Φιλμ φιλμ εντατίκ

εχτές, επιτέλους, είδα το Rachel Getting Married, την ταινία του Τζώναθαν Ντέμη (είχε κάνει την Σιωπή των Προβάτων στα 90ζ αυτός κ μετά, αφού τσέπωσε το Όσκαρ, είπε να γίνει εναλλακτικός με ταγάρι στα Μάταλα κ έτσι).

Κόπηκα!

Τι μαγική ταινία! Βυθίστηκα, μου άρεσε πάρα πολύ. Kαταπληκτικό σενάριο, (γραμμένο από την κόρη του Sidney Lumet), καταπληκτικό, καλοφτιαγμένο, με αληθινούς χαρακτήρες... τέλειο!

Εξεπλάγην πάρα πολύ με την Anne Hathaway, δεν το περίμενα να παίζει τόσο καλά, γιου γκο γκέρλ με όλη τη σημασία της φράσεως! Όχι πως οι άλλοι δεν ήταν καλοί, αλλά ειδικά αυτή το σήκωσε πολύ πιστευτά το βάρος της τραγικής ιστορίας της. Πήρε κ υποψηφιότητο για Oscar για τον ρόλο, κ κέρδισε κ ένα κουβά βραβεία σε διάφορα φεστηβάλζ ανά τον κόσμο (ξέρεις, Ένωση Κριτικών Κάτω Ραχούλας, Φηλμ Ασοσιέησιον Δυτικής Λάρισας κλπ κλπ).

Επίσης μου άρεσε πολύ κ το γκομενάκι που ήταν φίλος του γαμπρού κ η Anne τον πέτυχε στην συνάντηση των Ανώνυμων Ναρκομανών - Mather Zickel λέγεται

χεχε, τον έκανα κ φίλο στο facebook, πόσο κουλ ηζ δατ, πόσο περίεργη είναι η εποχή της τεχνολογίας που ζούμε:

Βλέπω έναν ηθοποιό σε μία ταινία --> μπαίνω στο ίντερνετ --> μαθαίνω πως τον λένε --> βρίσκω πληροφορίες για αυτόν στο wiki --> ....όπου έχει λήγκ την σελίδα του στο facebook --> πηγαίνω κ του κάνω φρέντ ρηκουέστ κ την άλλη μέρα το πρωί.... ΝΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ είμαστε "φίλοι". Βήρτσουαλ μεν, φίλοι δε! γιου γκο μπόη! γιου γκο, ιντήντ!

Eξαιρετική, ακόμα, η σκηνή όπου η Αnne με την Debra Winger κουβέντα στην κουβέντα φτάνουν στο σημείο να.... (...όχι, δεν σου λέω σε ΤΙ σημείο φτάνουν, για να την δεις την ταινία, χοχοχο). Είναι μία από τις πιο φορτισμένες συναισθηματικά σκηνές που θυμάμαι να έχω δει στο σινεμά!

Λοιπόν, κοντολογίς, πολύ ωραία ταινία, να την δεις οπωσδήπτε αν δεν την έχεις δει. ειδικά αν είσαι κ καλά κουλτουριάρης κ την ψάχνεις στο στιλ "οι πληγές στην ψυχή μας μένουν για πάντα ανοιχτές κ Γιάλομ κ Μπουσκιάλια κ σημασία έχει να εκφράζουμε τι νιώθουμε κ όλο αυτό το ψυχομπάμπλ" θα την καταβρείς.

Α, μην το ξεχάσω, με έπιασε κ με έναν άλλο τρόπο το έργο.

Στην σκηνή του γάμου, όπου ο γαμπρός τραγουδά στην Rachel, της κάνει καντάδα με ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια όλων των εποχών, το unknown legend του Neil Young, από το άλμπουμ του το Harvest Moon, του 1992.

Ναι το ξέρω, δεν μου το έχεις να ακούω Οκλαχομιώτικο Ροκ-Κάντρη... αλλά αυτό το άλμπουμ του Neil Young, δεν ξέρω πως έγινε τότε, 19 χρονών παλλικαράκι, χωμένo μέσα στα μπιμπλίκια της ηλεκτροπόπ, το αγόρασα, προφανώς επηρρεασμένος από κάποια κριτική...

Κ το αγάπησα τόσο πολύ. Έχει μία γλυκιά μελαγχολία, Μινεσοτιανή μελαγχολία, ναι, ναι, ό,τι κ να πεις έχεις έχεις δίκιο, τι δουλειά έχω εγώ με την Αμερικάνικη μελαγχολία; ...ε, έχω... δεν ξέρω πως κ γιατί, αλλά έχω. Η μελαγχολία είναι παγκόσμια κοινή γλώσσα εξάλλου, όχι;

να κ το τραγουδίδιον: