Ε ναι, εντάξει, υπάρχουν κάποια παράλληλα σύμπαντα πολύ, πολύ, πολύ αλλού... - λες και οι άνθρωποι που τα κατοικούν είναι από άλλο πλανήτη. Ή καλλίτερα, γαλαξία. Τόσο μακρυά.
Ένα από αυτά το επισκέφτηκα το βράδυ της Παρασκευής όπου βρέθηκα, μετά από μία σειρά επαγγελματικών συγκυριών, στο πιο επιτυχημένο σκυλάδικο της εποχής και της σεζόν. Εκεί όπου το να βρεις τραπέζι, αν δεν είσαι κάποιος κάποιου, δεν έχεις ελπίδα. Θα βολευτείς μετά από δίμηνο και ίσως και περισσότερο. Και το "βολευτείς" είναι ευφημισμός - γιατί το τραπέζι σου θα είναι κατά πάσα πιθανότητα βαθιά χωμένο, μακρυά από την πίστα και σίγουρα πολύ πολύ στριμωγμένο.
Βέβαια, το γεγονός πως θα είσαι μακρυά από την πίστα θα μπορούσες να το πεις και μεγάλη τύχη στην συγκεκριμένη περίπτωση. Δεν θα εξηγήσω περισσότερο, κρίμα είναι να σπαταλάμε τον χρόνο μας για να κατακρίνουμε, ας πρόσεχα, για να το πω πολύ απλά. Στο κάτω κάτω εγώ επέλεξα να πάω, δεν με έσυραν.
Θα πω μόνο ότι αγαπώ τα μπουζούκια, μου βγάζουν έναν πρόστυχο ερωτισμό που πολύ με φτιάχνει, πιστεύω ότι κρύβουν, στην αξιοπρεπή εκδοχή τους ένα ψήγμα από αρχαία, μυστήρια, αρχετυπικά και ενστικτώδικα πράγματα. Δηλαδή, είμαι θετικός με τις μεγάλες πίστες. Μία χαρά. Αυτή όμως η θετικότητα δεν βρήκε ούτε ένα ίχνος χώρου να αναπτυχθεί στο Teatro όπου το "πρόγραμμα" είναι για τα πανηγύρια. Όπου ο άλλος δεν πληρώνει για να ακούσει τραγουδιστές να τραγουδούν - γιατί δεν θέλει να ακούσει τραγουδιστές να τραγουδούν, θέλει να τους δει να χαβαλεδιάζουν.
Βαρύ μου έπεσε λοιπόν το Σάββατο το πρωί, μετά από τόσο τραυματικό ξενύχτι. Αλλά ευτυχώς είχα τύχη. Γιατί το βράδυ χθες ξεπλύθηκα καλά από την πανηγυρίλα και την αρπαχτίλα.
Είδα το I Am My Own Wife. Μία παράσταση για την οποία μιλά η υποψιασμένη Αθήνα - και δικαίως - με πολύ καλά λόγια. Εκεί, περίπου 90 λεπτά κατάφεραν να σβήσουν την δραματική ανάμνηση των 4 ωρών στο Teatro. Ήταν 90 λεπτά ενός καλοφτιαγμένου, συγκινητικού ταξιδιού στην ναζιστική και μετά στην Κομμουνιστική Γερμανία, με περάσματα από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τα απομεινάρια της Πρωσικής Αυτοκρατορίας και την Σουηδία.
Ταξιδεύουμε μαζί με μία άγνωστή μου μέχρι χθες φιγούρα του 20ου αιώνα, από τις πιο ενδιαφέρουσες που έχω "γνωρίσει". Έναν άντρα που γεννήθηκε στις αρχές του και ο οποίος συνειδητά κυκλοφορούσε όλη του την ζωή με γυναικεία ρούχα. Και κατά την διάρκεια του ναζισμού αλλά και κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και τα χρόνια εξαθλίωσης που ακολούθησαν. Και βέβαια και κατά την διάρκεια της Κομμουνιστικής κυριαρχίας στην Ανατολική Γερμανία. Την μυστήρια και μυστηριώδη ζωή αυτού του ευαίσθητου, γενναίου, αποφασιστικού σκυλιού της επιβίωσης βλέπουμε στο έργο.
Τι μας αφορά, θα μου πεις, τι έκανε ένα τραβεστί του τότε; εδώ ο κόσμος καίγεται και εσύ.... Και όμως - ο αγώνας ενός "μειονοτικού", δακτυλοδειχτούμενου ανθρώπου για επιβίωση σε συνθήκες ανελευθερίας, καταστολής, φασισμού, τυρρανικών κοινωνικών δομών και αντιξοοτήτων φοβάμαι πως μας αφορά ακόμα και σήμερα, τώρα. Περισσότερο από όσο θα ήθελα. Και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα μας αφορά ακόμα περισσότερο στο μέλλον.Το κοντινό.
Πέρα από όλα αυτά τα "κοινωνικά" μηνύματα το I Am My Own Wife είχε την άλλη ικανότητα των καλών έργων, να σε κρατά καθηλωμένο στην θέση σου. Έχει πολλά καλά που του το επιτρέπουν: Το "μοντάζ" του κειμένου, η εναλλαγές οι χρονικές και σε τοποθεσίες, η ήσυχη, τρυφερή, επιβλητική αλλά και σεβαστική προς την ιστορία σκηνοθεσία και, βέβαια, το παίξιμο του ηθοποιού Χάρη Αττώνη (που ενσαρκώνει με αξιοθαύμαστη ετοιμότητα και ψυχραιμία 40 ρόλους περίπου - χωρίς να αλλάζει ρούχα, μόνο με αλλαγές φωνής και body language. Και μάλιστα με τόσο άψογη επαγγελματική τεχνική που δεν χάνεις την εναλλαγή στους χαρακτήρες και συνεχίζεις να παρακολουθείς το έργο κανονικότατα. Αναρωτήθηκα πόσες πρόβες θα έκανε αυτό το παιδί, ρησπέκτ ρησπέκτ...)
Δεν είμαι κριτικός, δεν μπορώ να αναλύσω περισσότερο γιατί με τράβηξε τόσο απόλυτα μέσα στον κόσμο του αυτό το έργο - ίσως και να το είχα ανάγκη, ή να είχα τα κατάλληλα αυτιά. Πάντως "πέρασα καλά" στο I Am My Own Wife με την παλιομοδίτη έννοια της φράσης - αυτή που σημαίνει ότι αξίζει να βγεις από το σπίτι σου, αξίζει να ξοδέψεις τα 10 ευρώ για το εισιτήριό σου. Ναι, σε κάποιο σημείο το έργο κάνει μία μικρή κοιλίτσα, αλλά είναι ασήμαντη... και η συνέχεια σε τραβάει για τα καλά πίσω στον μυστηριώδη κόσμο του έργου, αυτόν τον τόσο μακρινό... αυτόν τον τόσο κοντινό.
Αφού τελείωσε η παράσταση βγήκα στους ήσυχους για Σάββατο δρόμους στο Γκάζι, μη περιμένοντας ότι η βραδυά θα μπορούσε να γίνει καλλίτερη. Και όμως μπόρεσε. Έγινε και καλλίτερη αλλά έγινε και στεναχωρητική.
Ήρθε ο φίλος μου ο π και με βρήκε και αφού άκουσε τα σχολιανά του που έχασε την παράσταση (γκριν γκριν εντατίκ) είπαμε να πάμε να φάμε κάτι. Σκεφτήκαμε απ εδώ, το φέραμε απ εκεί, και τελικά είπαμε να κάνουμε την μεγάλη παλλικαριά να πάμε να φάμε σε ένα από τα πιο φημισμένα brand names της ελληνικές γαστρονομίας, την περιβόητη Χρύσα. Επειδή οι καιροί είναι πονηροί, είπαμε ότι θα πάμε στο εστιατόριο με στάση και καλά "δεν πεινάμε, ήρθαμε να φάμε ένα ορεκτικό και ένα κυρίως πιάτο, να τα μοιραστούμε" για να μην ξεπαραδιαστούμε και να δούμε κιόλας τι είναι αυτή η περιβόητη μαγείρισσα. Φοβόμασταν πως θα ήταν ένα πολύ ακριβό εστιατόριο και προετοιμαστήκαμε γι αυτό.
Περνάνε πολύ δύσκολα τα εστιατόρια στην εποχή μας, δεν λέω κάτι καινούργιο. Αν και Σάββατο βρήκαμε τραπέζι (η ώρα ήταν 11, όχι και τόσο αργά) και ομολογώ αυτό δεν μας εξέπληξε. Πραγματική όμως έκπληξη ήταν οι τιμές. Δεν είχαν καμία σχέση με τους φόβους μας. Η Χρύσα έχει τιμές σεμνοtrendy φαγάδικων στο Γκάζι και τα Κολονάκια. Με μία όμως μεγάλη διαφορά... Ότι αυτό που τρως είναι απίστευτα καλλίτερο. Ασύγκριτα πιο νόστιμο και καλοφτιαγμένο. Περιποίηση με μεγάλο πι.
Μας σέρβιρε μία πολύ συμπαθητική νέα κοπέλα και μία ώριμη κυρία, με χρώματα βορειοευρωπαίου. Ευγένεια, διακριτικότητα, αυτοπεποίθηση και σιγουριά χωρίς περιττές οικειότητες, με την πρέπουσα απόσταση. Αφού είχαμε φτάσει πια στο κυρίως φαγητό μας, μετά από ένα εξαίσιο πρώτο πιάτο, είπαμε να πούμε τα συγχαρητήριά μας για τις λεπτές, απολαυστικές γεύσεις, τα καλής ποιότητας υλικά, που ακόμα και εγώ, ο Ούννος της μαγερικής μπορούσα να διακρίνω. Είπαμε στην ώριμη κυρία πόσο μας άρεσε το φαγητό μας... εκείνη χαμογέλασε πλατιά... και ύστερα σκούπισε ήσυχα και τρυφερά τα μάτια της από τα ίχνη των πρώτων δακρύων...
"και όμως, σε λίγο καιρό το κλείνω...".
Απορήσαμε "μα τι λέτε, τι λέτε; γιατί;"
Η γυναίκα πήρε μία βαθιά ανάσα για να συγκρατήσει την συγκίνησή της: "ξέρετε, πρέπει να φύγω γιατί δεν μας χαμηλωνει το νοίκι και αυτό σε τέτοιες εποχές..."
"και τι θα κάνετε;" πετάχτηκα εγώ με την διακριτικότητα που με χαρακτηρίζει...
Γέλασε. Πικρά... "θα είμαι άνεργη..." ήταν η απάντηση - και τότε και εγώ και ο π συνειδητοποιήσαμε πως η γυναίκα η οποία μας σέρβιρε, εκείνη που είχαμε συγκινήσει με τα εγκώμιά μας ήταν η ίδια η πασίγνωστη μαγείρισσα (και η νέα κοπέλα με το φωτεινό χαμόγελο η κόρη της). Που θα στερήσει την Αθήνα από ένα κόσμημα, ένα εστιατόριο που εγώ ο ίδιος με τους γευστικούς μου κάλυκες διαπίστωσα ότι είναι μία αρχοντική πύλη προς την ομορφιά, τον σεβασμό, την αγάπη για αυτό που κάνεις, την υψηλή τέχνη της γνώσης ενός αντικειμένου.
Μία τέτοια είδηση μαθαίνεις και είναι σαν να διάβασες 1 εκατομμύριο σελίδες για την ανελέητη κρίση. Ελπίζω να δώσει ο Θεός και να παραμείνει ανοιχτή η Χρύσα. Εγώ θα προσπαθήσω να ξαναπάω... γιατί μερικά από τα παράλληλα, άλλων γαλαξιών σύμπαντα δεν είναι χυδαία και φθηνά. Είναι εξίσου μακρυνά από το δικό μας, το κανονικό σύμπαν, αλλά με έναν περίεργο ανεξήγητο τρόπο, είναι και απολύτως απαραίτητα για την επιβίωσή του. Και για το ευ ζην μας. Όσο μπορούμε να έχουμε.
