Επιτέλους, πχιότητα στον λαό. Και τέχνη

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 21 Ιούνη μία εξαιρετική πρωτοβουλία της υποδιεύθυνσης Κουλών Ιδεών του Σύμπαντος, κατά την οποία οι ανυποψίαστοι επιβάτες του Μετρό είχαν την μεγάλη χαρά και αμηχανία να παρακολουθήσουν μία αναπάντεχη συναυλία της Λυρικής Σκηνής Αθηνών.

Στο σταθμό του Μετρό στο Σύνταγμα στις 12 το μεσημέρι μια σοπράνο, ένας βαρύτονος και ένας τενόρος ερμήνευσαν διάσημα αποσπάσματα από όπερες. Έτσι ξαφνικά (αυτό είναι κυριολεκτικό, δεν είναι τίτλος όπερας - αποτελεί βέβαια και τίτλο τραγουδιού του Ρέμου αλλά στην προκειμένη περίπτωση χρησιμοποιείται στην κυριολεκτική του έννοια). Σκοπός της δράσης ήταν οι άνθρωποι οι δύσμοιροι που βρέθηκαν εκείνη την στιγμή στο Σύνταγμα και που, οι κακόμοιροι, μία δουλειά στο κέντρο είχαν ξεκινήσει να κάνουν, να ξεχάσουν τα προβλήματά τους με την βοήθεια της μουσικής.

Πράγματι, μία γιαγιά που ρωτήθηκε σχετικά είπε: "Αχ παιδάκι μου πήρα τόσο μεγάλη τρομάρα όταν ο τύπος άρχισε να τσιρίζει... αφού νόμιζα ότι ήταν δρώμενο της Χρυσής Αυγής, άρχισα να σκέφτομαι που να κρυφτούμε με την Όλγκα την Ρωσίδα που με προσέχει και που είχε έρθει μαζί μου. Από το φόβο ξέχασα ότι επέστρεφα από το ΙΚΑ όπου μετά από ουρά 7 ωρών μου είπαν ότι στο αιματολογικό είχαν συνέλευση και δεν θα μπορέσουν να μου κάνουν τις εξετάσεις αλλά να μην ανησυχώ να έλθω πάλι στα τέλη Απριλίου του 2017 και θα μου τις κάνουν οπωσδήποτε..."

Το πρόβατο που αγαπά να εξελίσσει τις μεγάλες ιδέες σκέφτηκε πολύ πάνω στο δρώμενο και αποφάσισε να το κάνει ολόκληρη εκστρατεία. Έτσι, εντελώς αφιλοκερδώς και χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα. Σας παρουσιάζει λοιπόν ακόμα μερικές προτάσεις πάνω στο θέμα "πως να χώσουμε με το ζόρι την τέχνη στην ζωή ενός ανθρώπου, πως να του ανοίξουμε το κεφάλι να του την βάλουμε μέσα, πως να ξεχάσουμε ότι μία σημαντικότατη παράμετρος του πολιτισμού είναι η ελευθερία, η πρόθεση του ίδιου του ατόμου να απολαύσει το έργο τέχνης, διαφορετικά δεν έχει νόημα κανένα, μη σου πω ότι μπορεί και να τον απομακρύνει από την ουσία της τέχνης που είναι η ελευθερία να την επιλέξεις και να της διαθέσεις χρόνο επειδή ο ίδιος το επέλεξες..."

Καταρχήν θα ξεκινήσουμε από τα απλά. Όπως ακριβώς την Πέμπτη οι τραγουδιστάδες βρέθηκαν μέσα στον "λαό", τον απλό ταπεινό άθρωπα που δεν ξέρει από αυτά, με τον ίδιο τρόπο θα φέρουμε στην μάζα και άλλους καλλιτέχνες.

Παραδείγματα: H Ζυρράνα Ζατέλη να γράφει στα McDonald's και να πηγαίνουν διάφοροι από πάνω να της λένε "α ωραία αυτή η περιγραφή" ή "είσαι σίγουρη ότι αυτό είναι το επίθετο που χρειάζεται τούτο το ουσιαστικό;" ή "πάλι μωρή σου πέθανε ήρωας; ε δεν αντέχω πια ασταδγιάλα, τζίζας, τόσο θανατικό!!!". Σε επόμενο στάδιο η αναγνωρισμένη συγγραφέας θα διαβάζει εκεί ανάμεσα στα Big Tasty και τις μηλόπιτες κεφάλαια του μυθιστορήματός της καθώς τα τελειώνει... ώστε οι ανθρωποι που περιμένουν στην ουρά να παραγγείλουν να νιώσουν τι θα πει λογοτεχνία.

Ο Παναγιώτης Τέτσης θα ζωγραφίζει στο Attica. Εκεί στον όροφΑ με τα ανδρικά θα στήσει το καβαλέτο του, τον μουσαμά του ή ότι θέλει και τσούκου τσούκου θα ξεκινήσει πρώτα με κάποια σχέδια με μολύβι και κάρβουνο, ύστερα θα περάσει σε σπουδές και σιγά σιγά θα ολοκληρώσει έναν ωραίο πίνακα. Φυσικά οι περαστικοί θα μπορούν να κάνουν σχόλια του τύπου "πολύ gay και συμμετρικό αυτό το καρπούζι" ή "είναι τώρα αυτή φύση νεκρή, τζήζας δηλαδή, είμαστε στην εποχή του Internet χριστιανέ μου". Ασφαλώς υπάρχει μέγας κίνδυνος ο μεγάλος μας Υδραίος ζωγράφος να πιαστεί μαλλί με μαλλί με τον πωλητή στα Brooks Brothers αν δεν είναι προσεκτικός και ρίξει καμία στάλα πράσινο χρώμα από τα πινέλα πάνω στο πορτοκαλί μπλουζάκι πόλο - δεν ταιριάζουν με τίποτε αυτά τα δύο χρώματα είναι πασίγνωστο τοις πάσι.

Σεναριογράφοι θα πηγαίνουν στα σπίτια απλού λαού στην Γλυφάδα, το Περιστέρι, την Πεύκη και θα παρουσιάζουν τα σενάριά τους, φροντίζοντας όταν διαβάζουν διαλόγους ανάεσα στους ήρωες να αλλάζουν τις φωνές τους. Σκηνοθέτες θα περιγράφουν στα super market στην ουρά για τα τυριά το πρώτο και το τελευταίο πλάνο της νέας τους ταινίας.

Επίσης, σκέφτομαι και κάτι άλλο: Πόσο τέλειο θα ήταν να την εξελίσσαμε ακόμα περισότερο την καμπάνια και όλες αυτές οι προσπάθειες να βγει η τέχνη προς τα έξω. Το κόλπο είναι να πιάσουμε πραγματικά "ανοιχτό" κοινό - που δεν έχει τις συνθήκες να επιτρέψει στο ποταπό του κομμάτι που δεν αναγνωρίζει την τέχνη να πάρει το πάνω χέρι. Παράδειγμα: Συγγραφείς να διαβάζουν τα βιβλία τους σε ανθρώπους που συνέρχονται από την αναισθησία εγχείρισης και δεν μπορούν να φύγουν από το κρεβάτι. Κομίστες να δείχνουν τα μεταμοντέρνα τους καρέ σε γιαγιάδες που είναι σε κώμα σε οίκους ευγηρίας. Μάλιστα, όταν έρχεται η νοσοκόμα να ελέγξει τον ορό της γιαγιάς ο κομίστας θα της δίνει ένα μπάτσο και θα της λέει "καλά, δεν σέβεσαι καθόλου την τέχνη; δεν βλέπεις ότι η γυναίκα αυτή τη στιγμή διαβάζει προχώ κόμικ;"

Τέλος βρήκα και εξαιρετική ιδέα πως οι μεταμοντέρνοι καλλιτέχνες, που γενικά είναι λίγο ανοικονόμητοι στο χρόνο, τραβάνε τα πράγματα όσο περισσότερο γίνεται, μισούν την πλοκή, τους χαρακτήρες και όλα όσα μας κάνουν να θέλουν να απολαύσουμε μία ιστορία... σκέφτηκα πως λοιπόν αυτοί θα πετύχουν θρίαμβο κατά κράτος επί της αδιαφορίας του κοινού που δεν μπορεί να καταλάβει το ξεδιπλωμένο όραμά τους... Θα πηγαίνουν εθελοντικά στις φυλακές. Εκεί θα διηγούνται τα μίνιμαλ, κενά ενδιαφέροντος, πονήματά τους και ο θεατής, a.k.a κρατούμενος 7873, ο φυλακισμένος στο κελί, δεν θα μπορεί να φύγει μέχρι να ομολογήσει ότι κατάλαβε - και όχι μόνο ότι κατάλαβε αλλά και ότι του άρεζε κιόλας! (ερμ, η αλήθεια είναι ότι δεν θα μπορεί να φύγει και ΑΦΟΥ ομολογήσει ότι του άρεζε αλλά αυτό μην το πείτε, οι νέοι καλλιτέχνες είναι υπερευαίσθητοι και θίγονται εύκολα). Και μετά όταν βγει από την φυλακή θα αγαπά την τέχνη και θα ξοδεύει χρήματα για αυτήν, ώστε να μπορούν να ζήσουν και οι καλλιτέχνες. Χωρίς να χρειαστεί να δουλεύουν σε κανονικές δουλειές, μη δημιουργικές όπου θα πρέπει να ανακατεύονται με τον ταπεινό λαό, αυτόν που δεν εκτιμά την πχιότητα και την τέχνη και δεν σπάει τα μπαξ άφης της Λυρικής.