Αχ καταραμένη ξενιτειά

Ο Νικάχ Ξανθοπουλλάχ είναι πολύ πολύ χολοσκασμένος.

Ξεκίνησε πριν από χρόνια να βρει την τύχη του στην ξενιτιά κ το μόνο που κατάφερε είναι να ρίξει τις πωλήσεις κ τους κυλίνδρους στην παρουσίαση power point. Ντάξει, βρήκε κ κτίρια με πινακίδες Citibank καθώς κ ένα τεράστιο hip hop group να χτυπιέται κάτω από το γραφείο του κ να μην τον αφήνει να συγκεντρωθεί, αλλά τι να το κάνεις. Άμα σε τρώει ο νόστος, ακόμα κ αυτά, δεν μπορείς να τα εκτιμήσεις.

Κ έτσι μία μέρα ο Ξανθοπουλλάχ είπε "Ως εδώ". Κ αποφασίζει να κάνει το μεγάλο βήμα κ να γυρίσει στην πατρίδα του. Πετάει εκτυπώσεις από το παράθυρο, για να σ΄εκδικηθεί πετάει ενθύμια κ δώρα, βγάζει το κοστούμι, φορά κάτι πιο hip-hopχάδικο (που δεν του πάει, όμως, τόσο όσο το κοστούμι) κ κατεβαίνει να χορέψει με τα παιδιά χηπ χοπ. Δηλαδή, ακολουθεί τον πατροπαράδοτο, πάππου προς πάππου, Λιβανέζικο τρόπο να παραιτείσαι από την δουλειά σου αν είσαι white collar.

Αφού χορεύει σαν να μην υπάρχει αύριο, που δεν υπάρχει, στον συγκεκριμένο χώρο, αφού έχει παραιτηθεί, παίρνει τον δρόμο του γυρισμού.

Δυστυχώς όμως, φτάνοντας στο αεροδρόμιο μία δυσάρεστη έκπληξη τον περιμένει. Λόγω οικονομικών προβλημάτων δεν έχουν καταφέρει να έλθουν προς υποδοχή του όλοι οι συγγενείς του. Εκτός από την γιαγιά, μερικά ξαδέλφια κ κάποιους ρέλατηβλη κεφάτους θείους, το αεροδρόμιο είναι άδειο. [Πάλι καλά που πήραν άδεια να τον περιμένουν στον διάδρομο, κάτω από το αεροπλάνο, κ έτσι έγινε ένα σχετικό μίνιμαλ μπούγιο, γιατί αλλιώς θα γινόμασταν ρεζίλι στην γειτονιά ότι δεν ξέρΟμε να υποδεχτούμε τον άθρωπά μας].

Το ίδιο τσουρούτικο κ μίζερο είναι κ το κονβόη που φέρνει τον Νικάχ Ξανθοπουλλάχ πίσω στο χωριό του. Πολύ τσουρούτικο.

Όμως η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Φτάνοντας στο χωριό, όλα γίνονται όπως πρέπει να είναι: Το τραπέζι υποδοχής είναι τεράστιο, το συγκρότημα δημοτικών χορών μπριόζικο, το κεμπάκ λαχταριστό (ναι, ναι, καλά διάβασες), οι πίτσες Λιβανέζες... αν σε όλα αυτά προσθέσεις την αγροτιά, ένα λευκό wife beaters, μία βρύση, μία στάμνα, χώμα κ έναν ξεδοντιάρη αλλά συμπαθέστατο παππούς, μιλάμε για την απόλυτη κορύφωση!

γιατί τι είναι η ευτυχία για τον Νίκαχ Ξανθοπουλλάχ; όχι η γιαποσύνη, αλλά τα απλά καθημερινά πράγματα:

(η εισαγωγή του βήντηόου, όλα τα λεφτά)