Βουτιά στα βιβλία: "Το κορίτσι που εξαφανίστηκε", Τζίλιαν Φλιν (Μεταίχμιο)

Αυτό το... ποπ μυθιστόρημα μυστηρίου αναμενόταν να είναι ένα από τα μεγάλα best sellers του καλοκαιριού γι αυτό μεταφράστηκε στα Ελληνικά σχεδόν ταυτόχρονα με την κυκλοφορία του στις ΗΠΑ. Είναι το τρίτο βιβλίο μίας νέας συγγραφέως με μεγάλο κοινό που γράφει πειραγμένα, σύγχρονα βιβλία μυστηρίου.

Το δυνατό του σημείο είναι ο πανέξυπνος και πρωτότυπος χειρισμός μίας ιδέας που,αν σου αρέσουν τα έργα και τα βιβλία μυστηρίου, την έχεις ξανακούσει: H Έιμη, τριανταπεντάχρονη μεγαλοαστή, καλομαθημένη Νεοϋορκέζα, εξαφανίζεται από το σπίτι της την ημέρα της επετείου του γάμου της. Στο σαλόνι υπάρχουν ίχνη πάλης, στην κουζίνα απομεινάρια από το αίμα της. Πανικός: Οργανώνονται ομάδες αναζήτησης, γυρίζονται ειδικές εκπομπές από την Νικολούλη της Αμερικής... χωρίς αποτέλεσμα. Οι υποψίες πέφτουν στον άντρα της – ο οποίος διατυμπανίζει την αθωότητά του ενώ ταυτόχρονα κάνει προσπάθειες να βρει την άκρη σε ένα μυστήριο που, σελίδα σελίδα γίνεται όλο και πιο πολύπλοκο.

Στο πρώτο μέρους του βιβλίου, μία ενδιαφέρουσα προσέγγιση: παρακολουθούμε την αφήγηση των ημερών μετά την εξαφάνιση από τον κατηγορούμενο/αθώο(;) σύζυγο. Η διήγησή του, που συχνά ανατρέχει στο παρελθόν της σχέσης τους, διακόπτεται από τις ημερολογιακές καταχωρήσεις της εξαφανισμένης. Οι οποίες περιγράφουν τη γνωριμία τους, το γάμο, τη ζωή στη Νέα Υόρκη, την απόφαση, μετά την απόλυσή τους και την οικονομική κρίση, να εγκαταλείψουν το Μεγάλο Μήλο και να μετακομίσουν στην γενέτειρα του στον Αμερικάνικο Νότο καθώς και τα γεγονότα που προηγήθηκαν της εξαφάνισής της. Είναι από τα πιο ερεθιστικά κομμάτια του βιβλίου να διαβάζεις από την οπτική της γωνία ένα γεγονός που έχει «διηγηθεί» προηγουμένως ο άντρας της... και αυτό να παίρνει ξαφνικά μία τόσο διαφορετική διάσταση, να έχει μία άλλη βαρύτητα.

Φτάνοντας στη μέση περίπου της ιστορίας όλα μοιάζουν ξεκάθαρα – εκεί ακριβώς είναι η αχίλλειος πτέρνα του βιβλίου. Είμαστε κυνικοί και μάγκες οι αναγνώστες του σήμερα, παιδιά του 21ου αιώνα, περπατημένοι, ξέρουμε ότι μία κατάσταση που φαίνεται πολύ να είναι κάτι, μας επιφυλάσσει κάποια έκπληξη – και έτσι είμαστε σίγουροι ότι κάτι κρύβει αυτό το ξεκάθαρο που βλέπουμε στο βιβλίο. Και όντως, λίγο μετά το τέλος του βιβλίου έρχεται η ανατροπή. Η οποία αν και την περιμένεις... σε εκπλήσσει και σε συνεπαίρνει – γιατί είναι μία τελείως διαφορετική εκδοχή μίας αναμενόμενης εξέλιξης. Και επιπλέον, δουλεμένη μέχρι την μικρότερη της λεπτομέρεια.

Το βιβλίο είναι πολύ Αμερικάνικο, όχι μόνο λόγω των πολλών pop αναφορών, αλλά και διότι μια τέτοια ιστορία με τόση πολλή ψυχοπαθολογία μαζεμένη, μόνο κάποιος που έχει μεγαλώσει σε μία κοινωνία που τα δελτία ειδήσεων είναι στην πραγματικότητα αστυνομικά δελτία μπορεί να επινοήσει. Εμείς οι... καλοκάγαθοι Ευρωπαίοι θα πούμε «έλα μωρέ, δεν γίνονται αυτά», χωρίς όμως αυτό να μειώσει την αγωνία μας να δούμε τι θα γίνει παρακάτω. Είναι ωραία αυτή η αντίφαση! Το τέλος είναι επίσης αμφιθυμικό, ένα happy end ζοφερό... ή μήπως πρόκειται για ένα ξεκάθαρα κακό τέλος με απλώς μία χαρούμενη νότα;
Δημοσιεύτηκε στο www.protagon.gr στις 31 Ιουλίου 2012