δώσε ιστορίες και πάρε την ψυχή...

Ο Άτλας του Ουρανού, του David Mitchell,

είναι ένα μυθιστόρημα πολύ "φιλόδοξο". Μεγάλης κλίμακας και πλούσιας, σχεδόν υπερβολικής, φαντασίας. Εκδόθηκε το 2004, είχε μεγάλη επιτυχία, πήρε βραβεία (ή υποψηφιότητες για βραβεία), ήταν best seller. Μεταφράστηκε και στα Ελληνικά, το 2007 - την χρονιά που το διάβασα - από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, που δυστυχώς τώρα πια, θύμα της κρίσης, δεν υπάρχουν. Θυμάμαι την πλοκή του όπως επίσης και το ότι αν και 860 σελίδες (...με μεγάλη γραμματοσειρά...) το ρούφηξα μέσα σε μερικές μέρες. Και έγινα fan μεγάλος του συγγραφέα του.

Το βιβλίο είναι στην πραγματικότητα... εξαπλό. Αποτελείται από 6 ιστορίες - που ταξιδεύουν στο χώρο και το χρόνο. Από τον Ειρηνικό Ωκεανό του 1700 μας μεταφέρουν στην Καλιφόρνια του 1975, και από τις παραμονές του Ά παγκοσμίου πολέμου στην Ευρώπη, πετάμε στην Κορέα του μέλλοντος. Κάποια κεφάλαια είναι "καθαρή επιστημονική φαντασία", μερικά είναι "αστυνομικά", άλλα "ταξιδιωτικό απομνημόνευμα" - όλα όμως εξαιρετικά καλογραμμένα, και συναρπαστικά με την "χολυγουντιανή" εκδοχή του όρου, γεμάτα δράση και ένταση.

Υπέροχο βιβλίο. Από τα καλύτερα που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Απολαυστικό και εξαιρετικό καλοκαιρινό ανάγνωσμα επίσης (χιντ χιντ εντατίκ).

Πριν από μερικές μέρες έμαθα στα ιντερνέτια το υπέροχο νέο ότι γίνεται ταινία. Εξίσου φιλόδοξη και μεγάλης κλίμακας.

Και μάλιστα θα σκηνοθετηθεί από τους αδελφούς Ματριξόπουλους (τους Wachowski δηλαδή, από τους οποίους ο μεγάλος, ο Laurence έχει ολοκληρώσει την διόρθωση του φύλλου του και λέγεται πια Lana) και το Γερμανό που έκανε το "Τρέξε Λόλα, Τρέξε". Και θα παίζει ο πιο αγαπημένος μου ηθοποιός στο παγκόσμιο σύμπαν, ο Tom Hanks! Και η θεά Susan Sarandon! Και θα κρατάει 165 λεπτά (ναι, με τρελαίνει η μεγάλη διάρκεια σε ταινίες που μου αρέσουν, μπαίνω για τα καλά στον κόσμο τους και μένω και ώρα!).

Η ταινία θα βγει τον Οκτώβρη στον κόσμο και στην Ελλάδα τον Νοέμβρη - γενικά αρχίζει και χτίζεται μεγάλη προσμονή και συζητιέται ότι με δεδεμένη την δυσκολία υλοποίησής της ή θα είναι μεγάλη επιτυχία (την οποία χρειάζονται οι Ματριξόπουλοι απεγνωσμένα -κοντεύουν 10 χρόνια από το τελευταίο Matrix) ή μεγάλη απατατογοήτευση.

Έχει 2 σκηνοθέτες (δηλαδή τους Ματριξόπουλους και τον Τίκβερ) για να μπορούν να γίνονται ταυτόχρονα γυρίσματα, για οικονομία. Τα κοτσομπολιά λένε ότι τα δύο αδέλφια θα γυρίσουν τα μελλοντολογικά κομμάτια ενώ ο Γερμανός τα του παρελθόντος. Όμως, μήπως η άλλη σκηνοθετική ματιά έχει αρνητική επίδραση στην ομοιογένεια του έργου; χμφ χμφ χμφ

Επίσης, αμφιβάλλω για το αν είναι καλή ιδέα οι ίδιοι ηθοποιοί να παίζουν διαφορετικούς χαρακτήρες στις άλλες εποχές... αρονό, αρήλη ρονό... Ωστόσο ο Mitchell δήλωσε στην θεία μου που είχε πάει για καφέ σπίτι του, μένουν κοντά (βασικά στην Guardian το είπε, αλλά το ίδιο είναι - τι η Θεία μου τι η Γκάρντιαν, σοβαρές κυρίες είναι και οι δύο) ότι όταν του ξεδίπλωσαν οι σκηνοθέτες το όραμά τους να έχουν τους ίδιους ηθοποιούς να παίζουν σε διαφορετικές ιστορίες ενθουσιάστηκε και θεώρησε ότι αναδεικνύει το πνεύμα του βιβλίου του.

Όπως και να έχει το γεγονός ότι σύντομα θα δω σε ταινία από τους σκηνοθέτες του Matrix ένα από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία, με ενθουσίασε και με οδήγησε σε δύο αποφάσεις. Πρώτον να πάω να ξαναδιαβάσω το βιβλίο - το έχω τώρα δίπλα μου στο τραπέζι, με κοιτάζει με προσμονή, κάνοντας μπλινκ μπλίνκ τα ματάκια του, πότε θα το σηκώσω στα χέρια μου να το ξεκινήσω, αμέσως μόλις τελειώσω το ποστ - και δεύτερον να μην προδώσω πότε την λογοτεχνία και την ομορφιά του να λες ιστορίες. Το οποίο δεν το λες πρακτικό ως απόφαση, αλλά so what?

Αλλά πριν πιάσω το διάβασμα ας δω ακόμα μία φορά το υπέροχο trailer (πιο ντρούληγκ πεθαίνεις, βραχυκύκλωμα από τα σάλια στο πληκτρολόγιο)

ΥΓ - συγγνώμη χάθηκε οι Εγγλέζοι στην τελετή έναρξης να αναφερθούν στον Mitchell ας πούμε και γενικά στην υπερσέξυ σύγχρονη λογοτεχνία τους με κάποιο τρόπο;
ΥΓ 2 - θα ρθεις να πάμε μαζί να το δούμε;

Τελετή έναρξης London 2012

Οι Βρετανοί έχουν ένα συγκεκριμένο στιλ στα πράγματα. Ας πάρουμε για παράδειγμα τις διαφημίσεις τους. Αν ο πιο περιεκτικός ορισμός περί του τι συνιστά διαφήμιση είναι το "η δραματοποίηση του πλεονεκτήματος/ιδιαίτερου χαρακτηριστικού/μοναδικής ιδιότητας ενός προϊόντος" οι διαφημιστές από την Μεγάλη Βρετανία φτάνουν την "δραματοποίηση" στα άκρα. Συνήθως με επιτυχημένα αποτελέσματα (παράδειγμα οι καμπάνιες της μπύρας Guinnes, google them), πότε πότε με όχι και τόσο. Πάντως είναι άνθρωποι της υπερβολής στο θέαμα, ένα περίεργο πράγμα αν σκεφτείς πόσο κρατημένες, "φλεγματικές", σχεδόν μίζερες, προσωπικότητες είναι στο διαπροσωπικό τους.

Όταν η υπερβολή ως μέθοδος βασίζεται σε μία σκέψη που έχει ψωμί, είναι αυθεντική και μας αφορά σε ένα αρχέγονο επίπεδο, όλα καλά. Όταν όμως βλέπεις μία μπενχουριάδα για κάτι που στην ουσία του είναι μικρού ειδικού βάρους, ε τότε το πράγμα κλωτσάει, σε αφήνει μετέωρο και λίγο με μία επιθυμία να βάλεις τα πράγματα στη θέση τους, να πεις "άσε μας κουκλίτσα μου τώρα, ασχολήσου με κάτι πιο σοβαρό".

Στην τελετή έναρξης του Λονδίνου, είχαμε μία δραματοποίηση δεδομένων που δεν σήκωναν την δραματοποίηση που είδαμε. Είχαμε μικρούς πρωταγωνιστές να πρέπει να υποστηρίξουν μία μεγάλη ιδέα. Όχι γιατί η βιομηχανική επανάσταση ήταν κάτι ασήμαντο, όχι διότι το National Health System είναι κάτι για το οποίο δεν πρέπει να είσαι υπερήφανος αν το έχεις επινοήσει και υλοποιήσει, ούτε διότι η pop μουσική, ο Harry Potter και ο Peter Pan δεν είναι τεράστια φαινόμενα του παγκόσμιου "πολιτισμού"... απλώς, όταν έχεις να κάνεις με Ολυμπιακούς, (ακόμα και) αυτά τα πράγματα φαίνονται "λίγα", "ασήμαντα", "δεύτερα". Οι Ολυμπιακοί είναι για άλλες ιδέες - τα φαντάζεσαι και τα ξέρεις, μη στα παραθέτω, δεν υπάρχει λόγος - πιο αρχέγονα, πιο αρχετυπικά, πιο παγκόσμια. Αλλιώς κάτι δεν σου πάει καλά, κάτι σε αφήνει να απορείς, σε ένα βαθύτερο επίπεδο.

Όλα τελικά είναι θέμα πλαισίου και context.

Κατά τα άλλα, και σε πιο "τεχνικό επίπεδο", η τηλεοπτική σκηνοθεσία της τελετής ήταν απαράδεκτη, δεν μου επέτρεψε ούτε στις πιο εντυπωσιακές στιγμές να "υποβληθώ", ακόμα και όταν το ήθελα. Το κομμάτι "και τώρα, να, να, δείτε, τώρα κάνω χιούμορ, να, να, χιούμα κάνω" με τον Mister Bean, μου φάνηκε πιο cheesy και από ριγκατόνι 4 τυριά, στο sequence με την Γιολισάβετ και το ελικόπτερο ήθελα να φωνάξω "έχουμε και εμείς Allu Fan Park δεν πετάμε ο ένας τον άλλο στον αέρα", ο ήχος τραγικός και η επιλογή τα τραγούδια να ακούγονται για 10 σεξ (secs) πολύ λάθος. (No wonder που πάνε σε καγκουροντισκοτέκ στην Ζάκυνθο και πέφτουν ανάσκελα από την διασκέδαση, έχουν το medley στο αίμα τους οι άνθρωποι). Επίσης, πού ήταν ένα τραγούδι των Pet Shop Boys μέσα σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό; γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ

Η τόσο έντονη αναφορά σε νέα μέσα (social media, chat, phone, text message κλπ) ήταν πολύ φορσέ, πολύ αγωνία, πολύ άγχος μη τυχόν και δεν πούμε ότι είναι μοντερνάκια - ντάξει ρε αγάπη, ηρέμησε λίγο, το ξέρω ότι έχεις κουμπγιούτερ και smartphones. Μέσο είναι, όχι το μήνυμα!! Μνήσθητί μου Κύριε, άκου τώρα τι ανησυχία που τράβηξαν οι άνθρωποι. Και από όλα όσα με απογοήτευσαν, το μεγαλύτερο ήταν η παντελής απουσία κάποιου έστω μικρού ρόλου στην σύγχρονη Βρετανική Λογοτεχνία. λυγμ κλαψ κλαψ κλαψ. Τόσοι υπέροχοι σύγχρονοι συγγραφείς, καμία αναφορά!!! μα, μόνο Harry Potter; ναι πούλησε και πουλάει αδιανόητα, ναι, είναι σχετικά καλοφτιαγμένο για την απήχηση που έχει, αλλά εντάξει, δεν είναι και Βρετανικός Όμηρος!!! ηνάφ ολρέντη!!!!!

All in all το πράγμα ήταν πολύ μελανζέ. Μου έλειψε μία πνευματική κορύφωση, μου έλειψε μία ιδέα να με κάνει λίγο να απορήσω. Κάπως σαν να είσαι έφηβος, να αυνανίζεσαι και ακριβώς πριν τελειώσεις να μπουκάρει η γιαγιά στο δωμάτιο και να αναγκάζεσαι να κόψεις. Σαν σεξ χωρίς αγκαλιά μετά και γέλια. Μου φάνηκε λίγο. Ευτυχώς τουλάχιστον είχε πρόβατα.

Άλλα που μου άρεσαν ήταν το κουστούμι του άντρα της Χτικιόρια Μπέκαμ (είναι ωραίο φατσόνι ο μπαγάσας), το σκηνικό με τους Ολυμπιακούς Κύκλους που σφυρηλατήθηκαν εκεί δα μπροστά στα μάτια μας και βέβαια όταν ακουγόταν το μουσικό θέμα από τους δρόμους της φωτιάς του Vangelis ένα τσίμπημα περηφάνιας το ένοιωσα! :-)

[σκεφτόμουν μετά, και το έγραψα και στο Facebook και υπήρξε συμφωνία πολυπληθές κοινό (..χωρίς πλάκα, πλημμύρισε ο κόσμος ανθρώπους να λένε τι ωραία που τα λέω, διαδήλωση δηλαδή, ερμ βασικά 15 Likes...), ότι πιθανώς τελικά κανενός είδους τελετή να μην μας άρεσε... δεν ξέρω, ίσως να πρόκειται για μόνο δική μου η αίσθηση, αλλά όλο αυτό το πράγμα "τελετή έναρξης Ολυμπιακών αγώνων, λεφτά, θέαμα, εφέ, εντυπωσιασμός, τι θα γίνει τώρα, που είναι η extravagganza;, ποιος θα ανάψει τη φλόγα, πυροτεχνήματα, θα πέσει κανένα Άλιεν από τον ουρανό ή τσάμπα περιμένω;" μου φαίνεται τόσο εκτός των απαιτήσεων της εποχής. Δεν μπορεί να με συγκινήσει. Είναι πολύ γραφικό πια. Με την κακή έννοια. Απομεινάρι από τον παλιό κόσμο που τελειώνει - που πρέπει να τελειώσει αν θέλουμε να τη βγάλουμε καθαρή ως ανθρωπότητα. Έχω την βεβαιότητα σχεδόν ότι ο ταπεινός ιστορικός του μέλλοντος με την οικολογική φορεσιά, τα οικολογικά σανδάλια και το οικολογικό υπερμίνι κομπιούτερ στο οικολογικό πανεπιστήμιο θα αναφέρεται στις τελετές έναρξης του 20ου και 21ου αιώνα με τον ίδιο "οι άνθρωποι ήταν τρελοί παλιά" τρόπο που τώρα αναφερόμαστε στις μονομαχίες στο Κολλοσαίο και στις μαζικές ανθρωποθυσίες του Μοκτεζούμα.

Κατάλαβες τώρα έτσι... τι καθόμουν και σκεφτόμουν βλέποντας τελετή έναρξης, φαντάσου να έβλεπα και τίποτε καταθλιπτικό, Sylvia Plath, θα με χάνατε...]

Οι γιαγιάδες τραγουδάνε ακόμη

Σε πείσμα του νέου κόσμου και των νέων δεδομένων που δεν δείχουν έλεος απέναντι σε τίποτε, δεν σέβονται κανένα από τα ιερά τέρατα του παρελθόντος, κάποιοι επιμένουν να κάνουν αυτό που αγαπούν, αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά, αυτό που κάποτε τους είχε στην κορυφή του κόσμου.

Αυτές τις μέρες υπάρχει μεγάλη συγκομιδή νέων τραγουδιών από αγαπημένες γιαγιάδες που κάποτε ήταν και αυτές νέες και όμορφες και λέγαν κάτι στα πιτσιφρίκια της εποχής (δηλαδή εμάς που ήμασταν νιούδια τότε, φρέσκα και τραγανά σαν κοτσάνι σέλινο στο Μπλάντη Μέρη). Πάμε να δούμε, να ακούσουμε και κυρίως να σχολιάσουμε:
George Michael

Το White Light, το νέο τραγούδι του George μου αρέσει πολύ, αν και έχει το πιο cheesy θέμα pop τραγουδιού τα τελευταία 45 τέρμινα. Το βίντεο είναι ψαρωτικό αν και λίγο τρικυμία στο κρανίο (ούτε που τολμώ να φανταστώ το ντράμα να τα έχεις με τον σκηνοθέτη και να θες να του πεις να χωρίσετε....). Η Kate Moss είναι κουκλάρα, η ζέμπρα έχει πολύ τακτικές ρίγες, τα παιδιά που χορεύουν έχουν πλάκα - αλλά ο George βαριέται. Πολύ. Ωστόσο επειδή το τραγούδι είναι ωραίο, α ρε μπαγάσα, τη γλίτωσες πάλι.
Μετζένα

Γυρισμένο στους δρόμους της Φλωρεντίας με την συμμετοχή της απλής καθημερινής Ιταλίδας αδελφής και με πολύ έντονο αλλά υπαινικτικό gay χαρακτήρα. Ακριβώς επειδή δεν είναι "χυδαίο" και "στην μάπα σου" αυτό το video έχει ξεσηκώσει όλες τις εγχώριες (δω στην Ελλάδα εννοώ...) αδελφούλες οι οποίες το βρίσκουν πολύ συντηρητικό και παλιακό. Όταν ρώτησα την Μετζένα μου είπε "να τους πεις αυτό από μένα... Ναι κούκλα μου, δεν ήξερα να δείχνω τσιμπούκια σε νταρκ ρούμζ επειδή εσύ: α, έχεις κάψει φλάτζα και βου, έχεις τόσο εσωτερικεύσει την ενοχή που σου επιβάλλει η κοινωνία ώστε οποιαδήποτε gay αναφορά σε μη ακραίο πλαίσιο σε σοκάρει περισσότερο και από όσο σοκάρει τους πιο στενόμυαλους ομοφοβικούς". Το τραγούδι μία από τα ίδια, ντάξει ξέρεις τώρα. Απορώ γιατί χρειάστηκαν 4 άνθρωποι για να το γράψουν, το μικρό μου ανήψι σιγοψυθιρίζει τέτοιες μελωδίες 5 φορές την ημέρα.
Pet Shop Boys

Βρε βρε καλώς τα παιδιάαααααα. Το τραγούδι είναι απλά τραγικό, χειρότερο και από b side των λέητ νάηντηζ - αλλά το video είναι πολύ "you go boy". Σχεδόν συγκινητικό. Όχι, όχι σχεδόν συγκινητικό... σκέτα συγκινητικό! Βλέπουμε ένα παλληκάρι που είναι μέλος της ομάδας των γυναικών roller skaters! Υπέροχο. Μπράβο, σνιφ σνιφ, λυγμ. Αλλά το τραγούδι... τρέμω τι θα ακούσουμε στο album σε μερικούς μήνες, αν και οι αγαπημένοι μου έχουν παράδοση να βγάζουν απαράδεκτα πρώτα singles.
Despina Vandi

Ok, ταπείνωσέ με, πες με κάγκουρα, πες με σκουπίδι, χτύπα με αλύπητα με τόμους Thomas Mann (το Μαγικό Βουνό που είναι δίτομο από 500 σελίδες ο τόμος και μπαδεγουέη "τόμους Τhomas Mann" τι τέλεια παρήχηση!!!! γιου γκο μπόη του μη) αλλά Το Νησί της Δέσπως με αρέσει. Είναι που έκλεψαν τον τίτλο από το διάσημο μυθιστόρημα; Είναι που το γύρισαν στο νησί που έζησα πολλά από τα πρώτα μου παιδικά χρόνια; Είναι που μου χει τύχει να είμαι διακοπές χωρίς το γκομενάκι και να θέλω να πάρω το πρώτο αεροπλάνο να γυρίσω πίσω και ταυτίζομαι; Είναι που βρίσκω την Δέσποινα όμορφη ακόμα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες να πλαστικοποιήσει τον εαυτό της; Αρονό, μπατ α λάηκ. Θέλω να πάω Σκιάθο αυτό το καλοκαίρι, ητς οφήσηαλ.
Ιγκουάννα Βίσση

στη ζωή μεγάλη επιτυχία είναι και το να καταλαβαίνεις πότε πρέπει να παραδεχτείς ότι "απέτυχες". και να σταματήσεις να εκθέτεις τον εαυτό σου. αυτό ισχύει και για τον καρβέλα. καλά, ήθελα να ήξερα, κοντεύουν τα 60 και οι δύο, ΑΥΤΟ τους αρέσει να κάνουν στην ζωή τους; μνήσθητί μου κύριε...

Μικρό πρόχειρο προσωπικό πολιτικό μανιφέστο

Το να θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο αλλάζοντας την κυβέρνηση, αναδιαρθρώνοντας τις πολιτικές μεθόδους, ανανεώνοντας τους θεσμούς και τα πολιτικά πρόσωπα είναι κατά την γνώμη μου μία προσπάθεια καταδικασμένη στην αποτυχία. Αφ' ενός διότι ξεκινά από το τέλος, από το αποτέλεσμα... αφ΄ ετέρου διότι αυτή η θεώρηση παραβλέπει έναν σημαντικό παράγοντα - αυτόν της ατομικής "ευθύνης" και της συμμετοχής, ακόμα και ασυνείδητα, του κάθε ανθρώπου στην εποχή που ζει.

Οι έννοιες της ελευθερίας, της ισονομίας, της δικαιοσύνης, του δικαιώματος στην εργασία, ΠΡΙΝ και ΕΚΤΟΣ από πολιτικοί στόχοι είναι αντιλήψεις και δομικά χαρακτηριστικά της ψυχής κάθε ανθρώπου που θέλει να λέγεται πολιτισμένος. Αυτό δεν είναι μόνο μία θεωρητική απόψη. Βασίζεται σε μία πρακτική σημασία, μεγάλης βαρύτητας...Τι εννοώ:

Ένας άνθρωπος που δεν είναι δίκαιος, ακόμα και αν ζει σε μία δίκαιη κοινωνία, θα λειτουργεί με τρόπους άδικους δηλαδή διαλυτικούς για το κοινωνικό σύνολο. Ενώ ένας δίκαιος χαρακτήρας, ακόμα και αν ζει σε μία άδικη εποχή, θα δημιουργεί γύρω του έναν μικρό θύλακα που θα λειτουργεί με βάση τις αρχές της δικαιοσύνης...

Άρα, είναι επόμενο και λογικό πριν το "κοινωνικό" να φροντίσουμε να διαμορφώσουμε το "ατομικό". Ο σχηματισμός, το χτίσιμο της προσωπικότητας του καθενός από εμάς με βάση τις αρχές του ανθρωπισμού, η απελευθέρωση μας από τους εσωτερικούς καταναγκασμούς, τις προκαταλήψεις, την επιφανειακή θεώρηση του κόσμου και των άλλων ανθρώπων έχουν μία σαφέστατη και πολύ ουσιαστική πολιτική διάσταση - πολύ σημαντικότερη από οποιαδήποτε ομαδική εκδήλωση πεποιθήσεων. Εξηγούμαι:

Ένας ώριμος άνθρωπος δεν θα παρασύρεται από την ρητορική του ρατσισμού. Δεν θα θεωρεί τον ξένο εχθρό, δεν θα πιστεύει στην τρέλα της βίας και του πολέμου... δεν θα ανέχεται τους αναποτελεσματικούς πολιτικούς (πόσο μάλλον τους φαύλους). Θα σέβεται την κοινωνία, θα εκτιμά όσα έχει και θα τα προσέχει, θα είναι συνεπής με τις υποχρεώσεις του στους άλλους και το κράτος, θα διεκδικεί με στιβαρότητα τα δικαιώματά του και δεν θα επιτρέπει να του τα καταπατούν από φόβο μη ξεβολευτεί. Θα απαιτεί και θα επιλέγει καλή τέχνη από τους καλλιτέχνες και τους πνευματικούς ανθρώπους... και ούτω καθ' εξής.

Η ατομική εξέλιξη λοιπόν, η ωριμότητα, ξαφνικά γίνονται η πιο πολιτική από όλες τις στάσεις (και ας επιμένουν κάποιοι ότι είναι εγωιστική, απομονωμένη...). Ακόμα και αν δεν μπορείς ή δεν θες να πας στην διαδήλωση, αγωνίζεσαι. Ενώ αν είσαι απαίδευτος, μικρόμυαλος, πορωμένος, γίνεσαι πολλαπλασιαστής της δυστυχίας και της μιζέριας. Βρίσκεις τρόπους μέχρι και να σε βολέψει και μετά αγωνίζεσαι αρχιαντιδραστικός εναντίον κάθε προόδου... (αυτό που ζούμε τώρα σε ένα βαθμό...)

Τι σημαίνουν πρακτικά όλα αυτά; ότι την έχουμε άσχημα... γιατί ασφαλώς δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση ο δρόμος προς την ολοκληρωμένη αυθεντική προσωπικότητα. Είναι τόσα πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν...

Να απορρίψεις τις απόψεις και τα modus operanti που δεν είναι δικά σου και που πολλές φορές μπορεί να έχουν γίνει δεύτερη φύση σου.

Να συνειδητοποιήσεις την ευθύνη που έχεις απέναντι στον εαυτό σου και τον κόσμο και να μάθεις να ζεις με οδηγό αυτή.

Να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, τις απόψεις σου, τις κρίσεις σου, το μυαλό και τα μάτια σου, την οπτική σου για την ζωή.

Να διαμορφώσεις καλή σχέση με τον εαυτό σου, να του δίδεις χαρά, ευχαρίστηση, αγάπη, σωστή πνευματική αλλά (γιατί όχι) και σωματική τροφή, να τον προσέχεις.

Να τον εξελίσσεις, να τον εκθέτεις σε νέες ιδέες, σε ωραία τέχνη, σε όμορφα τραγούδια, σε καλά βιβλία, σε ταινίες...

Ναι, είναι μεγάλο έργο η ολοκλήρωση της προσωπικότητας. Και δύσκολο. Δεν απορώ καθόλου λοιπόν που οι περισσότεροι, μάλλον από ένστικτο, επιλέγουν τον άλλο δρόμο, τον εύκολο. Εκείνον με τις καταγγελίες, την απόδοση ευθυνών για την κακοδαιμονία στους άλλους (γονείς, σύστημα, κοινωνικούς εξαναγκασμούς, εποχή, κρίση...), την παραίτηση στην ρητορική "είναι χάλια τα πράγματα, εγώ δεν μπορώ να τα φτιάξω...".

Πιστεύω ακράδαντα ότι η καλή σχέση με τον εαυτό μας, η φροντίδα προς αυτόν, το να τον χαϊδεύουμε και να του προσφέρουμε τους έρωτες που γουστάρει, τον τρόπο ζωής που ποθεί, τους φίλους που πραγματικά του ταιριάζουν, την τέχνη που του αρέσει και συγκινεί το μυαλό του είναι η μεγαλύτερη πολιτική πράξη... Διότι γίνονται το χώμα πάνω στο οποίο ανθίζουν η ευθύνη, η θέληση, η γνώση, η ικανότητα, η αξιοσύνη... όλα αυτά που κάνουν καλύτερο τον ατομικό κόσμο του καθενός, άρα και τον κόσμο όλο.

Η μελαγχολία της φορολογικής δήλωσης

Κάνω σιγά σιγά την φορολογική μου δήλωση. πρέπει να την υποβάλω μέχρι την Δευτέρα...

Και μελαγχολώ.

Οι ψυχροί αριθμοί έχουν την ικανότητα να συμβολίζουν τόσα πολλα. Βλέπεις πόσα χρήματα έβγαλες τη προηγούμενη χρονιά και θυμάσαι τις δουλειές σου, λογαριάζεις πόσα πλήρωσες σε διάφορες απαραίτητες δαπάνες και αποτυπώνονται οι αλλαγές στην ζωή σου, συγκρίνεις με παλαιότερα χρόνια, σκέφτεσαι.

Αλλά οι αναμνήσεις γίνονται θύελλα όταν ανοίγεις το κουτί με τις φυλαγμένες αποδείξεις...

Να η απόδειξη από τα διόδια από το τελευταίο ταξίδι που κάναμε μαζί (μου έχεις λείψει, το ξέρεις;)

Να η απόδειξη με το τεράστιο ποσό από το super market όταν έκανα το τελευταίο, όπως έδειξε η ιστορία, μεγάλο τραπέζι στο σπίτι μου, περισσότερο από ένα χρόνο πριν (περιτριγυριζόμουν από φίλους και όμως, δεν είχα περάσει καλά, κάτι με έτρωγε, δεν ήσουν κοντά μου...)

Να το απόκομμα από το σινεμά για τον "Μαύρο Κύκνο" που πήγα με τον φίλο μου τον Γ με τον οποίο έχουμε χαθεί

Να τα δεκάδες χαρτάκια από το εστιατόριο που είχαμε στέκι και πηγαίναμε τουλάχιστον μία φορά τη βδομάδα. Εσύ έπαιρνες πάντα το ίδιο, είναι σε όλες τις αποδείξεις το πιάτο αυτό, εγώ άλλαζα, κάθε φορά δοκίμαζα κάτι διαφορετικό. Τι ωραία και ακριβής συμβολική αναπαράσταση της προσωπικότητάς μας, σταθερός εσύ, ευμετάβλητος εγώ.

...να η απόδειξη από το μαγαζί με τα λουλούδια έξω από το νεκροταφείο που αγόρασα 3 τριαντάφυλλα για να βάλω στον τάφο του φίλου μου του Μ. στο χρόνο από τη μέρα που μας άφησε.

Να οι αποδείξεις από το Metropolis το δισκάδικο - τότε που υπήρχε ακόμα, τότε που ακόμα αγοράζαμε cd, δεν τα βρίσκαμε σε εφημερίδες - τότε που η μουσική δεν ήταν απλώς αρχεία.

Να οι αποδείξεις από τον κουρέα μου, από το τελευταίο πραγματικά ακριβό δώρο που έκανα σε κάποιον από το Hermes, από τα εισιτήρια για τις περσινές υπέροχες (αλλά τόσο δύσκολες για μένα) διακοπές μας

και βέβαια, να και οι αποδείξεις από τα αμέτρητα βιβλία - α, δεν θυμόμουν ότι αυτό το μυθιστόρημα, που ακόμη δεν το έχω διαβάσει, το αγόρασα  ΤΟΤΕ... και είχα ξεχάσει ότι αυτά τα τρία τα είχα αγοράσει μαζί, και όχι, δεν είναι καθόλου μα καθόλου τυχαίος ο συνδυασμός τους...

τα βλέπω όλα αυτά και μελαγχολώ.

προσθέτω και αφαιρώ, υπολογίζω και αγωνιώ, μη κάνω κανένα λάθος...

...στη φορολογική δήλωση. Γιατί στη ζωή, ευτυχώς, έκανα, κάνω... και θα συνεχίσω να κάνω.

Εγώ σήμερα είχα μία κακή μέρα...

...αυτή η μόνιμη κούραση με νίκησε κατά κράτος, αλλά όμως έμαθα δύο πολύ καλά νέα

Η φίλη μου η Ι. κάνει τα βήματά της, παλεύει και εξελίσσεται... και τελευταία φτιάχνει εξαιρετικά χειροποίητα σαπούνια. Ορίστε λοιπόν ο τρόπος να στηρίξεις την νεανική επιχειρηματικότητα του τόπου σου, την τοπική οικονομία, την χώρα! - κάνε κλικ εδώ για τα περαιτέρω.

Και ο φίλος μου ο Γ. πέρασε μία τρομακτική (για τους άλλους - όχι όμως για τον ίδιο, διάβασέ τον και θα το διαπιστώσεις) αρρώστια αλλά πριν από μερικές μέρες έμαθε πως η φουρτούνα πέρασε.

Τι περίεργη "ζωή". Τι ιδιαίτερες εποχές.

Την Ι. είναι πολλά, πολλά χρόνια από τότε που την γνώρισα  - σχεδόν δεν έχω σωματική ανάμνηση από την παρουσία της, μόνο από το blog και το facebook υπάρχει στην ζωή μου.

Τον δε Γ. δεν τον ξέρω καθόλου, δεν έχουμε γνωριστεί ούτε καν μέσω fb, και μάλιστα έχω μία απροσδιόριστη αίσθηση ότι δεν είμαι ιδιαίτερα αγαπημένη του και συμπαθής "Internetική Persona". Τον παρακολουθώ και τον διαβάζω πιστά, έχει στωικότητα και στιβαρότητα - και πολύ έξυπνο αυτοσαρκαστικό χιούμορ.

Η τεχνολογία.... μας δίνει φίλους με έναν απροσδόκητο τρόπο - που μας συνεφέρουν όταν μας νικά ο δαίμων εαυτού. 

Πάντα επιτυχίες και χαρές φίλοι μου! Εύχομαι να ξεκινήσετε ένα υπέροχο νέο στάδιο στη ζωή σας