ξύλο, καθρέπτες και πορσελάνη
30x30x10 cm
Παραχώρηση του καλλιτέχνη
ή αυτό που το θέλω κολασμένα!!!
Χρήστος Δελήδημος
Χωρίς τίτλο
2008
ξυλομπογιές και μελάνι σε χαρτί
70χ50 εκ.
Παραχώρηση T in T Gallery, Θεσσαλονίκη
η αυτό που ΠΕΘΑΙΝΩ να το δω από κοντά
Κατερίνα Κανά
Black Purple Blue
2009
φωτογραφία
40χ60 εκ.
1/3
Παραχώρηση της καλλιτέχνιδας
κ φυσικά αυτό, που δεν ξέρω αν είναι έργο τέχνης, αλλά αν μη τι άλλον είναι σούπερ αστείο! χεχεχε, του Κακανιά είναι, ναι του γνωστού
Κωνσταντίνος Κακανιάς
Πινακίδα ζητείται νεαρός
2003
τέμπερα σε χαρτί
87χ66 εκ
Παραχώρηση Αίθουσα Τέχνης Ρεβέκκα Καμχή
κ ζου - διότι είναι η ευκαιρία σου να με γνωρίσεις.
Λοιπόν, φίλες μου; Δεν έχω δίκιο ότι αξίζει;
Οπότε, θα τα πούμε το Σάββατο 6 Φεβρουαρίου από τις 6 κ μετά, θα είμαι ο πιο σέξοικος στο πλήθος, feel free το νόου μη μπέτερ, αν σου φανώ ντροπαλός μην το πάρεις προσωπικά, θα χαλαρώσω ηβέντουαλη. είμαι καλό παιδί κ μάλλον καλός στην παρέα, οπότε... μέηκ γιορ μούβ! χεχεχε
Θυμίζω, η γκαλερή λέγεται The Breeder, είσοδος από από Περδίκα 6 (από την πίσω πλευρά της γκαλερή, πολύ απρόπριέητ μου φαίνεται να είναι η είσοδος από πίσω σε εκδήλωση που υποστηρίζει το Gay Pride, χοχοχοχο, αυτό θα πει να έχεις καλό κ κυκλωμένο πλάνινγκ στις εκδηλώσεις σου, γιου γκο The Breeder people, καταπλήκτική ιδέα είχατε, είσοδος από πίσω ρουλζ σαν κόνσεπτ!).
Αυτές λοιπόν οι δύο αδελφές είναι ανακατεμένες με ένα πρότζεκτ κοινωφελές, την ενίσχυση του Athens Gay Pride 2010!
Το οποίο σημειολογικά το βρίσκω πάρα πολύ εντυπωσιακό, να είσαι δηλαδή μία από 2 αδελφές που λέγονται Τζέση κ Τζένη κ να υποστηρίζεις με την αδελφή σου το Athens gay pride! πολύ κουλ, μπράβο κορίτσια. γιου γκό γκέρλζ!
(παρεμπιπτόντως, αναρωτιέμαι πως συστήνονται "γειά σας, είμαστε δύο αδελφές κ στηρίζουμε το athens gay pride 2010";;;;;;)
ένηγουεη.
Οι δύο αδελφές φίλες μου λοιπόν, θα είναι πάρα πολύ υπερήφανες αν βοηθήσεις κ εσύ αυτό που ετοιμάζεται αυτό το Σάββατο να πάει πάρα πολύ καλά! Διότι είναι ιδεάρα, πραγματικά ιδεάρα:
Στην γκαλερί The Breeder θα γίνει δημοπρασία έργων τέχνης πχιότητας κ κουλτούρας τα έσοδα της οποίας θα διατεθούν εξ ολοκλήρου στο Athens Pride.
γιατί τώρα να πας; αναρωτιέσαι; μέτρα λόγους:
α- γιατί θα κάνεις δύο αδελφές, την Τζένη κ την Τζέση, πάρα πολύ υπερήφανες.
βου - γιατί θα δημοπρατηθούν έργα από πάρα πολύ σπουδαίους καλλιτέχνες (σκυλοβαριέσαι το ξέρω αλλά να μερικά ονόματα, εσείς που είστε της Καλών Τεχνών κ της κουλτούρας θα τους ξέρετε: Στιβ Γιαννάκος, Zoë Charlton, Χρήστος Δεληδήμος, Χριστίνα Δημητριάδη, Κωνσταντίνος Κακανιάς, Κατερίνα Κανά, Em Kei, Jeremy Kost, Kalup Linzy, Τέο Μιχαήλ, Ντόρα Οικονόμου, Χριστόδουλος Παναγιώτου, Άγγελος Παπαδημητρίου, Μαρία & Ντόρα Παπαδημητρίου, Λήδα Παπακωνσταντίνου, Poka-Yio, Γιώργος Σαπουντζής, Scott Treleaven, Sharon Thomas, Νίκος Χαραλαμπίδης, Πέτρος Χρυσοστόμου, Μανταλίνα Ψωμά)
γου κ κ καλλιτερότερο - διότι τα έργα θα έχουν τιμή εκκίνησης 300 ευρώ. Οκ, οκ, το ξέρω ότι σου ακούγεται μπόλικο το ποσό, αλλά στην πραγματικότητα είναι σούπερ λίγο. Μιλάμε για ΚΑΝΟΝΙΚΑ έργα τέχνης που μερικά είναι ερωτεύσιμα!!! (ναι, καλά κατάλαβες, σου έχω έκπληξη, κατέβα πιο κάτω, με υπομονή, κ θα δεις...)
δου - διότι κ έργο να μην πάρεις, από τις 6 το απόγευμα θα μπορείς να κάνεις μήνγκλ, τουνόας μπέτα κ γκέτ τουγκέδερ, all these 3, με 1 κίνηση. Ενώ θα απολαμβάνεις και υπέροχα κοκτέηλ.
ε - δίοτι τα 10 ευρώ είσοδο που θα δώσεις θα πάνε για στην ενίσχυση του Gay Pride.
στου - διότι μερικά από τα έργα της έκθεσης είναι σούπερ γαμάτα, όπως ας πούμε αυτό:
Jeremy KostConey Island Story (Sean)
2009
Polaroid κολλάζ
44x44 cm
η αυτό που είναι πολύ πρωτότυπο
Άγγελος ΠαπαδημητρίουΗ μικρή θηριοδαμάστρια
2010
ξύλο, καθρέπτες και πορσελάνη
30x30x10 cm
Παραχώρηση του καλλιτέχνη
ή αυτό που το θέλω κολασμένα!!!
Χρήστος ΔελήδημοςΧωρίς τίτλο
2008
ξυλομπογιές και μελάνι σε χαρτί
70χ50 εκ.
Παραχώρηση T in T Gallery, Θεσσαλονίκη
η αυτό που ΠΕΘΑΙΝΩ να το δω από κοντά
Κατερίνα ΚανάBlack Purple Blue
2009
φωτογραφία
40χ60 εκ.
1/3
Παραχώρηση της καλλιτέχνιδας
κ φυσικά αυτό, που δεν ξέρω αν είναι έργο τέχνης, αλλά αν μη τι άλλον είναι σούπερ αστείο! χεχεχε, του Κακανιά είναι, ναι του γνωστού
Κωνσταντίνος ΚακανιάςΠινακίδα ζητείται νεαρός
2003
τέμπερα σε χαρτί
87χ66 εκ
Παραχώρηση Αίθουσα Τέχνης Ρεβέκκα Καμχή
κ ζου - διότι είναι η ευκαιρία σου να με γνωρίσεις.
Λοιπόν, φίλες μου; Δεν έχω δίκιο ότι αξίζει;
Οπότε, θα τα πούμε το Σάββατο 6 Φεβρουαρίου από τις 6 κ μετά, θα είμαι ο πιο σέξοικος στο πλήθος, feel free το νόου μη μπέτερ, αν σου φανώ ντροπαλός μην το πάρεις προσωπικά, θα χαλαρώσω ηβέντουαλη. είμαι καλό παιδί κ μάλλον καλός στην παρέα, οπότε... μέηκ γιορ μούβ! χεχεχε
Θυμίζω, η γκαλερή λέγεται The Breeder, είσοδος από από Περδίκα 6 (από την πίσω πλευρά της γκαλερή, πολύ απρόπριέητ μου φαίνεται να είναι η είσοδος από πίσω σε εκδήλωση που υποστηρίζει το Gay Pride, χοχοχοχο, αυτό θα πει να έχεις καλό κ κυκλωμένο πλάνινγκ στις εκδηλώσεις σου, γιου γκο The Breeder people, καταπλήκτική ιδέα είχατε, είσοδος από πίσω ρουλζ σαν κόνσεπτ!).
Wednesday, February 03, 2010
Αυτό δεν είναι τσάρητη σίνγκλζ!!!! Είναι η Καταστροφή
Ok people, Ok σέξυ βγιούερζ, το θέμα είναι εθνικό, πολύ εθνικό.
τόσο εθνικό που το λες σχεδόν διεθνές.
Έχω βασανιστικό δίλλημα, κ πρέπει να πάρεις θέση - αν μη τι άλλο για να με βοηθήσεις!
Λοιπόν, όπως ίσως θυμάσαι πρίν από λίγο καιρό έγινε σεισμός στην Αϊτή, τεράστια καταστροφή, ανθρωπιστική φρίκη κ λοιπά κ λοιπά. 200 χιλιάδες καταμετρημένοι νεκροί, Χριστέ μου, αδιανόητο μου φαίνεται.
Η αλήθεια είναι ότι η αντίδραση της ανθρωπότητας στο σεισμό με συγκίνησε... κυρίως οι καλλιτέχνες έκαναν πολλά, άλλοι έδωσαν χρήματα, άλλοι μίλησαν για να κινητοποιήσουν τον κόσμο να βοηθήσει. Όχι, όχι δεν έχω παράπονο, καθόλου κ κανένα. Αυτό, ας πούμε, που η Ζιζέλ έδωσε ένα εκατομμύριο δολλάργια έτσι, στην ξερή, έτσι, με την μία, πολύ με εντυπωσιάσε (εν τω μεταξύ δράττομαι της ευκαιρίας να καταγγείλω κυρία Σεμίνα μου ότι η άλλη η καβουροτσέπα η Μετζένα έδωσε 250 χιλιάδες δολλάρια, σόρη αλλά πολύ λίγο το βρίσκω για τα λεφτά που βγάζει).
Ένηγούεη.
όλο αυτό όμως είχε κ τις αρνητικές του πλευρές... στον ύπνο μου. Εδώ κ δύο μέρες, δεν μπορώ να κλείσω μάτι. Δεν βρίσκω ηρεμία ούτε στιγμή. ο μαύρος κύκλος έχει φτάσει στα γόνατα. τα νεύρα, γίνανε κομμάτια.
Βλέπεις, με αφορμή το γεγονός, οι δύο πλευρές του Ατλαντικού, οι δύο μεγαλύτερες μουσικές βιομηχανίες, η Εγγλέζικη κ η Αμερικάνικη, αποφάσισαν να βγάλουν τσάρητη σίνγκλ για να διαθέσουν τις εισπράξεις στην ενίσχυση των πληγέντων....
Οι Αμερικάνοι, λοιπόν, μαζεύτηκαν καμμία ογδονταριά κ έβγαλαν το we are the world - ναι, ναι, το γνωστό χουή ερ δη γουόρλντ του τότενες - σε νέα εκτέλεση
Ενώ οι Εγγλέζοι, μαζεύτηκαν (κάπως λιγότεροι) κ έβγαλαν σε νέα εκτέλεση το σούπερ ντούπερ αγαπημένο Everybody Hurts των REM.
όπου έρχεται τώρα ο άμοιρος ο μουσικόφιλος (γιορζ τρούλη) κ αναρωτιέται....
γουανταφάκ;
που να βάλω τα λεφτά μου εκεί που είναι το στόμα μου; (put your money where your mouth is, άσχετε ε άσχετε...) - τι να κάνω εντόρς;
Να υποστηρίξω Γιου Καίει, που είναι τέλειο τραγούδι (λατρεύω το original των REM, έχω κα φυλάω ως κόρη οφθαλμού το 7ιντσο από τότε - το βίντηοου, δε, είναι ένα από τα πιο εμπνευσμένα βίντηοου που έχουν γυριστεί ποτέ, ψάχτο κάγκουρα, όλα εγώ πια στα μαθαίνω) αλλά από την άλλη το έχει υπό τις φτερούγες του ο παπάροβιτς ο Σάημον Κάουελ που τον αντιπαθώ;
Ή να διαλέξω Αμερική, που έχει μεν Μάηκολ Τζάκσον στους συντελεστές κ Σελήν Ντηόν κ Κουήνση Τζόουνζ αλλά σαν τραγούδι δεν μπορώ να πω ότι τρελαίνομαι; Από την άλλη, η ηχογράφηση έγινε ακριβώς στο ίδιο στούντιο που έγινε κ για το πρώτο we are the γουέρλντ, που το λες πλεονέκτημα...
Ναι, οκ, αλλά το everybody hurts είναι κομματάρα. Κ ο Ρόμπη είναι σούπερ κουλ...
Ναι, οκ, ξανά μανά, αλλά στο αμερικάνικο ανάμεσα στους συντελεστές είναι πιο Θεά από όλους η Barbra Streisant. Κ το τραγούδι δεν έχει, σε αντίθεση με Γιου Καίει καμία σχέση με τον Κάουελ.
Ναι, αλλά το everybody hurts ξαναλέω είναι κομματάρα - εξάλλου τι λυσσάς με τον Κάουελ; σάμπως τραγουδάει; γιατί δεν επικεντρώνεσαι στην Κάηλη;
Ναι, καταλαβαίνω αλλά στο we are the world 2010 το video θα το σκηνοθετήσει αυτός που σκηνοθέτησε το Crash, ταινιάρα, ο Michael Haggis. how cool is that?
Ναι, Ok αλλά το αγγλικό είναι κάπως πιο φρέσκο ρε παιδί μου...
Μπορεί, αλλά τουλάχιστον δεν τραγουδά η Mariah Carey, χμφ χμφ χμφ...
... ... ... ... ... ... ... ...
καταλαβαίνεις τώρα τι περνάω; εδώ κ μερικές μέρες, που έμαθα τα νέα, δύο φωνές μέσα μου μαλώνουν... κ εγώ δεν μπορώ να ησυχάσω ούτε στιγμή.
αρονό. α ρήλη ρονο ποιο προτιμάω. χμφ χμφ χμφ χμφ
Μεγάλο το δίλλημα μου σέξη βγιούερ....
για να σε ακούσω όμως κ εσένα, εσύ που βάζεις τα λεφτά σου εκεί που είναι το στόμα σου;
εδώ το εγγλέζικο τσάρητη:
κ εδώ (λίγο) από το αμερικάνικο τσάρητη:
άντε, άντε ψήφισε! γιου γκο μπόη, γιου γκό σέξη βγιούερ!
είναι θέμα καταστροφής!
τόσο εθνικό που το λες σχεδόν διεθνές.
Έχω βασανιστικό δίλλημα, κ πρέπει να πάρεις θέση - αν μη τι άλλο για να με βοηθήσεις!
Λοιπόν, όπως ίσως θυμάσαι πρίν από λίγο καιρό έγινε σεισμός στην Αϊτή, τεράστια καταστροφή, ανθρωπιστική φρίκη κ λοιπά κ λοιπά. 200 χιλιάδες καταμετρημένοι νεκροί, Χριστέ μου, αδιανόητο μου φαίνεται.
Η αλήθεια είναι ότι η αντίδραση της ανθρωπότητας στο σεισμό με συγκίνησε... κυρίως οι καλλιτέχνες έκαναν πολλά, άλλοι έδωσαν χρήματα, άλλοι μίλησαν για να κινητοποιήσουν τον κόσμο να βοηθήσει. Όχι, όχι δεν έχω παράπονο, καθόλου κ κανένα. Αυτό, ας πούμε, που η Ζιζέλ έδωσε ένα εκατομμύριο δολλάργια έτσι, στην ξερή, έτσι, με την μία, πολύ με εντυπωσιάσε (εν τω μεταξύ δράττομαι της ευκαιρίας να καταγγείλω κυρία Σεμίνα μου ότι η άλλη η καβουροτσέπα η Μετζένα έδωσε 250 χιλιάδες δολλάρια, σόρη αλλά πολύ λίγο το βρίσκω για τα λεφτά που βγάζει).
Ένηγούεη.
όλο αυτό όμως είχε κ τις αρνητικές του πλευρές... στον ύπνο μου. Εδώ κ δύο μέρες, δεν μπορώ να κλείσω μάτι. Δεν βρίσκω ηρεμία ούτε στιγμή. ο μαύρος κύκλος έχει φτάσει στα γόνατα. τα νεύρα, γίνανε κομμάτια.
Βλέπεις, με αφορμή το γεγονός, οι δύο πλευρές του Ατλαντικού, οι δύο μεγαλύτερες μουσικές βιομηχανίες, η Εγγλέζικη κ η Αμερικάνικη, αποφάσισαν να βγάλουν τσάρητη σίνγκλ για να διαθέσουν τις εισπράξεις στην ενίσχυση των πληγέντων....
Οι Αμερικάνοι, λοιπόν, μαζεύτηκαν καμμία ογδονταριά κ έβγαλαν το we are the world - ναι, ναι, το γνωστό χουή ερ δη γουόρλντ του τότενες - σε νέα εκτέλεση
Ενώ οι Εγγλέζοι, μαζεύτηκαν (κάπως λιγότεροι) κ έβγαλαν σε νέα εκτέλεση το σούπερ ντούπερ αγαπημένο Everybody Hurts των REM.
όπου έρχεται τώρα ο άμοιρος ο μουσικόφιλος (γιορζ τρούλη) κ αναρωτιέται....
γουανταφάκ;
που να βάλω τα λεφτά μου εκεί που είναι το στόμα μου; (put your money where your mouth is, άσχετε ε άσχετε...) - τι να κάνω εντόρς;
Να υποστηρίξω Γιου Καίει, που είναι τέλειο τραγούδι (λατρεύω το original των REM, έχω κα φυλάω ως κόρη οφθαλμού το 7ιντσο από τότε - το βίντηοου, δε, είναι ένα από τα πιο εμπνευσμένα βίντηοου που έχουν γυριστεί ποτέ, ψάχτο κάγκουρα, όλα εγώ πια στα μαθαίνω) αλλά από την άλλη το έχει υπό τις φτερούγες του ο παπάροβιτς ο Σάημον Κάουελ που τον αντιπαθώ;
Ή να διαλέξω Αμερική, που έχει μεν Μάηκολ Τζάκσον στους συντελεστές κ Σελήν Ντηόν κ Κουήνση Τζόουνζ αλλά σαν τραγούδι δεν μπορώ να πω ότι τρελαίνομαι; Από την άλλη, η ηχογράφηση έγινε ακριβώς στο ίδιο στούντιο που έγινε κ για το πρώτο we are the γουέρλντ, που το λες πλεονέκτημα...
Ναι, οκ, αλλά το everybody hurts είναι κομματάρα. Κ ο Ρόμπη είναι σούπερ κουλ...
Ναι, οκ, ξανά μανά, αλλά στο αμερικάνικο ανάμεσα στους συντελεστές είναι πιο Θεά από όλους η Barbra Streisant. Κ το τραγούδι δεν έχει, σε αντίθεση με Γιου Καίει καμία σχέση με τον Κάουελ.
Ναι, αλλά το everybody hurts ξαναλέω είναι κομματάρα - εξάλλου τι λυσσάς με τον Κάουελ; σάμπως τραγουδάει; γιατί δεν επικεντρώνεσαι στην Κάηλη;
Ναι, καταλαβαίνω αλλά στο we are the world 2010 το video θα το σκηνοθετήσει αυτός που σκηνοθέτησε το Crash, ταινιάρα, ο Michael Haggis. how cool is that?
Ναι, Ok αλλά το αγγλικό είναι κάπως πιο φρέσκο ρε παιδί μου...
Μπορεί, αλλά τουλάχιστον δεν τραγουδά η Mariah Carey, χμφ χμφ χμφ...
... ... ... ... ... ... ... ...
καταλαβαίνεις τώρα τι περνάω; εδώ κ μερικές μέρες, που έμαθα τα νέα, δύο φωνές μέσα μου μαλώνουν... κ εγώ δεν μπορώ να ησυχάσω ούτε στιγμή.
αρονό. α ρήλη ρονο ποιο προτιμάω. χμφ χμφ χμφ χμφ
Μεγάλο το δίλλημα μου σέξη βγιούερ....
για να σε ακούσω όμως κ εσένα, εσύ που βάζεις τα λεφτά σου εκεί που είναι το στόμα σου;
εδώ το εγγλέζικο τσάρητη:
κ εδώ (λίγο) από το αμερικάνικο τσάρητη:
άντε, άντε ψήφισε! γιου γκο μπόη, γιου γκό σέξη βγιούερ!
είναι θέμα καταστροφής!
Γαϊδούρια/Κύπριοι στο μετρό
Δεν θα ξεχάσω ποτέ ποτέ ποτέ την εικόνα οικογένειας Κυπρίων που, πριν από μερικά χρόνια, μόλις έχουν μπει στο Attica σε περίοδο εκπτώσεων...
το τι ουρλιάζαν από ηδονή, το τι προσκυνάγανε βαθιές υποκλίσεις κάτω από τις ταμπέλες που γράφανε το ποσοστό μείον, το τι τα παιδιά κλαίγανε από απόλαυση μπροστά στην οθονίτσα της ταμειακής όταν έγραφε το ποσό που γλύτωναν με την έκπτωση....
μιλάμε για πραγματικό ντοκυμαντέρ "η εποχή της κατανάλωσης".
Οι άνθρωποι είχαν πέσει σε τρανς πέμπτης κατηγορίας, για ένα diesel αδειανό, για μία Ελένη...
δεν πίστευα ποτέ, λοιπόν, ότι θα μπορούσε κάτι να με κάνει να αποκτήσω ακόμα πιο χειρότερη γνώμη για κάποιους Κύπριους που έρχονται στην Ελλάδα.... κ όμως συνέβη κ αυτό.
αυτή τη βδομάδα.
Όπου, τυχαίνει να επιστρέφω από την δουλειά με το μετρό, ΔουκΠλακέντ προς Σύνταγμα, μάλλον κάποια ώρα που έχει φτάσει κ η πτήση από Λάρνακα/Πάφο/Λευκωσία/Πενταδάκτυλο (αρονό ακριβώς από που πετάνε).
Κ βλέπω το εξής, κάθε μα ΚΑΘΕ φορά που υπάρχουν Κύπριοι ταξιδιώτες στον προαστειακό. Κάθονται σε μία ή δύο από τις 4 θέσεις της τετράδας, κ έχουν χρησιμοποιήσει τις άλλες ελεύθερες θέσεις για να ακουμπήσουν τα σάκ βοουαγιάζ τους/τσάντες. Ή να έχουν βάλει τις βαλίτσες με τέτοιο τρόπο που δεν μπορείς να προσεγγίσεις τα άδεια καθίσματα για να καθήσεις.
Κ είναι γύρω γύρω οι όρθιοι κουρασμένοι από την δουλειά κ οι Γαϊδουρο-Κύπριοι τίποτα, ούτε μία κίνηση δεν κάνουν να βάλουν λίγο πιο εκεί τις βαλίτσες για να μπορέσει να κάτσει ένας άθρωπας.
Χάου μο βλαχάρα καν γιου γκό; Χάου μο;
Δύο πράγματα με εντυπωσιάζουν.
Το πρώτο είναι η... ηλίθια "ευγένεια" να το πω; "αβουλοσύνη" να το πω; των υπόλοιπων επιβατών που δεν λένε τίποτε στους μαλάκες. Μα αναρωτιέμαι - ντρέπονται να μιλήσουν; Δεν θέλουν να μπουν στον κόπο; φοβούνται μην κ δεν καταλάβουν την προφορά αν πιάσουν κουβέντα; αρονό!
Το δεύτερο που με εντυπωσιάζει, είναι η αντίδραση των Κυπρίων όταν τελικά κάποιος (έντερ γιωρζ τρούλη) τους ζητά να κάνουν πιο κει τα πράγματά τους για να μπορέσει να καθήσει. Αν έχεις το θεό σου, κοιτάνε με δυσανασχέτηση κ μίσος. Τύπου "μα καλά, δεν βλέπεις ότι έχω την βαλίτσα μου εδώ, γουανταφάκ, τι εννοείς ότι θες να κάτσεις, δεν το πιστεύω, μα τι γουρούνι, δεν βλέπεις ότι είναι η βαλίτσα μου, έλεος, έλεος!".
Εγώ εκεί, βράχος, φυσικά! Επιμένω "να καθήσω παρακαλώ;".
Κ οι Κύπριοι αρχίζουν να κάνουν ό,τι πρέπει να κάνουν για να ελευθερώσουν την θέση. Κ, εννοείται, ότι καθώς το κάνουν αυτό they roll eyes, βαριαναστενάζουν, σουρομαδιούνται, κοιτιούνται με νόημα, υποφέ υποφέ υποφέ, υποφέρουν πολύυυυυ!
ΣΤΑ ΠΑΠΑΡΙΑ ΜΟΥ. αγαπημένοι μας Κύπριοι επισκέπτες/γαϊδούρια, θα σας εκπλήξει το ξέρω αλλά:
1 - στον προαστιακό υπάρχουν ειδικοί χώροι για τις βαλίτσες
2 - τα καθίσματα είναι για τους ανθρώπους, όχι για τις αποσκευές
3 - κ κάτι ακόμα: αυτό, που είσαι στην τρίχα, με βαλίτσες λουή βουειτών ας πούμε, αλλά τσιγκουνεύεσαι το ταξί είναι τόσο μα τόσο λέημ! έλεος.
(υστερόγραφο, από ύστερα+γράφω: χριστέ μου, μετά από το σημερινό ποστ κ το χθεσινό, αυτό δεν είναι μπλογκ είναι τα Μέτρεια 2010, όλο ποστ για το μετρό αυτή την βδομάδα χεχεχε!)
(υστερόγραφο, από υστερία+γράφω: μην αρχίσετε να μου λέτε ότι είμαι ρατσιστής, δεν έχω γενικά πρόβλημα με τους Κύπριους, έχω με τα γαϊδούρια Κύπριους πρόβλημα...)
το τι ουρλιάζαν από ηδονή, το τι προσκυνάγανε βαθιές υποκλίσεις κάτω από τις ταμπέλες που γράφανε το ποσοστό μείον, το τι τα παιδιά κλαίγανε από απόλαυση μπροστά στην οθονίτσα της ταμειακής όταν έγραφε το ποσό που γλύτωναν με την έκπτωση....
μιλάμε για πραγματικό ντοκυμαντέρ "η εποχή της κατανάλωσης".
Οι άνθρωποι είχαν πέσει σε τρανς πέμπτης κατηγορίας, για ένα diesel αδειανό, για μία Ελένη...
δεν πίστευα ποτέ, λοιπόν, ότι θα μπορούσε κάτι να με κάνει να αποκτήσω ακόμα πιο χειρότερη γνώμη για κάποιους Κύπριους που έρχονται στην Ελλάδα.... κ όμως συνέβη κ αυτό.
αυτή τη βδομάδα.
Όπου, τυχαίνει να επιστρέφω από την δουλειά με το μετρό, ΔουκΠλακέντ προς Σύνταγμα, μάλλον κάποια ώρα που έχει φτάσει κ η πτήση από Λάρνακα/Πάφο/Λευκωσία/Πενταδάκτυλο (αρονό ακριβώς από που πετάνε).
Κ βλέπω το εξής, κάθε μα ΚΑΘΕ φορά που υπάρχουν Κύπριοι ταξιδιώτες στον προαστειακό. Κάθονται σε μία ή δύο από τις 4 θέσεις της τετράδας, κ έχουν χρησιμοποιήσει τις άλλες ελεύθερες θέσεις για να ακουμπήσουν τα σάκ βοουαγιάζ τους/τσάντες. Ή να έχουν βάλει τις βαλίτσες με τέτοιο τρόπο που δεν μπορείς να προσεγγίσεις τα άδεια καθίσματα για να καθήσεις.
Κ είναι γύρω γύρω οι όρθιοι κουρασμένοι από την δουλειά κ οι Γαϊδουρο-Κύπριοι τίποτα, ούτε μία κίνηση δεν κάνουν να βάλουν λίγο πιο εκεί τις βαλίτσες για να μπορέσει να κάτσει ένας άθρωπας.
Χάου μο βλαχάρα καν γιου γκό; Χάου μο;
Δύο πράγματα με εντυπωσιάζουν.
Το πρώτο είναι η... ηλίθια "ευγένεια" να το πω; "αβουλοσύνη" να το πω; των υπόλοιπων επιβατών που δεν λένε τίποτε στους μαλάκες. Μα αναρωτιέμαι - ντρέπονται να μιλήσουν; Δεν θέλουν να μπουν στον κόπο; φοβούνται μην κ δεν καταλάβουν την προφορά αν πιάσουν κουβέντα; αρονό!
Το δεύτερο που με εντυπωσιάζει, είναι η αντίδραση των Κυπρίων όταν τελικά κάποιος (έντερ γιωρζ τρούλη) τους ζητά να κάνουν πιο κει τα πράγματά τους για να μπορέσει να καθήσει. Αν έχεις το θεό σου, κοιτάνε με δυσανασχέτηση κ μίσος. Τύπου "μα καλά, δεν βλέπεις ότι έχω την βαλίτσα μου εδώ, γουανταφάκ, τι εννοείς ότι θες να κάτσεις, δεν το πιστεύω, μα τι γουρούνι, δεν βλέπεις ότι είναι η βαλίτσα μου, έλεος, έλεος!".
Εγώ εκεί, βράχος, φυσικά! Επιμένω "να καθήσω παρακαλώ;".
Κ οι Κύπριοι αρχίζουν να κάνουν ό,τι πρέπει να κάνουν για να ελευθερώσουν την θέση. Κ, εννοείται, ότι καθώς το κάνουν αυτό they roll eyes, βαριαναστενάζουν, σουρομαδιούνται, κοιτιούνται με νόημα, υποφέ υποφέ υποφέ, υποφέρουν πολύυυυυ!
ΣΤΑ ΠΑΠΑΡΙΑ ΜΟΥ. αγαπημένοι μας Κύπριοι επισκέπτες/γαϊδούρια, θα σας εκπλήξει το ξέρω αλλά:
1 - στον προαστιακό υπάρχουν ειδικοί χώροι για τις βαλίτσες
2 - τα καθίσματα είναι για τους ανθρώπους, όχι για τις αποσκευές
3 - κ κάτι ακόμα: αυτό, που είσαι στην τρίχα, με βαλίτσες λουή βουειτών ας πούμε, αλλά τσιγκουνεύεσαι το ταξί είναι τόσο μα τόσο λέημ! έλεος.
(υστερόγραφο, από ύστερα+γράφω: χριστέ μου, μετά από το σημερινό ποστ κ το χθεσινό, αυτό δεν είναι μπλογκ είναι τα Μέτρεια 2010, όλο ποστ για το μετρό αυτή την βδομάδα χεχεχε!)
(υστερόγραφο, από υστερία+γράφω: μην αρχίσετε να μου λέτε ότι είμαι ρατσιστής, δεν έχω γενικά πρόβλημα με τους Κύπριους, έχω με τα γαϊδούρια Κύπριους πρόβλημα...)
Tuesday, February 02, 2010
Στο μετρό, προς το Σύνταγμα
βρίσκομαι μέσα στο μετρό, από ΔούκΠλακέντ προς Σύνταγμα.
Κάθομαι, η διπλανή μου θέση άδεια.
Φτάνουμε σε ένα σταθμό. Ανοίγει η πόρτα, βγαίνουν επιβάτες, μπαίνουν άλλοι. Ανάμεσά τους ένα ζευγάρι.
Εκείνη την ώρα δεν μου τραβάν για κάποιο ιδιαίτερο λόγο την προσοχή, αν μπορώ τώρα να τους περιγράψω είναι εξ αιτίας αυτού που είδα μετά.
Μπαίνουν λοιπόν οι δύο στο βαγόνι του μετρό κ κατευθύνονται προς το κενό κάθισμα δίπλα σε έναν κύριο με μαύρο παλτό (ο γιωρζ τρούλη)
Ξαφνικά, η γυναίκα μιλάει:
- Καλά, κ από εκείνη την ώρα, από τις 8 το πρωί, τώρα τελείωσες;
Είναι λίγο αγανακτισμένη, λίγο εντυπωσιασμένη, λίγο παραπονεμένη. Και θυμωμένη.
Ο άντρας, που πια είναι καθισμένος ακριβώς δίπλα μου, οι ώμοι μας ακουμπιούνται σχεδόν, δεν μπαίνει στον κόπο να απαντήσει... Με την άκρη του ματιού μου πιάνω ότι απλά κουνάει το κεφάλι του καταφατικά, παραιτημένα. Κουρασμένη η κίνηση, πολύ κουρασμένη, αργόσυρτη.
Η γυναίκα δεν απαντά. - μόνο ένα τσκ τσκ τσκ έκανε, αλλά κ πάλι δεν είμαι σίγουρος.
Μέχρι να φτάσουμε στον Σύνταγμα πιάνω να αναρωτιέμαι κ να κάνω σενάρια στο κεφάλι μου. Τι να είναι αυτό που ο άντρας το έκανε 12 σχεδόν ολόκληρες ώρες; Δουλειά; Μεροκάματο; Πρόβλημα υγείας; Κάτι σε ένα νοσοκομείο;
Ταυτόχρονα έχω την ευκαιρία να προσέξω λίγο περισσότερο με την άκρη του ματιού μου τους δύο τους.
Αυτός είναι γύρω στα 65. Το πρόσωπό του κόκκινο πολύ, με ρυτίδες. Μαλλιά ανακατεμένα, ακούρευτα, όταν ήταν νέος ήταν κοκκινωπά, τώρα έχουν αρκετό άσπρο. Τα χέρια του, που βρίσκονται εντός του οπτικού μου πεδίου είναι πολύ άγρια κ ταλαιπωρημένα. Θα τα επέλεγες να τα φωτογραφήσεις αν ήσουν φωτογράφος κ είχες θέμα "χέρια βιοπαλαιστή". Φοράει ρούχα φθαρμένα, εργασίας ίσως, λίγο βρώμικα.
Αλλά από όλα τα χαρακτηριστικά του, αυτό που με "πιάνει" περισσότερο είναι ο τρόπος που κάθεται στο κάθιασμα. Οι ώμοι πεσμένοι, παραιτημένοι. Τα κεφάλι κατεβασμένο όσο πάει περισσότερο. Κούραση, κούραση, κούραση.
Την γυναίκα, δεν μπορώ να την δω όπως είμαι καθισμένος στην θέση δίπλα στο παράθυρο. Στέκεται ακριβώς πάνω από τον άντρα, κολλητά το σώμα της στο καθισμένο δικό του. Η αίσθηση που έχω πάντως από αυτήν είναι πως δεν είναι της ηλικίας του. Μου φαίνεται αρκετά νεότερη.
Φτάνουμε στο Σύνταγμα. Αχ, ωραία, λέω, τώρα που θα σηκωθώ θα δω κ την φάτσα της κυρίας.
Σηκώνομαι. Πράγματι, όπως το είχα υποθέσει, η γυναίκα είναι το πολύ 40άρα, πιο νέα από τον άντρα. Μπορεί να είναι η κόρη του; Η νεότερή του σύζυγος;
δεν ξέρω. Πάντως δεν μοιάζουν. Αλλά φαίνονται της ίδιας "τάξης"... κ εκείνη φορά παρόμοια ρούχα, ανώνυμα, πρακτικά, βολικά.
αυτό που μου μένει σαν τελευταία εικόνα είναι το εξής:
Η γυναίκα, όρθια πάνω από τον άντρα, τον απίστευτα κουρασμένο, που κάθεται στο κάθισμα με σκυμμένους τους ώμους, το κεφάλι κατεβασμένο κ με ανέκφραστο το πρόσωπο... η γυναίκα λοιπόν, με το ένα χέρι της κρατιέται ενώ το άλλο... χαϊδεύει αργά, διστακτικά, δειλά τον ώμο του άντρα.
Οι άκρες των δακτύλων της πάνε μπρος, πίσω, μπρος πίσω, μπρος, πίσω...
Είμαι πια έξω από το βαγόνι, κοιτάζω από το παράθυρο προς τα μέσα, οι ίδιες κινήσεις του αριστερού χεριού της γυναίκας: Μπρος, πίσω, μπρος, πίσω, μπρος, πίσω.
Το τρένο ξεκινάει.
Κάθομαι, η διπλανή μου θέση άδεια.
Φτάνουμε σε ένα σταθμό. Ανοίγει η πόρτα, βγαίνουν επιβάτες, μπαίνουν άλλοι. Ανάμεσά τους ένα ζευγάρι.
Εκείνη την ώρα δεν μου τραβάν για κάποιο ιδιαίτερο λόγο την προσοχή, αν μπορώ τώρα να τους περιγράψω είναι εξ αιτίας αυτού που είδα μετά.
Μπαίνουν λοιπόν οι δύο στο βαγόνι του μετρό κ κατευθύνονται προς το κενό κάθισμα δίπλα σε έναν κύριο με μαύρο παλτό (ο γιωρζ τρούλη)
Ξαφνικά, η γυναίκα μιλάει:
- Καλά, κ από εκείνη την ώρα, από τις 8 το πρωί, τώρα τελείωσες;
Είναι λίγο αγανακτισμένη, λίγο εντυπωσιασμένη, λίγο παραπονεμένη. Και θυμωμένη.
Ο άντρας, που πια είναι καθισμένος ακριβώς δίπλα μου, οι ώμοι μας ακουμπιούνται σχεδόν, δεν μπαίνει στον κόπο να απαντήσει... Με την άκρη του ματιού μου πιάνω ότι απλά κουνάει το κεφάλι του καταφατικά, παραιτημένα. Κουρασμένη η κίνηση, πολύ κουρασμένη, αργόσυρτη.
Η γυναίκα δεν απαντά. - μόνο ένα τσκ τσκ τσκ έκανε, αλλά κ πάλι δεν είμαι σίγουρος.
Μέχρι να φτάσουμε στον Σύνταγμα πιάνω να αναρωτιέμαι κ να κάνω σενάρια στο κεφάλι μου. Τι να είναι αυτό που ο άντρας το έκανε 12 σχεδόν ολόκληρες ώρες; Δουλειά; Μεροκάματο; Πρόβλημα υγείας; Κάτι σε ένα νοσοκομείο;
Ταυτόχρονα έχω την ευκαιρία να προσέξω λίγο περισσότερο με την άκρη του ματιού μου τους δύο τους.
Αυτός είναι γύρω στα 65. Το πρόσωπό του κόκκινο πολύ, με ρυτίδες. Μαλλιά ανακατεμένα, ακούρευτα, όταν ήταν νέος ήταν κοκκινωπά, τώρα έχουν αρκετό άσπρο. Τα χέρια του, που βρίσκονται εντός του οπτικού μου πεδίου είναι πολύ άγρια κ ταλαιπωρημένα. Θα τα επέλεγες να τα φωτογραφήσεις αν ήσουν φωτογράφος κ είχες θέμα "χέρια βιοπαλαιστή". Φοράει ρούχα φθαρμένα, εργασίας ίσως, λίγο βρώμικα.
Αλλά από όλα τα χαρακτηριστικά του, αυτό που με "πιάνει" περισσότερο είναι ο τρόπος που κάθεται στο κάθιασμα. Οι ώμοι πεσμένοι, παραιτημένοι. Τα κεφάλι κατεβασμένο όσο πάει περισσότερο. Κούραση, κούραση, κούραση.
Την γυναίκα, δεν μπορώ να την δω όπως είμαι καθισμένος στην θέση δίπλα στο παράθυρο. Στέκεται ακριβώς πάνω από τον άντρα, κολλητά το σώμα της στο καθισμένο δικό του. Η αίσθηση που έχω πάντως από αυτήν είναι πως δεν είναι της ηλικίας του. Μου φαίνεται αρκετά νεότερη.
Φτάνουμε στο Σύνταγμα. Αχ, ωραία, λέω, τώρα που θα σηκωθώ θα δω κ την φάτσα της κυρίας.
Σηκώνομαι. Πράγματι, όπως το είχα υποθέσει, η γυναίκα είναι το πολύ 40άρα, πιο νέα από τον άντρα. Μπορεί να είναι η κόρη του; Η νεότερή του σύζυγος;
δεν ξέρω. Πάντως δεν μοιάζουν. Αλλά φαίνονται της ίδιας "τάξης"... κ εκείνη φορά παρόμοια ρούχα, ανώνυμα, πρακτικά, βολικά.
αυτό που μου μένει σαν τελευταία εικόνα είναι το εξής:
Η γυναίκα, όρθια πάνω από τον άντρα, τον απίστευτα κουρασμένο, που κάθεται στο κάθισμα με σκυμμένους τους ώμους, το κεφάλι κατεβασμένο κ με ανέκφραστο το πρόσωπο... η γυναίκα λοιπόν, με το ένα χέρι της κρατιέται ενώ το άλλο... χαϊδεύει αργά, διστακτικά, δειλά τον ώμο του άντρα.
Οι άκρες των δακτύλων της πάνε μπρος, πίσω, μπρος πίσω, μπρος, πίσω...
Είμαι πια έξω από το βαγόνι, κοιτάζω από το παράθυρο προς τα μέσα, οι ίδιες κινήσεις του αριστερού χεριού της γυναίκας: Μπρος, πίσω, μπρος, πίσω, μπρος, πίσω.
Το τρένο ξεκινάει.
Subscribe to:
Posts (Atom)