Η χαρά της ζωής και ο αρχετυπικός φόβος μη βγάλεις τεράστιο κριθαράκι στο μάτι

Χτες το μεσημέρι ήμουν στο γραφείο. Χτυπά το κινητό μου.

Ήταν η φίλη μου η Λώρα (αλλά και δική σας φίλη - και πωα να μην είναι, με τόσο ωραία ζώδια που μας γράφει, στα ώπα ώπα μας έχει...).

- Λωράκi μου! απαντώ της, όλο χαρά που μου τηλεφώνησε. Η απάντηση της δεν ήταν καθόλου αυτή που περίμενα. Άρχισε να μου φωνάζει, σχεδόν, με ανησυχία στην φωνή της:

- Αχ Βαγγέλη μου... αχ! Γιατί ρε Βαγγέλη, γιατί;
- Τι έγινε βρε Λωράκι; φρίκαρα εγώ για μία στιγμή και φοβόμουν το χειρότερο.
- ...διάβασα το πωστ σου για το πως πέρασες τις διακοπές σου τον Αύγουστο. Γιατί βρε Βαγγέλη μου τα γράφεις όλα έτσι τόσο ανοιχτά; Γιατί γράφεις ότι έκανες καλό sex, γιατί λες ότι πέρασες όμορφα, γιατί ανοίγεσαι τόσο πολύ στο μάτι, τον φθόνο, την κακή ενέργεια των άλλων; Γιατί, γιατί, γιατί;

Σάλταρα - αν μην τι άλλο η ανησυχία στην φωνή της φίλης μου ήταν πραγματική. "Εγώ γράφω ανοιχτά;" αναρωτήθηκα. Μην σου πω κιόλας πως το συγκεκριμένο πωστ το βρίσκω και κρυφοπαθές για τα standards μου.... Αλλά κυρίως σάλταρα για το λόγο της ανησυχίας στην φωνή της Λώρας μου.

Έχω ακούσει πάρα πολλές φορές, δεξιά και αριστερά, αυτή την άποψη - ότι δηλαδή δεν πρέπει να λες πως περνάς όμορφα, πως έκανες κάτι που οξυγόνωσε την ψυχή σου, πως αυτόν τον καιρό είσαι καλά, πως τελευταία κάνεις τέλειο σεκσάκη με ζουμερό γκομενάκι, πως βρήκες μία ισορροπία στο σωθικό σου εντός σου. ...Γιατί δεν πρέπει να τα λες;

Οι (πάρα πολλοί) θιασώτες αυτής της νοοτροπίας λένε ότι δεν πρέπει γιατί "προκαλείς", γιατί πληγώνεις αυτούς που αυτό το διάστημα δεν είναι τόσο καλά... και βέβαια και κυρίως διότι γίνεσαι στόχος για την αρνητική τους ενέργεια!

ΜΑΛΑΚΙΕΣ! Συγγνώμη Λωράκι πολυαγαπημένο αλλά όλα αυτά είναι ΠΙΠΕΣ! Και όσο πιο γρήγορα τις ξεριζώσεις από μέσα σου αυτές τις αντιλήψεις και νοοτροπίες τόσο καλύτερα!

Καταρχήν θεωρώ απαράδεκτο και εντελώς γυναικουλίστικο (με την σούπερ κακή έννοια), και ανάξιο οποιουδήποτε φοράει πανταλόνη και έχει παπάρια να σκέφτομαι και να πιστεύω όλο αυτό το σούπερ κουλό περί "μη λες το καλό γιατί θα στο ματιάσουν και μούμπλε μούμπλε και κακή ενέργεια και τρελό jinx...". Αρνούμαι να υποκύψω σε αυτόν το φόβο. Αρνούμαι. Δεν θέλω. Και όποτε τον νιώθω τον καρακαταπνίγω!

Το νόημα της ζωής κάθε ανθρώπου είναι οι άλλοι άνθρωποι και το να κάθομαι να σκέφτομαι ότι γύρω μου υπάρχουν κάποιοι ή κάποιες που με φθονούν είναι ένα "κλείσιμο ψυχής" και συμπεριφοράς στο οποίο απλά δεν θα υποκύψω.... Εδώ είπαμε να μοιράζουμε χαρά και φως γύρω μας, όχι φόβο και άμυνα!!!!

Κατά δεύτερον, εγώ, αλλά και όλοι όι άνθρωποι που κατοικούν στην ζωή μου μόνιμα, όταν λέμε για κάτι καλό που μας συμβήκε δεν "προκαλούμε". Δε το κάνουμε για να το τρίψουμε στην μούρη του άλλου, ούτε για να τον μειώσουμε, ούτε για να επιβεβαιώσουμε την υπεροχή μας (την ποιά, κοπελιά;). Με αυτό το δεδομένο, αν κάποιος νοιώθει άσχημα επειδή εγώ, ΣΕΜΝΑ και ΤΑΠΕΙΝΑ μοιράζομαι την χαρά μου και την εκφράζω, τότε ασταδγιάλα, ΑΣΤΑΔΓΙΑΛΑ του, ΦΑΚΦΑΚΦΑΚΦΑΚΦΑΚ και στομπούτσο μου να αισθάνεται όσο σκατά γουστάρει στον αιώνα τον άπαντα! Δεν πρόκειται να αυτολογοκρίνομαι επειδή μερικοί μερικοί είναι συμπλεγματικοί. Ας έλθουν να μου πάρουν μία πήπα και αμέσως θα νιώσουν πολύ καλλύτερα (όπως θα νιώσω κι εγώ για άλλο λόγο βέβαια...).

Τέλος και σημαντικότερο από όλα: Πάντοτε πίστευα πως κάθε ένας από μας, κάθε άνθρωπος είτε είναι δημόσιο πρόσωπο είτε όχι, είτε έχει μπλωγκ είτε όχι, αποτελεί μία φωνή και μία μαρτυρία που επηρρεάζει έναν μικρόκοσμο. Κάποιοι επηρρεάζουν έναν δύο άνθρώπους (τους δικούς τους μόνο πήχη) ενώ κάποιοι άλλοι επηρρεάζουν εκατομμύρια άλλους (οι μεγάλοι δημοπόπιουλαρ καλλιτέχνες για παράδειγμα...). Το τι επιλέγεις να πεις με αυτή την φωνή που σου έδωσε ο Θεός είναι κατ' εμέ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ σημαντικό.

Εγώ λοιπό, το πρόβατο, ο Βαγγέλης, προσπαθώ συνειδητά, με κόπο ψυχικό πότε πότε, (διότι αγαπημένε, καλλιεργημένε αναγνώστη, έχω κι εγώ μεγάλο μερίδιο στην σκοτεινή πλευρά της ζωής... όπως όλοι μας εξάλλου) να μιλάω για το φως, για εκείνα τα πράγματα που μας κάνουν να δακρύζουμε από χαρά και να λέμε δόξα τω Θεώ! Δεν αποκλείω το μαύρο, το αγαπώ το μαύρο, είμαι το μαύρο... μπορεί, όμως, η δυστυχία να είναι μεγάλο σχολείο, αλλά το καλύτερο πανεπιστήμιο από όλα είναι η ευτυχία.

Να λοιπόν γιατί συνειδητά έγραψα ΕΤΣΙ για αυτόν τον Αύγουστο. Να γιατί θεώρησα πάρα πολύ σημαντικό να γράψω με χαρά τι μεγάλο δώρο Θεού ήταν για μένα, σε αντιδιαστολή με κάποιον άλλο που θα έγραφε τι μαύρη δυστυχία ήταν που έμεινα καλοκαιριάτικα Αθήνα. Για να τονίσω πως υπάρχει και μία άλλη εκδοχή από αυτή που λέει "ωωωωωω Θεοί!!! η δύσμοιρη έμεινα στην Αθήνα Αυγουστιάτικα. Θα είμαι δυστυχισμένη φορέβα!".

Φαντάσου τώρα αγαπημένε καλλιεργημένε αναγνώστη να ζούσα την ζωή μου με φόβο ανθρώπων, και "ματιού" και ζήλιας και κακής ενέργειας από τους άλλους... πως θα μπορούσα να μιλήσω για αυτόν τον Αύγουστο; Πως θα μπορούσα να μιλήσω για όλα στην ζωή μου που με γεμίζουν χαρά; ...δεν θα μπορούσα!!! Or soooooooo not!!!!

Φυσικά, όλα αυτά τα είπα στο Λωράκι μου το πολυαγαπημένο μας από τηλεφώνου (ασταδγιάλα θα στενάξουν πάλι οι λογιαριασμοί των κινητών μας...). Νομίζω πως τον έριξα τον σπόρο. Προσεύχομαι να πιάσει. Γιατί το μόνο πράγμα που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ πρέπει να σε φοβίζει στην ζωή δεν είναι βέβαια οι άλλοι και το μάτι τους, αλλά ...ο φόβος, η πιθανότητα, δηλαδή, να περιορίσεις τις κινήσεις σου και τα λόγια σου επειδή φοβάσαι!