σήμερα το πρωί ερχόμουνα με το ταξί στο γραφείο. πέρασα μπροστά από την είσοδο του Βρεττανικού Συμβουλίου όπου έγινα τυχερός μάρτυρας της εξής σκηνής.
Παλληκάρι σαν τα κρύα τα νερά, αστυνομικός φούλη γιούνηφορμντ, λεβέντης μέχρι εκεί πάνω που πιάνει την πέτρα και την σπάει χίλια κομμάτια, μιλάει, πλάτη σε μένα, σε πανέμορφη μικροκαμωμένη δροσερή κοπελίτσα.
Η κοπέλα είναι σαν κλαράκι δίπλα στον πελώριο, στιβαρό αστυνομικό που ο σβέρκος του είναι σαν κορμός. Χαμογελά και τον κοιτάζει όλο ελπίδα, ακούγοντας τον προσηλωμένη... αυτός όσο της μιλά κουνά το σώμα του ελαφρά δεξιά αριστερά, σαν μικρό παιδάκι του δημοτικού που ντρέπεται - όπως κάνουμε όταν αισθανόμαστε αμηχανία.
Η κοπέλα είναι η πρώτη φάτσα που βλέπω εδώ και μέρες η οποία δεν έχει πάνω της την τρομαχτική λάμψη των πυρκαγιών...
...πέντε δευτερόλεπτα αυτής της σκηνής έφτασαν για να πάρουν επιτέλους από πάνω μου την στάχτη.
4 comments:
Έτσι όπως το περιγράφεις το παλλικάρι, κι εγώ αν το έβλεπα νομίζω πως θα μου έφευγε κι εμένα "η στάχτη από τα μάτια"
;-)
(να, είδες; μέχρι που και χαμόγελο έσκασα)
...άσε Pixel... Μην το συζητάς. στο τσα ήμουν να κατέβω από το τακσή για να πάω να τον δω και από φάτσα. είμαι σίγουρος πως θα είναι ο τελειότερος όλων. αχ βαχ
To teleio elkeSai apo to teleio. Pwpw poso lame glypsimo! Won't u love? :)
yes I do one big dj! μπεεεε χιχιχι χεχεχε χοχοχο! :-)
Post a Comment