Έβρεχε. Πολύ ώρα τώρα. Από τις 9 κ κάτι. Κ ήταν πια 3 κ μισή τα ξημερώματα. Ο M.A. βγήκε από το μαγαζί που διασκέδαζε και με μισομεθυσμένα βήματα πήγε προς τα μαζεμένα ταξί απέναντι.
Ήταν χαρούμενος. Με το μεθύσι, με την κίνηση στο Γκάζι, με την ψιλή βροχή, με την μυρωδιά των ψημένων κρεατικών από τις πλανόδιες καντίνες, με όλα γύρω του. Κάθησε στο πίσω κάθισμα του ταξί κ είπε ένα χαρούμενο "καλημέρα" στον οδηγό. Εκείνος τον κοίταξε παραξενεμένος - μα "καλημέρα" στις 4 παρά το πρωί; - "περιφερειακό Λυκαβητού πάω" συνέχισε ο Μ.Α. "Από Εξάρχεια πάμε, να γλυτώσουμε την κίνηση, από Μεγάλου Αλεξάνδρου κ μετά συνεχίζουμε από Μουσείο". Ο οδηγός δεν μίλησε πάλι, πάτησε το γκάζι κ ξεκίνησε.
Ο Μ.Α. δεν είχε όρεξη για κουβέντα, όπως είχε συνήθως, έτσι ούτε που πρόσεξε την σιωπή του ταξιτζή. Βυθίστηκε στις σκέψεις του, με το κεφάλι του λίγο γερμένο στα αριστερά, σε αυτήν την στάση που οι φίλοι του την έλεγαν "συγγραφική" ή "σκεφτική".
Ναι, ναι, επιτέλους ήρθε η ώρα να ζήσω κ εγώ, να χαρώ, να ερωτευτώ... Από σήμερα, από τώρα, όλα αλλάζουν, τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο. Θα βάλω τα δυνατά μου να πάει καλά το πράγμα με τον Σ. φαίνεται καλό παιδί κ αισθάνομαι πως του αρέσω. Μου αρέσει που του αρέσω... κ μου αρέσει κ εκείνος πολύ! Μα, πως γύρισε να με προσέξει αυτός εμένα;
Το ταξί φρενάρισε απότομα κ ο Μ.Α. ταρακουνήθηκε στην θέση του. Ένα μηχανάκι είχε βγει με κόκκινο. Ο οδηγός μουρμούρισε μία βρισιά κ έβαλε μπρος το ταξί που είχε σβήσει με το απότομο φρενάρισμα. Ήταν νέος, σε ηλικία ανάμεσα στου Μ.Α. κ του Σ.
Όταν μου είπε ξαναβούλιαξε στις σκέψεις του ο Μ.Α. ότι είναι μόνο 28 χρονών, 15 χρόνια μικρότερός μου, το πρώτο που σκέφτηκα για αυτόν είναι πως ήταν κανένα τσόλι. Ή πως του άρεσαν οι γέροι... Που να πιστέψω πως θα του άρεσα εγώ; Εγώ, που δεν είχα επιτυχία στους 28άρηδες ούτε όταν ήμουν εγώ 28... ...τώρα αυτό. Αλλά, θα σταματήσω να σκέφτομαι έτσι. Γιατί τώρα είμαι βέβαιος για αυτά που βλέπω στον Σ. κ για αυτά που αισθάνομαι. Κ είναι όλα υπέροχα. Υπέροχα. Με φιλάει κ μου δίνει όλο του το στόμα με εμπιστοσύνη! Αισθάνομαι σαν να με φιλά χαμογελαστός, με γεμίζει χαρά...
Σήκωσε τα μάτια του κ κοίταξε έξω από το παράθυρο του ταξί. Είχαν φτάσει Πατησίων κ Ακαδημίας. Η κίνηση είχε χαλαρώσει. Η βροχή συνέχιζε να πέφτει απαλά κ επίμονα.
Θα κάνω τα πάντα για να είμαι μαζί με τον Σ. Αύριο θα πω στην μητέρα μου ότι θα βρω ένα σπίτι να μείνω μόνος μου - για να την παρηγορήσω θα της πω ότι θα είναι κάπου κοντά της. Κ θα πάω να κλείσω ένα αυτοκίνητο, δεν μπορεί να είμαι 43 κ να ζω σαν φοιτητής, όλο με ταξί κ συγκοινωνίες!! Κ θα ανακατέψω κ τον Σ. στο καινούργιο σπίτι, σιγά σιγά βέβαια, για να το κάνουμε μαζί την φωλίτσα μας. Κ με το αυτοκίνητο θα πηγαίνουμε εκδρομές, διήμερες κ τριήμερες. Η μάνα μου να σταματήσει. Δεν θα μου καταστρέψει την ζωή. Πρέπει να ζήσω, να ζήσω...
Ο οδηγός άνοιξε το ραδιόφωνο. Μένω εκτός, θυμάμαι ονόματα, τρέχω με ταχύτητα φωτός, μένω εκτός σαν κάτι στόματα, πού 'διωξε απ΄ τον κόσμο ενάς λωτός, τραγουδούσε η Αρβανιτάκη.
Τα κάνω όλα υπόγεια στην ζωή μου, κ αυτό θα αλλάξει από αύριο κιόλας. Οι φίλοι μου δεν ξέρουν για μένα τίποτα από όσα έχουνε σημασία. Στη δουλειά μιλάω για γκόμενες. Σεξ κάνω στα κρυφά, κ σπάνια, μέσα από το Internet. Σχεδόν όλος ο ελεύθερος μου χρόνος είναι για τη μάνα μου, να της κάνω παρέα κ να την τρέχω σε συγγενείς. Κ μέσα σε όλο αυτό το βουνό των υποκρισιών κ των υποχρεώσεων, έχω χαθεί από το μόνο πράγμα που κανείς μπορείς να βασιστεί, τον εαυτό κ τις επιθυμίες του.
Μπήκανε στην Ασκληπιού. Η βροχή είχε δυναμώσει, μία τελευταία αναλαμπή πριν σταματήσει, κ ο ταξιτζής είχε ανάψει τσιγάρο. Ο Μ.Α. έπαιρνε τζούρες από τον καπνό. Του άρεσε.
Άλλά το πιο σημαντικό από όλα, η πρώτη κ μεγάλη προτεραιότητα είναι ο Σ. Αυτός θα με βοηθήσει περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο - χωρίς να το ξέρει θα γίνει ο οδηγός μου στην καινούργια, ελεύθερη, πραγματική ζωή. Θα είμαι μαζί του ανοιχτός σαν παιδί που το αγαπάνε, θα του λέω ό,τι σκέφτομαι κ αισθάνομαι, ανοιχτά κ ειλικρινά. Με εμπιστοσύνη κ με γαλήνη. Τέρμα τα ψέματα κ οι διπλές ζωές. Θα σβήσω απόψε κιόλας τα προφίλ μου στο Internet. Θα κυκλοφορώ μαζί του χωρίς να φοβάμαι μη μας δει κανείς κ θα του δείχνω χωρίς κόμπλεξ πως τον αγαπάω κ μου αρέσει. Κ μετά, αυτή την γενναιότητα θα την βγάλω σε όλη μου την ζωή, σε όλα!
Εξεπλάγη με τον εαυτό του. χρησιμοποίησα την λέξη αγαπάω!!. Η συνειδητοποίηση τον γέμισε χαρά.
- "Εδώ δεξιά, κ στην δεύτερη γωνία θα κατέβω." είπε στον οδηγό.
Είχανε φτάσει. Έβγαλε 10 ευρώ από την τσέπη κ τα έδωσε στον άντρα. Εκείνος άρχισε να ψάχνει ρέστα, να του δώσει 2 ευρώ.
- "Εντάξει είμαστε", είπε ο Μ.Α.
Γιόρταζε την καινούργια του ζωή απόψε, την αρχή της, κ κερνούσε!
Βγαίνοντας από το ταξί διαπίστωσε πως η βροχή είχε σταματήσει. Τι καλός οιωνός!
... ... .... .... .... .... .... .... ... ... ... ...
Πολλά χρόνια μετά, ένα χειμωνιάτικο απόγευμα, βροχερό σαν εκείνο το ξημέρωμα με τον αμίλητο ταξιτζή, ο Μ.Α. βρισκόταν μόνος στο σπίτι του. Ήταν το σπίτι που του είχε αφήσει η μητέρα του με την διαθήκη της, αυτό το σπίτι στο οποίο είχε ζησεί όλη του την ζωή. Δεν είχε τελικά νοικιάσει διαμέρισμα για να μείνει μόνος. Ούτε αυτοκίνητο πήρε για να πηγαίνει εκδρομές. Κ με τον Σ., βρέθηκαν ακόμα μερικές φορές, κ ύστερα χάθηκαν, από μία εντελώς ανόητη παρεξήγηση... - κάποιος δεν πήρε τον άλλο τηλέφωνο κ μετά, έτσι, λες κ οι άνθρωποι είναι κέρματα μικρής αξίας να τους αφήνεις να εξαφανίζονται, χάθηκαν... Η ζωή του Μ.Α. δεν άλλαξε ποτέ.
Μόνο που αυτό το βροχερό χειμωνιάτικο απόγευμα, μερικά χρόνια μετά το θάνατο της μητέρας, βρήκε το κασκόλ που φορούσε τότε. Κ τα χρώματα του κασκόλ του θύμισαν κάτι από τις σκέψεις του της βραδιάς εκείνης της μακρυνής.
...Αλλά τίποτε πολύ ξεκάθαρο.
Thursday, February 25, 2010
Sunday, February 21, 2010
Μερικές παρατηρήσεις από την Ute Lemper στο Μέγαρο
Εχτές, πήγα στην συναυλία της Ute Lemper στο Μέγαρο. Ένα έχω να πω πριν σε αλλαλλιάσω στις λεπτομέρειες: Γιου γκο φράου γκράνη!
Το Μέγαρο ήταν γεμάτο γεμάτο γεμάτο γεμάτο! Μόλις είδα τα πλήθη στον προθάλαμο "πάει λέω, τρελάθηκε ο Έλληνες, δεν κοιτάνε που μας πάει γαμιώντας η Μέρκελ με τα οικονομικά, πάνε κ στηρίζουν Γερμανίδα τραγουδίστρια η οποία θα τραγουδήσει τάγκο, μωρέ καλά κάνει η Ντόητσε Μπάνκ κ δεν μας αφήνει σε ησυχία!". Δεν το περίμενα με τίποτε να έχει τόσο κόσμο. Μα η Ute Lemper να έχει τέτοιο ρεύμα; Κ όμως, φαίνεται ότι η Φράου έχει φανατικό κοινό. Κ καθόλου άδικα όπως απεδείχθη.
Όσο για το είδος του κοινού; Όπως θα φανταζόσουν το κοινό του Μεγάρου, ακριβώς έτσι. Μεσήλικα ζευγάρια ως επί το πλείστον, με ένα τάτσ από αδελφές που ήρθαν να θαυμάσουν την θεά κ ένα τατσ από λίγο πιο φάσιον κράουντ που μάλλον βρήκε δωρεάν προσκλήσεις από μία φίλη, που είχε μία ξαδέλφη, που τα είχε κάποτε με έναν, που τώρα έχει ένα γκομένο, ο οποίος είχε δύο προσκλήσεις αλλά δεν μπορούσε να πάει.
Ομολογώ. Πήγα με πολύ αρνητική διάθεση. Πολύ. "Τζήζας" έλεγα μέσα μου, "ο μεην Γκοτ" ξαναέλεγα "τι θα δω πάλι, γιατί χαλάω το Σάββατο μου με παρακμιακά μεσοπολεμικά τραγούδια κ τάγκο κ όλο αυτό το δραματικό που είναι τόσο εκτός της εποχής; Γουανταφάκ, γιατί δεν κάθομαι σπίτι να κάνω μαραθώνιο Ρετιρέ με πακοτίνια;". Το πράγμα γινόταν χειρότερο γιατί δεν είχα ιδέα για την Ute Lemper άρα δεν είχα από κάτι να πιαστώ, κάτι για να περιμένω. Πήγα άγνωστος μεταξύ αγνώστων...
Η Ute βγήκε στην σκηνή ακριβώς στην ώρα της, αμέσως μετά από τους 4 μουσικούς της (πιανίστας, ντράμερ, μπαντονεονίστας, κοντραμπασίστας) που την περιστοίχιζαν στην σκηνή του Μεγάρου. Στο πρώτο τραγούδι, οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν. "Μεην Γκοτ" είπα ξανά μανά "τι είναι αυτό που ακούω;". Δεν μου άρεσε, δεν μου άρεσε, δεν μου άρεσε. Σαν να μου φάνηκε παράφωνη; Σαν να ήταν τρακαρισμένη; Σαν να ήμουν ακόμα υπό την επήρρεια της κακής μου προκατάληψης;... αρονό. Πάντως το πρώτο δίλεπτο ήμουν ψυχρός. Κ πολύ γρουσούζης, ήμουν σίγουρος ότι δεν θα περάσω καλά.
Αλλά τώρα, λέω "τι τυχερός που ήμουν που δεν ενέδωσα στην ξυνίλα μου, κ πήγα τελικά να δω την συναυλία". Πέρασα εξαιρετικά! Η Ute ήταν τέλεια. Τέλεια. Καλλιτέχνεν με Κ κεφαλαίο! Πραγματική Show Φράου (αντί για γούμαν λέω φράου επειδή είναι Γερμανίδα).
Μου άρεσε πολύ που στην παράσταση όλο το παιχνίδι έγινε με λιτά στοιχεία. Η Ute βγήκε με ένα μαύρο παλτό, που έβγαλε ένα τραγούδι μετά για να αποκαλύψει μία πολύ σένια πορφυρή/κόκκινη τουαλέτα. Ύστερα χρησιμοποίησε ένα μπόα σε μερικά τραγούδια, ύστερα ένα καπέλο α λα Charlie Chaplin, ύστερα πάλι μία καρέκλα. Μετά ξάπλωσε λίγο πάνω στο πιάνο κ έπαιξε με τους μουσικούς... Απλά πράγματα, λιτά, πολύ ωραία δεμένα. Καμία σχέση με την Hollywood λογική του Show που άμα δεν καεί ζωντανός ένας από το μπαλέτο επί σκηνής, δεν λογίζεται σοόυ!. Ήταν πολύ "αναζωογονητικό" να βλέπω ότι με σχετικά απλά μέσα, που είναι όμως πολύ δουλεμένα, δημιουργείται τόσο υποβλητική ατμόσφαιρα που σε παρασέρνει.
Η δομή του προγράμματος ήταν επίσης μονοσήμαντη. Μερικά τραγούδια, λίγη πρόζα, μερικά τραγούδια, λίγη πρόζα, μερικά τραγούδια. Αλλά η πρόζα ήταν τόσο δουλεμένη, τόσο ευχάριστη. Αν κ αναφερόταν σε θέματα όπως κάποιες ιστορικές περιόδους του 20 αιώνα, την γέννηση μουσικών οργάνων κ χορών, το Παρίσι κ το Βερολίνο, τους Ναζί κ άλλα ακαδημαϊκά αυτό το "ακαντέμια" δινόταν με έναν πολύ "δημιουργικό" κ ενταγμένο στην αίσθηση "συναυλία - χτίσιμο ατμόσφαιρας" τρόπο. Μα πόση δουλειά πρέπει να έπεσε.
Η Ute νομίζω πως είναι παράδειγμα καλλιτέχνη που πρέπει να περνά εκατομμύρια των εκατομμυρίων ώρες εξασκούμενη πάνω στην τέχνη της. Ο τρόπος που κινείτο κ χόρευε, οι εκφράσεις της, η άνεση της με το μικρόφωνο, οι μυς στην πλάτη της που είναι αποτέλεσμα καθημερινής άσκησης, το πόσο ήλεγχε την εμφάνιση κ την κίνησή της, η μεγάλη ευκολία με την οποία έπαιζε με τα διάφορα αντικείμενα που χρησιμοποιούσε (το μπόα, το καπέλο, την καρέκλα), η χαλαρότητα με την οποία έπαιζε με την μακρυά ουρά της τουαλέτας χωρίς να παραπατήσει ούτε μία φορά.... είναι αποδείξεις ότι η γυναίκα πρέπει να περνά στις πρόβες ατέλειωτες ώρες. Γερμανική πειθαρχία παιδί μου, τι να λέμε τώρα!
Τα τραγούδια δεν ήταν όλα πολύ γνωστά, κ ούτε κ ιδιαίτερα του γούστου μου. Αλλά δημιουργούσαν ένα πολύ ωραίο κ δεμένο σύνολο. Που γινόταν ακόμα πιο δεμένο χάρη στα λίγα λόγια που έλεγε η Ute κάθε 4-5 τραγούδια. Αποθέωση του καλλογραμένου κειμένου!!! Σε έβαζε στο κλίμα, σου έδινε στοιχεία για το τι ακούς ώστε να μην νιώθεις ξέμπαρκος, σε μετέφερε σε κόσμους κ σε άλλες εποχές... Μαγικό κείμενο, ξαναλέω, μαγική δομή παράστασης!
Χειροκροτούσα ενθουσιασμένος κ δυνατά! Το άξιζε με το παραπάνω. Γιου γκό φράου γκράνη!
Είπε πάρα πολύ ωραία το ne me quite pas. Με αυτό έκλεισε. (Παραδίπλα είδα κάτι αδελφές που κλαίγανε. Κλάσικ. Δώσε δράμα κ πάρε τους την ψυχή...)
Με ψάρωσε τρελά που τραγουδούσε με διαφορετικά στιλ φωνών... απίστευτο. κ με όλα τα στιλ τραγουδούσε πολύ ωραία!
Παρακαλούνται οι Ελληνίδες τραγουδίστριες που θέλουν να ανανενώσουν την εικόνα τους με τον πιο ουσιαστικό τρόπο να πάνε να δουν τι κάνει η Ute. Κ μετά να στρωθούν στις πρόβες.
Κ εσύ να πας να την δεις σέξυ βγιούερ. στο προτείνω ανεπιφύλακτα! Θα περάσεις υπέροχα.
Το ελληνικό κοινό ωριμάζει! Όταν η Ute βγήκε στην σκηνή, δεν χειροκρότησαν... δεν υπάρξε από την πλευρά της ούτε κάποια υπόκλιση ούτε κάποια άλλη ένδειξη ότι πρέπει να χειροκροτήσουμε κ έτσι όλοι είπαμε "μας κάνεις την Γερμανίδα την ψυχρή; Το ίδιο κ εμείς μπήτσ!!! Δεν θα πάρεις χειροκρότημα ζέσταμα!". Πολύ σωστό, πολλές παραστάσεις έχουν καταστραφεί επειδή μία ευσυγκίνητη αρχίζει να χειροκροτά στο πιο ακατάλληλο σημείο.
Σου είπα να πας να την δεις απόψε την παράσταση; αν ναι, στο ξαναλέω!
Χρωστάω τεράστια χάρη στον άθρωπα που με κάλεσε. Μου άλλαξε όλη μου την ψυχολογία αυτή η συναυλία. Μου θύμισε γιατί οι άθρωπες έχουμε τόση εμμονή με την τέχνη. Διότι όταν αξίζει, όταν πετύχει, σε βγάζει από το βαρύ, βαρετό κ πνιγηρό της καθημερινότητας μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα μόνο.
Thursday, February 18, 2010
Κ το δόντι επιμελείται ο.... ο.... ο; ο...;
Ok, πήπολ, σέγυ βγιούερ μου αγαπημένε, πάλι σε χρειάζομαι.
Μέγαλο δίλημμα έχω πάλι (σ.τ.σ.: παρακαλείται η διχασμένη προσωπικότητα να προσέλθει στον έλεγχο εισιτηρίων, η διχασμένη προσωπικότητα να προσέλθει στον έλεγχο εισιτηρίων), κ επειδή βαριέμαι να σκέφτομαι κ να κοντρα-σκέφτομαι, κ να τα ζυγίζω όλα κ ξανά μανά από την αρχή, ΕΣΥ θα αποφασίσεις τι θα κάνω για το φλέγον πρόβλημα μου. Ok; Οκ!
Σε λίγες μέρες έρχεται η ώρα της ετήσιας επίσκεψή μου στον οδοντίατρο. Βασικά, έχω δύο χρόνια να πάω, αλλά μια κ μεγαλώνουμε αφ' ενός αλλά κ τα εξώφυλλα στα περιοδικά αυξάνονται αφ' ετέρου, πρέπει λίγο να κάνουμε επιμέλεια χαμόγελου, παρά την κρίση, παρά την βαρεμάρα.
Σε αντίθεση με πολλούς άλλους, για μένα η επίσκεψη στον οδοντίατρο δεν είναι επίφοβη εμπειρία, κάθε άλλο!
Γιου 'συ, χαίρομαι να κάνω κάτι για τα δόντια μου από την μία, κ από την άλλη, επειδή, φτου γκάρλιξ φτου φτου φτου, δεν έχω μεγάλα προβλήματα στην στοματική κοιλότητα δεν γίνομαι αντικείμενο οδυνηρών κ πολύπλοκων εργασιών. Άντε το πολύ πολύ ένα καθαρισμό κ αυτό είναι.
Συν τοις άλλοις, είμαι κ πολύ ευχαριστημένος από το οδοντιατρίο όπου πηγαίνω (γιου γκο ντέντηστ!!!!) οπότε όλα καλά...
ή μήπως όχι όλα καλα; χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ
Άκου να δεις τι έχει γίνει κ ΠΟΥ ακριβώς χρειάζομαι την βοήθειά σου. Το πρόβλημα είναι ότι ο οδοντίατρος μου δεν είναι ένας, αλλά δύο. Δηλαδή είναι ο οδοντιάτρος μου κ μαζί κ ο γιος του ο οποίος συστεγάζεται στο ίδιο ιατρείο.
Ο μπαμπάς ντέντηστ είναι κοντά στα 55, ο ντέντηστ τζούνιορ είναι κοντά στα 30. Έχω κάνει καρέκλα οδοντιατρική κ με τους δύο (πως λέμε έχω κάνει κρεβάτι με τη μισή Αθήνα, ε, το αντίστοιχο σε οδοντίατρο είναι το "έχω κάνει καρέκλα οδοντιατρική").
Όταν, λοιπόν, σε μερικές μέρεις θα πάρω τηλέφωνο να κανονίσω το ραντεβού για τον ετήσιο οδοντικό τσεκάπ θα ερωτηθώ "Θέλω να μου κάνει επιμέλεια χαμόγελου ο μπαμπάς ντέντηστ ή μήπως προτιμώ τον ντέντηστ τζούνιορ;"
Εκεί αρχίζει το βάσανό μου γμτ φακ φακ φακ φακ!
κ οι δύο έχουν τα πλεονεκτήματά τους, κ οι δύο έχουν τα καλά κ τα κακά τους....
Ο νεότερος έχει αντοχή στον καθαρισμό κ βρίσκεται στο απόγειο του οδοντιατρικού του μένους. Έχει πάθος, ορμητικότητα. Ο μεγαλύτερος από την άλλη έχει κάνει την εξάσκηση του κ ξέρει πως να σε ικανοιποιήσει, γρήγορα κ εύκολα. Χωρίς καθόλου ενόχληση, θα έχεις ένα τέλειο χαμόγελο.
Επιπλέον ο μπαμπάς δεν κάνει λάθη, είναι πολύ ελαφροχέρης κ έμπειρος - από την άλλη ο μικρός δεν είναι κυνικός με το στόμα σου, δεν έχει δει δισεκατομμύρια στόματα κ κουφάλες κ άρα σε αντιμετωπίζει με μεγάλη φροντίδα...
Ο μεγαλύτερος έχει να μιλήσει μαζί σου για Μπαχ, Ελύτη, Σεφέρη, Βάρναλη, Duran Duran. [Βασικά το "μιλήσει μαζί σου" είναι ευφημισμός με την έννοια ότι στην πραγματικότητα αυτός μιλάει κ εσύ απλός κάνεις (επειδή είναι μπουκωμένο το στόμα) "χμμμμμμμουχμμμμουουουυουο χμμμμουχμμμουχμμμμουοχμμμου χμμμουοχμμμμουοχμμμμου" συμφωνώντας πάντα με ότι λέει (τρελός είσαι να διαφωνήσεις με τον οδοντίατρο όταν έχει τον τροχό μέσα στο στοματάκι σου;)]
Από την άλλη καλή κ η πχιότητα, αλλά με τον τζούνιορ ντέντηστ θα μιλήσεις για lady gaga, παπακαλιάτη, το blog της α,μπα, την αυτοκτονία του McQueen, το πόσο χάλια έχει γίνει ο πεζόδρομος στο Γκέηζη κλπ κλπ. Ξέρει ρε παιδί μου πιο νεανίκ θέματα, πιο εφήμερα.... Δεν είναι λίγο κ αυτό!!!!
Ακόμα, με τον μπαμπά ντέντηστ ξέρεις ότι έχει δικό του τροχό, ενώ ο τζούνιορ ντέντηστ δανείζεται τον τροχό του μπαμπά (άρα επί της ουσίας, ό,τι κ να διαλέξω, με τον ίδιο τροχό θα κάνω επιμέλεια χαμογέλου - άρα εδώ δεν έχωμε δίλημμα).
επίσης, ο μικρός δεν γυοιστάρει καθόλου τις δεσμεύσεις, δεν πρόκειται να σου δώσει χαρτάκι με το επόμενο ραντεβού φεύγοντας. θα σου πει ένα "ελπίζω να μην σε πόνεσα κ να ήταν κ για σένα απολαυστικό" κ έξω από την πόρτα.
Αντίθετα ο ντάντη ντέντηστ θα σου βγάλει καρτούλα όπου με ακριβή πένα ασπροκορφή θα γράψει "ημερομηνία επόμενου καθαρισμού έξι μήνες από σήμερα". Συγγνώμη αλλά αγχώνομαι! Είναι ωραίο να ξέρεις ότι ο άλλος δεν σε θέλει μόνο για ένα καθαρισμό αλλά από την άλλη επειδή κάναμε μία λεύκανση δεν σημαίνει ότι θα παντρευτούμε κιόλας. Συγγνώμη.
Αχ κ να ήταν μόνο αυτά. Υπάρχουν κ αλλού διαφορές που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να μεγαλώσουν το δράμα μου.
Πιχι ο τζούνιορ είναι χαλαρός κ δεν σε πρήζει με συμβουλές για "οδοντικό νήμα πάντα", "βούρτσισμα μετά από κάθε γεύμα" κ "ποτέ κόκκινο κρασί μετά το σεξ", αλλά από την άλλη ο ντάντη ντέντηστ σου δίνει μία αίσθηση εμπιστοσύνης με το να σου τα επαναλαμβάνει όλα αυτά κάθε φορά. Ξέρεις ότι ο άθρωπας ενδιαφέρεται για το στόμα σου ρε παιδί μου, δεν σε βλέπει ως μία ακόμα οδοντιατρική καρέκλα.
Καταλαβαίνεις τώρα το ΤΕΡΑΣΤΙΟ δίλημμά μου; χάου μο ντέσπερεητ κεν γιου γκο; χαόυ μο;
Βοήθα, λοιπόν σέξυ βγιούερ κ κάστ γιοουρ βόουτ γιατί με βλέπω να το χάνω...
Να προτιμήσω Ντάντη Ντέντηστ ή Τζούνιορ Ντέντηστ; Οι γραμμές είναι ήδη ανοιχτές (στα σχόλια, άσε το τηλέφωνο κάτω μπούρδα, χεχεχε)
Α, σημείωσε ότι όσον αφορά το γκομενάκι φάκτορ κ οι δύο υποψήφιοι έχουν τις χάρες τους, δεν μπορώ μόνο με γνώμονα αυτό να αποφασίσω. Ο ένας είναι θεληματικό πηγούνι, γκρίζοι κρόταφοι, στιβαρά εργαλεία καθαρισμού ενώ ο άλλος είναι τζοβενέ, νιούδη κουκλάκι ζωγραφιστό.
καταλαβαίνεις τώρα τι περνάω; ευτυχώς τα έχουν περάσει κ άλλοι, αυτά βλέπω κ παρηγοριέμαι:
λατρεμένο αφιέρωμα στην λατρεμένη Sade
Great News!!!
Μόλις με πήρε τηλέφωνο η γιαγιά μου από το Μανχάταν να μου πει ότι της έστειλε mms η προγιαγιά της από το L.A. πως η αγαπημένη μας Sade πήγε με το Soldier of Love στο νούμερο 1 των άλμπουμ της Αμερικής με πωλήσεις 502 χιλιάδες αντίτυπα. ουάου!
το οποίο είναι σούπερ σπούκη, ότι δηλαδή πούλησε 502 χιλιάδες αντίτυπα, διότι η ηλικία της Sade είναι.... 52!!! Γουανταφάκ; 502, 52, 502, 52... ωχ... ωχ... σαν να ακούω κάτι να ανεβαίνει προς τα δω.... κάτι στοιχειωμένο... ωχ... ωωωωωωχ.
Ενηγουέη ας μη γινόμεθα δυσειδαίμονες, το θέμα είναι ΤΩΡΑ τι κάνουμε... λοιπόν, κάνουμε το εξής, σου βάζω 2 τραγούδια της από το καλλίτερο της δίσκο το Love Deluxe.
Βγήκε το 1992, εσύ δεν είχες γεννηθεί, ξέρω ξέρω, αλλά εγώ τότε ήμουν σε πολύ σκοτεινές μου εποχές κ μου κράτησε καλή παρέα... η μαλακία είναι ότι δεν το έχω πια το cd, δεν ξέρω τι απέγινε - τώρα που το σκέφτομαι μπορεί κ να έλιωσε από την χρήση χεχεχε!
Πρώτα το φιλανθρωπικό τραγούδι, το pearls, μιλάει για μία γυναίκα στην Σομαλία:
Μετά, το Μανχατανιώτικο, cherish the day, μιλάει για ένα έρωτα μεγάλο:
ένα έχω να πω στην Σαντέ: Γιου γκο γκράνη!
Μόλις με πήρε τηλέφωνο η γιαγιά μου από το Μανχάταν να μου πει ότι της έστειλε mms η προγιαγιά της από το L.A. πως η αγαπημένη μας Sade πήγε με το Soldier of Love στο νούμερο 1 των άλμπουμ της Αμερικής με πωλήσεις 502 χιλιάδες αντίτυπα. ουάου!
το οποίο είναι σούπερ σπούκη, ότι δηλαδή πούλησε 502 χιλιάδες αντίτυπα, διότι η ηλικία της Sade είναι.... 52!!! Γουανταφάκ; 502, 52, 502, 52... ωχ... ωχ... σαν να ακούω κάτι να ανεβαίνει προς τα δω.... κάτι στοιχειωμένο... ωχ... ωωωωωωχ.
Ενηγουέη ας μη γινόμεθα δυσειδαίμονες, το θέμα είναι ΤΩΡΑ τι κάνουμε... λοιπόν, κάνουμε το εξής, σου βάζω 2 τραγούδια της από το καλλίτερο της δίσκο το Love Deluxe.
Βγήκε το 1992, εσύ δεν είχες γεννηθεί, ξέρω ξέρω, αλλά εγώ τότε ήμουν σε πολύ σκοτεινές μου εποχές κ μου κράτησε καλή παρέα... η μαλακία είναι ότι δεν το έχω πια το cd, δεν ξέρω τι απέγινε - τώρα που το σκέφτομαι μπορεί κ να έλιωσε από την χρήση χεχεχε!Πρώτα το φιλανθρωπικό τραγούδι, το pearls, μιλάει για μία γυναίκα στην Σομαλία:
Μετά, το Μανχατανιώτικο, cherish the day, μιλάει για ένα έρωτα μεγάλο:
ένα έχω να πω στην Σαντέ: Γιου γκο γκράνη!
Wednesday, February 17, 2010
Γκρινιάρης σκατίγερας κατά της ερωτευμένης νεολαίας
Σήμερα την ώρα που γύριζα από την δουλειά, συνέβη το πιο υπέροχο.
Είχα (...όπως συνήθως τα τελευταία 35 χρόνια...) τρελά νεύρα, γρίνα, κακουχία κ τσατίλα. Κ έδωσε ο καλός Θεούλης κ εμφανίστηκε μπροστά μου νεαρό ζευγαράκι από τηνεητζέρια ερωτευμένα κάργα μεταξύ τους.
Η κοπέλα γύρω στα 16-17, το αγόρι άντε να ήταν 16 το πολύ. Κ τα δύο μέσα στον τρελό έρωτα.
Εγώ, τα είχε επισημάνει από πολύ νωρίς, από την κυλιόμενες σκάλες που σε κατεβάζουν στην αποβάθρα του σταθμού. Τα είδα από μακρυά να περπατάνε χεράκι χεράκι, να κοιτιώνται με λατρεία, να χαριεντίζονται, ωπ λέω εδώ είμαστε, χεχεχε ώρα να αποδείξω πόσο σκατίγερας ξυνίλας είμαι!!
Πήγα κοντά τους κ άρχισα να κοιτάζω απροκάλυπτα. Στην αρχή έκανα τον καλόκαρδο, αλλά όσο πέρναγε η ώρα τα κοιτούσα με όλο κ περισσότερο μίσος κ υποβίβαση/υποτίμηση. Με κάθε δευτερόλεπτα που περνούσε το μάτι γινόταν όλο κ περισσότερο μία σχισμή...
Πως ήταν κάτι γέροι που βλέπαμε στα ντοκιμαντέρ από την εποχή της χούντας που κοιτούσαν με απύθμενη αηδία τους φοιτητές οι οποίοι πάλευαν για την ελευθερία κ για να μπορέσουν μετά να διεκδικήσουν μία δουλίτσα στο δημόσιο; έ έτσι κοιτούσα κ εγώ!
Πιάσανε χέρια τα τηνεητζέρια; εισπράξανε κοίταγμα με μίσος κ μάτι σχισμή.
Κάνανε αγκαλίτσα; κοίταγμα με μίσος κ μάτι σχισμή πλας υποτιμητικό κούνημα κεφαλιού!
Δώσανε γλωσσοφιλάκι; κοίταγμα με μίσος κ μάτι σχισμή πλας υποτιμητικό κούνημα κεφαλιού πλας ελαφρό "τισκ τισκ τισκ σα δε ντρέπεστε λέω γω"!
... ήταν υπέροχα! Αυτά κάποια στιγμή they were looking back at me to see me looking back at them to see them looking back at me κ γενικότερα είχαν αρχίσει να με κοιτάνε σεληνιασμένα - κ ένας θεός ξέρει τι θα γινόταν, αν εκείνη την στιγμή δεν ερχόταν το τρένο. Πράγμα που μου επέτρεψε να πάρω την ΜΕΓΑΛΗ, ΤΕΛΙΚΗ εκδίκηση, χεχεχε
Όχι, μην τρομάζεις, δεν ακολούθησα τα βήματα της Μεγάλης Betty Davis που είμαι σίγουρος ότι θα τα έσπρωχνε στις γραμμές του τρένου πριν εξαφανιστεί μέσα στο πλήθος, υπεράνω πάσης υποψίας...
Έκανα κάτι πιο απλό κ πολύ πιο αποτελεσματικό! Μπαίνοντας μέσα στο βαγόνι (εννοείται ακριβώς από πίσω τους και σε απόσταση αναπνοής) με αριστοτεχνικές κινήσεις κ σβελτάδα αίλουρου, πρόλαβα κ έκατσα στη μία από δύο θέσεις της μοναδικής σε όλο το βαγόνι ελεύθερης δυάδας καθισμάτων που ήταν δίπλα δίπλα! Χάου όσομ ηχ δατ!!! Χάου κουλ ηζ δατ! Μάλιστα το κορίτσι, προσπάθησε να με προσπεράσει για να χωθεί πρώτη αλλά με μία τυχαία κίνηση το έσπρωξα κ του έκλεισα το δρόμο. χεχεχε.
Έτσι αντί να κάτσουν το ένα δίπλα στο άλλο κ να συνεχίσουν να φιλιούνται, να χαμουρεύονται κ ίσως ίσως να μας αμόλαγαν κ κανένα κουτσούβελο μέχρι να φτάσουμε στο Σύνταγμα, αναγκάστηκαν να καθήσουν το ένα απέναντι στο άλλο, χεχεχεχε! (όχι πως δεν έκαναν έστω κ καθισμένα απέναντι τα γούτσου γούτσου που οδηγούν στα πούτσου πούτσου κ στην αμαρτία, αλλά τουλάχιστον είχα πάρει την ικανοποίηση ότι εμπόδισα κάτι πιο ολοκληρωμένο, χεχεχε)
ρησπέκτ το μη! ρησπέκτ.
Είχα (...όπως συνήθως τα τελευταία 35 χρόνια...) τρελά νεύρα, γρίνα, κακουχία κ τσατίλα. Κ έδωσε ο καλός Θεούλης κ εμφανίστηκε μπροστά μου νεαρό ζευγαράκι από τηνεητζέρια ερωτευμένα κάργα μεταξύ τους.
Η κοπέλα γύρω στα 16-17, το αγόρι άντε να ήταν 16 το πολύ. Κ τα δύο μέσα στον τρελό έρωτα.
Εγώ, τα είχε επισημάνει από πολύ νωρίς, από την κυλιόμενες σκάλες που σε κατεβάζουν στην αποβάθρα του σταθμού. Τα είδα από μακρυά να περπατάνε χεράκι χεράκι, να κοιτιώνται με λατρεία, να χαριεντίζονται, ωπ λέω εδώ είμαστε, χεχεχε ώρα να αποδείξω πόσο σκατίγερας ξυνίλας είμαι!!
Πήγα κοντά τους κ άρχισα να κοιτάζω απροκάλυπτα. Στην αρχή έκανα τον καλόκαρδο, αλλά όσο πέρναγε η ώρα τα κοιτούσα με όλο κ περισσότερο μίσος κ υποβίβαση/υποτίμηση. Με κάθε δευτερόλεπτα που περνούσε το μάτι γινόταν όλο κ περισσότερο μία σχισμή...
Πως ήταν κάτι γέροι που βλέπαμε στα ντοκιμαντέρ από την εποχή της χούντας που κοιτούσαν με απύθμενη αηδία τους φοιτητές οι οποίοι πάλευαν για την ελευθερία κ για να μπορέσουν μετά να διεκδικήσουν μία δουλίτσα στο δημόσιο; έ έτσι κοιτούσα κ εγώ!
Πιάσανε χέρια τα τηνεητζέρια; εισπράξανε κοίταγμα με μίσος κ μάτι σχισμή.
Κάνανε αγκαλίτσα; κοίταγμα με μίσος κ μάτι σχισμή πλας υποτιμητικό κούνημα κεφαλιού!
Δώσανε γλωσσοφιλάκι; κοίταγμα με μίσος κ μάτι σχισμή πλας υποτιμητικό κούνημα κεφαλιού πλας ελαφρό "τισκ τισκ τισκ σα δε ντρέπεστε λέω γω"!
... ήταν υπέροχα! Αυτά κάποια στιγμή they were looking back at me to see me looking back at them to see them looking back at me κ γενικότερα είχαν αρχίσει να με κοιτάνε σεληνιασμένα - κ ένας θεός ξέρει τι θα γινόταν, αν εκείνη την στιγμή δεν ερχόταν το τρένο. Πράγμα που μου επέτρεψε να πάρω την ΜΕΓΑΛΗ, ΤΕΛΙΚΗ εκδίκηση, χεχεχε
Όχι, μην τρομάζεις, δεν ακολούθησα τα βήματα της Μεγάλης Betty Davis που είμαι σίγουρος ότι θα τα έσπρωχνε στις γραμμές του τρένου πριν εξαφανιστεί μέσα στο πλήθος, υπεράνω πάσης υποψίας...
Έκανα κάτι πιο απλό κ πολύ πιο αποτελεσματικό! Μπαίνοντας μέσα στο βαγόνι (εννοείται ακριβώς από πίσω τους και σε απόσταση αναπνοής) με αριστοτεχνικές κινήσεις κ σβελτάδα αίλουρου, πρόλαβα κ έκατσα στη μία από δύο θέσεις της μοναδικής σε όλο το βαγόνι ελεύθερης δυάδας καθισμάτων που ήταν δίπλα δίπλα! Χάου όσομ ηχ δατ!!! Χάου κουλ ηζ δατ! Μάλιστα το κορίτσι, προσπάθησε να με προσπεράσει για να χωθεί πρώτη αλλά με μία τυχαία κίνηση το έσπρωξα κ του έκλεισα το δρόμο. χεχεχε.
Έτσι αντί να κάτσουν το ένα δίπλα στο άλλο κ να συνεχίσουν να φιλιούνται, να χαμουρεύονται κ ίσως ίσως να μας αμόλαγαν κ κανένα κουτσούβελο μέχρι να φτάσουμε στο Σύνταγμα, αναγκάστηκαν να καθήσουν το ένα απέναντι στο άλλο, χεχεχεχε! (όχι πως δεν έκαναν έστω κ καθισμένα απέναντι τα γούτσου γούτσου που οδηγούν στα πούτσου πούτσου κ στην αμαρτία, αλλά τουλάχιστον είχα πάρει την ικανοποίηση ότι εμπόδισα κάτι πιο ολοκληρωμένο, χεχεχε)
ρησπέκτ το μη! ρησπέκτ.
Tuesday, February 16, 2010
Ο κονεσέρης του κονεσέρη ω κονεσέρη - μάθε να τρως επιτέλους!
Για ολα τα πράγματα υπάρχει ένας σωστός τρόπος να γίνονται. Δεν είναι μόνο θέμα ήματζ, δεν είναι ότι όταν είμαστε τυχαίοι κ ποταποί φαινόμαστε κάγκουρες, (που φαινόμαστε) αλλά κυρίως διότι όταν ακολουθούμε κάποιες βασικές αρχές τα απολαμβάνουμε περισσότερο κ πιο πλέρια κάποια πράγμα. Πάνω από όλα πχιότητα στην απόλαυση.
Τον τελευταίο καιρό, σε διάφορα τραπέζια που έχω πάει, έχω διαπιστώσει ένα τεράστιο κ αδυσώπητο έλλειμα γνώσης στο πως τρώγονται με πχιότητα τα πακοτίνια, φουντούνια, δρακουλίνια, γαριδάκια κ λοιπά κονεσέρηκα τρόφιμα που τόσο αγαπάμε, σέξυ βγιούερ.
Βλέπεις ας πούμε τον άλλο κ τρώει πρώτα το πακοτίνι, κ μετά το φουντούνι. Τρελό φω πα, τρελό. Προδίδει έλλειψη κουλτούρας, καλλιέργειας, ευγένειας. Γιατί έχοντας αρχίσει με το πιο αλμυρό, δεν κατάλαβε γεύση από το λιγότερο αλμυρό... κοντολογίς, καλλίτερα να μην είχε φάει το φουντούνι καθόλου, θα είχε κάνει κ οικονομία.
Δεν είναι δύσκολο όμως να μάθεις να τρως σωστά. Ο κανόνας είναι ένας κ είναι πάρα πολύ απλός.
Ξεκινάμε τρώγοντας πάντα πρώτο το λιγότερο αλμυρό κ πάμε προς το περισσότερο αλμυρό.
Για παράδειγμα, πες ότι σε έχει πιάσει φεστιβάλ ΥΓΙΕΙΝΟΔΙΑΤΡΌΦΙΑ 2010 κ έχεις αγοράσει για το δείπνο σου:
πακέτο φουντούνια, πακέτο δρακουλίνια, πακέτο πιτσίνια, πακέτο τσιπς κ πακέτο γαριδάκια - πλας, πήρες κ μία σοκοφρέτα αλλά κ κρουασάν με γέμιση πραλίνα νικολακοπούλου φουντουκιού (λύσσιαξες, από πότε έχεις να φας πουλάκι μου;)
Πως τα τρώμε;
ας ξεκινήσουμε από τα εύκολα, ας δούμε πρώτα την σειρά των γλυκών... ως γνωστόν, πάντα το γλυκό το γευόμεθα στο τέλος. άρα ξέρουμε ότι θα τελειώσουμε με κρουασάν κ σοκοφρέτα. Προτείνω να φας τελευταίο το κρουασάν που είναι μπουκοτίκ μπουκοτίκ - άρα ξεκινάς τα γλυκά με την σοκοφρέτα.
Κ τώρα στο παρασύνθημα. Πως τρώμε τα υπόλοιπα; Ποιο είναι πρώτο πιάτο, δεύτερο πιάτο, τρίτο πιάτο;
Ακολουθώντας τον απλό προβατίσιο κανόνα ξεκινάμε πάντα τρώγοντας το λιγότερο έντονο, σαν γεύση, κ πάμε προς το πιο βαρύ....
άρα στα παραπάνω προϊόντα ξεκινάμε με φουντούνι, που δεν είναι κ τόσο αλμυρό, κ που αφήνει στον ουρανίσκο κ την παλέτα μία εσάνς που ακούγεται, μία γλυκιά επίγευση φουντουκώδη με αρώματα δάσους.
Μετά, πάμε στα τσιπς, είναι αλμυρή γεύση πολύ, αλλά κ αρκετά μονοσήμαντη (γεύση αλατιού με άρωμα πατάτας).
Συνεχίζουμε με γαριδάκια, λογικό αν το καλοσκεφτείς, διότι τώρα η αλμυρίλα ενισχύεται με φυσική γεύση τυριού.
Αφού ντερλικώσουμε τα γαριδάκια, μένουν τα δύο φεστιβάλ γεύσεων αλμυρότητας, δηλαδή τα πιτσίνια κ τα δρακουλίνια.
Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για δύο γεύσεις που σκάνε σαν ατομικές βόμβες στους γευστικούς μας κάλυκες. Εγώ ομολογώ ότι δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιο από τα δύο νεκρώνει περισσότερο την αίσθηση της γεύσης - συνήθως ξεκινάω με το δρακουλίνι κ μετά χτυπάω το πιτσίνι που είναι φεστιβάλ ΑΛΜΥΡΕΙΑ 2010. Αλλά πιστεύω ότι κ να ξεκινήσεις με το πιτσίνι κ ύστερα να φας το δρακουλίνι δεν θα υπάρχει μεγάλη διαφορά στο πως θα καεί η φλάτζα της γευστικής σου ικανότητας.
Αφού, τα φας όλα αυτά, χτυπάς μονορούφι μία ωραία εψα λεμονάδα να έρθει να καεί κ ο οισοφάγος στο καπάκι, κ ύστερα είσαι ετοιμος για το γλυκό. που όπως είπαμε ξεκινάει σαν σέξιον με τη σοκοφρέτα.
νομίζω είναι απλό, κ να το καταλάβεις αλλά κ να το θυμάσαι σαν σύλληψη. Μη σε ξαναπιάσω να τρως πρώτο το δρακουλίνι κ μετά το τσιπ, θα έχομε πρόβλημα. Δεν μπορώ να το δεχτώ.
πρόβατο ίσον γαστρονόμος φορέβερ εν έβερ, έτσι;
Τον τελευταίο καιρό, σε διάφορα τραπέζια που έχω πάει, έχω διαπιστώσει ένα τεράστιο κ αδυσώπητο έλλειμα γνώσης στο πως τρώγονται με πχιότητα τα πακοτίνια, φουντούνια, δρακουλίνια, γαριδάκια κ λοιπά κονεσέρηκα τρόφιμα που τόσο αγαπάμε, σέξυ βγιούερ.
Βλέπεις ας πούμε τον άλλο κ τρώει πρώτα το πακοτίνι, κ μετά το φουντούνι. Τρελό φω πα, τρελό. Προδίδει έλλειψη κουλτούρας, καλλιέργειας, ευγένειας. Γιατί έχοντας αρχίσει με το πιο αλμυρό, δεν κατάλαβε γεύση από το λιγότερο αλμυρό... κοντολογίς, καλλίτερα να μην είχε φάει το φουντούνι καθόλου, θα είχε κάνει κ οικονομία.
Δεν είναι δύσκολο όμως να μάθεις να τρως σωστά. Ο κανόνας είναι ένας κ είναι πάρα πολύ απλός.
Ξεκινάμε τρώγοντας πάντα πρώτο το λιγότερο αλμυρό κ πάμε προς το περισσότερο αλμυρό.
Για παράδειγμα, πες ότι σε έχει πιάσει φεστιβάλ ΥΓΙΕΙΝΟΔΙΑΤΡΌΦΙΑ 2010 κ έχεις αγοράσει για το δείπνο σου:
πακέτο φουντούνια, πακέτο δρακουλίνια, πακέτο πιτσίνια, πακέτο τσιπς κ πακέτο γαριδάκια - πλας, πήρες κ μία σοκοφρέτα αλλά κ κρουασάν με γέμιση πραλίνα νικολακοπούλου φουντουκιού (λύσσιαξες, από πότε έχεις να φας πουλάκι μου;)
Πως τα τρώμε;
ας ξεκινήσουμε από τα εύκολα, ας δούμε πρώτα την σειρά των γλυκών... ως γνωστόν, πάντα το γλυκό το γευόμεθα στο τέλος. άρα ξέρουμε ότι θα τελειώσουμε με κρουασάν κ σοκοφρέτα. Προτείνω να φας τελευταίο το κρουασάν που είναι μπουκοτίκ μπουκοτίκ - άρα ξεκινάς τα γλυκά με την σοκοφρέτα.
Κ τώρα στο παρασύνθημα. Πως τρώμε τα υπόλοιπα; Ποιο είναι πρώτο πιάτο, δεύτερο πιάτο, τρίτο πιάτο;
Ακολουθώντας τον απλό προβατίσιο κανόνα ξεκινάμε πάντα τρώγοντας το λιγότερο έντονο, σαν γεύση, κ πάμε προς το πιο βαρύ....
άρα στα παραπάνω προϊόντα ξεκινάμε με φουντούνι, που δεν είναι κ τόσο αλμυρό, κ που αφήνει στον ουρανίσκο κ την παλέτα μία εσάνς που ακούγεται, μία γλυκιά επίγευση φουντουκώδη με αρώματα δάσους.
Μετά, πάμε στα τσιπς, είναι αλμυρή γεύση πολύ, αλλά κ αρκετά μονοσήμαντη (γεύση αλατιού με άρωμα πατάτας).
Συνεχίζουμε με γαριδάκια, λογικό αν το καλοσκεφτείς, διότι τώρα η αλμυρίλα ενισχύεται με φυσική γεύση τυριού.
Αφού ντερλικώσουμε τα γαριδάκια, μένουν τα δύο φεστιβάλ γεύσεων αλμυρότητας, δηλαδή τα πιτσίνια κ τα δρακουλίνια.
Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για δύο γεύσεις που σκάνε σαν ατομικές βόμβες στους γευστικούς μας κάλυκες. Εγώ ομολογώ ότι δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιο από τα δύο νεκρώνει περισσότερο την αίσθηση της γεύσης - συνήθως ξεκινάω με το δρακουλίνι κ μετά χτυπάω το πιτσίνι που είναι φεστιβάλ ΑΛΜΥΡΕΙΑ 2010. Αλλά πιστεύω ότι κ να ξεκινήσεις με το πιτσίνι κ ύστερα να φας το δρακουλίνι δεν θα υπάρχει μεγάλη διαφορά στο πως θα καεί η φλάτζα της γευστικής σου ικανότητας.
Αφού, τα φας όλα αυτά, χτυπάς μονορούφι μία ωραία εψα λεμονάδα να έρθει να καεί κ ο οισοφάγος στο καπάκι, κ ύστερα είσαι ετοιμος για το γλυκό. που όπως είπαμε ξεκινάει σαν σέξιον με τη σοκοφρέτα.
νομίζω είναι απλό, κ να το καταλάβεις αλλά κ να το θυμάσαι σαν σύλληψη. Μη σε ξαναπιάσω να τρως πρώτο το δρακουλίνι κ μετά το τσιπ, θα έχομε πρόβλημα. Δεν μπορώ να το δεχτώ.
πρόβατο ίσον γαστρονόμος φορέβερ εν έβερ, έτσι;
Pop blast
Η τραγουδίστα των Texas η Sharleen Spiteri βγάζει σε λίγες μέρες καινούργια συλλογή τραγουδιών. Το άλμπουν θα έχει μόνο διασκευές κλασσικών κομματιών από ταινίες, ιδού το πρώτο δείγμα, ωραίο είναι, όχι; Το Xanadu της Ολίβιας.
Οι Pet Shop Boys μόλις έβγαλαν διπλό dvd/cd με υλικό από την Pandemonium tour, με την οποία είχαν έλθει κ στην Ελλάδα. Εδώ το trailer, δες τι για να θυμηθείς τι ωραία που περάσαμε εκείνες τις δύο βραδιές:
Κ δες εδώ μία φοβερή διαφήμιση για το Snickers με την Liza Minelli κ την Aretha Franklin που άλλαξα συκώτι όταν την είδα...
Οι Pet Shop Boys μόλις έβγαλαν διπλό dvd/cd με υλικό από την Pandemonium tour, με την οποία είχαν έλθει κ στην Ελλάδα. Εδώ το trailer, δες τι για να θυμηθείς τι ωραία που περάσαμε εκείνες τις δύο βραδιές:
Κ δες εδώ μία φοβερή διαφήμιση για το Snickers με την Liza Minelli κ την Aretha Franklin που άλλαξα συκώτι όταν την είδα...
Sunday, February 14, 2010
Χρόνια πολλά γλυκά μου Κινεζάκια, καλή χρονιά!
Αχ Παναγία μου, σέξη βγιούερ, τη λατρεύω την Κινέζικη κουλτούρα, τη λατρεύω τόσο πολύ που έχω γίνει άπειρες φορές ρεζίλι για αυτήν, ένα περιστατικό μόνο θα αναφέρω, ότι κάποτε είχα προσπαθήσει να αγοράσω ένα μικρό Κινεζάκι για το σπίτι... ναι, ναι, δεν κάνω πλάκα, πως αγοράζουμε ένα μικρό λαμπραντόρ; E, έτσι εγώ ήθελα να αγοράσω μικρό Κινεζάκι... ζωντανό εννοώ, έτσι; ξέρω, είναι λέημ, δεν χρειάζεται να μου το πεις, ξέρω λέμε γκρ γκρ γκρ γκρ!!
Μέχρι στην Πρεσβεία είχα πάρει τηλέφωνο, δεν θες να ξέρεις τον διάλογο που είχε επακολουθήσει, είχα μέχρι το θράσος να πω στην υπάλληλο να μου δώσει να μιλήσω στον διευθυντή της γιατί "δεν ήθελε να με εξυπηρετήσει" (...να με συνδέσει με το ΓΑΚΜ - Γραφείο Αγοράς Κινέζικων Μωρών δατ ηζ, ναι, ναι, τόσο γελοίος) τέλος πάντων μην τα θυμάμαι κ ντρέπουμαι, σνιφ.
Αλλού ήθελα να καταλήξω, σήμερα εκτός από του Αη Βαλεντίνου είναι η Πρωτοχρονιά σύμφωνα με το Κινέζικο Ημερολόγιο, μπρος μπρος ευχήσου μου χρόνια πολλά, καλή χρονιά, χοχοχο!
Μπαίνουμε στη χρονιά του Τίγρη, η οποία θα διαρκέσει μέχρι τις 3 Φλεβάρη του 2011 (οι χρονιές στο Κινέζικο Ημερολόγιο δεν είναι 365 μέρες γιατί βασίζεται στον Ηλιακό κ τον Σεληνιακό Κύκλο). Λοιπόν, η χρονιά του Τίγρη θα χαρακτηρίζεται από ταχύτητα στην λήψη αποφάσεων κ από γρήγορες δράσεις. Αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό ούτε κακό. Θα είναι καλό όταν έχουμε αρκετά δεδομένα κ η απόφαση που θα πάρουμε είναι μόνο γρήγορη και όχι βιαστική, αλλά κακό όταν κάνουμε πράγματα χωρίς να έχουμε ζυγίσει καλά τα δεδομένα!
Επίσης, γενικά θα είναι μία χρονιά που τα πράγματα που θα γίνουν θα είναι ιδιαίτερα κ μοναδικά. Θα βγουν ταινίες που θα γράψουν πολύ, βιβλία που θα έχουν μεγάλη επίδραση, μουσικές που θα δημιουργήσουν ρεύμα που θα κρατήσει στα επόμενα χρόνια.
Είναι καλή χρονιά για να κυνηγηθούν στόχοι κ επιθυμίες, ειδικά όσες έχουν να κάνουν με διάκριση κ εξέλιξη (as opposed to συντήρηση κ σταθεροποίηση). Παράδειγμα: έχεις σχέση με γκομενάκι που δεν πάει καλά το πράγμα. Κ έχεις ακόμα ένα γκομενάκι με το οποίο παίζεις, κ με το οποίο είσαι σούπερ μέσα στην καύλα αλλά δεν ξέρεις αν έχετε σχέση ή χουοτέβερ. Είναι πιο "ευνοημένο" να κυνηγήσεις τη νέα σχέση με το καινούργιο πιπίνι, παρά να προσπαθήσεις να συντηρήσεις το παλιό που δεν τραβάει κ τόσο.
Ακόμα, θα είναι μία χρονιά που σε πολλούς τομείς θα υπάρχει γρήγορη εναλλαγή σε δεδομένα κ "κλίμα". Θα γίνουμε μάρτυρες "γρήγορων μεταπτωσεων" σε πολλά πράγματα. Παράδειγμα - τη μία θα είσαι στην δουλειά ο Super Star, κ ξαφνικά, σχεδόν από το τίποτα, θα βρίσκεσαι στο μαύρο κατάστιχο - την επόμενη μέρα σου λέω! σπούκη α νόου. Ή ξέρω γω, θα είναι η κυβέρνηση στο χείλος του γκρεμού κ την επόμενη σαν από τίποτε θα είναι σούπερ δυνατή πάλι. Τι να πω, μπήτς μη!
Σημαντικό: η "ομορφιά" σαν έννοια ευνοείται. Παράδειγμα - θες να δώσεις κουπόνι για σεξάκοι σε γκομενάκι. Μην του δώσεις το κουπόνι με το μεταμοντέρνο design το προχώ, δώστου το άλλο που είναι πιο συμβατικά όμορφο, πιο αρμονικό με πιο ωραία κ ισορροπημένα χρώματα. Αυτό θα ευνοηθεί κ θα φέρει πολυπόθητο σεξάκοι. Ακόμα, άλλη έκφανση αυτού, όταν προσέχεις τον εαυτό σου κ τον αγαπάς κ τον φροντίζεις, αυτό θα μεταφράζεται άμεσα σχεδόν κ δυσανάλογα σε εξωτερική ομορφιά. Θα είσαι μέσα στο σεξόνιο σου λέω! γιου γκο μπόη, γιου γκο γκέρλ!
Τέλος, συμβουλή για ανθρώπους με έντονες μεταπτώσεις στην διάθεση (έντερ πρόβατο). Αυτή τη χρονιά θα είναι η χρονιά της μετάπτωσης, είναι χαρακτηριστικό του Τίγρη αυτό. Δευτέρα πρωί θα ζεις το φεστιβάλ ΜΕΛΑΓΧΌΛΕΙΑ 2010 - Δευτέρα απόγευμα θα είσαι επίτιμος καλεσμένος στα ΚΑΛΟΔΙΑΘΕΣΙΑ 2010. Μην τρομάξεις, μην το κάνεις θέμα όλο αυτό, που από το σατέν θα πέφτεις στο κουρέλι - αποστασιοποιήσου κ χαλάρωσε κ άφηνέ το να περνά... θα είναι το πιο σοφό που μπορείς να κάνεις!
κ συμβουλίτσα για όλους - ξαναλέω, προσοχή στην τάση που θα έχουμε όλοι για βιαστικές αποφάσεις. Κ προσοχή στη διαφορά ανάμεσα στο "ξέρω ποια είναι η συνέπεια", που είναι εγκεφαλική διαδικασία, κ στο "ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ/ΝΙΩΘΩ ποια είναι η συνέπεια" που είναι να μας έχει γίνει βίωμα. Για το δεύτερο είναι που ΠΡΕΠΕΙ να είμαστε σίγουροι πριν πηδήξουμε στο συμπέρασμα βάσει του οποίου θα δράσουμε!
Καλή χρονιά "κινεζάκια" μου! Ο Τίγρης είναι ευλογημένο από τη φύση ζώο, αιλούρι φοβερό κ τρομερό κ πανέμορφο κ έτσι θα είναι γενικά κ η χρονιά. Ιδιαίτερη κ καλή για όλους! Καλή χρονιά λέμε, xxxx
Η Ελλάδα στο εξώφυλλο των κυριακάτικων New York Times
Στις 14 Αυγούστου 2004 βρισκόμουν στην Νέα Υόρκη. Ήταν η επομένη της έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, της Ελλάδας μας - ήταν μία μέρα που μου χάρισε μία από τις πιο δυνατές αναμνήσεις της ζωής μου:
Θυμάμαι να είμαι καθισμένος στα σκαλιά της Δημοτικής Βιβλιοθήκης της Νέας Υόρκης, χωρίς να νοιάζομαι που το πανταλόνη μου βρεχόταν κ λερωνόταν (ήταν βροχερή μέρα στο Μανχάταν) κ να διαβάζω τις διθυραμβικές κριτικές/περιγραφές για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών στο προτωσέλιδο των New York Times.
Όλα εκείνη την μέρα φαίνονταν ότι δεν μπορούν παρά να πάνε καλά για την πατρίδα μας. Όλα έδειχναν να έχουν πάρει τον δρόμο τους.
Μπα. Ήταν όλο ψεύτικο, στηριγμένο σε λάθος εκτιμήσεις, απροσεξίες, εγκληματικές αμέλειες, υποθήκευση του μέλλοντος μας, κ μία εντελώς μα εντελώς λάθος ερμηνεία της έννοιας "πατριωτισμός"...
Κ έτσι, κάποια στιγμή ήλθε η ώρα να πληρώσουμε τα σπασμένα. Να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες των λαθών μας. Να ξυπνήσουμε με μία φοβερή κλωτσιά.
Το σημερινό πρωτοσέλιδο των New York Times για την χώρα μας, αν κ μας δίνει ελαφρυντικά, αν κ δεν βάζει εμάς στο στόχαστρο, μου προκάλεσε μεγαλύτερη ανατριχίλα από την ανατριχίλα που είχα αισθανθεί τότε, στα σκαλοπάτια της βιβλιοθήκης της Νέας Υόρκης όπου είχα καθίσει γιατί δεν είχα την υπομονή να βρω ένα καφέ να καθήσω, χωρίς να κινδυνεύω να βραχώ, να διαβάσω για την Ελλάδα! Νομίζω το ίδιο θα αισθανθείς, όταν δεις πως οι πολιτικοί μας "διαχειρίζονται" την χώρα μας...
λυγμ
Θυμάμαι να είμαι καθισμένος στα σκαλιά της Δημοτικής Βιβλιοθήκης της Νέας Υόρκης, χωρίς να νοιάζομαι που το πανταλόνη μου βρεχόταν κ λερωνόταν (ήταν βροχερή μέρα στο Μανχάταν) κ να διαβάζω τις διθυραμβικές κριτικές/περιγραφές για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών στο προτωσέλιδο των New York Times.
Όλα εκείνη την μέρα φαίνονταν ότι δεν μπορούν παρά να πάνε καλά για την πατρίδα μας. Όλα έδειχναν να έχουν πάρει τον δρόμο τους.
Μπα. Ήταν όλο ψεύτικο, στηριγμένο σε λάθος εκτιμήσεις, απροσεξίες, εγκληματικές αμέλειες, υποθήκευση του μέλλοντος μας, κ μία εντελώς μα εντελώς λάθος ερμηνεία της έννοιας "πατριωτισμός"...
Κ έτσι, κάποια στιγμή ήλθε η ώρα να πληρώσουμε τα σπασμένα. Να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες των λαθών μας. Να ξυπνήσουμε με μία φοβερή κλωτσιά.
Το σημερινό πρωτοσέλιδο των New York Times για την χώρα μας, αν κ μας δίνει ελαφρυντικά, αν κ δεν βάζει εμάς στο στόχαστρο, μου προκάλεσε μεγαλύτερη ανατριχίλα από την ανατριχίλα που είχα αισθανθεί τότε, στα σκαλοπάτια της βιβλιοθήκης της Νέας Υόρκης όπου είχα καθίσει γιατί δεν είχα την υπομονή να βρω ένα καφέ να καθήσω, χωρίς να κινδυνεύω να βραχώ, να διαβάσω για την Ελλάδα! Νομίζω το ίδιο θα αισθανθείς, όταν δεις πως οι πολιτικοί μας "διαχειρίζονται" την χώρα μας...
λυγμ
Friday, February 12, 2010
Πάρτυ χοληστερίνης.
[τσούηγκ τσούηγκ]
Καθώς γράφω αυτό το ποστ, κρατάω στο χέρι μου ένα ζουμερό μπουτάκι κοτόπουλο που μασουλάω [τσούηγκ τσούηγκ] όλο χαρά.
Ο χώρος γύρω μου είναι γεμάτος από πλατά (το πλατό, πληθ. τα πλατά) με χιλιάδες [τσούηγκ τσούηγκ] είδη αλλαντικών.
Το κουμπούτερ είναι ακουμπησμένο [τσούηγκ τσούηγκ] πάνω σε μία κατασκευή από 4 τυριά.
Το ποντίκι, χάου απρόπριεητ, το κινώ πάνω [τσούηγκ τσούηγκ] σε μία φέτα Γκούντα για τοστ. το χαίρεται πολύ, αλλιώς τι ποντίκι θα ήτο;
Από πάνω μου, ένα μηχάνημα τύπου μαγκάηβερ [τσούηγκ τσούηγκ] εκτοξεύει ανά 6 λεπτά στο στόμα μου, κ μάλιστα κέντρο, ξεροψημένες κοτοπουλομπουκίτσες.
2 λίτρα γάλα ΕΒΟΛ λάητ με περιμένουν να τα πιω, [τσούηγκ τσούηγκ].
Φοράω μία ρόμπ ντε σαμπρ φτιαγμένη από ομελέτα με χωριάτικο λουκάνικο [τσούηγκ τσούηγκ], κεντημένη στο χέρι με γκοργκοντσόλα.
Μπριζολίτσες μαρινάρονται με πάθος κ πόθο [τσούηγκ τσούηγκ] μέσα στην κουζίνα.
Μπιφτεκάκια περιμένουν με τρόμο [τσούηγκ τσούηγκ] να έλθει η ώρα τους να ψηθούν στο τηγάνι.
Φιλέτα κοτόπουλο γεμιστά [τσούηγκ τσούηγκ] με τυρί κ ζαμπόν, a.k.a. γκόρντον μπλου, χορεύουν γύρω μου αισθησιακό χορό της κοιλιάς της κοτολέτας.
Πατατούλες τηγανιτές με τυρί κ μπέηκον μου κάνουν γλυκά ματάκια "ητ ας, ητ ας"...
...αγαπημένε κ σέξη βγιούερ, σήμερα, αύριο κ την κυριακή είναι οι 3 τελευταίες μέρες κανονικής διατροφής πριν τις 47 ημέρες της Σαρακοστιανής νηστείας. Κομμένα τα αυγά, τα τυριά, τα κρέατα, τα μπουτάκια κοτόπουλο, όλα όλα όλα κομμένα, πάψε πάψε πάψε επιτέλους.
κ όπως καταλαβαίνεις είμαι αποφασισμένος να τις γλεντήσω μέχρι το μεδούλι. χεχεχεχε!
:-)
Καθώς γράφω αυτό το ποστ, κρατάω στο χέρι μου ένα ζουμερό μπουτάκι κοτόπουλο που μασουλάω [τσούηγκ τσούηγκ] όλο χαρά.
Ο χώρος γύρω μου είναι γεμάτος από πλατά (το πλατό, πληθ. τα πλατά) με χιλιάδες [τσούηγκ τσούηγκ] είδη αλλαντικών.
Το κουμπούτερ είναι ακουμπησμένο [τσούηγκ τσούηγκ] πάνω σε μία κατασκευή από 4 τυριά.
Το ποντίκι, χάου απρόπριεητ, το κινώ πάνω [τσούηγκ τσούηγκ] σε μία φέτα Γκούντα για τοστ. το χαίρεται πολύ, αλλιώς τι ποντίκι θα ήτο;
Από πάνω μου, ένα μηχάνημα τύπου μαγκάηβερ [τσούηγκ τσούηγκ] εκτοξεύει ανά 6 λεπτά στο στόμα μου, κ μάλιστα κέντρο, ξεροψημένες κοτοπουλομπουκίτσες.
2 λίτρα γάλα ΕΒΟΛ λάητ με περιμένουν να τα πιω, [τσούηγκ τσούηγκ].
Φοράω μία ρόμπ ντε σαμπρ φτιαγμένη από ομελέτα με χωριάτικο λουκάνικο [τσούηγκ τσούηγκ], κεντημένη στο χέρι με γκοργκοντσόλα.
Μπριζολίτσες μαρινάρονται με πάθος κ πόθο [τσούηγκ τσούηγκ] μέσα στην κουζίνα.
Μπιφτεκάκια περιμένουν με τρόμο [τσούηγκ τσούηγκ] να έλθει η ώρα τους να ψηθούν στο τηγάνι.
Φιλέτα κοτόπουλο γεμιστά [τσούηγκ τσούηγκ] με τυρί κ ζαμπόν, a.k.a. γκόρντον μπλου, χορεύουν γύρω μου αισθησιακό χορό της κοιλιάς της κοτολέτας.
Πατατούλες τηγανιτές με τυρί κ μπέηκον μου κάνουν γλυκά ματάκια "ητ ας, ητ ας"...
...αγαπημένε κ σέξη βγιούερ, σήμερα, αύριο κ την κυριακή είναι οι 3 τελευταίες μέρες κανονικής διατροφής πριν τις 47 ημέρες της Σαρακοστιανής νηστείας. Κομμένα τα αυγά, τα τυριά, τα κρέατα, τα μπουτάκια κοτόπουλο, όλα όλα όλα κομμένα, πάψε πάψε πάψε επιτέλους.
κ όπως καταλαβαίνεις είμαι αποφασισμένος να τις γλεντήσω μέχρι το μεδούλι. χεχεχεχε!
:-)
Απορία πολύ πχιοτικιά
Σήμερα καθόμουν κ χάζευα κάποια στιγμή ΠΚΕ - πχιοτικό κανάλι ελλάδας (λέγε με Star). Είχε την εκπομπή του Φώτη κ της Μαρίας. Έπεσα σε μία σκηνή, όπου καλιαρντεύανε έναν τύπο που στο πρωινάδικο του Mega προσπαθούσε να περιγράψει μία όρκα, που είχε δει εκεί στην Παταγωνία, την οποία μην γνωρίζοντας ότι είναι όρκα την έλεγε ασπρόμαυρο δελφίνι.
Αξιοσημείωτο, ok, αλλά όχι κ πια κ τόσο αξιοσημείωτο ώστε να στηρίξεις επάνω του ολάκερο πεντάλεπτο εκπομπής. Αλλά ο Φώτης κ η Μαρία να σου να το σχολιάζουν, να σου να αναρωτιούνται, να σου να λένε διάφορα τύπου "άραγε, αν θα βρεθεί στο Περτούλι κ δει γιολάδα θα το ξέρει ότι είναι γιολάδα;" κλπ κλπ.
Η αποθέωση της ασήμαντης μαλακίας. Θα μου πεις κ θα έχεις κ δίκιο, όπα ρε φίλε, σιγά το πράγμα που ανακάλυψες, έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούνται εκπομπές μεταδόσεις σκηνών όπου άθρωπες λένε ανέκδοτα ο ένας στον άλλο, ή όπου σχολιάζουν video από άλλες εκπομπές, χάου μο αυτιστικός κεν γιου γκο από όσο είναι η ελληνική τηβή;
ναι, ναι, ναι. Ok, ok, ok. έχεις δίκιο, δίκιο, τρίκιο!
Όμως δεν μπορούσα να πνίξω την απορία μέσα μου.
Αυτοί οι δύο άνθρωποι, ο Φώτης κ η Μαρία, που φαίνονται αξιόλογοι κ διαβασμένοι κ "κανονικοί". Κ που έχουν τις ζωές τους κ τα προβλήματά τους, κ τα θέματά τους κ τις χαρές τους, όπως όλοι οι άθρωπες... αυτοί, λοιπόν, πώς αισθάνονται με τον εαυτό τους ας πούμε εκεί, κατά τη 1 το μεσημέρι που υποθέτω θα ετοιμάζονται για την εκπομπή ξέροντας ότι θα βγάλουν το επιούσιο μιλώντας για 5 λεπτά για το αν ένας τυπάκος αναγνωρίζει ή όχι την όρκα;
Θέλω να πω, για να το γενικεύσω κιόλας λίγο... αναρωτιούνται ποτέ οι άνθρωποι που κάνουν διάφορα ανούσια κ άστοχα πράγματα για την ουσία του τρόπου με τον οποίο βγάζουν το ψωμί τους; Αυτοί που λένε ανέκδοτα κ σχολιάζουν βιντεάκια νιώθουν Ok με τον εαυτό τους με αυτό που κάνουν; Θεωρούν ότι συνάδει αυτό το πράγμα με την προσωπικότητά τους; Οτι έχει κάποια σχέση με το ΑΝΩ του ανθρώπου; Επίσης... Αυτό ονειρεύονταν να κάνουν μικροί; Η, ακόμα ακόμα, θα ήθελαν το παιδί τους να κάνει αυτό το πράγμα για να πορευτεί στην ζωή του;
Πρόσεξε, δεν έχω πρόβλημα με τους ανθρώπους που θέλουν να διασκεδάζουν τον άλλο, ή να είναι κωμικοί ή να βγαίνουν στην τηλεόραση - ούτε πιστεύω ότι ο μόνος αξιόλογος επαγγελματίας είναι αυτός που ανακαλύπτει το φάρμακο για το Aids. Καθόλου. Το να είσαι αξιόλογος δεν είναι θέμα τι κάνεις αλλά πως το κάνεις. Αυτό λοιπόν που έκαναν σήμερα η Μαρία κ ο Φώτης, δεν ήταν αξιόλογο καθόλου. Δεν είχε καθόλου πλάκα, καθόλου χιούμορ κ κανένα μα κανένα λόγο να είναι στην τηλεόραση. Επίσης, ήταν πολύ πολύ πολύ υποδεέστερό τους. Κ γι αυτό αναρωτήθηκα εξάλλου, γιατί οι άνθρωποι δεν φαίνονται ούτε ηλίθιοι ούτε γουρούνια - δεν τους προβληματίζει να "υπηρετούν" αυτό το τόσο κούφιο πράγμα που στο κάτω κάτω δεν κάνει ντηλήβερ αυτό που υποτίθεται ότι προσφέρει, διασκέδαη, έστω κ ανάλαφρη;
αρονό, αρήλη ρονό. ίσως είμαι λίγο ρομαντικός κ εξιδανικευσιάρης. (εσύ τι λες, είμαι;)
Μου χρωστάς χάρη
Λοιπόν, όπως ξέρεις, τον τελευταίο καιρό οι εταιρίες κινητής τηλεφωνίας έχουν παρουσιάσει καινούργια προγράμματα όπου με ένα πάγιο κανείς έχει έναν συγκεκριμένο αριθμό sms να ξοδέψει, ένα συγκεκριμένο χρόνο ομιλίας να καταναλώσει κλπ κλπ.
Από όλα όσα προσφέρουν αυτά τα πακέτα, εκείνο που εξαντλείται πιο γρήγορα είναι τα δωρεάν sms, ειδικά αυτά που μπορείς να στείλεις σε άλλα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας, που σε αντίθεση με αυτά που μπορείς να στείλεις στο δικό σου δίκτυο είναι περιορισμένα. Σου δίνουν ας πούμε με το πάγιό σου 1500 sms προς wind κ 150 sms προς τα άλλα δίκτυα... ε, εγώ που οι δυο - τρεις άθρωπες με τους οποίους ανταλλάσω μηνύματα είναι ο ένας Vodafone κ ο άλλος Cosmote, τα έχω εξαντλήσει αυτά τα 150 μέσα σε 10 μέρες, άντε 15 το πολύ.
Τι κάνεις μετά; Συνεχίζεις να στέλνεις αβέρτα κουβέρτα sms με την ίδια άνεση, με τον κίνδυνο να βρεθείς να πληρώνεις πολύ παραπάνω από το πάγιό σου; συνεχίζεις;
ΟΧΙ! Καθόλου μάλιστα. Γιατί υπάρχει λύση κ να συνεχίσεις να επικοινωνείς, αλλά κ να μην πληρώσεις σεντ παραπάνω από το πάγιό σου.
Γιου σει, αυτά τα προγράμματα συνήθως προσφέρουν κ έναν αριθμό MMS. Ας πούμε, στο από πάνω παράδειγμα εγώ εκτός από 150 δωρεάν sms προς όλα τα δίκτυα, έχω κ 150 MMS. Αυτά, μπορούν κάλλιστα να χρησιμοποιηθούν ωσάν απλά SMS. Δηλαδή, κάνεις create multimedia message, γράφεις το κειμενάκι που θέλεις κ το στέλνεις όπου θέλεις. Ο παραπλήπτης θα το πάρει κανονικά το μήνυμα ως mms μεν, αλλά μία χαρά κατανοητό, αφού θα περιλαμβάνει μόνο text.
Οπότε, την επόμενη φορά που θα εξαντλήσεις τα δωρεάν sms που σου προσφέρει το πακέτο σου, πριν αρχίσεις να σκοτώνεις αργά αργά τον Σκρούτζ μέσα σου, δες αν κ πόσα δωρεάν MMS έχεις δυνατότητα να στείλεις... κ γιούζ δεμ μαδαφάκα!
γιου γκο γκέρλ! γιου γκο μπόη!
μου χρωστάς χάρη τώρα, έτσι;
Από όλα όσα προσφέρουν αυτά τα πακέτα, εκείνο που εξαντλείται πιο γρήγορα είναι τα δωρεάν sms, ειδικά αυτά που μπορείς να στείλεις σε άλλα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας, που σε αντίθεση με αυτά που μπορείς να στείλεις στο δικό σου δίκτυο είναι περιορισμένα. Σου δίνουν ας πούμε με το πάγιό σου 1500 sms προς wind κ 150 sms προς τα άλλα δίκτυα... ε, εγώ που οι δυο - τρεις άθρωπες με τους οποίους ανταλλάσω μηνύματα είναι ο ένας Vodafone κ ο άλλος Cosmote, τα έχω εξαντλήσει αυτά τα 150 μέσα σε 10 μέρες, άντε 15 το πολύ.
Τι κάνεις μετά; Συνεχίζεις να στέλνεις αβέρτα κουβέρτα sms με την ίδια άνεση, με τον κίνδυνο να βρεθείς να πληρώνεις πολύ παραπάνω από το πάγιό σου; συνεχίζεις;
ΟΧΙ! Καθόλου μάλιστα. Γιατί υπάρχει λύση κ να συνεχίσεις να επικοινωνείς, αλλά κ να μην πληρώσεις σεντ παραπάνω από το πάγιό σου.
Γιου σει, αυτά τα προγράμματα συνήθως προσφέρουν κ έναν αριθμό MMS. Ας πούμε, στο από πάνω παράδειγμα εγώ εκτός από 150 δωρεάν sms προς όλα τα δίκτυα, έχω κ 150 MMS. Αυτά, μπορούν κάλλιστα να χρησιμοποιηθούν ωσάν απλά SMS. Δηλαδή, κάνεις create multimedia message, γράφεις το κειμενάκι που θέλεις κ το στέλνεις όπου θέλεις. Ο παραπλήπτης θα το πάρει κανονικά το μήνυμα ως mms μεν, αλλά μία χαρά κατανοητό, αφού θα περιλαμβάνει μόνο text.
Οπότε, την επόμενη φορά που θα εξαντλήσεις τα δωρεάν sms που σου προσφέρει το πακέτο σου, πριν αρχίσεις να σκοτώνεις αργά αργά τον Σκρούτζ μέσα σου, δες αν κ πόσα δωρεάν MMS έχεις δυνατότητα να στείλεις... κ γιούζ δεμ μαδαφάκα!
γιου γκο γκέρλ! γιου γκο μπόη!
μου χρωστάς χάρη τώρα, έτσι;
Thursday, February 11, 2010
Ποιο δράμα κρύβεται πίσω από την αυτοκτονία του Alexander Mc Queen;
Όπως έγινε/γίνεται γνωστό καθώς διαβάζεις αυτές τις γραμμές, ο Βρετανός σχεδιαστής Alexander Mc Queen που βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του στο Λονδίνο μάλλον αυτοκτόνησε. Λένε ότι βρέθηκε κρεμασμένος. Ήταν 40 χρονών, πολύ νέος αλλά κ πολύ επιτυχημένος για να κάνει κάτι τέτοιο....
Η αλήθεια είναι ότι πριν από μία βδομάδα είχε πεθάνει η μητέρα του. Βαρύ πράγμα, ναι...
Επίσης, λένε ότι τα τελευταία χρόνια βασανιζόταν ιδιαίτερα από την αυτοκτονία, το 2007, της φίλης του Isabella Blow. Αυτή ήταν το fashion icon που τον ανακάλυψε κ του έδωσε την απαραίτητη προβολή στα πρώτα βήματά του. Υπάρχει ένα κοτσομπολιό που λέει ότι η Blow, που είχε πολύ έντονα οικονομικά προβλήματα πριν τελικά αυτοκτονήσει, κατηγορούσε τον φίλο της Alexander ότι αν κ είχε κάνει τεράστια περιουσία με τις επαγγελματικές του δραστηριότητες, την αρχή των οποίων όφειλε σε εκείνη, δεν την είχε βοηθήσει καθόλου - έστω προσφέροντας της μία δουλειά... Αυτό, ήταν κάτι που ο ίδιος ο McQuenn αρνιόταν ότι είχε βάση... αλλά η αλήθεια είναι ότι η Blow είχε αφήσει πολλές σπόντες σε συνεντεύξεις της.
Όπως κ να έχει, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν άκουσα για την αυτοκτονία ήταν το εξής... κάτι σίγουρα πάει λάθος όταν οι άνθρωποι μπορούν να διαχειριστούν την διοίκηση ολόκληρων αυτοκρατοριών - αλλά όχι κάτι τόσο "φυσιολογικό" όσο την απώλεια της μάνας... δεν λέω ότι ο μακαρίτης ήταν τέτοιο case, αλλά απλά αυτό το πράγμα ξεπήδησε στο μυαλό μου. κ είπα να στο πω.
επίσης, ναι, ομολογώ ότι το Pure drama με συγκινεί. Τι επίδοξος συγγραφέας θα ήμουν αλλιώς, ε;
α κ εδώ δύο πολύ χάλια φορέματα του μακαρίτη...
κ ένα ωραίο πολύ
[α, πριν με καταδικάσεις εντελώς να σημειωθεί προς υπεράσπιση μου ότι ασχολούμαι με αυτοκτονία διεθνώς διάσημου σχεδιαστή, όχι με με το εθνικό διαζύγιο της Ελένης κ του Λιάτσου ούτε με τα της Τζούλιας Αλεξανδράτου. Αν μη τι άλλο έχω πχιότητα στο κοτσομπολιό! χεχε]
Monday, February 08, 2010
Στο διάστημα κανένας δεν μπορεί να ακούσει το κακάρισμά σου
Ναι, πήπολ, ναι!
Φτάσαμε πάλι στην πιο ενδιαφέρουσα στιγμή του χρόνου όσον αφορά τις διαφημίσεις. Ψες ήταν ο τελικός του Πρωταθλήματος Αμερικάνικου Ποδοσφαίρου, του τηλεοπτικού γεγονότος που συγκεντρώνει τους περισσότερους θεατές στις ΗΠΑ!
Οι μεγάλες εταιρίες, το έχουν παράδοση να διαφημίζονται σε αυτό το παιχνίδι - όπως επίσης κ όσες θένε να προσεγγίσουν μεγάλο μεγάλο μεγάλο κοινό με την μία. Κάθε διαφήμιση στοιχίζει εκατομμύρια δολλάρια. Κ για να μεταδοθεί, αλλά κ για να φτιαχτεί. Πολλά εκατομμύρια.
Γενικά θεωρείται ότι οι διαφημίσεις του super bowl σου δίνουν μία πολύ καλή εικόνα από ό,τι πιο τρέχον κ φρέσκο στο advertsing σε επίπεδο τεχνικής κ μηχανισμών, αλλά καταλαβαίνεις κ με ποια αστεία γελάει ο κόσμος, τι μάρκες είναι χατ κ έχουν λεφτά να διαφημιστούν, ε και γενικά ξέρεις τώρα πως είναι αυτά (οκ, νομίζω ότι παθαίνω δυσλεξία, τέλος). Γι αυτό εξάλλου κάθε χρόνο τις μέρες μετά το Super Bowl συζητιώνται περισσότερο οι διαφημίσεις παρά το παιγνίδι αυτό καθ΄ αυτό.
Φέτος είχαμε όχι ιδαίτερα ωραίες διαφημίσεις, εγώ σου παρουσιάζω μερικές που μου τράβηξαν την προσοχή, α, σημειώσε ότι όπως φαίνεται το χτεσινό παιγνίδι είναι αυτό με τον μεγαλύτερο αριθμό βγιούερζ έβα στην ιστορία του Super Bowl.
Φύγαμε!
Αυτή για τα doritos ξεκινά απίστευτα βαρετά, γιον γιον εντατίκ, αλλά η τελευταία σκηνή με τον φίλο που προσπαθεί να σώσει την ημέρα (save the day, έλεος, τίποτε δεν καταλαβαίνεις;) είναι από τα πιο αστεία πράγματα που έχω δει τελευταία.
Κ όμως, αν κ δεν το πιστεύαμε ότι θα γίνει ποτέ, το Google έβγαλε διαφήμιση για τις υπηρεσίες αναζήτησης. Αυτό είναι "μεγάλη επανάσταση" κ σχολιάστηκε πολύ κ από πολλούς, γιατί το Google πλασάρεται ως το αντίπαλον δέος στις παλιακές πρακτικές (μία από τις οποίες είναι κ το να διαφημίζεις Internet search engine στην τηλεόραση...). Φαίνεται όμως ότι το Bign της Microsoft έχει κάνει μεγάλη πουτανιά κ όλο κ πλησιάζει το Google, οπότε κ αυτό άφησε τις τρεντιές κ είπε να διαφημιστεί κ στην τηλεόραση με ένα ταινιάκι που υπάρχει στο youtube εδώ κ πολύ καιρό... το βρίσκω εξαιρετικό κ τα πρώτα αποτελέσματα λένε πως έγραψε πολύ καλά στο κοινό. Γιου γκο γκούγκλ!
Αυτή η διαφήμιση δεν μου αρέσει κ τόσο, όμως είναι νέο ότι η Dove αποφασίζει να προσεγίσει την αγορά "άντρας" - ήταν/είναι μία μάρκα πολύ γυναικεία, κ είναι μεγάλο και ρήσκει το άνοιγμα που κάνει.... χμφ χμφ χμφ, δεν ξέρω αν θα πετύχει η απόπειρα να πιάσουμε το αντρικό κοινό αλλά πάντως η διαφήμιση δεν με τρελαίνει...
Η Megan Fox, η πιο σέξυ Ελληνίδα με τα ποιο ωραία πόδια στην χώρα, σε αυτήν την διαφήμιση για την Motorola "παίζει" με το πόσο γκομενάρα είναι.... μου αρέ, αλλά όχι απίστευτα. Αστεία, αλλά λίγο - θα μπορούσε περισσότερο
Αυτή έδώ για τα Snickers δεν είναι κ καμία ιδεάρα, αλλά επειδή παίζει ένα από τα 4 Χρυσά Κορίτσα, ε, πρέπει να την τιμήσουμε χεχεχεχε. Α μπαδεγουέη, αυτή η διαφήμιση άρεσε περισσότερο από όλες προβλήθηκαν εχτές, σύμφωνα με ένα γκάλοπ που κάνει η Usa Today. γιου γκο γκόλντεν γκέρλ!
Η Intel με αυτή την διαφήμιση καταφέρνει κάτι πολύ κουλ, να είναι κ πολύ tech oriented αλλά κ συναισθηματική. Έχει όμως ένα από τα χειρότερα πακ σοτ που έχω δει ποτέεεεεε, μα χορωδία, ΧΟΡΩΔΙΑ; κράηστ δηλαδή!!!! τι σκεφτόσασταν;
Ξεράθηκα σε γέλιο επίσης με αυτή την διαφήμιση μιας αλυσίδας fast food που εσείς εδώ στην Ελλάδα δεν την έχετε, χεχεχε, ουρλιάζουν τα κοτόπουλα ουρλιάζουν. στο διάστημα κανένας δεν μπορεί να σε ακούσει να κακαρίζεις.
χααχααχαχαααχαχααχαχααααα
Ξέρεις ότι μου αρέσει το αντρικό γυμνό στην διαφήμιση, ακόμα κ αν είναι lame, χεχεχε δες εδώ, είναι διαφήμιση για αλλαγή καριέρας.
Να κ μια ταινιούλα με 3 πολύ ενδιαφέροντες τύπους κ μία όρκα - είναι για... λάστιχα, χεχεχεχε! κ αυτή άρεσε γενικά στον κόσμο.
Κ ναι, το ξέρεις ότι είμαι δουλάκι της Coca Cola, του επίσημου πιοτί της Ανθρωπότητας, της Σαμπάνιας του Φτωχού. Οπότε, αν κ δεν είχαμε καμία ιδιαίτερη ιδέα φέτος, να οι δύο διαφημίσεις που έβγαλε φέτος στο Super Ball...
Σε αυτή παίζουν οι Simpsons - δεν τρελάθηκα.
Κ σε αυτή χρησιμοποιούν ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια μουσικής το Bolero του Ravel. δεν τρελάθηκα, ξανά μανά.
Α, με την ευκαιρία να σου πω ότι για πρώτη φορά μετά από 12469686763532 δις χρόνια, η Pepsi δεν είχε διαφήμιση στο Super Bowl - που είναι σοκαριστικό, γιατί έκανε διαφημίσεις τρελές μπενχουριάδες με Μάηκωλ Τζάκσον, Μπρείτνοι κ λοιπά κ λοιπά! λυγμ, κλαψ, χουή μης γιου Πέπση, πληζ κομ μπάκ.
Παμ παρακάτ, εδώ μία διαφήμιση για την Dodge, το έχουν παρατραβήξει πια οι Αμερικάνοι με το θέμα "άντρα απελευθερώσου" φτάνει μάγκες, δεν δουλεύει πια αυτό σαν στρατηγική. έλεος, ας την δούμε όμως γιατί είναι ενδιαφέρουσα κοινωνιολογικά.
Περίμενες ποτέ να δεις τον Στίβει Θαύμα σε διαφήμιση, κ μάλιστα να αστειεύεται με το ότι είναι τυφλός;;;!!!! Κ όμως εδώ γίνεται
καλούλα, όχι;
αυτά, σε κούρασα το ξέρω, αλλά πρέπει να είσαι κουλ κ να έχεις θέμα συζήτησης κοσμοπολίτικο με τα γκομενάκια στο μπαρ, γι αυτό μη γκρινιάζεις.
εσένα ποια σου άρεσε πιο πολύ από όλες; ε;
Φτάσαμε πάλι στην πιο ενδιαφέρουσα στιγμή του χρόνου όσον αφορά τις διαφημίσεις. Ψες ήταν ο τελικός του Πρωταθλήματος Αμερικάνικου Ποδοσφαίρου, του τηλεοπτικού γεγονότος που συγκεντρώνει τους περισσότερους θεατές στις ΗΠΑ!
Οι μεγάλες εταιρίες, το έχουν παράδοση να διαφημίζονται σε αυτό το παιχνίδι - όπως επίσης κ όσες θένε να προσεγγίσουν μεγάλο μεγάλο μεγάλο κοινό με την μία. Κάθε διαφήμιση στοιχίζει εκατομμύρια δολλάρια. Κ για να μεταδοθεί, αλλά κ για να φτιαχτεί. Πολλά εκατομμύρια.
Γενικά θεωρείται ότι οι διαφημίσεις του super bowl σου δίνουν μία πολύ καλή εικόνα από ό,τι πιο τρέχον κ φρέσκο στο advertsing σε επίπεδο τεχνικής κ μηχανισμών, αλλά καταλαβαίνεις κ με ποια αστεία γελάει ο κόσμος, τι μάρκες είναι χατ κ έχουν λεφτά να διαφημιστούν, ε και γενικά ξέρεις τώρα πως είναι αυτά (οκ, νομίζω ότι παθαίνω δυσλεξία, τέλος). Γι αυτό εξάλλου κάθε χρόνο τις μέρες μετά το Super Bowl συζητιώνται περισσότερο οι διαφημίσεις παρά το παιγνίδι αυτό καθ΄ αυτό.
Φέτος είχαμε όχι ιδαίτερα ωραίες διαφημίσεις, εγώ σου παρουσιάζω μερικές που μου τράβηξαν την προσοχή, α, σημειώσε ότι όπως φαίνεται το χτεσινό παιγνίδι είναι αυτό με τον μεγαλύτερο αριθμό βγιούερζ έβα στην ιστορία του Super Bowl.
Φύγαμε!
Αυτή για τα doritos ξεκινά απίστευτα βαρετά, γιον γιον εντατίκ, αλλά η τελευταία σκηνή με τον φίλο που προσπαθεί να σώσει την ημέρα (save the day, έλεος, τίποτε δεν καταλαβαίνεις;) είναι από τα πιο αστεία πράγματα που έχω δει τελευταία.
Κ όμως, αν κ δεν το πιστεύαμε ότι θα γίνει ποτέ, το Google έβγαλε διαφήμιση για τις υπηρεσίες αναζήτησης. Αυτό είναι "μεγάλη επανάσταση" κ σχολιάστηκε πολύ κ από πολλούς, γιατί το Google πλασάρεται ως το αντίπαλον δέος στις παλιακές πρακτικές (μία από τις οποίες είναι κ το να διαφημίζεις Internet search engine στην τηλεόραση...). Φαίνεται όμως ότι το Bign της Microsoft έχει κάνει μεγάλη πουτανιά κ όλο κ πλησιάζει το Google, οπότε κ αυτό άφησε τις τρεντιές κ είπε να διαφημιστεί κ στην τηλεόραση με ένα ταινιάκι που υπάρχει στο youtube εδώ κ πολύ καιρό... το βρίσκω εξαιρετικό κ τα πρώτα αποτελέσματα λένε πως έγραψε πολύ καλά στο κοινό. Γιου γκο γκούγκλ!
Αυτή η διαφήμιση δεν μου αρέσει κ τόσο, όμως είναι νέο ότι η Dove αποφασίζει να προσεγίσει την αγορά "άντρας" - ήταν/είναι μία μάρκα πολύ γυναικεία, κ είναι μεγάλο και ρήσκει το άνοιγμα που κάνει.... χμφ χμφ χμφ, δεν ξέρω αν θα πετύχει η απόπειρα να πιάσουμε το αντρικό κοινό αλλά πάντως η διαφήμιση δεν με τρελαίνει...
Η Megan Fox, η πιο σέξυ Ελληνίδα με τα ποιο ωραία πόδια στην χώρα, σε αυτήν την διαφήμιση για την Motorola "παίζει" με το πόσο γκομενάρα είναι.... μου αρέ, αλλά όχι απίστευτα. Αστεία, αλλά λίγο - θα μπορούσε περισσότερο
Αυτή έδώ για τα Snickers δεν είναι κ καμία ιδεάρα, αλλά επειδή παίζει ένα από τα 4 Χρυσά Κορίτσα, ε, πρέπει να την τιμήσουμε χεχεχεχε. Α μπαδεγουέη, αυτή η διαφήμιση άρεσε περισσότερο από όλες προβλήθηκαν εχτές, σύμφωνα με ένα γκάλοπ που κάνει η Usa Today. γιου γκο γκόλντεν γκέρλ!
Η Intel με αυτή την διαφήμιση καταφέρνει κάτι πολύ κουλ, να είναι κ πολύ tech oriented αλλά κ συναισθηματική. Έχει όμως ένα από τα χειρότερα πακ σοτ που έχω δει ποτέεεεεε, μα χορωδία, ΧΟΡΩΔΙΑ; κράηστ δηλαδή!!!! τι σκεφτόσασταν;
Ξεράθηκα σε γέλιο επίσης με αυτή την διαφήμιση μιας αλυσίδας fast food που εσείς εδώ στην Ελλάδα δεν την έχετε, χεχεχε, ουρλιάζουν τα κοτόπουλα ουρλιάζουν. στο διάστημα κανένας δεν μπορεί να σε ακούσει να κακαρίζεις.
χααχααχαχαααχαχααχαχααααα
Ξέρεις ότι μου αρέσει το αντρικό γυμνό στην διαφήμιση, ακόμα κ αν είναι lame, χεχεχε δες εδώ, είναι διαφήμιση για αλλαγή καριέρας.
Να κ μια ταινιούλα με 3 πολύ ενδιαφέροντες τύπους κ μία όρκα - είναι για... λάστιχα, χεχεχεχε! κ αυτή άρεσε γενικά στον κόσμο.
Κ ναι, το ξέρεις ότι είμαι δουλάκι της Coca Cola, του επίσημου πιοτί της Ανθρωπότητας, της Σαμπάνιας του Φτωχού. Οπότε, αν κ δεν είχαμε καμία ιδιαίτερη ιδέα φέτος, να οι δύο διαφημίσεις που έβγαλε φέτος στο Super Ball...
Σε αυτή παίζουν οι Simpsons - δεν τρελάθηκα.
Κ σε αυτή χρησιμοποιούν ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια μουσικής το Bolero του Ravel. δεν τρελάθηκα, ξανά μανά.
Α, με την ευκαιρία να σου πω ότι για πρώτη φορά μετά από 12469686763532 δις χρόνια, η Pepsi δεν είχε διαφήμιση στο Super Bowl - που είναι σοκαριστικό, γιατί έκανε διαφημίσεις τρελές μπενχουριάδες με Μάηκωλ Τζάκσον, Μπρείτνοι κ λοιπά κ λοιπά! λυγμ, κλαψ, χουή μης γιου Πέπση, πληζ κομ μπάκ.
Παμ παρακάτ, εδώ μία διαφήμιση για την Dodge, το έχουν παρατραβήξει πια οι Αμερικάνοι με το θέμα "άντρα απελευθερώσου" φτάνει μάγκες, δεν δουλεύει πια αυτό σαν στρατηγική. έλεος, ας την δούμε όμως γιατί είναι ενδιαφέρουσα κοινωνιολογικά.
Περίμενες ποτέ να δεις τον Στίβει Θαύμα σε διαφήμιση, κ μάλιστα να αστειεύεται με το ότι είναι τυφλός;;;!!!! Κ όμως εδώ γίνεται
καλούλα, όχι;
αυτά, σε κούρασα το ξέρω, αλλά πρέπει να είσαι κουλ κ να έχεις θέμα συζήτησης κοσμοπολίτικο με τα γκομενάκια στο μπαρ, γι αυτό μη γκρινιάζεις.
εσένα ποια σου άρεσε πιο πολύ από όλες; ε;
Friday, February 05, 2010
Καθημερινή λέημ λέημ λέημ λέημ λέημ
Το παρακάτω είναι η πρώτη παράγραφος ενός άρθρου που νομίζω ότι δημοσιεύτηκε την Κυριακή που μας πέρασε στην Καθημερινή...
Το θέμα του είναι τα μπουζουκομάγαζα/νυχτερινά κέντρα της Αθήνας.
Η νυχτερινή ζωή της Αθήνας βουλιάζει. Εδώ και τρία - τέσσερα χρόνια οι έξοδοι των Αθηναίων έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο [...] Ενδεικτικό του «θρήνου» στη νύχτα είναι ότι λαοφιλές όνομα της ελληνικής μουσικής σκηνής, που κάποτε γέμιζε στάδια, τώρα με το ζόρι προσελκύει τριακόσια άτομα σε αίθουσα χωρητικότητας χιλίων. Την ίδια ώρα, δημοσιεύματα στο Διαδίκτυο θέλουν το μεγαθήριο «Αθηνών Αρένα» [...]
Με αφορμή την bold φράση, έχω μείνει μαλάκας, μπήγκ τάημ (...οκ, οκ, έχεις δίκιο, τελευταία δεν θέλω κ πολύ, μένω μαλάκας πολύ συχνά, σαν να έχω γίνει λίγο ντράμα κουήν, αλλά δες το από την θετική του πλευρά.... αν δεν ήμουν υπερβολικός πως θα είχα θέμα για ποστ; πως θα έβρισκες εσύ κάτι να διαβάσεις να σκάσει το πικραμένο σου πετροκέρασο; ε; ε;)
Γιου σει, ο καλλιτέχνης που δεν αναφέρεται, το λαοφιλές όνομα, είναι ο Νταλάρας. Αυτός είναι που παίζει τις καλές μέρες με 300 άτομα... κ αναρωτιέμαι πολλά κ διάφορα.
Πότε κ κυρίως γιατί οι εφημερίδες γίνανε τόσο πολήτικαλη κορέκτ ώστε να μην γράφουν το όνομα ενός καλλιτέχνης που δεν έχει πια την επιτυχία που είχε παλιά; έλεος, μιλάμε για έναν τραγουδιστή, κ αναφερόμαστε στο πρόγραμμα του. Σιγά το φοβερό! Να μου πεις ότι ο τάδε αργοπεθαίνει κ δεν θέλω να μεταφέρω την είδηση πως "τη βγάζει δεν την βγάζει την μέρα" γιατί θα το διαβάσει ο ίδιος ή το παιδί του, το καταλαβαίνω... αλλά να κάνουμε τέτοιο σκρήνηνγκ επειδή δεν πάει καλά το νυχτερινό πρόγραμμα ενός τραγουδιστή, είναι σούπερ λέημ!
Επίσης, αναρωτιέμαι... γιατί η αποτυχία έχει γίνει τόσο στίγμα; σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας; εγώ, που δεν είμαι κ κανένας σοφός, ξέρω ότι στην εξέλιξη μιας ζωής, μιας καριέρας, μίας αγάπης, ενός έρωτα, ενός χουοτέβερ, υπάρχουν περίοδοι που τα πράγματα πάνε καλά, κ περίοδοι που τα πράγματα δεν πάνε καλά... αυτό είναι η ζωή, βασικά - σόρη, αλλά αν έχουμε φτάσει στο σημείο να μην στιγματίζουμε τόσο πολύ την "αποτυχία" ώστε να κρύβουμε ονόματα.... γκές χουώτ! Λέημ, ξανά μανά!
Κ επίσης, ποιος σου είπε ότι το να έχεις 300 άτομα είναι αποτυχία; συγγνώμη, αλλά 300άνθρωποι σηκώνονται, πλύνονται (ελπίζω), στολίζονται, φροντίζονται για να πάνε να ακούσουν ένα τραγουδιστή! Έχω άδικο να πιστεύω ότι αυτό είναι σούπερ μη-αποτυχία; εντάξει, ok, μπορεί κάποτε να έρχονταν 3 χιλιάδες άνθρωποι να σε δουν, κ πιο κάποτε ίσως να έρχονταν 30 χιλιάδες... αλλά η λιγότερη επιτυχία, όχι δεν είναι αποτυχία, είναι λιγότερη επιτυχία! ...ξανά μανά λέημ!
κ αφού ξεμπερδέψαμε με όλα τα φιλοσοφικά σκεψ σκεψ εντατίκ, ας πάμε τώρα κ στα λίγο πιο του κόσμου τούτου. Αλήθεια, γιατί η δημοσιογράφος επέλεξε να μην αναφέρει το όνομα του Νταλάρα; Είναι φίλος της κ ήθελε να τον προστατεύσει; Μάλλον όχι, αν τον είχε κάτι μάλλον δεν θα έγραφε συνολικά την είδηση... Άσε που ακόμα δεν καταλαβαίνω από τι ακριβώς τον προστατεύει.
Μήπως πάλι της είπε ο ίδιος να μην γράψει το όνομά του; Αυτό δεν το πιστεύω με τίποτε, θα ήταν τουλάχιστον ανόητο από μέρους του.
Αλλά τότε.... τι την έκανε να μην αναφέρει το όνομά του; Αλήθεια, προσπαθώ να καταλάβω κ παθαίνω ακατοίκητο (ξενύχτησα κ εχτές στο Sodade, Αντώνη γιου ροκ - τέλος! δεν θέλει κ πολύ το μυαλό να αρνηθεί να σκεφτεί!).
Ακόμα σκέφτομαι - αν μία εφημερίδα επιλέγει να κρύψει πληροφορία για ένα επί της ουσίας ανώδυνο θέμα, τι θα γίνει αν πρέπει να μας μεταφέρει μία είδηση που αφορά κάποιον πολιτικό που μπορεί να μπει φυλακή κ τυχαίνει να είναι πρώην γκόμενος της καλλίτερης φίλης της χ, ψ δημοσιογράφου; Ή που τυχαίνει να έχει κουμπαριά με τον ιδιοκτήτη της εφημερίδας; Έχω άδικο να σκέφτομαι ότι αυτό που θα γίνει δεν θα υπηρετεί την ευγενική αρχή της ενημέρωσης;
Όταν γίνονται τέτοιες φρικτές απροσεξίες από την Καθημερινή, μία εφημερίδα που υποτίθεται ότι "ελέγχει" κ "προβάλει" προβλήματα κ θέματα, μία εφημερίδα που έχει την καλλίτερη εικόνα αυτή την εποχή στο τοπίο του τύπου (ξες, εφημερίδα Καθημερινή ίσον πχιότητα σοβαρότης ψυχραιμία, όχι σκουπίδια όχι πλαστικά στην μετάδοση των ειδήσεων), όταν λοιπόν κάνει τέτοιες περιττές κρυφοπουστιές μία εφημερίδα σαν την Καθημερινή, οι άλλες τι κάνουν;
κατάλαβες που το πάω; να λοιπόν ακόμα ένας βασικότατος λόγος που οι εφημερίδες αργοπεθαίνουν κ χάνουν το έρισμα τους... γιατί σε κάνουν να μην έχεις εμπιστοσύνη στο τρόπο που σου μεταφέρουν τις ειδήσεις.
λέημ λέημ λέημ λέημ λέημ λέημ λέημ λέημ Καθημερινή. πολύ κακό κορίτσι! πολύ κακό (καλά λέω "κορίτσι" την καθημερινή, ε;)
Το θέμα του είναι τα μπουζουκομάγαζα/νυχτερινά κέντρα της Αθήνας.
Η νυχτερινή ζωή της Αθήνας βουλιάζει. Εδώ και τρία - τέσσερα χρόνια οι έξοδοι των Αθηναίων έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο [...] Ενδεικτικό του «θρήνου» στη νύχτα είναι ότι λαοφιλές όνομα της ελληνικής μουσικής σκηνής, που κάποτε γέμιζε στάδια, τώρα με το ζόρι προσελκύει τριακόσια άτομα σε αίθουσα χωρητικότητας χιλίων. Την ίδια ώρα, δημοσιεύματα στο Διαδίκτυο θέλουν το μεγαθήριο «Αθηνών Αρένα» [...]
Με αφορμή την bold φράση, έχω μείνει μαλάκας, μπήγκ τάημ (...οκ, οκ, έχεις δίκιο, τελευταία δεν θέλω κ πολύ, μένω μαλάκας πολύ συχνά, σαν να έχω γίνει λίγο ντράμα κουήν, αλλά δες το από την θετική του πλευρά.... αν δεν ήμουν υπερβολικός πως θα είχα θέμα για ποστ; πως θα έβρισκες εσύ κάτι να διαβάσεις να σκάσει το πικραμένο σου πετροκέρασο; ε; ε;)
Γιου σει, ο καλλιτέχνης που δεν αναφέρεται, το λαοφιλές όνομα, είναι ο Νταλάρας. Αυτός είναι που παίζει τις καλές μέρες με 300 άτομα... κ αναρωτιέμαι πολλά κ διάφορα.
Πότε κ κυρίως γιατί οι εφημερίδες γίνανε τόσο πολήτικαλη κορέκτ ώστε να μην γράφουν το όνομα ενός καλλιτέχνης που δεν έχει πια την επιτυχία που είχε παλιά; έλεος, μιλάμε για έναν τραγουδιστή, κ αναφερόμαστε στο πρόγραμμα του. Σιγά το φοβερό! Να μου πεις ότι ο τάδε αργοπεθαίνει κ δεν θέλω να μεταφέρω την είδηση πως "τη βγάζει δεν την βγάζει την μέρα" γιατί θα το διαβάσει ο ίδιος ή το παιδί του, το καταλαβαίνω... αλλά να κάνουμε τέτοιο σκρήνηνγκ επειδή δεν πάει καλά το νυχτερινό πρόγραμμα ενός τραγουδιστή, είναι σούπερ λέημ!
Επίσης, αναρωτιέμαι... γιατί η αποτυχία έχει γίνει τόσο στίγμα; σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας; εγώ, που δεν είμαι κ κανένας σοφός, ξέρω ότι στην εξέλιξη μιας ζωής, μιας καριέρας, μίας αγάπης, ενός έρωτα, ενός χουοτέβερ, υπάρχουν περίοδοι που τα πράγματα πάνε καλά, κ περίοδοι που τα πράγματα δεν πάνε καλά... αυτό είναι η ζωή, βασικά - σόρη, αλλά αν έχουμε φτάσει στο σημείο να μην στιγματίζουμε τόσο πολύ την "αποτυχία" ώστε να κρύβουμε ονόματα.... γκές χουώτ! Λέημ, ξανά μανά!
Κ επίσης, ποιος σου είπε ότι το να έχεις 300 άτομα είναι αποτυχία; συγγνώμη, αλλά 300άνθρωποι σηκώνονται, πλύνονται (ελπίζω), στολίζονται, φροντίζονται για να πάνε να ακούσουν ένα τραγουδιστή! Έχω άδικο να πιστεύω ότι αυτό είναι σούπερ μη-αποτυχία; εντάξει, ok, μπορεί κάποτε να έρχονταν 3 χιλιάδες άνθρωποι να σε δουν, κ πιο κάποτε ίσως να έρχονταν 30 χιλιάδες... αλλά η λιγότερη επιτυχία, όχι δεν είναι αποτυχία, είναι λιγότερη επιτυχία! ...ξανά μανά λέημ!
κ αφού ξεμπερδέψαμε με όλα τα φιλοσοφικά σκεψ σκεψ εντατίκ, ας πάμε τώρα κ στα λίγο πιο του κόσμου τούτου. Αλήθεια, γιατί η δημοσιογράφος επέλεξε να μην αναφέρει το όνομα του Νταλάρα; Είναι φίλος της κ ήθελε να τον προστατεύσει; Μάλλον όχι, αν τον είχε κάτι μάλλον δεν θα έγραφε συνολικά την είδηση... Άσε που ακόμα δεν καταλαβαίνω από τι ακριβώς τον προστατεύει.
Μήπως πάλι της είπε ο ίδιος να μην γράψει το όνομά του; Αυτό δεν το πιστεύω με τίποτε, θα ήταν τουλάχιστον ανόητο από μέρους του.
Αλλά τότε.... τι την έκανε να μην αναφέρει το όνομά του; Αλήθεια, προσπαθώ να καταλάβω κ παθαίνω ακατοίκητο (ξενύχτησα κ εχτές στο Sodade, Αντώνη γιου ροκ - τέλος! δεν θέλει κ πολύ το μυαλό να αρνηθεί να σκεφτεί!).
Ακόμα σκέφτομαι - αν μία εφημερίδα επιλέγει να κρύψει πληροφορία για ένα επί της ουσίας ανώδυνο θέμα, τι θα γίνει αν πρέπει να μας μεταφέρει μία είδηση που αφορά κάποιον πολιτικό που μπορεί να μπει φυλακή κ τυχαίνει να είναι πρώην γκόμενος της καλλίτερης φίλης της χ, ψ δημοσιογράφου; Ή που τυχαίνει να έχει κουμπαριά με τον ιδιοκτήτη της εφημερίδας; Έχω άδικο να σκέφτομαι ότι αυτό που θα γίνει δεν θα υπηρετεί την ευγενική αρχή της ενημέρωσης;
Όταν γίνονται τέτοιες φρικτές απροσεξίες από την Καθημερινή, μία εφημερίδα που υποτίθεται ότι "ελέγχει" κ "προβάλει" προβλήματα κ θέματα, μία εφημερίδα που έχει την καλλίτερη εικόνα αυτή την εποχή στο τοπίο του τύπου (ξες, εφημερίδα Καθημερινή ίσον πχιότητα σοβαρότης ψυχραιμία, όχι σκουπίδια όχι πλαστικά στην μετάδοση των ειδήσεων), όταν λοιπόν κάνει τέτοιες περιττές κρυφοπουστιές μία εφημερίδα σαν την Καθημερινή, οι άλλες τι κάνουν;
κατάλαβες που το πάω; να λοιπόν ακόμα ένας βασικότατος λόγος που οι εφημερίδες αργοπεθαίνουν κ χάνουν το έρισμα τους... γιατί σε κάνουν να μην έχεις εμπιστοσύνη στο τρόπο που σου μεταφέρουν τις ειδήσεις.
λέημ λέημ λέημ λέημ λέημ λέημ λέημ λέημ Καθημερινή. πολύ κακό κορίτσι! πολύ κακό (καλά λέω "κορίτσι" την καθημερινή, ε;)
Thursday, February 04, 2010
Βοήθα ΚΙ ΕΣΥ τις αδελφές να είναι υπερήφανες
έχω δύο φίλες που είναι αδελφές. Την Τζένη κ την Τζέση (δεν είναι τα πραγματικά τους ονόματα αυτά, Τζούλια κ Τζάκι λέγονται, αλλά δεν το γράφω για προφανείς λόγους.. ερμ ερμ κάποια μαλακία έχω κάνει τώρα αλλά ok).
Αυτές λοιπόν οι δύο αδελφές είναι ανακατεμένες με ένα πρότζεκτ κοινωφελές, την ενίσχυση του Athens Gay Pride 2010!
Το οποίο σημειολογικά το βρίσκω πάρα πολύ εντυπωσιακό, να είσαι δηλαδή μία από 2 αδελφές που λέγονται Τζέση κ Τζένη κ να υποστηρίζεις με την αδελφή σου το Athens gay pride! πολύ κουλ, μπράβο κορίτσια. γιου γκό γκέρλζ!
(παρεμπιπτόντως, αναρωτιέμαι πως συστήνονται "γειά σας, είμαστε δύο αδελφές κ στηρίζουμε το athens gay pride 2010";;;;;;)
ένηγουεη.
Οι δύο αδελφές φίλες μου λοιπόν, θα είναι πάρα πολύ υπερήφανες αν βοηθήσεις κ εσύ αυτό που ετοιμάζεται αυτό το Σάββατο να πάει πάρα πολύ καλά! Διότι είναι ιδεάρα, πραγματικά ιδεάρα:
Στην γκαλερί The Breeder θα γίνει δημοπρασία έργων τέχνης πχιότητας κ κουλτούρας τα έσοδα της οποίας θα διατεθούν εξ ολοκλήρου στο Athens Pride.
γιατί τώρα να πας; αναρωτιέσαι; μέτρα λόγους:
α- γιατί θα κάνεις δύο αδελφές, την Τζένη κ την Τζέση, πάρα πολύ υπερήφανες.
βου - γιατί θα δημοπρατηθούν έργα από πάρα πολύ σπουδαίους καλλιτέχνες (σκυλοβαριέσαι το ξέρω αλλά να μερικά ονόματα, εσείς που είστε της Καλών Τεχνών κ της κουλτούρας θα τους ξέρετε: Στιβ Γιαννάκος, Zoë Charlton, Χρήστος Δεληδήμος, Χριστίνα Δημητριάδη, Κωνσταντίνος Κακανιάς, Κατερίνα Κανά, Em Kei, Jeremy Kost, Kalup Linzy, Τέο Μιχαήλ, Ντόρα Οικονόμου, Χριστόδουλος Παναγιώτου, Άγγελος Παπαδημητρίου, Μαρία & Ντόρα Παπαδημητρίου, Λήδα Παπακωνσταντίνου, Poka-Yio, Γιώργος Σαπουντζής, Scott Treleaven, Sharon Thomas, Νίκος Χαραλαμπίδης, Πέτρος Χρυσοστόμου, Μανταλίνα Ψωμά)
γου κ κ καλλιτερότερο - διότι τα έργα θα έχουν τιμή εκκίνησης 300 ευρώ. Οκ, οκ, το ξέρω ότι σου ακούγεται μπόλικο το ποσό, αλλά στην πραγματικότητα είναι σούπερ λίγο. Μιλάμε για ΚΑΝΟΝΙΚΑ έργα τέχνης που μερικά είναι ερωτεύσιμα!!! (ναι, καλά κατάλαβες, σου έχω έκπληξη, κατέβα πιο κάτω, με υπομονή, κ θα δεις...)
δου - διότι κ έργο να μην πάρεις, από τις 6 το απόγευμα θα μπορείς να κάνεις μήνγκλ, τουνόας μπέτα κ γκέτ τουγκέδερ, all these 3, με 1 κίνηση. Ενώ θα απολαμβάνεις και υπέροχα κοκτέηλ.
ε - δίοτι τα 10 ευρώ είσοδο που θα δώσεις θα πάνε για στην ενίσχυση του Gay Pride.
στου - διότι μερικά από τα έργα της έκθεσης είναι σούπερ γαμάτα, όπως ας πούμε αυτό:
Jeremy Kost
Coney Island Story (Sean)
2009
Polaroid κολλάζ
44x44 cm
η αυτό που είναι πολύ πρωτότυπο
Άγγελος Παπαδημητρίου
Η μικρή θηριοδαμάστρια
2010
ξύλο, καθρέπτες και πορσελάνη
30x30x10 cm
Παραχώρηση του καλλιτέχνη
ή αυτό που το θέλω κολασμένα!!!
Χρήστος Δελήδημος
Χωρίς τίτλο
2008
ξυλομπογιές και μελάνι σε χαρτί
70χ50 εκ.
Παραχώρηση T in T Gallery, Θεσσαλονίκη
η αυτό που ΠΕΘΑΙΝΩ να το δω από κοντά
Κατερίνα Κανά
Black Purple Blue
2009
φωτογραφία
40χ60 εκ.
1/3
Παραχώρηση της καλλιτέχνιδας
κ φυσικά αυτό, που δεν ξέρω αν είναι έργο τέχνης, αλλά αν μη τι άλλον είναι σούπερ αστείο! χεχεχε, του Κακανιά είναι, ναι του γνωστού
Κωνσταντίνος Κακανιάς
Πινακίδα ζητείται νεαρός
2003
τέμπερα σε χαρτί
87χ66 εκ
Παραχώρηση Αίθουσα Τέχνης Ρεβέκκα Καμχή
κ ζου - διότι είναι η ευκαιρία σου να με γνωρίσεις.
Λοιπόν, φίλες μου; Δεν έχω δίκιο ότι αξίζει;
Οπότε, θα τα πούμε το Σάββατο 6 Φεβρουαρίου από τις 6 κ μετά, θα είμαι ο πιο σέξοικος στο πλήθος, feel free το νόου μη μπέτερ, αν σου φανώ ντροπαλός μην το πάρεις προσωπικά, θα χαλαρώσω ηβέντουαλη. είμαι καλό παιδί κ μάλλον καλός στην παρέα, οπότε... μέηκ γιορ μούβ! χεχεχε
Θυμίζω, η γκαλερή λέγεται The Breeder, είσοδος από από Περδίκα 6 (από την πίσω πλευρά της γκαλερή, πολύ απρόπριέητ μου φαίνεται να είναι η είσοδος από πίσω σε εκδήλωση που υποστηρίζει το Gay Pride, χοχοχοχο, αυτό θα πει να έχεις καλό κ κυκλωμένο πλάνινγκ στις εκδηλώσεις σου, γιου γκο The Breeder people, καταπλήκτική ιδέα είχατε, είσοδος από πίσω ρουλζ σαν κόνσεπτ!).
Αυτές λοιπόν οι δύο αδελφές είναι ανακατεμένες με ένα πρότζεκτ κοινωφελές, την ενίσχυση του Athens Gay Pride 2010!
Το οποίο σημειολογικά το βρίσκω πάρα πολύ εντυπωσιακό, να είσαι δηλαδή μία από 2 αδελφές που λέγονται Τζέση κ Τζένη κ να υποστηρίζεις με την αδελφή σου το Athens gay pride! πολύ κουλ, μπράβο κορίτσια. γιου γκό γκέρλζ!
(παρεμπιπτόντως, αναρωτιέμαι πως συστήνονται "γειά σας, είμαστε δύο αδελφές κ στηρίζουμε το athens gay pride 2010";;;;;;)
ένηγουεη.
Οι δύο αδελφές φίλες μου λοιπόν, θα είναι πάρα πολύ υπερήφανες αν βοηθήσεις κ εσύ αυτό που ετοιμάζεται αυτό το Σάββατο να πάει πάρα πολύ καλά! Διότι είναι ιδεάρα, πραγματικά ιδεάρα:
Στην γκαλερί The Breeder θα γίνει δημοπρασία έργων τέχνης πχιότητας κ κουλτούρας τα έσοδα της οποίας θα διατεθούν εξ ολοκλήρου στο Athens Pride.
γιατί τώρα να πας; αναρωτιέσαι; μέτρα λόγους:
α- γιατί θα κάνεις δύο αδελφές, την Τζένη κ την Τζέση, πάρα πολύ υπερήφανες.
βου - γιατί θα δημοπρατηθούν έργα από πάρα πολύ σπουδαίους καλλιτέχνες (σκυλοβαριέσαι το ξέρω αλλά να μερικά ονόματα, εσείς που είστε της Καλών Τεχνών κ της κουλτούρας θα τους ξέρετε: Στιβ Γιαννάκος, Zoë Charlton, Χρήστος Δεληδήμος, Χριστίνα Δημητριάδη, Κωνσταντίνος Κακανιάς, Κατερίνα Κανά, Em Kei, Jeremy Kost, Kalup Linzy, Τέο Μιχαήλ, Ντόρα Οικονόμου, Χριστόδουλος Παναγιώτου, Άγγελος Παπαδημητρίου, Μαρία & Ντόρα Παπαδημητρίου, Λήδα Παπακωνσταντίνου, Poka-Yio, Γιώργος Σαπουντζής, Scott Treleaven, Sharon Thomas, Νίκος Χαραλαμπίδης, Πέτρος Χρυσοστόμου, Μανταλίνα Ψωμά)
γου κ κ καλλιτερότερο - διότι τα έργα θα έχουν τιμή εκκίνησης 300 ευρώ. Οκ, οκ, το ξέρω ότι σου ακούγεται μπόλικο το ποσό, αλλά στην πραγματικότητα είναι σούπερ λίγο. Μιλάμε για ΚΑΝΟΝΙΚΑ έργα τέχνης που μερικά είναι ερωτεύσιμα!!! (ναι, καλά κατάλαβες, σου έχω έκπληξη, κατέβα πιο κάτω, με υπομονή, κ θα δεις...)
δου - διότι κ έργο να μην πάρεις, από τις 6 το απόγευμα θα μπορείς να κάνεις μήνγκλ, τουνόας μπέτα κ γκέτ τουγκέδερ, all these 3, με 1 κίνηση. Ενώ θα απολαμβάνεις και υπέροχα κοκτέηλ.
ε - δίοτι τα 10 ευρώ είσοδο που θα δώσεις θα πάνε για στην ενίσχυση του Gay Pride.
στου - διότι μερικά από τα έργα της έκθεσης είναι σούπερ γαμάτα, όπως ας πούμε αυτό:
Jeremy KostConey Island Story (Sean)
2009
Polaroid κολλάζ
44x44 cm
η αυτό που είναι πολύ πρωτότυπο
Άγγελος ΠαπαδημητρίουΗ μικρή θηριοδαμάστρια
2010
ξύλο, καθρέπτες και πορσελάνη
30x30x10 cm
Παραχώρηση του καλλιτέχνη
ή αυτό που το θέλω κολασμένα!!!
Χρήστος ΔελήδημοςΧωρίς τίτλο
2008
ξυλομπογιές και μελάνι σε χαρτί
70χ50 εκ.
Παραχώρηση T in T Gallery, Θεσσαλονίκη
η αυτό που ΠΕΘΑΙΝΩ να το δω από κοντά
Κατερίνα ΚανάBlack Purple Blue
2009
φωτογραφία
40χ60 εκ.
1/3
Παραχώρηση της καλλιτέχνιδας
κ φυσικά αυτό, που δεν ξέρω αν είναι έργο τέχνης, αλλά αν μη τι άλλον είναι σούπερ αστείο! χεχεχε, του Κακανιά είναι, ναι του γνωστού
Κωνσταντίνος ΚακανιάςΠινακίδα ζητείται νεαρός
2003
τέμπερα σε χαρτί
87χ66 εκ
Παραχώρηση Αίθουσα Τέχνης Ρεβέκκα Καμχή
κ ζου - διότι είναι η ευκαιρία σου να με γνωρίσεις.
Λοιπόν, φίλες μου; Δεν έχω δίκιο ότι αξίζει;
Οπότε, θα τα πούμε το Σάββατο 6 Φεβρουαρίου από τις 6 κ μετά, θα είμαι ο πιο σέξοικος στο πλήθος, feel free το νόου μη μπέτερ, αν σου φανώ ντροπαλός μην το πάρεις προσωπικά, θα χαλαρώσω ηβέντουαλη. είμαι καλό παιδί κ μάλλον καλός στην παρέα, οπότε... μέηκ γιορ μούβ! χεχεχε
Θυμίζω, η γκαλερή λέγεται The Breeder, είσοδος από από Περδίκα 6 (από την πίσω πλευρά της γκαλερή, πολύ απρόπριέητ μου φαίνεται να είναι η είσοδος από πίσω σε εκδήλωση που υποστηρίζει το Gay Pride, χοχοχοχο, αυτό θα πει να έχεις καλό κ κυκλωμένο πλάνινγκ στις εκδηλώσεις σου, γιου γκο The Breeder people, καταπλήκτική ιδέα είχατε, είσοδος από πίσω ρουλζ σαν κόνσεπτ!).
Wednesday, February 03, 2010
Αυτό δεν είναι τσάρητη σίνγκλζ!!!! Είναι η Καταστροφή
Ok people, Ok σέξυ βγιούερζ, το θέμα είναι εθνικό, πολύ εθνικό.
τόσο εθνικό που το λες σχεδόν διεθνές.
Έχω βασανιστικό δίλλημα, κ πρέπει να πάρεις θέση - αν μη τι άλλο για να με βοηθήσεις!
Λοιπόν, όπως ίσως θυμάσαι πρίν από λίγο καιρό έγινε σεισμός στην Αϊτή, τεράστια καταστροφή, ανθρωπιστική φρίκη κ λοιπά κ λοιπά. 200 χιλιάδες καταμετρημένοι νεκροί, Χριστέ μου, αδιανόητο μου φαίνεται.
Η αλήθεια είναι ότι η αντίδραση της ανθρωπότητας στο σεισμό με συγκίνησε... κυρίως οι καλλιτέχνες έκαναν πολλά, άλλοι έδωσαν χρήματα, άλλοι μίλησαν για να κινητοποιήσουν τον κόσμο να βοηθήσει. Όχι, όχι δεν έχω παράπονο, καθόλου κ κανένα. Αυτό, ας πούμε, που η Ζιζέλ έδωσε ένα εκατομμύριο δολλάργια έτσι, στην ξερή, έτσι, με την μία, πολύ με εντυπωσιάσε (εν τω μεταξύ δράττομαι της ευκαιρίας να καταγγείλω κυρία Σεμίνα μου ότι η άλλη η καβουροτσέπα η Μετζένα έδωσε 250 χιλιάδες δολλάρια, σόρη αλλά πολύ λίγο το βρίσκω για τα λεφτά που βγάζει).
Ένηγούεη.
όλο αυτό όμως είχε κ τις αρνητικές του πλευρές... στον ύπνο μου. Εδώ κ δύο μέρες, δεν μπορώ να κλείσω μάτι. Δεν βρίσκω ηρεμία ούτε στιγμή. ο μαύρος κύκλος έχει φτάσει στα γόνατα. τα νεύρα, γίνανε κομμάτια.
Βλέπεις, με αφορμή το γεγονός, οι δύο πλευρές του Ατλαντικού, οι δύο μεγαλύτερες μουσικές βιομηχανίες, η Εγγλέζικη κ η Αμερικάνικη, αποφάσισαν να βγάλουν τσάρητη σίνγκλ για να διαθέσουν τις εισπράξεις στην ενίσχυση των πληγέντων....
Οι Αμερικάνοι, λοιπόν, μαζεύτηκαν καμμία ογδονταριά κ έβγαλαν το we are the world - ναι, ναι, το γνωστό χουή ερ δη γουόρλντ του τότενες - σε νέα εκτέλεση
Ενώ οι Εγγλέζοι, μαζεύτηκαν (κάπως λιγότεροι) κ έβγαλαν σε νέα εκτέλεση το σούπερ ντούπερ αγαπημένο Everybody Hurts των REM.
όπου έρχεται τώρα ο άμοιρος ο μουσικόφιλος (γιορζ τρούλη) κ αναρωτιέται....
γουανταφάκ;
που να βάλω τα λεφτά μου εκεί που είναι το στόμα μου; (put your money where your mouth is, άσχετε ε άσχετε...) - τι να κάνω εντόρς;
Να υποστηρίξω Γιου Καίει, που είναι τέλειο τραγούδι (λατρεύω το original των REM, έχω κα φυλάω ως κόρη οφθαλμού το 7ιντσο από τότε - το βίντηοου, δε, είναι ένα από τα πιο εμπνευσμένα βίντηοου που έχουν γυριστεί ποτέ, ψάχτο κάγκουρα, όλα εγώ πια στα μαθαίνω) αλλά από την άλλη το έχει υπό τις φτερούγες του ο παπάροβιτς ο Σάημον Κάουελ που τον αντιπαθώ;
Ή να διαλέξω Αμερική, που έχει μεν Μάηκολ Τζάκσον στους συντελεστές κ Σελήν Ντηόν κ Κουήνση Τζόουνζ αλλά σαν τραγούδι δεν μπορώ να πω ότι τρελαίνομαι; Από την άλλη, η ηχογράφηση έγινε ακριβώς στο ίδιο στούντιο που έγινε κ για το πρώτο we are the γουέρλντ, που το λες πλεονέκτημα...
Ναι, οκ, αλλά το everybody hurts είναι κομματάρα. Κ ο Ρόμπη είναι σούπερ κουλ...
Ναι, οκ, ξανά μανά, αλλά στο αμερικάνικο ανάμεσα στους συντελεστές είναι πιο Θεά από όλους η Barbra Streisant. Κ το τραγούδι δεν έχει, σε αντίθεση με Γιου Καίει καμία σχέση με τον Κάουελ.
Ναι, αλλά το everybody hurts ξαναλέω είναι κομματάρα - εξάλλου τι λυσσάς με τον Κάουελ; σάμπως τραγουδάει; γιατί δεν επικεντρώνεσαι στην Κάηλη;
Ναι, καταλαβαίνω αλλά στο we are the world 2010 το video θα το σκηνοθετήσει αυτός που σκηνοθέτησε το Crash, ταινιάρα, ο Michael Haggis. how cool is that?
Ναι, Ok αλλά το αγγλικό είναι κάπως πιο φρέσκο ρε παιδί μου...
Μπορεί, αλλά τουλάχιστον δεν τραγουδά η Mariah Carey, χμφ χμφ χμφ...
... ... ... ... ... ... ... ...
καταλαβαίνεις τώρα τι περνάω; εδώ κ μερικές μέρες, που έμαθα τα νέα, δύο φωνές μέσα μου μαλώνουν... κ εγώ δεν μπορώ να ησυχάσω ούτε στιγμή.
αρονό. α ρήλη ρονο ποιο προτιμάω. χμφ χμφ χμφ χμφ
Μεγάλο το δίλλημα μου σέξη βγιούερ....
για να σε ακούσω όμως κ εσένα, εσύ που βάζεις τα λεφτά σου εκεί που είναι το στόμα σου;
εδώ το εγγλέζικο τσάρητη:
κ εδώ (λίγο) από το αμερικάνικο τσάρητη:
άντε, άντε ψήφισε! γιου γκο μπόη, γιου γκό σέξη βγιούερ!
είναι θέμα καταστροφής!
τόσο εθνικό που το λες σχεδόν διεθνές.
Έχω βασανιστικό δίλλημα, κ πρέπει να πάρεις θέση - αν μη τι άλλο για να με βοηθήσεις!
Λοιπόν, όπως ίσως θυμάσαι πρίν από λίγο καιρό έγινε σεισμός στην Αϊτή, τεράστια καταστροφή, ανθρωπιστική φρίκη κ λοιπά κ λοιπά. 200 χιλιάδες καταμετρημένοι νεκροί, Χριστέ μου, αδιανόητο μου φαίνεται.
Η αλήθεια είναι ότι η αντίδραση της ανθρωπότητας στο σεισμό με συγκίνησε... κυρίως οι καλλιτέχνες έκαναν πολλά, άλλοι έδωσαν χρήματα, άλλοι μίλησαν για να κινητοποιήσουν τον κόσμο να βοηθήσει. Όχι, όχι δεν έχω παράπονο, καθόλου κ κανένα. Αυτό, ας πούμε, που η Ζιζέλ έδωσε ένα εκατομμύριο δολλάργια έτσι, στην ξερή, έτσι, με την μία, πολύ με εντυπωσιάσε (εν τω μεταξύ δράττομαι της ευκαιρίας να καταγγείλω κυρία Σεμίνα μου ότι η άλλη η καβουροτσέπα η Μετζένα έδωσε 250 χιλιάδες δολλάρια, σόρη αλλά πολύ λίγο το βρίσκω για τα λεφτά που βγάζει).
Ένηγούεη.
όλο αυτό όμως είχε κ τις αρνητικές του πλευρές... στον ύπνο μου. Εδώ κ δύο μέρες, δεν μπορώ να κλείσω μάτι. Δεν βρίσκω ηρεμία ούτε στιγμή. ο μαύρος κύκλος έχει φτάσει στα γόνατα. τα νεύρα, γίνανε κομμάτια.
Βλέπεις, με αφορμή το γεγονός, οι δύο πλευρές του Ατλαντικού, οι δύο μεγαλύτερες μουσικές βιομηχανίες, η Εγγλέζικη κ η Αμερικάνικη, αποφάσισαν να βγάλουν τσάρητη σίνγκλ για να διαθέσουν τις εισπράξεις στην ενίσχυση των πληγέντων....
Οι Αμερικάνοι, λοιπόν, μαζεύτηκαν καμμία ογδονταριά κ έβγαλαν το we are the world - ναι, ναι, το γνωστό χουή ερ δη γουόρλντ του τότενες - σε νέα εκτέλεση
Ενώ οι Εγγλέζοι, μαζεύτηκαν (κάπως λιγότεροι) κ έβγαλαν σε νέα εκτέλεση το σούπερ ντούπερ αγαπημένο Everybody Hurts των REM.
όπου έρχεται τώρα ο άμοιρος ο μουσικόφιλος (γιορζ τρούλη) κ αναρωτιέται....
γουανταφάκ;
που να βάλω τα λεφτά μου εκεί που είναι το στόμα μου; (put your money where your mouth is, άσχετε ε άσχετε...) - τι να κάνω εντόρς;
Να υποστηρίξω Γιου Καίει, που είναι τέλειο τραγούδι (λατρεύω το original των REM, έχω κα φυλάω ως κόρη οφθαλμού το 7ιντσο από τότε - το βίντηοου, δε, είναι ένα από τα πιο εμπνευσμένα βίντηοου που έχουν γυριστεί ποτέ, ψάχτο κάγκουρα, όλα εγώ πια στα μαθαίνω) αλλά από την άλλη το έχει υπό τις φτερούγες του ο παπάροβιτς ο Σάημον Κάουελ που τον αντιπαθώ;
Ή να διαλέξω Αμερική, που έχει μεν Μάηκολ Τζάκσον στους συντελεστές κ Σελήν Ντηόν κ Κουήνση Τζόουνζ αλλά σαν τραγούδι δεν μπορώ να πω ότι τρελαίνομαι; Από την άλλη, η ηχογράφηση έγινε ακριβώς στο ίδιο στούντιο που έγινε κ για το πρώτο we are the γουέρλντ, που το λες πλεονέκτημα...
Ναι, οκ, αλλά το everybody hurts είναι κομματάρα. Κ ο Ρόμπη είναι σούπερ κουλ...
Ναι, οκ, ξανά μανά, αλλά στο αμερικάνικο ανάμεσα στους συντελεστές είναι πιο Θεά από όλους η Barbra Streisant. Κ το τραγούδι δεν έχει, σε αντίθεση με Γιου Καίει καμία σχέση με τον Κάουελ.
Ναι, αλλά το everybody hurts ξαναλέω είναι κομματάρα - εξάλλου τι λυσσάς με τον Κάουελ; σάμπως τραγουδάει; γιατί δεν επικεντρώνεσαι στην Κάηλη;
Ναι, καταλαβαίνω αλλά στο we are the world 2010 το video θα το σκηνοθετήσει αυτός που σκηνοθέτησε το Crash, ταινιάρα, ο Michael Haggis. how cool is that?
Ναι, Ok αλλά το αγγλικό είναι κάπως πιο φρέσκο ρε παιδί μου...
Μπορεί, αλλά τουλάχιστον δεν τραγουδά η Mariah Carey, χμφ χμφ χμφ...
... ... ... ... ... ... ... ...
καταλαβαίνεις τώρα τι περνάω; εδώ κ μερικές μέρες, που έμαθα τα νέα, δύο φωνές μέσα μου μαλώνουν... κ εγώ δεν μπορώ να ησυχάσω ούτε στιγμή.
αρονό. α ρήλη ρονο ποιο προτιμάω. χμφ χμφ χμφ χμφ
Μεγάλο το δίλλημα μου σέξη βγιούερ....
για να σε ακούσω όμως κ εσένα, εσύ που βάζεις τα λεφτά σου εκεί που είναι το στόμα σου;
εδώ το εγγλέζικο τσάρητη:
κ εδώ (λίγο) από το αμερικάνικο τσάρητη:
άντε, άντε ψήφισε! γιου γκο μπόη, γιου γκό σέξη βγιούερ!
είναι θέμα καταστροφής!
Γαϊδούρια/Κύπριοι στο μετρό
Δεν θα ξεχάσω ποτέ ποτέ ποτέ την εικόνα οικογένειας Κυπρίων που, πριν από μερικά χρόνια, μόλις έχουν μπει στο Attica σε περίοδο εκπτώσεων...
το τι ουρλιάζαν από ηδονή, το τι προσκυνάγανε βαθιές υποκλίσεις κάτω από τις ταμπέλες που γράφανε το ποσοστό μείον, το τι τα παιδιά κλαίγανε από απόλαυση μπροστά στην οθονίτσα της ταμειακής όταν έγραφε το ποσό που γλύτωναν με την έκπτωση....
μιλάμε για πραγματικό ντοκυμαντέρ "η εποχή της κατανάλωσης".
Οι άνθρωποι είχαν πέσει σε τρανς πέμπτης κατηγορίας, για ένα diesel αδειανό, για μία Ελένη...
δεν πίστευα ποτέ, λοιπόν, ότι θα μπορούσε κάτι να με κάνει να αποκτήσω ακόμα πιο χειρότερη γνώμη για κάποιους Κύπριους που έρχονται στην Ελλάδα.... κ όμως συνέβη κ αυτό.
αυτή τη βδομάδα.
Όπου, τυχαίνει να επιστρέφω από την δουλειά με το μετρό, ΔουκΠλακέντ προς Σύνταγμα, μάλλον κάποια ώρα που έχει φτάσει κ η πτήση από Λάρνακα/Πάφο/Λευκωσία/Πενταδάκτυλο (αρονό ακριβώς από που πετάνε).
Κ βλέπω το εξής, κάθε μα ΚΑΘΕ φορά που υπάρχουν Κύπριοι ταξιδιώτες στον προαστειακό. Κάθονται σε μία ή δύο από τις 4 θέσεις της τετράδας, κ έχουν χρησιμοποιήσει τις άλλες ελεύθερες θέσεις για να ακουμπήσουν τα σάκ βοουαγιάζ τους/τσάντες. Ή να έχουν βάλει τις βαλίτσες με τέτοιο τρόπο που δεν μπορείς να προσεγγίσεις τα άδεια καθίσματα για να καθήσεις.
Κ είναι γύρω γύρω οι όρθιοι κουρασμένοι από την δουλειά κ οι Γαϊδουρο-Κύπριοι τίποτα, ούτε μία κίνηση δεν κάνουν να βάλουν λίγο πιο εκεί τις βαλίτσες για να μπορέσει να κάτσει ένας άθρωπας.
Χάου μο βλαχάρα καν γιου γκό; Χάου μο;
Δύο πράγματα με εντυπωσιάζουν.
Το πρώτο είναι η... ηλίθια "ευγένεια" να το πω; "αβουλοσύνη" να το πω; των υπόλοιπων επιβατών που δεν λένε τίποτε στους μαλάκες. Μα αναρωτιέμαι - ντρέπονται να μιλήσουν; Δεν θέλουν να μπουν στον κόπο; φοβούνται μην κ δεν καταλάβουν την προφορά αν πιάσουν κουβέντα; αρονό!
Το δεύτερο που με εντυπωσιάζει, είναι η αντίδραση των Κυπρίων όταν τελικά κάποιος (έντερ γιωρζ τρούλη) τους ζητά να κάνουν πιο κει τα πράγματά τους για να μπορέσει να καθήσει. Αν έχεις το θεό σου, κοιτάνε με δυσανασχέτηση κ μίσος. Τύπου "μα καλά, δεν βλέπεις ότι έχω την βαλίτσα μου εδώ, γουανταφάκ, τι εννοείς ότι θες να κάτσεις, δεν το πιστεύω, μα τι γουρούνι, δεν βλέπεις ότι είναι η βαλίτσα μου, έλεος, έλεος!".
Εγώ εκεί, βράχος, φυσικά! Επιμένω "να καθήσω παρακαλώ;".
Κ οι Κύπριοι αρχίζουν να κάνουν ό,τι πρέπει να κάνουν για να ελευθερώσουν την θέση. Κ, εννοείται, ότι καθώς το κάνουν αυτό they roll eyes, βαριαναστενάζουν, σουρομαδιούνται, κοιτιούνται με νόημα, υποφέ υποφέ υποφέ, υποφέρουν πολύυυυυ!
ΣΤΑ ΠΑΠΑΡΙΑ ΜΟΥ. αγαπημένοι μας Κύπριοι επισκέπτες/γαϊδούρια, θα σας εκπλήξει το ξέρω αλλά:
1 - στον προαστιακό υπάρχουν ειδικοί χώροι για τις βαλίτσες
2 - τα καθίσματα είναι για τους ανθρώπους, όχι για τις αποσκευές
3 - κ κάτι ακόμα: αυτό, που είσαι στην τρίχα, με βαλίτσες λουή βουειτών ας πούμε, αλλά τσιγκουνεύεσαι το ταξί είναι τόσο μα τόσο λέημ! έλεος.
(υστερόγραφο, από ύστερα+γράφω: χριστέ μου, μετά από το σημερινό ποστ κ το χθεσινό, αυτό δεν είναι μπλογκ είναι τα Μέτρεια 2010, όλο ποστ για το μετρό αυτή την βδομάδα χεχεχε!)
(υστερόγραφο, από υστερία+γράφω: μην αρχίσετε να μου λέτε ότι είμαι ρατσιστής, δεν έχω γενικά πρόβλημα με τους Κύπριους, έχω με τα γαϊδούρια Κύπριους πρόβλημα...)
το τι ουρλιάζαν από ηδονή, το τι προσκυνάγανε βαθιές υποκλίσεις κάτω από τις ταμπέλες που γράφανε το ποσοστό μείον, το τι τα παιδιά κλαίγανε από απόλαυση μπροστά στην οθονίτσα της ταμειακής όταν έγραφε το ποσό που γλύτωναν με την έκπτωση....
μιλάμε για πραγματικό ντοκυμαντέρ "η εποχή της κατανάλωσης".
Οι άνθρωποι είχαν πέσει σε τρανς πέμπτης κατηγορίας, για ένα diesel αδειανό, για μία Ελένη...
δεν πίστευα ποτέ, λοιπόν, ότι θα μπορούσε κάτι να με κάνει να αποκτήσω ακόμα πιο χειρότερη γνώμη για κάποιους Κύπριους που έρχονται στην Ελλάδα.... κ όμως συνέβη κ αυτό.
αυτή τη βδομάδα.
Όπου, τυχαίνει να επιστρέφω από την δουλειά με το μετρό, ΔουκΠλακέντ προς Σύνταγμα, μάλλον κάποια ώρα που έχει φτάσει κ η πτήση από Λάρνακα/Πάφο/Λευκωσία/Πενταδάκτυλο (αρονό ακριβώς από που πετάνε).
Κ βλέπω το εξής, κάθε μα ΚΑΘΕ φορά που υπάρχουν Κύπριοι ταξιδιώτες στον προαστειακό. Κάθονται σε μία ή δύο από τις 4 θέσεις της τετράδας, κ έχουν χρησιμοποιήσει τις άλλες ελεύθερες θέσεις για να ακουμπήσουν τα σάκ βοουαγιάζ τους/τσάντες. Ή να έχουν βάλει τις βαλίτσες με τέτοιο τρόπο που δεν μπορείς να προσεγγίσεις τα άδεια καθίσματα για να καθήσεις.
Κ είναι γύρω γύρω οι όρθιοι κουρασμένοι από την δουλειά κ οι Γαϊδουρο-Κύπριοι τίποτα, ούτε μία κίνηση δεν κάνουν να βάλουν λίγο πιο εκεί τις βαλίτσες για να μπορέσει να κάτσει ένας άθρωπας.
Χάου μο βλαχάρα καν γιου γκό; Χάου μο;
Δύο πράγματα με εντυπωσιάζουν.
Το πρώτο είναι η... ηλίθια "ευγένεια" να το πω; "αβουλοσύνη" να το πω; των υπόλοιπων επιβατών που δεν λένε τίποτε στους μαλάκες. Μα αναρωτιέμαι - ντρέπονται να μιλήσουν; Δεν θέλουν να μπουν στον κόπο; φοβούνται μην κ δεν καταλάβουν την προφορά αν πιάσουν κουβέντα; αρονό!
Το δεύτερο που με εντυπωσιάζει, είναι η αντίδραση των Κυπρίων όταν τελικά κάποιος (έντερ γιωρζ τρούλη) τους ζητά να κάνουν πιο κει τα πράγματά τους για να μπορέσει να καθήσει. Αν έχεις το θεό σου, κοιτάνε με δυσανασχέτηση κ μίσος. Τύπου "μα καλά, δεν βλέπεις ότι έχω την βαλίτσα μου εδώ, γουανταφάκ, τι εννοείς ότι θες να κάτσεις, δεν το πιστεύω, μα τι γουρούνι, δεν βλέπεις ότι είναι η βαλίτσα μου, έλεος, έλεος!".
Εγώ εκεί, βράχος, φυσικά! Επιμένω "να καθήσω παρακαλώ;".
Κ οι Κύπριοι αρχίζουν να κάνουν ό,τι πρέπει να κάνουν για να ελευθερώσουν την θέση. Κ, εννοείται, ότι καθώς το κάνουν αυτό they roll eyes, βαριαναστενάζουν, σουρομαδιούνται, κοιτιούνται με νόημα, υποφέ υποφέ υποφέ, υποφέρουν πολύυυυυ!
ΣΤΑ ΠΑΠΑΡΙΑ ΜΟΥ. αγαπημένοι μας Κύπριοι επισκέπτες/γαϊδούρια, θα σας εκπλήξει το ξέρω αλλά:
1 - στον προαστιακό υπάρχουν ειδικοί χώροι για τις βαλίτσες
2 - τα καθίσματα είναι για τους ανθρώπους, όχι για τις αποσκευές
3 - κ κάτι ακόμα: αυτό, που είσαι στην τρίχα, με βαλίτσες λουή βουειτών ας πούμε, αλλά τσιγκουνεύεσαι το ταξί είναι τόσο μα τόσο λέημ! έλεος.
(υστερόγραφο, από ύστερα+γράφω: χριστέ μου, μετά από το σημερινό ποστ κ το χθεσινό, αυτό δεν είναι μπλογκ είναι τα Μέτρεια 2010, όλο ποστ για το μετρό αυτή την βδομάδα χεχεχε!)
(υστερόγραφο, από υστερία+γράφω: μην αρχίσετε να μου λέτε ότι είμαι ρατσιστής, δεν έχω γενικά πρόβλημα με τους Κύπριους, έχω με τα γαϊδούρια Κύπριους πρόβλημα...)
Tuesday, February 02, 2010
Στο μετρό, προς το Σύνταγμα
βρίσκομαι μέσα στο μετρό, από ΔούκΠλακέντ προς Σύνταγμα.
Κάθομαι, η διπλανή μου θέση άδεια.
Φτάνουμε σε ένα σταθμό. Ανοίγει η πόρτα, βγαίνουν επιβάτες, μπαίνουν άλλοι. Ανάμεσά τους ένα ζευγάρι.
Εκείνη την ώρα δεν μου τραβάν για κάποιο ιδιαίτερο λόγο την προσοχή, αν μπορώ τώρα να τους περιγράψω είναι εξ αιτίας αυτού που είδα μετά.
Μπαίνουν λοιπόν οι δύο στο βαγόνι του μετρό κ κατευθύνονται προς το κενό κάθισμα δίπλα σε έναν κύριο με μαύρο παλτό (ο γιωρζ τρούλη)
Ξαφνικά, η γυναίκα μιλάει:
- Καλά, κ από εκείνη την ώρα, από τις 8 το πρωί, τώρα τελείωσες;
Είναι λίγο αγανακτισμένη, λίγο εντυπωσιασμένη, λίγο παραπονεμένη. Και θυμωμένη.
Ο άντρας, που πια είναι καθισμένος ακριβώς δίπλα μου, οι ώμοι μας ακουμπιούνται σχεδόν, δεν μπαίνει στον κόπο να απαντήσει... Με την άκρη του ματιού μου πιάνω ότι απλά κουνάει το κεφάλι του καταφατικά, παραιτημένα. Κουρασμένη η κίνηση, πολύ κουρασμένη, αργόσυρτη.
Η γυναίκα δεν απαντά. - μόνο ένα τσκ τσκ τσκ έκανε, αλλά κ πάλι δεν είμαι σίγουρος.
Μέχρι να φτάσουμε στον Σύνταγμα πιάνω να αναρωτιέμαι κ να κάνω σενάρια στο κεφάλι μου. Τι να είναι αυτό που ο άντρας το έκανε 12 σχεδόν ολόκληρες ώρες; Δουλειά; Μεροκάματο; Πρόβλημα υγείας; Κάτι σε ένα νοσοκομείο;
Ταυτόχρονα έχω την ευκαιρία να προσέξω λίγο περισσότερο με την άκρη του ματιού μου τους δύο τους.
Αυτός είναι γύρω στα 65. Το πρόσωπό του κόκκινο πολύ, με ρυτίδες. Μαλλιά ανακατεμένα, ακούρευτα, όταν ήταν νέος ήταν κοκκινωπά, τώρα έχουν αρκετό άσπρο. Τα χέρια του, που βρίσκονται εντός του οπτικού μου πεδίου είναι πολύ άγρια κ ταλαιπωρημένα. Θα τα επέλεγες να τα φωτογραφήσεις αν ήσουν φωτογράφος κ είχες θέμα "χέρια βιοπαλαιστή". Φοράει ρούχα φθαρμένα, εργασίας ίσως, λίγο βρώμικα.
Αλλά από όλα τα χαρακτηριστικά του, αυτό που με "πιάνει" περισσότερο είναι ο τρόπος που κάθεται στο κάθιασμα. Οι ώμοι πεσμένοι, παραιτημένοι. Τα κεφάλι κατεβασμένο όσο πάει περισσότερο. Κούραση, κούραση, κούραση.
Την γυναίκα, δεν μπορώ να την δω όπως είμαι καθισμένος στην θέση δίπλα στο παράθυρο. Στέκεται ακριβώς πάνω από τον άντρα, κολλητά το σώμα της στο καθισμένο δικό του. Η αίσθηση που έχω πάντως από αυτήν είναι πως δεν είναι της ηλικίας του. Μου φαίνεται αρκετά νεότερη.
Φτάνουμε στο Σύνταγμα. Αχ, ωραία, λέω, τώρα που θα σηκωθώ θα δω κ την φάτσα της κυρίας.
Σηκώνομαι. Πράγματι, όπως το είχα υποθέσει, η γυναίκα είναι το πολύ 40άρα, πιο νέα από τον άντρα. Μπορεί να είναι η κόρη του; Η νεότερή του σύζυγος;
δεν ξέρω. Πάντως δεν μοιάζουν. Αλλά φαίνονται της ίδιας "τάξης"... κ εκείνη φορά παρόμοια ρούχα, ανώνυμα, πρακτικά, βολικά.
αυτό που μου μένει σαν τελευταία εικόνα είναι το εξής:
Η γυναίκα, όρθια πάνω από τον άντρα, τον απίστευτα κουρασμένο, που κάθεται στο κάθισμα με σκυμμένους τους ώμους, το κεφάλι κατεβασμένο κ με ανέκφραστο το πρόσωπο... η γυναίκα λοιπόν, με το ένα χέρι της κρατιέται ενώ το άλλο... χαϊδεύει αργά, διστακτικά, δειλά τον ώμο του άντρα.
Οι άκρες των δακτύλων της πάνε μπρος, πίσω, μπρος πίσω, μπρος, πίσω...
Είμαι πια έξω από το βαγόνι, κοιτάζω από το παράθυρο προς τα μέσα, οι ίδιες κινήσεις του αριστερού χεριού της γυναίκας: Μπρος, πίσω, μπρος, πίσω, μπρος, πίσω.
Το τρένο ξεκινάει.
Κάθομαι, η διπλανή μου θέση άδεια.
Φτάνουμε σε ένα σταθμό. Ανοίγει η πόρτα, βγαίνουν επιβάτες, μπαίνουν άλλοι. Ανάμεσά τους ένα ζευγάρι.
Εκείνη την ώρα δεν μου τραβάν για κάποιο ιδιαίτερο λόγο την προσοχή, αν μπορώ τώρα να τους περιγράψω είναι εξ αιτίας αυτού που είδα μετά.
Μπαίνουν λοιπόν οι δύο στο βαγόνι του μετρό κ κατευθύνονται προς το κενό κάθισμα δίπλα σε έναν κύριο με μαύρο παλτό (ο γιωρζ τρούλη)
Ξαφνικά, η γυναίκα μιλάει:
- Καλά, κ από εκείνη την ώρα, από τις 8 το πρωί, τώρα τελείωσες;
Είναι λίγο αγανακτισμένη, λίγο εντυπωσιασμένη, λίγο παραπονεμένη. Και θυμωμένη.
Ο άντρας, που πια είναι καθισμένος ακριβώς δίπλα μου, οι ώμοι μας ακουμπιούνται σχεδόν, δεν μπαίνει στον κόπο να απαντήσει... Με την άκρη του ματιού μου πιάνω ότι απλά κουνάει το κεφάλι του καταφατικά, παραιτημένα. Κουρασμένη η κίνηση, πολύ κουρασμένη, αργόσυρτη.
Η γυναίκα δεν απαντά. - μόνο ένα τσκ τσκ τσκ έκανε, αλλά κ πάλι δεν είμαι σίγουρος.
Μέχρι να φτάσουμε στον Σύνταγμα πιάνω να αναρωτιέμαι κ να κάνω σενάρια στο κεφάλι μου. Τι να είναι αυτό που ο άντρας το έκανε 12 σχεδόν ολόκληρες ώρες; Δουλειά; Μεροκάματο; Πρόβλημα υγείας; Κάτι σε ένα νοσοκομείο;
Ταυτόχρονα έχω την ευκαιρία να προσέξω λίγο περισσότερο με την άκρη του ματιού μου τους δύο τους.
Αυτός είναι γύρω στα 65. Το πρόσωπό του κόκκινο πολύ, με ρυτίδες. Μαλλιά ανακατεμένα, ακούρευτα, όταν ήταν νέος ήταν κοκκινωπά, τώρα έχουν αρκετό άσπρο. Τα χέρια του, που βρίσκονται εντός του οπτικού μου πεδίου είναι πολύ άγρια κ ταλαιπωρημένα. Θα τα επέλεγες να τα φωτογραφήσεις αν ήσουν φωτογράφος κ είχες θέμα "χέρια βιοπαλαιστή". Φοράει ρούχα φθαρμένα, εργασίας ίσως, λίγο βρώμικα.
Αλλά από όλα τα χαρακτηριστικά του, αυτό που με "πιάνει" περισσότερο είναι ο τρόπος που κάθεται στο κάθιασμα. Οι ώμοι πεσμένοι, παραιτημένοι. Τα κεφάλι κατεβασμένο όσο πάει περισσότερο. Κούραση, κούραση, κούραση.
Την γυναίκα, δεν μπορώ να την δω όπως είμαι καθισμένος στην θέση δίπλα στο παράθυρο. Στέκεται ακριβώς πάνω από τον άντρα, κολλητά το σώμα της στο καθισμένο δικό του. Η αίσθηση που έχω πάντως από αυτήν είναι πως δεν είναι της ηλικίας του. Μου φαίνεται αρκετά νεότερη.
Φτάνουμε στο Σύνταγμα. Αχ, ωραία, λέω, τώρα που θα σηκωθώ θα δω κ την φάτσα της κυρίας.
Σηκώνομαι. Πράγματι, όπως το είχα υποθέσει, η γυναίκα είναι το πολύ 40άρα, πιο νέα από τον άντρα. Μπορεί να είναι η κόρη του; Η νεότερή του σύζυγος;
δεν ξέρω. Πάντως δεν μοιάζουν. Αλλά φαίνονται της ίδιας "τάξης"... κ εκείνη φορά παρόμοια ρούχα, ανώνυμα, πρακτικά, βολικά.
αυτό που μου μένει σαν τελευταία εικόνα είναι το εξής:
Η γυναίκα, όρθια πάνω από τον άντρα, τον απίστευτα κουρασμένο, που κάθεται στο κάθισμα με σκυμμένους τους ώμους, το κεφάλι κατεβασμένο κ με ανέκφραστο το πρόσωπο... η γυναίκα λοιπόν, με το ένα χέρι της κρατιέται ενώ το άλλο... χαϊδεύει αργά, διστακτικά, δειλά τον ώμο του άντρα.
Οι άκρες των δακτύλων της πάνε μπρος, πίσω, μπρος πίσω, μπρος, πίσω...
Είμαι πια έξω από το βαγόνι, κοιτάζω από το παράθυρο προς τα μέσα, οι ίδιες κινήσεις του αριστερού χεριού της γυναίκας: Μπρος, πίσω, μπρος, πίσω, μπρος, πίσω.
Το τρένο ξεκινάει.
Subscribe to:
Posts (Atom)