κάτι τρέχει με το βαγγέλη

Ξαπλωμένος σήμερα το πρωί στο κρεβάτι μου, περιμένοντας να περάσει η ώρα να μπω για μπάνιο και να ξεκινήσω την ημέρα μου....

Κοιτάζω γύρω την κρεβατοκάμαρα. Μία σκέψη με τινάζει από το κρεβάτι. Πηγαίνω στο σαλόνι. Κοιτάζω τα έπιπλα και τα πράγματα.

Σκέφτομαι: φαντάσου λέει ότι σήμερα κάτι γίνεται και παύω να υπάρχω… δεν έχει σημασία πως και που και τι, σημασία έχει το εξής:

(μην ανησυχείς, αυτό δεν θα γίνει ακόμα ένα βαρετό, κοινότυπο, και χωρίς νόημα ζωής post που θα λέει ότι επειδή η ζωή είναι μικρή πρέπει να ριχτούμε στην χαζομελούρα και στα ποιητικά τσιτάτα τα ανόητα…)

...Ότι κάτι γίνεται και δεν επιστρέφω ποτέ ξανά σε αυτό το σπίτι. Το κλειδί μου δεν ξαναμπαίνει ποτέ στην πόρτα. το φως του χωλ, αυτό που αναβω αμέσως μόλις μπω, δεν ξανανάβει ποτέ από το δικό μου χέρι...

Φαντάζομαι τα πρακτικά: μία μέρα περνά χωρίς κανείς να έχει ακούσει από μένα… δύο… τρεις… το μόνο σημείο ζωής στο σπίτι θα είναι τα χτυπήματα του τηλεφώνου που όσο θα περνάν οι μέρες και δε θα εμφανίζομαι όλο και θα πληθαίνουν.

(Το ίδιο συχνά θα χτυπά και το κινητό που θα βρίσκεται στην τσέπη μου και δεν θα μπορώ να το απαντήσω…)

Οι δικοί μου θα ανησυχήσουν… λιγότερο στην αρχή, μετά πολύ. θα γίνουν υστερικά τηλέφωνα, θα κανονιστούν ταξίδια, στην αρχή από το Βόλο, μετά από πολύ μακρυά για να δουν τι έγινα.

Το ρεμάλι που έχει κλειδιά θα μπει μάλλον πρώτο στο σπίτι - θα το δει άδειο, όπως θα το αφήσω σε κανένα μισάωρο που θα φύγω για τη δουλειά...

Ύστερα θα με βρουν κάπου και κάπως…

Θα πρέπει να φροντίσουν τα πρακτικά… να μπουν στο σπίτι… ποιος θα μπει άραγε πρώτος αφού με έχουν; Πως θα μπει;

Φαντάζομαι τις στιγμές και τα μπερδέματα. Τις διαφορετικές προτεραιότητες: – η ιδιοκτήτρια να θέλει να της αδειάσουν το σπίτι μία ώρα αρχύτερα, να το ξανανοικιάσει, οι δικοί μου να πρέπει να χειριστούν την φρίκη του να μαζέψουν τα πράγματα μου, να σκεφτούν τι θα τα κάνουν, να καταλάβουν τι συνέβη.

Ποιος θα ψάξει στα χαρτιά μου; Ποιος θα ανοίξει τα συρτάρια μου και θα αρχίσει να τα αδειάζει; τι θα γίνουν τα ρούχα; πόσα από τα πράγματά μου θα κρατηθούν ως ενθύμια; ποιά; για ποιόν λόγο θα κρατήσουν αυτά που θα κρατήσουν, τα συγκεκριμένα;

Τι θα κάνουν με όλες τις εκκρεμότητες που θα μείνουν;

Είναι εντυπωσιακό πώς αυτό που μπορεί να συμβεί σε κάποιον μέσα σε μία στιγμή μόνο χρειάζεται χρόνια ολόκληρα, ζωές ολόκληρες άλλων ανθρώπων να «τακτοποιηθεί».

Αν τακτοποιηθεί ποτέ.

Γιατί τώρα τα σκέφτομαι όλα αυτά;

ποιός ξέρει... αλλά όλες οι σκέψεις του θεού είναι...

είμαι λίγο κουρασμένος. σωματικά. that's all.

ψυχολογικά, όμως, καλά είμαι... αφού μπορώ και σκέφτομαι τέτοια πράγματα.

και αυτό είναι απολύτως αλήθεια. αν σκέφτεσαι ότι μπορεί να πεθάνεις ξαφνικά και αναπάντεχα και στεναχωριέσαι για τι θα γίνεις και εσύ αλλά και τι θα γίνουν αυτοί που αγαπάς είσαι καλά.

(συγγνώμη αν σου προκάλεσα καταθλιπτικές σκέψεις και σου χάλασα τη μέρα... δεν είχα πρόθεση)