Αύριο, είναι ένας άλλος χειμώνας

Παρατηρώ λοιπόν το εξής.

Όλοι μου οι φίλοι που επέστρεψαν στην δουλειά τους μετά τις διακοπές, αν τα περασμένα χρόνια ήταν 10 φορές σαλταρισμένοι, φέτος είναι σαλταρισμένοι επί 100.

Πράγμα που το βρίσκω περίεργο, αν σκεφτείς ότι με την ανεργία να έχει φτάσει στο ταβάνι, το γεγονός πως κάποιος έχει δουλειά για να γυρίσει μετά τις όποιες διακοπές είναι κάτι που θα έπρεπε να τον κάνει ευχαριστημένο, αν μη τι άλλο.

Όμως, οι φίλοι που γύρισαν στην δουλειά μόνο ευχαριστημένοι δεν είναι! Αντίθετα - δεν μπορούν με τίποτε να προσαρμοστούν, είναι σαν ζώα στο κλουβί, παραπονιούνται για κούραση, για κακή διάθεση, έχουν νεύρα, θλίψη, αγωνία.

Σκέφτομαι ότι το πρόβλημά τους δεν είναι η δουλειά τους αυτή καθ' αυτή, αλλά η επιστροφή στην "χειμωνιάτικη ρουτινιάρικη καθημερινότητα" συνολικά. Όπου εδώ υπάρχει το εξής δεδομένο. Το τελευταίο διάστημα στην κοινωνία μας αυτή η καθημερινότητα υπήρξε πάρα πολύ βαριά για τον ψυχισμό ενός ανθρώπου.

Σκέψου τι βαρύς ήταν ο προηγούμενος χειμώνας. Λιγότερα χρήματα, φωνές πανικού και φόβου από παντού, απεργίες, επεισόδια, αβεβαιότητα, άνθρωποι μελαγχολικοί ή/και θυμωμένοι στους δρόμους, κάποιος γνωστός-φίλος-δικός σήμερα απολύθηκε, άλλο ένα μαγαζί έκλεισε στην γειτονιά, η θεία μου έχει να πληρωθεί 4 μήνες, σκέφτομαι να αφήσω το σπίτι δυσκολεύομαι να πληρώσω το νοίκι, δεν έχω όρεξη να βρω τρόπους να περάσω καλά, η τηλεόραση να στέλνει κύματα πανικού και κενού...

ε πως να θέλεις να επιστρέψεις σε αυτήν την πραγματικότητα; πως να θέλεις να γυρίσεις από μία φάση όπου το μόνο που σκεφτόσουν είναι σε ποια παραλία θα πας για να μην έχει αιγαιοπελαγίτικο μελτέμι, σε μία φάση σκοτεινή και βαριά και δύσκολη;

Δικαιολογημενο το σαλτάρισμα των φίλων μου, λοιπόν. Ωστόσο, θα τους πρότεινα να μην το βάλουν κάτω, να μην απογοητευτούν και να μην χωθούν στην άγονη θλίψη.

Φέτος δεν είναι πέρυσι.

Φέτος ξέρουμε ότι έχουμε άντοχές και αντιστάσεις. Το διαπιστώσαμε, αφού όλοι μας επιβιώσαμε, τραυματισμένοι, κάποιοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, του προηγούμενου χειμώνα. Φέτος μπορούμε να βρούμε τρόπους να αισθανόμαστε κάπως καλύτερα με τον εαυτό μας. Φέτος μπορούμε να κλείσουμε την κενή φασαρία της τηλεόρασης, να κρατήσουμε την τοξίνη της μακρυά από το μυαλό μας. Φέτος μπορούμε να βρούμε παρηγοριά και, τολμώ να πω, χαρά στους ανθρώπους της ζωής μας. Φέτος, αυτόν τον χειμώνα, είμαστε πιο προσαρμοσμένοι, άρα πιο δυνατοί και ικανοί να διαχειριστούμε την δυσκολία μας.

Ας μην ξεχάσουμε τον προηγούμενο χειμώνα - έχουμε πολλά να μάθουμε για τον εαυτό μας, τα όριά μας, τις σκοτεινές στιγμές μας και τις αντοχές μας από αυτόν.

Αλλά, ας υποσεχθούμε στον εαυτό μας να μην τον επαναλάβουμε. Φέτος, ο χειμώνας είναι μία άλλη εποχή. Και μπορούμε να είμαστε δυσκολεμένοι χωρίς να είμαστε δυστυχείς. Μπορούμε να είμαστε αβέβαιοι και ανήσυχοι, χωρίς να είμαστε "διάφανοι" και αποσυρμένοι από την ζωή μας. Μπορούμε να έχουμε σοβαρά προβλήματα, χωρίς να ξεχνάμε ότι παντού, πάντα υπάρχει ένας λόγος και ένας τρόπος να αισθανθούμε χαρά.

Έας τρόπος που, στο 99% των περιπτώσεων, εμπλέκει και άλλους ανθρώπους. Ας τους καλέσουμε στην ζωή μας. Ας μπούμε στην δική τους. Έστω και χωρίς χρήματα. Έστω και με ένα νοίκι απλήρωτο. Είναι η μόνη διέξοδος προς την χαρά.

Στο μυαλό του Steve Jobs

Ο Steve Jobs ήταν πάρα πολύ στεναχωρημένος.

Το είχε φέρει απ εδώ, το είχε φέρει απ' εκεί, είχε προσπαθήσει να αποφύγει τον αναπόφευκτο και τραγικό μονόδρομο, αλλά μάταια... Δυστυχώς, μόνο μία λύση υπήρχε στο πρόβλημά του. Να παραιτηθεί από την Apple.

Τώρα, καθώς περπατούσε στην υπέροχη παραλία της Κάτω Μαγούλας Καλιφόρνιας (ή όπως τέλος πάντως λέγεται η υπέροχη παραλία που συχνάζουν και κάνουν introspective βόλτες οι πλούσιοι μέσα στο ηλιοβασίλεμα) θυμήθηκε πριν από χρόνια ένα ταξίδι στην Ελλάδα.

Τότε είχε ακούσει μία μελωδία να βγαίνει από το μισάνοιχτο παραθύρι μίας όμορφης χρήστριας mac, γραφίστριας. Η υπέροχη μουσική, γεμάτη γλύκα και θλίψη και αγάπη του είχε καρφωθεί στο μυαλό. Όταν γύρισε Μανχάταν την έψαξε και την βρήκε στο itunes... ήταν ένα τραγούδι του Γιάννη Σπανού και του Πυθαγόρα που λες και είχε γραφτεί για το τέλος της σχέσης του με την Apple.

οι στίχοι, πολύ χαρακτηριστικοί, εκφράζανε με χειρουργική ακρίβεια αυτό που ενοιωθε τούτη την στιγμή. τώρα, την ώρα του πόνου και του αποχωρισμού άρχισε να τραγουδάει... η γλύκα της μελωδίας και το συναίσθημα των λόγων απάλυναν τον πόνο του και του είπαν ότι δεν είναι μόνος σε αυτήν την ζωή. βέβαια, επειδή ο steve είναι άθρωπας δημιουργικός αλλαξε λίγο τους στίχους, αλλά ok δεν πειράζει, του το συγχωρεί ο Πυθαγόρας. Πολλώ δε μάλλον που οι νέοι ανανεωμένοι στίχοι "πατάνε" τέλεια πάνω στη μουσική του Γιάννη Σπανού. Δεν έχεις παρά να τραγουδήσεις την νέα βέρζηον και θα το διαπιστώσεις!

Ηλιοβασίλεμα, συνοικισμός,
βουνό στα στήθια μου ο χωρισμός.
Κι ένα itunes από μακριά,
του Καζαντζίδη το παράπονο γροθιά.

Ηλιοβασίλεμα και παγωνιά,
σκιές οι designers στη γειτονιά.
Και από σένανε ούτε φωνή.
Πού να βρω Macbook Air, πού να βρω υπομονή!

Ηλιοβασίλεμα και στην καρδιά,
τ' app stores έσβησαν για μένα πια.
Απ' τα innovation, στιγμή δε ζει
αφού απόψε δε θα κλάψουμε μαζί.

Η νύχτα έπεσε μαύρο iphone,
χιλιάδες gadgets, μα ποιον να βρω,
να πω πως χάνομαι μαζί σου εγώ
χωρίς applistas, σαν σκοτάδι θα χαθώ

Ηλιοβασίλεμα, συνοικισμός,
βουνό στα στήθια μου ο χωρισμός.
Κι ένα ipod από μακριά,
του Καζαντζίδη το παράπονο γροθιά.

Levis χωρίς σώβρακα

Έβγαλε η Levi's την νέα της διαφήμιση, πολύ καλοφτιαγμένη, με την σκηνοθεσία της, το στήσιμό της, τον Μπουκόφσκι της, το αριστοτεχνικό casting της, την ωραία φωνή του εκφωνητή, τις φωτιές, τους καπνούς, το ελαφρώς πολιτικό μήνυμα:


Και η αντικουλτούρα απάντησε, στα γρήγορα. δεν μπήκε σε μεγάλες φασαρίες, δεν έκανε μεγάλες παραγωγές και έξοδα. Απλά χρησιμοποίησε μερικούς υπότιτλους.

και έτσι πήρε τα σώβρακα της Levi's

άδικο και κρίμα και εκνευριστικό

Σήμερα. Στο κέντρο της πόλης.

Κατεβαίνω τις σκάλες του γυμναστηρίου κάπως αφηρημένος, κάπως αλλού γι αλλού. Σκέφτομαι τα δικά μου, είμαι και θλιμμένος που τελειώσαν οι ολιγοήμερες (θέ μου πόσο μισώ αυτό το κλισέ, σχεόν όσο μισώ την καυτή πατάτα) διακοπές μου, δεν έχω επαφή με την πραγματικότητα. Αισθάνομαι κάποιον που έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση, αλλά δεν δίνω σημασία ιδιαίτερη - μέχρι που με σκουντάει περνώντας δίπλα μου και σκάει ένα χαρούμε νο γέλιο!

Επανέρχομαι στην πραγματικότητα, τον κοιτάζω και α! τι ωραία έκπληξη, να ο φίλος μου από το γυμναστήριο ο Τ που έχω πολύ καιρό να τον δω. Κάποτε συναντιόμασταν πολύ συχνά, μάλιστα κολυμπούσαμε και μαζί, αλλά τον τελευταίο χρόνο, ζήτημα να τον έχω δει πάνω από 3 φορές - εκείνος σταμάτησε να κάνει κολύμπι, εγώ στην αίθουσα με τα όργανα δεν πατάω ποτέ, αλλάξαν και τα ωράριά μας, ε είχα να τον δω μήνες!

Πιάνουμε τις χαιρετούρες και τα μπλα μπλα: "Μπλα μπλα νέα μπλα, μπλα μπλα καλά, μπλα μπλα δύσκολα όμως, μπλα μπλα κ εγώ, μπλα μπλα την παλεύω , μπλα μπλα υπάρχουν και χειρότερα, μπλα μπλα μπλα Britney Spears, μπλα μπλα μπλα Σαπουντζάκη θα προσαρμοστούμε, μπλα μπλα μπλα υγεία πάνω από όλα, μπλα μπλα μπλα Franzen, μπλα μπλα μπλα εγκεφαλικό".

Καθώς κάνει να φύγει και ενώ έχει ανέβει καμία δεκαπενταρία σκαλιά μακρυά μου, γυρίζει και μου φωνάζει:

- Έχεις αδυνατίσει ΠΟΛΥ;

Γελάω...

- Από το Μάη, 10 κιλά. Από τα πιο χοντρουλάκια μου, 15...

- Σου πάει τόσο πολύ! Και δείχνεις ΤΟΣΟ καλά γενικά!

Εγώ σφίγγω τα δόντια, κάνω καμία δεκαπενταριά ΩΜ ΩΜ ΩΜ ΩΜ ΩΜ ΩΜ ΩΜ, δύο τρία Visualization τον Γκάντι σε ασκήσεις νηφαλιότητας και απαντάω με το ευγενικό

- ...έλα ρε, άντε, ευχαριστώ, με κάνεις και ντρέπομαι...

Από μέσα όμως, νεύρα νεύρα νεύρα νεύρα νεύρα νεύρα νεύρα. ΝΕΥΡΑ.

Διότι ένας λόγος που αδυνάτισα σεβαστέ πρόεδρε, αξιότιμοι δικασταί, κύριοι ένορκοι, είναι ότι αυτό το καλοκαίρι, έχω φάει τέτοιο ψυχολογικό τέντωμα, τράβηγμα, κοπάνημα, χτύπημα, ανακάτεμα, μπουζούριασμα που όχι να φάω δεν είχα όρεξη, αλλά αν μάθω ότι κάποιο βράδυ που κοιμόμουν Νεουορκέζοι καπιταλιστές μου έκλεψαν το συκώτι για να το πουλήσουν στο MOMA, δεν θα με εξέπλητε.

Και αυτό είναι η τραγική ειρωνία που θέλω να στηλιτεύσω με αυτό εδώ το ποστ. Εσύ να είσαι έτοιμος να μεταναστεύσεις μπας και γλυτώσεις από του λιναριού τα πάθη, να έχεις την διάθεση να μπήξεις τα κλάματα με το παραμικρό και να έρχεται ο άλλος, ακριβώς αυτήν την στιγμή και να σου λέει "πως έχεις ομορφήνει/καυλήνει/σεξόνει/χοτώνει εσύ έτσι; Γιάμι γιάμι".

Και ενώ εσύ θες να γύρεις στον ώμο του αλλουνού και να του πεις τον πόνο σου και που είσαι 5 λεπτά πριν αρχίσεις τα αντικαταθλιπτικά, τον αλκοολισμό, τη συμμετοχή, δωρεάν, σε πορνοταινίες... βρίσκεις τον εαυτό σου στην θέση να πρέπει να του εξηγήσεις το μικρό μυστικό σου ομορφιάς, την δίαιτα που έκανες, το αν βάζεις Clinique για την σακούλα και τον μαύρο κύκλο κάτω από το μάτι και γενικά όλη την στρατηγική σου που είσαι σαν μανεκέν...

γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ ασταδγιάλα

Άδικο; ναι άδικο! και μάλιστα πολύ. Το καταγγέλω και αναρωτιέμαι: Που είναι το κράτος επιτέλους; Γιατί δεν λειτουργεί τίποτε σε αυτήν την χώρα;

ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΑΛΛΑ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΣΧΕΤΟ ΥΓ: Φυσικά, ο μικρός ψυχολόγος μέσα μου έχει αναλύσει ΚΑΙ εξηγήσει το φαινόμενο. Αμ πως. Η θεωρία μου λοιπόν είναι η εξής. Όταν ο οργανισμός, και λέγοντας οργανισμό εννοούμε και τον ψυχικό κόσμο, μην τον ακούς τον Καρτέσιο, σώμα και πνεύμα και ψυχή είναι 1, όταν λοιπόν ο οργανισμός αισθάνεται ότι "απειλείται" αντιδρά. Και βασικός αμυντικός μηχανισμός αντίδρασης είναι να εκπέμψει τα άπειρα ομορφόνια - γοητευτικόνια - γκομενακόνια - χωτόνια ώστε οι γύρω να παίρνουν το μήνυμα "αυτό εδώ είναι δυνατό γκομενάκι - μπακ οφ μπητς" και να μην υπάρχουν πιθανότητες για εξωτερικές απειλές που θα αποσπάσουν τον άθρωπα από το έργο να επιδιορθώσει την εσωτερική ψυχική ανισορροπία. Έξυπνο; Ιδιοφυές; Διαβολικό; Μεγαλειώδες; Φύση, παιδί μου, φύση.

Τίποτε δεν θα μπει εμπόδιο στην ενόρμηση ζωής!

επίσης, σας είπα ότι το πιο ωραίο πράγμα στις διακοπές είναι οι αγκαλιές με την αγάπη σου μέσα στο κύμα;

electropop blast

το καινούργιο τραγούδι των Erasure, When I Start To (Break It All Down), προπομπός του νέου τους δίσκου Tomorrow's World που θα βγει τον Οκτώβρη:


και ένα υπέροχο b side των Pet Shop Boys, I cried for Us, αν έχεις 3 λεπτά διάβασε τους στίχους του:

Love, it's not I who didn't try
Hard enough, hard enough
And this is why I'm saying goodbye
I've had enough, I've had enough
Love, you don't see the pain in me
It's plain enough, plain enough
You're never here to catch the tears
I cry for us, I cry for us

I'll take my share but I'll be fair
There's not much stuff, easy enough
And if you choose, I'll break the news
This part is tough, so very tough

I've tried and tried to put aside
A time to talk, but without luck
So I'll just pin this note within your coat
And leave the garden gate unlocked

And this is why I'm saying goodbye
I've had enough, I've had enough

ίδιος ήχος, αλλά τόσο διαφορετικό συναίσθημα ε;

15 πράγματα που μου συνέβησαν αυτόν τον Δεκαπενταύγουστο

Η Wind μόλις μου έκανε φραγή εξερχομένων κλίσεων στο κινητό μου επειδή δεν πλήρωσα 43 ευρώ που έληξαν στις 25 Ιουλίου. έλεος - κατά το γράμμα του νόμου έχουν δίκιο, αλλά είμαι πιστός πελάτης από το 1997, την γούσταρα μία ειδική μεταχείριση να πω την αλήθεια...

Ένας φίλος που κάποτε δίσταζε έστω και να μου πει ότι είναι gay, μου ζήτησε να βρεθούμε το συντομότερο δυνατό για να μου μιλήσει για έναν γκόμενο με τον οποίο έχει τραβήξει μεγάλο ζόρι και δεν ξέρει πως να το προχωρήσει....

Το ανήψι μου το μεγάλο μου είπε ότι είμαι ο αγαπημένος του Θείος - γιου γκό μπόη

Το ανήψι μου το μικρό, τρελό πιτσιφρίκι, με κοίταζε με χαμόγελο και μου έκανε τζα - με αναγνώρισε, με αναγνώρισε

Ο γαμπρός μου είπε για μένα στην αδέλφή μου, μισή ώρα πριν φτάσω στο σπίτι τους για φαγητό, "έρχεται το φαγανό ΜΟΥ!". :-)

Εξομολογήθηκα σε έναν φίλο μου ερημίτη ότι στεναχωριέμαι που περνά τόσο πολύ χρόνο μόνος του και εκείνος μου είπε να μην στεναχωριέμαι και ότι είναι επιλογή του, αλλά εγώ ακόμα στεναχωριέμαι, χμφ χμφ χμφ

Φοβήθηκα πολύ, τρόμαξα πολύ, αλλά ήταν στα πλαίσια μία κατάστασης που δεν έχω τον έλεγχο, που δεν μπορώ να καθορίσω τι και πως και πότε θα γίνει, οπότε αποφάσισα να αφεθώ στην κατάσταση, να δεχτώ τις εξελίξεις όπως θα έλθουν, να ζήσω την ζωή.... όπως εξελιχθεί. Μεγάλη νίκη αυτή. Μεγάλη

Διάβασα σε ένα παλιό τεύχος του New Yorker ένα πολύ βαρετό άρθρο για τα site online dating (search "the love code") και διαπίστωσα πόσο το καλό γράψιμο μπορεί να κάνει μέχρι και την υπέρτατη βαρεμάρα ενδιαφέρουσα

Συνειδητοποίησα, μετά από σκέψη και αναρώτηση και επεξεργασία εσωτερική, για ποιόν λόγο έχω πάθει άρνηση με το blog και γενικότερα τι μου συμβαίνει με το www.provato.gr. Και αποφάσισα ότι είναι σοφό να σταματήσω να αντιδρώ στην νέα κατάσταση - θα αποδεχτώ δηλαδή ότι το βλέπω πια αλλιώς αυτό το παιγνίδι... και θα το "παίξω" τόσο καλά όσο το έπαιζα και στην παλαιότερη μορφή του χεχεχεχε. Δηλαδή, μπορεί να γράφω λιγότερο, αλλά, trust me, θα σε συγκινώ περισσότερο, πολύ περισσότερο. χεχεχεχε ξανά μανά

Μόλις ήπια την δεύτερη μου βόντκα σε 30 λεπτά και είμαι ευχάριστα μεθυσμενάκι.

Ζήτησα από τον συνοδηγό μου στο αυτοκίνητο να αλλάξει το "πως να σε λησμονήσω" της Αλεξίου, που έπαιζε στο cd player, γιατί με ρίχνει. Δεν θα το πίστευα ποτέ ότι δεν θα άντεχα να ακούσω ολόκληρο τραγούδι της Χαρούλας, εγώ ο σκλυροπυρηνικός της κατάθλιψης, που όλα τα αντέχω, όλα τα εκλογικεύω, όλα τα κάνω κάτι γόνιμο, αλλά να που μου συνέβει. Such is life, υπέροχη, ανεξέλεγκτη, τρομακτική, εμπνευστική.... σε αλλάζει, σε προχωρά σε κάποια πράγματα, σε πάει πίσω σε κάποια άλλα....Ας την αποδεχτούμε. Θα την αποδεχτούμε.

Δεν πήγα στην εκκλησία, αν και το ήθελα, αν και μου λείπει.

Πήρα μία εσωτερική απόφαση. Ακριβή και πολύπλοκη. Επειδή η ζωή είναι γεμάτη αδικία και πίκρα και πόνο και λύπη και δάκρυα, από δω και στο εξής θα σταματήσω να είμαι παράγοντας λύπης και θα προσπαθώ να "γεννάω" χαρά και ομορφιά. Θα τα καταφέρω; δεν ξέρω... το προσεύχομαι.

Ώρες ώρες ακούγομαι πολύ υπερφίαλος (δες την ακριβώς προηγούμενη παράγραφο). Αλλά ακόμα και αυτό μέσα στην ζωή είναι. Δεν μπορούμε να τα ελέγχουμε όλα, δεν πρέπει να προσπαθούμε να τα ελέγχουμε όλα. Η αποτυχία, η απροσεξία, το στραβοπάτημα, όταν δεν έχουν κακή πρόθεση αλλά είναι αμέλεια, μπορούν να είναι σούπερ σούπερ σούπερ γόνιμες. Στο λέω και στο υπογράφω.

γράψε εσύ το 15 πράγμα. Ποιό είναι αυτό που σου συνέβη αυτόν το Δεκαπεντάυγουστο και που θέλεις να καταγραφεί;

εγώ και ο Kevin Spacey. (φρέσκο και κάπως πιο αισιόδοξο ποστ)

Μέσα σε όλα που μου συμβαίνουν, αυτό το κάπως δύσκολο Καλοκαίρι της Ενηλικίωσής μου, εχτές ήμουν ένας από τις μερικές χιλιάδες ευλογημένων και τυχερών που είδαμε στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, τον Ριχάρδο τον Τρίτο, του William Shakespeare, με τον Κέβιν Σπέισι σκηνοθετημένο από τον Σαμ Μέντες. Πολυαναμενόμενη παράσταση, με "Ηollywood Star" Factor 100%, και λόγω του πρωταγωνιστή, αλλά και λόγω του σκηνοθέτη, ε όπως καταλαβαίνεις δεν μπορώ να μην την αναλύσω! πάμε λοιπόν!

Όχι πως είχα καμία αμφιβολία, αλλά εχτές ένοιωσα στο πετσί μου, με όλο μου το είναι, γιατί ο Σέξπηρ έχει την τόσο σημαντική θέση που έχει στο παγκόσμιο στερέωμα της τέχνης. Το έργο που σκάρωσε και είδαμε χτες είναι αριστουργηματικό. Η πλοκή, οι χαρακτήρες, τα λόγια που βάζει στο στόμα τους, γενικά ο τρόπος που γράφει είναι μοναδικός. Τα σχήματα λόγου, οι παρομοιώσεις, οι παύσεις, οι μεταφορές, τα επίθετα, τα ρήματα, όλα, όλα είναι το κάθε ένα από αυτά ένα μικρό κόσμημα, που μαζί συνθέτουν ένα ανυπέρβλητης ομορφιάς σύνολο - τόσο σε επίπεδο νοήματος, όσο και σε επίπεδο χρήσης του λόγου.

Αυτό που απόλαυσα περισσότερο από οτιδήποτε δεν ήταν το Αγγλικό κείμενο, αλλά το Ελληνικό. Δυστυχώς δεν ξέρω τόσο καλά Αγγλικά ώστε να καταφέρω να παρακολουθήσω την παράσταση χωρίς να βλέπω υπέρτιτλους... Όμως, η μετάφραση του έργου ήταν τόσο καλή, οι φράσεις που διάβαζα στα ελληνικά τόσο "κεντημένες" ώστε μπήκα χωρίς καμία δυσκολία στον κόσμο του έργου - και όχι μόνο μπήκα, αλλά μαγεύτηκα, πραγματικά. Παρά την τρίωρη διάρκεια. Αξίζουν στην μεταφράστρια πολλά πολλά μπράβο. Έφη Γιαννοπούλου λέγεται και έκανε εξαιρετική δουλειά. Γιο γκό γκέρλ!

Κόσμος κόσμος κόσμος κόσμος κόσμος μιλιούνια. Όλων των ειδών άνθρωποι. Trendy φάτσες, δεξιοί συντηρητικούρες, μεταμοντέρνοι μεσήλικες, καταθλιπτικοί 35άρηδες, Μυκονιάτικα ζευγαράκια, παρέες σαν αυτές που βλέπεις να κατακλύζουν την ταράτσα του Bios, δημόσιοι υπάλληλοι, υπέροχες γιαγιάδες με μωβ μαλλί, gay couples... το θέατρο είχε κάθε καρυδιάς καρύδι. Χαίρομαι που άνθρωποι και μάλιστα πολλοί, διέθεσαν το χρόνο και το χρήμα τους για να δουν ένα πραγματικό έργο τέχνης.

Και ακριβώς επειδή η παράσταση είχε τόσο πολύ κόσμο, την ψιλοπάτησα, και κατέληξα να κάθομαι τελευταία σχεδόν σειρά του πάνω διαζώματος, περίπου 4 έτη φωτός μακρυά από την σκηνή - για να το θέσω δηλαδή απλά, με τίποτε δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι πραγματικά ΕΙΔΑ τον Kevin Spacey να παίζει στην Επίδαυρο. Ότι τον άκουσα, ναι τον άκουσα, ότι είδα την φιγούρα του, ναι την είδα, και εκτίμησα το πως έπαιζε τον καμπούρη και σακάτη... αλλά ήμουν τόσο μακρυά που το πρόσωπό του δεν το διέκρινα σχεδόν καθόλου. Όπως και κανενός άλλου ηθοποιού.

Όμως, έτσι είναι η ζωή. Σε κάποιες παραστάσεις κάθεσαι πρώτη μούρη στο Καβούρι, σε κάποιες άλλες κάθεσαι τέρμα θεού, το θέμα είναι να ζυγιάζεις τα πράγματα, να είσαι συνειδητοποιημένος και από κάθε περίσταση να παίρνεις το καλλίτερο... Χωρίς να σκέφτεσαι, στις καλές στιγμές, ότι κάποτε όλο αυτό θα τελειώσει, και χωρίς να αναπολείς στις κακές στιγμές ότι κάποτε ήταν καλλίτερα τα πράγματα. Ούτως ή άλλως, η ζωή κάνει κύκλους, ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει, ό,τι πονάει ξεπονά, όλα περνάνε. Σημασία έχει τελικά να είσαι παρόν. εγώ αυτό έχω καταλάβει.

Ευτυχώς που το έργο είχε κι ένα κομμάτι video προβολής όπου βλέπαμε σε κοντινό πλάνο το πρόσωπο του Mega Star Kevin και έτσι είδαμε το μάτι το τσακίρικο και την παιγνιδιάρικη έκφραση κάπως καθαρά.

Η παράσταση ήταν πολύ καλή, είχε και τις μοντερνιές της, είχε και τις υποβλητικές της στιγμές, είχε και τα πολύ ωραία τεχνάσματα του πως αλλάζαν οι σκηνές, πως καταλαβαίνουμε ποιον από όλους τους ήρωες βλέπουμε κλπ κλπ. Ισορροπούσε με ένα πολύ κονεσέρικο τρόπο ανάμεσα στο minimal και το χορταστικό (προσοχή, όχι μπουχτιστικό!) και αυτό ήταν τέλειο!

Οι ηθοποιοί, όλοι, εξαιρετικοί. Φωνές καμπάνες, διακυμάνσεις στον τόσο φωνής ευδιάκριτες, πειστικές, χωρίς υπερβολές και σφιξίματα. Και οι κινήσεις τους, μετρημένες, σε ανθρώπινη κλίμακα, χωρίς υπερβολή και δήθεν. Μέχρι και κάτι παιδάκια που παίζαν, ήταν απίστευτα άνετα και "στιβαρά" (σε αντίθεση με τα παιδάκια που παίζουν σε ελληνικές παραστάσεις τα οποία θες να τα στείλεις πίσω στο σχολείο τους αμέσως).

Ο Kevin, δε, ήταν καταπληκτικός. Ο τρόπος που έκανε τον κουτσό, η "χάρη" με την οποία κουβάλαγε την καμπούρα του, η διαβολικότητα με την οποία γελούσε, η υποκρισία με την οποία έκανε κολακείες, η τραγικότητα που έβγαλε όταν "τιμωρήθηκε" από το φρικτό όνειρο, όλα, όλα ήταν αντάξια ενός σταρ. Δεν είναι ούτε τυχαίος, ούτε υπερεκτιμημένος.

Το ένα σημείο που δεν μου άρεσε ο κυρ Κέβιν ήταν εκείνο της video προβολής, με το κοντινό πλάνο στο πρόσωπό, το οποίο υποτίθεται ότι ήταν ειρωνικό-χιουμοριστικό και σαν να μου φάνηκε ότι ο άνθρωπός μας έκανε περισσότερες μούτες από όσο χρειαζόταν. Γιατί; Για να βγάλει γέλιο; Περιττό...

Αυτό το κοινό, είμαστε τόσο χαζό ώρες ώρες. Γελάμε στο πιο ΑΚΥΡΑ σημεία, στα πιο πιο πιο τραγικά, απλά επειδή ακούμε μία κλισεδούρα... αμάν πια, κάποια στιγμή που ήρθε να με χαστουκίσω, επειδή ήμουν μέρος του κοινού που γελούσε άκυρα...

Και πάμε στο καλλίτερο τώρα, στο έργο, την πλοκή: Ο Ριχάρδος ο Τρίτος, παραμορφωμένος, καμπούρης, κακάσχημος, κουτσός, γενικά πολύ αδικημένος από την ζωή τρίτος αδελφός βασιλικής οικογένειας, σκοτώνει με την σειρά όλους τους συγγενείς του που προηγούνται της διαδοχής του θρόνου (μιλάμε για ανήψια, πατέρα, αδέλφια, ό,τι πετάει και ό,τι κολυμπαει) και στο τέλος με ραδιουργίες, γάμους και προδοσίες πρώην συντρόφων και συνεργών του, κατορθώνει να ανέβει στον θρόνο της Αγγλίας. Και ύστερα, οι ελάχιστοι εναπομείναντες ζωντανοί αντίπαλοί του συνασπίζονται και καταφέρνουν να τον ανατρέψουν. Τέλος καλό, όλα καλά!

Πως τώρα, ο πούστης ο Σέξπηρ καταφέρνει και αυτήν την σχετικά απλοϊκή πλοκή, την κάνει όχι μόνο τρίωρη αλλά και μεστή, γεμάτη με σχεδόν όλα τα αρχετυπικά νοήματα της ζωής, ε αυτό είναι και όλο το μεγαλείο του. Διότι το έργο μιλάει για όλα, χώρις υπερβολή: Τους αδικημένους από την φύση ανθρώπους και πως μπορούν να αντιδράσουν σε αυτήν την αδικία, την υποκρισία, την έλλειψη αγάπης, την δύναμη της κολακίας, την ικανότητα του χρήματος να αλλοτριώνει μέχρι και τις πιο ισχυρές συνειδήσεις, την παντοδυναμία της λαχτάρας για εξουσία, που δεν είναι παρά επιθυμία να σε αγαπήσουν... και βέβαια, το πόσο ισχυρά είναι τα εσωτερικά αντισώματα του ανθρώπου, που ακόμα και όταν κάνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα, ακόμα και αν είναι ο πιο φαύλος από όλους, τελικά η βαθιά εσωτερική αίσθηση του δικαίου, που λες και μας έχει δοθεί από την φύση ως μέγιστα χρήσιμο φρένο, τον τιμωρεί μέσω του ίδιου του του εαυτού για όλα τα κρίματά του...

Το χειροκρότημα στο τέλος ήταν θυελλώδες και κράτησε πολύ ώρα. Δεν είδα φάτσα Kevin να καταγράψω αν του άρεσε η αποθέωση, αυτό όμως που είδα, από εκεί ψηλά που στεκόμουν είναι το εξής: Μόλις έχουν ανάψει τα φώτα του θεάτρου, εμείς έχουμε σταματήσει να αλυχτάμε στο χειροκρότημα και ο Kevin, ντυμένος όπως είναι με τα ματωμένα ρούχα της "δουλειάς", τρέχει προς το αυτοκίνητο που τον περιμένει πίσω από την σκηνή, για να φύγει για το ξενοδοχείο πριν ξεκινήσει ο χαμός της κίνησης. Έβαλε μία πιλάλα ο κερατάς, τα εκατό μέτρα τα έκανε σε 9 δευτερόλεπτα. Μπήκε στο πίσω κάθισμα του λευκού αυτοκινήτου - στο μπροστινό μπήκε ένας άλλος κύριος με κόκκινο πόλο μπλουζάκι. Έτσι, για να ξέρεις και τα κοτσομπολιά.

Πάρε και φωτό από την ώρα του χειροκροτήματος, μας την έστειλε ο Φώτης που καθόταν σε θέσεις ανθρωπινές, και το είδε όλο σε όλο του το μεγαλείο, όλοι μαζί τώρα "ευχαριστούμε Φώτη":

Το έργο είναι αυτό που περιλαμβάνει την θρυλική Σεξπηρική φράση "Ένα άλογο, το βασίλειό μου για ένα άλογο" αλλά και την άλλη "The Winter of Our Discontent" που την έχει ο αγαπημένος μου John Steinbeck τίτλο στο τελευταίο μυθιστόρημα του πριν συγχωρεθεί. Τις ήξερα τις φράσεις, τις είχα ακούσει αλλά δεν γνώριζα πως είναι από αυτό το έργο. Πρέπει να πω ότι ο Kevin ήταν πάρα πολύ καλός στο σημείο που κινδυνεύει η ζωή του και εκλιπαρεί "ένα άλογο, το βασίλειό μου για ένα άλογο". Μπράβο του. Να έρθει αμέσως σπίτι να του πω συχαρίκια.

Απορώ ρε γαμώτο, αυτοί που είχαν γεμίσει το πάνω διάζωμα στις 8 παρά που έφτασα εγώ στο θέατρο και έτσι αναγκάστηκα να καθίσω στου διαόλου την μάνα, από τι ώρα είχαν πάει, από τις 6 το απόγευμα; - γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ. Τέλος πάντων, ας μην γκρινιάζω, πάλι καλά που ο φίλος μου ο Δημητράκης κανόνισε και μας έβγαλε εισιτήρια πριν καν μας ρωτήσει (τα οποία μας τα κέρασε κιόλας). Ούτως ή άλλως, ακόμα και αυτοί που ήταν στο κάτω διάζωμα, μόνο αν ήταν καθισμένοι στις 10, άντε 12 πρώτες σειρές, έβλεπαν φάτσα Keniv. Οι από πάνω, nada, ничего, rien, nichts. χαχαχαχαχα (γελάει διαβολικά καθώς συμπληρώνει την αίτηση για εγγραφή στην Greenpeace για να ησυχάσει τις τύψεις του).

Αυτό, που μας απείλησαν και καλά από τα μεγάφωνα οι υπεύθυνοι του θεάτρου πριν αρχίσει το έργο ότι αν βγάλουμε φωτό με φλας υπάρχει "κίνδυνος να σταματήσουν οι ηθοποιοί την παράσταση και δεν θα το θέλατε ποτέ, ποτέ αυτό, να έχετε την ευθύνη για κάτι τέτοιο" το βρήκαμε όλοι τόσο lame, τόσο γελοίο που το συγχωρήσαμε αμέσως μόλις το ακούσαμε. Έλεος. να μην επαναληφθεί.

Μετά το τέλος της παράστασης, Επίδαυρος γαρ, κάναμε μία ώρα να βγούμε από τα parking, από την οποία το ένα τρίτο το έφαγα για να βρω το αυτοκίνητό μου που είχα ψιλοξεχάσει που το άφησα. Στην Αθήνα έφτασα κατά τις 4 τα ξημερώματα, είχε κίνηση, τι να κάνουμε, δεν με πείραξε όμως, στην διαδρομή μου συνέβη πάλι μία εμπειρία από αυτές που σε κάνουν να λες "0k, δεν υπάρχει τυχαίο ρε παιδί μου σε αυτήν την ζωή, δεν υπάρχει....".

Η τέχνη είναι μεγάλη παρηγοριά. Εκεί πάνω βασίζεται η τόσο μεγάλη θέση που έχει κάτι τόσο "μη-πρακτικό" στην καθημερινότητά μας. Και πραγματικά στεναχωριέμαι πολύ για τους ανθρώπους που για διάφορους λόγους δεν έχουν ανακαλύψει την μαλακτική για την καρδιά και το μυαλό δύναμή της.

Από όλες τις παραστάσεις που έχω πάει εδώ και πάρα πολλά χρόνια, τέτοια γκομενοθύελλα δεν έχω ξαναδεί - μα τι στο καλό, casting κάνανε πριν πουλήσουν τα εισιτήρια, 1 στους 5 θεατές να είναι ένταση 9 της κλίμακας σεξορίχτερ; πολύ, πολύ, πολύ γκομενάκι. Θα μου πεις όμως, γι αυτό τον είπαν Σεξπηρ - γιατί έχει Σεξ και πυρ, χιχιχιχιχι.

αν μπορείς να βρεις τρόπο να πας στην παράσταση, μην διστάσεις. παρακάλεσε, ικέτευσε, απείλησε, βρίσε... αλλά πήγαινε. Είναι Σεξπηρ, είναι Επίδαυρος και ναι, είναι Kevin Spacey. θα έχεις αν μη το άλλο να το λες στα εγγόνια σου στο απώτερο μέλλον... "αχ δόουζ χουέρ δη ντέηζ, τότε που βλέπαμε Επίδαυρο Σέξπηρ με Kevin, όχι τώρα που η Britney/Beyonce/Gaga/ μας το έριξε στην ηθοποιία και ανεβάζει Αντιγόνη".

Καλοκαιρινός χειμώνας

Χειμωνιάτικο αυτό το καλοκαίρι μου.

Μαζεύονταν για χρόνια, τα σύννεφα, μαζεύονταν, μαζεύονταν.... και κάποια στιγμή ξέσπασε η καταιγίδα, που σιγά σιγά έγινε χιονοθύελλα. Καλοκαιριάτικη χιονοθύελλα.

Το χιόνι έπεσε πολύ και πυκνό και έθαψε όλα αυτά που μέχρι πρόσφατα άνθιζαν πάνω στην γη της ζωής μου.

Πράγματα που τα είχα δεδομένα και πηγαία εξαφανίστηκαν κάτω από το απέραντο λευκό. Τοπία, οικίες αρχιτεκτονικές, μοτίβα και συνήθειες, απολαύσεις και συμπεριφορές καλύφθηκαν από το πάνβαρυ αλλά αεράτο χιόνι, έχασαν τα χαρακτηριστικά τους, σταμάτησαν να είναι απολαυστικά, να έχουν νόημα, να είναι οικία, να με ενδιαφέρουν, να με συγκινούν, να τα φοβάμαι, οτιδήποτε ήταν αυτό που έκαναν...

Τι θα πάρει την θέση τους; Πραγματικά, δεν έχω την παραμικρή ιδέα...

Παλεύω να ηρεμήσω τον εαυτό μου και να συνειδητοποιήσω ότι αυτή η ασπρίλα δεν είναι "κενό" αλλά ένα τεράστιο κομμάτι λευκό χαρτί πάνω στο οποίο μπορώ να γράψω ό,τι, ό,τι, ό,τι θέλω.

Όμως και αυτό, όπως όλα, θέλει τον χρόνο του. Προς το παρόν, πότε πότε με πιάνει ο πανικός διότι το άσπρο, το χιόνι που άφησε η χιονοθύελλα, μου φαίνεται απειλητικό, τεράστιο, ξένο... και ας είναι και αυτό δικό μου, κατάδικό μου, σαν αυτά που κάλυψε.

Από την άλλη, ξέρω ότι τα χειρότερα πέρασαν. Η χιονοθύελλα σταμάτησε, δεν κάνει τόσο κρύο όσο έκανε τον Ιούνιο και τον μισό Ιούλιο, ο ήλιος βγαίνει σιγά σιγά και εγώ έχω ξεμυτίσει προς τον κόσμο κάπως πιο σίγουρος για τον εαυτό μου.

Θα καταφέρω να διαμορφώσω το νέο τοπίο; Θα είμαι νικητής στον πόλεμο να γεμίσω όλο αυτόν τον λευκό χώρο με νέα στοιχεία, καλλίτερα εκείνων που χάθηκαν, που ταυτόχρονα να είναι και συνέχειά τους;

Δεν ξέρω, άσε που κιόλας δεν μου αρέσει να σκέφτομαι την ζωή με όρους όπως "μάχη", "αγώνας", "κατόρθωμα", "νίκη", "ήττα"...

Η ζωή δεν είναι αντίπαλος, ούτε οι άλλοι, ή η κοινωνία που ζούμε, ή οι συνθήκες. Αντίπαλος δεν είναι αυτά, αντίπαλος είναι ο εαυτός μας.

Όχι κακός αντίπαλος, απλά έχει και αυτός τις σιγουριές του και τις κεκτημένες ταχύτητές του, και φοβάται τις αλλαγές... Όμως, φτάνει μία εποχή που οι αλλαγές είναι τόσο αναγκαίες όσο και η ίδια η αναπνοή.

Και ευτυχώς που έρχονται οι καλοκαιρινές χιονοθύελλες και μας το θυμίζουν.

Kατσαρίδα, αγάπη μου

Το γνωρίζεις το φοβερό και τρομερό τσιτάτο ότι τα μόνα πλάσματα που θα επιβιώσουν από πυρηνική καταστροφή είναι οι κατσαρίδες.

Φαίνεται ότι ότι οι αξιαγάπητες καφετιές συγκάτοικοι μας, που προκαλούν στις γυναίκες περισσότερα ουρλιαχτά από ότι ο γκομενάκος τους την ώρα του σεξ, εκτός από αντοχή στις βόμβες έχουν και κάτι ακόμα, κάτι που οι επιστήμονες λένε ότι μπορεί να αποδειχτεί εξαιρετικά πολύτιμο για τον άνθρωπο.

Βρήκαν λοιπόν στον εγκέφαλό τους μία σειρά από αντιβακτηριδιακά μόρια τόσο αποτελεσματικά εναντίων των ιών, που λέει κάνουν ακόμα και τα ισχυρότερα αντιβιωτικά να μοιάζουν με M&M's.

Αυτά τα μόρια εξολοθρεύουν, εννοείται σε εργαστηριακές συνθήκες, βακτηρίδια που ταλαιπωρούν ή και σκοτώνουν ακόμα τον άνθρωπο, όπως για παράδειγμα τον σταφυλλόκοκο, εκείνον τον τραγικό που κολλά στα νοσοκομεία αλλά και το Ε.coli. Bακτηρίδια που τα ισχυρότερα ανθρωπίσια αντιβιωτικά στέκονται μπροστά τους φοβισμένα και κλαίγοντας και λέγοντας "μην μας δείρεις μη, θα είμαστε καλά παιδάκια και δεν θα σε πειράξουμε καθόλου, να, να, δες, κιχ, κάνε τον άρρωστο ό,τι θες, ό,τι!!".

Εννοείται ότι ακόμα χρειάζεται πολλή έρευνα μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να καταλάβουμε πως ακριβώς τα αντιβακτηριδιοκτόνα στην κεφάλα της κατσαρίδα δουλεύουν, ποιά λειτουργία τους δηλαδή τα κάνει τόσο αποτελεσμaτικά, καθώς και πως μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε προς όφελός μας...

αυτό όμως που ακόμα και τώρα μπορούμε να κάνουμε είναι να αναλογιστούμε ότι ακόμα και το πιο "μαύρο", "σκοτεινό", δύσκολο πράγμα έχει την χρησιμότητά του σε αυτήν την φύση. και αυτό περιλαμβάνει και τα μαύρα συναισθήματα (είχε δεν είχε, τον έβγαλε πάλι τον πόνο του το πρόβατο, αμάν πια... χμφ χμφ χμφ)

...και μετά από όλα αυτά η λέξη κατσαριδοκτόνο αποκτά άλλο νόημα....

υγ - μην ανησυχείς, επειδή ξέρω που φρικάρεις τρελά με την κατσαρίδα δεν σου βάζω φωτό της, αν και είχα κάθε δικαίωμα τώρα που ξέρουμε τι καλή μπορεί να είναι... σου βάζω φωτό γκομενακίου να έχεις να ζαχαρώνεις - εξάλλου και ο πόθος είναι το ίδιο αποτελεσματικός εναντίον της αρρώστιας, μη σου πω και περισσότερο χεχεχε

Μουσική Μάνος Χατζιδάκις, στίχοι Λουκάς Στρογγυλός

Ακόμα ένα υπέροχο τραγούδι από τον άνθρωπο που μας δίνει κουράγιο, ακόμα, τις δύσκολες μέρες:

Σε κάθε δρόμο πάντα υπάρχει ένας γκρεμός
αρκεί στην ώρα να τον δεις και να ξεφύγεις
έτσι σε κάθε αγάπη είν' ο χωρισμός
που μοναχά με τις θυσίες θ' αποφύγεις...

Για να 'χεις κάποια σε τούτη τη ζωή χαρά
τον άνθρωπό σου πάντα βάσταξε κοντά σου
και θα 'ναι στήριγμα σαν θα 'ρθει η συμφορά
και σαν θα δεις ν' ανοίγεται ο γκρεμός μπροστά σου...

Ένας γκρεμός μες στη ζωή μας είν' ο χωρισμός
της ευτυχίας κόβει απότομα τη στράτα
βρες άλλο δρόμο όσο ακόμα είν' ο καιρός
και με τον άνθρωπο που πόνεσες περπάτα...