Μην μου πεις ότι δεν μοιάζουν τα τρία τους σαν πρώτα ξαδέλφια. θα είσαι πολύ άδικος.
(εναλλακτικός τίτλος ποστ 1: η μη εξέλιξη των ειδών) (εναλλακτικός τίτλος ποστ 2: 6 gorillas as in 12 monkeys) (εναλλακτικός τίτλος ποστ 3: Σιγκούρνη Μπράβο!)
Χτες το απόγευμα βρέθηκα στο Haagen Dazs στην Αδριανού για παγωτό. Ώρα που έπεφτε η νύχτα ήταν. Βρήκα ένα ωραίο τραπέζι έξω. Ήμουν μόνος, θλιμμένος και ανήσυχος και είπα να κάνω κάτι παραγωγικό...
Έβγαλα λοιπόν το σημειωματάριό μου και είπα ότι θα γράφω παρατηρήσεις από τους περαστικούς και τον εαυτό μου μέχρι να μπουχτίσω.
[εξάλλου το λέει και το τραγούδι του Γκατσούλι "Κάνε το δάκρυ σου χαρά και τον καημό σου του γιαλού μαργαριτάρι". πως; με την δημιουργικότητα, το ξέρεις ήδη]. Φύγαμε
Δεν ξέρω τι έχω πάθει, αλλά ξεχωρίζω τους γκέηδες από χιλιόμετρα μακριά. Καταλαβαίνω ότι πλησιάζει φη δέκα λεπτά πριν μπει στο οπτικό μου πεδίο. Μου την σπάει αυτό, How more gay can you go δηλαδή; σου συμβαίνει και σένα gay sexy viewer ή μόνο εγώ έχω τερατώδες gaydar που σε λίγο θα κατακτήσει τον κόσμο και θα αποκτήσει πρωτοβουλία από μόνο του????
Φέτος στην Ελλάδα πρέπει να είναι το ΠΕΛΤ (παγκόσμιο έτος λιγδοτάμπαρου τουρίστα). Όσοι ξένοι πέρασαν από μπροστά μου ήταν τόσο χάλια που ήθελα να τους πετάξω ψίχουλα αγάπης και ένα κατοστάρικο.
Οι μη κάτοικοι Αθήνας που έρχονται να επισκεφτούν την πρωτεύουσα (μη χε...) διακρίνονται επίσης από χιλιόμετρα μακριά. Γιατί; Μα επειδή είναι lameδες. Lame όπως λέμε "λαμέ" (φοράνε κάτι σούπερ αμπιγιέ σύνολα, μαλλιέ γυαλιέ και παντελόνιε λιε) αλλά και lame όπως λέμε λέημ. Άουτς.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο καθησυχαστικό ότι ο κόσμος θα συνεχίσει να "λειτουργεί" και αύριο, μετά και παρά την θλίψη σου, από τον ήχο ενός τρένου (και ας είναι και ΗΣΑΠ) που ακούγεται σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Μάλλον είχαν μοναξιές και θλίψη. ...όλοι οι περαστικοί μου φαίνονταν μοναχικοί και θλιμμένοι.
Τα μάτια των ανθρώπων όταν είναι χαλαροί και βολτάρουν λένε πιο πολλά για την αλήθεια της ψυχής τους απ΄ ότι αν τους έβαζες να μιλάνε ένα χρόνο, χωρίς σταματημό, για τον εαυτό τους.
Τίποτα δεν αλλάζει την ενέργεια σε ένα τόπο όσο μία ευτυχισμένη οικογένεια, μαμά μπάμπάς παιδάκια που γελούν χαρωπά, που εμφανίζεται ξαφνικά.
Αυτό το παγωτό το καινούργιο στο Haagen Dazs που έχει βατόμουρο και κομμάτια μαρέγκα είναι σχεδόν τόσο καλό όσο το σεξάκοι. ρησπέκτ.
Οι Αμερικάνοι, ακόμα και όταν είναι εκτός της χώρας τους, επιμένουν και κρατάνε το συνήθειο να χαμογελάν ελαφρά στους αγνώστους με τους οποίους διασταυρώνεται τυχαία το βλέμμα τους. Το λατρεύω αυτό, μου κάνει τόσο civilized... αλλά μπορεί και απλά να είμαι ξιπασμένη ψωνάρα μανταμσουσού. χεχε χοχο
Άλλο ένα πράγμα που μεταμορφώνει τον τόπο είναι να περάσει μπάντα πλανόδια που παίζει μουσική. Αν, δε, η μουσική που παίζει η μπάντα είναι το Sea NaNai Yav Room και παίζεται με κλαρίνα, το εφέ είναι ακόμα πιο δυνατό.
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ; ΠΟΥ; ...ΑΝ ξαναχαμογελάσω με χαμόγελο όλο σεξακυποσχέσεις και πεάκια στο βλέμμα, σε γκομενάκι και αυτό δεν μου χαμογελάσει πίσω (smile back - ελληνικά "χαμογελάσει πίσω") δεν ξέρω κι εγώ τι θα γίνει. που είναι ρε πούστη μου το κράτος; Πως προστατεύει τον πολίτη τον φορολογούμενο που βγαίνει το Σαββατόβραδό του;
Τελικά, τι είναι πιο στεναχωρητικό; Να περνάς μοναχικά Σαββατόβραδα, και γενικότερα whateverόβραδα, ή να τα περνάς με κάποιον που δεν σε γουστάρει πραγματικά αλλά δεν το έχει καταλάβει για να στο πει;
Την Παρασκευή και το Σάββατο πήρα τηλέφωνο όλους τους παλιούς μου φίλους. Δεν μου απάντησε ούτε ένας. Ούτε και με πήραν αργότερα. Μάλιστα μερικούς τους πήρα πάνω από μία φορά. Σου έχει τύχει κι εσένα κάποιες στιγμές, που αισθάνεσαι όπως η Κάντυ Κάντυ όταν της είπαν ότι πέθανε ο Άντονυ, να μην μπορείς να έρθεις σε επαφή με κανένα; και μάλιστα όχι για να πεις τον πόνο σου αλλά απλά για να τον ξεγελάσεις με παρέα... σου έχει τύχει; (πες ναι, σε παρακαλώ θα με σούπερ καθησυχάσεις).
Ένα νέο κορίτσι του Σαββατόβραδου φροντισμένο και βαμμένο είναι όμορφο και εντυπωσιακό. Αλλά το ίδιο κορίτσι φροντισμένο με απλότητα και βαμμένο ανάλαφρα είναι 5 φορές πιο όμορφο και εντυπωσιακό. Και επιπλέον είναι πιο δροσερό και ζωντανό.
Το πιο ωραίο θέαμα της βραδιάς ήταν ένας emo πιτσιρικάς, αγκαλιά με το emo κορίτσι του, ο οποίος γελούσε ξεκαρδισμένος. Είχε κάτι κάτασπρα κολυνόδοντα, αστραφτερά, και γελούσε τόσο πηγαία που ήταν σαν να πέρασε άγγελος από μπροστά μου. Φτου φτου φτου γκάρλιξ, τους χάρηκα. Εύχομαι μόνο να μην τον πήραν πρέφα από τον ΣΕΚΕ (σύλλογο ελλήνων κατεθλιμμένων έμο) γιατί they are soooooooooo θα τον διαγράψουν. χιχιχιχι
Καμμία φορά το να ΜΗ μου λείπουν άλλοι άνθρωποι όταν είμαι πεσμένος μου φαίνεται τόσο δυσάρεστο και "απειλητικό" όσο και το να μου λείπουν.
Πολύ συχνά σκέφτομαι ότι είμαι τριανταπέντε χρονών και γράφω σαν εφηβάκι χαζογκομενάκι στο λεύκωμά του. Έτσι αισθάνομαι (εδώ, τώρα, εσύ με διακόπτεις και μου λες με απόλυτη πειστικότητα ότι είμαι ο νέος Τσέχωφ τουλάχιστον, και τι είναι αυτά που λέω, και για όνομα και μούμπλε μούμπλε και πχιότητα στην γραφή και σούπερ λολ). Μετά σκέφτομαι ότι και το να γράφεις έτσι έχει την σημασία του - με την έννοια ότι κάνοντάς το "καθαρίζεις" τον εαυτό σου από αυτό το είδος γραφής και αφήνεις χώρο για τα καλύτερα είδη. Θεωρητικά και σούπερ χόουπφουλη, βέβαια. Άσε που είναι και εξάσκηση.
Σούπερ κουλή αναλογία: Αυτό το σούπερ κάμπ τρενάκι, ξέρεις ποιο λέω - που κάνει βόλτα στο κέντρο τους τουρίστες, είναι για την Ελλάδα (τηρουμένων των αναλογιών) ότι είναι και η αυτοκρατορία Disneyland και Disneyworld για την Αμερική. (μην φωνάζεις και μην τσιρίζεις σοκαρισμένος, στο είπα ότι είναι κουλή η αναλογία. κόφτο είπα!).
Μου αρέσει πάραπολύ να γράφω σε δημόσιους χώρους. Με σούπερ εμπνέει - ακόμα και όταν δεν γράφω ελεύθερα (δλδ για το provato) αλλά για την δουλειά. Έχω ψιλοεκπαιδευτεί να αντιλαμβάνω και τις αντιδράσεις των γύρω μου σε αυτό, σε χρόνο dt. Το εντυπωσιακό δεν είναι πως οι περισσότεροι με κοιτάνε κόμ λε ουφ. ...το εντυπωσιακό είναι ότι αυτοί που το αναγνωρίζουν το δημόσιο γράψιμο σαν διαδικασία και το σέβονται (διότι προφανώς το κάνουν και οι ίδιοι) όταν με δουν να τους κοιτώ να με παρατηρούν αποστρέφουν το βλέμμα σαν τσουρουφλισμένοι. Γιατί άραγε; discuss.
μλκ έλεος. Πάντα με εντυπωσίαζε να βλέπω κάτι σούπερ αριστοκρατικές, φίνες και ντελικάτες γυναίκες ζευγάρι με κάτι απίστευτους καγκουροκάγκουρες, τριχωτούς, κοντούς, ψωμομένους τύπους, βαριούς και ασήκωτους. Εχτές είδα τουλάχιστον 4 τέτοια ζευγάρια που βόλταραν πιασμένα χέρι χέρι, μέσα στην αγάπη. Αναρωτιέμαι: Είναι αυτό που λένε ότι ο έρωτας είναι τυφλός; ή μήπως είναι μία ακόμα απόδειξη ότι το χρήμα αγοράζει τα πάντα και φέρνει και τα πιο αταίριαστα κοντά; Πάντως η αλήθεια είναι ότι οι τύποι αυτοί είναι σούπερ αρρενωποί και ανδροπρεπείς... αυτό δηλαδή ακριβώς που έχει "ανάγκη" δίπλα της μία λεπτεπίλεπτη φίνα και εύθραυστη γυναίκα. Αν το δεις βιολογικά, έτσι πάει. Προσευχήηηηηηηηηηηη κάνω να είναι αυτή η εκδοχή η αληθινή. και όχι η άλλη με τα λεφτά.
Ξεράθηκα στο γέλιο. Ο σερβιτόρος του διπλανού τραπεζιού είπε σε 3 καθ΄ όλα σοβαρές 55άρες κυρίες καθώς τους έβαζε μπροστά τους τα παγωτά τους "κυρίες μου, ορίστε και τα μπαλάκια μας! Καλή απόλαυση". Μα μετέφρασε το scoop σε μπαλάκι; χαχαχα. Η ζωή, η ζωή! είναι γεμάτη ποστς.
Μπούχτισα τελικά. Φτάνει τό γραψ γραψ. ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ να ξεφυσήξεις ανακουφισμένος, έχω βάλει ειδικό πρόγραμμα στο provato και θα το καταλάβω. χεχε :-)
μα είναι τώρα αυτό τραγούδι να πάει στο νούμερο ένα της Αγγλίας;
(απάντηση με ένα στόμα μία φωνή: ΟΧΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ).
Πραγματικά σάκσ! ίουκ
έχε χάρη που θέλω να υπηρετώ το μετερίζι της ενημέρωσης και μούμπλε μούμπλε αλλιώς θα έτρωγαν τρελή λογοκρισία.
ασταδγιάλα ρε πούστη μου. αυτό το τραγούδι σε κάνει να αναπολείς την Μετζένα και την Σόνια. τόσο πολύ σακς.
και να σκεφτείς ότι το νούμερο ένα της προηγούμενης εβδομάδας το Closer του Ne Yo αλλά και της προπροηγούμενης το Viva La Vida των Coldplay ήταν τόσο σούπερ κουλ. φάκ ρε γαμώτη, χάλια.
Alright! (συνεχίζει να) Σκίζει ο Φρές Πρίνς στην Αμερική.
Η καινούργια ταινία του Will Smith με την Charlize Theron έκανε άπειρα εισιτήρια. Φυσικά είναι νούμερο ένα στο box office.
Λέγεται Hancock και έχει πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα. Αφορά έναν σούπερ ήρωα που είναι αλητάμπουρας και όλοι τον αντιπαθούν.
Είδα τις προάλλες το trailer και με ψάρωσε αρκετά. Μάλλον θα πάω να το δω, αν μη τι άλλο για να δω πως αναπτύσσουν την ιδέα.
Η σκηνή με την φάλαινα είναι όλα τα λεφτά, χεχεχε
Στην δεύτερη θέση ο λατρεμένος Wall-E, με ήρωα ένα ρομπότ καθαρισμού, μοναδικό κάτοικο της Γης μετά την εγκατάλειψή τους από τον άθρωπα, που ήταν ΆΞΙΟ νούμερο ένα την προηγούμενη βδομάδα Κάτι μου λέει ότι αυτή η ταινία θα είναι αριστούργημα, ψάξε το trailer
To Get Smart που ήταν πρώτο δύο βδομάδες πριν είναι στην τέταρτη θέση. Απορώ με την βλακεία των ανθρώπων που κάνουν επιτυχημένες τέτοιες ταινίες.... μέσα σε αυτούς του βλάκες κι εγώ που πήγα και την είδα. Έλεος! Το μόνο καλό της ταινίας ήταν το ότι έβλεπες τις φάτσες των δύο πρωταγωνιστών και το ότι είχε σκηνές από την Μόσχα. Αλλά αυτά μπορώ να τα βλέπω και χωρίς να πληρώσω 7 ευρώ. Απλά ψάχνω στο Internet. Ασταδγιάλα μαλακία.
σε αφήνω γειά, λέγοντάς σου ότι η ταινία του Ρώσου Μπεεκμαμπέτοφ το Wanted, viral marketing της οποίας ήταν αυτό εδώ (μας έπιασε στον ύπνο ο αλήτης Ρώσος) είναι η πρώτη ταινία της Αντζελίνας Τζολής που δεν φλόπαρε εντελώς. Εντάξει, δεν έσκισε αλλά τουλάχιστον έβγαλε τα λεφτά της.
για το google και το blogger, για το entertainment weekly, για την ακλόνητη πίστη των δημιουργών της στην δύναμη του στιβαρού storytelling να αλλάζει τα μυαλά των ανθρώπων, για την διαδρομή Metropolitan Museum - Ground Zero με τα πόδια - που όσες φορές έχω κάνει είναι σαν πρώτη φορά -, για τα dinners στo κέντρο της Βοστώνης και της NY που έχω φάει τέλεια με ένα δεκαδόλλαρο και τα μισά από τα οποία ανήκαν σε συγκινημένους Έλληνες που με κερνάγαν κοκακόλα, για τις γλάμουρ και θαλπωρένιες εικόνες που έβλεπα μέσα από τα παράθυρα των σούπερ χλιδάτων μονοκατοικιών του Beacon Hill της Βοστώνης, για τον George Saunders και το απίστευτο μυαλό του, για τους κόσμους φαντασίας και ελευθερίας των βιβλίων της Ursulla Le Guin, για το λεωφορείο που συνδέει την Chinatown Βοστώνης με την Chinatown Νέας Υόρκης και έχει εισιτήριο μόνο 15 δολλάρια, για το πόσο φιλικοί και χαλαροί είναι οι άνθρωποι στα gay bars - καμμία σχέση με ότι ήξερα μέχρι να τους ζήσω, για τα τεράστια Νεοϋορκέζικα πεζοδρόμια που παρά το μέγεθος τους είσαι συνωστισμένος!, για την τεράστια κομμάτα λαδερή πίτσα που έφαγα καθισμένος στο γρασίδι του Central Park, για εκείνοn τον γλυκό Ινδό ταξιτζή που πήρα στην Avenue of Americas ο οποίος όταν του είπα πως είμαι Ελληνάκι έπιασε τα δάκρυα και μου εξήγησε ότι ο μεγάλος του αδελφός είναι στην Ελλάδα, για τα λατρεμένα μου bagels με ομελέτα που είναι πυρηνική βόμβα θερμίδων, για τον τρόπο με τον οποίο οι Αμερικάνοι καλλιτέχνες αφομοιώνουν και προχωρούν τις αναφορές τους από την Ευρωπαϊκή τέχνη, για το Six Feet Under (φυσικά), για τους ευγενικούς και φιλικούς συνταξιδιώτες μου στο τρένο που συνδέει την Βοστώνη με την πόλη που έμενε η αδελφή μου, για τις βόλτες που έχω κάνει στο έρημο κέντρο μεγάλων πόλεων και ας είναι μόνο 10 και μισή το βράδυ, για τα υπέροχα ρούχα Gap που έχω αγοράσει σε τιμές αδιανόητα χαμηλές, για τα χρόνια που έζησε εκεί ο Χατζιδάκις και τον ενέπνευσαν όσο τίποτα, για ταινίες σαν το Juno, για το Reader's Digest και την αφέλεια με την οποία αντιμετωπίζει την ζωή, για την ευαίσθητη μαγκιά του Bruce Springsteen, για την εργατικότητα κάποιων από τους ανθρώπους της, για την καλλιέργεια και την αγάπη προς την ελευθερία κάποιων από τους ανθρώπους της - οπώς εκείνος ο 90χρονος Εβραίος που μου έπιασε κουβέντα στο Washington Square Park το καλοκαίρι του 2003, ο οποίος είχε πολεμήσει στην Ιταλία τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο - για το ότι είναι ικανή για το καλλίτερο...
thank you America. για όλα αυτά και για πολλά ακόμα
και χρόνια πολλά για την Εθνική σου γιορτή χτες 4η Ιουλίου.
Όπως όλοι έτσι και εγώ όταν χρειάζεται να πάω για κάποιο λόγο στο νοσοκομείο, σφίγγεται η ψυχή μου.
Αναρωτιέμαι γιατί όταν πάς στα ελληνικά νοσοκομεία δεν υπάρχει ούτε ένας άθρωπας που να είναι σαν τον Κλούνει (βλέπε η άρ) και τον Ντάμπση (βλέπε γκρέηζ ανάτομη).
Πολύ μου την δίνει αυτό. Πολύ.
Είναι αυτό επίπεδο υγείας μιας χώρας που θέλει να λέγαται πχιότητα και δυτική ευρώπη; Ασταδγιάλα δηλαδή.
Όσο για τις νοσοκόμες....άσε καλύτερα, να μην ανοίξω το στόμα μου γιατί αν το ανοίξω θα πω ότι η πιο όμορφη είναι σαν την Μέρκελ.
Που παλιά, στα 80ζ, που έμπαινες μέχρι και σε ακριτικό κέντρο υγείας και έβλεπες τουλάχιστον μία Ελένη Φιλίνη και μία Βίνα Ασίκη με άσπρη στολή και διχτυωτό.
Αχ βαχ.
Τώρα οι όμορφες αντί να γίνουν νοσοκόμες όπως παλιά, γίνονται κορίτσια του σοού μπηζ και έτσι για τα νοσοκομεία έχουν μείνει μόνο οι άσχημες. Που επιπλέον είναι και χαζούλες...
Παράδειγμα. Την τελευταία φορά που ήμουν σε νοσοκομείο και ενώ περίμενα στην ουρά για να κάνω ακτινογραφία (μην τρομάζεις σέξυ βιούερ, η υγεία μου είναι καλά, δόξα τω Θεώ... την ήθελα για να πάρω από καρδιολόγο το ωκέη ότι μπορώ να αθληθώ...) η νοσοκόμα ρώτησε μία κατήμαυρη ασθενή (αλλά πιο αφρικάνα δεν υπάρχει, μόνο το κόκκαλο στην μύτη της έλειπε...) η οποία επιπλέον φορούσε ριχτάρι με σχέδια Hello Africa tell me how you doing, αν είναι ξένη....
Όχι μωρή, πήγα να της πω, βέρα Σουλιώτισσα είναι, πάππου προς πάππου. Να, δεν βλέπεις που έχει και το σημάδι του Μετσόβου;
Όχι βέβαια πως οι ασθενείς πάνε πίσω από συγκέντρωση χαζονίων....
Γιατί η μαύρη ήταν μαζί με μία κυρία γύρω στα 50 η οποία ήρθε μαζί της στο νοσοκομεία για να την βοηθήσει....
Οπότε τι βρήκε να απαντήσει στην νοσοκόμα που ρώτησε αν η μαύρη με το κόκκαλο στην μύτη είναι ξένη...
(κάτσε καλλίτερα για να διαβάσεις...)
...όχι, νύφη μου είναι!!!
Επαναλαμβάνω τον διάλογο που παίχτηκε για να το συλλάβεις στην όλη του ολότητα.
Σκηνή 1η:
Βρισκόμαστε σε νοσοκομείο. Μία νοσοκόμα και μία κυρία λευκή, τυπική ελληνίδα περίπου 50 χρονών μιλάνε ενώ μία μαύρη με κόκκαλο στην μύτη και φόρεμα ριχτάρι για τριθέσιο καναπέ ΔΕΝ τους παρακολουθεί γιατί δεν καταλαβαίνει ΓΡΙ ελλήνικος.
αν έχεις το κότσι σέξυ αναγνώστη, τόλμα πες μου ότι αυτό το πράγμα δεν είναι όλο Ιονέσκο...
Όμως υπάρχει και δεύτερη σκηνή στο νοσοκομείο. Στην οποία πρωταγωνιστή ο γιορζ τρούλη μαζί με ξυνίλα αντιπαθητικός γιατρός, 60 περίπου μαϊων, με γενιάδα και κοιλίτσα, η αρχετυπική εμφάνιση γιατρού που έχει φάει τα ψωμιά του, είναι διευθυντής κλινικής, πιθανώς έχει και ιδιωτικό ιατρείο όπου για να σε δεχτεί πρέπει να κλείσεις επίσκεψη 3 μήνες πριν κλπ κλπ.
Αυτός λοιπόν πρέπει να δει την ακτινογραφία μου και το καρδιογράφημά μου για να βάλει μία τυπική υπογραφή. Λέω τυπική γιατί ούτε το καρδιογράφημα έχει περίεργα σχηματάκια ούτε η ακτινογραφία έχει περίεργες σκιές από αυτές που προκαλούν Κλιφ Χάνγκερς στις αμερικάνικες σαπουνόπερες. Άρα το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να βάλει μία σφραγγίδα και μία υπογραφή σε ένα χαρτί.
Του έχω πει περί τίνος πρόκειται και με αφήνει να περιμένω. Να περιμένω. Να περιμένω.
Να περιμένω
Να περιμένω
Περιμένω
Περιμένω
Περιμένω
Περιμένω...
Περιμένω
Περιμένω
Περιμένω
Περιμένω
και περιμένω.
Κάποια στιγμή και αφού του έχω θυμίσει 24425522524421678986 φορές ότι τον χρειάζομαι δεν αντέχω και ξεσπάω...
Να σας πω κάτι; του λέω την επόμενη φορά που μου κάνει υποτιμητική κίνηση χεριού. Είμαι εδώ από το πρωί. Φέρομαι με το σεις και με το σας. Δεν έχω πει ούτε μία πρόταση που να μην ξεκινά με παρακαλώ και να μην τελειώνει με ευχαριστώ. Δεν έχω εκστομίσει ούτε μία λέξη χωρίς να χαμογελάω σαν γιαπωνέζικο κινούμενο σχέδιο. Ε, ακόμα δεν έχω τέλειώσει. Μετά από τόσες ώρες. Μετά από τόση ευγέν ευγέν εντατίκ. Ακόμα δεν έχω τελειώσει! Και όχι μόνο αυτό αλλά μέχρι να καταφέρω να διευκρινήσω ότι έπρεπε να έρθω σε εσάς για αυτό που ήθελα μου δώσαν 3 φορές λάθος πληροφορίες... Έχω άδικο τώρα να σκεφτώ ότι η ενήλικη και ευγενική συμπεριφορά δεν σας αξίζει; Δηλαδή έλεος! Ξέρω ότι θα σας πάρει 30 δευτερόλεπτα να μου δώσετε το χαρτί που σας ζήτησα - αν δεν μου το δώσετε θα κερδίσετε 30 σεξ (από το secs βγαίνει αυτό) ενώ εγώ θα χάσω μία ακόμα ώρα. Τι να πω, ελπίζω να μην φέρεστε με τον ίδιο τρόπο σε άθρωπες που έχουν κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Ελπίζω να είστε απλά σε κακή μέρα.
Εκείνη την στιγμή η εικόνα παγώνει. Μεταφερόμαστε στο μέλλον στην τελετή βραβείων Όσκαρ. Η Μέρυλ Στρήπ είναι στην σκηνή και μόλις έχει ανοίξει το φάκελο. Καθώς διαβάζει το όνομα που είναι γραμμένο ένα χαμόγελο βαθιά ικανοποίησης είναι ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της...
Λέηντηζ εν τζέντλεμεν (γράφω ελληνικά για σέξυ βιούερζ πρόβατου που δεν έχουν τέλειώσει Στρατηγάκη - τώρα και στην Νέα Ζμύρνη) δι του θάουζαντ νάην Όσκαρ φορ Σφάξιμο χουήθ δι Κόττον αγενούς συνάνθρωπα γκόουζ το... Πρόβατο Σηπμαν!!!!!
το κόντακ θήατερ ξεσπά σε χειροκροτήματα, ακούγεται μουσική ενθουσιαστική και θριαμβευτική ενώ γίνεται φέηντ άουτ σε μαύρη οθόνη....
Μην ανησυχείς sexy viewer, δεν είμαι άρρωστος, αν και ένα get well σεξάκοι δεν θα μου κακόπεφτε αυτή τη στιγμή, οπότε άμα θες δέχομαι...
...απλά αποφάσισα σήμερα να πάω να κάνω τα απαραίτητα για να πάρω τα πιστοποιητικά που χρειάζονται ώστε να μπορώ να συνεχίσω να κολυμπάω.
Έχει βγάλει λέει φιρμάνι ο κύριος κράτος και θέλει όταν πάμε στα τζειμ μας να έχουμε σφραγίδα και χαρτί του γιατρού ότι έχουμε καθαρό ποπουλίνο, τθουτθούνι και δερματάκι γενικότερα, και ότι η καρδιά μας μπορεί να είναι τσουρουφλίτα από έρωτες και φιλίες αλλά αντέχει.
Μία και δυό λοιπόν ο μπε σου αποφάσισα να την κάνω σήμερα αυτήν την δουλειά που μου έχει γίνει φοβερός βραχνάς.
Ξεκίνησα από τον Ευαγγελισμό. Συνονόματό μου λέω το νοσοκομείο, θα με εξυπηρετήσει και θα με φροντίσει. Και όντως έτσι ήταν στην αρχή. Το χαρτί του δερματολόγου το πήρα σε χρόνο dt. Πολύ εύκολα και πολύ γρήγορα.
Όμως το άλλο το χαρτί... αχ βαχ. Δύσκολα τα πράγματα . Βλέπεις έπρεπε να περάσω από καρδιολόγο για να δει ότι η καρδούλα μου χτυπάει, χτυπάει και για να κλείσεις ραντεβού με καρδιολόγο χρειάζεται μεγάλη ικανότητα στην διαπραγμάτευση. Την οποία προφανώς είχα μόνο μέχρι του σημείου να μου πει, εμπιστευτικά, μία νοσοκόμα ότι άμα ήθελα να εξυπηρετηθώ σήμερα καλύτερα να δοκίμαζα να πάω σε ένα άλλο νοσοκομείο, με λιγότερη κίνηση.
Μία και δύο λοιπόν ο καλός σου, καβαλάω το γάιδαρο και ξεκινάω για το Αλεξάνδρα. Μπαίνω στα εξωτερικά, λέω το πρόβλημά μου, μου λέει μία χαρντκορίλα προϊσταμένη ότι λέει για να πάρω την βεβαίωση ικανότητας να γυμναστώ πρέπει να κάνω ακτινογραφία και ηλεκτροκαρδιογράφημα.
λυγμ και κλαψ, όχι ρε πούστη μου λέω, αφού άμα θέλουνε μπορούνε να στο δώσουν το χαρτί και μόνο με ένα ηλεκτροκαρδιογράφημα, γιατί να μπλέξω με ακτινογραφία; λυγμ, σούπερ λύγ.
τελικά 3 ώρες έκανα να τελειώσω την διαδικασία. Το νεύρο τσατάλι.
Δεν θα στην διηγηθώ όλη την μικρΟδύσσεια μου, δεν έχει νόημα και στο κάτω κάτω σκέφτομαι ότι αυτά που "τράβηξα" σήμερα το τραβάνε στο πολλαπλάσιο άνθρωποι που επιπλέον έχουν και μεγάλα προβλήματα υγείας. Μόνο και μόνο για θετικότητα προς αυτούς, να είναι όλα περαστικά, δεν θέλω να κάνω γκρίνια.
Θα σταθώ όμως σε δύο φάσεις, εντελώς προβατένιες. Κάποια στιγμή περιμένω σε γραφείο γιατρού, καθηγητής πανεπιστημίου, 60 χρονών περίπου, ο οποίος πρέπει να κοιτάξει μία εξέτασή μου. Ο ύφος του είναι παρόμοιος που θα είχε η Kate Blanchett προς την Ισμήνη Καλέση αν το Ισμηνάκη της έλεγε ότι είναι συνάδελφοι. Με κοιτά λες και είμαι το απόλυτο βδέλυγμα, που έχει να κάνει μπάνιο 5 χρόνια και φορά μπλουζάκι Μετζένα. Εγώ κάνω υπομονή, περιμένω περιμένω και κάποια στιγμή δεν αντέχω και του λέω:
Μου επιτρέπεται να σας πω κάτι; Είμαι εδώ δυόμιση ώρες. Από το πρωί, μιλάω σε όλους με το σεις και με το σας. Δεν έχω πει μία πρόταση χωρίς χαμόγελο ευγενείας και χωρίς ένα παρακαλώ στην αρχή και ένα ευχαριστώ στο τέλος. Ε, ακόμα δεν έχω τελειώσει! Οι μισοί από όσους μου έδωσαν πληροφορίες μου τις έδωσαν λάθος, οι υπόλοιποι με αφήνουν και περιμένω όσο μιλάνε στα τηλέφωνα. Εσείς πάλι, με έχετε και περιμένω όσο υπογράφετε κάτι χαρτιά, ενώ το να μου βάλετε τη σφραγίδα θα σας πάρει 30 δευτερόλεπτα και αυτό που κάνετε θα μπορούσατε να το τελειώσετε μετά! Έχω άδικο τώρα να σκεφτώ ότι η ενήλικη και ευγενική συμπεριφορά δεν σας αξίζει; Έχω άδικο να πω μέσα μου, ότι αν χρειαστεί να ξανάρθω, θα είμαι σούπερ απτάητ φαγκ που θα κάνει τον Ευαγγελόπουλο να μοιάζει μοναχός του ζεν, και θα ουρλιάζω και θα τσιρίζω και θα χώνω μπάτσες αβέρτα γιατί μπορεί να τελειώσω νωρίτερα; (παύση, παύση, παύση, παύση να βυθιστεί το λογύδριο και μετά...)
Τι να πω, ελπίζω απλά να είστε σε κακή μέρα.
Ο γιατρός δεν αντέδρασε. Σκέφτηκα στην αρχή ότι με έγραφε στην παπάρα του, ή ότι τον ρούμπωσα και δεν ήξερε τι να μου πει.
Αλλά μετά λέω από μέσα μου ότι ο λόγος που με είχε μπλοκάρει σαν ύπαρξη, ποιος ξέρει, μπορεί να ήταν ότι σκεφτόταν ας πούμε κανέναν ετοιμοθάνατο ασθενή του που η καρδιά του δεν θα την έβγαζε την εποχή....
Και εκεί χάλασε το κέφι μου και είπα ότι η ζωή είναι τόσο πολύπλοκη και πολυεπίπεδη και τελικά άκρη δεν βρίσκεις. Οπότε τι μένει; ... ... ... ... ... .... ... ... ...
Παρόλα αυτά, πρέπει να με παραδεχτείς. Το ΟΣΚΑΡ "σφαξίματος με βαμβάκι αγενή συνάθρωπα" το έχω sooooooooo στο τσεπάκι μου. Πάω να παραγγείλω αρμάνι κοστούμι για την απονομή.
Επίσης με την ευκαιρία ήθελα να καταγγείλω και κάτι ακόμα. Που είναι το κράτος. Τι κάνει το υπουργείο Υγείας; Γιατί οι γιατροί δεν είναι όλοι σαν τον Κλούνη και τον Ντάμπσεη; Που πάνε τα λεφτά που πληρώνω ως φορολογούμενος πολίτης; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΚΟΥΚΛΟΙ; ΑΠΑΙΤΩ ΝΑ ΜΑΘΩ ΤΩΡΑ, ΦΕΡΕ ΜΟΥ ΤΟΝ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΣΟΥ ΤΩΡΑ. Αθάνατη Ελλάδα, ούτε τα βασικά δεν έχεις στα νοσοκομεία σου!
και για το τέλος σε αφήνω με το καλύτερο. Αθάνατη ελληνίδα γριά είναι μπροστά μου στο ταμείο του νοσοκομείου και προσπαθεί να πείσει τον ταμειατζή να μιλήσει με συγγενή της στο κινητό να της εξηγήσει κάτι διαδικασίες που πρέπει να γίνουν και κάτι χαρτιά που πρέπει να βρεθούν.
Ο ταμειατζής που έχει απελπιστεί από την σισύφεια προσπάθεια να γίνει κατανοητός στην γιαγιά, αρπάει το κινητό της με μεγάλη χαρά γιατί φαντάζεται ότι στην άλλη άκρη της γραμμής θα υπάρχει ένας άθρωπας στον οποίο θα μπορεί να μιλήσει κανονικά.
Αμ δε.... φαίνεται ότι σόι πήγαινε το βασίλειο. Ο ταμειατζής αφού περασε κανένα 3λεπτο να προσπαθεί να εξηγήσει τελικά δίνει απηυδισμένος το τηλέφωνο στον σούπερ γκράνη. Ο κακομοίρης έχει ιδρώσει από την υπερπροσπάθεια να εξηγήσει. Οπότε πάνω στην απελπισία του λέει στην γιαγιά.
- Ξένη είναι;
Απάντηση γιαγιάς: - Όχι, η νύφη μου.
λατρεμένη γιαγιά, ο Χριστούλης να μας κόβει μέρες να της δίνει χρόνια. και να σκεφτείς ότι είναι μόνο 15 χρόνια μικρότερη από την Μετζένα. λολ :-)
Η αλήθεια είναι ότι όταν έχεις ηττοπάθεια και λουζεριασμό τίποτε δεν είναι καλλίτερο από το να σκέφτεσαι τις αποτυχίες των άλλων...
επειδή όμως τις αποτυχίες των φίλων μας δεν θέλουμε να τις επισημαίνουμε γιατί δεν μας αρέσει να τους στενοχωρούμε...
θα την πέσουμε σε διάσημους που δεν μπορούν να μας βρουν και να μας δείρουν.
σήμερα, λοιπόν, το πρόβατο έχει μίνι αφιέρωμα σε 7 ακαμάτηδες άχρηστους καλλιτέχνες που θα έπρεπε να ήταν τώρα huge, αν η καριέρα τους είχε συνεχιστεί όπως το πρώτο τους single.
ναι, ναι, αναφέρομαι στα one hit wonders.
Φύγαμε:
''I Touch Myself'', The Divynyls (1991)
Τι να πω για αυτό. Μου άρεσε πολύ τότε, εφηβάκι ήμουν που ακόμα είχε ψηλά την μαλακία ως δραστηριότητα ψυχαγωγίας οπότε το αγόρασα το 12ιντσο, το οποίο κάπου εδώ θα είναι. Το τραγούδι το ακούγαμε συνέχεια για κανένα χρόνο και μετά το συγκρότημα έβγαλε εισητήριο χωρίς επιστροφή για την χώρα την μαρμάγκας. Τώρα η τραγουδίστρια δουλεύει στο Διογένη Παλάς Μελβούρνης, γκαρνταρόμπα, και ο τυπάκος πήρε το πρακτορείο ΠΡΟΠΟ Αυστραλίας του πατέρα του. το video χάλια.
''What I Am'', Edie Brickell and the New Bohemians (1989)
λατρεμένο. ΛΑΤΡΕΜΕΝΟ. από τα ωραιότερα τραγούδια όλων των εποχών κατά την χάμπλ μου οπίνηον. Αλλά η συνέχεια ήταν σούπερ θλιβερή για την Edie. Χάθηκε αν και τα μήντηα την στήριζαν πολύ. Νομίζω κάποια στιγμή παντρεύτηκε και τον Paul Simon αλλά χώρισαν. τι να πω, κρίμας, κρίμας. Πάντως το τραγούδι ήταν χιούτζ στην εποχή του, το σιγοψιθύριζαν μέχρι και γέροι υπάλληλοι της Αγροτικής Καρπενησίου.
''Groove Is In the Heart'', Deee-Lite (1990)
ομαγκόντ. Αυτό και αν ήταν χιουτζ. Αυτό και αν ήταν σουξέ. Για ένα χρόνο το παίζανε μέχρι και σε κηδείες, και καλά για να αποχαιρετίσουν τον παππού που ήξερε να χαίρεται την ζωή (δεν κάνω πλάκα, μου έχει τύχει, θα στα πω άλλη ώρα). Απορώ γιατί μας άρεσε εν τω μεταξύ. Μάλλον γερνάω, τι να πω. Χάλια βίντεο, χάλια μουσική, ευτυχώς οι στίχοι έχουν πχιότητα. ορ νοτ. Α, θες να πάθεις κατάθλιψη; όσο και αν το θυμάσαι σαν χτες, έχουν περάσει 18!!!!! χρόνια από όταν βγήκε.
''Tubthumping'', Chumbawumba (1997)
άλλη μαρκάγκα. τεράστια. Τότε ήταν καραπεπιτυχία αλλά τώρα τα μέλη του συγκροτήματος δουλεύουν δημόσιοι υπάλληλοι στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο Ουαλίας. δεν πειράζει, life is tough.
''Girl Like You,'', Edwyn Collins (1995)
Αυτό μου άρεσε. Πολύ. Θυμάμαι μάλιστα όταν ο Edwyn είχε έρθει ελλάδα και καλά περιοδεία, μία φίλη μου δούλευε στην εταιρία υποδοχής και μου έλεγε μετά ότι ήταν πετσί και κόκκαλο αλλά και κόκκαλο. (σόρυ δεν φταίω αν για αυτό που θέλω να πω οι παροιμιώδεις φράσεις είναι και οι δύο με την λέξη κόκκαλο).
''Cantaloop'', Us3 (1994)
Οι φήμες λένε ότι ο Μουρατίδης στο ΑΤΟΜΟ ήθελε κάθε βδομάδα ένα καινούργιο maxi single με αυτό το τραγούδι γιατί το έλιωνε. τόσο πολύ το έπαιζε. οι φήμες είναι αλήθεια.
''One of Us'', Joan Osbourne (1995)
άλλο ένα διαμαντάκι. πολύ μου άρεσε. πολύ. λυγμ όμως. η Joan πριν από καναδύο χρόνια έβγαλε cd με διασκευές αλλά δεν τράβηξε. Κρίμα, μου άρεσε και την συμπαθούσα. ωραίο τραγούδι. και τέλειοι στίχοι.
''Jump Around'', House of Pain (1992)
Ίουκ. Γιαξ και ίουκ. Τι χάλι - πολύ χαίρομαι που τους έφαε η μαρμάγκα. και πολύ τους ήταν. neeeext.
είδες αγαπημένε αναγνώστη ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο στην ζωή; είδες ότι εκεί που λες "τώρα τα έχω όλα" μπορεί να γίνει μία εκτροπή και η στροφή να σε βγάλει στο τίποτε; είδες, πως δεν είδες!
για αυτό κι εσύ, κοίτα να χαίρεσαι ότι έχεις όταν το έχεις και να μην αγχώνεσαι για το τι θα φέρει το αύριο. Απλά να κάνεις το καλλίτερο που μπορείς και να μεριμνάς, αλλά χωρίς άγχητα, για εκείνα που μπορείς να ελέγξεις.
Γι' αυτά που δεν μπορείς να ελέγξεις (όπως, ας πούμε, το αν το κοινό θα αγαπήσει το επόμενό σου single) μην σε πιάνει η στεναχώρια.
Pop-philosophy το λες τώρα αυτό και είναι σούπερ χαζό. αλλά έχει πλάκα. και μου αρέσει.
να κάθεσαι και να συζητάς με τις ώρες σε ποιο γαμωμπαράκι θα πας να πιεις ένα ποτό, σε ποια γαμωτεβέρνα θα πας να σαβουρώσεις ένα κομμάτι κρέας, σε ποια γαμωκαφετέρια θα πας να πιεις ένα εσπρέσο...
"να πάμε εκεί, όχι, πήγαμε τις προάλλες, να πάμε δώθε, μπα έχει ζέστη, να πάμε αλλούθε, μωρέ εκεί δεν μαζεύει κόσμος, μήπως να πηγαίναμε εδωνά, α πα πα πα εκεί γίνεται της κακομοίρας"...
Σιγά μωρή, ηρέμησε λίγο.
Αμάν πια.
Δεν θα πάθεις και τίποτα αν φας σε ένα εστιατόριο που δεν είναι το δέκα το καλό για μία φορά.
Δεν θα γίνει κάτι κακό ούτε θα είσαι μειωμένη αν διαλέξεις ένα πιάτο που δεν είναι η σπεσιαλιτέ του μαγαζιού.
Ξέρεις, η επιλογές σου δίνονται για να σου φτιάχνουν την ζωή, όχι για να στην γαμάνε.
Και όταν περνάς 20 λεπτά να συζητάς με άγχος και κάματο αν θα πάρεις μακαρονάδα ή μπριζόλα, ε, υπάρχει πρόβλημα.
Καταρχήν ήθελα να ήξερα, δεν βαριέσαι;
Ντάξει, δεν είπα να είσαι σαβουρογάμης. Αλλά βάλε ένα όριο κάποια στιγμή στην "επιλεκτικότητά" σου.
Και τήρησε λίγο και τις αναλογίες. Δεν μπορείς να χρειάζεσαι 30 λεπτά για να συζητάς σε πια ταβέρνα θα πας - στην οποία θα καθίσεις 2 ώρες το πολύ!
Ότι, τι; Πες ότι θα κάνεις την λάθος επιλογή; Θα πάθεις τίποτε αν ένα βράδυ στα τόσα δεν έχει φάει καλά; Αν πας κάπου που δεν είναι όπως το ιδανικό που έχεις στο μυαλό σου;
Νομίζω δεν θα πάθεις! Γι' αυτό χαλάρωσε σε παρακαλώ. και σταμάτα να με κουράζεις και εμένα και τον εαυτό σου.
εν τω μεταξύ γράφοντάς τα όλα αυτά τα ανόητα,μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια του Χριστού. Ξέρεις ποια λέω - αυτά που λέει ότι "μας ενοχλεί η ακίδα στο δάχτυλο του άλλου και δεν βλέπουμε το δοκάρι στο μάτι το δικό μας".
Έτσι και εμείς. Είμαστε ικανοί να μιλάμε ώρες για το αν θα φάμε στην ταβέρνα Χ ή στην ταβέρνα Ψ και για το σε ποιο γαμωμπάρ θα πάμε να πιούμε μπόμπες (λες και έχουν καμία διαφορά μεταξύ τους, αλλά ντον γκέτ μη στάρτηντ ον δατ...)...
και παρόλα αυτά περνάμε χρόνια από την ζωή μας, τα καλύτερά μας χρόνια, σε δουλειές που μας καίνε τα σωθικά, και σε σχέσεις αραιές και χωρίς αλήθεια και σε παρέες χωρίς φιλία αλλά μόνο με συφέρο.
Η μεγάλη ειρωνία. Είμαστε πρώτοι σαβουρογάμηδες εκεί που θα έπρεπε να επιλέγουμε, και κάνουμε τους γκουρμέδες και τους κονεσέρηδες εκεί που ελάχιστη σημασία έχει.
Κάτι μου λέει ότι αυτή η ταινία θα είναι αριστούργημα, ψάξε το trailer
μέσα σε αυτούς του βλάκες κι εγώ που πήγα και την είδα. Έλεος! Το μόνο καλό της ταινίας ήταν το ότι έβλεπες τις φάτσες των δύο πρωταγωνιστών και το ότι είχε σκηνές από την Μόσχα. Αλλά αυτά μπορώ να τα βλέπω και χωρίς να πληρώσω 7 ευρώ. Απλά ψάχνω στο Internet. Ασταδγιάλα μαλακία. 
viral marketing της οποίας ήταν αυτό εδώ (μας έπιασε στον ύπνο ο αλήτης Ρώσος) είναι η πρώτη ταινία της Αντζελίνας Τζολής που δεν φλόπαρε εντελώς. Εντάξει, δεν έσκισε αλλά τουλάχιστον έβγαλε τα λεφτά της. 
Που πάνε τα λεφτά που πληρώνω ως φορολογούμενος πολίτης; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΚΟΥΚΛΟΙ; ΑΠΑΙΤΩ ΝΑ ΜΑΘΩ ΤΩΡΑ, ΦΕΡΕ ΜΟΥ ΤΟΝ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΣΟΥ ΤΩΡΑ. Αθάνατη Ελλάδα, ούτε τα βασικά δεν έχεις στα νοσοκομεία σου!
