Βιβλία του καλοκαιριού

Πρόβατο πχιότητας κ κουλτούρας κ πολιτισμού κ να τα βιβλία που με συνόδευσαν αυτό το καλοκαίρι:

"Ο αγαπημένος μαθηματικός τύπους του καθηγητή"
Όπου Γιαπωνέζα δούλα σλασ Μαρούσκα ("οικιακή βοηθός" για τους πολίτικαλη κορέκτ εκεί έξω) πιάνει δουλειά στο σπίτι 60χρονου καθηγητή μαθηματικών που, μετά από αυτοκινητιστικό ατύχημα, έχει δυνατότητα να θυμάμαι μόνο τα τελευταία 80 λεπτά της ζωής του (καθώς κ όλα όσα συνέβησαν πριν το ατύχημα). Το βιβλίο το διηγείται η δουλάρα, η οποία περιγράφει τη σχέση της με τον Καθηγητή, το πως της μαθαίνει να αγαπά τα υψηλά μαθηματικά κ τους αριθμούς, τις καθημερινές ιδιαιτερότητες του να συνυπάρχεις με κάποιον που θυμάται μόνο τα τελευταία 80 λεπτά. Κάποια στιγμή στο κάδρο μπαίνει κ ο γιος της Μαρούσκας_Σαν τον οποίο ο καθηγητής αγαπά πολύ πολύ πολύ, αλλά εκεί τα πράγματα μπερδεύονται.... κ έπεται συνέχεια.

Συμπαθητικό βιβλίο, αρχίζει ωραία, τελειώνει λιγότερο ωραία όμως, δεν είναι σπουδαίο, αλλά είναι πολύ ενδιαφέρον - κ εξαιρετικά ευκολοδιάβαστο. Στα συν του ότι έχει αναφορές στην επιστήμη των μαθηματικών που σου εξηγούν υψηλές κ δύσκολες έννοιες με πολύ μπλέντερ μιλούπα τρόπο, καθώς κ η μετάφραση. στα πλην ότι δεν έχει καθόλου σεξ, κ ότι είναι βιβλίο που περιγράφει μία ιδιαίτερη κατάσταση, όχι ένα ιδιαίτερο γεγονός. (προσπαθώ να πω ότι είναι Under-plotted; ίσως). Πόρισμα: το χάρηκα, αλλά δεν τρελάθηκα. Παμ Παρακάτ:

"My Father's Tears and Other Stories"
αυτή η συλλογή διηγημάτων του John Updike κ αν ήταν under-plotted. αλλά.... αλλά.... αχ, αχ, τι μεγάλο ταλέντο είναι να μπορείς να μεταδίδεις βαθιά μέσα σε κάποιον άνθρωπο ακόμα κ τα πιο ξένα σε αυτόν πράγματα.

Δεν ξέρω τι να πρωτογράψω για αυτό το βιβλίο. Οπότε θα γράψω δύο, ένα εκλογικευμένο κ ένα παράλογο.

Ένα - Με το διάβασμά του ανακάλυψα ένας κόσμο που δεν ήξερα πως υπήρχε, σαν να έκανα ένα επιπλέον μακρυνό ταξίδι αυτό το καλοκαίρι.

Δύο - Μερικές φορές οι προτάσεις που κλείνουν , ας πούμε, μία παράγραφο, ή και την ανοίγουν, μπορούν να σου ραγίσουν την καρδιά. κ εσύ, να είσαι ξαπλωμένος στην ξαπλώστα κάτω από την ομπρέλα κ να σε πιάνει ένα πράγμα να θες να ακουμπήσεις το χαρτί που είναι γραμμένη η πρόταση αυτή, στο στήθος, να αγγίξει, το χαρτί με την πρόταση, τις τριχούλες κ το δέρμα στο στήθος, να πλησιάσει την καρδιά σου όσο γίνεται.... χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ

ε τι άλλο να γράψω πια; μεγάλος ο John. ΒΓΕΣ. ΤΩΡΑ. Κ. ΑΓΟΡΑΣΕ. ΑΥΤΟ. ΤΟ. ΒΙΒΛΙΟ. ΤΩΡΑ. ΛΑΗΚ. ΝΑΟΥ.

Νέξτ:

Γιωργός Αλκαίος - ΟΠΑ, η επίσημη βιογραφία
(σόρη δεν βρήκα το εξώφυλλο οπότε βάζω φωτό του Γιώργου).
Αγόρασα την βιογραφία του Αλκαίου σε ένα παζάρι στο Μαρόκο, η γριά που μου το πούλησε το βιβλίο μου είπε ότι δεν θα το μετανιώσω.... Οφείλω να ομολογήσω ότι εξεπλάγην. Στο τετράτομο έργο, ο αναγνώστης διαβάζει για την ζωή του μεγάλου μας δημιουργού/καλλιτέχνη. Ο πρώτος τόμος "τα χρόνια νωρίς" (the early years) μαθαίνουμε για τα πρώτα χρόνια, όταν ακόμη ο Γιώργης ήταν ένα απλό τραγουδιστάκι χωρίς να έχει κάνει σουξέ ακόμα. Στον δεύτερο "η επιτυχία" μαθαίνουμε για την επιτυχία του Αλκαίου, πως έγραψε τα μαρμάρινα φιλιά, το συρματόπλεγμα κ άλλα κλασικά χητ του διαχρονικού τραγουδιού, πως τον κυνηγούσαν οι γκόμενες κ.ο.κ. Ο τρίτος τόμος "η μοναξά του καλλιτέχνη" διηγείται τα δύσκολα χρόνια της μη επιτυχίας, της αλλαγής δισκογραφικής κ που πάχυνε από τα μπουτάκια κοτόπουλο. Τέλος, το "OPA", ο τέταρτος τόμος, είναι μια λεπτομερής περιγραφή της επιστροφής στο στάρντομ - πως πήγε γιουροβίζιον, τι έγινε εκείνη τη βραδιά, πως του ήλθε η έμπνευση για το μοναδικό τραγούδι αυτό, ποια είναι τα μελλοντικά του σχέδια (ένα θα σου πω, η Lady Gaga παρακαλά για ντουέτο, θέλει αυτή, o Γιώργος Αλκαίος κ η Χριστιάννα να κάνουν μαζί ντουέτο οι τρεις τους).

Κάθε τόμος της βιογραφίας έχει πλούσιο φωτογραφικό υλικό, βιβλιογραφία, στίχους τραγουδιών, παρτιτούρες, οδηγίες πως να χορεύεις τις χορογραφίες των video clip του Γιώργου παρέα με τα φιλαράκια σου, κ πολλές ακόμα μοναδικές εκπλήξεις. Προλογίζει ο Θάνος Μικρούτσικος. να το πάρεις το βιβλίο, ειδικά αν το βρεις, τραστ μη θα είναι το απόλυτο κωλέκτωρζ άητεμ.

Οι άνθρωποι του Μιλένιουμ
Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου, ο Μπάλαρντ έχει γράψει παλιά κ την "Αυτοκρατορία του Ηλίου", αλλά κ το Crash που το έκανε ταινία ο Κρόνεμπεργκ. Στους ανθρώπους του Μιλένιουμ διηγείται μία επανάσταση της αστικής τάξης στο Λονδίνο των αρχών του 2000. Είναι επιστημονική σλασ πολιτική φαντασία, έξυπνη, πολιτικοποιημένη, πειραγμένη... αλλά κ λίγο υπερβολικά διδακτική, αρονό αρήλη ρονό. Δεν τρελάθηκα, αλλά κ δεν βαρέθηκα, αρονό (ξανά μανά) αρήλη ρονό. Θα ξαναδιάβαζα βιβλίο του, αλλά τη χαρά του Updike, μόνο με τον Updike την πήρα, πως να στο πω... θα μου πεις, έτσι είναι η ζωή, υπάρχουν σπάνιες στιγμές βαθιάς ευτυχίας κ απόλαυσης κ το υπόλοιπο είναι στην καλλίτερη περίπτωση χλιαρό, κ στην χειρότερη τόσο άσχημο όσο τραγική μπορεί να είναι η ζωή του ανθρώπου.... χμφ χμφ χμφ. Πάντως ο ήρωας του βιβλίου είναι από τους πιο συμπαθητικούς χαρακτήρες που έχω συναντήσει τα τελευταία χρόνια σε βιβλίο, έξυπνος, χιουμορίστας, ακομπλεξάριστος κ γενικά θα ήθελα να τον είχα φίλο.

Τελειώνουμε, σκάσε.

Εδώ κ μερικές μέρες, διαβάζω αυτό:

το Changing Planes είναι μία συλλογή sci-fi ιστοριών της ΑΓΑΠΗΜΕΝΗΣ μου Ursula K. Le Guin. Διαβάζω μία ιστορία κάθε βράδυ (ok ok, μη βαράς, ομολογώ, λέω ψέμματα, δεν καταφέρνω να αυτοπειθαρχήσω κ διαβάζω κ δεύτερη, με πιάνει βιβλιολαιμαργία, αν κ νυστάζω...) κ αισθάνομαι σαν να είμαι μικρό παιδάκι που κλαίει κ έρχεται η μαμά του να το παρηγορήσει κ να το καθησυχάσει ότι υπάρχει αγάπη κ φροντίδα σε αυτόν τον κόσμο, δεν είναι μόνο του το παιδάκι, δεν είναι μόνο του, δεν είναι, δεν είναι. κ αυτό την πιστεύει, σταματά να κλαίει κ κοιμάται ήσυχο.

PS - θυμάσαι που είχαμε διαγωνισμό σουπιέρα γιαγιάς με δώρο βιβλία; ε, όπου να ναι θα γενεί η κλήρωση, είμαι γουρούνι, το ξέρω άργησα αλλά καλοκαίρι γαρ κ πολύ φούρφουρο με την μετακόμιση κ όλα! σόρη