(χιχιχιχιχιχι)
(χουχουχουχουχουχουχουχου)
Tuesday, June 29, 2010
Monday, June 28, 2010
Αρονό χάου του σέη δης... ερμ ερμ ερμ... αλλά σήμερα μου τηλεφώνησε η Barbra Streisand
and I got the picture to prove it:
καλά, μιλάμε τέτοια έλλειψη έμπνευσης κ διάθεσης για γράψιμο, δεν θυμάμαι να έχω ξαναπεράσει. μα ποτέ των ποτών. Κ σήμερα, μετά και από το τηλεφώνημα από την Barbra Streisand, κατάλαβα ότι όντως το πράγμα το έχω χέσει.
Να πω την αλήθεια, όταν είδα στην αναγνώριση κλίσης να λέει Barbra Streisand πίστεψα προς στιγμήν ότι μου κάνει πλάκα κανένας φίλος μου. Ή ο θεός. Ή η Χρύσπα. Αλλά όταν απάντησα κ άκουσα την ΦΩΝΗ, ε δεν είχα καμμία αμφιβολία. Ήταν όντως η θεά που έκανε θυσία να αφιερώσει κάποια δευτερόλεπτα από το βεβαρυμένο πρόγραμμά της (έχει μανικιούρ σήμερα κ να κάνει σε μία εκπομπή την έκπληκτη που ο γιος της είναι gay) για να μου βάλει τις φωνές...
Φυσικά η Barbra ήτο χειμαρώδης, το βλέπεις κ στην φωτό, δεν πρόλαβα ούτε ένα ερμ ερμ, αμηχάν αμηχάν εντατίκ να ψελίσω με αξιοπρέπεια. Καταρχήν δες τι αυστηρότητα βγάζει η στάση του χεριού. Για να μην μιλήσω για την απογοήτευση στο μάτι κ την θλίψη στο σμίξιμο των φρυδιών... αρονό, αρίλι ρονό, δεν θέλω να απογοητεύω έτσι τους σέξη βγιούερζ.
Κ όχι τίποτε άλλο, αλλά έχω κ τα ΑΜΕΤΡΗΤΑ τα αναπάντητα σχόλια, χριστέ μου τόση τεμπελιά, ό,τι κ να πεις έχεις το καρακαταδίκιο.
Αναρωτιέμαι τι μου συμβαίνει. Γενικά είμαι λίγο της σιέστας το τελευταίο διάστημα αλλά ειδικά για το provato, υπάρχουν κ κάποιοι αντικειμενικοί παράγοντες που δεν είμαι ο άντρας που αγαπούσες μία φορά.
Γιου ση, σε περίπου 3 βδομάδες μετακομίζω. Έκανα το λάθος να κάνω αίτηση μεταφοράς τηλεφώνου πολύ νωρίς - αλλά στο μεταξύ κάτι εργασίες που γίνονται στο καινούργιο σπίτι πήραν περισσότερο από όσο εκτιμούσα... κ έτσι καθυστέρησε η μετακόμιση (που θα την έκανα το πολύ μέσα Γιούνη) και άρα είμαι χωρίς σταθερό τηλέφωνο κ ίντερνετ εδώ κ 2-3 βδομάδες... Το κουλό είναι ότι στο καινούριο προβατόσπιτο η σύνδεση λειτουργεί κανονικά, δηλαδή τζήζασ, πόσο σουρεάλα πια... μία αυτό, κ σήμερα με βρίζει η Streisand. λυγμ
Επιπλέον, η επικείμενη μετακόμιση με κρατά σε μία συνεχόμενη ψυχική αναστάτωση - και όχι πως είμαι ο γλυκός, ήρεμος, χαλαρός Βουδιστής Μοναχός στα κανονικά μου, οπότε φαντάζεσαι. Είμαι μονίμως υπ' ατμόν, όχι μόνο επειδή έχω να κάνω διάφορες δουλειές (τι χρώμα θα είναι το πλακάκι του μπάνιου; τα πόμολα της κουζίνας να έχουν ειδική εγκατάσταση να σε χτυπά το ρεύμα αν έχεις φάει πάνω από 1800 θερμίδες εκείνη τη μέρα; κλπ κλπ) αλλά κ διότι η αίσθηση της αλλαγής με αναστατώνει κάπως... Ε, αυτό, μαζί με το ότι δεν έχω ηντερνΈτ (τόνος σε Ε, σαν παππούς), μαζί με το ότι νομίζω ότι κάτι συμβαίνει στο μυαλό μου, δε θέλει πολύ ο άθρωπας να έλθει να μπλοκάρει!
Κ να πεις ότι δεν κάνω πράγματα. ουουουουουουουουουουουουουουουουουου!
Κ στο Ηρώδειο πήγα να δω την ορχήστρα από την Βενεζουέλα, κ πολύ διάβασμα ρίχνω, κ με φίλους έχω θέματα, πλακώματα κ μονιάσματα, κ βόλτες πάω, κ σκέφτομαι πολύ, κ βγαίνω σε κάτι περίεργα club... αλλά να γράψω κάτι, δεν μπορώ. γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ. σνιφ σνιφ
Κ πρόσεξε, δεν είναι (μόνο) ότι με πιάνει ενοχικό με το μη γράψιμο... είναι κ ότι μου λείπει πολύ να μην "παράγω" κάτι, όσο χαζό κ αν είναι (εδώ σέξη βγιούερ πρέπει ΤΩΡΑ να παρέμβεις κ να αρχίσεις να λες "ΜΑ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΣ, ΕΣΥ ΧΑΖΟ, μα τι λες, ΤΖΗΖΑΣ, ΤΖΗΣΑΣ, ΦΑΓΚΑΝΤΣΕΗΚ, εσένα όλα τα ποστ σου είναι ό,τι πχιο πχιότητα"). Τελός πάντων, ας μην επεκταθώ άλλο, έχω κ θλίψη με την κατσάδα από την Barbra - ούτε του οχτρού μου τέτοια ταπείνωσις, μα κ η Barbra; χουότς νέξ δηλαδή να με καταχεριάσει κ η Dolly Parton?
ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω! λυγμ
καλά, μιλάμε τέτοια έλλειψη έμπνευσης κ διάθεσης για γράψιμο, δεν θυμάμαι να έχω ξαναπεράσει. μα ποτέ των ποτών. Κ σήμερα, μετά και από το τηλεφώνημα από την Barbra Streisand, κατάλαβα ότι όντως το πράγμα το έχω χέσει.
Να πω την αλήθεια, όταν είδα στην αναγνώριση κλίσης να λέει Barbra Streisand πίστεψα προς στιγμήν ότι μου κάνει πλάκα κανένας φίλος μου. Ή ο θεός. Ή η Χρύσπα. Αλλά όταν απάντησα κ άκουσα την ΦΩΝΗ, ε δεν είχα καμμία αμφιβολία. Ήταν όντως η θεά που έκανε θυσία να αφιερώσει κάποια δευτερόλεπτα από το βεβαρυμένο πρόγραμμά της (έχει μανικιούρ σήμερα κ να κάνει σε μία εκπομπή την έκπληκτη που ο γιος της είναι gay) για να μου βάλει τις φωνές...
Φυσικά η Barbra ήτο χειμαρώδης, το βλέπεις κ στην φωτό, δεν πρόλαβα ούτε ένα ερμ ερμ, αμηχάν αμηχάν εντατίκ να ψελίσω με αξιοπρέπεια. Καταρχήν δες τι αυστηρότητα βγάζει η στάση του χεριού. Για να μην μιλήσω για την απογοήτευση στο μάτι κ την θλίψη στο σμίξιμο των φρυδιών... αρονό, αρίλι ρονό, δεν θέλω να απογοητεύω έτσι τους σέξη βγιούερζ.
Κ όχι τίποτε άλλο, αλλά έχω κ τα ΑΜΕΤΡΗΤΑ τα αναπάντητα σχόλια, χριστέ μου τόση τεμπελιά, ό,τι κ να πεις έχεις το καρακαταδίκιο.
Αναρωτιέμαι τι μου συμβαίνει. Γενικά είμαι λίγο της σιέστας το τελευταίο διάστημα αλλά ειδικά για το provato, υπάρχουν κ κάποιοι αντικειμενικοί παράγοντες που δεν είμαι ο άντρας που αγαπούσες μία φορά.
Γιου ση, σε περίπου 3 βδομάδες μετακομίζω. Έκανα το λάθος να κάνω αίτηση μεταφοράς τηλεφώνου πολύ νωρίς - αλλά στο μεταξύ κάτι εργασίες που γίνονται στο καινούργιο σπίτι πήραν περισσότερο από όσο εκτιμούσα... κ έτσι καθυστέρησε η μετακόμιση (που θα την έκανα το πολύ μέσα Γιούνη) και άρα είμαι χωρίς σταθερό τηλέφωνο κ ίντερνετ εδώ κ 2-3 βδομάδες... Το κουλό είναι ότι στο καινούριο προβατόσπιτο η σύνδεση λειτουργεί κανονικά, δηλαδή τζήζασ, πόσο σουρεάλα πια... μία αυτό, κ σήμερα με βρίζει η Streisand. λυγμ
Επιπλέον, η επικείμενη μετακόμιση με κρατά σε μία συνεχόμενη ψυχική αναστάτωση - και όχι πως είμαι ο γλυκός, ήρεμος, χαλαρός Βουδιστής Μοναχός στα κανονικά μου, οπότε φαντάζεσαι. Είμαι μονίμως υπ' ατμόν, όχι μόνο επειδή έχω να κάνω διάφορες δουλειές (τι χρώμα θα είναι το πλακάκι του μπάνιου; τα πόμολα της κουζίνας να έχουν ειδική εγκατάσταση να σε χτυπά το ρεύμα αν έχεις φάει πάνω από 1800 θερμίδες εκείνη τη μέρα; κλπ κλπ) αλλά κ διότι η αίσθηση της αλλαγής με αναστατώνει κάπως... Ε, αυτό, μαζί με το ότι δεν έχω ηντερνΈτ (τόνος σε Ε, σαν παππούς), μαζί με το ότι νομίζω ότι κάτι συμβαίνει στο μυαλό μου, δε θέλει πολύ ο άθρωπας να έλθει να μπλοκάρει!
Κ να πεις ότι δεν κάνω πράγματα. ουουουουουουουουουουουουουουουουουου!
Κ στο Ηρώδειο πήγα να δω την ορχήστρα από την Βενεζουέλα, κ πολύ διάβασμα ρίχνω, κ με φίλους έχω θέματα, πλακώματα κ μονιάσματα, κ βόλτες πάω, κ σκέφτομαι πολύ, κ βγαίνω σε κάτι περίεργα club... αλλά να γράψω κάτι, δεν μπορώ. γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ. σνιφ σνιφ
Κ πρόσεξε, δεν είναι (μόνο) ότι με πιάνει ενοχικό με το μη γράψιμο... είναι κ ότι μου λείπει πολύ να μην "παράγω" κάτι, όσο χαζό κ αν είναι (εδώ σέξη βγιούερ πρέπει ΤΩΡΑ να παρέμβεις κ να αρχίσεις να λες "ΜΑ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΣ, ΕΣΥ ΧΑΖΟ, μα τι λες, ΤΖΗΖΑΣ, ΤΖΗΣΑΣ, ΦΑΓΚΑΝΤΣΕΗΚ, εσένα όλα τα ποστ σου είναι ό,τι πχιο πχιότητα"). Τελός πάντων, ας μην επεκταθώ άλλο, έχω κ θλίψη με την κατσάδα από την Barbra - ούτε του οχτρού μου τέτοια ταπείνωσις, μα κ η Barbra; χουότς νέξ δηλαδή να με καταχεριάσει κ η Dolly Parton?
ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω! λυγμ
Έλα τα ελληνάκια να μας δείξουν τι μπορούν να κάνουν!
Μάρβελουζ ολοκαίνουργιο βήντηόου από έλληνα σκηνοθέτη, γεμάτο υπέροχα Ελληνάκια!
Γιου γκό κήντζ! Γιου γκο ηντήντ!
(Κ τι υπέροχο τραγούδι, όχι; αχ, θα μου περάσει η κατάθλιψη να βρεθώ σύντομα σε ένα μπαρ να το χορέψω με κανένα γκομενάκι; α χοπ σο)
Γιου γκό κήντζ! Γιου γκο ηντήντ!
(Κ τι υπέροχο τραγούδι, όχι; αχ, θα μου περάσει η κατάθλιψη να βρεθώ σύντομα σε ένα μπαρ να το χορέψω με κανένα γκομενάκι; α χοπ σο)
Έχω κ κότερο, πάμε μία βόλτα; (Ίδε ιδέες 4)
Πάει λοιπόν κ αυτό το παγκόσμιο φεστιβάλ διαφήμισης των Καννών. Χήαρ ηζ δε φάηναλ λιστ με τους μεγάλους νικητές, στις πιο σέξικες κατηγορίες.
Αυτή εδώ, η αμερικάνικη εκδοχή του "έχω κ κότερο πάμε μία βόλτα;" είναι σύμφωνα με τους άνθρώπους του φεστιβάλ, η καλλίτερη τηλεοπτική διαφήμιση που έχει βγει τον τελευταίο χρόνο:
αρονό, α ρήλη ρονό... εντάξει, αστειούλα είναι, περιεργούλα είναι, αλλά πέρα από αυτό δεν νομίζω ότι αξίζει να θεωρηθεί η καλλίτερη! Βέβαια, είχε μεγάλο σουξέ φάκτορ - ας πούμε έχει 12 εκατομμύρια βγιουζ στο γιουτχιούμπ, πράγμα που είναι σημαντικό αν σκεφτείς ότι είναι διαφήμιση που φτιάχτηκε για την τηβή... κ επίσης, κατάφερε να κάνει μία "παλιάκη μάρκα" αγαπητή στα πιτσιφρίκια της εποχής. Δεν είναι καθόλου ασήμαντο αυτό, αλλά σαν διαφήμιση κ μόνο, νομίζω ότι το έντονο αυτο-σαρκαστικό στοιχείο που έχει δεν αρκεί για να την πεις την καλλίτερη διαφήμιση της χρονιάς. Αλλά, κ πάλι, τι ξέρω εγώ, ένα απλό αθώο βοτσαλάκι είμαι...
Αυτή εδώ η μικρού μήκους, για την Phillips, πήρε το μεγάλο βραβείο στην κατηγορία "τεχνική" aka Film Craft Lions. Ναι, είναι πολύ καλοφτιαγμένη, ναι, διαδραματίζεται στην αγαπημένη μου Μόσχα, ναι, έχει πρωταγωνιστή ένα ρομπότ με κάλυμα από άσπρη μελαμίνη, ναι είναι στα Ρώσικα (με υπότιτλους)... αλλά κ πάλι αρονό, αρόλη ρονό:
στην ίδια κατηγορία βραβείων, για την τεχνική, μία πολύ ωραία ταινία από την Σιγκαπούρη πήρε το βραβείο του καλλίτερου κειμένου σε τηλεοπτική διαφήμιση. Η διαφήμιση φτιάχτηκε για το κράτος, κ έχει σκοπό να αποτρέψει τους νέους από την συνεχόμενη αναζήτηση του τέλειου συντρόφου κ να τους πει ότι η αγάπη έχει περίεργες μορφές καμμία φορά... Ενδιαφέρον πολύ σαν πρωτοβουλία, ε; δες την εδώ, πιστεύω ια σου αρέσει:
Πάμε τώρα σε κάτι ακόμα πραγματικά ενδιαφέρον. Θυμάσαι κάτι παλιά βιβλία-παιγνίδια στην δεκαετία του 80 που παρακολουθούσες τις περιπέτειες ας πούμε ενός πολεμιστή κ σε κάποια στιγμή ο ήρωας ήταν μπροστά σε μία πόρτα μέσα από την οποία ακουγόταν κάτι κ μετά σου έλεγε το βιβλίο "αν θες ο ήρωας να μπει στην πόρτα, πήγαινε σελίδα 12 - αν θες να συνεχίσει την πορεία του, πήγαινε σελίδα 18...";
δες πως αυτήν ακριβώς την ίδια ιδέα την έχουνε χρησιμοποιείσει για να πουν στα πιτσιρίκια τα Αγγλάκια να είναι καλά παιδιά, να τρώνε όλο το φαγητό τους κ να μην κλάνουν αθόρυβα όταν έχουν ξένουνς στο σπίτι... (μπαδεγουέη, αυτή η καμπάνια πήρε το μεγάλο βραβείο στην κατηγορία διαφημίσεις κοινωνικής ευθύνης)
Αν θες να δεις όλες τις βραβευμένες διαφημίσεις την χρονιάς πας εδώ - θα μπορούσες να πεις ότι είναι χρήσιμο, με την έννοια ότι βλέπεις πια είναι τα μοδάτα πράγματα της εποχής...
[Η Ελλάδα γενικά δεν τα πήγε κ τόσο καλά, δεν είχε κάποια νίκη σε οποιαδήποτε κατηγορία από όσες συμμετείχε, που δεν ήταν κ πολλές - δυστυχώς δεν είχαμε καν κάποια συμμετοχή σε short list. εντάξει, είναι λίγο δύσκολα τα πράγματα, αλλά θα φτιάξουν είμαι σίγουρος. α χοπ]
Αυτή εδώ, η αμερικάνικη εκδοχή του "έχω κ κότερο πάμε μία βόλτα;" είναι σύμφωνα με τους άνθρώπους του φεστιβάλ, η καλλίτερη τηλεοπτική διαφήμιση που έχει βγει τον τελευταίο χρόνο:
αρονό, α ρήλη ρονό... εντάξει, αστειούλα είναι, περιεργούλα είναι, αλλά πέρα από αυτό δεν νομίζω ότι αξίζει να θεωρηθεί η καλλίτερη! Βέβαια, είχε μεγάλο σουξέ φάκτορ - ας πούμε έχει 12 εκατομμύρια βγιουζ στο γιουτχιούμπ, πράγμα που είναι σημαντικό αν σκεφτείς ότι είναι διαφήμιση που φτιάχτηκε για την τηβή... κ επίσης, κατάφερε να κάνει μία "παλιάκη μάρκα" αγαπητή στα πιτσιφρίκια της εποχής. Δεν είναι καθόλου ασήμαντο αυτό, αλλά σαν διαφήμιση κ μόνο, νομίζω ότι το έντονο αυτο-σαρκαστικό στοιχείο που έχει δεν αρκεί για να την πεις την καλλίτερη διαφήμιση της χρονιάς. Αλλά, κ πάλι, τι ξέρω εγώ, ένα απλό αθώο βοτσαλάκι είμαι...
Αυτή εδώ η μικρού μήκους, για την Phillips, πήρε το μεγάλο βραβείο στην κατηγορία "τεχνική" aka Film Craft Lions. Ναι, είναι πολύ καλοφτιαγμένη, ναι, διαδραματίζεται στην αγαπημένη μου Μόσχα, ναι, έχει πρωταγωνιστή ένα ρομπότ με κάλυμα από άσπρη μελαμίνη, ναι είναι στα Ρώσικα (με υπότιτλους)... αλλά κ πάλι αρονό, αρόλη ρονό:
στην ίδια κατηγορία βραβείων, για την τεχνική, μία πολύ ωραία ταινία από την Σιγκαπούρη πήρε το βραβείο του καλλίτερου κειμένου σε τηλεοπτική διαφήμιση. Η διαφήμιση φτιάχτηκε για το κράτος, κ έχει σκοπό να αποτρέψει τους νέους από την συνεχόμενη αναζήτηση του τέλειου συντρόφου κ να τους πει ότι η αγάπη έχει περίεργες μορφές καμμία φορά... Ενδιαφέρον πολύ σαν πρωτοβουλία, ε; δες την εδώ, πιστεύω ια σου αρέσει:
Πάμε τώρα σε κάτι ακόμα πραγματικά ενδιαφέρον. Θυμάσαι κάτι παλιά βιβλία-παιγνίδια στην δεκαετία του 80 που παρακολουθούσες τις περιπέτειες ας πούμε ενός πολεμιστή κ σε κάποια στιγμή ο ήρωας ήταν μπροστά σε μία πόρτα μέσα από την οποία ακουγόταν κάτι κ μετά σου έλεγε το βιβλίο "αν θες ο ήρωας να μπει στην πόρτα, πήγαινε σελίδα 12 - αν θες να συνεχίσει την πορεία του, πήγαινε σελίδα 18...";
δες πως αυτήν ακριβώς την ίδια ιδέα την έχουνε χρησιμοποιείσει για να πουν στα πιτσιρίκια τα Αγγλάκια να είναι καλά παιδιά, να τρώνε όλο το φαγητό τους κ να μην κλάνουν αθόρυβα όταν έχουν ξένουνς στο σπίτι... (μπαδεγουέη, αυτή η καμπάνια πήρε το μεγάλο βραβείο στην κατηγορία διαφημίσεις κοινωνικής ευθύνης)
Αν θες να δεις όλες τις βραβευμένες διαφημίσεις την χρονιάς πας εδώ - θα μπορούσες να πεις ότι είναι χρήσιμο, με την έννοια ότι βλέπεις πια είναι τα μοδάτα πράγματα της εποχής...
[Η Ελλάδα γενικά δεν τα πήγε κ τόσο καλά, δεν είχε κάποια νίκη σε οποιαδήποτε κατηγορία από όσες συμμετείχε, που δεν ήταν κ πολλές - δυστυχώς δεν είχαμε καν κάποια συμμετοχή σε short list. εντάξει, είναι λίγο δύσκολα τα πράγματα, αλλά θα φτιάξουν είμαι σίγουρος. α χοπ]
Thursday, June 24, 2010
Ητσ Μπροίτνη Μπητσ! (aka, ίδε ιδέες 3)
Χαράς ευαγγέλια για το πρόβατο σήμερα καθώς η αγαπημένη του παπ σταρ, η μεγαλύτερη κ σημαντικότερη μουσικός όλων των εποχών, η Μπρείτνοι, είναι ανακατεμένη σε βράβευση του φεστιβάλ διαφήμισης των Καννών!
χθες είχαμε τους νικητές στην κατηγορία "διαφήμιση για βαβούρα/νέα ψαροντούφεκου" (περιοδικό/εφημερίδα δηλαδή).
η βράβευση, εκτός από το ότι είχε την Μπροίτνει ηνβάλβντ, συνοδεύτηκε από ένα μικρό σκανδαλάκι: γιου ση, αρχικά ανακοινώθηκε ότι το Grand Prix της κατηγορίας θα το μοιράζονταν δύο καμπάνιες... όμως διαπιστώθηκε ότι η μία από αυτές είχε ξαναϋποβληθεί στο φεστιβάλ το 2008, κ μάλιστα τότε δεν είχε κάν περάσει στην προκριματική φάση των συμμετοχών, δηλαδή είχε αγνοηθεί μπήγκ τάημ!
Οπότε, επειδή στο διαγωνισμό μπορούν να σταλούν μόνο νέες ιδέες (της τελευταίας χρονίας), η συμμετοχή ακυρώθηκε κ το μεγάλο βραβείο δόθηκε εξ ολοκλήρου σε αυτήν την σειρά διαφημίσεων για το αγαπημένο περιοδικό του Γιάννη Πετρίδη, το Billboard:
Δεν ξέρω αν μπορείς να δεις καλά την εικόνα, πάντως υπάρχει ωραία ιδέα από πίσω από αυτό το περίεργο που βλέπεις. Γιου ση, οι φάτσες των stars, σχηματίζονται από μικρά πρόσωπα προγενέστερών τους καλλιτεχνών οι οποίοι τους επηρρέασαν.
Για παράδειγμα, η φάτσα της Μπονίτας των U2(εδώ μου κάθεται γκρ γκρ γκρ) είναι φτιαγμένη από διάφορους ροκάδες των 70ζ αλλά κ την φάτσα της Μητέρας Τερέζας, χιχιχιχιχι
ενώ η Μπροίτνει είναι φταγμένη από πολύ Μετζένα κ λίγο παπαράτζι! χοχοχοχοχο. να την:
άντε να δούμε, θα καταλάβεις τίποτε ή θα παραμείνεις ΤΜΒ (τεράστιο μικρό βλαχάκι). Ουπς, μην ξεχάσω να σου πω, η διαφήμιση αυτή είναι από βραζιλιάνικη διαφημιστική.
Για την ιστορία, να κ ένα δείγμα από την άλλη σειρά διαφημίσεων που θα μοιραζόταν το Grand Prix αλλά ακυρώθηκε. είναι για το scrabble, ναι ναι το παιγνίδι του αγάμητου διανούμενου. Η καταχώριση δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία ιστορία φτιαγμένη με λέξεις οι οποίες όλες περιέχουν το γράμμα Ο (Όντως Όλες τΟ περιέχΟυν, απίστευτΟ μπΟρεί, αληθινΌ Όμως, ΟρκίζΟμαι λεπτομερέστατΟ έλεγχΟ χιχιχιχι)κάνε κλικ στην εικόνα για γκόρη ντήτεηλ:
πριν σε αφήσω (φιου φιου εντατίκ, το ξέρω ότι βαριέσαι τα διαφημιστικά αλλά αγάπα τον blogger σου με τις εμμονές του) δύο υστερόγραφα:
1 - Γιου γκό γκέρλ Μπρείτνοι! γιου γκο ηντήντ!
2 - ΦΥΣΙΚΑ καμμία από αυτές τις ιδέες δεν πιάνει μία μπροστά στο μεγαλείο αυτό
χθες είχαμε τους νικητές στην κατηγορία "διαφήμιση για βαβούρα/νέα ψαροντούφεκου" (περιοδικό/εφημερίδα δηλαδή).
η βράβευση, εκτός από το ότι είχε την Μπροίτνει ηνβάλβντ, συνοδεύτηκε από ένα μικρό σκανδαλάκι: γιου ση, αρχικά ανακοινώθηκε ότι το Grand Prix της κατηγορίας θα το μοιράζονταν δύο καμπάνιες... όμως διαπιστώθηκε ότι η μία από αυτές είχε ξαναϋποβληθεί στο φεστιβάλ το 2008, κ μάλιστα τότε δεν είχε κάν περάσει στην προκριματική φάση των συμμετοχών, δηλαδή είχε αγνοηθεί μπήγκ τάημ!
Οπότε, επειδή στο διαγωνισμό μπορούν να σταλούν μόνο νέες ιδέες (της τελευταίας χρονίας), η συμμετοχή ακυρώθηκε κ το μεγάλο βραβείο δόθηκε εξ ολοκλήρου σε αυτήν την σειρά διαφημίσεων για το αγαπημένο περιοδικό του Γιάννη Πετρίδη, το Billboard:
Δεν ξέρω αν μπορείς να δεις καλά την εικόνα, πάντως υπάρχει ωραία ιδέα από πίσω από αυτό το περίεργο που βλέπεις. Γιου ση, οι φάτσες των stars, σχηματίζονται από μικρά πρόσωπα προγενέστερών τους καλλιτεχνών οι οποίοι τους επηρρέασαν.
Για παράδειγμα, η φάτσα της Μπονίτας των U2(εδώ μου κάθεται γκρ γκρ γκρ) είναι φτιαγμένη από διάφορους ροκάδες των 70ζ αλλά κ την φάτσα της Μητέρας Τερέζας, χιχιχιχιχι
ενώ η Μπροίτνει είναι φταγμένη από πολύ Μετζένα κ λίγο παπαράτζι! χοχοχοχοχο. να την:
άντε να δούμε, θα καταλάβεις τίποτε ή θα παραμείνεις ΤΜΒ (τεράστιο μικρό βλαχάκι). Ουπς, μην ξεχάσω να σου πω, η διαφήμιση αυτή είναι από βραζιλιάνικη διαφημιστική. Για την ιστορία, να κ ένα δείγμα από την άλλη σειρά διαφημίσεων που θα μοιραζόταν το Grand Prix αλλά ακυρώθηκε. είναι για το scrabble, ναι ναι το παιγνίδι του αγάμητου διανούμενου. Η καταχώριση δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία ιστορία φτιαγμένη με λέξεις οι οποίες όλες περιέχουν το γράμμα Ο (Όντως Όλες τΟ περιέχΟυν, απίστευτΟ μπΟρεί, αληθινΌ Όμως, ΟρκίζΟμαι λεπτομερέστατΟ έλεγχΟ χιχιχιχι)κάνε κλικ στην εικόνα για γκόρη ντήτεηλ:
πριν σε αφήσω (φιου φιου εντατίκ, το ξέρω ότι βαριέσαι τα διαφημιστικά αλλά αγάπα τον blogger σου με τις εμμονές του) δύο υστερόγραφα:1 - Γιου γκό γκέρλ Μπρείτνοι! γιου γκο ηντήντ!
2 - ΦΥΣΙΚΑ καμμία από αυτές τις ιδέες δεν πιάνει μία μπροστά στο μεγαλείο αυτό
Wednesday, June 23, 2010
Ίδε ιδέες 2
Φτάνουμε πια στο μέσο περίπου της εβδομάδας του Φεστιβάλ Διαφήμισης των Καννών, κ τα πράγματα γίνονται λίγο πιο εξάητηγκ σε σχέση με χθες.
Σήμερα είχαμε την ανακοίνωση των νικητών στην κατηγορία Outdoor - δηλαδή τις διαφημίσεις που βλέπεις στις στάσεις των λεωφορείων, ή στις μεγάλες πινακίδες στις άκρες των δρόμων.
Είχαμε δύο νικητές - ο ένας ήταν "παραδοσιακό αφισομάνι", ο άλλος είχε πιο tech blibliki profile. τον έναν τον ξέρεις, τον άλλον.... όχι
Νικητής 1
θυμάσαι κάτι τζηνάκια που όσο πατσούρα κ να είσαι τα φοράς κ φαίνεσαι να έχεις το ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ το ποδάρι, το καλοσχηματισμένο, το σέξικο, το τρίμετρο; κ που σου κάνουν ένα κωλαράκι πιο δροσερό κ λαχταριστό από την καρδιά καρπoυζιού που ετοιμάζεσαι να πιπιλήσεις στην Ψιλή Άμμο της Σερίφου, ενώ το γκομενάκι δίπλα σου χαϊδολογάει την πλάτη; θυμάσαι;
ΑΚΡΙΒΩΣ, για τα Diesel μιλάω. γιου γκο σέξη βγιούερ που το βρήκες!
Η τελευταία διαφημιστική τους καμπάνια, η Be Stupid, πήρε το μεγάλο βραβείο. Το σκεπτικό πίσω από την καμπάνια είναι ότι όποιος είναι stupid άρα κάνει λάθη, βλακείες κ μπούρδες είναι πιο ελεύθερος, χαίρεται την ζωή περισσότερο από τους smart κ ίσως τελικά είναι κ πιο παραγωγικός στα σημαντικά.
Οι αφίσες που κέρδισαν δείχνουν μάντελζ σε καταστάσεις που εκφράζουν κ καλά την φιλοσοφία be stupid. να μερικά παραδείγματα:
η γνώμη μου: καλή ιδέα, καλή στρατηγική, καλή αισθητική, καλή εκτέλεση (εώς άριστη θα έλεγα - η σκηνοθεσία των καταστάσεων κ οι φωτογραφίσεις είναι state of the art)... αλλά, για κάποιο λόγο δεν τρελλαίνομαι... αρονό, αρήλη ρονό... τι, αυτές είναι οι καλλίτερες αφίσες που έβγαλε φέτο μυαλό άθρωπα; χμφ χμφ χμφ... βέβαια, για να πούμε κ του μεσήλικα το δίκιο, δεν είμαι κ το target group της Diesel, έχω από μόνος μου κορμάρα, δεν χρειάζομαι ύπουλο τζην για να είμαι σέξικο γκομενάκι, οπότε ίσως είναι λογικό που δεν ψαρώνω με αυτό που βλέπω. ....Κανένα πιτσιφρίκι εκεί έξω γύρω στα 20 με 25 να μας πει την γνώμη του;
Νικητής 2
Ας πούμε ότι είσαι ο Φανούρης, ο οποίος μόλις σχόλασες από την δουλειά κ δεν θες με τίποτε να γυρίσεις σπίτι στην γυναίκα σου την Κούλα. Τα παιδιά στο γραφείο σου λένε να πάτε σε κάνα gay bar (ή κ απλά gay friendly - ή και gay hostile, δεν έχει σημασία) να πιείτε απογευματινές μπύρες. Το σκέφτεσαι λίγο, διστάζεις, η Κούλα σε περιμένει, σου έχει κάνει παπουτσάκι μελιτζάνες, τελικά λες "ασταδγιάλα θα πάω κ ας φωνάζει η Κούλα, βαρέθηκα, ώρα να χειραφετηθεί ο σύγχρονός άντρας, όλη μέρα να βλέπω σεξεδεσέρε βαρέθηκα".
Μία κ δύο, παίρνετε όλα τα παιδιά τα μπογαλάκια σας κ πάτε στο μπαρ. Πλακώνεστε στις μπύρες, πλακώνεστε πλακώνεστε κ κάποια στιγμή κοιτάς το ρολόι κ βλέπεις ότι έχει πάει 10 κ μισή η ώρα. Φακ! ΦΑΚ! Συν τοις άλλοις, η Κούλα (φυσικά) σε ψάχνει και (φυσικά) σε έχει πάρει 16 φορές, που λόγω της φασαρίας του bar δεν τις ακούσες. Κοντολόγίς, είσαι σε βαθιά κουράδα (you are in deep shit). Καταλαβαίνεις βαθιά μέσα σου ότι θα κάνεις να ξαναγαμήσεις (την Κούλα) τουλάχιστον τρίμηνο κ μόνο αφού πάτε να δείτε μαζί το καινούργιο της Julia Roberts. Απελπισία... απελπισία... ή μήπως όχι;
Η λύση σε αυτό το φρικτό πρόβλημα, μοιράστηκε με την diesel το μεγάλο μεγάλο βραβείο στην κατηγορία outdoor στις Κάννες. Η μπύρα Andes, στην Αργεντινή (γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ κατάρα λαδέμπορα) έφτιαξε ένα κουβούκλιο το οποίο το περιέφερε από μπαρ σε μπαρ. Πελάτες των μπαρ έμπαιναν σε αυτό, έκλειναν την πόρτα του, διάλεγαν πατώντας κάποια κουμπιά τι ηχητικό εφέ ήθελαν να ακούγεται μέσα στο booth κ μετά τηλεφωνούσαν στις γκόμενές τους ότι έχουν αργήσει όχι επειδή πίνουν μπύρες στα μπαρζ αλλά επειδή είναι στο γραφείο, ή σε διάφορα άλλα μέρη... Το ηχητικό εφέ που ακουγόταν στο κουβούκλιο "επιβεβαίωνε" την ιστορία τους. Κ η Κούλα ήταν ευχαριστημένη: "μπορεί να μην είναι εδώ να τον πρήζω αλλά τουλάχιστον έχω την σιγουριά κ την ηρεμία ότι δεν περνάει καλά ο μαλάκας που μου έχει φάει τη ζωή μου έχει φάει!!!"
να κάνε κλικ στην εικόνα για να καταλάβεις καλλίτερο το όλο πράγμα:
Ωραία ιδέα, όχι; αλλά κ πάλι, όσο ωραία κ να είναι, δεν ξεπερνά αυτή εδώ
Σήμερα είχαμε την ανακοίνωση των νικητών στην κατηγορία Outdoor - δηλαδή τις διαφημίσεις που βλέπεις στις στάσεις των λεωφορείων, ή στις μεγάλες πινακίδες στις άκρες των δρόμων.
Είχαμε δύο νικητές - ο ένας ήταν "παραδοσιακό αφισομάνι", ο άλλος είχε πιο tech blibliki profile. τον έναν τον ξέρεις, τον άλλον.... όχι
Νικητής 1
θυμάσαι κάτι τζηνάκια που όσο πατσούρα κ να είσαι τα φοράς κ φαίνεσαι να έχεις το ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ το ποδάρι, το καλοσχηματισμένο, το σέξικο, το τρίμετρο; κ που σου κάνουν ένα κωλαράκι πιο δροσερό κ λαχταριστό από την καρδιά καρπoυζιού που ετοιμάζεσαι να πιπιλήσεις στην Ψιλή Άμμο της Σερίφου, ενώ το γκομενάκι δίπλα σου χαϊδολογάει την πλάτη; θυμάσαι;
ΑΚΡΙΒΩΣ, για τα Diesel μιλάω. γιου γκο σέξη βγιούερ που το βρήκες!
Η τελευταία διαφημιστική τους καμπάνια, η Be Stupid, πήρε το μεγάλο βραβείο. Το σκεπτικό πίσω από την καμπάνια είναι ότι όποιος είναι stupid άρα κάνει λάθη, βλακείες κ μπούρδες είναι πιο ελεύθερος, χαίρεται την ζωή περισσότερο από τους smart κ ίσως τελικά είναι κ πιο παραγωγικός στα σημαντικά.
Οι αφίσες που κέρδισαν δείχνουν μάντελζ σε καταστάσεις που εκφράζουν κ καλά την φιλοσοφία be stupid. να μερικά παραδείγματα:
η γνώμη μου: καλή ιδέα, καλή στρατηγική, καλή αισθητική, καλή εκτέλεση (εώς άριστη θα έλεγα - η σκηνοθεσία των καταστάσεων κ οι φωτογραφίσεις είναι state of the art)... αλλά, για κάποιο λόγο δεν τρελλαίνομαι... αρονό, αρήλη ρονό... τι, αυτές είναι οι καλλίτερες αφίσες που έβγαλε φέτο μυαλό άθρωπα; χμφ χμφ χμφ... βέβαια, για να πούμε κ του μεσήλικα το δίκιο, δεν είμαι κ το target group της Diesel, έχω από μόνος μου κορμάρα, δεν χρειάζομαι ύπουλο τζην για να είμαι σέξικο γκομενάκι, οπότε ίσως είναι λογικό που δεν ψαρώνω με αυτό που βλέπω. ....Κανένα πιτσιφρίκι εκεί έξω γύρω στα 20 με 25 να μας πει την γνώμη του;
Νικητής 2
Ας πούμε ότι είσαι ο Φανούρης, ο οποίος μόλις σχόλασες από την δουλειά κ δεν θες με τίποτε να γυρίσεις σπίτι στην γυναίκα σου την Κούλα. Τα παιδιά στο γραφείο σου λένε να πάτε σε κάνα gay bar (ή κ απλά gay friendly - ή και gay hostile, δεν έχει σημασία) να πιείτε απογευματινές μπύρες. Το σκέφτεσαι λίγο, διστάζεις, η Κούλα σε περιμένει, σου έχει κάνει παπουτσάκι μελιτζάνες, τελικά λες "ασταδγιάλα θα πάω κ ας φωνάζει η Κούλα, βαρέθηκα, ώρα να χειραφετηθεί ο σύγχρονός άντρας, όλη μέρα να βλέπω σεξεδεσέρε βαρέθηκα".
Μία κ δύο, παίρνετε όλα τα παιδιά τα μπογαλάκια σας κ πάτε στο μπαρ. Πλακώνεστε στις μπύρες, πλακώνεστε πλακώνεστε κ κάποια στιγμή κοιτάς το ρολόι κ βλέπεις ότι έχει πάει 10 κ μισή η ώρα. Φακ! ΦΑΚ! Συν τοις άλλοις, η Κούλα (φυσικά) σε ψάχνει και (φυσικά) σε έχει πάρει 16 φορές, που λόγω της φασαρίας του bar δεν τις ακούσες. Κοντολόγίς, είσαι σε βαθιά κουράδα (you are in deep shit). Καταλαβαίνεις βαθιά μέσα σου ότι θα κάνεις να ξαναγαμήσεις (την Κούλα) τουλάχιστον τρίμηνο κ μόνο αφού πάτε να δείτε μαζί το καινούργιο της Julia Roberts. Απελπισία... απελπισία... ή μήπως όχι;
Η λύση σε αυτό το φρικτό πρόβλημα, μοιράστηκε με την diesel το μεγάλο μεγάλο βραβείο στην κατηγορία outdoor στις Κάννες. Η μπύρα Andes, στην Αργεντινή (γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ κατάρα λαδέμπορα) έφτιαξε ένα κουβούκλιο το οποίο το περιέφερε από μπαρ σε μπαρ. Πελάτες των μπαρ έμπαιναν σε αυτό, έκλειναν την πόρτα του, διάλεγαν πατώντας κάποια κουμπιά τι ηχητικό εφέ ήθελαν να ακούγεται μέσα στο booth κ μετά τηλεφωνούσαν στις γκόμενές τους ότι έχουν αργήσει όχι επειδή πίνουν μπύρες στα μπαρζ αλλά επειδή είναι στο γραφείο, ή σε διάφορα άλλα μέρη... Το ηχητικό εφέ που ακουγόταν στο κουβούκλιο "επιβεβαίωνε" την ιστορία τους. Κ η Κούλα ήταν ευχαριστημένη: "μπορεί να μην είναι εδώ να τον πρήζω αλλά τουλάχιστον έχω την σιγουριά κ την ηρεμία ότι δεν περνάει καλά ο μαλάκας που μου έχει φάει τη ζωή μου έχει φάει!!!"
να κάνε κλικ στην εικόνα για να καταλάβεις καλλίτερο το όλο πράγμα:
Ωραία ιδέα, όχι; αλλά κ πάλι, όσο ωραία κ να είναι, δεν ξεπερνά αυτή εδώ
Tuesday, June 22, 2010
Ανοιχτή επιστολή στην Αργεντινή σχετικά με το αποψινό ματς με την Ελλάδα
Aγαπημένη μου Νίτσα (αργεντινή=αργεντινίτσα=νίτσα)
Σήμερα το βράδυ, όπως είμαι σίγουρος ότι θα θυμάσαι, θα γίνει ένας ποδοσφαιρικός αγώνας ανάμεσα στις εθνικές μας ομάδες, στα πλαίσια της προημιτελικής φάσης του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου της Fifa, το οποίο πολλοί το λένε Μουντιάλ. Σου γράφω με αφορμή το ματς αυτό. Θέλω να σου πω κάποια πράγματα που πιστεύω ότι πρέπει να τα λάβεις σοβαρά υπόψη σου πριν μπεις απόψε στο γήπεδο, σε τρεις περίπου ώρες.
Νίτσα μου νίτσα μου Αργεντινίτσα μου. Δεν θα κάνω τρελές εισαγωγές κ μακρές, θα μπω κατευθείαν στο θέμα... ή τουλάχιστον θα προσπαθήσω... χουέλ.... ερμ.... γρουμπφ.... θέλω να σε παρακαλέσω.... ερμ ερμ ερμ διστάζ διστάζ εντατίκ.... θέλω να σε παρακαλέσω απόψε να μας αφήσεις να νικήσουμε. πληηηηηηηηηζ, πληηηηηηηηζ *κακομαθημένο αμερικανάκι Mode super on*
Συγγνώμη που είμαι τόσο ζητιάνος του ποδοσφαίρου αλλά έχω επιχειρήματα.... κ πιστεύω ότι αν το σκεφτείς έστω κ λίγο (πόσο μάλλον πολύ) θα κάνεις τελικά αυτό που σου ζητώ.
Καταρχήν, βασικός λόγος κ σημαντικότατος για τον οποίο παίρνω το θάρρος κ σου ζητώ αυτό που ζητώ: ακόμα κ αν χάσεις απόψε, δεν κινδυνεύει η παρουσία σου στην επόμενη φάση του Μουντιάλ. Άρα πρακτικά μιλάμε για μία αναίμακτη ήττα. Αντίθετα αν εμείς χάσουμε, αποκλειόμαστε, παίρνουμε τον πούλο, παίρνουμε από τα 3 το μακρύτερο. Κ αυτό είναι τραγικό για μία χώρα που έχει να δει χαρά στο σκέλος της εδώ κ πάρα πολύ καιρό.
Ντρέπομαι, Νίτσα μου, ντρέπομαι να γίνομαι κλαψιάρης αλλά αναγκάζομαι να σου κλαυτώ. Πολλές δυστυχίες έχουν πέσει στο κεφάλι μας τα τελευταία χρόνια. Έχουμε περάσει πολλά, πάρα πολλά, κ εσύ που είσαι στην άλλη άκρη του κόσμου ίσως δεν τα ξέρεις γι αυτό ενδεικτικά μόνο θα αναφέρω μερικά:
Το ένα πράγμα που μας έκανε περήφανους (τα ολήμπηκ γκέημζ) αποδείχτηκε ότι ήταν η χαριστική βολή που μας έβγαλε στον τάκο κ πως καλλίτερα θα ήταν να είχαμε κάτσει στα αυγά μας κ να μην τους είχαμε αναλάβει ποτέ.
Αν κ είμαστε στο 2010 ακόμα έχουμε Παπανδρέου στην πρωθυπουργία, Κορομηλά κ 10 μικρούς μήτσους στην τηλεόραση κ ανθρώπους που συνεχίζουν να μην πλένονται το καλοκαίρι, λες κ δεν έχει ανακαλυφτεί το σαπούνι
Συνεχίζουμε τα δάση μας κ τις θάλασσές μας να τα καταστρέφουμε, συνεχίζουμε να μην σεβόμαστε τον δημόσιο χώρο, συνεχίζουμε να μην καταλαβαίνουμε ότι είμαστε μέρος ενός συστήματος, κ πως ότιδήποτε κάνουμε έχει συνέπειες στον περίγυρό μας.
Όσο για τους πολιτικούς μας.... άσε δεν θέλεις να ξέρεις ΠΟΣΟ άχρηστοι είναι. Ο εξυπνότερος είναι ανίκανος να γυρίζει τα γράμματα στον Τροχό της Τύχης...
Κ βέβαια, ντον γκέτ μη στάρτηντ, με το θέμα της κρίσης. Ανάθεμά με κ αν έχω καταλάβει τι γίνεται τελικά - ώρες ώρες αισθάνομαι πως όλο αυτό έγινε για.... γιατί; δεν ξέρω, ειλικρινά. Η ουσια πάντως είναι πως γύρω υπάρχει ένα πράγμα τόσο βαρύ κ γκρι κ δύσκολο που δεν είναι απορίας άξιο ότι οι περισσότεροι έχουμε αρχίσει κ φρικάρουμε. Θέλει μεγάλη, συνεχόμενη, συνειδητή προσπάθεια να μην αφήσεις τον εαυτό σου να βουλιάξει....
Νίτσα μου, έχω περάσει πολλά, κ αυτή την χαρά του να μπω μέσα στους 16 καλλίτερους του κόσμου την χρειάζομαι πολύ, πάρα πολύ. Πρέπει να με καταλάβεις εσύ, που έχεις νιώσει στο πετσί σου τι είναι να σε έχουν όλοι του κλώτσου κ του μπάτσου, να σε κακομεταχειρίζονται, να σε δείχνουν ως παράδειγμα προς αποφυγή. Μήπως δεν θυμάσαι την εποχή που κ εσύ ήσουν αφερέγγυα, που λέγανε ότι είσαι κακοπληρώτρια, που σου κατσικώσανε, όπως ακριβώς κ σε μένα τώρα το ΔΝΤ;
Εν τω μεταξύ, τώρα που το σκέφτομαι, εμείς οι δύο έχουμε πολλά, πολλά κοινά. Μέτρα:Νταραβέρια με το ΔΝΤ; τσεκ
Σημαία με γαλάζιο κ άσπρο; τσεκ
Μεγάλη ακτογραμμή; τσεκ
Μεγάλους αγώνες για την ανεξαρτησία μας, οι οποίοι έγιναν το πρώτο μισό του 19ου αιώνα; τσεκ τσεκ εντατίκ
Δικτατορία που μας ταλαιπώρησε κ μας χάλασε το μαλλί την δεκαετία του 70; τσεκ
Πρωτεύουα που ο πληθυσμός της κινείται κάπου εκεί στα 3 εκατομμύρια; τσεκ ξανά μανά
Κ μην ακούω μαλακίες για νίκη γοήτρου κ έτσι.... σιγά το φοβερό να σε νικήσει η Ελλάδα. θα πούμε ότι είχες κακή μέρα, ότι είχες περίοδο, ότι είχες νεύρα κ μία χαρά θα το δικαιολογήσουμε το πράγμα. Εξάλλου μην ξεχνάς κ κάτι ακόμα - μπηλήβ ητ ορ ναατ (τόνος στο πρώτο α παρακαλώ) ήμασταν οι πρωταθλητές Ευρώπης στο ποδόσφαιρο το 2004. Που θα πει ότι όταν χάσεις, δεν θα έχεις χάσει κ από τους ασήμαντους. Θα έχεις χάσει από τους ανθρώπους που παίζανε την καλλίτερη μπάλα στην Ευρώπη το 2004! Εποχή που δεν είναι κ τόσο μακρινή, χρονολογικά τουλάχιστον.
Γιατί στην αίσθηση μου... μου φαίνεται ότι εκείνα τα χρόνια είναι πριν από την εποχή των δεινοσαύρων. Κ μορφωμένη κοπέλη είσαι, ξέρεις ΠΟΣΟ παλιά ήταν αυτό.
Τώρα, το μόνο που μου έχει μείνει από εκείνες τις εποχές είναι μία ντροπή κ μία θλίψη Νίτσα μου. Ντροπή γιατί σκέφτομαι πως θα μπορούσα αλλιώς να είχα χρησιμοποιήσει τις δυνατότητες κ τα μέσα με τα οποία βρέθηκα τότε. Κ θλίψη γιατί οι ευκαιρίες που πεθαίνουν... πάει πέθαναν.
Σου λέω λοιπόν Νίτσα μου - βοήθα με λίγο να σκάσει το χειλάκι μου, να πάρω μία ανάσα, να βγω απόψε το βράδυ να γλεντήσω στην Ομόνοια (ok ok εγώ θα πάω προς Σύνταγμα, είναι πχιο πχιότητα κ πχιο κοντά στο σπίτι). Δώσε μου κάτι να νιώσω να με ενώνει με τον συνάθρωπα - γιατί τον τελευταίο καιρό τον κοιτάζω τον άλλο Έλληνα κ λέω "μωρ, μήπως μου φάει την θέση;" ή "μήπως είναι από εκείνους που έκλεψαν το κράτος, υπερτιμολόγησαν, ρουσφέτεψαν, κλπ κλπ"... Κ Νίτσα μου είναι βαρύ πράγμα να φοβάσαι, να απεχθάνεσαι, να θέλεις να τιμωρήσεις τον συμπατριώτη σου. Βαρύ. Κ θέλω πραγματικά να τελειώσει - η τουλάχιστον να το καταλαγιάσω για λίγες ώρες, τις ώρες που θα γιορτάζουμε την νίκη που εσύ μπορείς να μας δώσεις απόψε.
Λοιπόν, μην σε κουράζω άλλο, νομίζω ότι κατάλαβες τι εννοώ. Μακάρι να μπορούσα να αρωματίσω με ελληνικό θυμάρι αυτό το ποστ, δυστυχώς ακόμα δεν έχει προχωρήσει τόσο η τεχνολογία, όμως. αρονό, αρήλη ρονό, αν υπάρχει κάτι άλλο που θες πες μου το.
Σε φιλώ, ειλικρινά δικός σου, ένας Έλληνας που χρειάζεται την βοήθειά σου.
PS - α για να αποδείξω πόσο σε αγαπώ θέλω να σου πω δύο πράγματα μόνο.
Πρώτον - τα αργεντίνικα εστιατόρια στην Αθήνα, παρά την κρίση, συνεχίζουν να σκίζουν (λογικό, όταν η μπριτζόλα είναι σαν ανάπτυγμα από τριάρι στο Φάληρο, ε, πως να μην γίνεται της τρελής...)
κ δεύτερον - κοίτα εδώ, μέχρι κ τραγούδι έχει γίνει σούπερ επιτυχία με το όνομά σου. How cool is that???
έλα, άντε, σκούπισε τώρα το δάκρυ που σου προκάλεσε η τσαλιγό, κ μην μου χαλάσεις χατήρι, ναι; άσε με να νικήσω!
ίδε ιδέες
Λοιπόν, αυτή την βδομάδα γίνεται στην Γαλλία, στις Κάννες, το ετήσιο παγκόσμιο φεστιβάλ διαφήμισης - το πιο αναγνωρισμένο κ γκλαμουράτο στο διαγαλαξιακό διαφημιστικό σύμπαν.
Κάθησα κ σκέφτηκα (κ είδα ότι μ αγαπάς, μόνο εσύ, μόνο εσυυυυυυυΥΥΥΥΥΥΥ - άσχετο είχε Παπαρίζου χτες στο τηβή κ μου 'ρθε το "ντάη φορ γιου", το πιστεύεις ότι έχουν περάσει 11 χρόνια από τότε;) λοιπόν: "μία που ήρθαμε ήδη σε επαφή με ένα λαμπρό, φωτεινό, μοναδικό παράδειγμα διαφήμισης που φλερτάρει με τα όρια της τέχνης (ίδε προηγούμενο πόουστ) μήπως να ενημερώσω τους σέξη βγιούερζ για τα μεγάλα βραβεία του φετεινού φεστιβάλ σε όλες τις κατηγορίες";
Ναι, να το κάνω. Οι βραβεύσεις του φεστιβάλ κορυφώνονται προς το τέλος της εβδομάδας - τότε μαθαίνουμε ποιο τηλεοπτικό σποτάκι θεωρείται το καλλίτερο της χρονιάς, ποιά διαφήμιση σε περιοδικό ή εφημερίδα αναγνωρίζουν όλοι ως πιο σέξικη κλπ κλπ. Ωστόσο, οι πρώτες μέρες της βδομάδας δεν είναι άμοιρες βραβεύσεων (αχ, μα πως το χειρίζομαι το ελληνικό). Απλά, τότε δίδονται τα λιγότερο σημαντικά/γκλαμουράτα βραβεία. τύπου "δημόσιες σχέσεις" ή "direct επικοινωνία".
Λοιπόν, στην κατηγορία δημόσιες σχέσεις χτες το μεγάλο βραβείο το πήρε μία καμπάνια για το Gatorade. Ναι, ναι, το γνωστό Gatorade, το αθλητικό ποτό που εσύ το πίνεις μετά τα 4 διπλόπιττα για να ρευτείς να χωνέψεις; α γειά σου.
Τι κάνανε λοιπόν οι τύποι από την διαφημιστική TBWA/Chiat/Day για να προωθήσουν το πιοτί; Βρήκανε τους παλιούς μαθητές δύο Λυκείων στην Αμερική οι οποίοι το 1993 είχαν παίξει αντίπαλοι σε έναν τελικό του σχολικού πρωταθλήματος american footbal κ τους έβαλαν να ξαναπαίξουν μεταξύ τους 17 χρόνια μετά.
Τότε, στο πρώτο ματς, δεν είχε υπάρξει νικητής - οπότε κ καλά για να κλείσει το θέμα, να αποφασιστεί ποιος τελικά είναι καλλίτερος είπανε να ξανακάνουν το match με τους ίδιους παίχτες που είχαν παίξει κ τότε. Οι οποίοι, βέβαια, καμία σχέση δεν είχαν με τα τζοβενάκια του τότενες (δες τον βίντηόου κ θα καταλάβεις).
Το μάτς είχε φοβερή επιτυχία - τα εισιτήρια πουλήθηκαν σε 15 λεπτά, οι παλιοί παίχτες κ τωρινοί σαπιοκοιλιές βελτίωσαν θεματικότατα την φυσική τους κατάσταση, κ επιπλεόν το "θέμα" το έδειξαν τηλεοράσεις, εφημερίδες κ διάφορα άλλα media. Έτσι με σχετικά μικρό κόστος, το Gatorade προβλήθηκε πολύ.
Η καμπάνια είχε πολλές εκτελέσεις, όλες ήταν παράδειγμα αυτού που λέμε "big πίξουρ thinking". Ας πούμε έκαναν ένα ντοκυμαντέρ που κατέγραψε την όλη διαδιακασία μέχρι να γίνουν οι μεσήλικες του σήμερα ικανοί να παίξουν στο γήπεδο - ή είχαν online τα προγράμματα προπονήσεων των "παιδιών" (μην μας μείνει κανένας από καρδιά κ τρέχουμε, δεν θα το ήθελα).
εδώ είναι ο το βήντηόου, δες κ θάμαξε
Υπάρχει ένας κόσμος εκεί έξω όπου υπάρχουν ωραίες ιδέες, όπου οι άνθρωποι δεν έχουν τις θέσεις που έχουν επειδή είναι ανώδυνοι ή κωλογλύφουν, όπου η παραγωγικότητα, η έμπνευση, οι καλές ιδέες, επιβραβεύονται κ φέρνουν πρόοδο κ χρηματική αλλά κ ηθική, αναγνώρισης, στους ανθρώπους. Πως είμαστε εδώ στην Ελλάδα; ε, καμμία σχέση (Ok, αρχίζω κ ακούγομαι σαν την Βάσια Τριφύλη, λολ, που μονίμως καταδικάζει την ελληνική πραγματικότητα).
φυσικά, όλο αυτό, δεν πιάνει μία μπροστά στην επικοινωνιακή μεγαλοσύνη που εμπεριέχεται στο αμέσως από κάτω ποστ. Γενικά, στην διαφήμιση, όταν εμείς κάναμε αφίσες οι άλλοι ακόμα δεν είχα κατέβει από τα δένδρα. κ αυτό ισχύει κ σήμερα.
Κάθησα κ σκέφτηκα (κ είδα ότι μ αγαπάς, μόνο εσύ, μόνο εσυυυυυυυΥΥΥΥΥΥΥ - άσχετο είχε Παπαρίζου χτες στο τηβή κ μου 'ρθε το "ντάη φορ γιου", το πιστεύεις ότι έχουν περάσει 11 χρόνια από τότε;) λοιπόν: "μία που ήρθαμε ήδη σε επαφή με ένα λαμπρό, φωτεινό, μοναδικό παράδειγμα διαφήμισης που φλερτάρει με τα όρια της τέχνης (ίδε προηγούμενο πόουστ) μήπως να ενημερώσω τους σέξη βγιούερζ για τα μεγάλα βραβεία του φετεινού φεστιβάλ σε όλες τις κατηγορίες";
Ναι, να το κάνω. Οι βραβεύσεις του φεστιβάλ κορυφώνονται προς το τέλος της εβδομάδας - τότε μαθαίνουμε ποιο τηλεοπτικό σποτάκι θεωρείται το καλλίτερο της χρονιάς, ποιά διαφήμιση σε περιοδικό ή εφημερίδα αναγνωρίζουν όλοι ως πιο σέξικη κλπ κλπ. Ωστόσο, οι πρώτες μέρες της βδομάδας δεν είναι άμοιρες βραβεύσεων (αχ, μα πως το χειρίζομαι το ελληνικό). Απλά, τότε δίδονται τα λιγότερο σημαντικά/γκλαμουράτα βραβεία. τύπου "δημόσιες σχέσεις" ή "direct επικοινωνία".
Λοιπόν, στην κατηγορία δημόσιες σχέσεις χτες το μεγάλο βραβείο το πήρε μία καμπάνια για το Gatorade. Ναι, ναι, το γνωστό Gatorade, το αθλητικό ποτό που εσύ το πίνεις μετά τα 4 διπλόπιττα για να ρευτείς να χωνέψεις; α γειά σου.
Τι κάνανε λοιπόν οι τύποι από την διαφημιστική TBWA/Chiat/Day για να προωθήσουν το πιοτί; Βρήκανε τους παλιούς μαθητές δύο Λυκείων στην Αμερική οι οποίοι το 1993 είχαν παίξει αντίπαλοι σε έναν τελικό του σχολικού πρωταθλήματος american footbal κ τους έβαλαν να ξαναπαίξουν μεταξύ τους 17 χρόνια μετά.
Τότε, στο πρώτο ματς, δεν είχε υπάρξει νικητής - οπότε κ καλά για να κλείσει το θέμα, να αποφασιστεί ποιος τελικά είναι καλλίτερος είπανε να ξανακάνουν το match με τους ίδιους παίχτες που είχαν παίξει κ τότε. Οι οποίοι, βέβαια, καμία σχέση δεν είχαν με τα τζοβενάκια του τότενες (δες τον βίντηόου κ θα καταλάβεις).
Το μάτς είχε φοβερή επιτυχία - τα εισιτήρια πουλήθηκαν σε 15 λεπτά, οι παλιοί παίχτες κ τωρινοί σαπιοκοιλιές βελτίωσαν θεματικότατα την φυσική τους κατάσταση, κ επιπλεόν το "θέμα" το έδειξαν τηλεοράσεις, εφημερίδες κ διάφορα άλλα media. Έτσι με σχετικά μικρό κόστος, το Gatorade προβλήθηκε πολύ.
Η καμπάνια είχε πολλές εκτελέσεις, όλες ήταν παράδειγμα αυτού που λέμε "big πίξουρ thinking". Ας πούμε έκαναν ένα ντοκυμαντέρ που κατέγραψε την όλη διαδιακασία μέχρι να γίνουν οι μεσήλικες του σήμερα ικανοί να παίξουν στο γήπεδο - ή είχαν online τα προγράμματα προπονήσεων των "παιδιών" (μην μας μείνει κανένας από καρδιά κ τρέχουμε, δεν θα το ήθελα).
εδώ είναι ο το βήντηόου, δες κ θάμαξε
Υπάρχει ένας κόσμος εκεί έξω όπου υπάρχουν ωραίες ιδέες, όπου οι άνθρωποι δεν έχουν τις θέσεις που έχουν επειδή είναι ανώδυνοι ή κωλογλύφουν, όπου η παραγωγικότητα, η έμπνευση, οι καλές ιδέες, επιβραβεύονται κ φέρνουν πρόοδο κ χρηματική αλλά κ ηθική, αναγνώρισης, στους ανθρώπους. Πως είμαστε εδώ στην Ελλάδα; ε, καμμία σχέση (Ok, αρχίζω κ ακούγομαι σαν την Βάσια Τριφύλη, λολ, που μονίμως καταδικάζει την ελληνική πραγματικότητα).
φυσικά, όλο αυτό, δεν πιάνει μία μπροστά στην επικοινωνιακή μεγαλοσύνη που εμπεριέχεται στο αμέσως από κάτω ποστ. Γενικά, στην διαφήμιση, όταν εμείς κάναμε αφίσες οι άλλοι ακόμα δεν είχα κατέβει από τα δένδρα. κ αυτό ισχύει κ σήμερα.
Monday, June 21, 2010
Το πρωινό χέσιμο μιας μεγαλοφυίας
Υπάρχει ένας άντρας εκεί έξω... ένας άντρας που αυτή τη στιγμή που μιλάμε αισθάνεται πάρα πολύ υπερήφανος κ σημαντικός.
Ένας άντρας που έχει την εσωτερική ηρεμία κ ησυχία να ξέρει πως έκανε κάτι σπουδαίο για την πατρίδα του.
Αυτό ο άντρας είναι εξέχων κοινωνικός παράγοντας. Συγκεκριμένα είναι ο γραμματέας ενός πράγματος/οντότητας που ονομάζεται Τομέας Απόδημου Ελληνισμού του ΠΑΣΟΚ (ναι, ναι, σέξη βγιούερ, το ΠΑΣΟΚ έχει κ Τομέα Απόδημου Ελληνισμού, χουάη νατ, δεν καταλαβαίνω γιατί αντιρράς; δεν πιστεύω να είσαι κακοπροαίρετος!). Κ μία μέρα, ο άντρας αυτός είχε μία Ε-ΞΑΙ-ΡΕ-ΤΙ-ΚΗ ιδέα.
Ας παρακολουθήσουμε, όμως, την σκηνή, σαν να είμαστε εκεί, χάρη στην μαγική κάμερα του http://www.provato.gr/:
φύγαμε:
Ο γραμματέας του Τομέα Απόδημου Πολιτισμού του Πασόκ, μόλις έχει ξυπνήσει. Περνά, για να ξεμαχμουρλίσει, μερικά λεπτά στο κρεβάτι, τεντώνεται στα σεντόνια που απεικονίζουν συστάδες βούρλων δίπλα σε μία κινέζικη λίμνη, κ μετά πετάγεται, όλος ενέργεια κ όρεξη, να ξεκινήσει την μέρα του.
Φορά μόνο ένα σούπερ κουλ εν τρέντη σωβρακάκι, πάρα πολύ μοντέρνο, μέχρι επιληψίας, που του έφερε η ανηψιά του που είχε κερδίσει ένα ταξίδι στην Νέα Υόρκη όταν είχε παίξει σε ένα διαγωνισμό Afrosso-anasana!. Μποξεράκι, πες γεια στον σέξη βγιούερ:
Ένας άντρας που έχει την εσωτερική ηρεμία κ ησυχία να ξέρει πως έκανε κάτι σπουδαίο για την πατρίδα του.
Αυτό ο άντρας είναι εξέχων κοινωνικός παράγοντας. Συγκεκριμένα είναι ο γραμματέας ενός πράγματος/οντότητας που ονομάζεται Τομέας Απόδημου Ελληνισμού του ΠΑΣΟΚ (ναι, ναι, σέξη βγιούερ, το ΠΑΣΟΚ έχει κ Τομέα Απόδημου Ελληνισμού, χουάη νατ, δεν καταλαβαίνω γιατί αντιρράς; δεν πιστεύω να είσαι κακοπροαίρετος!). Κ μία μέρα, ο άντρας αυτός είχε μία Ε-ΞΑΙ-ΡΕ-ΤΙ-ΚΗ ιδέα.
Ας παρακολουθήσουμε, όμως, την σκηνή, σαν να είμαστε εκεί, χάρη στην μαγική κάμερα του http://www.provato.gr/:
φύγαμε:
Ο γραμματέας του Τομέα Απόδημου Πολιτισμού του Πασόκ, μόλις έχει ξυπνήσει. Περνά, για να ξεμαχμουρλίσει, μερικά λεπτά στο κρεβάτι, τεντώνεται στα σεντόνια που απεικονίζουν συστάδες βούρλων δίπλα σε μία κινέζικη λίμνη, κ μετά πετάγεται, όλος ενέργεια κ όρεξη, να ξεκινήσει την μέρα του.
Φορά μόνο ένα σούπερ κουλ εν τρέντη σωβρακάκι, πάρα πολύ μοντέρνο, μέχρι επιληψίας, που του έφερε η ανηψιά του που είχε κερδίσει ένα ταξίδι στην Νέα Υόρκη όταν είχε παίξει σε ένα διαγωνισμό Afrosso-anasana!. Μποξεράκι, πες γεια στον σέξη βγιούερ:
Βγαίνει από το κρεβάτι, φοράει τις κοτλέ καφέ παντόφλες του με φούντα πορφυρή κ χωρίς να ρίξει τίποτε επάνω του πηγαίνει προς το καθρέφτη του. Θαυμάζει την αντανάκλασή του, τακτοποιεί την Άκουα Βέλβα πάνω στο έπιπλο κ αρχίζει να μετρά, από μέσα του, αντίστροφα...
10
9
8
7
6
5
4
3
2
...ακριβώς όπως το περίμενε, πριν τελειώσει η αντίστροφη μέτρηση, τον πιάνει το πρωινό του χέσιμο. Χαμογελά ικανοποιημένος. Αισθάνεται ασφάλεια κ ήρεμία που κ σήμερα το έντερό του λειτουργεί τόσο καλά - τόσα χρόνια τώρα, ξέρει ότι αυτό το έντερο δεν θα τον προδώσει ποτέ: Πριν περάσουν μερικά δευτερόλεπτα από την ώρα που θα βγει από το κρεβάτι, θα του έλθει να χέσει, στανταράκι. Γιου γκο συνεπές bowel!!! γιου γκό ηντήντ.
Ο ήρωάς μας μπαίνει στην τουαλέτα. Σηκώνει το κάλλυμα της χέστρας που είναι επηρεασμένο από Βερσέης (Versace) κ κάθεται.
Κλάνει μία πορδή, κ θαυμάζει την κουρτίνα στο μπάνιο του που είναι ό,τι πιο καρακατρέντη έχει υπάρξει έβα. Την διάλεξε μόνος του, αυτός ξέρει από αισθητική κ πχιότητα, σε ένα ταξίδι στο Ντουμπάη:
Κλάνει ακόμα μία φορά κ αισθάνεται την κουράδα να κατεβαίνει.... εκείνη την στιγμή, όμως, συμβαίνει κάτι πράγματικά μαγικό! Όπως σε κάθε πραγματική μεγαλοφυία, που τις καλλίτερες ιδέες τις έχει την ώρα του χεσίματος, ο άνθρωπός μας τρώει μία φλασιά κ σκέφεται κάτι που θα αλλάξει τον ρου της ιστορίας του τόπου για πάντα.
καθώς σκουπίζει τον κώλο του με, κλασικά, ντηζαηνάτο κ φάνιε χαρτί υγείας (διότι, όπως είναι αναμενόμενο έχΟμε κ αίσθηση του χούμορ - χωρίς ι, παρακαλώ) 
ο άθρωπας αναρωτιέται πως κ δεν είχε νωρίτερα αυτήν την ιδέα, πως δεν το είχε σκεφτεί όλο αυτό κάποιες βδομάδες πριν. Τι σκέφτηκε; Nα φτιάξει μία αφίσα που θα απευθύνεται στους Έλληνες του εξωτερικού κ θα τους προτρέπει να έλθουν στον τόπο καταγωγής τους για διακοπές. Στόχος; Nα καταλάβουν ότι έτσι μπορούν να στηρίξουν την Ελλάδα στις προσπάθειές της για οικονομική ανάκαμψη.
Καθώς ετοιμάζεται να μπει στο ντους, ο άθρωπας παίρνει κ μία ακόμα απόφαση. Να πάνε να πηδηχτούν οι ειδικοί, να πάνε να χεστούν οι συνεργάτες. Αυτός, που ξέρει τόσο πολύ από αισθητική θα σχεδιάσει μόνος του την αφίσα, μόνος! Για να είναι πραγματικά αποδοτική κ να πετύχει τον στόχο της.
ναι, κάποιες διάνοιες μπορούν να τα κάνουν όλα μόνοι, χωρίς να έχουν την ανάγκη μετριοτήτων.
... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...
αντιγράφω από δελτίου τύπου (κατά πάσα πιθανότητα):
Στους Έλληνες του εξωτερικού απευθύνεται η αφίσα που κυκλοφόρησε ο Τομέας Απόδημου Ελληνισμού του ΠΑΣΟΚ, με τίτλο «Οι Έλληνες του Κόσμου κάνουν τις διακοπές τους στην Ελλάδα».
Στόχος είναι η ευαισθητοποίηση των Ελλήνων του Κόσμου να κάνουν οι ίδιοι και οι ξένοι φίλοι τους τις φετινές τους διακοπές στην Ελλάδα, στηρίζοντας τη χώρα στον αγώνα της για οικονομική ανάκαμψη.
Η έκδοση της αφίσας εντάσσεται στο πλαίσιο των δράσεων που έχει αναλάβει ο Τομέας Απόδημου Ελληνισμού του ΠΑΣΟΚ, στοχεύοντας στην άμβλυνση της αρνητικής εικόνας της χώρας μας το εξωτερικό, τη συσπείρωση των Ελλήνων της Διασποράς και την ανάπτυξη της αλληλεγγύης μεταξύ Ελλήνων και υπόλοιπων πολιτών στις χώρες υποδοχής.
Ο Τομέας Απόδημου Ελληνισμού του ΠΑΣΟΚ, με γραμματέα τον Κωνσταντίνο Τάτση, από το Μόναχο, επιδιώκει να πετύχει το στόχο του μέσα από τέσσερεις δράσεις. Εκτός από την καμπάνια «Φέτος πάμε όλοι διακοπές στην Ελλάδα», προγραμματίζονται εκδηλώσεις, σε συνεργασία με το Δίκτυο Ελλήνων Αιρετών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης της Ευρώπης, τα μέλη της Παγκόσμιας Διακοινοβουλευτικής Ένωσης Ελληνισμού, το ΣΑΕ, αλλά και με κόμματα άλλων χωρών, με στόχο την ενίσχυση του φιλελληνισμού.
Τέλος, αναλαμβάνονται πρωτοβουλίες ενίσχυσης του ΤΑΜΕΙΟΥ ΣΤΗΡΙΞΗΣ, αναπτύσσοντας συνεργασίες με ομογενειακούς φορείς και φιλέλληνες.
κ τώρα, είναι ώρα να δεις κ την αφίσα αγαπημένε αναγνώστη.
κοίτα, είναι επιπέδου ΜΟΜΑ, μην σε ξενίσει, ναι; μου το υπόσχεσαι; δηλαδή αν σου έλθει κάτι να ξέρεις εκ των προτέρων ότι είναι λόγω που δεν μπορείς να καταλάβεις την μεγάλη τέχνη, Ok;
α, επίσης με την ευκαιρία, επειδή η αφίσα που θα δεις θα προκαλέσει καταιγίδα, μιλούνια τουριστών ομογενών, έχε λίγο υπομονή με το Ελ.Βεν. κ τις άλλες υπόδομές τις χώρας που θα πήξουν από την απίστευτη κοσμοσυρροή, τώρα το καλοκαίρι, ναι;
εγώ πάντως μόλις τελειώσω το ποστ θα τηλεφωνήσω στον ταξιδιωτικό μου πράκτορα να του πω ότι αν είχα λεφτά κ ζούσα στο εξωτερικό θα πήγαινα Ελλάδα φέτος.
Λοιπόν, φύγαμε να δεις αφίσα... κ φυσικά, θα σε βασανίσω (λίγο) χεχεχεχε.
κατέβα.
κατέβα
κι άλλο
μην βιάζεσαι
μην κλέβεις
μαλακισμένο μη κλέβεις είπα - γμτ
σκρολ σκρολ εντατίκ όλοι μαζί.
εσεί εκεί πίσω μην χαλαρώνεις, κάνε σκρόλ, σε βλέπω θα το πω στην Τζέην Φόντα, ότι λουφάρεις
κι άλλο
κατέβα
πιο χαμηλά
κ άλλο
"δεν αργούμε παπαστρούμφ"
λίγο ακόμα, να κατέβουμε λίγο χαμηλότερα
έλα
φτάνουμε σκάσε
σκάσε
κάνε υπομονή
κ ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός
εδώ είσαι, το μεγάλο βραβείο design αφίσας για τον 21ο αιώνα πάει στο....
Wednesday, June 16, 2010
Επιτέλους, η απάντηση των ανδρών σε μία φρικτή αδικία
Ε όχι να μας την πει κ η Βανδή. Ε όχι να μας κατηγορήσει κ ο Φοίβας. Τζήζας δηλαδή, τρίζουν τα κόκκαλα της Simone de Beauvoir (ελπίζω η μακαρίτισα να είναι όντως νεκρή γιατί, τράστ μη, δεν υπάρχει χειρότερο από το να είσαι ζωντανή φεμινίστρια κ να τρίζουν τα κόκκαλά σου, την ώρα που έχεις καλεσμένους στο σπίτι ας πούμε, ας μην μακρυγορώ όμως ας επιστρέψω στο θέμα μου)
Το θέμα μου λοιπόν είναι ότι με εκνευρίζει απίστευτα αυτό το τραγούδι (εκνευριστικό τραγούδι βγαίνεις)
κ επειδή, με το λάηκ δατ α γουόντ, με έβαλα μόνος μου δικηγόρο, αποφάσισα να υπερασπιστώ την αντρική υπόληψη. Γιατί άμα περιμένεις από τους άντρες να την υπερασπιστούν, καλά, άσ' το καλλίτερα. Είναι που όλοι οι άντρες είναι πια αδελφές; είναι που έχει Μουντιάλ; αρονό, α ρήλη ρονό... πάντως επειδή δεν βλέπω κανέναν να ασχολείται με το θέμα εγώ θα βάλω τα πράγματα στην θέση τους.
Λοιπόν, ακολουθεί η αντρική εκδοχή στο τραγουδίδιον του Δεσποινάριου. Ελπίζω να ξυπνήσουν κάποιες συνειδήσεις κ να αλλάξουν κάποια μυαλά! φύγαμε; φύγαμε... εννοείται ότι οι στίχοι είναι ειδικά μελετημένοι για να πατάνε σωστά πάνω στο τραγούδι, δεν έχεις παρά να δοκιμάσεις να τους τραγουδήσεις για να το διαπιστώσεις, χεχεχε. εισαγωγή τραγουδιού, βγαίνεις:
τουρίρου ρίρου τουρίρου ρίρου, τουρίρου ρίρου...
Απ' όοοοταν ήμουν πιτσιρίκος μία φορά
Θυμάμαι ένα κοριτσάκι που ήταν στη γειτονιά
Αν κ ήταν μόνο έξι-εφτά χρονών το πολύ
Έβαζε την μαμά της να της φτιάχνει το μαλλί
Γιατί ήταν ψώνιο περιωπής
Κ βλάχοι έλεγε ότι είμαστε 'μείς
Κ είχε το θράσος να ζητά
Να την υπηρετούμε πιστά
Στο πάρκο όταν έβγαινε να παίξει κρυφτό
Φορούσε πέδιλα κ φόρεμα δαντελωτό
Κ όταν στο παιγνίδι χάλαγε το μαλλί
Τα κλάματα έβαζε κ έλεγε "αλί και τρις αλί"
Γιατί ήταν ψώνιο φοβέρο
Φερόταν σαν να είναι μωρό
Κ ήταν κ απίστευτο καρφί
Κουκουλοφόρα τρομερή
Κορίτσια φρίκη, ε, ε
Το παίζουν σούπερ θεές, ο κόσμος πως τους ανήκει
Κορίτσια φρίκη, ε, ε
Νιώθουν ότι είναι θεές, ο κόσμος πως τους ανήκει
Τα χρόνια πέρασαν μεγάλωσε η μικρή
Γυμνάσιο πήγε άλλα έμεινε το ίδιο κουλή
Με ρούχα κ παπούτσια σούπερ ακριβά
Φιγούρα έκανε στην τάξη και στην γειτονιά
Γιατί ήταν ψώνιο φοβερό
Μα έλα που δεν είχε μυαλό
Βιβλίο δεν άνοιγε ποτέ
Κ έβγαλε το σχολείο τζαμπατζέε
Με χρήμα του μπαμπά πήγε σε μία σχολή
και πήρε τάχα ένα μάστερ στην "διοίκηση"
Με γνωριμία του μπαμπά έπιασε και δουλειά
Κ το αυτοκίνητο της, πάλι, ήταν "δώρο μπαμπά"
Ότι είχε κάνει στην ζωή
με του μπαμπά ήταν την συνδρομή
Κ όμως, οι άντρες, θεωρεί
Πως την καταπιέζουν πολύυυυυ!
Κορίτσια Δράμα
ρεαλισμό έχουν μηδέν, το ότι ζουν είναι θαύμα
Κορίτσια Δράμα
ρεαλισμό έχουν μηδέν, το ότι ζουν είναι θαύμα (κ ακόμα δύο φορές το λέμε αυτό, μην ξεχνιόμεθα, ναι;)
Παστώνεται σαν μούμια απ' τις 9 το πρωί
νομίζει έτσι ότι θα γίνει sexy, επιθυμητή
Μα έτσι που είσαι αφύσικη κ πλαστική
Δεν θα με φτιάξεις ούτε αν πιω 5 μπουκάλια κρασί
Γιατί είσαι ψώνιο φοβερό
Κ αυτό είναι αντικαυλωτικό
έχεις μηδέν ερωτισμό
κ απίστευτο ναρκισισμό
Γυναίκα-ψέμα
Το παίζεις Μέριλιν Μονρό μα έχεις του βλάκα το βλέμμα
Γυναίκα-ψέμα
Το παίζεις Μπριζίτ Μπαρντό μα έχεις του βλάκα το βλέμμα
Προσωπικότητα έχεις πολύ ρηχή
κατίνα είσαι κουτσομπόλα κ μικροαστή
Γι αυτό καθόλου μη σου κάνει εντύπωση
Που όλοι σε βλέπουνε σαν ένα σκεύος ηδονής
Είσαι επιφανειακή
Σε νοιάζει μόνο το χαρτί
Κ όποιος σε δει στα σοβαρά
Θα το πληρώσει ακριβά!
Γυναίκες ψώνια ε, ε
Πιστεύουν πως η ζωή είναι να βγαίνεις για ψώνια
Γυναίκες ψωνια ε, ε
Πιστεύουν πως η ζωή είναι να βγαίνεις για ψώνια
Οι σχέσεις σου όλες ήταν κ είναι επιφανειακές
Κ οι φιλίες σου ήταν όλες χρησιμοθηρικές
Κ στα 45 σου να μην απορείς
Που δεν θα έχεις έναν άνθρωπο να στηριχτείς
Σαν έρθει η κατραπακιά
Δεν βοηθούν τα καλλυντικά
Ούτε τα ρούχα τα ακριβά
Θα διώξουνε την μοναξιά
Κορίτσι σκέψου
Κατέβα λίγο στην γη, δες γύρω κ λογικέψου
Κορίτσι σκέψου
Κατέβα λίγο στην γη δες γύρω κ λογικέψου!
ουφ, ξελάφρωσα
Το θέμα μου λοιπόν είναι ότι με εκνευρίζει απίστευτα αυτό το τραγούδι (εκνευριστικό τραγούδι βγαίνεις)
κ επειδή, με το λάηκ δατ α γουόντ, με έβαλα μόνος μου δικηγόρο, αποφάσισα να υπερασπιστώ την αντρική υπόληψη. Γιατί άμα περιμένεις από τους άντρες να την υπερασπιστούν, καλά, άσ' το καλλίτερα. Είναι που όλοι οι άντρες είναι πια αδελφές; είναι που έχει Μουντιάλ; αρονό, α ρήλη ρονό... πάντως επειδή δεν βλέπω κανέναν να ασχολείται με το θέμα εγώ θα βάλω τα πράγματα στην θέση τους.
Λοιπόν, ακολουθεί η αντρική εκδοχή στο τραγουδίδιον του Δεσποινάριου. Ελπίζω να ξυπνήσουν κάποιες συνειδήσεις κ να αλλάξουν κάποια μυαλά! φύγαμε; φύγαμε... εννοείται ότι οι στίχοι είναι ειδικά μελετημένοι για να πατάνε σωστά πάνω στο τραγούδι, δεν έχεις παρά να δοκιμάσεις να τους τραγουδήσεις για να το διαπιστώσεις, χεχεχε. εισαγωγή τραγουδιού, βγαίνεις:
τουρίρου ρίρου τουρίρου ρίρου, τουρίρου ρίρου...
Απ' όοοοταν ήμουν πιτσιρίκος μία φορά
Θυμάμαι ένα κοριτσάκι που ήταν στη γειτονιά
Αν κ ήταν μόνο έξι-εφτά χρονών το πολύ
Έβαζε την μαμά της να της φτιάχνει το μαλλί
Γιατί ήταν ψώνιο περιωπής
Κ βλάχοι έλεγε ότι είμαστε 'μείς
Κ είχε το θράσος να ζητά
Να την υπηρετούμε πιστά
Στο πάρκο όταν έβγαινε να παίξει κρυφτό
Φορούσε πέδιλα κ φόρεμα δαντελωτό
Κ όταν στο παιγνίδι χάλαγε το μαλλί
Τα κλάματα έβαζε κ έλεγε "αλί και τρις αλί"
Γιατί ήταν ψώνιο φοβέρο
Φερόταν σαν να είναι μωρό
Κ ήταν κ απίστευτο καρφί
Κουκουλοφόρα τρομερή
Κορίτσια φρίκη, ε, ε
Το παίζουν σούπερ θεές, ο κόσμος πως τους ανήκει
Κορίτσια φρίκη, ε, ε
Νιώθουν ότι είναι θεές, ο κόσμος πως τους ανήκει
Τα χρόνια πέρασαν μεγάλωσε η μικρή
Γυμνάσιο πήγε άλλα έμεινε το ίδιο κουλή
Με ρούχα κ παπούτσια σούπερ ακριβά
Φιγούρα έκανε στην τάξη και στην γειτονιά
Γιατί ήταν ψώνιο φοβερό
Μα έλα που δεν είχε μυαλό
Βιβλίο δεν άνοιγε ποτέ
Κ έβγαλε το σχολείο τζαμπατζέε
Με χρήμα του μπαμπά πήγε σε μία σχολή
και πήρε τάχα ένα μάστερ στην "διοίκηση"
Με γνωριμία του μπαμπά έπιασε και δουλειά
Κ το αυτοκίνητο της, πάλι, ήταν "δώρο μπαμπά"
Ότι είχε κάνει στην ζωή
με του μπαμπά ήταν την συνδρομή
Κ όμως, οι άντρες, θεωρεί
Πως την καταπιέζουν πολύυυυυ!
Κορίτσια Δράμα
ρεαλισμό έχουν μηδέν, το ότι ζουν είναι θαύμα
Κορίτσια Δράμα
ρεαλισμό έχουν μηδέν, το ότι ζουν είναι θαύμα (κ ακόμα δύο φορές το λέμε αυτό, μην ξεχνιόμεθα, ναι;)
Παστώνεται σαν μούμια απ' τις 9 το πρωί
νομίζει έτσι ότι θα γίνει sexy, επιθυμητή
Μα έτσι που είσαι αφύσικη κ πλαστική
Δεν θα με φτιάξεις ούτε αν πιω 5 μπουκάλια κρασί
Γιατί είσαι ψώνιο φοβερό
Κ αυτό είναι αντικαυλωτικό
έχεις μηδέν ερωτισμό
κ απίστευτο ναρκισισμό
Γυναίκα-ψέμα
Το παίζεις Μέριλιν Μονρό μα έχεις του βλάκα το βλέμμα
Γυναίκα-ψέμα
Το παίζεις Μπριζίτ Μπαρντό μα έχεις του βλάκα το βλέμμα
Προσωπικότητα έχεις πολύ ρηχή
κατίνα είσαι κουτσομπόλα κ μικροαστή
Γι αυτό καθόλου μη σου κάνει εντύπωση
Που όλοι σε βλέπουνε σαν ένα σκεύος ηδονής
Είσαι επιφανειακή
Σε νοιάζει μόνο το χαρτί
Κ όποιος σε δει στα σοβαρά
Θα το πληρώσει ακριβά!
Γυναίκες ψώνια ε, ε
Πιστεύουν πως η ζωή είναι να βγαίνεις για ψώνια
Γυναίκες ψωνια ε, ε
Πιστεύουν πως η ζωή είναι να βγαίνεις για ψώνια
Οι σχέσεις σου όλες ήταν κ είναι επιφανειακές
Κ οι φιλίες σου ήταν όλες χρησιμοθηρικές
Κ στα 45 σου να μην απορείς
Που δεν θα έχεις έναν άνθρωπο να στηριχτείς
Σαν έρθει η κατραπακιά
Δεν βοηθούν τα καλλυντικά
Ούτε τα ρούχα τα ακριβά
Θα διώξουνε την μοναξιά
Κορίτσι σκέψου
Κατέβα λίγο στην γη, δες γύρω κ λογικέψου
Κορίτσι σκέψου
Κατέβα λίγο στην γη δες γύρω κ λογικέψου!
ουφ, ξελάφρωσα
Thursday, June 10, 2010
Ο έρωτας στα χρόνια της κρίσης
Γνωριστήκαμε στα χρόνια της κρίσης.
Το βράδυ που πρωτοσυναντηθήκαμε δεν είχα λεφτά για ταξί. Πήγα από το σπίτι μου στο μπαρ που σε πέτυχα με τα πόδια, περίπου 40 λεπτά μου πήρε περπατώντας γρήγορα. Η ελαφρά άσκηση με γέμισε καλοδιαθεσόνια (ενδορφίνες νομίζω λέγονται;) που φυσικά αντανακλούνταν στο χαμόγελό μου που έγινε ακόμα πιο λαμπρό από το συνηθισμένο, όταν σε αντίκρυσα πρώτη φορά.
Επίσης, το ίδιο βράδυ, δεν είχα μαζί μου το κινητό. Δεν το είχα πληρώσει, λόγω κρίσης, κ μου το είχαν κόψει. Που θα πει, ότι χωρίς κινητό, δεν τσέκαρα κάθε λίγο κ λιγάκι αν έχω μηνύματα ή mail. Έτσι, όταν αρχίσαμε να φλερτάρουμε ήμουν αφοσιωμένος στην στιγμή, παρών 100%.
Όταν τελικά βρήκα το θάρρος να σε πλησιάσω κ επειδή λόγω κρίσης δεν μπορούσα να σου πω την βλακεία "να σε κεράσω ένα ποτό" (δεν είχα λεφτά...) ήμουν πολύ ευθύς κ άμεσος. Σου είπα ακριβώς αυτό που σκεφτόμουν: "είσαι πολύ όμορφος, πως σε λένε;"
Αργότερα έμαθα ότι λόγω κρίσης, δηλαδή επειδή ανησυχούσες για την δουλειά σου κ ήσουν σε κακή διάθεση, αποφάσισες να αρνηθείς την πρόσκληση να πας σε ένα άλλο μπαρ με την παρέα σου. Ήλθες σε αυτό το μπαρ, που σε πέτυχα, για να πιεις ένα ποτό μόνος κ να αφεθείς, να χαλαρώσεις... κ έτσι έτυχε κ σε γνώρισα.
Λόγω κρίσης, κ εσύ, όπως κ εγώ δεν είχες περιθώριο για περισσότερα από δύο ποτά. Η βραδιά κύλησε χωρίς μεθύσια, τεχνητή άνεση κ αλκοολούχο κέφι. Αντίθετα, είχαμε κ οι δύο μία φυσική νηφαλιότητα κ χαλαρότητα που μας επέτρεψαν να είμαστε όσο περισσότερο κανονικοί μπορεί να είναι δύο άνθρωποι που μόλις γνώρισαν κάποιον που τους αρέσει πολύ πολύ.
Όταν ήλθε πια η ώρα να φύγουμε, λόγω κρίσης, δεν μπορούσα να σου κάνω αναπάντητη - πήρα ένα χαρτάκι από το μπαρ, έγραψα το τηλέφωνο, το όνομα κ το επίθετό μου, κ από κάτω σχεδίασα (άσχημα) ένα χαμογελάκι. Αργότερα μου είπες ότι αυτό το χαρτάκι, ό,τι κ να γίνει μεταξύ μας, όπως κ να καταλήξουμε, θα το κρατήσεις για πάντα...
Την άλλή μέρα το πρωί, μου τηλεφώνησες. Κανονίσαμε να συναντηθούμε. Δεν πήγαμε σε εστιατόρια, σε μπαρ κ σε σινεμά. Κάναμε κουβεντιάζοντας έναν τεράστιο περίπατο στο κέντρο της Αθήνας. Γυρίσαμε αργά στα σπίτια μας αφού είχαμε ζήσει ένα από τα ομορφότερα απογεύματα που έχουμε περάσει ποτέ - κ χωρίς να χαλάσουμε ούτε ένα ευρώ.
Γνωριστήκαμε καλλίτερα. Γρήγορα ερωτευτήκαμε, γρήγορα δηλώσαμε αποκλειστικότητες κ βαριές προθέσεις. Καλά κάναμε... Ο ένας από τους δύο ήταν γάτα, ο άλλος σκύλος αλλά κατά έναν μαγικό τρόπο καταφέρναμε να επικοινωνούμε. Ή να αναγνωρίζουμε που δεν έχει νόημα να προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε.
Γύρω μας η κρίση βάθαινε. Εμείς, προσπαθούσαμε να επιβιώσουμε με ό,τι είχαμε διαθέσιμο. And boy, didn't we have more than enough...
Τα βράδια λόγω κρίσης αντί να βγαίνουμε σε μπαρ κ σε ξενύχτια, καθόμασταν στο σπίτι. Μαγειρεύαμε παρέα, παρέα μετά πλέναμε τα πιάτα... Ή απλά συζητούσαμε. Ή διαβάζαμε, παρέα, με τις ώρες. Μου φαίνεται πως αυτές οι ώρες που περνάγαμε στο ίδιο δωμάτιο χωρίς να λέμε τίποτε, ο ένας να διαβάζει κ ο άλλος να γράφει ή να ακούει μουσική ή να λαγοκοιμάται, δημιούργησαν γρήγορα έναν ομφάλιο λώρο ανάμεσά μας.
Όταν έκλεισε η εταιρία που δούλευα, αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί. Σε αντίθεση με ότι πίστευα κ πίστευες, η συγκατοίκηση δεν έφερε γκρίνια κ φαγωμάρα. Μάλλον μας γέμιζε ένα αίσθημα ασφάλειας κ φροντίδας που πολύ τα είχαμε ανάγκη... εποχή κρίσης γαρ, όλα γύρω προκαλούσαν άγχος.
Για ενάμιση χρόνο με συντηρούσες. Εγώ, στο σπίτι, ψάχνοντας για δουλειά, ασχολιόμουν με τα γραψίματά μου. Αλλά μαγείρευα, σε φρόντιζα, στα ρούχα σου, στις δουλειές του σπιτιού, σε όλα να είσαι εντάξει, να μπορείς να σχοληθείς χωρίς περισπασμούς με την δουλειά σου, το μοναδικό εισόδημα που είχαμε σαν.... οικογένεια; ...ναι, οικογένεια είχαμε γίνει πια.
Ο θεός μας αγαπούσε, παρά την κρίση... όταν έχασες εσύ την δουλειά σου, είχα βρει εγώ μία άκρη με τα καλλιτεχνικά μου. Κ έτσι αλλάξανε οι ρόλοι. Τώρα σε "συντηρούσα" εγώ.
Οι συνθήκες κ τα δεδομένα μας έκαναν να το σκεφτούμε καλλίτερα κάθε φορά που θέλαμε να χύσουμε την καρδάρα με το γάλα, κ να χωρίσουμε - δεν λέω ότι μείναμε μαζί λόγω κρίσης, λέω ότι οι συνθήκες μας έκαναν να λειτουργούμε λιγότερο παρορμητικά κ ανεξέλεγκτα. Κ να σκεφτόμαστε τις πολύ ριζικές αποφάσεις, όπως θα ηταν το να το διαλύσουμε, δύο κ τρεις φορές.
Φυσικά, δεν μπορούσαμε να πάμε κανονικές διακοπές. Λόγω κρίσης σε πήγα στο εξοχικό της οικογένειάς μου, να περάσουμε έστω μερικές μέρες στην θάλασσα. Ήταν αναπόφευκτο να γνωριστείτε με την μαμά κ τον μπαμπά μου. Παραδόξως, περνούσαμε ωραία κ εκεί, πολύ. Έμαθες στον μπαμπά μου να κάνει κομπόστ με τα σκουπίδια - κ έδειξες στην μαμά πόσο εύκολο είναι να φτιάξει αυγολέμονο χωρίς να κόψει.
Την τρίτη χρονιά που πήγαμε, λόγω κρίσης, για διακοπές στο εξοχικό με τους γονείς μου, ο μπαμπάς αποφάσισε να σταματήσει να κρατά τα προσχήματα. Μας έβαλε να κοιμηθούμε στο ίδιο δωμάτιο - δεν μου είπε τίποτε ποτέ για το αν κατάλαβε τι συμβαίνει μεταξύ μας, αλλά φυσικά, δεν είναι ηλίθιος, είχε καταλάβει, το ξέρω. Ενώ η μαμά, μία μέρα που πίναμε καφέ εγώ κ εκείνη μου είπε "είναι πολύ καλό παιδί" κ, μετά από μία παύση, "μακάρι να είσαι πάντα έτσι ευχαριστημένος όπως είσαι τώρα".
Το επόμενο καλοκαίρι, λόγω κρίσης, οι γονείς μου μας έκαναν δώρο ένα ωραίο χορταστικό 15νθήμερο στο αγαπημένο μας νησί.
... ... ... ... ... ... ... ...
Γνωριστήκαμε στα χρόνια της κρίσης. κ πιστεύω λόγω και αυτής, ζήσαμε έναν πραγματικό μεγάλο έρωτα. Όχι εύκολο, όχι απλό... αλλά πραγματικό
Το βράδυ που πρωτοσυναντηθήκαμε δεν είχα λεφτά για ταξί. Πήγα από το σπίτι μου στο μπαρ που σε πέτυχα με τα πόδια, περίπου 40 λεπτά μου πήρε περπατώντας γρήγορα. Η ελαφρά άσκηση με γέμισε καλοδιαθεσόνια (ενδορφίνες νομίζω λέγονται;) που φυσικά αντανακλούνταν στο χαμόγελό μου που έγινε ακόμα πιο λαμπρό από το συνηθισμένο, όταν σε αντίκρυσα πρώτη φορά.
Επίσης, το ίδιο βράδυ, δεν είχα μαζί μου το κινητό. Δεν το είχα πληρώσει, λόγω κρίσης, κ μου το είχαν κόψει. Που θα πει, ότι χωρίς κινητό, δεν τσέκαρα κάθε λίγο κ λιγάκι αν έχω μηνύματα ή mail. Έτσι, όταν αρχίσαμε να φλερτάρουμε ήμουν αφοσιωμένος στην στιγμή, παρών 100%.
Όταν τελικά βρήκα το θάρρος να σε πλησιάσω κ επειδή λόγω κρίσης δεν μπορούσα να σου πω την βλακεία "να σε κεράσω ένα ποτό" (δεν είχα λεφτά...) ήμουν πολύ ευθύς κ άμεσος. Σου είπα ακριβώς αυτό που σκεφτόμουν: "είσαι πολύ όμορφος, πως σε λένε;"
Αργότερα έμαθα ότι λόγω κρίσης, δηλαδή επειδή ανησυχούσες για την δουλειά σου κ ήσουν σε κακή διάθεση, αποφάσισες να αρνηθείς την πρόσκληση να πας σε ένα άλλο μπαρ με την παρέα σου. Ήλθες σε αυτό το μπαρ, που σε πέτυχα, για να πιεις ένα ποτό μόνος κ να αφεθείς, να χαλαρώσεις... κ έτσι έτυχε κ σε γνώρισα.
Λόγω κρίσης, κ εσύ, όπως κ εγώ δεν είχες περιθώριο για περισσότερα από δύο ποτά. Η βραδιά κύλησε χωρίς μεθύσια, τεχνητή άνεση κ αλκοολούχο κέφι. Αντίθετα, είχαμε κ οι δύο μία φυσική νηφαλιότητα κ χαλαρότητα που μας επέτρεψαν να είμαστε όσο περισσότερο κανονικοί μπορεί να είναι δύο άνθρωποι που μόλις γνώρισαν κάποιον που τους αρέσει πολύ πολύ.
Όταν ήλθε πια η ώρα να φύγουμε, λόγω κρίσης, δεν μπορούσα να σου κάνω αναπάντητη - πήρα ένα χαρτάκι από το μπαρ, έγραψα το τηλέφωνο, το όνομα κ το επίθετό μου, κ από κάτω σχεδίασα (άσχημα) ένα χαμογελάκι. Αργότερα μου είπες ότι αυτό το χαρτάκι, ό,τι κ να γίνει μεταξύ μας, όπως κ να καταλήξουμε, θα το κρατήσεις για πάντα...
Την άλλή μέρα το πρωί, μου τηλεφώνησες. Κανονίσαμε να συναντηθούμε. Δεν πήγαμε σε εστιατόρια, σε μπαρ κ σε σινεμά. Κάναμε κουβεντιάζοντας έναν τεράστιο περίπατο στο κέντρο της Αθήνας. Γυρίσαμε αργά στα σπίτια μας αφού είχαμε ζήσει ένα από τα ομορφότερα απογεύματα που έχουμε περάσει ποτέ - κ χωρίς να χαλάσουμε ούτε ένα ευρώ.
Γνωριστήκαμε καλλίτερα. Γρήγορα ερωτευτήκαμε, γρήγορα δηλώσαμε αποκλειστικότητες κ βαριές προθέσεις. Καλά κάναμε... Ο ένας από τους δύο ήταν γάτα, ο άλλος σκύλος αλλά κατά έναν μαγικό τρόπο καταφέρναμε να επικοινωνούμε. Ή να αναγνωρίζουμε που δεν έχει νόημα να προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε.
Γύρω μας η κρίση βάθαινε. Εμείς, προσπαθούσαμε να επιβιώσουμε με ό,τι είχαμε διαθέσιμο. And boy, didn't we have more than enough...
Τα βράδια λόγω κρίσης αντί να βγαίνουμε σε μπαρ κ σε ξενύχτια, καθόμασταν στο σπίτι. Μαγειρεύαμε παρέα, παρέα μετά πλέναμε τα πιάτα... Ή απλά συζητούσαμε. Ή διαβάζαμε, παρέα, με τις ώρες. Μου φαίνεται πως αυτές οι ώρες που περνάγαμε στο ίδιο δωμάτιο χωρίς να λέμε τίποτε, ο ένας να διαβάζει κ ο άλλος να γράφει ή να ακούει μουσική ή να λαγοκοιμάται, δημιούργησαν γρήγορα έναν ομφάλιο λώρο ανάμεσά μας.
Όταν έκλεισε η εταιρία που δούλευα, αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί. Σε αντίθεση με ότι πίστευα κ πίστευες, η συγκατοίκηση δεν έφερε γκρίνια κ φαγωμάρα. Μάλλον μας γέμιζε ένα αίσθημα ασφάλειας κ φροντίδας που πολύ τα είχαμε ανάγκη... εποχή κρίσης γαρ, όλα γύρω προκαλούσαν άγχος.
Για ενάμιση χρόνο με συντηρούσες. Εγώ, στο σπίτι, ψάχνοντας για δουλειά, ασχολιόμουν με τα γραψίματά μου. Αλλά μαγείρευα, σε φρόντιζα, στα ρούχα σου, στις δουλειές του σπιτιού, σε όλα να είσαι εντάξει, να μπορείς να σχοληθείς χωρίς περισπασμούς με την δουλειά σου, το μοναδικό εισόδημα που είχαμε σαν.... οικογένεια; ...ναι, οικογένεια είχαμε γίνει πια.
Ο θεός μας αγαπούσε, παρά την κρίση... όταν έχασες εσύ την δουλειά σου, είχα βρει εγώ μία άκρη με τα καλλιτεχνικά μου. Κ έτσι αλλάξανε οι ρόλοι. Τώρα σε "συντηρούσα" εγώ.
Οι συνθήκες κ τα δεδομένα μας έκαναν να το σκεφτούμε καλλίτερα κάθε φορά που θέλαμε να χύσουμε την καρδάρα με το γάλα, κ να χωρίσουμε - δεν λέω ότι μείναμε μαζί λόγω κρίσης, λέω ότι οι συνθήκες μας έκαναν να λειτουργούμε λιγότερο παρορμητικά κ ανεξέλεγκτα. Κ να σκεφτόμαστε τις πολύ ριζικές αποφάσεις, όπως θα ηταν το να το διαλύσουμε, δύο κ τρεις φορές.
Φυσικά, δεν μπορούσαμε να πάμε κανονικές διακοπές. Λόγω κρίσης σε πήγα στο εξοχικό της οικογένειάς μου, να περάσουμε έστω μερικές μέρες στην θάλασσα. Ήταν αναπόφευκτο να γνωριστείτε με την μαμά κ τον μπαμπά μου. Παραδόξως, περνούσαμε ωραία κ εκεί, πολύ. Έμαθες στον μπαμπά μου να κάνει κομπόστ με τα σκουπίδια - κ έδειξες στην μαμά πόσο εύκολο είναι να φτιάξει αυγολέμονο χωρίς να κόψει.
Την τρίτη χρονιά που πήγαμε, λόγω κρίσης, για διακοπές στο εξοχικό με τους γονείς μου, ο μπαμπάς αποφάσισε να σταματήσει να κρατά τα προσχήματα. Μας έβαλε να κοιμηθούμε στο ίδιο δωμάτιο - δεν μου είπε τίποτε ποτέ για το αν κατάλαβε τι συμβαίνει μεταξύ μας, αλλά φυσικά, δεν είναι ηλίθιος, είχε καταλάβει, το ξέρω. Ενώ η μαμά, μία μέρα που πίναμε καφέ εγώ κ εκείνη μου είπε "είναι πολύ καλό παιδί" κ, μετά από μία παύση, "μακάρι να είσαι πάντα έτσι ευχαριστημένος όπως είσαι τώρα".
Το επόμενο καλοκαίρι, λόγω κρίσης, οι γονείς μου μας έκαναν δώρο ένα ωραίο χορταστικό 15νθήμερο στο αγαπημένο μας νησί.
... ... ... ... ... ... ... ...
Γνωριστήκαμε στα χρόνια της κρίσης. κ πιστεύω λόγω και αυτής, ζήσαμε έναν πραγματικό μεγάλο έρωτα. Όχι εύκολο, όχι απλό... αλλά πραγματικό
Wednesday, June 09, 2010
Το ειδικά φτιαγμένο για την Αμερική trailer του Κυνόδοντα - Dogtooth
Ο Κυνόδοντας ετοιμάζεται για το ντεμπούτο του στην Μεγάλη Μαμά του κινηματογράφου, την Αμερική! Καλή επιτυχία.
Φυσικά για την αμερικάνικη αγορά φτιάχτηκε ειδικό trailer. εδώ είναι.
κ εδώ είναι το post του /film, του καλίτερου κινηματογραφικού blog στον κόσμο (κατά τον γιόρζ τρούλη) για το έργο. Πολύ, ΠΟΛΥ, πολύ καλά λόγια.
Πολύ πολύ πολύ χαίρομαι με τέτοια νέα. [χεχε, άντε κ στα δικά μας, σύντομα]
Φυσικά για την αμερικάνικη αγορά φτιάχτηκε ειδικό trailer. εδώ είναι.
κ εδώ είναι το post του /film, του καλίτερου κινηματογραφικού blog στον κόσμο (κατά τον γιόρζ τρούλη) για το έργο. Πολύ, ΠΟΛΥ, πολύ καλά λόγια.
Πολύ πολύ πολύ χαίρομαι με τέτοια νέα. [χεχε, άντε κ στα δικά μας, σύντομα]
Tuesday, June 08, 2010
Μερικές παρατηρήσεις από την συναυλία του Rufus Wainwright στο Λυκαβητό
Τον ξέρεις τον Rufus? Ούτε κ εγώ τον ήξερα μέχρι πριν από κάμποσο καιρό - αλλά όλο κ μπλέκεται με έναν περίεργο τρόπο στην ζωή μου.
Το Σάββατο, ας πούμε, έδωσε συναυλία στο Λυκαβητό. K ενώ ομολογώ δεν είχα πρεμούρα να πάω, τελικά πήγα, επειδή θα πήγαιναν διάφοροι φίλοι μου. Κ δεν έκανα λάθος...
Tο εντυπωσιακό είναι πως η "ενασχόληση" με τον Rufus ξεκίνησε αρκετή ώρα πριν ανέβω στον Λυκαβητό, από νωρίς το μεσημέρι του Σαββάτου. Ήμουν κ έτρωγα με δύο φίλους στο Φάτσιο στο Παγκράτι (τσούηγκ τσούηγκ, γιαμ γιάμ, τσουήγκ τσυοήγκ) όταν ξαφνικά ένα τηλέφωνο χτύπησε κ ξεκίνησε μία ωραία αλληλουχία γεγονότων!
Δυστυχώς δεν μπορώ να πω πολλές λεπτομέρειες, πάντως η ουσία είναι ότι ο γιορζ τρούλη, ο προβατάκος κατάφερε να βρει για τον Rufus Έλληνα σχεδιαστή, ο οποίος του έφερε ρούχο για να φορέσει το βράδυ στην συναυλία.
Βασικά, προηγουμένως είχε χαθεί μία βαλίτσα, ο Rufus έμεινε χωρίς κοστούμι, ρωτήθηκα αν μπορώ να το βοηθήσω, έκανα μερικά τηλεφωνήματα, ο Γιάννης (θέγκ γιου μπόη xxxxxx) με παρέπεμπψε στον Άγγελο, ο Άγγελος όταν τον πήρα τηλέφωνο δεν με πίστεψε πως τον θέλει ο Rufus να του φτιάξει ένα ρούχο, τελικά όμως πείστηκε... και η ουσία είναι ότι έφερα σε επαφή τον Έλληνα σχεδιαστή Άγγελο Φρέτζο με τον τραγουδιστή κ όλα μεταξύ τους πήγανε μία χαρά. Χάου κουλ ηζ δατ;
φυσικά εννοείται πως μετά από όλα αυτά, το βράδυ όταν έφτασα στο Λυκαβητό ένιωθα πολύ όσομ - κ μπρήληαντ - κ σέξικος. Τους κοιτούσα όλους με ύφος "το ξέρεις ότι το οφείλεις σε μένα, ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ, ΜΟΥΜΟΥΜΟΥΜΟΥΜΟΥΜΟΥΜΟΥ, που τελικά θα γίνει η συναυλία; το ξέρεις;". Δυστυχώς κανείς δεν με ευγνωμόνησε, κανείς δεν αναγνώρισε την προσφορά μου, κανείς δεν με εκθείασε. Περίμενα τουλάχιστον, έστω, μία επιτροπή υποδοχής στην είσοδο του θεάτρου να με ευχαριστήσει, αλλά μάταια. Δεν πειράζει, μου φτάνει που εγώ ξέρω τι τεράστια συνδρομή είχα στον πολιτισμό κ την πχιότητα της χώρας.
Λοιπόν, στα της συναυλίας: το θέατρο είχε αρκετό κόσμο. Περίμενα πολύ λιγότερους - άφτερ ωλ ήταν σαββατοκύριακο pride, άρα οι gays, το κατεξοχήν κοινό Rufus, ήταν απησχολημένοι! Eπιπλέον έκανε κ κρύο... Αλλά τελικά πρέπει να μάζεψε ο μπαγάσας περίπου δύο χιλιάδες άτομα. Όχι άσχημα για κάποιον που δεν τον λες κ το μεγαλύτερο ταλέντο όλων των εποχών!
Ναι, το έγραψα αυτό που έγραψα κ το εννοώ... ο Rufus είναι υπερεκτιμημένος. Αν δεν ήταν τόσο καλά δικτυωμένος κ από οικογένεια επίσης πολύ καλά χωμένη στο κύκλωμα, αμφιβάλω αν θα έκανε την καριέρα που κάνει - σαν συνθέτης τουλάχιστον δεν λέει κ πολλά. Οι στίχοι του βέβαια είναι αρκετά witty κ ενδιαφέροντες, αλλά κ πάλι...
Ωστόσο, πρέπει να παραδεχτώ πως καθώς τον έβλεπα στην σκηνή διαπίστωνα πως μία, κάποια χαρισματικότητα την έχει. Είναι άνετος, χαλαρός, έχει αυτοπεποίθηση κ χιούμορ - κ επίσης φαίνεται ότι έχει ρίξει ΤΡΟΜΕΡΗ δουλειά σε πρόβες. Τρομερή. Η άνεση του στο πιάνο κ το μικρόφωνο κ την σκηνή είναι τεράστια.
Πράγμα που με έκανε να σκεφτώ: Πόσο μεγάλη σημασία έχει η πολύ δουλειά σε κάτι που αγαπάς να κάνεις. Κ αυτό διότι ανάμεσα σε άλλα, σου δίνει κ την αυτοπεποίθηση να υποστηρίζεις ακόμα κ πράγματα που είναι σχετικά μέτρια κ όχι κ τόσο εμπνευσμένα! (εντάξει, θεωρώ ότι ο ίδιος ο Rufus ξέρει πόσα απίδια βάνει ο σάκος του ταλέντου του... αλλά προφανώς προσπαθεί να το αναπληρώσει με πολλές ώρες δουλειάς πάνω στο πιάνο κ στις πρόβες - αυτό το ξέρω θετικά ότι το κάνει).
Η συναυλία ήταν χωρισμένη σε δύο μέρη. Το πρώτο ήταν αφιερωμένο στο τελευταίο άλμπουμ του R, το οποίο γράφτηκε με αφορμή τον θάνατο της μαμάς του από καρκίνο πριν από μερικούς μήνες. Την είχα γνωρίσει την μαμά του, τον περασμένο Ιούνιο που είχα πάει, στο φεστιβάλ του Μάντσεστερ, στην πρεμιέρα της όπερας που έγραψε ο κανακάρης της. Αχ πολύ γλυκιά κυρία, κ φαινόταν πως την αγαπά πολύ. Αναμενόμενο να της κάνει ολάκερο άλμπουμ με το που του έφυγε. Τα τραγούδια είχαν μία αίσθηση κάτι μεταξύ σκοτεινού κ "μαλακτικού". Μερικά ήταν πολύ ωραία, μερικά καθόλου. Υποβλητικό το θέαμα, δεν μπορώ να πω, με κάτι περίεργα projection από πίσω, κοντινά πλάνα ματιών βαμμένων μαύρα...
Κοιτούσα γύρω τον κόσμο. Ήταν όλοι με τα κινητά. Να κάνουν facebook updates, να ανταλλάσουν μηνύματα, να βγάζουν φωτό. γαμώτο. γαμώτο. γιατί λέω γαμώτο; διότι πολύ απλά άμα δεν συγκεντρωθείς λίγο στην σκηνή, στο τραγούδι, πως θα σε παρασύρει; ή, ακόμα ακόμα, πως θα καταλάβεις ότι δεν μπορεί να σε παρασύρει; αυτό, αυτό ρε γαμώτο που εμείς οι σύχρονοι άνθρωπες δεν δίνουμε χρόνο σε τίποτε να μας κερδίσει ή να το ανακαλύψουμε είναι μεγάλη απώλεια, να το ξέρεις σέξη βγιούερ.
Μην με παρεξηγείς. δεν θέλω να κάνω τον σκατίγερα τον γκρινιάρη. αλλά ρε παιδί μου... θα περίμενες ποτέ να σταθείς με κλειστά μάτια μπροστά από έναν υπέροχο πίνακα του Rembrandt κ να μπορέσεις να εκτιμήσεις το μεγαλείο του; Οχι βέβαια. Γιατί; γιατί πολύ απλά είσαι μπροστά του με κλειστά μάτια (duh, duh εντατίκ). Ε το ίδιο είναι κ όταν είσαι στη συναυλία κ τσεκάρεις συνέχεια το facebook ή όταν είσαι στο σινεμά κ στέλνεις μηνύματα ή όταν είσαι στο μπουζουξίδικο κ κοιτάς να φωτογραφήσεις την Βανδή αντί να την ακούσεις (οκ, οκ, κ τι να ακούσεις θα μου πεις κ θα έχεις κ δίκιο, χιχιχιχι, είμαι πολύ αλήτης ώρες ώρες, χεχε).
Το θέμα μου δεν είναι το κινητό, απλά αυτό τυχαίνει να είναι το βασικό εργαλείο που μας αποσπά την προσοχή αυτή την εποχή... πάντως επιμένω. Αν σε κάποια πράγματα δίναμε περισσότερο χρόνο κ λίγη αφοσίωση θα μας κέρδιζαν αλλιώς. Ή πολύ απλά θα ήμασταν σίγουροι ότι όντως δεν μπορούν να μας κερδίσουν. Λίγο είναι κ αυτό;
Ενηγούεη, ας κατέβω τώρα από το καφάσι, φτάνει η αγόρευση.... φιου φιου φιου... κουράστηκα να μιλάω.
ΤΟ δεύτερο μέρος της συναυλίας, το εκτός θανάτου μάνας, ήταν πιο ανάλαφρο, πιο ανοιχτόχρωμο, πιο κανονικό. Μας επιτρεπόταν κ να χειροκροτάμε - (στο πρώτο μας είχανε βγάλει φιρμάνι να μην χειροκροτήσουμε παρά μόνο ΑΦΟΥ φύγει ο τραγουδιστής από την σκηνή)! Ο Rufus μας έκανε πολλά αστεία, μερικά ήταν κ λίγο πολίτικαλη ηνκορέκτ κ προσπάθησε να τα μαζέψει, μας είπε μάλιστα ότι οι ευρωπαίοι έχουμε ωραίους κώλους (κατούρα κ λίγο, φιλαράκι)! Α, αναφέρθηκε κ στον Άγγελο, τον σχεδιαστή με τον οποίο ΕΓΩ τον έφερα σε επαφή κ είπε ότι είναι τέλειος! Χάου όσομ! εν χάου κουλ ηζ δατ! :-)
O Κόσμος της συναυλίας: πολλά gay αγόρια με τις σημαίες του gay pride που αντί για την Έλενα Παπαρίζου, που τραγουδούσε στην Κλαυθμώνος, προτίμησαν να έλθουν στον Rufus. Αρκετοί ξένοι (μάλλον μόνιμοι κάτοικοι Ελλάδας). Κ μπόλικοι που έμοιαζαν "άσχετοι" αλλά είδα ότι γενικά παθιάζονταν πολύ - άρα κάθε άλλο παρά άσχετοι είναι, τουλάχιστον με τον R. Απλά, δεν τους φαίνεται.
Κ μετά, τελείωσε η συναυλία! Όπου εμείς ως παρέα μείναμε για να πάμε να χαιρετήσουμε τον σταρ στα παρασκήνια. Όπου πήγαμε - κ εκεί είχα την ευκαιρία να δω από κοντά, πάρα πολύ κοντά, φοβερά απίστευτα κοντά, το παιδί θαύμα της τωρινής ελληνικής μουσικής την Μόνικα. Που προφανώς είχε πάει κ εκείνη να υποβάλλει τα σέβη της. ένα έχω να πω: Είναι όνομα κ πράγμα: Μόνικα.
O R ήταν πάρα πολύ ευγενικός - κ μας κάλεσε το 2012 στην Νέα Υόρκη, στην πρεμιέρα, σε αμερικάνικο έδαφος, της όπερας του - αυτής που είδα στο Manchester. Να πάω; Να μην πάω; Αρονό, αρήλη ρονό... (καλά, κάτσε να δω αν θα έχω λεφτά να πάω μέχρι τη Βάρκιζα για μπάνιο τότε, κ μετά συζητάω την Νέα Υόρκη)
Βγαίνοντας από την συναυλία μερικά πολύ συμπαθητικά πιτσιρίκια μας έδωσαν κάτι τέλειες αφίσες του R. Πολύ καλοσχεδιασμένες. Γενικά, η διοργάνωση ήταν καλή... Κ νομίζω ότι έγινε από την εταιρία που έχει η κόρη του Δασκαλώπουλου (αχ, θέλω κ εγώ πλούσιο μπαμπά γαμώτο).
Βασικότερο από όλα - πέρασα καλά. Μερικά τραγούδια μου άρεσαν πολύ, κ όταν έδινα την αμέριστη προσοχή μου (... ... ... ...) την έβρισκα. Επίσης, πέρασα καλά κ με τον κόσμο γύρω, τους μερικούς γνωστούς που είδα, την παρέα μου. Μου αρέσει να είμαι ανάμεσα σε κόσμο, τέλος.
Μαλάκα σε καταζάλισα.... θέγκζ που διάβασες... κ, σε περίπτωση που δεν ξέρεις τι εστί Rufus Wainright, δες εδώ κ το ένα τραγούδι του Rufus που μου αρέσει πολύ:
Το Σάββατο, ας πούμε, έδωσε συναυλία στο Λυκαβητό. K ενώ ομολογώ δεν είχα πρεμούρα να πάω, τελικά πήγα, επειδή θα πήγαιναν διάφοροι φίλοι μου. Κ δεν έκανα λάθος...
Tο εντυπωσιακό είναι πως η "ενασχόληση" με τον Rufus ξεκίνησε αρκετή ώρα πριν ανέβω στον Λυκαβητό, από νωρίς το μεσημέρι του Σαββάτου. Ήμουν κ έτρωγα με δύο φίλους στο Φάτσιο στο Παγκράτι (τσούηγκ τσούηγκ, γιαμ γιάμ, τσουήγκ τσυοήγκ) όταν ξαφνικά ένα τηλέφωνο χτύπησε κ ξεκίνησε μία ωραία αλληλουχία γεγονότων!
Δυστυχώς δεν μπορώ να πω πολλές λεπτομέρειες, πάντως η ουσία είναι ότι ο γιορζ τρούλη, ο προβατάκος κατάφερε να βρει για τον Rufus Έλληνα σχεδιαστή, ο οποίος του έφερε ρούχο για να φορέσει το βράδυ στην συναυλία.
Βασικά, προηγουμένως είχε χαθεί μία βαλίτσα, ο Rufus έμεινε χωρίς κοστούμι, ρωτήθηκα αν μπορώ να το βοηθήσω, έκανα μερικά τηλεφωνήματα, ο Γιάννης (θέγκ γιου μπόη xxxxxx) με παρέπεμπψε στον Άγγελο, ο Άγγελος όταν τον πήρα τηλέφωνο δεν με πίστεψε πως τον θέλει ο Rufus να του φτιάξει ένα ρούχο, τελικά όμως πείστηκε... και η ουσία είναι ότι έφερα σε επαφή τον Έλληνα σχεδιαστή Άγγελο Φρέτζο με τον τραγουδιστή κ όλα μεταξύ τους πήγανε μία χαρά. Χάου κουλ ηζ δατ;
φυσικά εννοείται πως μετά από όλα αυτά, το βράδυ όταν έφτασα στο Λυκαβητό ένιωθα πολύ όσομ - κ μπρήληαντ - κ σέξικος. Τους κοιτούσα όλους με ύφος "το ξέρεις ότι το οφείλεις σε μένα, ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ, ΜΟΥΜΟΥΜΟΥΜΟΥΜΟΥΜΟΥΜΟΥ, που τελικά θα γίνει η συναυλία; το ξέρεις;". Δυστυχώς κανείς δεν με ευγνωμόνησε, κανείς δεν αναγνώρισε την προσφορά μου, κανείς δεν με εκθείασε. Περίμενα τουλάχιστον, έστω, μία επιτροπή υποδοχής στην είσοδο του θεάτρου να με ευχαριστήσει, αλλά μάταια. Δεν πειράζει, μου φτάνει που εγώ ξέρω τι τεράστια συνδρομή είχα στον πολιτισμό κ την πχιότητα της χώρας.
Λοιπόν, στα της συναυλίας: το θέατρο είχε αρκετό κόσμο. Περίμενα πολύ λιγότερους - άφτερ ωλ ήταν σαββατοκύριακο pride, άρα οι gays, το κατεξοχήν κοινό Rufus, ήταν απησχολημένοι! Eπιπλέον έκανε κ κρύο... Αλλά τελικά πρέπει να μάζεψε ο μπαγάσας περίπου δύο χιλιάδες άτομα. Όχι άσχημα για κάποιον που δεν τον λες κ το μεγαλύτερο ταλέντο όλων των εποχών!
Ναι, το έγραψα αυτό που έγραψα κ το εννοώ... ο Rufus είναι υπερεκτιμημένος. Αν δεν ήταν τόσο καλά δικτυωμένος κ από οικογένεια επίσης πολύ καλά χωμένη στο κύκλωμα, αμφιβάλω αν θα έκανε την καριέρα που κάνει - σαν συνθέτης τουλάχιστον δεν λέει κ πολλά. Οι στίχοι του βέβαια είναι αρκετά witty κ ενδιαφέροντες, αλλά κ πάλι...
Ωστόσο, πρέπει να παραδεχτώ πως καθώς τον έβλεπα στην σκηνή διαπίστωνα πως μία, κάποια χαρισματικότητα την έχει. Είναι άνετος, χαλαρός, έχει αυτοπεποίθηση κ χιούμορ - κ επίσης φαίνεται ότι έχει ρίξει ΤΡΟΜΕΡΗ δουλειά σε πρόβες. Τρομερή. Η άνεση του στο πιάνο κ το μικρόφωνο κ την σκηνή είναι τεράστια.
Πράγμα που με έκανε να σκεφτώ: Πόσο μεγάλη σημασία έχει η πολύ δουλειά σε κάτι που αγαπάς να κάνεις. Κ αυτό διότι ανάμεσα σε άλλα, σου δίνει κ την αυτοπεποίθηση να υποστηρίζεις ακόμα κ πράγματα που είναι σχετικά μέτρια κ όχι κ τόσο εμπνευσμένα! (εντάξει, θεωρώ ότι ο ίδιος ο Rufus ξέρει πόσα απίδια βάνει ο σάκος του ταλέντου του... αλλά προφανώς προσπαθεί να το αναπληρώσει με πολλές ώρες δουλειάς πάνω στο πιάνο κ στις πρόβες - αυτό το ξέρω θετικά ότι το κάνει).
Η συναυλία ήταν χωρισμένη σε δύο μέρη. Το πρώτο ήταν αφιερωμένο στο τελευταίο άλμπουμ του R, το οποίο γράφτηκε με αφορμή τον θάνατο της μαμάς του από καρκίνο πριν από μερικούς μήνες. Την είχα γνωρίσει την μαμά του, τον περασμένο Ιούνιο που είχα πάει, στο φεστιβάλ του Μάντσεστερ, στην πρεμιέρα της όπερας που έγραψε ο κανακάρης της. Αχ πολύ γλυκιά κυρία, κ φαινόταν πως την αγαπά πολύ. Αναμενόμενο να της κάνει ολάκερο άλμπουμ με το που του έφυγε. Τα τραγούδια είχαν μία αίσθηση κάτι μεταξύ σκοτεινού κ "μαλακτικού". Μερικά ήταν πολύ ωραία, μερικά καθόλου. Υποβλητικό το θέαμα, δεν μπορώ να πω, με κάτι περίεργα projection από πίσω, κοντινά πλάνα ματιών βαμμένων μαύρα...
Κοιτούσα γύρω τον κόσμο. Ήταν όλοι με τα κινητά. Να κάνουν facebook updates, να ανταλλάσουν μηνύματα, να βγάζουν φωτό. γαμώτο. γαμώτο. γιατί λέω γαμώτο; διότι πολύ απλά άμα δεν συγκεντρωθείς λίγο στην σκηνή, στο τραγούδι, πως θα σε παρασύρει; ή, ακόμα ακόμα, πως θα καταλάβεις ότι δεν μπορεί να σε παρασύρει; αυτό, αυτό ρε γαμώτο που εμείς οι σύχρονοι άνθρωπες δεν δίνουμε χρόνο σε τίποτε να μας κερδίσει ή να το ανακαλύψουμε είναι μεγάλη απώλεια, να το ξέρεις σέξη βγιούερ.
Μην με παρεξηγείς. δεν θέλω να κάνω τον σκατίγερα τον γκρινιάρη. αλλά ρε παιδί μου... θα περίμενες ποτέ να σταθείς με κλειστά μάτια μπροστά από έναν υπέροχο πίνακα του Rembrandt κ να μπορέσεις να εκτιμήσεις το μεγαλείο του; Οχι βέβαια. Γιατί; γιατί πολύ απλά είσαι μπροστά του με κλειστά μάτια (duh, duh εντατίκ). Ε το ίδιο είναι κ όταν είσαι στη συναυλία κ τσεκάρεις συνέχεια το facebook ή όταν είσαι στο σινεμά κ στέλνεις μηνύματα ή όταν είσαι στο μπουζουξίδικο κ κοιτάς να φωτογραφήσεις την Βανδή αντί να την ακούσεις (οκ, οκ, κ τι να ακούσεις θα μου πεις κ θα έχεις κ δίκιο, χιχιχιχι, είμαι πολύ αλήτης ώρες ώρες, χεχε).
Το θέμα μου δεν είναι το κινητό, απλά αυτό τυχαίνει να είναι το βασικό εργαλείο που μας αποσπά την προσοχή αυτή την εποχή... πάντως επιμένω. Αν σε κάποια πράγματα δίναμε περισσότερο χρόνο κ λίγη αφοσίωση θα μας κέρδιζαν αλλιώς. Ή πολύ απλά θα ήμασταν σίγουροι ότι όντως δεν μπορούν να μας κερδίσουν. Λίγο είναι κ αυτό;
Ενηγούεη, ας κατέβω τώρα από το καφάσι, φτάνει η αγόρευση.... φιου φιου φιου... κουράστηκα να μιλάω.
ΤΟ δεύτερο μέρος της συναυλίας, το εκτός θανάτου μάνας, ήταν πιο ανάλαφρο, πιο ανοιχτόχρωμο, πιο κανονικό. Μας επιτρεπόταν κ να χειροκροτάμε - (στο πρώτο μας είχανε βγάλει φιρμάνι να μην χειροκροτήσουμε παρά μόνο ΑΦΟΥ φύγει ο τραγουδιστής από την σκηνή)! Ο Rufus μας έκανε πολλά αστεία, μερικά ήταν κ λίγο πολίτικαλη ηνκορέκτ κ προσπάθησε να τα μαζέψει, μας είπε μάλιστα ότι οι ευρωπαίοι έχουμε ωραίους κώλους (κατούρα κ λίγο, φιλαράκι)! Α, αναφέρθηκε κ στον Άγγελο, τον σχεδιαστή με τον οποίο ΕΓΩ τον έφερα σε επαφή κ είπε ότι είναι τέλειος! Χάου όσομ! εν χάου κουλ ηζ δατ! :-)
O Κόσμος της συναυλίας: πολλά gay αγόρια με τις σημαίες του gay pride που αντί για την Έλενα Παπαρίζου, που τραγουδούσε στην Κλαυθμώνος, προτίμησαν να έλθουν στον Rufus. Αρκετοί ξένοι (μάλλον μόνιμοι κάτοικοι Ελλάδας). Κ μπόλικοι που έμοιαζαν "άσχετοι" αλλά είδα ότι γενικά παθιάζονταν πολύ - άρα κάθε άλλο παρά άσχετοι είναι, τουλάχιστον με τον R. Απλά, δεν τους φαίνεται.
Κ μετά, τελείωσε η συναυλία! Όπου εμείς ως παρέα μείναμε για να πάμε να χαιρετήσουμε τον σταρ στα παρασκήνια. Όπου πήγαμε - κ εκεί είχα την ευκαιρία να δω από κοντά, πάρα πολύ κοντά, φοβερά απίστευτα κοντά, το παιδί θαύμα της τωρινής ελληνικής μουσικής την Μόνικα. Που προφανώς είχε πάει κ εκείνη να υποβάλλει τα σέβη της. ένα έχω να πω: Είναι όνομα κ πράγμα: Μόνικα.
O R ήταν πάρα πολύ ευγενικός - κ μας κάλεσε το 2012 στην Νέα Υόρκη, στην πρεμιέρα, σε αμερικάνικο έδαφος, της όπερας του - αυτής που είδα στο Manchester. Να πάω; Να μην πάω; Αρονό, αρήλη ρονό... (καλά, κάτσε να δω αν θα έχω λεφτά να πάω μέχρι τη Βάρκιζα για μπάνιο τότε, κ μετά συζητάω την Νέα Υόρκη)
Βγαίνοντας από την συναυλία μερικά πολύ συμπαθητικά πιτσιρίκια μας έδωσαν κάτι τέλειες αφίσες του R. Πολύ καλοσχεδιασμένες. Γενικά, η διοργάνωση ήταν καλή... Κ νομίζω ότι έγινε από την εταιρία που έχει η κόρη του Δασκαλώπουλου (αχ, θέλω κ εγώ πλούσιο μπαμπά γαμώτο).
Βασικότερο από όλα - πέρασα καλά. Μερικά τραγούδια μου άρεσαν πολύ, κ όταν έδινα την αμέριστη προσοχή μου (... ... ... ...) την έβρισκα. Επίσης, πέρασα καλά κ με τον κόσμο γύρω, τους μερικούς γνωστούς που είδα, την παρέα μου. Μου αρέσει να είμαι ανάμεσα σε κόσμο, τέλος.
Μαλάκα σε καταζάλισα.... θέγκζ που διάβασες... κ, σε περίπτωση που δεν ξέρεις τι εστί Rufus Wainright, δες εδώ κ το ένα τραγούδι του Rufus που μου αρέσει πολύ:
Δηλαδή, άμα δεν αλλάξεις το μυαλό σου, πως περιμένεις να αλλάξεις τον κόσμο;
Διαβάζω την ανακοίνωση κάποιου "φορέα" εμπλεκόμενου με το gay pride σχετικά με τα επεισόδια που δεν έγιναν τελικά στην εκδήλωση του Σαββάτου.
Για να σε βάλω στο κλίμα, πριν από μερικές βδομάδες κάποια ακροδεξιά ανθρωπάρια με μυαλό μικρότερο κ από αυτό που έχει κούκλα Μπόμπ Σφουγγαράκι, απείλησαν ότι θα πάνε στο Gay Pride κ θα δείρουν τις "αδελφές" κ τους "πούστηδες" που θα τολμήσουν να περευρεθούν.
Τελικά δεν πραγματοποίησαν την απειλή τους - αυτό έλειπε! Εξάλλου, κ αν δεν το λένε, οι φύλακες έχουμε πολύ, πολύ, πολύ καλή γνώση... κ αγαπάμε τους εαυτούς μας κ τους προσέχουμε.
Το gyaworld.gr, ένα site gay θεματολογίας, για το οποίο δεν ξέρω περισσότερα, αποφάσισε να πανηγυρίσει το γεγονός ότι οι επίδοξοι χουντάλες μπούληδες δεν εμφανίστηκαν ποτέ να κάνουν τις απειλές τους πραγματικότητα. με το εξής κείμενο:
Οι απειλές που ακούστηκαν από φασιστικά στοιχεία της χώρας ενάντια στο Gay Pride δεν κατάφεραν να εκφοβίσουν την κοινότητα μας. Αντίθετα στο άκουσμα τους πολλές και πολοί έτρεξαν για να ενισχύσουν τον θεσμό.
Μάλιστα σημαντική μερίδα κόσμου δήλωνε χαρακτηριστικά ότι ήταν έτοιμη να αμυνθεί σε περίπτωση επίθεσης ενάντια στο Φεστιβάλ ή στην Πορεία.
Τελικά τίποτα δεν χρειάστηκε να γίνει καθώς τα μέλη της Χρυσής Αυγής που είναι και πολύ άντρες δεν εμφανίστηκαν. Σίγουρα το ξανασκέφθηκαν και έλαβαν τη σωστή απόφαση. Δεν είναι και λίγη ντροπή να τρως ξύλο από αδερφές!
μάλιστα....
μάλιστα....
να σου πω ρε σέξη βγιούερ, τώρα που το διάβασες αυτό, ΑΚΟΜΑ αναρωτιέσαι για ποιο λόγο το θέμα της ομοφυλοφιλικής αυτοέκφρασης έχει πολύ πολύ πολύ δρόμο μπροστά του;
Εγώ πάντως δεν αναρωτιέμαι...
Προσπαθούν να προσβάλουν του ακροδεξιούς με τι τρόπο; να αμφισβητήσουν τον "ανδρισμό" τους (λες κ ο ανδρισμός είναι κάποιο θετικό χαρακτηριστικό, σε αντίθεση με την θηλυπρέπεια, ας πούμε).
Κ καταλήγουν με την φράση κόλαφο "δεν είναι κ λίγη ντροπή να τρως ξύλο από αδελφές"! Ότι τι δηλαδή; αν με μπουζουριάσει κανένας που δεν είναι αδελφή, είναι καλίτερο από το να με μπουζουριάσει ο φίλος μου ο Αστάθεια (από το Στάθης βγαίνει αυτό) που είναι αδελφή;
Λοιπόν, για να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα:
Πρώτον - τραστ μη, ξύλο από "αδελφή" είναι όντως πολύ χάλια... αλλά δεν είναι περισσότερο ντροπή από το να τρως ξύλο από οποιονδήποτε άλλο.
Δεύτερον - όταν άνθρωποι που υποτίθεται ότι είναι μπροστάρηδες της όλης κίνησης έχουν τέτοια μυαλά, ώστε να θεωρούν τον ανδρισμό αρετή, αυτούς που δεν πραγματοποιούν τις φασιστικές απειλές τους μη άντρες, κ το ξύλο από αδελφή ξεφτίλα... ε καταλαβαίνεις γιατί η μεγάλη μερίδα του κόσμου θα μας αντιμετωπίζει πάντα ως γραφικούς κ ως σούργελα. (εδώ μπαίνει η ερώτηση του τίτλου...)
Δεν ξέρω, ίσως το κείμενο αυτό να είχε σκοπό να κάνει χιούμορ, πατώντας πάνω στα κλισέ, για να τα στηλιτεύσει! Ok δεκτόν, υπάρχει σαν μηχανισμός κωμωδίας κ εγώ
το χρησιμοποιώ (διάβαζε του αλλάζω τα φώτα) περισσότερο από κάθε άλλον άθρωπα: Καγκουρεύω συνεχώς με τα στερεότυπα "αδελφή ίσον νοιάζεται μόνο για κομμωτήριο" "gay ίσον ασθενικιά" κλπ κλπ για να κάνω πλάκα ή για να βγάλω τα νεύρα μου for that matter. Όμως, όμως, όμως...
εγώ επιτρέπεται να το κάνω γιατί δεν είμαι φορέας που έχω σκοπό ύπαρξης την αλλαγή νοοτροπίας απέναντι στους gay. Κ βέβαια όταν το κάνω αυτό το πάτημα στα κλισέ (που ειρήσθω εν παρόδω δεν το κάνω μόνο για τους gay, αλλά κ για τις γυναίκες, τους str8, τους δημόσιους υπάλληλους κ δε συμμαζεύεται - μόνο για τον εαυτό μου δεν το κάνω γιατί δεν έχω ελλατώματα να πατήσω, ναι είμαι τέλειος, χεχεχε) δεν το κάνω όταν αναφέρομαι σε ένα τέτοια θέμα σαν το ενδεχόμενο επεισοδίων στο pride.
Κ τέλος, ο μαλάκας (ουχ, έχω αρχίσει κ τα παίρνω) που αποφάσισε να ανεβάσει αυτό το πράγμα, θεωρεί ότι η απάντηση στην ανεγκέφαλη πρόκληση είναι η ανεγκέφαλη πρόκληση; κ αυτόν τον έχουμε για "συνδικαλίστρια"; Δηλαδή αν του χρόνου στο pride ένας μαλάκας έρθει με όπλο κ μπουμπουνίσει κανέναν επειδή εσύ θέλεις να κάνεις την αποφασιστικιά, τι θα σκεφτείς; Bρε ουστ από δω, που έχεις το θράσος κιόλας να θεωρείς πως (έχεις την ικανότητα να) με εκπροσωπείς!
καλά να είσαι χαζή, δεν το ελέγχεις ότι γεννήθηκες με εγκέφαλο που δεν αποδίδει... τουλάχιστον προσπάθησε να μην γίνεσαι κ επικίνδυνη.
κ πληζ, δες το Milk για να καταλάβεις τι θα πει "αγωνίζομαι"
Για να σε βάλω στο κλίμα, πριν από μερικές βδομάδες κάποια ακροδεξιά ανθρωπάρια με μυαλό μικρότερο κ από αυτό που έχει κούκλα Μπόμπ Σφουγγαράκι, απείλησαν ότι θα πάνε στο Gay Pride κ θα δείρουν τις "αδελφές" κ τους "πούστηδες" που θα τολμήσουν να περευρεθούν.
Τελικά δεν πραγματοποίησαν την απειλή τους - αυτό έλειπε! Εξάλλου, κ αν δεν το λένε, οι φύλακες έχουμε πολύ, πολύ, πολύ καλή γνώση... κ αγαπάμε τους εαυτούς μας κ τους προσέχουμε.
Το gyaworld.gr, ένα site gay θεματολογίας, για το οποίο δεν ξέρω περισσότερα, αποφάσισε να πανηγυρίσει το γεγονός ότι οι επίδοξοι χουντάλες μπούληδες δεν εμφανίστηκαν ποτέ να κάνουν τις απειλές τους πραγματικότητα. με το εξής κείμενο:
Οι απειλές που ακούστηκαν από φασιστικά στοιχεία της χώρας ενάντια στο Gay Pride δεν κατάφεραν να εκφοβίσουν την κοινότητα μας. Αντίθετα στο άκουσμα τους πολλές και πολοί έτρεξαν για να ενισχύσουν τον θεσμό.
Μάλιστα σημαντική μερίδα κόσμου δήλωνε χαρακτηριστικά ότι ήταν έτοιμη να αμυνθεί σε περίπτωση επίθεσης ενάντια στο Φεστιβάλ ή στην Πορεία.
Τελικά τίποτα δεν χρειάστηκε να γίνει καθώς τα μέλη της Χρυσής Αυγής που είναι και πολύ άντρες δεν εμφανίστηκαν. Σίγουρα το ξανασκέφθηκαν και έλαβαν τη σωστή απόφαση. Δεν είναι και λίγη ντροπή να τρως ξύλο από αδερφές!
μάλιστα....
μάλιστα....
να σου πω ρε σέξη βγιούερ, τώρα που το διάβασες αυτό, ΑΚΟΜΑ αναρωτιέσαι για ποιο λόγο το θέμα της ομοφυλοφιλικής αυτοέκφρασης έχει πολύ πολύ πολύ δρόμο μπροστά του;
Εγώ πάντως δεν αναρωτιέμαι...
Προσπαθούν να προσβάλουν του ακροδεξιούς με τι τρόπο; να αμφισβητήσουν τον "ανδρισμό" τους (λες κ ο ανδρισμός είναι κάποιο θετικό χαρακτηριστικό, σε αντίθεση με την θηλυπρέπεια, ας πούμε).
Κ καταλήγουν με την φράση κόλαφο "δεν είναι κ λίγη ντροπή να τρως ξύλο από αδελφές"! Ότι τι δηλαδή; αν με μπουζουριάσει κανένας που δεν είναι αδελφή, είναι καλίτερο από το να με μπουζουριάσει ο φίλος μου ο Αστάθεια (από το Στάθης βγαίνει αυτό) που είναι αδελφή;
Λοιπόν, για να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα:
Πρώτον - τραστ μη, ξύλο από "αδελφή" είναι όντως πολύ χάλια... αλλά δεν είναι περισσότερο ντροπή από το να τρως ξύλο από οποιονδήποτε άλλο.
Δεύτερον - όταν άνθρωποι που υποτίθεται ότι είναι μπροστάρηδες της όλης κίνησης έχουν τέτοια μυαλά, ώστε να θεωρούν τον ανδρισμό αρετή, αυτούς που δεν πραγματοποιούν τις φασιστικές απειλές τους μη άντρες, κ το ξύλο από αδελφή ξεφτίλα... ε καταλαβαίνεις γιατί η μεγάλη μερίδα του κόσμου θα μας αντιμετωπίζει πάντα ως γραφικούς κ ως σούργελα. (εδώ μπαίνει η ερώτηση του τίτλου...)
Δεν ξέρω, ίσως το κείμενο αυτό να είχε σκοπό να κάνει χιούμορ, πατώντας πάνω στα κλισέ, για να τα στηλιτεύσει! Ok δεκτόν, υπάρχει σαν μηχανισμός κωμωδίας κ εγώ
το χρησιμοποιώ (διάβαζε του αλλάζω τα φώτα) περισσότερο από κάθε άλλον άθρωπα: Καγκουρεύω συνεχώς με τα στερεότυπα "αδελφή ίσον νοιάζεται μόνο για κομμωτήριο" "gay ίσον ασθενικιά" κλπ κλπ για να κάνω πλάκα ή για να βγάλω τα νεύρα μου for that matter. Όμως, όμως, όμως...
εγώ επιτρέπεται να το κάνω γιατί δεν είμαι φορέας που έχω σκοπό ύπαρξης την αλλαγή νοοτροπίας απέναντι στους gay. Κ βέβαια όταν το κάνω αυτό το πάτημα στα κλισέ (που ειρήσθω εν παρόδω δεν το κάνω μόνο για τους gay, αλλά κ για τις γυναίκες, τους str8, τους δημόσιους υπάλληλους κ δε συμμαζεύεται - μόνο για τον εαυτό μου δεν το κάνω γιατί δεν έχω ελλατώματα να πατήσω, ναι είμαι τέλειος, χεχεχε) δεν το κάνω όταν αναφέρομαι σε ένα τέτοια θέμα σαν το ενδεχόμενο επεισοδίων στο pride.
Κ τέλος, ο μαλάκας (ουχ, έχω αρχίσει κ τα παίρνω) που αποφάσισε να ανεβάσει αυτό το πράγμα, θεωρεί ότι η απάντηση στην ανεγκέφαλη πρόκληση είναι η ανεγκέφαλη πρόκληση; κ αυτόν τον έχουμε για "συνδικαλίστρια"; Δηλαδή αν του χρόνου στο pride ένας μαλάκας έρθει με όπλο κ μπουμπουνίσει κανέναν επειδή εσύ θέλεις να κάνεις την αποφασιστικιά, τι θα σκεφτείς; Bρε ουστ από δω, που έχεις το θράσος κιόλας να θεωρείς πως (έχεις την ικανότητα να) με εκπροσωπείς!
καλά να είσαι χαζή, δεν το ελέγχεις ότι γεννήθηκες με εγκέφαλο που δεν αποδίδει... τουλάχιστον προσπάθησε να μην γίνεσαι κ επικίνδυνη.
κ πληζ, δες το Milk για να καταλάβεις τι θα πει "αγωνίζομαι"
Saturday, June 05, 2010
(Provato) Gay Pride 2010
Βρισκόμαστε σε Αθηναϊκό κλασικό μπαρμπέρικο.
Στην καρέκλα του κουρέα κάθεται πρόβατο.
Aπό πίσω του όρθιος στέκεται κ κλιπ κλιπ εντατίκ με το ψαλίδι ο κουρέας.
(στο ρόλο του προβάτου, το Πρόβατο. Στο ρόλο του κουρέα, εύχαρης, συμπαθέστατος καλοστεκούμενος κύριος γύρω στα 50)
Καθώς βρισκόμαστε στο τέλος του κουρέματος, ο κουρέας κρατά αυτό το υπέρχο μεγάλο πινέλο με τις μαλακές τρίχες κ ξετριχιάζει το κεφάλι, το μέτωπο κ το σβέρκο του προβάτου.
[αγαπημένο πινέλο βγαίνεις]:
Το πρόβατο γενικά γουστάρει τρελά αυτό το περίεργο "χάδι" του πινέλου - πόσο μάλλον το σημερινό χάδι που γίνεται από πινέλο που πρέπει να είναι από τρίχα νεογέννητου μωρού, χοχοχοχο! (ok ok, μπορεί να είναι κ τρίχα από ασβό, αρονό αρήλη ρονό, σημασία έχει ότι είναι απίστευτα σούπερ απαλό)
Μοιραία, λοιπόν,, του ξεφεύγει ένα λυγμ αχβαχ επιφώνημα ευχαρίστησης, μαζί με ένα χιχι κ ένα ωραίο πλατύ χαμόγελο...
εεε, τι έπαθες ρωτά σχεδόν γελώντας ο κουρέας
Χιχι, τίποτε, μου αρέσει να με πασπατεύουν, χεχε λέει το πρόβατο
Ο μπαρμπέρης το σκέφτεται για μερικά δευτερόλεπτα κ:
αααα... σιγά το πασπάτεμα... να σε πασπάτευε καμία μικρούλα, να πω...
Το πρόβατο κοιτάζει κατάματα από τον καθρέφτη τον συνομιλητή του, συνοφρυώνεται ελαφρώς κ λέει:
μπαααα... προτιμώ μικρούλη... χεχεχε...
Ο κουρέας, κολλάει, συνέρχεται σχεδόν στιγμιαία κ λέει...
Άντε, καλά... κ κάνει ακόμα μια χορταστική "πινελιά" στο κούτελο του προβάτου
(επειδή σε ξέρω τι ακαμάτρα είσαι, κ ότι αποφεύγεις να κάνεις, όσο μπορείς τουλάχιστον, αυτές τις "βιωματικές ανατροπές" στο μυαλό του περίγυρού σου, κάνε το ελάχιστο χρέος σου να περάσεις μία βόλτα από την πλατεία Κλαυθμώνος όπου γίνεται το Gay Pride σήμερα, ναι;)
Στην καρέκλα του κουρέα κάθεται πρόβατο.
Aπό πίσω του όρθιος στέκεται κ κλιπ κλιπ εντατίκ με το ψαλίδι ο κουρέας.
(στο ρόλο του προβάτου, το Πρόβατο. Στο ρόλο του κουρέα, εύχαρης, συμπαθέστατος καλοστεκούμενος κύριος γύρω στα 50)
Καθώς βρισκόμαστε στο τέλος του κουρέματος, ο κουρέας κρατά αυτό το υπέρχο μεγάλο πινέλο με τις μαλακές τρίχες κ ξετριχιάζει το κεφάλι, το μέτωπο κ το σβέρκο του προβάτου.
[αγαπημένο πινέλο βγαίνεις]:
Το πρόβατο γενικά γουστάρει τρελά αυτό το περίεργο "χάδι" του πινέλου - πόσο μάλλον το σημερινό χάδι που γίνεται από πινέλο που πρέπει να είναι από τρίχα νεογέννητου μωρού, χοχοχοχο! (ok ok, μπορεί να είναι κ τρίχα από ασβό, αρονό αρήλη ρονό, σημασία έχει ότι είναι απίστευτα σούπερ απαλό)
Μοιραία, λοιπόν,, του ξεφεύγει ένα λυγμ αχβαχ επιφώνημα ευχαρίστησης, μαζί με ένα χιχι κ ένα ωραίο πλατύ χαμόγελο...
εεε, τι έπαθες ρωτά σχεδόν γελώντας ο κουρέας
Χιχι, τίποτε, μου αρέσει να με πασπατεύουν, χεχε λέει το πρόβατο
Ο μπαρμπέρης το σκέφτεται για μερικά δευτερόλεπτα κ:
αααα... σιγά το πασπάτεμα... να σε πασπάτευε καμία μικρούλα, να πω...
Το πρόβατο κοιτάζει κατάματα από τον καθρέφτη τον συνομιλητή του, συνοφρυώνεται ελαφρώς κ λέει:
μπαααα... προτιμώ μικρούλη... χεχεχε...
Ο κουρέας, κολλάει, συνέρχεται σχεδόν στιγμιαία κ λέει...
Άντε, καλά... κ κάνει ακόμα μια χορταστική "πινελιά" στο κούτελο του προβάτου
(επειδή σε ξέρω τι ακαμάτρα είσαι, κ ότι αποφεύγεις να κάνεις, όσο μπορείς τουλάχιστον, αυτές τις "βιωματικές ανατροπές" στο μυαλό του περίγυρού σου, κάνε το ελάχιστο χρέος σου να περάσεις μία βόλτα από την πλατεία Κλαυθμώνος όπου γίνεται το Gay Pride σήμερα, ναι;)
Thursday, June 03, 2010
Η αστική τάξη ανακαλύπτει τις δυσκολίες της ζωής
Παρατηρώ το πρωί στα λεωφορεία, το μετρό κ τον προαστιακό, το δράμα που ζει η "αστική" τάξη.
Όλοι αυτοί δηλαδή που μέχρι πριν κάμποσους μήνες πηγαίναν με το άνετο, απομονωμένο κ αποστειρωμένο μικροπεριβάλλον τους στη δουλειά, (δηλαδή με το αυτοκίνητό τους).
Αφήνοντας απ' έξω από το μικρό city μοντελάκι τους κάθε τι ενοχλητικό, βρώμικο, όχι αρκετά trendy, όχι αρκετά cool, όχι αρκετά glamour, όχι αρκετά μανχατανιώτικο.
Αλλά, αλλάξαν οι εποχές (τέλεια παρήχηση του αλα; χεχεχε). Σφίξαν οι κώλοι. Τα λεφτά λιγοστέψαν. Το άγχος αυξήθηκε.
Κάποιοι επέστρεψαν το αυτοκίνητο στην τράπεζα, άλλοι απλά σταμάτησαν να το χρησιμοποιούν - η βενζίνη ακρίβηνε πολύ. Κ βέβαια ούτε λόγος να δώσεις 7 ευρώ για πάρκινγκ.
Κ έτσι, η αστική τάξη χρειάστηκε να ανακαλύψει τις συγκοινωνίες.
Τους βλέπω, όχι όλους ευτυχώς, το πρωί να ζουν όλη αυτή την "δυστυχία" - το ύφος τους, ένα μείγμα "Μαντάμ Σουσού" κ "Γιατί σε Μένα";
Λες κ αντιμετωπίζουν το μεγαλύτερο δεινό που μπορεί να πέσει στο κεφάλι του ανθρώπου.
"Μα είναι δυνατόν να περνάνε μισή ώρα από το πρωϊνό τους ένα μέτρο απόσταση από Πακιστανούς που... μυρίζουν";
Κ "πως να αντέξουν να βρίσκονται τόσο κοντά σε άσχημους Έλληνες, που δεν θυμίζουν καθόλου το Sex And The City, την Μύκονο κ την Αράχωβα";
... έλα μου ντε....
κ υπάρχει κ ένα ακόμα που μου κάνει εντύπωση. Η απόλυτη, βαθιά, φυσικότατη αδιαφορία τους για τον γύρω χώρο.
Που φαίνεται με χιλιάδες τρόπους - από τον τρόπο κ την ένταση που μιλάνε στα κινητά τους, από τα σχεδόν ντροπιαστικά θέματα που δεν έχουν πρόβλημα να συζητάνε μεγαλόφωνα, μέχρι το ότι κάθονται σταυροπόδι (!!!) στα καθίσματα του λεωφορείου κ το ότι βγάζουν τάπερ με τυρόπιτες κ τρώνε μέσα στο μετρό.
Η εμφάνισή τους φυσικά τέλεια - σαν να πηγαίνουν για φωτογράφιση στο Free - ή σαν να έχουν εκπομπή στο Mad.
Πράγμα που κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον όλο αυτό που εκπέμπουν.
κακόμοιρη αστική τάξη τι σου έμελε να πάθεις.
Όλοι αυτοί δηλαδή που μέχρι πριν κάμποσους μήνες πηγαίναν με το άνετο, απομονωμένο κ αποστειρωμένο μικροπεριβάλλον τους στη δουλειά, (δηλαδή με το αυτοκίνητό τους).
Αφήνοντας απ' έξω από το μικρό city μοντελάκι τους κάθε τι ενοχλητικό, βρώμικο, όχι αρκετά trendy, όχι αρκετά cool, όχι αρκετά glamour, όχι αρκετά μανχατανιώτικο.
Αλλά, αλλάξαν οι εποχές (τέλεια παρήχηση του αλα; χεχεχε). Σφίξαν οι κώλοι. Τα λεφτά λιγοστέψαν. Το άγχος αυξήθηκε.
Κάποιοι επέστρεψαν το αυτοκίνητο στην τράπεζα, άλλοι απλά σταμάτησαν να το χρησιμοποιούν - η βενζίνη ακρίβηνε πολύ. Κ βέβαια ούτε λόγος να δώσεις 7 ευρώ για πάρκινγκ.
Κ έτσι, η αστική τάξη χρειάστηκε να ανακαλύψει τις συγκοινωνίες.
Τους βλέπω, όχι όλους ευτυχώς, το πρωί να ζουν όλη αυτή την "δυστυχία" - το ύφος τους, ένα μείγμα "Μαντάμ Σουσού" κ "Γιατί σε Μένα";
Λες κ αντιμετωπίζουν το μεγαλύτερο δεινό που μπορεί να πέσει στο κεφάλι του ανθρώπου.
"Μα είναι δυνατόν να περνάνε μισή ώρα από το πρωϊνό τους ένα μέτρο απόσταση από Πακιστανούς που... μυρίζουν";
Κ "πως να αντέξουν να βρίσκονται τόσο κοντά σε άσχημους Έλληνες, που δεν θυμίζουν καθόλου το Sex And The City, την Μύκονο κ την Αράχωβα";
... έλα μου ντε....
κ υπάρχει κ ένα ακόμα που μου κάνει εντύπωση. Η απόλυτη, βαθιά, φυσικότατη αδιαφορία τους για τον γύρω χώρο.
Που φαίνεται με χιλιάδες τρόπους - από τον τρόπο κ την ένταση που μιλάνε στα κινητά τους, από τα σχεδόν ντροπιαστικά θέματα που δεν έχουν πρόβλημα να συζητάνε μεγαλόφωνα, μέχρι το ότι κάθονται σταυροπόδι (!!!) στα καθίσματα του λεωφορείου κ το ότι βγάζουν τάπερ με τυρόπιτες κ τρώνε μέσα στο μετρό.
Η εμφάνισή τους φυσικά τέλεια - σαν να πηγαίνουν για φωτογράφιση στο Free - ή σαν να έχουν εκπομπή στο Mad.
Πράγμα που κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον όλο αυτό που εκπέμπουν.
κακόμοιρη αστική τάξη τι σου έμελε να πάθεις.
Wednesday, June 02, 2010
00:43, 01:01, 01:23
Περίεργες μέρες, μπουκωμένες, πάρε μερικά βίντεα να έχεις να γελάς
μία αλυσίαδα κοτοπουλοφαστ φούντη στην Νότια Αφρική αναλαμβάνει το θεάρεστο έργο να αλλάξει τα μυαλά των ξένων κ να τα απαλλάξει από τα στερότυπα για την Νότια Αφρική, τώρα που θα ασχοληθούνε μαζί της λόγω Μουντιάλ:
Πολύ, πολύ, πολύ, πολύ περίεργη διαφήμιση για πιστωτική κάρτα. Όπου οι τύποι, σε κάποια σκανδιναβική χώρα φυσικά, αποφασίζουν να χειριστούν το υπαρκτό πρόβλημα πως πολλοί δεν βγάζουν πιστωτικές κάρτες διότι φοβούνται ότι θα κάνουν αγορές χωρίς έλεγχο κ φρένο... Έξυπνη στρατηγική, αλλά άραγε δούλεψε; αρονό, αρήλη ρονό
Θεός ο Ozzy Osbourne, το καινούργιο του άλμπουμ λέγεται Scream κ βγαίνει σε περίπου 20 μέρες. Για να το προωθήσει αποφάσισε να κάνει τον κόσμο να... Scream. Πως; Με έναν υπέροχο, πρωτότυπο, σούπερ δημιουργικό τρόπο... Πήγε στο Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων της Madame Tussauds στο New York και.... αλλά καλλίτερα ας το δεις μόνος σου, χεχεχεχε
(μην ανησυχείς που είμαι κάπως, αλ μπη μπακ σουν, είναι φυσιολογικό να μπουκώνουμε ώρες ώρες, κ να μην έχουμε όρεξη κ έμπνευση. είναι κομμάτι του κύκλου της ζωής, όχι; xxxx)
μία αλυσίαδα κοτοπουλοφαστ φούντη στην Νότια Αφρική αναλαμβάνει το θεάρεστο έργο να αλλάξει τα μυαλά των ξένων κ να τα απαλλάξει από τα στερότυπα για την Νότια Αφρική, τώρα που θα ασχοληθούνε μαζί της λόγω Μουντιάλ:
Πολύ, πολύ, πολύ, πολύ περίεργη διαφήμιση για πιστωτική κάρτα. Όπου οι τύποι, σε κάποια σκανδιναβική χώρα φυσικά, αποφασίζουν να χειριστούν το υπαρκτό πρόβλημα πως πολλοί δεν βγάζουν πιστωτικές κάρτες διότι φοβούνται ότι θα κάνουν αγορές χωρίς έλεγχο κ φρένο... Έξυπνη στρατηγική, αλλά άραγε δούλεψε; αρονό, αρήλη ρονό
Θεός ο Ozzy Osbourne, το καινούργιο του άλμπουμ λέγεται Scream κ βγαίνει σε περίπου 20 μέρες. Για να το προωθήσει αποφάσισε να κάνει τον κόσμο να... Scream. Πως; Με έναν υπέροχο, πρωτότυπο, σούπερ δημιουργικό τρόπο... Πήγε στο Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων της Madame Tussauds στο New York και.... αλλά καλλίτερα ας το δεις μόνος σου, χεχεχεχε
(μην ανησυχείς που είμαι κάπως, αλ μπη μπακ σουν, είναι φυσιολογικό να μπουκώνουμε ώρες ώρες, κ να μην έχουμε όρεξη κ έμπνευση. είναι κομμάτι του κύκλου της ζωής, όχι; xxxx)
Subscribe to:
Posts (Atom)