Η προκατάληψη...
Το 2001 δούλευα στην TBWA, μία από τις σχετικά καλές διαφημιστικές της Ελλάδας. Ένα χρονό αφού ξεκίνησα εκεί, τον Μάη του 2002, κάπως έγινε και γνώρισα τον πατέρα μου (είναι μεγάλη ιστορία, θα σου την πω άλλη φορά...). Ζει στην Θεσσαλονίκη με την οικογένεια του. Λίγους μήνες αφού τον γνώρισα, τον Σεπτέμβρη του 2002, αποφάσισα, για να χτίσω τη σχέση που δεν υπήρχε μέχρι τα 29 (μην αρχίσεις να γελάς με την αφέλεια μου και να με ρωτά τι σκεφτόμουν,το χρώσταγα στον εαυτό μου να το κάνω για να αποτύχει και να μην μήνει υπόλοιπο προσωπικής...), να πάω να ζήσω στην πόλη όπου ζούσε για να είμαστε πιο κοντά. Πράγματι, μία Παρασκευή εκείνου του φοβερού Σεπτέμβρη πήρα άδεια από τη δουλειά και ανέβηκα στην Θεσσαλονίκη με μία λίστα με τα τηλέφωνα των 5 μεγαλύτερων διαφημιστικών εταιριών που εδρεύουν εκεί και που θα μπορούσαν να σηκώσουν το μισθό μου. Η απόφαση για μετακόμιση στη συμπρωτεύουσα απόφαση, αλλά και η δουλειά δουλειά. Δόξα τω Θεώ δεν έχω γεννηθεί πλούσιος και χρειάζεται να δουλεύω...
Δεν πέρασαν μερικές ώρες από την ώρα που πάτησα το προβατοποδάρι μου στο ΚΤΕΛ στον Εύωσμο και το μεσημέρι εκείνης της Παρασκευής είχα καταφέρει να βρω δουλειά στην μεγαλύτερη σε τζίρο εταιρία της πόλης. Η αγορά της Θεσσαλονίκης είναι πολύ πολύ μικρή, όλοι όσοι ασχολούνται με το δημιουργικό αργά ή γρήγορα κατεβαίνουν στην Αθήνα όπου βρίσκονται τα φράγκα και οι καλές δουλειές και έτσι, για την διευθύντρια της εταιρίας που με προσέλαβε ήταν μάνα εξ ουρανού να της ζητά δουλειά ένας κειμενογράφος που δούλευε σε μία από τις πιο trendy διαφημιστικές της πρωτεύουσας και ο οποίος και φαινόταν και αρκετά ταλαντούχος και είχε εμπειρία σε μερικούς από τους πιο αξιοζήλευτους και μεγάλους λογαριασμούς της αγοράς. Δώσαμε τα χέρια, συμφωνήσαμε και στα λεφτά (θα μου έδινε όσα μου έδιναν και στην TBWA) και γύρισα στην Αθήνα για να προετοιμάσω την αλλαγή πόλης, δουλειάς, ζωής κ.λπ. κ.λπ. Θα ξεκινούσα στις 27 Σεπτεμβρίου.
Στην νέα μου δουλειά υπήρχε μόνο μία κειμενογράφος. Η κακομοίρα μη έχοντας εμπειρία σε μεγάλους λογαριασμούς, όπως έχει κάποιος που εργάζεται σε μία εταιρία της Αθήνας δεν έχαιρε και ιδιαίτερης εκτίμησης από τους εργοδότες της. Γενικά η κατάσταση στην "πιο ερωτική πόλη της Ελλάδας" είναι λίγο χωριάτικη (στον τομέα της διαφήμισης εννοώ,μην μου τσατίζεσαι...). Οι λογαριασμοί είναι μικροί,τα budget ακόμα πιο μικρά, οι πελάτες έχουν επαρχιώτικη νοοτροπία, την οποία οι διαφημιστικές την συντηρούν για να μην τους χάσουν από πελάτες... οι art directors να φανταστείς αποκαλούν ακόμα τους εαυτούς τους "γραφίστες". Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί περιγράφουν το κλίμα στο οποίο έπρεπε να λειτουργεί η συνάδελφος περι ης ο λόγος... ένας άνθρωπος που αναπνέει μία μιζέρια, όσο καλοπροαίρετος και αν είναι ψιλομολύνεται, το μυαλό του στενεύει. Αν δε ο άνθρωπος αυτός έχει και όνειρα που δεν έχει βρει ακόμα τον τρόπο και την στάμινα να τα πραγματοποιήσει, τότε ίσως η μιζέρια να γίνει κακία και ζήλια...
Αυτή η κοπέλα λοιπόν, ξαφνικά εκεί που έχει συνηθίσει να λειτουργεί με ένα τρόπο και να την αντιμετωπίζουν λίγο υποτιμητικά, βλέπει να της κάθεται στην κεφάλα κάποιος που έρχεται από την Αθήνα (οι Θεσσαλονικείς είναι πολύ καλοί όταν πας για σαββατοκύριακο, αλλά όταν πας να δουλέψεις, δηλαδή να καταλάβεις μία θέση που "κανονικά κατ' εκείνους" θα έπρεπε κάποιος από αυτούς να έχει, sorry αλλά βγάζουν τον χειρότερο τους εαυτό...). Και ο οποίος παίρνει και τα διπλάσια λεφτά από εκείνη και αντιμετωπίζεται και πολύ διαφορετικά. Λογικό να μην της κάθεται καλά όλο αυτό... αντιλαβάνομαι από μέρους της μία αντιπάθεια την οποία για να αποδίδω και τα του Καίσαρος στον Καίσαρα, είμαι καρασίγουρος ότι θα ένιωθα κι εγώ κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Παρόλα αυτά το πράγμα μεταξύ μας δεν έγινε ποτέ κακό και περίεργο. Φυσικά η νέα συνάδελφος κρίνει απαραίτητο να μου πει τα χειρότερα για την νέα μου εταιρία και για τους περισσότερους από τους νέους συναδέλφους. Τότε δεν είχα πάρει πρέφα πόσο άσχημο μπορεί να είναι αυτό και πόσο δεν πρέπει να το κάνεις σε κανένα... αντίθετα μέσα στην προβατίσια μου αφέλεια ρούφαγα σα σφουγγάρι ότι μου έλεγε, χωρίς να το φιλτράρω στο μυαλό μου, χωρίς να λαμβάνω υπόψη ότι τις γνώμες και τις αντιλήψεις της τις επηρέζαν κόμπλεξ και απωθημένα. Ας είναι... Δύο βδομάδες περάσαμε μαζί. Παραιτήθηκε, και λίγο καιρό μετά τα κατάφερε να έρθει στην Αθήνα που ήταν και το όνειρό της (μάλιστα, της είχα κανονίσει και εγώ ένα interview στην TBWA - το οποίο μάλλον δεν πήγε καλά γιατί η πρώτη της δουλειά ήταν σε μία πιο μικρή εταιρία). Η ουσία είναι ότι κανένας από τους δύο δεν σχημάτισε και την καλύτερη γνώμη για τον άλλο...
Στη Θεσσαλονίκη δεν έκατσα πολύ. Ενάμιση μήνα άντεξα. Η υπόθεση με τον μπαμπά δεν πήγε καθόλου καλά (είπαμε, θα στα πω αναλυτικά μία άλλη φορά, δεν είναι αυτό το θέμα της ιστορίας μας...) και κάποια στιγμή κατάλαβα ότι δεν είχα κανένα λόγο να κάνω όλη αυτή την ανατροπή στη ζωή μου. Για να πω και την αλήθεια, και ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για αυτό αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα,την Θεσσαλονίκη δεν την πάω, καθόλου σχεδόν. Το μόνο που αγαπώ από αυτή είναι ότι την θεωρώ τον προθάλαμο του Όρους. Μην σε κουράζω όμως. Όπως σου είπα, γύρισα σε ενάμιση μήνα στην Αθήνα, (ευτυχώς δεν είχα αφήσει το σπίτισπιτάκι μου) και μετά από άλλον ενάμιση μήνα όχι-και-ιδιάιτερα-φανατικού-ψαξίματος-δόξα-τω-Θεώ με προσέλαβαν σε μία άλλη διαφημιστική "Ά εθνικής".
Ούτε όμως εκεί έκατσα πολύ. Μετά από 4 μήνες με πήραν τηλέφωνο από την τωρινή μου δουλειά, η πρόταση με δελέασε και ...να 'μαι. Κοντεύω δυόμιση χρόνια εδώ, η όλη φάση έχει τα πάνω και τα κάτω της αλλά γενικά είμαι happy. ...Μέχρι πέρυσι το Σεπτέμβρη που μου ανακοίνωσαν ότι θα συνεργάζομαι με ένα καινούργιο art director που μόλις είχαν προσλάβει, έναν πιτσιρικά που σε πρώτη όψη φαινόταν πάρα πολύ συμπαθητικός. (Για να μην μείνεις μαλάκας σου εξηγώ ότι στο δημιουργικό της διαφήμισης οι ομάδες εργασίας αποτελούνται από ένα κειμενογράφο και έναν art director/γραφίστα οι οποίοι συνεργάζονται για να συλαμβάνουν τα concept και τις ιδέες που στην συνέχεια υλοποιούν μέχρι να τους δώσουν το σχήμα που βλέπεις και ακούς εσύ ως τελική διαφήμιση). Ήμουν πάρα πολύ χαρούμενος με τον καινούργιο μου συνεργάτη, είχα όρεξη για πολύ και καλή δουλειά μαζί του... η οποία όμως μου κόπηκε πάρα πολύ νωρίς.
Δυστυχώς αντιμετώπισα μία απίστευτη αρνητικότητα από την πλευρά του. Δεν έχει καμμία σημασία ούτε θα προσθέσει κάτι το να μπω σε πρακτικές λεπτομέρειες αλλά πάντως μετά από εννιά μήνες που τελικά με ταίριαξαν με άλλο art director (και τον φιλαράκο μου με άλλο κειμενογράφο) είχα σχεδόν πάθει κατάθλιψη... πραγματικά... μπορεί να ακούγομαι υπερβολικός αλλά σηκωνόμουν το πρωί να πάω στο γραφείο και δεν μπορούσα να χέσω από το άγχος. Βρε να μην μπορώ με τίποτα να "περάσω" σε αυτόν τον άνθρωπο... Το αστείο, δε, ήταν ότι μου είχε ανατεθεί από τους προϊστάμενούς μου να έχω λίγο και ένα ρόλο καθοδηγητή ως κατά τι πιο έμπειρος και αρκετά μεγαλύτερος σε ηλικία αλλά και σε ψωμιά στην εταιρία. Παπάρια... ποτέ άλλοτε στην ζωή μου δεν έχω νιώσει τέτοια έλλειψη εμπιστοσύνης προς το πρόσωπό μου, ποτέ άλλοτε δεν με αντιμετώπισαν με τέτοια απαξίωση και σαν συμπεριφορά και σαν προσωπικότητα και σαν επαγγελματία και σαν χαρακτήρα... Γενικά η ενέργεια ήταν παρα πολύ κακή μεταξύ μας.
Προσπαθούσα να καταλάβω τι συμβαίνει... Γενικά στη διαφήμιση παίζουν πολύ οι παπαριές περί χημείας μεταξύ των ανθρώπων (λες και πρόκειται να γαμηθούμε οι συνάδελφοι, όχι να σκεφτούμε και να υλοποιήσουμε ιδέες...) και έπεσα κι εγώ στην παγίδα να θεωρώ ότι είναι κάτι τέτοιο το πρόβλημα. Ότι απλά δηλαδή δεν ταιριάζουν τα χνώτα μας με τον συγκεκριμένο άνθρωπο και για αυτό υπήρχε τόσο κακό κλίμα και τόσο μεγάλη αδυναμία συνεργασίας (μου φαίνεται, όμως, τόσο μεγάλη αρχιδιά αυτή η αξήγηση των πραγμάτων τώρα που το γράφω...). Μέχρι που έμαθα την αλήθεια. Ο φιλαράκος ήταν γκόμενος της κοπέλας που είχα βρει στη Θεσσαλονίκη όταν είχα πιάσει δουλειά εκεί. Η αγαπημένη φίλη έπιασε δουλειά στην Αθήνα στην διαφημιστική που δούλευε και ο φιλαράκος μου πριν έρθει σε μας και μου κάνει τη ζωή κόλαση.. Προφανώς η κυρία όπως με προετοίμασε κι εμένα για την εταιρία και τα πρόσωπα και τις καταστάσεις στη Θεσσαλονίκη προκαταλαμβάνοντας με και δημιουργώντας πολύ πολύ πολύ πολύ κακή ενέργεια έτσι ακριβώς προετοίμασε και τον φιλαράκο μου...
Μην με παρεξηγείς - δεν εννοώ ότι ο φιλαράκος μου συνειδητά έπαιζε τον μαλάκα. Αλήθεια δεν το πιστεύω αυτό... Αλλά νομίζω ότι με το καλιμπράρισμα που του είχε κάνει η τύπισα τον "έκλεισε", τον έκανε να με φοβάται, να με αντιπαθεί, να μην μπορεί να συνεργαστεί... και γενικά δημιούργησε την κακή ενέργεια που εμένα μου γάμησε τη ζωή για εννέα μήνες...Κρίμα!
Δόξα τω θεώ, τώρα έχω "συνέλθει"...έχω αρχίσει να πηγαίνω λίγο πιο κεφάτος στη δουλειά μου. Και ευτυχώς με μεγάλη υπερηφάνια δηλώνω ότι ποτέ δεν έφτασα στα άκρα για να αντιμετωπίσω τον φιλαράκο μου. Ούτε καμία γροθιά στη μούρη του έχωσα μπας και συνέλθει, ούτε πουστιές να πηγαίνω και να μιλάω πίσω από την πλάτη του στους προϊσταμένους έκανα, σχεδόν ούτε καν έχασα την ψυχραιμία μου μαζί. ...Αν όχι για κανένα άλλο λόγο διότι ένιωθα ότι και εγώ πολύ απείχα από το να μπορώ να χαρακτηριστώ ο καλός συνεργάτης. Στεναχωριέμαι μόνο για τους 9 μήνες που δουλέψαμε μαζί και που θα μπορούσαν να είναι πιο αποδοτικοί. Στεναχωριέμαι για αυτή την κοπέλα που τόσο αβασάνιστα ξερνάει την αρνητική της ενέργεια στον κόσμο. Στεναχωριέμαι για ένα νέο άνθρωπο (τον φιλαράκο) που δεν έχει τη εξυπνάδα να αντιλαβάνεται και να σέβεται την υποκειμενικότητα της ζωής και να μην αφήνει να τον επηρρεάζουν πράγματα που δεν προέρχονται από αυτόν...
Για την αντιγραφή, γελαστό πρόβατο...
No comments:
Post a Comment